Αυτά τα έχει καταφέρει η συμμορία με βασικό όπλο τη δικιά της εσκεμμένη διαρκή και επαναλαμβανόμενη αναξιοπιστία της σαν οφειλέτης. Η συμμορία υπογράφει μνημόνια (ή προσποιείται ότι τα χτυπάει), που διαρκώς αθετεί στο μεγαλύτερό τους μέρος ενώ ταυτόχρονα δυναμώνει το ελληνικό χρέος δηλαδή αιμορραγεί ασταμάτητα τη χώρα μας πραγματοποιώντας παραγωγικό σαμποτάζ που οι δανειστές της δεν βλέπουν. Έτσι έχει καταφέρει να προκαλέσει κρίση πιστωτικής αναξιοπιστίας σε όλο τον ευρωπαϊκό νότο δηλαδή, όλοι οι πιστωτές της ΕΕ σκέφτονται ότι ίσως ο ευρωπαϊκός Νότος να έχει την τύχη της Ελλάδας. Έτσι το ελληνικό αυξανόμενο χρέος ανεβάζει τα επιτόκια του κρατικού δανεισμού όλου του ευρωπαϊκού νότου, δυναμώνει με αυτόν τον τρόπο τα δημοσιονομικά του ελλείμματα, και τον έχει υποχρεώσει να ζητάει πιστωτική κάλυψη από τις πλουσιότερες και πιο εμπορικά πλεονασματικές χώρες της ΕΕ. Οι τελευταίες όλο και πιο πολύ αρνούνται να το κάνουν, ενώ σαν αντάλλαγμα, όταν το κάνουν είναι να ζητάνε από τα κράτη οφειλέτες να μειώνουν την κρατική κατανάλωση τους που σημαίνει να χαμηλώνουν το βιοτικό επίπεδο των λαών τους. Έτσι οξύνονται οι αντιθέσεις των λαών του Νότου ενάντια στο Βορρά καθώς και οι αντιθέσεις των λαών του Βορρά ενάντια στο Νότο. Όσο δυναμώνουν αυτές οι αντιθέσεις δυναμώνουν οι αντιευρωπαϊκοί φασισμοί, που είναι σήμερα παντού ρωσόφιλοι.

Για να τα πετυχαίνει όλα αυτά η συμμορία πρέπει να δίνει διαρκώς μια εγγύηση καλών προθέσεων μέσα στην κραυγαλέα ασυνέπεια της. Αλλιώς οι εταίροι της θα επαναστατούσαν ενάντιά της. Και η εγγύηση που δίνει από την αρχή της οργανωμένης ακήρυχτης χρεωκοπίας του 2009 είναι μία: Η ικανότητά της και η θέλησή της να εξαθλιώνει απόλυτα, ασταμάτητα και κατά κύματα τον ελληνικό λαό χωρίς να παθαίνει απολύτως τίποτα από αυτόν. Αυτή την ικανότητα την έχει επειδή ελέγχει πολιτικά τη φτωχολογιά από τα μέσα μέσω της ψευτοαριστεράς και των ναζί που της λένε ότι δεν φταίνε για την πείνα της οι μέσα κυβερνήτες που κάνουν σαμποτάζ στην παραγωγή και προωθούν τη διαφθορά, αλλά οι δανειστές ευρωπαίοι τοκογλύφοι που της επιβάλλουν μνημόνια. Η επτακομματική σήμερα συμμορία κορυφής δεν έχει εφαρμόσει κανένα προοδευτικό από τα μερικά τέτοια μέτρα που της ζήτησαν οι ευρωπαίοι εταίροι και δανειστές της, τα λεγόμενα διαρθρωτικά. Δεν χτύπησε δηλαδή καθόλου τη γραφειοκρατική κρατική διαφθορά, ιδιαίτερα στις εφορίες, δεν συντόμευσε τις γραφειοκρατικές διαδικασίες και τα δαιδαλώδη νομοθετικά εμπόδια, στην ουσία το γραφειοκρατικό σαμποτάζ που εμποδίζει τις επενδύσεις, δεν επέτρεψε καμιά διαφάνεια στις κρατικές προμήθειες, δεν κατάργησε ουσιαστικά οποιοδήποτε από τα χιλιάδες μεσαιωνικά συντεχνιακά προνόμια στα επαγγέλματα ώστε να επιτρέψει τη συγκέντρωση και τον εκσυγχρονισμό της παραγωγικής διαδικασίας σε αυτά.

Εκείνο που έκανε και κάνει καλά από την αρχή η διακομματική συμμορία κορυφής, εκείνο για το οποίο περηφανεύεται και το οποίο επιδεικνύει διεθνώς, το μόνο ισχυρό της χαρτί απέναντι στους δανειστές της που θέλουν να την πετάξουν έξω από το Ευρώ, η μόνη της διαρθρωτική αλλαγή, είναι η αντιδραστική οικονομικά, κοινωνικά και ιστορικά αλλαγή, ότι έκοψε και συνεχίζει να κόβει μέχρι εξόντωσης τους μισθούς και τις συντάξεις και να αυξάνει τη φορολογία, έμμεση και άμεση, της φτωχολογιάς και των μικρομεσαίων. Με αυτό το «δυνατό χαρτί» πήγε τώρα ο Σαμαράς στην Ευρώπη και ζήτησε, χωρίς επίσημα να το θέσει, νέα λεφτά από τους δανειστές, δηλαδή απαίτησε την παραβίαση για μια ακόμα φορά της τελευταίας συμφωνίας με την τρόικα μέσω της οποίας απόσπασε δάνειο 130 δις Ευρώ. Και αυτοί συζητάνε σοβαρά να του δώσουν νέο δάνειο τραυματίζοντας στρατηγικά και ίσως ανεπίστρεπτα την πολιτική αξιοπιστία της ευρωζώνης, αφού η αθέτηση των συμφωνιών γίνεται καθεστώς.

Αλλά γιατί είναι τόσο ισχυρό αυτό το χαρτί, αφού η συμμορία έχει ποδοπατήσει όλες τις άλλες διαρθρωτικές αλλαγές; Είναι ισχυρό γιατί η μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης είναι αυτή τη στιγμή ο στρατηγικός πυρήνας της οποιασδήποτε προόδου στην ανταγωνιστικότητα για το σύγχρονο παγκόσμιο κεφάλαιο. Αυτή η απόλυτη μείωση των μισθών είναι μια ιστορική οπισθοδρόμηση σε σχέση με τη σχετική μείωση των μισθών που την επιβάλει ο καπιταλισμός όταν υπάρχει ισχυρό εργατικό κίνημα χρησιμοποιώντας την τεχνολογική παραγωγική πρόοδο*. Η οικονομική ανάλυση της ελληνικής χρεωκοπίας από τους οικονομολόγους του Βορρά στηρίζεται δευτερευόντως στη γενική διαρθρωτική καθυστέρηση του ελληνικού καπιταλισμού και πρωτευόντως στον ισχυρισμό ότι ήταν οι μισθοί πολύ ψηλοί, δηλαδή στον ισχυρισμό ότι η Ελλάδα δεν υπήρξε αρκετά Κίνα. Γι αυτό η τρόικα τρελαίνεται να ρίχνει τους μισθούς, ιδιαίτερα στον ιδιωτικό τομέα πιστεύοντας ότι με αυτόν τον τρόπο θα αυξήσει την ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας, δηλαδή ότι η Ελλάδα θα πετύχει πελώριο εξαγωγικό πλεόνασμα οπότε θα μειώσει το εξωτερικό χρέος της. Όμως παρά την τεράστια πείνα των μισθωτών ελάχιστα ή και καθόλου δεν αυξάνονται οι εξαγωγές της χώρας, μόνο μειώνονται οι εισαγωγές λόγω πείνας. Αυτό γιατί η διακομματική συμμορία δυναμώνει ταυτόχρονα το σαμποτάζ εμποδίζοντας τις νέες επενδύσεις και τσακίζοντας όσο μπορεί και τις παλιές και μάλιστα μέσα από την κρίση. Δηλαδή το μόνο που κάνει η μεγάλη μείωση των εισοδημάτων της φτωχής και μεσαίας μάζας εφόσον δεν γίνονται εξαγωγικές επενδύσεις –ή επενδύσεις υποκατάστασης των εισαγωγών- είναι να μειώνεται και η παραγωγή που απευθύνεται στην εσωτερική κατανάλωση, δηλαδή η αποβιομηχάνιση να αυξάνεται. Γι αυτό το λόγο τα νέα μέτρα πείνας νομοτελειακά θα τα ακολουθούν νέα μέτρα πείνας και το χρέος θα συνεχίζει να μεγαλώνει και η όποια κυβέρνηση σαμποταριστών θα είναι αναξιόπιστη όσο και να γδέρνει το λαό και όσα δανεικά και να ζητάει. Η απάτη τη συμμορίας στο σημείο αυτό είναι ο ισχυρισμός της ότι τα μέτρα μείωσης των μισθών και συντάξεων από μόνα τους φέρνουν την απόλυτη αποβιομηχάνιση. Όχι. Τη φέρνουν επειδή η πείνα συνοδεύεται και μάλιστα σε πολλαπλάσιο βαθμό από το παραγωγικό σαμποτάζ ιδιαίτερα στο επίπεδο των εξαγωγών και της υποκατάστασης των εισαγωγών πχ στο σαμποτάρισμα του τουρισμού, της ναυπηγοεπισκευαστικής βιομηχανίας, των ενεργειακών έργων, της χαλυβουργίας, της εξόρυξης και μεταλλουργίας χρυσού, των έργων αγροτικής ανάπτυξης πχ εκτροπή Αχελώου κλπ, κλπ. Στη βάση αυτής της οικονομολογικής γκεμπελίστικης απάτης τους οι «ταξικοί» και «αντιιμπεριαλιστές» της συμμορίας, δηλαδή οι φαιο-«κόκκινοι», ψευτοαριστεροί, «καμμένοι» και ναζί που παίζουν το ρόλο του σκιάχτρου των δανειστών βγάζουν το σύνθημα: «όχι στα μέτρα πείνας -ούτε ευρώ στους δανειστές». Εμείς από την ανάλυση της πραγματικότητας βγάζουμε το σύνθημα: «όχι στα μέτρα πείνας –όχι στο σαμποτάζ» που μόνη η απουσία του θα ήταν ικανή και για να μην πεινάσει ο λαός αλλά και το χρέος να αποπληρωθεί. Επίσης πρέπει εδώ να σημειώσουμε ότι ακόμα και αν δεν υπήρχε καμιά τρόικα οι υπαλληλικοί μισθοί , οι συντάξεις και τα επιδόματα ανεργίας στην Ελλάδα θα κόβονταν όσο συνεχιζόταν το σαμποτάζ γιατί όλες αυτές οι απολαβές ζουν από τη ζωντανή παραγωγή. Αν η ζωντανή παραγωγή μειωθεί στο μηδέν θα μειωθούν στο μηδέν και όχι στα 500 ευρώ οι μισθοί, οι συντάξεις, τα επιδόματα ανεργίας, τα φάρμακα κλπ. Γι αυτό λέμε διαρκώς ότι οι σαμποταριστές και όχι οι δανειστές φταίνε πάνω απ όλους για την πείνα και την ανεργία του ελληνικού λαού.

Αλλά οι δανειστές δεν βλέπουν τίποτα από αυτά και πολλοί οικονομολόγοι τους, χώρια από τους πληρωμένους κονδυλοφόρους του άξονα, έχουν υιοθετήσει τη «θεωρία» των σαμποταριστών ότι τα μέτρα πείνας από μόνα τους φέρνουν νέα μέτρα πείνας. Όμως δεν μπορούν έτσι να εξηγήσουν γιατί αυτό δεν γίνεται ούτε στην Ιρλανδία, ούτε στην Πορτογαλία. Αυτές οι χώρες όπως και η Ισπανία και η Ιταλία δεν πάσχουν από αποβιομηχάνιση λόγω μέτρων αλλά από τα ψηλά δανειστικά επιτόκια λόγω αντανάκλασης της ελληνικής καρκινικής πιστωτικής αιμορραγίας και αναξιοπιστίας.

Αυτό που κάνει λοιπόν σήμερα ο δόλιος Σαμαράς σαν εξωτερικός εκπρόσωπος όλης της διακομματικής συμμορίας είναι να πείσει την Ευρωζώνη και βασικά τη δύστροπη Γερμανία, που πληρώνει τα περισσότερα, ότι η «διαρθρωτική» αλλαγή που έκανε και που θα κάνει μαζεύοντας 13,5 δισεκατομμύρια Ευρώ σε πόνο και ιδρώτα του απελπισμένου λαού, είναι δείγμα τάχα του φιλοευρωπαϊσμού του και του σεβασμού του στα μνημόνια. Έτσι αξίζει να του δοθεί «μια ανάσα», δηλαδή μια παράταση δύο χρόνων για την μείωση του κρατικού ελλείμματος, ώστε να μην επαναστατήσει εναντίον του ο λαός με αρχηγό τον ... Τσίπρα. Αυτό σημαίνει την πληρωμή από την ΕΕ επιπλέον από τα ως τώρα συμφωνημένα ενός ποσού περίπου 20 δις Ευρώ. Αυτή η ανάσα στην ουσία δεν χρειάζεται καθόλου αν ο Σαμαράς και οι φίλοι τους σταματούσαν τώρα το σαμποτάζ. Μόνο από τις αναβαλλόμενες επενδύσεις στα πετρέλαια της Κρήτης, στους αυτοκινητόδρομους, στα ορυχεία και στη μεταλλουργία χρυσού, στο ΕΣΠΑ, στα πελώρια πολλών δις δισεκατομμυρίων τουριστικά έργα στην Κρήτη, την Ηλεία και αλλού, μαζί και από την αξιοποίηση της αργής ακίνητης κρατικής περιουσίας θα μπορούσαν να βγουν αυτά τα 20 δις χώρια από το ΦΠΑ και από τη μείωση της ανεργίας που θα αναζωογονούσε τα έσοδα του ΙΚΑ και θα μείωνε τα επιδόματα ανεργίας. Από την άλλη και να του δώσουν τα δανεικά που ζητάει οι ευρωπαίοι πάλι θα πάει να ξαναζητήσει σε λίγο καινούργια όσο συνεχίζει το σαμποτάζ.

Για να γίνει λοιπόν πειστικός αυτός ο διπρόσωπος που πριν μόλις λίγους μήνες ήταν ο περήφανος αρχηγός της εθνικής εξέγερσης των μπαταχτζήδων ενάντια στα μνημόνια θα έπρεπε να κάνει κάποια αυτοκριτική μπροστά σε όλη την Ευρώπη, δηλαδή να εμφανιστεί σαν γνήσιος ζητιάνος. Και την έκανε λέγοντας μάλιστα μπροστά στους δημοσιογράφους και στα κανάλια όλου του πλανήτη «ουδείς αναμάρτητος» όταν ένας δημοσιογράφος τον ρώτησε μήπως έχει και αυτός ευθύνη για τη σημερινή κατάσταση της χώρας του. Αλλά η ψεύτικη σχεδόν μονολεκτική αυτή αυτοκριτική του τύπου «mea culpa» είναι σπορ αυτών των ρωσόδουλων ασπόνδυλων, πράγμα που λίγοι στο εξωτερικό γνωρίζουν. Λίγοι ξέρουν ότι αυτοί οι πρωθυπουργοί τελευταίας σοδιάς είναι αναλώσιμοι, ότι δηλαδή έρχονται για να πούνε μερικά καίρια ψέμματα στο λαό, να κάνουν μια νέα μεγάλη ζημιά στη χώρα τους και στον κόσμο και μετά να εξαφανιστούν ή να ανακυκλωθούν σε μικρότερης εμβέλειας αποστολές (δες Γ. Παπανδρέου που στην Ελλάδα είναι για φτύσιμο αλλά η ρώσικη διπλωματία τον έκανε πάλι αρχηγό της «σοσιαλιστικής» Διεθνούς).

Ο τύπος πήγε τόσο καλά στις εξετάσεις που έδωσε μπροστά στους δύσπιστους δανειστές και πρώτα απ’ όλους στη Μέρκελ, ώστε η τελευταία την επόμενη μέρα κιόλας επέπληξε όσους αμφισβητούσαν την ανάγκη και τη δυνατότητα της παραμονής της Ελλάδας στην Ευρωζώνη. Και αυτοί που το έκαναν δεν ήταν κάποιες τυχαίες μειοψηφίες αλλά οι σύμμαχοί της Μέρκελ στον κυβερνητικό συνασπισμό καθώς και οι πιο σοβαροί εκπρόσωποι της κοινής γνώμης μέσα στο ίδιο της το κόμμα. Λίγο μετά την τοποθέτηση αυτή της Μέρκελ, που έδινε φτερά στη διεκδίκηση της διετούς παράτασης από το Σαμαρά, ένα άλλο αντίθετο ρεύμα στη γερμανική αντιπολίτευση, βασικά στο σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, αλλά και μια μειοψηφία στους φιλελεύθερους του κυβερνητικού συνασπισμού με αρχηγό τον Υπ. Εξωτερικών Βεστερβέλε σηκώθηκε και ζήτησε στήριξη της Ελλάδας.

Καλά τόσο γοητευτικός ήταν αυτός ο ζητιάνος; Τόσο πολύ αποπλάνησε τους «κουτόφραγκους» ώστε τους ανάγκασε να αλλάξουν γραμμή με τις γαλιφιές και τις κούφιες αυτοκριτικές του; Άλλωστε δεν έδειξε λίγο και το πραγματικό του πρόσωπο πετώντας το συνηθισμένο εκβιασμό τους και πρώτου και καλύτερα του Τσίπρα ότι αν η Ελλάδα φύγει από το Ευρώ ο πλανήτης θα ζήσει έναν γεωπολιτικό εφιάλτη;

Εδώ μπορεί να μπει το εξής ερώτημα. Καλά και γιατί μπορεί να είναι ένα παγκόσμιας σημασίας ζήτημα το να πάρει η Ελλάδα ένα ακόμα δάνειο 20 ή 30 δις Ευρώ από την ώρα που έχει πάρει μαζί με τα δανεικά της ΕΚΤ, εκατοντάδες δις, χώρια από αυτά που της έχουν ήδη χαριστεί με το PSI;

Η απάντηση δεν βρίσκεται στην ποσότητα αλλά στην ποιότητα του ποσού. Οι κυβερνήσεις της Γερμανίας, της Ολλανδίας και της Φινλανδίας δεν μπορούν να δώσουν πλέον αυτά τα νέα ποσά μέσα από τον EFSF που σημαίνει μέσα από τα κοινοβούλιά τους χωρίς να πέσουν οι κυβερνήσεις που θα ζητήσουν κάτι τέτοιο. Γιατί η κοινή γνώμη στις χώρες αυτές είναι θυμωμένη με το να δανείζει αλλεπαλλήλως μια ασυνεπή Ελλάδα που παίρνει διαρκώς νέα δανεικά και πιθανότατα αγύριστα, αλλά ούτε θέλει πια εξαιτίας του ελληνικού προβοκαρίσματος να δανείζει καμιά άλλη χώρα του νότου. Αυτές τις νότιες χώρες οι συντηρητικοί και οι φασίστες λαϊκιστές των βόρειων χωρών δανειστών τις κατηγορούν για τεμπελιά και σπατάλη και έτσι μεγαλώνουν το δηλητηριώδες ρήγμα Βορρά Νότου που οι φαιο-«κόκκινοι» οξύνουν από την πλευρά του Νότου. Ένας άλλος πιο τραγικός για την Ευρώπη τρόπος αυτή τη στιγμή είναι να γίνει μια νέα παραγραφή μέρους του ελληνικού χρέους η οποία θα κάνει το Ευρώ εντελώς ανυπόληπτο.

Έτσι ο πιο πιθανός τρόπος που υπάρχει σε αυτή τη φάση για να δοθούν αυτά τα λεφτά στην Ελλάδα είναι το να αγοράσει κρατικά ελληνικά ομόλογα η ΕΚΤ (Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα).

Αν λοιπόν η Ελλάδα πάρει τα λεφτά με αγορά των ευρωομολόγων της από την ΕΚΤ με τους όρους του αντιευρωπαϊκού σαμποτάζ και της υποδούλωσης της χώρας στους ρωσοκινέζους, δηλαδή με όρους αποικιακής εκχώρησης των παραγωγικών γαγγλίων της χώρας, με όρους κινέζικης εργατικής δύναμης, και με όρους ναζιστικής κτηνωδίας και φαιο-«κόκκινου» τραμπουκισμού αυτό θα σημαίνει αυτή τη στιγμή καίρια διάνοιξη του ενδοευρωπαϊκού πολιτικού και οικονομικού ρήγματος Βορρά- Νότου και πιο συγκεκριμένα του βαθιού γαλλογερμανικού ρήγματος που μεταφράζει το πρώτο σε καθαρά πολιτικό επίπεδο.

*Η σχετική πτώση των μισθών είναι αυτή που πετυχαίνεται όταν ο εργάτης παράγει πολύ και πληρώνεται με ένα όλο και πιο μικρό τμήμα του παραγόμενου προϊόντος, αλλά το προϊόν που παράγει στον ίδιο χρόνο δουλειάς είναι όλο και μεγαλύτερο λόγω αύξησης της τεχνικής παραγωγικότητας της εργασίας. Δηλαδή ο μισθός του εργάτη μεγαλώνει αλλά το κέρδος του καπιταλιστή μεγαλώνει γρηγορότερα. Από τη δεκαετία του 90 που το κινέζικο προλεταριάτο ζεύτηκε από τους κινέζους νεοναζί στα πιο σύγχρονα δυτικά μέσα παραγωγής με τους δεκάδες φορές πιο μειωμένους μισθούς η απόλυτη μείωση των μισθών με τη δύναμη του ανταγωνισμού μπήκε στο προσκήνιο της μισθολογικής πολιτικής του κεφάλαιου του παλιού βιομηχανικού Βορρά.