Εθνικό σύστημα ασφάλισης, παράταση του επιδόματος ανεργίας, αύξηση της φορολογίας στα πλούσια εισοδήματα είναι μερικά από τα μέτρα που προωθεί το δίδυμο Ομπάμα-Κλίντον, προετοιμάζοντας έτσι την παραμονή του στην εξουσία για μια ακόμα τετραετία. Πρόκειται για δίκαια αιτήματα, αιτήματα του αμερικανικού λαού που ζητούν ικανοποίηση. Πολλές φορές όμως και ένας δημαγωγός, ένα αντιλαϊκό στοιχείο και τελικά ένας φασισμός μπορεί να χρησιμοποιήσει τέτοιου είδους αιτήματα για δικό του όφελος.

Οι προσωρινές παροχές στις μάζες είναι μια μέθοδος μαζικής εξαγοράς συνειδήσεων που εφαρμόζει συχνά ο φασισμός για να έρθει και να σταθεροποιηθεί στην εξουσία (βλ. Τσάβες, Παπανδρέου). Είναι μάλιστα μία γενικά αποτελεσματική μέθοδος από τη στιγμή που ο φασιμός απέναντί του έχει όχι ένα διεκδικητικό επαναστατικό προλεταριάτο αλλά μια ανοργάνωτη και διασπασμένη προλεταριακή μάζα που καταπιέζεται αγρίως από μια κλασικού τύπου μονοπωλιακή αστική τάξη, όπως είναι η αμερικανική.

Κι έτσι βλέπουμε σήμερα στις ΗΠΑ να συγκρούονται από τη μια μία σοσιαλφασιστική ρωσόφιλη κλίκα υπό τους Ομπάμα-Κλίντον που έχει δύναμη μέσα στα πανίσχυρα εκείνα τμήματα της αμερικάνικης μονοπωλιακής αστικής τάξης που είναι δεμένα με την εξαγωγή κεφάλαιου στις χώρες του νεοναζιστικού άξονα με τα φτηνά μεροκάματα ή που θέλουν ενότητα με το ρώσικο σοσιαλιμπεριαλισμό για να εμποδίζουν κάθε εμπορικό προστατευτισμό και κάθε ανεξάρτητη εθνική πολιτική στον τρίτο κόσμο. Έτσι μπορεί η προεδρία Ομπάμα -Κλίντον να ασκεί μία άκρως επιθετική πολιτική απέναντι στον Τρίτο Κόσμο σε στενή συνεργασία ή και σε υποταγή στο ρώσικο σοσιαλιμπεριαλισμό. Από την άλλη βρίσκεται το τμήμα της μονοπωλιακής αστικής τάξης των ΗΠΑ που είναι περισσότερο δεμένο με την εσωτερική αμερικάνικη αγορά, ιδιαίτερα με την ενέργεια και με την πολεμική βιομηχανία. Αυτό το τμήμα του μονοπώλιου, που εκφράζεται κύρια από το Ρεπουμπλικανικό κόμμα, το ακολουθεί σε μεγάλο βαθμό και ένα πελώριο τμήμα της μη μονοπωλιακής αστικής τάξης των ΗΠΑ που θέλει ενεργειακή ανεξαρτησία από τη Ρωσία και τους σύμμαχους φασισμούς της και που πάνω απ όλα θέλει φτηνά μεροκάματα για να αντέξει στο διεθνή ανταγωνισμό στο εσωτερικό της πελώριας αμερικανικής αγοράς. Αυτό το δεύτερο κομμάτι ενώ συμβιβάζεται σε πολύ μικρότερο βαθμό με το ρωσοκινεζικό άξονα ασκεί μια ανοιχτά βάρβαρη αντεργατική και ευρύτερα αντιλαϊκή πολιτική στην οικονομία και ακολουθεί μια υπεραντιδραστική πολιτική απέναντι στις γυναίκες ιδιαίτερα απέναντι στο δικαίωμά τους στην έκτρωση.

Αυτή είναι η κατάσταση που επικρατεί σήμερα στις Ηνωμένες Πολιτείες. Αυτή η κατάσταση μετά το ξέσπασμα της παγκόσμιας οικονομικο-χρηματοπιστωτικής κρίσης επιδεινώθηκε και είχε σαν αποτέλεσμα να εξατμιστεί η αυταπάτη του λεγόμενου «αμερικανικού ονείρου» και έφερε νέα στρώματα του αμερικανικού λαού αντιμέτωπα με το φάσμα της πείνας. Πάνω σε αυτή τη φτώχεια που η βαθύτερη αιτία της βρίσκεται στον ανταγωνισμό της φτηνής εργατικής δύναμης και στην ακριβή ενέργεια που επιβάλλουν οι σοσιαλφασιστικές χώρες σε παγκόσμια κλίμακα πατάνε οι ρωσόφιλοι στις ΗΠΑ για να παραστήσουν τον φίλο της φτωχολογιάς και να πετύχουν μια νέα τετραετία Ομπάμα-Κλίντον. Αν έχουμε μια νέα τετραετία Ομπάμα αυτή θα φέρει όσο καμιά άλλη κοντά έναν νέο παγκόσμιο πόλεμο καθώς θα ολοκληρώσει την περικύκλωση της Ευρώπης, της Ιαπωνίας και της Αυστραλίας από το νεοναζιστικό άξονα Ρωσίας-Κίνας. Ήδη η πρώτη τετραετία Ομπάμα παρέδωσε στη Ρωσία το Ιράκ, την Αίγυπτο, τη Λιβύη και την Τυνησία, δηλαδή συντέλεσε όσο καμιά άλλη στην περικύκλωση της Ευρώπης. Από αυτή τη στρατηγική και παγκόσμια άποψη μια προεδρία Ρόμνευ είναι προτιμότερη από μια προεδρία Ομπάμα ιδιαίτερα στο βαθμό που ο Ρόμνευ δήλωσε με σαφήνεια ότι η Ρωσία είναι ο υπ’ αριθμόν ένα γεωστρατηγικός εχθρός των ΗΠΑ. Όμως αυτή η διαπίστωση δεν ξεφεύγει από την συνηθισμένη απαστράπτουσα ψυχροπολεμικού, αντικομμουνιστικού τύπου ευφυία του δυτικού ιμπεριαλισμού. Αυτός βλέπει χρήμα, βλέπει όπλα, βλέπει και ενέργεια αλλά δεν βλέπει ποτέ τη συνείδηση των μαζών και μάλιστα των καταπιεσμένων μαζών που αντίθετα βρίσκονται στο κέντρο της πολιτικής στρατηγικής του σοσιαλιμπεριαλισμού για παγκόσμια κυριαρχία. Οι σοσιαλιμπεριαλιστές είναι οι πιο σκληροί και ανελέητοι δυνάστες των φτωχών αλλά μόνο αφού πάρουν την εξουσία. Όμως δεν υπάρχουν πιο μεγάλοι εξαγοραστές και αποπλανητές φτωχών ώσπου να την πάρουν για να εξαπολύσουν από εκεί τις πολεμικές τους επιχειρήσεις και τελικά τις κανιβαλικές τους δικτατορίες,

Αυτή την περιφρόνηση στην όλο και πιο εξαθλιωμένη αμερικάνικη φτωχολογιά και στις γυναίκες θα την πληρώσει το εκλογικό μέτωπο Ρόμνευ που στην αμερικάνικη αστική τάξη είναι πλέον πιο ισχυρό από ότι η σαμποταριστική προεδρία Ομπάμα-Κλίντον. Πιστεύουμε δηλαδή ότι το ρεπουμπλικανικό κόμμα θα χάνει όσο πλησιάζουμε στις εκλογές απέναντι στους πιο φτωχούς μισθωτούς και ανέργους που είναι πολύ δύσκολο να τους πείσει ότι πρέπει να μην δεχτούν την προοδευτική μεταρρύθμιση Ομπάμα στην υγεία τους, αλλά να συνεχίσουν να υποφέρουν από την άθλια περίθαλψή τους, καθώς και από την ανεργία τους, να υποφέρουν από την όλο και αθλιότερη εκπαίδευση των παιδιών τους με τις περικοπές του προϋπολογισμού, και να υποφέρουν με την απώλεια των σπιτιών τους κι όλα αυτά για να παραμένει προκλητικά χαμηλή σε διεθνές επίπεδο η φορολογία των πλούσιων και υπερπλούσιων και να είναι πιο ελεύθερο και πιο απεριόριστο το κοινωνικό ταξικό χάσμα σε αυτήν την πελώρια και πανίσχυρη χώρα. Πραγματικά είναι άγνωστες στους ευρωπαϊκούς λαούς πολλές πλευρές της ταξικής κτηνωδίας του αμερικάνικου καπιταλισμού απέναντι στους μισθωτούς του η οποία δίνει τεράστιες αβάντες στους σοσιαλφασίστες να δώσουν τη μάχη της δεύτερης τετραετίας Ομπάμα-Κλίντον από θέση ισχύος.

Παρά το γεγονός ότι η αμερικανική οικονομία βρίσκεται σε ύφεση, αφού ένα μεγάλο μέρος της παραγωγής έχει μεταφερθεί στην άφθονη σε πάμφθηνα εργατικά χέρια Ασία, το ποσοστό του ΑΕΠ που διανέμεται στην πλουτοκρατία ανήλθε στο 24% στα 2007 από 8% που ήταν κατά τη δεκαετία του ’70. Η αμερικάνικη νομοθεσία εμποδίζει με πολλούς τρόπους την ελεύθερη δημιουργία συνδικαλιστικών οργανώσεων και με την εξαίρεση μερικών παραδοσιακών κλάδων βαρειάς βιομηχανίας τα εργατικά συνδικάτα είναι εντελώς ανίσχυρα ή πουλημένα, εκατομμύρια είναι οι εργαζόμενοι που αναγκάζονται να υπογράφουν ατομικές συμφωνίες με τους εργοδότες τους και να λύνουν τις διαφορές τους με διαιτησία, δηλαδή εκτός δικαστηρίων. Μόλις πρόσφατα το Εθνικό Συμβούλιο Εργατικών Σχέσεων, πάλι στα πλαίσια της δημαγωγικής, όψιμα φιλεργατικής πολιτικής Ομπάμα, αποφάσισε ότι το δικαίωμα των εργαζομένων για συλλογική δράση ξεπερνάει κάθε διαπραγμάτευση που απαγορεύει τις συλλογικές διεκδικήσεις (New York Times, 14/1). Λίγοι είναι αυτοί που συμμετέχουν σε κάποιο συνδικαλιστικό φορέα, ειδικά στον ιδιωτικό τομέα, και ο φόβος της άμεσης απόλυσης αποτρέπει την πλειοψηφία των εργαζομένων απ’ το να απεργήσει και να οργανωθεί συνδικαλιστικά. Μια πολύ διαδεδομένη ταχτική των αφεντικών όταν βρίσκονται αντιμέτωποι με εργατικά αιτήματα και απεργιακές κινητοποιήσεις είναι να κλείνουν τις επιχειρήσεις τους προσωρινά και αμέσως μετά να προσλαμβάνουν αντικαταστάτες (βλ. ΝΥΤ 22/1). Ελλείψει ενός αποτελεσματικού συστήματος υγείας, περισσότεροι από 40 εκ. εργαζόμενοι δεν μπορούν να πάρουν άδεια ασθενείας και όταν αρρωσταίνουν αναγκάζονται να πηγαίνουν άρρωστοι στη δουλειά τους είτε να λείπουν χωρίς όμως να πληρώνονται, κάτι που θα μπορούσε όμως να τους οδηγήσει ακόμα και στην απόλυση (ΝΥΤ, 4/8). Οι άνεργοι βρίσκονται σε ακόμα τραγικότερη μοίρα με το επίδομα ανεργίας να βρίσκεται στον αέρα καθώς οι Ρεπουμπλικάνοι αντιδρούσαν στην παράτασή του ενώ οι Δημοκρατικοί στην προσπάθειά τους να ξεπεράσουν τις ενστάσεις των πρώτων έκαναν διάφορες υποχωρήσεις και συμφώνησαν στην περικοπή του σχετικού ποσού (22/6/10).

Πατώντας λοιπόν πάνω σ’ αυτή την απαράδεχτη κατάσταση τη αμερικάνικης εργατικής τάξης και των αυξανόμενων ανέργων οι Ομπάμα-Κλίντον ξεκίνησαν τη δημαγωγική εκστρατεία τους βάζοντας αρχικά σαν εμπροσθοφυλακή το κίνημα της Wall Street με την κούφια αντι-πλουτοκρατική του συνθηματολογία. Λέμε κούφια γιατί αυτή δεν συνοδεύεται από ένα αντιεργοδοτικό διεκδικητικό εργατικό κίνημα αλλά μένει στο επίπεδο του να αναλάβει το κράτος το ρόλο του σωτήρα της εργατικής τάξης διανέμοντας στην εργατική τάξη μερικά ψίχουλα από τον πλούτο της μεγαλοαστικής τάξης. Αυτό το κίνημα ως τώρα δεν έπιασε. Η αμερικάνικη εργατική τάξη όσο και να είναι χτυπημένη ξέρει ότι τίποτα δεν κερδίζεται χωρίς μάχη με την ίδια την εργοδοσία. Ή ίσως επίσης διαισθάνεται πολιτικά ότι τελικά θα χειροτερέψει η κατάστασή της αν βοηθήσει να ανεβεί στην εξουσία το πιο τυχοδιωκτικό τμήμα της αμερικανικής μονοπωλιακής αστικής τάξης που τώρα παριστάνει το φίλο της.

Γενικά οι όποιες παροχές δεν είναι αποτέλεσμα κάποιου εργατικού διεκδικητικού κινήματος που θα έχει αποκτήσει μια κάποια ισχυρή οργανωτική συγκρότηση, δεν θα μπορούν να περιφρουρηθούν από αυτό για καιρό. Απλά σε αυτήν την περίπτωση το αστικό κράτος ή ένα τμήμα του παρέχει σε μια πρώτη φάση διευκολύνσεις σε μια ταξικά ανοργάνωτη μάζα η οποία σε αντάλλαγμα δέχεται να υποταχτεί σ’ αυτό το κράτος ή σε αυτό το τμήμα του κράτους. Αυτή είναι η «εργατική» ιδεολογία του σοσιαλφασισμού που την υποστηρίζουν όλα τα ψευτοαριστερά κόμματα αλλά στο βάθος και η «εργατική» ιδεολογία της σοσιαλδημοκρατίας.

Μόνο η εμφάνιση ενός νέου εργατικού κινήματος θα μπορέσει να οδηγήσει τον αμερικανικό λαό έξω από αυτή τη διελκυστίνδα των αρπακτικών. Ένα τέτοιο κίνημα αναπόφευκτα θα ξεπηδήσει μέσα από τη βαρβαρότητα που θα φέρει στον πλανήτη η σε εξέλιξη παγκόσμια καπιταλιστική κρίση. Και ήδη τα νέα δεν είναι καθόλου καλά για τον Ομπάμα και την παρέα του αλλά ούτε για τους ρεπουμπλικάνους μονοπωλιστές: το τελευταίο διάστημα η ταξική αντίθεση έχει φανερά οξυνθεί και μαζί της η πολιτική συνείδηση του αμερικάνικου λαού. Σε μια χώρα που ο πλούτος κέρδιζε ως τώρα το σεβασμό, σήμερα δύο στους τρεις Αμερικανούς αναγνωρίζουν, όπως έδειξε πρόσφατη δημοσκόπηση του Pew Research Center (12/1/12), πως υπάρχει μεγάλος ανταγωνισμός ανάμεσα στην πλουτοκρατία και τη φτωχολογιά. Την ίδια στιγμή ο αμερικανικός λαός έδειξε την περιφρόνησή του για το κίνημα Occupy Wall Street και το οδήγησε στην ήττα. Αυτά είναι καλά νέα. Δεν μπορεί επ άπειρον ο αμερικάνικος λαός να διαλέγει ένα από τα δύο εχθρικά του μονοπωλιακά ιμπεριαλιστικά κόμματα για να δυναστεύουν τον ίδιο και να ταλαιπωρούν όλο τον πλανήτη. Άλλωστε το αμερικάνικο προλεταριάτο έχει και αυτό μια ηρωική ιστορία σκληρών ταξικών, ακόμα και επαναστατικών, αγώνων. Οι αντικομμουνιστές και αντεργάτες μονοπωλιστές τσάκισαν αυτούς τους αγώνες για μια περίοδο καταφέρνοντας να εξαγοράσουν την αμερικάνικη εργατική αριστοκρατία και μέσω αυτής να ρίξουν στην απολιτικοποίηση τη μεγάλη μάζα της αμερικάνικης εργατικής τάξης. Αλλά μια καταπιεσμένη τάξη δεν ξεχνάει ποτέ, ιδιαίτερα όσο η εκμετάλλευση ξαναέρχεται με το πιο ωμό της πρόσωπο, όπως συμβαίνει σήμερα. Ότι και να συμβεί βραχυπρόθεσμα με τους δημοκρατικούς και τους ρεπουμπλικάνους, αυτοί έχουν χάσει στο βάθος την εμπιστοσύνη του αμερικάνικου λαού.