ΟΧΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΣΟΣΙΑΛΝΑΖΙ

 ΟΧΙ ΜΕ ΤΑ ΜΑΤ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΡΓΟΔΟΣΙΑ

Ταξική δημοκρατική ενότητα των εργατών. Πάλη για την επιβίωση του εργοστασίου

Με την κυβέρνηση και τα ΜΑΤ για την επιβίωση του εργοστασίου και την υπεράσπιση του δικαιώματος στη δουλειά ή με τους εργάτες και το ΠΑΜΕ-ΣΥΝ-ΝΑΖΙ για την υπεράσπιση των απεργιών; Έτσι βάζουν το δίλημμα στους εργάτες οι δύο αλληλοσυμπληρούμενες πτέρυγες του καθεστώτος που υποτίθεται ότι αντιπαρατίθενται με όλη τους τη δύναμη μπροστά στην Χαλυβουργία του Ασπρόπυργου.

Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει κανένα δίλημμα. Όσο νοιάζεται η κυβέρνηση των τριών κυβερνητικών σαμποταριστών για την επιβίωση του εργοστασίου και το «δικαίωμα στη δουλειά», άλλο τόσο νοιάζονται οι σοσιαλναζήδες σαμποταριστές για το δικαίωμα της απεργίας. Όσο για τους εργάτες, αυτοί διασπάστηκαν και έχουν υποχρεωθεί ως τώρα να ακολουθούν τους εχθρούς τους και να διαλέγουν έναν από τους δύο διαφορετικούς τρόπους ταξικής και ίσως και προσωπικής αυτοκτονίας που τους προτείνει το καθεστώς.

Πως ο σοσιαλφασισμός και η εργοδοσία διασπάνε τους εργάτες

Ο ένας τρόπος ήταν να μπαίνουν πίσω από τα ΜΑΤ και πίσω από την εργοδοσία στο εργοστάσιο στο όνομα του «ιερού δικαιώματος τους στην εργασία», δηλαδή να απαρνούνται επίσημα και κλασσικά σαν τάξη το δικαίωμα τους στην απεργία, δηλαδή το δικαίωμά τους να αποφασίζουν πλειοψηφικά να κάνουν απεργία και η μειοψηφία να υποτάσσεται στη θέληση της πλειοψηφίας . «Ιερό δικαίωμα στην εργασία» χωρίς υποταγή της μειοψηφίας στην πλειοψηφία των απεργών είναι «ιερό δικαίωμα στην απεργοσπασία», δηλαδή κατάργηση της απεργίας. Μόνο οι πιο αντεργάτες αστοί λένε ότι όσοι εργάτες θέλουν μπορούν να δουλεύουν και όσοι δεν θέλουν μπορούν να απεργούν. Αυτό δεν είναι απεργία, είναι αποχή μερικών απεργών που σύντομα θα σπάσουν την απεργία και τελικά θα απολυθούν όταν κάποιοι άλλοι συνάδελφοί τους μπορούν ανεμπόδιστα να πάνε με τον ιδιοκτήτη. Είναι χαρακτηριστικό ότι η Κυβέρνηση και τα ΜΜΕ της δεν επικαλέστηκαν καμιά πλειοψηφία των εργατών κατά της απεργίας, έστω και άτυπη, για να τη σπάσουν κάνοντας εισβολή στο εργοστάσιο. Επίσης μόνο δευτερευόντως επικαλέστηκαν τη δικαστική απόφαση που την κήρυξε παράνομη. Κι αυτό επειδή αυτή είχε μια δόση δημοκρατικής επίφασης, έλεγε δηλαδή ότι οι ψηφοφορίες για την απεργία παίρνονταν με ανοιχτή ψηφοφορία και όχι με μυστική όπως πραγματικά έπρεπε. Όμως πουθενά τελευταία δεν εκδηλώθηκε μια πλειοψηφική θέληση των εργατών για να σπάσουν την απεργία.

Ο άλλος τρόπος αυτοκτονίας των εργατών ήταν και είναι να ακολουθούν τους σοσιαλ-ναζί που κατάργησαν πρώτοι αλλά ανεπίσημα εδώ και πολλούς μήνες το δικαίωμα στην απεργία με τη μοντέρνα μέθοδο της κατάργησης των απεργιακών συνελεύσεων σαν τέτοιων. Αυτό το έκανε κυρίως το ΠΑΜΕ με την υποστήριξη και άλλων ψευτοαριστερών και των ναζιστών όταν έβαλε τους «συμπαραστάτες» και τους επαγγελματίες συνδικαλιστές τους να φτιάχνουν από την αρχή της απεργίας κλίμα ψυχολογικής ακόμα και φυσικής βίας στις συνελεύσεις υπέρ της απεργίας, να παίρνουν με αυτήν την απειλή πλειοψηφίες στις συνελεύσεις και έτσι να μετατρέπουν την απεργία σε δικιά τους κατοχή του εργοστασίου. Είναι αυτή η βία, η οποία εκδηλώθηκε πριν από την τελευταία ανοιχτά απεργοσπαστική βία, εκείνη που εξόργισε τους εργάτες που κατάλαβαν ότι το ΠΑΜΕ ήθελε να κλείσει το εργοστάσιο και όχι να ικανοποιήσει τα αιτήματά τους. Αυτή η βία είναι τελικά εκείνη που έριξε την προηγούμενη μερίδα των εργατών στα χέρια των ΜΑΤ και της εργοδοσίας, γιατί αυτοί οι εργάτες πριν μπουν στο εργοστάσιο με τη βία των ΜΑΤ δοκίμασαν για μήνες να κερδίσουν δημοκρατικά τις συνελεύσεις. Γι αυτό είναι το μέτωπο σοσιαλφασιστών των ψευτοΚΚΕ και ΣΥΝ και των ναζιστών της Χρ. Αυγής εκείνο που ευθύνεται κύρια για τον κρατικό απεργοσπαστισμό. Η επιβολή μιας απεργίας με το ζόρι είναι ή άρνηση της απεργίας σαν ελεύθερης πράξης των ίδιων των εργατών οπότε είναι στρατηγικός απεργοσπαστισμός γιατί κουρελιάζει το κύρος και αυτής και κάθε απεργίας και έτσι δίνει το πάτημα σε οποιονδήποτε να κάνει ανοιχτό κρατικό και εργοδοτικό απεργοσπαστισμό.

Εδώ μπορεί να τεθεί από κάποιους αναγνώστες που έχουν παρακολουθήσει πιο στενά την από την αρχή προβοκαρισμένη αυτή απεργία το εξής ερώτημα ή ίσως και ένσταση: Μα μήπως το σταμάτημα της απεργίας ήταν αυτή τη στιγμή η πραγματική θέληση της πλειοψηφίας των εργατών της χαλυβουργίας και μήπως εφόσον οι ίδιοι δεν είχαν στα χέρια τους έναν δικό τους ταξικό μηχανισμό βίας να αντιπαρατεθεί στον σαφώς πιο πολυάριθμο μηχανισμό βίας του σοσιαλφασιστικού και ναζιστικού παρακράτους εντός και κυρίως εκτός εργοστασίου, αναγκάστηκαν να συμμαχήσουν με το μηχανισμό βίας του επίσημου κράτους κάνοντας απλά χρήση της δημοκρατικής νομιμότητας;

Για πολλούς από τους εργάτες που μπήκαν στο εργοστάσιο με τα ΜΑΤ μπορεί αυτό να ισχύει, όμως για να μην είναι αντικειμενικά απεργοσπαστισμός αυτό που έκαναν θα έπρεπε να έχουν αποδείξει προηγούμενα στην πράξη ότι εκπροσωπούσαν και μάλιστα με μεγάλη σαφήνεια την πλειοψηφία των εργατών. Αλλά δεν το απέδειξαν. Δεν το απέδειξαν όχι τόσο στις εκλογές για νέο ΔΣ που τις κήρυξε πρόσφατα το ΠΑΜΕ, γιατί σε εκλογές όπου το ΠΑΜΕ έχει το πάνω χέρι ξέρουμε πόσο η έμπειρη οργανωμένη βία του είναι συνθλιπτική για τους διαφωνούντες, δεν το απέδειξαν ούτε με τις πρόσφατες συγκεντρώσεις τους έξω από την πύλη όπου είχαν αρκετή άνεση να δείξουν τη δύναμή τους και στους σοσιαλφασίστες και στους συναδέλφους τους και ευρύτερα στο λαό. Και δεν το απέδειξαν όχι γιατί δεν είχαν τη θέληση να το κάνουν αλλά γιατί υπήρχε κάτι πολύ λαθεμένο, αρχειακά λαθεμένο στη γραμμή τους. Και αυτό ήταν ότι είχαν πάρει ολόπλευρα τη θέση της εργοδοσίας καθώς είχαν παραιτηθεί από τη συναδελφική υποχρέωσή τους να υποστηρίξουν τους απολυμένους συναδέλφους τους που είχαν φτάσει τους 120, δηλαδή το 1/3 του συνολικού αριθμού που είχε ξεκινήσει την απεργία. Αυτούς τους είχε απολύσει η εργοδοσία σταδιακά στο διάστημα των 9 μηνών της απεργίας-κατοχής και επέμενε σε αυτές τις απολύσεις ακόμα και όταν το ΠΑΜΕ άρχισε πραγματικά στις αρχές του χρόνου να απομονώνεται με την πολιτική του που οι εργάτες κατάλαβαν ότι οδηγούσε εσκεμμένα στο κλείσιμο. Αυτοί οι απολυμένοι ήταν που από ένα σημείο και πέρα τροφοδότησαν και θα τροφοδοτούν το ΠΑΜΕ και αριθμητικά και κυρίως ηθικά με τους καίριους μαζικούς ψήφους που χρειαζόταν για να κρατάει χωρίς μεγάλη τρομοκρατία την πλειοψηφία. Γι αυτό το ΠΑΜΕ αποτόλμησε τις τελευταίες εκλογές για νέο ΔΣ και για αυτό μπόρεσε να επιδείξει μια πλειοψηφία στη μετά τα ΜΑΤ τελευταία του ΓΣ σε σχέση με όσους είχαν μπει στο εργοστάσιο. Αυτός είναι ο λόγος που αυτοί που μπήκαν στο εργοστάσιο με την εκπρόσωπό τους δεν μιλάνε πια για κάποια πλειοψηφία που εκπροσωπούν αλλά για την ισχύ της δικαστικής απόφασης και έμμεσα της αστυνομικής επιβολής της, δηλαδή παίρνουν ουσιαστικά ανοιχτά μια απεργοσπαστική και φιλοεργοδοτική θέση. Από την άλλη οι σοσιαλ-ναζί χρησιμοποιώντας τους 120 απολυμένους σαν ομήρους συνεχίζουν να σέρνουν τους άλλους εργάτες στα αιτήματα του αδιεξόδου και του κλεισίματος. Απλώς τώρα εμφανίζονται σαν πιο ευέλικτοι, αποδεχόμενοι κάποιες απολύσεις για συνταξιοδότηση κλπ, όσο η εργοδοσία που μάλιστα πιστεύει ότι νίκησε είναι αδιάλλακτη στις απολύσεις.

Αυτή είναι σήμερα η δύσκολη θέση στην οποία έχει βρεθεί γενικά και όχι μόνο στη χαλυβουργία η κατασυρρικνωμένη αριθμητικά και κυνηγημένη συνδικαλιστικά από την εργοδοσία και πιο πολύ από το σαμποταριστικό σοσιαλφασισμό εργατική τάξη. Εμείς σαν ΟΑΚΚΕ επιχειρήσαμε με τα κείμενά μας και με όσες προσβάσεις είχαμε στους εργάτες της Χαλυβουργίας να εμποδίσουμε τη διάσπασή τους ανάμεσα στην εργοδοσία και στο σοσιαλφασισμό ρίχνοντας μια ταξικά ανεξάρτητη γραμμή διεξόδου, δηλαδή επιβίωσης του εργοστασίου με κύριο εχθρό το σοσιαλφασισμό αλλά χωρίς υποταγή των εργατών στην εργοδοσία. Μετά τη μεγάλη ήττα μάλιστα του ΠΑΜΕ στο Βόλο, όπου χάρη στην αντίσταση του συνδικάτου το τελευταίο απέτυχε να καταλάβει το εκεί εργοστάσιο, είχαμε διαπιστώσει ότι ο μόνος παράγοντας που μπορούσε να εμποδίσει το κλείσιμο του εργοστασίου του Ασπροπύργου και την ταξική διάσπαση εκεί, ήταν η συνεργασία του συνδικάτου του Βόλου με τους εργάτες του Ασπροπύργου σε μια δίκαιη και σωστή γραμμή. Οι εργάτες του Βόλου ήταν καταδικασμένοι είτε να ενωθούν με τον Ασπρόπυργο και να σώσουν και τα δύο εργοστάσια και τα κοινά εργατικά δικαιώματα σε αυτά, είτε να δουλεύουν σε βάρος της όποιας δίκαιας απεργίας του Ασπροπύργου υπονομεύοντας τη μελλοντική εργασιακή τους κατάσταση αλλά και την επιβίωση του εργοστασίου τους σε συνθήκες σοσιαλφασιστικής πολιτικής κυριαρχίας. Η ΟΑΚΚΕ είχε προβάλει από τις αρχές του χρόνου μια συνδικαλιστική πρόταση ενότητας Βόλου Ασπροπύργου για ανάκληση των απολύσεων με την ταυτόχρονη υποχώρηση σε ζητήματα μείωσης του χρόνου εργασίας αμοιβής -όσο θα έμεναν πεσμένες οι δουλειές- για να σωθεί το εργοστάσιο. Αυτή η γραμμή θα απομόνωνε το ΠΑΜΕ και θα εμπόδιζε την υποταγή των εργατών στην εργοδοσία. Ενωμένοι οι εργάτες στα δύο εργοστάσια θα μπορούσαν με ταυτόχρονη απεύθυνση στο λαό να επιβάλλουν συνδικαλιστική δημοκρατία με κοινές συγκεντρώσεις και σταδιακά με κοινές συνελεύσεις. Αποδείχτηκε όμως ότι αυτή η τρίτη, η ταξική γραμμή δεν είχε ακόμα ωριμάσει στους εργαζόμενους του Βόλου που περιχαρακώθηκαν στο χώρο τους για να σώσουν τις δουλειές τους. Έτσι οι εργαζόμενοι του Ασπροπύργου έμειναν ανοχύρωτοι ανάμεσα στο ΠΑΜΕ και την εργοδοσία. Έτσι άλλοι σύρθηκαν πίσω από τη δεύτερη τρέχοντας στα δικαστήρια και περιμένοντας τα ΜΑΤ για να λύσουν το πρόβλημα τους, άλλοι πήγαν σπίτι τους απογοητευμένοι και άλλοι ακολούθησαν το ΠΑΜΕ είτε γιατί ντρέπονταν να εγκαταλείψουν τους απολυμένους συναδέλφους τους είτε γιατί είχαν εξασφαλίσει από αυτό μια όχι ασήμαντη σε ύψος σταθερή απεργιακή ενίσχυση.

Και ερχόμαστε στο επόμενο ζήτημα για το οποίο ήδη έχουν εκδηλώσει τον ενθουσιασμό τους εκείνοι που βλέπουν όψιμα ότι το μεγάλο πρόβλημα σήμερα στην Ελλάδα είναι η αποβιομηχάνιση και που δεν νοιάζονται για την εργατική διάσπαση στον Ασπρόπυργο και κυρίως για την επίσημη αναγνώριση του απεργοσπαστισμού σαν «ιερού δικαιώματος», δηλαδή την επιστροφή της ιστορίας 100 χρόνια πίσω. Αυτοί στην καλύτερη περίπτωση λένε ότι αυτό ήταν το τίμημα που έπρεπε να πληρωθεί για να σωθεί το εργοστάσιο και να πάψει το ΠΑΜΕ να κλείνει και άλλα εργοστάσια. Προφανώς έτσι σκέφτηκε και η εργοδοσία Μάνεση που νόμισε ότι διασπώντας τους εργάτες και δίνοντας στο ΠΑΜΕ και τον ΣΥΝ τον τίτλο του απονενοημένου αλλά έντιμου φιλεργάτη θα σώσει την περιουσία της.

Για έναν προοδευτικό άνθρωπο το τίμημα, δηλαδή η επίσημη και ουσιαστική κατάργηση του δικαιώματος της απεργίας, ούτε κατά διάνοια θα άξιζε για το σκοπό της διάσωσης ενός ή περισσότερων εργοστασίων. Το να καταργηθεί το δικαίωμα της απεργίας σημαίνει να επιβληθεί ωμή ταξική και τελικά πολιτική δικτατορία και αυτό σημαίνει υποδούλωση σε ντόπιους ή ξένους δυνάστες. Τέτοιες υποδουλώσεις οι λαοί σήμερα δεν τις αντέχουν και συχνά προτιμούν να πεθάνουν πολεμώντάς τες. Και καλά κάνουν. Στην συγκεκριμένη ελληνική περίπτωση ωστόσο αν καταργηθεί και όπου καταργηθεί στην πράξη το δικαίωμα της απεργίας δεν θα μπορεί να υπάρξει ανάπτυξη παρά μόνο ενός και του χειρότερου κεφάλαιου, του καθεστωτικού δουλοκτητικού κεφαλαίου και καταστροφή όλων των άλλων. Σήμερα και μάλιστα από αρκετά χρόνια η απεργία έχει πρακτικά καταργηθεί σε όλα τα ανατολικά κρατικοφασιστικά κεφάλαια της χώρας μας. Δεν είναι τυχαίο ότι δεν έχει ποτέ σημειωθεί απεργία στα εργολαβικά και υπεργολαβικά συνεργεία του Μπόμπολα, ή στα εργοστάσια του Κόκκαλη ή στις τράπεζες γαλέρες του Βγενόπουλου. Ακόμα περισσότερο η απεργία είναι εντελώς απαγορευμένη στην δουλοκτητική ΚΟΣΚΟ με μόνιμες συνθήκες δουλειάς δεκάδες φορές χειρότερες από αυτές που ήθελε ο Μάνεσης για μια περίοδο.

Για τους παραπάνω λόγους είμαστε της άποψης ότι σε ότι αφορά τη συνέχιση της λειτουργίας της χαλυβουργίας Ασπροπύργου μετά από τα ΜΑΤ ένα από τα δύο μπορεί να συμβεί: Είτε ο Μάνεσης έχει ήδη με κάποιον τρόπο συμμαχήσει η έχει εξαρτηθεί από το ανατολικό κρατικοφασιστικό κεφάλαιο, είτε το καθεστώς άνοιξε προσωρινά την επιχείρηση για κάποιο λόγο πχ να πάρει κάποια οικονομικά και πολιτικά ανταλλάγματα ή να καθησυχάσει τους δυτικόφιλους , και να την κλείσει στη συνέχεια. Όποιος και να είναι ο στόχος του το σίγουρο είναι ότι το κυβερνητικό σκέλος του καθεστώτος συνεχίζει να διαθέτει αυτή τη στιγμή το πιο βασικό καθεστωτικό εργαλείο πίεσης που λέγεται σοσιαλφασιστικός συνδικαλιστικός στρατός των ΠΑΜΕ-ΣΥΡΙΖΑ, στον οποίο είναι πια ενταγμένος και ο στρατός των ναζί της Χ. Αυγής. Αυτό ισχύει από προχθές, δηλαδή από την ώρα που ψευτοΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ δεν κατάγγειλαν σαν προβοκατόρικη αλλά αποδέχτηκαν την υποστήριξη που έδωσαν οι ναζήδες στον αγώνα «κατά της αστυνομικής καταστολής».

Πάντως, όποιες και αν είναι οι προθέσεις των εφτά ρωσόδουλων κομματικών ηγεσιών, οι εξελίξεις δείχνουν ότι το όποιο άνοιγμα της Χαλυβουργίας είναι δεμένο με ιδιοκτησιακές αλλαγές στο κεφάλαιο που ελέγχει ο Μάνεσης ή σχετίζεται με αυτόν. Αναφερόμαστε εδώ κυρίως στην περίπτωση του μεγαλύτερου και πιο καίριου οικονομικοπολιτικά ιδιωτικού τραπεζικού κεφάλαιου, εκείνου της τράπεζας Άλφα, στο οποίο ο Μάνεσης είναι μεγαλομέτοχος και ως χθες μέλος της διοίκησης του. Δηλαδή δεν αποκλείεται η επίθεση των φαιο-«κόκκινων» στο εργοστάσιο να μην έχει σαν στόχο μόνο αυτό το ίδιο αλλά και το αδυνάτισμα, και δεν αποκλείεται κυρίως αυτό, της τράπεζας Άλφα. Οι τράπεζες στην Ελλάδα που έχουν πίσω τους κάποιο μεγάλο βιομηχανικό κεφάλαιο είναι πολύ πιο ισχυρές από εκείνες που στέκονται πάνω στην κινούμενη άμμο των χρηματιστικών παιχνιδιών ή πάνω στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις της λιανικής τραπεζικής αγοράς.

Από το Φλεβάρη οι «συμπαραστάτες» στους χαλυβουργούς ξεκίνησαν κινητοποιήσεις και αποκλεισμούς έξω από μερικά υποκαταστήματα της Άλφαμπανκ και ζητούσαν στην ουσία μποϊκοτάρισμα της τράπεζας από τους πελάτες της λόγω της συμμετοχής στο ολιγομελές ΔΣ της τράπεζας του Μάνεση. Αυτή η μέθοδος δεν ήταν μαζική ούτε έπιασε στο κοινό που είχε ήδη αρχίσει να καταλαβαίνει ότι κάτι σάπιο συνέβαινε με την απεργία της χαλυβουργίας ιδιαίτερα από την ώρα που έγινε γνωστό ότι αυτή ήταν στα χέρια του ανυπόληπτου ΠΑΜΕ. Έτσι στις αρχές Απρίλη κάποια σοσιαλφασιστικά ψευτοαναρχικά αποσπάσματα ανατίναξαν με εκρηκτικά δύο υποκαταστήματα της Alpha Bank αιτιολογώντας με προκήρυξη την πράξη τους με τη στάση του Μάνεση στη Χαλυβουργία Ασπροπύργου. Το αποτέλεσμα ήταν ότι στις 25 του Μάη ο Μάνεσης παραιτήθηκε από το ΔΣ της τράπεζας. (Θυμόμαστε ότι με έναν ανάλογο τρόπο, δηλαδή με επαπειλούμενες κινητοποιήσεις των φιλάθλων του Παναθηναϊκού ενάντια στο εργοστάσιο της Μοτορόιλ στους Αγ. Θεόδωρους οι Βαρδινογιάννηδες παραιτήθηκαν άρον άρον κάθε εξουσίας και των κεφαλαίων τους στον Παναθηναϊκό και ουσιαστικά τον παραδώσανε στον κινεζόφιλο Αλαφούζο του Σκάι. Όσο οι κινητοποιήσεις των ρωσόδουλων δεν έθιγαν άμεσα τη βιομηχανική τους ναυαρχίδα αυτοί αντιστέκονταν).

Είναι λίγο μετά από αυτήν την παραίτηση του Μάνεση, δηλαδή στις αρχές Ιούνη που το δικαστήριο έβγαλε παράνομη την απεργία στη χαλυβουργία! Τότε υπουργός εργασίας ήταν ο άνθρωπος των ΣΥΡΙΖΑ-ΔΗΜΑΡ Ρουπακιώτης που αρνήθηκε σαν «αριστερός» να τη εφαρμόσει. Έτσι αμέσως μετά το σχηματισμό της κυβέρνησης, ο Σαμαράς ανέλαβε προσωπικά να στείλει την αστυνομία και να ανοίξει την πύλη του εργοστασίου. Δεν ξέρουμε αυτή τη στιγμή τι ακριβώς σημαίνει η παραίτηση Μάνεση από το ΔΣ ούτε ποια είναι η κεφαλαιική του θέση σε αυτήν. Το σίγουρο είναι ότι ο Μάνεσης είχε μεγάλη δύναμη στην τράπεζα αλλιώς πως αυτή θα τον χρηματοδοτούσε με πάνω από 250 εκ ευρώ για να σώσει μέσα σε τέτοια πιστωτική ασφυξία τη χαλυβουργία του με γιγαντούμενα και λόγω της παρατεταμένης απεργίας χρέη συνολικά άνω από τριακόσια εκατομμυρίων Ευρώ. Το αξιοσημείωτο ωστόσο σε όλα αυτά είναι ότι πριν από την απεργία το Κατάρ με τις ευλογίες του καθεστώτος είχε αποκτήσει το 5% στην Άλφαμπανκ και τώρα μπορεί να διεκδικήσει ποσοστό μέχρι και 25% μέσω της διαδικασίας της ανακεφαλαιοποίησης όπου τον κύριο λόγο θα έχουν οι τωρινοί μεγαλομέτοχοι. Οπωσδήποτε το αδυνάτισμα του βιομηχανικού ντόπιου κεφάλαιου μέσα στην Άλφα μπανκ ευνοεί αντικειμενικά το Κατάρ και το όποιο Κατάρ.

Τα πιο πάνω στοιχεία δίνουν τουλάχιστον σοβαρές ενδείξεις για τη σύνδεση του ανοίγματος της πύλης της χαλυβουργίας Ασπροπύργου με την αποχώρηση του Μάνεση από την Alpha λόγω Κατάρ.

Σε κάθε περίπτωση πάντως η υπόθεση της Χαλυβουργίας δεν έχει κλείσει. Όποιοι αστοί νομίζουν ότι μπορούν να νικήσουν το σοσιαλφασισμό και να σώσουν τα μέσα παραγωγής που έχουν στα χέρια τους χτυπώντας ταυτόχρονα τους εργάτες θα απογοητευτούν. Ήδη φαίνεται ότι η κυβέρνηση θα κάνει τον επιδιαιτητή μεταξύ εργοδοσίας και ΠΑΜΕ. Τη διαδικασία αυτή της εκτρωματικής διαβούλευσης με διασπασμένους τους εργάτες, και με κυβερνητική μεσολάβηση την υπέδειξε ο Κουβέλης που αποδέχτηκε την κρατική επέμβαση για το άνοιγμα της πύλης αν και έκανε πως διαφώνησε με την παρουσία των ΜΑΤ. Μέσω της τριμερούς διαβούλευσης υπουργείου εργασίας, απεργών, εργοδοσίας, θα ασκείται παραπέρα πίεση στον Μάνεση και στο επίπεδο της χαλυβουργίας και στο επίπεδο της Άλφαμπανκ ενώ το μίσος ανάμεσα στους εργάτες θα παροξύνεται. Όλο το ζήτημα είναι τώρα να ζυμωθεί μέσα στους εργάτες που είναι έξω από την πύλη και σε αυτούς που είναι μέσα και να δώσει έναν πρώτο οργανωμένο πυρήνα η γραμμή «αντίσταση στον κρατικό και παρακρατικό σοσιαλφασισμό, όχι υποταγή στην εργοδοσία, ταξική δημοκρατική ενότητα των εργαζομένων, επιβίωση του εργοστασίου».