Η ΔΗΜΑΡ εμφανίζεται ως ένα δημοκρατικό, φιλοευρωπαϊκό, αριστερό και εκσυγχρονιστικό κόμμα παρασύροντας πολλούς δημοκράτες. Στην πραγματικότητα είναι, όπως θα δούμε, το πιο βαθύ καθεστωτικό κόμμα, μια μεταμφίεση του ΣΥΝ, είναι ο ιμάντας ανόδου του σοσιαλφασισμού στην εξουσία. Έχοντας εξασφαλίσει την ασυλία της από κάθε κριτική των ΜΜΕ και του καθεστώτος, που το μόνο που επιτρέπουν είναι η έκφραση του θαυμασμού στο πρόσωπο του αρχηγού της και την προβολή του ανανεωτικού τάχα ρόλου της στην πολιτική ζωή, κρύβοντας ότι σε τίποτα δεν διαφέρει στις θέσεις της από τον ΣΥΝ. Η αποκάλυψη του πραγματικού χαρακτήρα της ΔΗΜΑΡ που είναι κίνδυνος για τη δημοκρατία είναι καθήκον.

Η στάση της ΔΗΜΑΡ, όπως και κάθε κόμματος, απέναντι στη χρεοκοπία, είναι ένα βασικό ζήτημα. Η πραγματικότητα που γνωρίζει κάθε ενημερωμένος άνθρωπος είναι ότι η χώρα είναι αναγκασμένη να δανείζεται δεκάδες δις ευρώ κάθε χρόνο για να πληρώσει εμπορεύματα και υπηρεσίες που κατανάλωσε και δεν παρήγαγε, και αυτά χώρια από τις πληρωμές των τοκοχρεολυσίων. Παρά την τεράστια πτώση της κατανάλωσης μέσα στη χρεοκοπία, το 2011 σαν παράδειγμα, το παραγωγικό έλλειμμα δηλαδή τα εμπορεύματα και οι υπηρεσίες που καταναλώθηκαν και δεν παράχτηκαν μέσα στη χώρα, και που αντιστοιχούν σε δάνεια του κρατικού και του ιδιωτικού τομέα, ήταν πάνω από 20 δις. Το 2008 πριν εκδηλωθεί η κρίση ήταν 44 δις. Η χώρα χρεοκόπησε εξαιτίας της συσσώρευσης ακριβώς αυτών των παραγωγικών ελλειμμάτων και της πληρωμής των τόκων που συνεχώς αυξάνονται εξαιτίας της αύξησης του όγκου των δανείων.

Η έξοδος από τη χρεοκοπία μπορεί να γίνει μόνο με την αύξηση της παραγωγής με την αύξηση της παραγόμενης αξίας και την αύξηση των κρατικών εσόδων ως φόρων επί του όγκου της παραγωγής και των εισοδημάτων. Για την αύξηση της παραγωγής είναι αναγκασμένοι να μιλούν πια όλοι. Ακόμα και οι σαμποταριστές αναγκάζονται, γιατί δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς, να νομοθετούν επενδυτικές συμφωνίες με την ΕΕ και να μιλούν διαρκώς για επενδύσεις ενώ ταυτόχρονα με τα επενδυτικά σχέδια εκπονούν φυσικά και τα σχέδια του σαμποταρίσματός τους. Η αύξηση της παραγωγής μέχρι το ύψος της κατανάλωσης είναι ο προοδευτικός δημοκρατικός και αριστερός δρόμος που έχουμε αναλύσει επανειλημμένα και που οδηγεί με το μικρότερο πόνο στην έξοδο από τη χρεοκοπία.

Στη χρεοκοπημένη χώρα που μέσα από την κατεστραμμένη παραγωγή της γεννιέται η φτώχεια και η πείνα που θερίζει το λαό, η ΔΗΜΑΡ αποφασίζει στις θέσεις του 1^ου συνεδρίου της τον Απρίλιο του 2011: «Πιστεύει ότι το αδιέξοδο κυνήγι της αυξημένης οικονομικής διεκδίκησης και της μεγέθυνσης απομυζά τους φυσικούς πόρους υπονομεύοντας ή και ακυρώνοντας κάθε δυνατότητα αειφορίας, εχθρεύεται την φύση ή την καθιστά αντικείμενο προς άντληση οφελών για ανούσιες και άχρηστες υλικές απολαύσεις, καθηλώνει την ανάπτυξη σε μη δημιουργικά πεδία, απονευρώνει την πολιτική διεκδίκηση από αιτήματα που εμπλουτίζουν τα ποιοτικά στοιχεία της ζωής, αυτά με δημιουργικό, πνευματικό, πολιτισμικό περιεχόμενο».

Άχρηστες και ανούσιες υλικές απολαύσεις, αδιέξοδο κυνήγι της αυξημένης οικονομικής διεκδίκησης και της μεγέθυνσης, εννοεί τη διεκδίκηση του λαού μας να ικανοποιήσει τις αυξανόμενες υλικές του ανάγκες, πράγμα που δεν μπορεί να γίνει παρά μόνο μέσα από την ανάπτυξη της σύγχρονης παραγωγής, όποιος και αν την έχει στα χέρια του. Αυτή είναι η ακραία ιδεολογία για να δικαιολογήσει το παραγωγικό σαμποτάζ. Η ΔΗΜΑΡ είναι το κατ εξοχήν κόμμα του παραγωγικού σαμποτάζ πιο πολύ από τον ΣΥΝ. Βέβαια ποτέ ο Κουβέλης και ο ΣΥΝ δεν διαφώνησαν με τις επενδύσεις των ανατολικών κρατικοολιγαρχών, το αντίθετο, συμφωνούν απολύτως και προωθούν το πλήρες ξεπούλημα της χώρας στον άξονα. Η ΔΗΜΑΡ -στο συνέδριό της- υποστηρίζει τη στρατηγικού χαρακτήρα οικονομική και πολιτική «συνεργασία» με τη Ρωσία του Πούτιν και με την Κίνα. Το ιδανικό για τον Κουβέλη είναι η αυτάρκεια της φτώχειας και της κακομοιριάς του βυζαντινού καλόγερου, του παράσιτου που είναι και πνευματικός καθοδηγητής ενός λαού, η υποταγή του πολίτη-δούλου στον κοτζαμπάση, στον κλεφταρματωλό, στον αστοτσιφλικά. Ο παπα-Κουβέλης με τους τρόπους και το φράκο του άγγλου λόρδου παρατάσσεται μαζί με τους παπουλάκους και τους πατροκοσμάδες για να έλκει του εθνοφασίστες, με την δηλωμένη εχθρότητα στη μεγάλη παραγωγή του εχθρικού προς το ρωσοκινέζικο κεφάλαιο ντόπιου ή δυτικού σύγχρονου κεφαλαίου, για να μαζεύει τους συνασπισμικούς οικολόγους και να συσπειρώνει το αντιδυτικό μέτωπο. Απέραντο μίσος στο λαό και στη μάζα. Με τα παραπάνω λόγια η ΔΗΜΑΡ επισήμως αυτοανακηρύσσεται σε κόμμα της πείνας και της φτώχειας στο όνομα της φροντίδας της φύσης και αυτό δεν αλλάζει από το γεγονός ότι πολλοί δημοκράτες έχουν εγκλωβιστεί εκεί μέσα. Το ερώτημα που μπαίνει κατευθείαν είναι το εξής: H ΔΗΜΑΡ στην εξουσία μπορεί με καθαρά πολιτικές διαδικασίες, δηλαδή χωρίς εξωτερική βία στο λαό, να τον φέρει στο επίπεδο της απάρνησης των εγκοσμίων απολαύσεων που προωθεί το πρόγραμμα της; Όχι δεν μπορεί. Αυτό είναι το πρόγραμμα του ρώσικου και του κινέζικου μονοπωλίου, είναι η ζωή που επιφυλάσσουν για τον ελληνικό λαό.

Ο παπα-Κουβέλης και η παρέα του εξηγούν τώρα με τη θεολογικού τύπου οικολογία τους την αειφορία και συνοψίζουν ως εξής το παραγωγικό σαμποτάζ. «Η ΔΗΜΑΡ σέβεται τα απαρέγκλιτα δικαιώματα του πλανήτη και της έμβιας φύσης αναγνωρίζοντας την φύση ως αυταξία και ως υποκείμενο του δικαίου. Αρνείται τη λογική του «περιούσιου είδους» που εκμεταλλεύεται ανεξέλεγκτα τον πλανήτη και οδηγεί στην καταστροφή των οικοσυστημάτων, με αποτέλεσμα την απώλεια της απαραίτητης ισορροπίας για την επιβίωση της ζωής στην κάθε της μορφή». Είναι η αναπαραγωγή της ιστορίας του καλόγερου που πρόσεχε σε όλη του τη ζωή καθώς περπατούσε να μην πατήσει ούτε ένα μυρμήγκι. Τώρα πια το μυρμήγκι, με τη βαθειά λεγόμενη οικολογία, που στην ουσία με τα παραπάνω υιοθετεί η ΔΗΜΑΡ είναι υποκείμενο του δικαίου, έχει δηλαδή δικαιώματα, όπως και η άψυχη φύση γενικά, οι λάσπες, το υδρόθειο και οι σεισμοί, όλα αυτά τα πράγματα που σιχαίνεται ή φοβάται το περιούσιο είδος άνθρωπος, που έστησε την ύπαρξή του και τον πολιτισμό του πάνω στην προσπάθειά του να κυριαρχήσει πάνω στη φύση και να χρησιμοποιήσει τις δυνάμεις της προς όφελός του. Βεβαίως για τους ρωσόδουλους που δεν είναι απλοί σύγχρονοι αμαρτωλοί καλόγεροι, όπως οι οπαδοί της βαθιάς οικολογίας, το περιούσιο είδος είναι ο δυτικός βιομηχανικός άνθρωπος που εκμεταλλεύεται ανεξέλεγκτα τον πλανήτη του οποίου τα δικαιώματα εκμετάλλευσης πρέπει να αφαιρεθούν από αυτόν για την επιβίωση τάχα των ζωντανών οργανισμών, στην πραγματικότητα για την κυριαρχία του ναζιστικού μονοπώλιου πάνω σε φύση και ανθρώπους.

‘Όμως για την όποια περιβαλλοντική ασφάλεια στην Αλεξανδρούπολη εξαιτίας του αγωγού Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολη δεν ξεσήκωσε τον κόσμο ο Κουβέλης από την εποχή που ήταν στον ΣΥΝ. Οι δορυφορικοί ως προς τον ΣΥΝ οικολόγοι με μια δυο ανακοινώσεις τους-ερωτήματα καθάρισαν με το θέμα. Για τις θαλάσσιες δεξαμενές του Κοπελούζου –Gasprom στην Αλεξανδρούπολη που θα τροφοδοτούν όλα τα Βαλκάνια δεν άκουσε κανείς τίποτα από τη ΔΗΜΑΡ, τον ΣΥΝ και τους οικολόγους. Οι ανεμογεννήτριες των ανατολικών κρατικοολογαρχών δεν ενοχλούν τα πουλιά, τα ενοχλούν όμως οι δυτικές. Δεκάδες είναι τα παραδείγματα του σαμποτάζ με οικολογικά προσχήματα. Σε κάθε περίπτωση η εξίσωση κάθε έμβιου όντος με τον άνθρωπο θεμελιώνει το σαμποτάζ της ΔΗΜΑΡ που μπορεί έτσι να στρέφει πουλιά, άλογα, γύπες, φώκιες, δελφίνια κλπ εναντίον των ανθρώπων που υποστηρίζουν την ανάπτυξη και την αναπαραγωγή της ζωής σε ένα ανώτερο υλικό και επομένως πνευματικό και πολιτιστικό επίπεδο ξένο προς τη «δημιουργική» ανάπτυξη της ΔΗΜΑΡ. Η αειφορία δεν είναι παρά η διατήρηση και η παράδοση των φυσικών πόρων στις επόμενες γενιές όπως τις βρήκαν οι προηγούμενες. Έτσι ορίστηκε η αειφορία και από τον Μάρξ και επιτυγχάνεται με στήριξη 100% από την επιστήμη και την τεχνολογία.

Η ΔΗΜΑΡ εμφανίζεται ως κόμμα βαθύτατα δημοκρατικό με ένα σοσιαλφασίστα αρχηγό. Όταν η ενεργειακή αυτονομία της Ευρώπης τέθηκε επί τάπητος επειδή η Ρωσία έκλεισε τις στρόφιγγες στην Ουκρανία του Γιούσενκο από την οποία περνούσε το φυσικό αέριο στις ευρωπαϊκές χώρες, ασκώντας ωμό εκβιασμό σε αυτή τη χώρα για την επιστροφή της στη μάντρα του Κρεμλίνου, ο Κουβέλης είχε τοποθετηθεί ως εξής (συνέντευξη στην εφημερίδα Ελευθερία, 21/01/2009):

Να ποια Ευρώπη θα διεκδικήσει ο Κουβέλης με την ταμπέλα της «ευρωπαϊκής αριστεράς». Την Ευρώπη υποχείριο της Ρωσίας του Πούτιν που αποτελεί το «καινούργιο, εξαιρετικά σημαντικό και ενδιαφέρον κοινωνικοπολιτικό μέγεθος». Δεν έχουμε διαβάσει πραγματικά στον ευρωπαϊκό τύπο τέτοια τρομερή δουλική συνηγορία υπέρ της Ρωσίας όταν εκβίαζε την Ουκρανία και στραγγάλιζε ενεργειακά και την ίδια την ΕΕ.

Στις θέσεις του 1^ου συνεδρίου τον Απρίλιο του 2011 και στην εξωτερική πολιτική διαπιστώνουμε ότι η ΔΗΜΑΡ, όπως ακριβώς και ο ΣΥΝ υποστηρίζει τη ρώσικη γεωπολιτική και την υποδούλωση της χώρας στον άξονα. «Στη νέα διεθνή κατάσταση η Ελλάδα οφείλει να ασκεί πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική. Πρέπει να διερευνήσει και να αξιοποιήσει τις δυνατότητες συνεργασίας σε όλα τα επίπεδα με τις μεγάλες, αναπτυσσόμενες οικονομίες της Ρωσίας, της Κίνας, της Ινδίας, κ.λπ., αλλά και χώρες που μας προτείνουν στρατηγική συνεργασία βάθους, όπως το Ισραήλ. Η αντιρρόπηση, έναντι των σημερινών μονόπλευρων σχέσεων με τις ΗΠΑ, θα εξασφαλίσει μεγαλύτερα περιθώρια ελευθερίας και ελιγμών στην εξωτερική μας πολιτική προς όφελος των εθνικών μας συμφερόντων. Η αναζωογόνηση της συνεργασίας στον ενεργειακό τομέα, στον εμπορικό, ευρύτερα τον οικονομικό τομέα, με τις χώρες αυτές πρέπει να αποτελεί στρατηγικό αίτημα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής που πρέπει να τεθεί στο επίκεντρο της προσοχής.»

Στο άρθρο της Ν. Ανατολής «Δημοκρατική Αριστερά: Επικίνδυνη μετάσταση του ΣΥΝ στη δημοκρατία και φιλόδοξο άλμα στην εξουσία» αποκαλύπτεται αναλυτικά η ρωσοδουλεία του Κουβέλη, και ο βαθύς καθεστωτικός του ρόλος μέχρι τη δημιουργία της ΔΗΜΑΡ. Οι θέσεις του και η πολιτική του που είναι ταυτόσημες με αυτές του ΣΥΝ έχουν υιοθετηθεί από τη ΔΗΜΑΡ.

Η ΔΗΜΑΡ μπορεί να υποστηρίζει χωρίς συνέπειες- το αντίθετο μάλιστα- τα πιο παράλογα και αντίθετα πράγματα, μπορεί να λογοκοπεί και να εξαπατά χωρίς όρια να αλλάζει χρώματα ως χαμαιλέων αφού απευθύνεται στα μεσοστρώματα που ψάχνουν αγωνιωδώς κάπου να στηριχτούν, να βρουν μια ελπίδα διάσωσης της παλιάς τους ζωής της εξαρτημένης και τροφοδοτούμενης από το κράτος, ένα αρχηγό ακόμα και ένα δημαγωγό, αδιάφορο.

Η ΔΗΜΑΡ καταψηφίζει το δεύτερο μνημόνιο και το PSI και ταυτόχρονα με τον υπεύθυνο του για την εξωτερική πολιτική Γεωργάτο καταγγέλλει το γερμανικό κόμμα της «Αριστεράς» που το καταψήφισε επίσης στη γερμανική βουλή, αλλά διατήρησε τη θέση του σαν υπεύθυνος για την εξωτερική πολιτική. Καταψηφίζει το μνημόνιο, που στις δοσμένες συνθήκες σημαίνει βαθιά σύγκρουση με το Ευρώ, αλλά σκίζει τα ρούχα του ενάντια σε κάθε επιστροφή στη δραχμή. Ισχυρίζεται ότι ανακάλυψε τον τρίτο δρόμο που λύνει αυτή την αντίφαση που τη διαφοροποιεί τάχα από τον ΣΥΝ και από τα αντιμνημονιακά εθνοφασιστικά κόμματα. Στη δημοσίευσή του στις 19/3/2012 ο Κουβέλης αναφέρεται ως εξής στο ζήτημα: “Αναζητούν αντίφαση στη θέση μας αυτή. Αυτό που το κομματικό κατεστημένο τόσο των δύο μέχρι χτές κομμάτων εξουσίας όσο και της  παραδοσιακής αριστεράς θέλουν να εμφανίζουν ως αντίφαση, είναι η δύναμη μας. Το γεγονός ότι συγκεντρώνουμε δυνάμεις που αντιτίθενται στο μνημόνιο και τα επαχθή μέτρα και ταυτοχρόνως έχουν φιλοευρωπαϊκό προσανατολισμό διαμορφώνει μια πολύτιμη θέση και δυναμική που  διαφυλάττουμε σε πείσμα τόσο των νεοφιλελεύθερων, κάθε χρώματος, όσο και της παραδοσιακής αριστεράς. Θέλουν πάση θυσία να μας βάλουν σε ένα από τα δύο βολικά για αυτούς κάδρα που τα παρουσιάζουν ως τη μόνη δυνατή επιλογή”

Πως είναι δυνατόν μια κυβέρνηση να καταψηφίζει τα μνημόνια, δηλαδή τις δανειακές συμβάσεις και ταυτόχρονα να μην χρεοκοπεί η χώρα και να παραμένει και στο ευρώ; Η ΔΗΜΑΡ απαντά όπως ακριβώς και ο ΣΥΝ. Τα χρέη της χώρας να πληρωθούν από την ΕΕ με την έκδοση νέου χρήματος από την ΕΚΤ (ομόλογα), δηλαδή αυτό που θέλουν η Ρωσία και η Κίνα, με την επιμήκυνση του χρόνου πληρωμής των δανείων και με δίκαια επιτόκια, με αυτά που δανείζεται σαν παράδειγμα η ακμαία Γερμανία και τελικά η δική μας χώρα να πληρώνει όποτε έχει. Όταν δεν περισσεύει τίποτα στο κράτος να μετατίθεται η πληρωμή των τοκοχρεολυσίων τον επόμενο χρόνο. Αυτό σημαίνει: «Πληρώνουμε όποτε έχουμε και μας πληρώνετε όποτε δεν έχουμε». Η πραγματικότητα που βλέπει η ΔΗΜΑΡ είναι ότι η Ελλάδα (των ανατολικών κυβερνήσεων) είναι πάντα ελλειμματική και ποτέ δεν έχει να πληρώσει αλλά οι προηγμένες χώρες της ΕΕ είναι γενικά πλεονασματικές οπότε μπορούν πάντα να πληρώνουν τους σοσιαλφασίστες μπαταξήδες. Τελικά ο τρίτος δρόμος είναι να συντηρεί η ΕΕ πληρώνοντας το διεφθαρμένο ελληνικό καθεστώς. Ταυτόχρονα η ΔΗΜΑΡ απαιτεί να μας δανείζει η ΕΕ για τα τρέχοντα έξοδα της κάθε χρονιάς και για να κάνουμε τάχα και επενδύσεις. Ότι λέει ο Τσίπρας δηλαδή. Πληρώστε μας με τους χρηματοπιστωτικούς όρους του «αριστερού» ευρωπαϊσμού! Το κούρεμά σας, το PSI, απορρίπτεται γιατί δεν εξασφαλίζει τη μόνιμη συνέχεια των κουρεμάτων ή της προσφοράς γενικά δωρεάν χρήματος! Αυτός είναι ο αδιαπραγμάτευτος «σοσιαλιστικός» ευρωπαϊσμός της ΔΗΜΑΡ που τη διακρίνει τάχα από την υπόλοιπη «αριστερά»! Τα ίδια λένε όλοι οι μπαταξήδες ρωσόδουλοι σοσιαλφασίστες και φασίστες.

Σε ομιλία του τον περασμένο Φεβρουάριο ο Κουβέλης είπε: «Η πάλη μας για τις αξίες και τις αρχές μας, για μια δικαιότερη κοινωνία δεν έχει καμία πιθανότητα ευόδωσης χωρίς την ΕΕ. Μέσα στην ΕΕ, στην Ευρωζώνη και το Ευρώ συνεπώς, κατά των Μέρκελ και Σαρκοζί και με τους αντιπάλους τους». Αδιαπραγμάτευτη η θέση του Κουβέλη! Μέσα στην ΕΕ με τους όρους του «αριστερού» ευρωπαϊσμού, της Ευρώπης των λαών κλπ. Πραγματικά η ΕΕ έχει καταπιεί μια ρώσικη βόμβα που λέγεται Ελλάδα.

Η «σοσιαλιστικοποίηση» του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος των ΔΗΜΑΡ-ΣΥΝ, που είδαμε παραπάνω, η διατίμηση του χρήματος ως εμπόρευμα εννοείται (τα χαμηλά επιτόκια που «διατάσσει» ο «αριστερός» ευρωπαϊσμός) και η πάγια πολιτική υποτίμησης του ευρώ, που ισοδυναμεί μακροπρόθεσμα με διάλυση της ΕΕ αφού αυτή δεν διαθέτει κεντρική κυβέρνηση για να κάνει τέτοιου είδους νομισματική πολιτική, παρουσιάζεται στον συνεκτικό δημοσιευμένο λόγο του Κουβέλη για την καταψήφιση της δανειακής σύμβασης αλλά που δεν εκφωνήθηκε στη βουλή στις 12/2/2012.

2) Αυτόματη επιμήκυνση της συμφωνίας- στα πρώτα τρία χρόνια- και μετάθεσης των στόχων κατά ένα έτος για κάθε έτος για το οποίο δεν επιτυγχάνεται, εξαιτίας της υφεσιακής επίδρασης των μέτρων, ο στόχος για αύξηση του ΑΕΠ.
3) Συμμετοχή στο κούρεμα και των ομολόγων που κατέχουν η ΕΚΤ και οι Κεντρικές Τράπεζες.
4) Ανακεφαλαιοποίηση τραπεζών μέσω κοινών μετοχών». Δηλαδή κρατικοποίηση των τραπεζών.

Σε ότι αφορά τα αίτια της χρεοκοπίας η ΔΗΜΑΡ ταυτίζεται με όλο το σοσιαλφασιστικό μπλοκ ΣΥΝ, ψευτοΚΚΕ κλπ. Τη χώρα τη χρεοκόπησε το κεφάλαιο και οι δανειστές. Το τι έφταιξε από τη μεταπολίτευση και μετά για την ΔΗΜΑΡ απαριθμείται σε μια σειρά θέσεων, στις οποίες θα απαντήσουμε μία προς μία στο επόμενο φύλλο, όπου η κατάληξη των σαμποταριστών είναι πως η αιτία της χρεοκοπίας ήταν η εκμετάλλευση από το κεφάλαιο. Από τις θέσεις του 1^ου συνεδρίου της ΔΗΜΑΡ:

Το παραγωγικό έλλειμμα των δεκάδων δις ευρώ κάθε χρόνο, το γεγονός ότι κάθε χρόνο πρέπει να δανειζόμαστε δεκάδες δις αφού καταναλώσαμε εμπορεύματα και υπηρεσίες που δεν παράγαμε, το γεγονός δηλαδή του χρεοκόπου κύκλου της οικονομίας για τη ΔΗΜΑΡ δεν υπάρχει. ΔΗΜΑΡ και ΣΥΝ λένε τα ίδια και στο ζήτημα αυτό.

Η ΔΗΜΑΡ εμφανίζεται σαν άρνηση τόσο του «παλιού ΠΑΣΟΚ» όσο και της «νέας ΝΔ» ως το αντιμνημονιακό και ταυτόχρονα φιλοευρωπαϊκό κόμμα της υπέρβασης «των συγκεντρωτικών, γραφειοκρατικών και αρχηγικών κομμάτων, των κομμάτων εκλογικής πελατείας». Ο «δημοκρατικός σοσιαλισμός, αριστερός ευρωπαϊσμός, μεταρρυθμιστική στρατηγική, οικολογικός πολιτισμός είναι συγκροτητικό στοιχείο της ταυτότητας της ΔΗΜΑΡ» που εμφανίζεται επίσης ως το κόμμα της γνήσιας μεταρρύθμισης, της πραγματικής υπεράσπισης του δημοσίου συμφέροντος, της αποκατάστασης της δημοκρατικής-συνταγματικής νομιμότητας, ως το κόμμα του δημοκρατικού σοσιαλισμού και του οικολογικού πολιτισμού. Στόχος της είναι να σχηματίσει μια κοινωνική και πολιτική πλειοψηφία του Τρίτου δρόμου, του αριστερού ευρωπαϊσμού. Προς το παρόν έχει στόχο την αναρρίχηση στην εξουσία στις προσεχείς εκλογές. Για μας το κόμμα του Κουβέλη είναι ένα βαθύ καθεστωτικό κόμμα, η χειρότερη και πιο επικίνδυνη καρκινική μετάσταση του σοσιαλφασισμού από το 1974 έως σήμερα μέσα στη δημοκρατία και ειδικά μέσα στην αριστερά.

Ο Κουβέλης ψήφισε στον ΣΥΝ υπέρ του γνωστού φίλου του Μιλόσεβιτς, ρωσόδουλου Παπούλια. Υποστήριξε την ατιμωρησία του φασίστα Μιλόσεβιτς, στήριξε την «Αυριανή» στις αισχρές επιθέσεις της ως πρόεδρος του ΔΣΑ κατά του Μάνου Χατζηδάκη: «Ο κλεφτο-κύναιδος- ανώμαλος εκμαυλιστής με ψυχικό AIDS, Μάνο…σύκααα!», κλπ) (blog Ροΐδης). Τον Δεκέμβρη του 2009 μαζί με τον Μ. Γλέζο έστειλε κείμενο διαμαρτυρίας κατά του Σόιμπλε να αφαιρέσει από το χρέος της Ελλάδας τις διεκδικούμενες γερμανικές αποζημιώσεις, όταν ποτέ η Ελλάδα δεν έθεσε καμία απαίτηση όταν μπήκε στο ευρώ, ούτε όταν καθορίζονταν οι ευρωπαϊκές επιδοτήσεις στα κράτη - μέλη. Σαν μέλος και πρωταγωνιστής της συνεργασίας με το ψευτοΚΚΕ του Φλωράκη για τη συμμετοχή στην οικουμενική του 1989, ο Κουβέλης συμμετείχε στην κυβέρνηση, ως υπουργός δικαιοσύνης, που έδωσε τις προμήθειες του ΟΤΕ σε έναν πράκτορα της Στάζι σαν τον Σωκράτη Κόκκαλη και ποτέ δεν μίλησαν για την υπόθεση Siemens παρά τις υποψίες ότι χρηματίστηκε η ΕΑΡ και το ψευτοΚΚΕ. Ο εμφανιζόμενος ως ακραίος ευρωπαϊστής καταψήφισε τη συνθήκη της Λισσαβώνας. Βρίσκεται πίσω από κάθε σαμποτάζ, στα εργοστάσια λιθάνθρακα, στην επένδυση του Βωβού, στην αναθεώρηση του άρθρου 24, ψήφισε υπέρ του χουντοφασιστικού άρθρου 16. Στην συνέντευξή του στην εφημερίδα Ελευθερία, 21/01/2009) δηλώνει το περιεχόμενο του τότε «αριστερού ευρωπαϊσμού» του που διατηρείται αυτούσιος στις αποφάσεις του συνεδρίου της ΔΗΜΑΡ και είναι μια πολιτική στην υπηρεσία του ρώσικου σοσιαλιμπεριαλισμού και στην προσπάθειά του για την παγκόσμια ηγεμονία. Την τερατώδη αυτή απάντησή του για τον ενεργειακό αποκλεισμό της Ευρώπης από την πουτινική Ρωσία την είδαμε προηγούμενα.

Η μπαταξίδικη αντιμετώπιση των δανειστών και της τρόικα από τους ΣΥΝ-ΔΗΜΑΡ ψευτοΚΚΕ και εθνοφασίστες αντιστοιχεί απόλυτα στις αντιλήψεις και στην πραγματική, δωρεάν στο μεγαλύτερο μέρος της ζωή, που ζει εδώ και δεκαετίες η οργανωμένη συνδικαλιστικά και πολιτικά διακομματική μεσαία αστική γραφειοκρατική τάξη που έχει κάτσει με όλο της το βάρος στο σβέρκο του λαού και τον απομυζά τραβώντας αξία που δεν παρήγαγε, εισπράττοντας μισθούς που δεν δούλεψε, διασπαθίζοντας τα δάνεια και το δημόσιο χρήμα, εισπράττοντας τις επιδοτήσεις και οργανώνοντας τις συμμορίες των τοπικών αυτοδιοικήσεων, και διεισδύοντας στο κράτος με σκοπό να το βάζουν να την υπηρετεί.

Ο «αριστερός» ευρωπαϊσμός της ΔΗΜΑΡ προωθεί και υποστηρίζει ακριβώς ότι είναι μέση γραμμή και επομένως μαζική αυταπάτη σε αυτή τη χώρα και μπορεί επομένως να ενσωματώνει όλες τις ελπίδες των μεσοστρωμάτων ότι θα μπορούν να βγουν από την κρίση χωρίς να αλλάξουν ούτε τις λαθεμένες ιδέες τους ούτε τις κακές τους συνήθειες ούτε και τη θέση τους στο διεφθαρμένο και ανατολικού τύπου σύστημα εξουσίας. Αυτός ο «μέσος όρος» της κοινωνίας που σέρνει μαζί της η ΔΗΜΑΡ, με μαζικό ιδεολογικό εκπρόσωπό της την κρατική διανόηση των πανεπιστημίων (με το κύρος της σε όλη τη δημόσια υπαλληλία), της αυτοδιοίκησης, των μη κυβερνητικών οργανώσεων, των νομέων δημοτικών έργων και επιδοτήσεων, το πιο επιτυχημένο κοινωνικά αστοποιημένο τμήμα του ΣΥΝ που έλκει την καταγωγή του και από το ΚΚΕ εσ, σε αντίθεση με την κνίτικη καταγωγή της «αριστερής» πτέρυγας του ΣΥΝ, μπορεί να ενωθεί αντικειμενικά με τη διεφθαρμένη ρωσόδουλη ηγεσία του ΠΑΣΟΚ των Βενιζέλου-Παπανδρέου, του Σαμαρά και του φασίστα Καρατζαφέρη αλλά και των εθνικιστών αυτοδυναμικών του ΠΑΣΟΚ μόνο σε μια κοινή βάση, το νεοδεξιό αντιευρωπαϊσμό και τη ρωσοδουλεία. Το αντιγερμανικό «εθνικό μέτωπο» που έχει οικοδομηθεί με τη συμμετοχή σχεδόν όλων των πολιτικών ηγεσιών, είναι ο ιμάντας που φέρνει το σοσιαλφασισμό στην εξουσία, γιατί είναι το μέτωπο που ενώνει τον αντιγερμανικό αντιευρωπαϊκό εθνοφασισμό με το ρωσόδουλο σοσιαλφασισμό και ναζισμό. Έτσι μπορεί να εξηγηθεί το ότι παρά την αντικειμενική ταύτισή της με τον ΣΥΝ, η ΔΗΜΑΡ εξασφαλίζει μια σημαντική εκλογική πελατεία διεισδύοντας σε όλους τους κομματικούς χώρους διεκδικώντας τη θέση του τρίτου κόμματος και μια θέση στην κυβέρνηση των σαμποταριστών.

Αυτό που μπορεί να κάνει η ΔΗΜΑΡ και δεν το επιτυγχάνει ο ΣΥΝ είναι ότι αυτός είναι ταυτισμένος με τα καψίματα της Αθήνας και των κέντρων των μεγάλων πόλεων καθώς και με όλη τη βία των κουκουλοφόρων και του αναρχοφασισμού που ακολούθησε. Ο Τρίτος δρόμος της ΔΗΜΑΡ για τη λύση του ελληνικού προβλήματος, ο «αριστερός» ευρωπαϊσμός, δεν είναι στην πραγματικότητα παρά η γραμμή του ΣΥΝ αποκαθαρμένη από την υποστήριξη της βίας που αυτός καθοδηγεί πολιτικά άμεσα, και που ποτέ δεν άφηνε τους ανανεωτικούς να απολαύσουν την επιτυχία τους στα κρατικά λιβάδια της εξουσίας.

Οι δυνάμεις στις οποίες απευθύνεται η ΔΗΜΑΡ επίσημα για τη συγκρότηση της πλατειάς κοινωνικής και πολιτικής πλειοψηφίας, για την αναρρίχησή της στην εξουσία είναι αυτές της όποιας σοσιαλδημοκρατίας, του ΠΑΣΟΚ δηλαδή, του δημοκρατικού σοσιαλισμού και της οικολογίας, του δορυφόρου ουσιαστικά του ΣΥΡΙΖΑ. Οι συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ ως οι πιο ανοιχτοί οργανωτές της βίας αποκλείονται. Η ΔΗΜΑΡ στο πρόγραμμά της «υποστηρίζει, από θέση αρχής, τη «μη βία» ως κεντρική αντίληψη και πολιτική πρακτική της δημοκρατικής συνείδησης της εποχής μας.» Εξάλλου αυτή ήταν και η αιτία αποχώρησης των ανανεωτικών με τον Κουβέλη από τον ΣΥΝ μετά το κάψιμο της Αθήνας και των κέντρων των μεγάλων πόλεων το 2008 αλλά με την αναγνώριση του δίκιου των εξεγερμένων από τον Κουβέλη και την ταυτόχρονη φραστική καταδίκη της βίας από όλους. Στο δείπνο της Αίγλης που έδωσε ο ρωσόδουλος Κύρκος με την παρουσία του Σαμαρά και του μισού υπουργικού συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ, παρόντος και του πρώην προέδρου της δημοκρατίας Στεφανόπουλου, υποστηρίχτηκε η αποχώρηση των ανανεωτικών από τον ΣΥΝ και η συγκρότησή τους σε κόμμα. Φεύγοντας όμως από τον ΣΥΝ οι ανανεωτικοί άφησαν πίσω τους τον Παπαδημούλη για την πιο άμεση επαφή και συντονισμό της ΔΗΜΑΡ με τον ΣΥΝ. Και μιλάμε για συντονισμό, επαφή και σύμπλευση των δύο γιατί η αποχώρηση των ανανεωτικών του Κουβέλη από τον ΣΥΝ δεν ήταν μια πραγματική διάσπαση του ΣΥΝ γιατί δεν προέκυψαν δύο κόμματα με διαφορετική πολιτική γραμμή αλλά με δύο τακτικές στην επιβολή της. Διάσπαση ενός κόμματος σημαίνει ιδεολογικοπολιτική ρήξη και ισχυρές συγκρούσεις που ξεκινούν από την ηγεσία και φτάνουν ως τη βάση σημαίνει τη γέννηση δύο γραμμών ασυμβίβαστων που δεν είναι δυνατόν να συνυπάρχουν στο ίδιο κόμμα. Ο Κουβέλης όμως με μια απλή ανακοίνωσή του στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ αποχώρησε από τον ΣΥΝ και ο Τσίπρας αντί να ξεσηκώσει κύμα καταγγελιών εναντίον των τεσσάρων βουλευτών που πήρε μαζί του ο Κουβέλης, για την παράδοση των βουλευτικών τους εδρών, δεν χαρακτήρισε καν ως διάσπαση την αποχώρηση των ανανεωτικών αλλά ως εγχείρημα. Δήλωσε τότε ότι «οι τέσσερεις που αποχώρησαν, ακριβώς επειδή δεν βλέπω ότι υπάρχει ούτε άλλο πολιτικό σχέδιο που μπορεί να οδηγήσει πουθενά, ούτε διαφοροποίηση επί της γραμμής, θα ακολουθήσουν τις επιλογές του ΣΥΡΙΖΑ και αργά ή γρήγορα θα βρεθούμε σε κοινή πορεία. Οι πληγές όμως που θα δημιουργούνται είναι σημαντικές, κυρίως στη δημόσια εικόνα του εγχειρήματος» (Αυγή, 11/6/2010).

Η ταύτιση των πολιτικών θέσεων της ΔΗΜΑΡ και του ΣΥΝ καθώς και η κοινή ιδεολογία του χαμαιλέοντα είναι και το σημείο στο οποίο αποκαλύπτεται η ΔΗΜΑΡ. Στις 19/3/2012 ο Κουβέλης σε άρθρο του είναι αναγκασμένος εξαιτίας της ιδιότυπης αποχώρησης της πτέρυγάς του από τον ΣΥΝ που δεν είχε κανένα χαρακτήρα διάσπασης ούτε στο περιεχόμενο αλλά ούτε και στη μορφή, να γράφει ότι «Είναι μύθος ενταγμένος στην επίθεση που εξαπολύουν εναντίον μας ότι απλώς «λέμε με ευγενικό τρόπο τα ίδια με τις άλλες δυνάμεις της παραδοσιακής Αριστεράς». Δηλαδή αναγκάζεται να υποστηρίζει ότι οι θέσεις της ΔΗΜΑΡ είναι διαφορετικές από του ΣΥΝ και επομένως να υποστηρίζει αντικειμενικά ότι η αποχώρηση των ανανεωτικών ήταν μια πραγματική διάσπαση του ΣΥΝ. Οι πραγματικές διασπάσεις δεν δηλώνονται βέβαια εκ των υστέρων αλλά πραγματοποιούνται συγκρουσιακά και σαν τέτοιες αναγνωρίζονται δημόσια. Διασπάσεις που υποστηρίζονται σαν τέτοιες με δηλώσεις εκ των υστέρων είναι πραγματικά «εγχειρήματα» του τμήματος που αποχωρεί από το κόμμα με την ίδια πολιτική και ιδεολογία αυτή του κόμματος. Γι’ αυτό και η αναρρίχηση της ΔΗΜΑΡ στην εξουσία δεν είναι παρά αναρρίχηση στην εξουσία του ΣΥΝ και του σοσιαλφασισμού. Στα χνάρια του πιο βρώμικου σοσιαλφασισμού, του πιο ύπουλου αντιευρωπαϊσμού και γενικά της ρωσόδουλης πολιτικής θα βαδίσει λοιπόν η «Δημοκρατική Αριστερά» του Κουβέλη παρόλο που αρκετοί από αυτούς που θα την ακολουθήσουν θα θέλουν να βαδίσουν στον αντίθετο δρόμο. Αυτή η διάσπαση υπηρετεί τον παλιό στόχο του ΣΥΝ να μπει με ισχύ σε μια κυβέρνηση με άλλες δυτικόφιλες αστικές δυνάμεις. Το μεγάλο πραγματικό πρόβλημα αυτών των χαμαιλεόντων είναι να μην μείνει ο υπόλοιπος ΣΥΝ έξω από το παιχνίδι της εξουσίας. Γι αυτό το διαζύγιο ήταν «βελούδινο» και διατηρήθηκαν όλες οι γέφυρες και οι αγάπες των δύο πρώην. Αυτό φάνηκε τώρα στη μάχη των πανεπιστημίων όπου η ΔΗΜΑΡ άφησε ουσιαστικά στον κακό μπάτσο ΣΥΡΙΖΑ να τσακίσει με τη βία το νόμο Διαμαντοπούλου χωρίς η ίδια να εκτεθεί ουσιαστικά.

Οι παγκόσμιες ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις, η πελώρια οικονομική και κοινωνική ανισότητα που επιβάλλει και αναπαράγει με την ισχύ φυσικού νόμου ο ιμπεριαλισμός, μπορούν σύμφωνα με τις θέσεις της ΔΗΜΑΡ να αντιμετωπιστούν με τη δημιουργία μιας νέας παγκόσμιας δημοκρατικής ισορροπίας δυνάμεων, που θα έχουν καταργήσει το σημερινό «αυταρχικό νεοφιλελεύθερο μοντέλο της παγκοσμιοποίησης», ανάμεσα στις ΗΠΑ, στη Ρωσία, τις χώρες της Άπω Ανατολής και της Ευρώπης. Γι’ αυτό και αυτή η τελευταία θα πρέπει να ενοποιηθεί πολιτικά, σύμφωνα με τον «αριστερό» ευρωπαϊσμό της ΔΗΜΑΡ, για να μπορεί να παίξει τον οικουμενικό ρόλο της στο νέο σύστημα της παγκόσμιας ισορροπίας. «Μια ισορροπία που θα αντιρροπίζει την αμερικάνικη ισχύ και που θα ελέγχεται από τον ΟΗΕ». Το λέει αυτό διαρκώς η Ρωσία γιατί στον ΟΗΕ, όχι τόσο στις Ολομέλειες όσο στο Συμβούλιο Ασφαλείας, μπορεί αυτή τελευταία να έχει σήμερα συχνά την πολιτική πλειοψηφία χάρη στην ικανότητα της να σέρνει τακτικά πίσω της πολλές χώρες του τρίτου κόσμου. Αυτό κυρίως το πετυχαίνει με τη διείσδυση μέσω πρακτόρων της σε αυτές αφού πρώτα η ίδια οξύνει προβοκατόρικα τις διακρατικές αντιθέσεις μεταξύ τους και αφού μετά αξιοποιήσει τον δυτικό, κυρίως τον αμερικάνικο ηγεμονισμό και άγριο επεμβατισμό εναντίον τους που η ίδια επίσης ενθαρρύνει με προβοκάτσιες. Όταν η Ρωσία και τα τσιράκια της μιλάνε για εκδημοκρατισμό του ΟΗΕ και των άλλων διεθνών οργάνων φαντάζονται ότι αυτή μπορεί σήμερα να κυριαρχήσει στον ΟΗΕ και σε άλλα διεθνή όργανα και τότε όλες οι χώρες θα αναγκαστούν να υποταχθούν σε αυτές τις «δημοκρατικές» αποφάσεις. Ο ΟΗΕ ως τώρα και τα άλλα διεθνή όργανα δουλεύουν από την ίδρυσή τους και καταστατικά συναινετικά και τούτο για να μην καταλύεται η ανεξαρτησία καμιάς χώρας λόγω τυχάρπαστων πλειοψηφιών. Μόνο για την περίπτωση που μια χώρα ή ομάδα χωρών καταλύσει με τη βία ωμά και αδιαμφισβήτητα την εθνική κυριαρχία και την εδαφική ακεραιότητα μιας άλλης τότε αυτή έχει δικαίωμα να ζητήσει επέμβαση όχι μόνο του ΟΗΕ αλλά οποιασδήποτε άλλης χώρας ή ομάδας χωρών. Γι αυτό ο ΟΗΕ ιδρύθηκε εξ αρχής με την αρχή του Βέτο έστω για τις 5 μεγάλες δυνάμεις στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ (που ήταν μάλιστα όχι τυχαία οι βασικές νικήτριες αντιφασιστικές δυνάμεις στον Β παγκόσμιο Πόλεμο: Ρωσία, ΗΠΑ, Αγγλία, Γαλλία, Κίνα) ώστε να μην κάνει μια πλειοψηφία κάποιων από αυτές ότι θέλει σε βάρος όλου του υπόλοιπου κόσμου. Σήμερα με τη «συναίνεση» των δύο βασικών υπερδυνάμεων Ρωσίας και ΗΠΑ, που μπορούν να παίρνουν πλειοψηφίες στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, αυτές πάνε και κάνουν ωμές, κτηνώδεις επεμβάσεις στις εσωτερικές υποθέσεις άλλων χωρών για να ανεβάζουν σε αυτές φασιστικές κυβερνήσεις. Πρόκειται για μια ιμπεριαλιστική υποδούλωση του πλανήτη που θα ολοκληρωθεί αν εφαρμοστεί το σχέδιο που θέλει η ΔΗΜΑΡ, της «παγκόσμιας διακυβέρνησης». Βεβαίως οι ρωσοκινέζοι, όπως ήδη κάνουν, υποθάλπουν κάθε βάρβαρη επέμβαση του ΟΗΕ, αλλά οι ίδιοι κάνουν πως αντιστέκονται και αφήνουν τη βρωμοδουλειά στη Δύση. Έτσι οι ρωσόδουλοι και οι ρωσόφιλοι φασίστες όλης της γης καταγγέλλουν τους δυτικούς ιμπεριαλιστές για την επέμβαση, την «νέα τάξη», τους φιλελεύθερους, και τους «εβραιομασώνους» και οι υποκινητές παριστάνουν τους φίλους του θύματος. Η πιο χαρακτηριστική περίπτωση ήταν η εισβολή στο Ιράκ που την κάναν εντελώς τραμπούκικα οι ΗΠΑ χωρίς απόφαση του ΟΗΕ αλλά μόλις έγινε η κατοχή της χώρας από τις ΗΠΑ η Ρωσία την αναγνώρισε σαν κατοχή του ΟΗΕ και είχε λόγο στην κατοχική διακυβέρνηση, μέχρι που τελικά το Ιράκ μπήκε στη δικιά της σφαίρα επιρροής και οι ΗΠΑ έφυγαν.

¨Έτσι αν ο ΟΗΕ θα μετατραπεί σε ένα είδος παγκόσμιας κυβέρνησης και αν οι επί μέρους οργανισμοί του καθώς και το ΔΝΤ, η Παγκόσμια Τράπεζα, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου (ΠΟΕ) και η Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών (ΤΔΔ) «εκδημοκρατιστούν» και τεθούν κάτω από τον έλεγχο επίσης του ΟΗΕ θα τεθούν τελικά πρακτικά-πολιτικά κάτω από την πολιτική ηγεμονία του άξονα. Οι ΗΠΑ για τη ΔΗΜΑΡ πρέπει φυσικά να απομακρύνουν τα πυρηνικά από την Ευρώπη καθώς και από τα σύνορα της Ρωσίας. Για τα ρώσικα πυρηνικά όμως που μπορούν να κάνουν στάχτη τις συνορεύουσες με τη Ρωσία πρώην υποτελείς της χώρες ούτε κάνουν λόγο. Διαβάζουμε στις θέσεις του συνεδρίου για τη διαδικασία πολιτικής ενοποίησης της Ευρώπης που δεν είναι παρά η πολιτική υπεροχή στο εσωτερικό της των αναρίθμητων πρακτόρων εισοδιστών του ρώσικου σοσιαλιμπεριαλισμού και των πολύχρωμων κινημάτων του, η πολιτική υπεροχή δηλαδή των φιλορώσικων δυνάμεων μέσα στην ΕΕ: “Τέτοιο πολιτικό υποκείμενο μπορεί να είναι και πρέπει να γίνει η πολιτικά ενοποιημένη Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ). Στο πεδίο μιας πολιτικά ενοποιημένης ΕΕ αποκτούν νέο νόημα, δυνατότητα και αποτελεσματικότητα, τόσο τα κινήματα της εναλλακτικής παγκοσμιοποίησης όσο και η πολιτική παρέμβαση στους θεσμούς, η ανάπτυξη διεκδικήσεων, αγώνων, συναινέσεων και ευρύτερων συσπειρώσεων, για την προοδευτική παγκόσμια διακυβέρνηση. Εδώ βασίζεται ο «αριστερός» ευρωπαϊσμός της ΔΗΜΑΡ. Διεκδικεί ένα νέο ευρωπαϊκό δημοκρατικό σχέδιο, που θα επιτρέψει στην Ευρώπη να διεκδικήσει έναν οικουμενικό ρόλο” .

Πρέπει να προσεχτεί η λεξούλα «συναινέσεων». Συναίνεση σήμερα και στις παγκόσμιες υποθέσεις και στις εσωτερικές υποθέσεις κάθε χώρας και στην ΕΕ σημαίνει σήμερα ένα πράγμα: να μην υπάρχει καμιά απόφαση την οποία να μην έχει εγκρίνει ο άξονας Ρωσίας-Κίνας ή αλλιώς κάθε χώρα, η ΕΕ, ο πλανήτης ολόκληρος να υποτάσσεται στο ρωσοκινεζικό βέτο ώσπου αυτός να περικυκλώσει την Ευρώπη δυτικά και την Ιαπωνία-Κορέα ανατολικά και να τον υποτάξει στην κυριαρχία του.