Ιδιαίτερα αποκαλυπτικό είναι το κατάντημα των φιλελεύθερων σε αυτές τις δεύτερες εκλογές. Οι φιλελεύθεροι σαν πολιτικό σώμα, σαν κομματική βάση και μεσαία στελέχη εμφανίστηκαν στις εκλογές της 6 Μάη με τέσσερις συνιστώσες και 3 κόμματα: Η μία συνιστώσα και το ένα κόμμα ήταν η Δημοκρατική Συμμαχία της Μπακογιάννη. Η δεύτερη συνιστώσα που κατέβηκε επίσης σαν κόμμα ήταν το κόμμα του Τζήμερου (“Δημιουργία Ξανά”). Οι άλλες δύο συνιστώσες ήταν η Δράση του Μάνου και η Φιλελεύθερη Συμμαχία που κατέβηκαν μαζί στις εκλογές σαν ένα κόμμα, με το όνομα της Δράσης.

Από αυτές τις 4 συνιστώσες η μία συνιστώσα-κόμμα, η “Δημιουργία Ξανά” είναι φαινομενικά φιλελεύθερη στο οικονομικό της πρόγραμμα, αλλά πολιτικά είναι καραμπινάτη φασιστική. Ο αρχηγός της ο Τζήμερος είναι ένας ρωσόφιλος τυπικός δημαγωγός που αποσκοπεί στο να γίνει εκφραστής της πιο συντηρητικής μικρής αστικής και της μικροαστικής τάξης καταγγέλλοντας την κρατική και κυρίως την πολιτική διαφθορά σαν κύρια αιτία όλων των κακών και υποσχόμενος να τη συντρίψει με το σιδερένιο χέρι 2000 έντιμων γραφειοκρατών. Το φασιστικό του πολιτικό πρόγραμμα, που όσο μπορεί το κρύβει από τους πλατείς ψηφοφόρους του, χαρακτηρίζεται από την προσπάθεια για τον περιορισμό ή και την κατάργηση της ανοιχτής κομματικής διαμάχης (πχ προαναγγέλλει την απαγόρευση της αλληλοκριτικής των κομμάτων στη διάρκεια των εκλογών, την κατάργησή τους στα Πανεπιστήμια, την κατάργηση των διαδηλώσεων γενικά κλπ). Παράλληλα εισηγείται ειδικά μέτρα βίας, ανάμεσα τους και καταναγκαστικά έργα για τους φυλακισμένους, ισόβια δυνατότητα για αναψηλάφιση υποθέσεων, ειδικά υποθέσεων εθνικής προδοσίας αποκλειστικά για τους πολιτικούς, εξυμνεί διαρκώς τις πελώριες ικανότητες της ελληνικής «φυλής» ενώ αποκαλύπτει τη φρικτή αποικιοκρατική και αντεργατική του φυσιογνωμία προτείνοντας ωμά εργασιακά στρατόπεδα συγκέντρωσης - γκέτο για τους μετανάστες με αμοιβή απλά καλύτερη από το 1 Ευρώ που παίρνουν στις χώρες τους ημερησίως (προεκλογική συνέντευξη στην ΕΤ1) και ζητώντας επίσης «σήμανση» των παράνομων μεταναστών .

Η αθλιότητα αυτή δεν μας αιφνιδιάζει σε ότι αφορά ιδιαίτερα τη Δράση και τον αρχηγό της το Μάνο. Αν μελετήσει κανείς τις προγραμματικές θέσεις της Δράσης δεν θα βρει παρά γενικολογίες για όλα τα δημοκρατικά ζητήματα και πάλι αποκλειστικά για τα ατομικά ανθρώπινα δικαιώματα, αλλά πουθενά δεν θα βρει κανείς να καταδικάζονται συγκεκριμένα οι πιο ορκισμένοι εχθροί αυτών των δικαιωμάτων, τα σοσιαλφασιστικά, τα φασιστικά και κυρίως τα ναζιστικά κόμματα. Αν υπάρχει κάποια έμφαση στο πολιτικά κακό αυτή πάει συνήθως στον «δικομματισμό». Κυρίως δεν θα βρει κανείς πουθενά καταγγελία των διεθνών φασισμών Ρωσίας και Κίνας. Επίσης δεν θα βρει κανείς χτύπημα, και εκεί είναι κατά τη γνώμη μας το κλειδί της αντιδραστικότητας και της Δράσης και της Φιλελεύθερης Συμμαχίας, των νέων ανατολικών κρατικο-ολιγαρχών αλλά και του ρώσικου και του κινέζικου μονοπώλιου που διεισδύουν σαν αποικιοκρατικά αφεντικά στην Ελλάδα. Οι ντόπιοι οικονομικά φιλελεύθεροι απέδειξαν ακολουθώντας τον Τζήμερο δεν δίνουν δεκάρα για την πολιτική δημοκρατία παρά μόνο όσο αντιστρατεύεται το παρασιτικό γραφειοκρατικό κράτος και τη δημοσιο-υπαλληλία, που την έχουν κάνει κύριο κοινωνικό εχθρό τους καθώς δεν τη διαχωρίζουν από τους σοσιαλφασίστες πολιτικούς εκμαυλιστές και διαφθορείς της. Όμως απεχθάνονται την πολιτική δημοκρατία, ιδίως την αριστερή-κομμουνιστική όσο αυτή αντιστρατεύεται τους ολιγάρχες και άλλους ιδιώτες σχεδόν δουλοκτήτες και συμπαρατάσσεται με τα μισθωτά θύματά τους .

Η αντικειμενικά όλο και πιο φιλοανατολική κρατικο-ολιγαρχική Δράση απέδειξε ότι είναι τέτοια όχι μόνο με το ότι ακολούθησε τον διακηρυγμένα ρωσόφιλο φασίστα Τζήμερο, αλλά με το ότι φρόντισε και στην πρώτη και στη δεύτερη εκλογική μάχη να απομονώσει τη φιλοευρωπαία Μπακογιάννη ώστε τελικά να τη ρίξει στις αγκαλιές του πιο άμεσου και ορκισμένου εχθρού της, του Σαμαρά. Βεβαίως αυτή δεν είναι καθόλου αθώα γιατί δεν της έκανε φάλαγγα ο Μάνος για να την αναγκάσει να κάνει το αντίθετο από ότι έλεγε και έκανε τα δύο τελευταία χρόνια, δηλαδή να γυρίσει πίσω σε αυτόν που καταδίκαζε σαν αποστάτη της ΝΔ, σαν διασπαστή που μόλις έγινε αρχηγός διέγραφε όσους διαφωνούσαν με την τακτική πολιτική του, ανάμεσά τους και την ίδια, στον ως χθες ξεσαλωμένο αντιευρωπαίο, και τελικά στον άνθρωπο που μόλις άνοιξε τις πόρτες της ΝΔ στους «ακραίους» του ΛΑΟΣ που αυτή πάντα καταδίκαζε. Την ίδια ώρα άφηνε στα κρύα του λουτρού τη νεολαία της και άλλους που μόλις την αποθέωναν στις εκλογές και δεχόταν να μείνουν έξω από τις λίστες οι πιο έντονα φιλοευρωπαίοι και αντισαμαρικοί του στρατοπέδου της Ζαφειριάδης και Οικονόμου (ο Οικονόμου αρνήθηκε να κατέβει στο νομό Φθιώτιδας όπου τον υποχρέωσαν να κατεβεί γιατί αυτό θα τον έφερνε σε σύγκρουση με άλλο υποψήφιο http://tvxs.gr/news/ekloges-2012-enimerosi/den-tha-einai-ypopsifios-o-g-oikonomoy-tis-disy) ενώ και ο Σκυλακάκης της ίδιας τάσης διαφωνούσε ανοιχτά με αυτή την προσχώρηση. Βέβαια και αυτή τα έκανε αυτά υποτίθεται για το καλό της πατρίδας, δηλαδή για να δυναμώσει το αντι-Συριζα μέτωπο. Όμως πέρα από το γεγονός που έχουμε αναλύσει ότι η «επαναδιαπραγματευτική» πολιτική του Σαμαρά απέναντι στην ΕΕ δεν είναι ποιοτικά διαφορετική από του ΣΥΡΙΖΑ, το γεγονός ότι η Μπακογιάννη δεν μπήκε στη Βουλή είχε να κάνει με τη συμφιλιωτική ως το τέλος στάση της και απέναντι στη Δράση και απέναντι στο φασίστα Τζήμερο, αλλά και κυρίως απέναντι στο Σαμαρά που μόλις πριν ελάχιστους μήνες έκανε την δήθεν «φιλοευρωπαϊκή» του στροφή. Το χαρακτηριστικό της Μπακογιάννη - που πάντως είναι λιγότερο δεξιά από τον Μάνο γιατί κάθε τόσο χτυπάει και το σοσιαλφασισμό, όπως το έκανε προχθές αποκαλύπτοντας τους δεσμούς του ΣΥΡΙΖΑ με τη 17Ν- είναι ότι ποτέ δεν τολμάει όπως όλη η φιλελεύθερη αστική τάξη να αντιπαρατεθεί με την κεντρική γραμμή του καθεστώτος στα ζητήματα αιχμής, που είναι η ιμπεριαλιστικά κυρίαρχη γραμμή σε αυτά τα ζητήματα. Σήμερα για παράδειγμα κανείς, και βέβαια καμία Μπακογιάννη, δεν τολμάει να αντιταχθεί στη γενική αντιγερμανική γραμμή της αστικής τάξης που πρακτικά τώρα δα είναι η γραμμή της «αναδιαπραγμάτευσης», που σημαίνει αθέτηση της δανειακής σύμβασης που μόλις τώρα όλοι οι αληθινοί και ψεύτικοι ευρωπαϊστές ψήφισαν, αλλά ταυτόχρονα παραμονή εντός του Ευρώ. Δηλαδή δεν συζητιούνται δύο πράγματα: είτε η αποδοχή της δανειακής σύμβασης με το σταμάτημα του παραγωγικού σαμποτάζ, είτε η συναινετική και ομαλή έξοδος της Ελλάδας από το Ευρώ για το καλό και της Ελλάδας και της ΕΖ που είναι η μόνη θετική δυνατότητα για τον ελληνικό λαό και την ΕΖ. Κι αυτό γιατί μόνο η αθέτηση της δανειακής σύμβασης και η παραμονή εντός του Ευρώ είναι η γραμμή της ανατίναξης της ΕΖ από τα μέσα, η ρώσικη γραμμή.