Το μακελειό με τους 34 νεκρούς εργάτες στην πόλη Μαρικάνα (στη Βορειοδυτική επαρχία της Νότιας Αφρικής) έκανε μεγάλη εντύπωση διεθνώς, μιας και δεν είναι καθημερινό φαινόμενο, τις τελευταίες δεκαετίες, να ασκείται άμεσα και ωμά δολοφονική βία ενάντια σε απεργούς εργάτες, εκτός από τις αμιγώς σοσιαλφασιστικές χώρες, με προεξάρχουσα την Κίνα. Εκεί όμως, και η ίδια η απεργία είναι απαγορευμένη δια ροπάλου, και τα γεγονότα βγαίνουν προς τα έξω με το σταγονόμετρο.

Δηλαδή, το Εθνικό Αφρικανικό Κογκρέσο (ANC), το κόμμα – ομπρέλλα του αντι-απαρτχάιντ μετώπου που είναι από το 1994 απόλυτα κυρίαρχο στην πολιτική ζωή της χώρας, αποτελεί ομοσπονδία φραξιών και αντικρουόμενων ταξικών συμφερόντων.

Αφού, με τη ρωσόφιλη πολιτική του, και επί του λευκού φασισμού ακόμα, απομόνωσε τις ανεξάρτητες και πιο ριζοσπαστικές τάσεις μέσα στο αντιφασιστικό κίνημα (π.χ. το Poqo, δηλαδή το Λαϊκό Απελευθερωτικό Στρατό της Αζανίας, τμήμα του Παναφρικανικού Κογκρέσσου της Αζάνιας, που είχε αποδεχτεί το μαοϊσμό και είχε οργανωθεί στα πρότυπα του Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού της Κίνας), το ANC, με ηγεμονικούς ενσωματωμένους μέσα του τους πράχτορες της Μόσχας του ρεβιζιονιστικού ψευτοΚΚ της Νότιας Αφρικής, ακολούθησε μία διπλή τακτική, απέναντι στην παλιά αστική τάξη και το δυτικό ιμπεριαλισμό, που είχε γερές εξασφαλισμένες θέσεις μέσα στη Νότια Αφρική.

Είναι και κόμμα των μικροαστών αντιιμπεριαλιστών, και κάποιων δημοκρατών, που έχουν κρατήσει κάτι από το παλιό αντιαποικιοκρατικό πνεύμα. Είναι ωστόσο από πολιτική ηγεμονική άποψη κόμμα κύρια των πρακτόρων της Ρωσίας και πολύ δευτερευόντως της Κίνας, με προεξάρχοντες τους εισοδιστές ψευτοκομμουνιστές του ψευτοΚΚΝΑ. Αυτό σημαίνει είναι και κόμμα των μαύρων νεορατσιστών, δηλαδή του πιο φασιστικού τμήματος της νέας μαύρης νομενκλατούρας, που θέλει τσάκισμα και των λευκών αστών, και του δυτικού μονοπώλιου από την πλευρά της βίαιης, φασιστικής απαλλοτρίωσης προς όφελος του «μαύρου» σοσιαλφασισμού.

Με δυο λόγια, η πολιτική πάλη στη Νότια Αφρική δεν διεξάγεται κυρίως μεταξύ του ANC και των όποιων αστικοδημοκρατικών κομμάτων έχουν κάποια πολύ μικρότερη από εκείνο δύναμη στο κοινοβούλιο. Διεξάγεται σαν ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ πάλη, σαν μάχη φραξιών μέσα στο ANC. Κι αυτός φαίνεται ότι ήταν, πέρα από όλες τις άλλες πλευρές του ζητήματος, και ο βασικός χαραχτήρας της σφαγής - προβοκάτσιας της Μαρικάνα, που άφησε πίσω της 34 νεκρούς εργάτες.

Στις 10 του Αυγούστου, περίπου 3.000 εργάτες, κυρίως αυτοί που με τα μεγάλα τρυπάνια τρυπούν τους βράχους, ξεκίνησαν απεργία στο ορυχείο του βρετανικού μονοπώλιου της Lonmin στη Μαρικάνα, χωρίς την κάλυψη της πλειοψηφίας των εργαζομένων στην περιοχή, με αίτημα την αύξηση του μισθού τους από 500 περίπου δολάρια που είναι σήμερα ανά μήνα, στα 1500 δολάρια (περίπου 12.500 χιλιάδες νοτιοαφρικανικά ραντ). Το συγκεκριμένο αίτημα πάτησε στην ψηλή τιμή της πλατίνας, που έχει φτάσει σε ιστορικά υψηλά κι έχει ανατιμηθεί σε επίπεδα 400% πάνω από την τιμή της το 2001.

Με το υποκειμενικό επίπεδο γνώσης που έχουμε ωστόσο, και παρά το γεγονός ότι οι εργάτες έχουν απόλυτο δίκιο να ζητάνε ελάφρυνση της ανέχειας στην οποία τους ρίχνει η Lonmin και οι υπόλοιποι μεγάλοι της πλατίνας στη Νότια Αφρική, δεν ξέρουμε κατά πόσο τη συγκεκριμένη στιγμή και με δοσμένες τις συνθήκες της παγκόσμιας κρίσης, ήταν οικονομικά μπορετό να αποσπάσουν μονομιάς τόσο ψηλές καταχτήσεις από την εργοδοσία. Κι αυτό το λέμε καθώς αυτή τη στιγμή η τιμή της πλατίνας πέφτει, επειδή πέφτει η ζήτηση γιατί έχει κρίση η παγκόσμια αυτοκινητοβιομηχανία που χρησιμοποιεί την πλατίνα στους καταλύτες της αμόλυβδης.

Ο σοσιαλφασισμός, όπως έχουμε ζήσει και δει από πολύ κοντά και στην ελληνική παραλλαγή του, βάζει αιτήματα πολύ «αριστερά» στη μορφή, για να πετύχει εντελώς ακροδεξιούς – φασιστικούς και αντεργατικούς σκοπούς.

AMCU: Ο σοσιαλφασισμός ντύνεται «απολιτικός» και «χριστιανικός» ταξικισμός – Ο ρόλος του φασίστα Μαλέμα

Οργανωτής και γενικά πολιτικός κουμανταδόρος της γραμμής της απεργίας εμφανίστηκε το κλαδικό σωματείο των μεταλλωρύχων AMCU, που είναι διάσπαση του επίσημου σωματείου του κλάδου, και δεμένου με την ηγεσία του ANC αλλά και με το ψευτοΚΚ Νότιας Αφρικής, του NUM.

Το AMCU δηλώνει από την ίδρυσή του «απολιτικό και μη κομμουνιστικό», σε αντίθεση με το NUM, στο οποίο δουλεύουν και ελέγχουν οι κρατικοί ψευτοκομμουνιστές. Είναι χαρακτηριστικό ότι το «φιλοκομμουνιστικό» NUM διατηρεί ιδιαίτερα αγαστές σχέσεις και με το ΠΑΜΕ-ψευτοΚΚΕ. Πρόκειται αναμφισβήτητα για συνδικάτο και κρατικό, και πουλημένο σε ό,τι αφορά τη θέση του στις εργατικές διεκδικήσεις, και σε μεγάλο βαθμό σοσιαλφασιστικό. Συμμετέχει μάλιστα με εκπροσώπους του στα ΔΣ ακόμα και των μεγαλύτερων ξένων μονοπωλίων, κι αυτό, όχι δίκην ελέγχου των μονοπωλίων από μια μίνιμουμ δημοκρατική κυβέρνηση (αυτή είναι η πρόφαση), αλλά με κανονική συμμετοχή στη νομή εξουσίας και χρήματος. Τα σκάνδαλα της μίζας και της εκτόξευσης μικροαστικών μαύρων στελεχών σε μεγαλοαστούς ή κρατικο-ολιγάρχες είναι καθημερινά και πάμπολλα στη Νότια Αφρική.

Από την άλλη πλευρά, όμως, οι μέθοδες αλλά και η πλατφόρμα του AMCU έχουνε πολλά σκοτεινά σημεία. Ο αρχηγός του εμφανίζεται με κύριο ιδεολογικό φορτίο το «χριστιανισμό» και την «πίστη», ενώ παράλληλα έχει δηλώσει πως αυτό που επιδιώκει σε σχέση με το NUM σε κάθε χώρο δουλειάς είναι η «competitive coexistence» (δηλαδή η συναγωνιστική-ανταγωνιστική συνύπαρξη).

Συναγωνιστική συνύπαρξη, όταν έχεις φτιάσει αντίπαλο συνδικάτο του ίδιου χαρακτήρα, δηλαδή κλαδικό για τον ίδιο κλάδο, δεν μπορεί να υφίσταται ως δημοκρατική και ταξική συνδικαλιστική πλατφόρμα. Δύο συνδικάτα στον ίδιο χώρο είναι θάνατος και πούλημα της εργατικής τάξης.

Ή κηρύσσεις τον πόλεμο στο πουλημένο κρατικό ή εργοδοτικό συνδικάτο και με πολιτική ενιαίου μετώπου στη βάση κοιτάς να συσπειρώσεις στις γραμμές σου τους εργάτες, ώστε να καταστείς εσύ το μόνο αναγνωρισμένο σωματείο, ή συνεχίζεις τη δουλειά μέσα στο παλιό. Οι «συνυπάρξεις» τέτοιου τύπου βρωμάνε κολιγιές από τα πάνω για εξαπάτηση της εργατικής τάξης μέσω των δύο τακτικών του σοσιαλφασισμού, δηλαδή της «αστικής ρεφορμιστικής» και της «ταξικής επαναστατικής». Βρωμάνε, με δυο λόγια, πολλή «αγωνιστική συνύπαρξη» ΓΣΕΕ – ΠΑΜΕ.

Στη συγκεκριμένη δε απεργία, αυτό το πραγματικά καταταλαιπωρημένο και επικίνδυνα εργαζόμενο, άρα και ιδιαίτερα δυναμικό και πρωτοπόρο από τη φύση του κομμάτι της εργατικής τάξης, οι drillers, οδηγήθηκαν από την ηγεσία του «απολιτικού» AMCU όχι μόνο σε ξεχωριστή απεργία, δηλαδή σε μια κίνηση που δεν είχε την έγκριση της πλειοψηφίας των εργαζόμενων στο ορυχείο, αλλά και στην άσκηση βίας πριν από τη γενική επίθεση της αστυνομίας, όταν την εβδομάδα πριν την 16^η Αυγούστου, σκότωσαν, πέρα από δύο αστυνομικούς, και 7 εργαζόμενους που είτε αντιτάσσονταν στην απεργία είτε ήταν συνδεδεμένοι με το «επίσημο» συνδικάτο NUM.

Αυτό άνοιξε βαθύ ρήγμα μέσα στις ίδιες τις τάξεις των εργαζόμενων του ορυχείου, βοήθησε τη διοίκηση της Lonmin να πατήσει πάνω στη διάσπαση και να απειλήσει με μαζικές απολύσεις, βοήθησε τους κλασσικούς δεξιούς μέσα στο ANC αλλά και τους σοσιαλφασίστες του ψευτοΚΚΝΑ να συκοφαντήσουν τους εργάτες και τις όποιες δίκαιες διεκδικήσεις τους, και τους έριξε ακόμα πιο βαθιά στην προβοκάτσια.

Η προβοκάτσια ολοκληρώθηκε όταν, με τη συμπαιγνία της ηγεσίας του AMCU, αλλά και της φράξιας Μαλέμα, δηλαδή των ψευτο-αριστεριστών νεολαίων, διαγραμμένων ή μη, του ANC, και μετά από κορυφαία προβοκατόρικες ενέργειες ντόπιων κομπογιαννιτών (που άλειφαν τους εργάτες απεργούς με διάφορα ματζούνια που τους έλεγαν ότι θα τους προστατέψουν από τις σφαίρες), μια ομάδα 150 περίπου εργατών, οπλισμένοι με ματσέτες και ακόντια (έτσι τους θέλησαν οι προβοκάτορες ηγέτες τους, για να είναι τέλεια θύματα της προβοκάτσιας), επιτέθηκαν στην αστυνομία που είχε κυκλώσει την περιοχή του ορυχείου και δέχτηκαν καταιγιστικά πυρά. Αποτέλεσμα οι 34 εργάτες νεκροί και 78 τραυματίες.

Οι εργάτες αυτοί, παιδιά του παγκόσμιου προλεταριάτου και της ανέχειας, έχουν πράγματι μια πλευρά ταξικού ηρωισμού. Δεν είναι δηλαδή σαν τα παιδιά της δικής μας κρατικής γραφειοκρατίας που κατεβάζει ο ΣΥΡΙΖΑ για τις στημένες συγκρουσούλες του, που λακίζουν στο πρώτο θεσμικό δακρυγόνο μετά τις πρώτες θεσμικές μολότωφ των αναρχικών ή αναρχοφασιστών γκεστ σταρ του ΣΥΡΙΖΑ. Οι Νοτιοαφρικάνοι μεταλλωρύχοι έχουν μακρά εμπειρία και από την ωμή βία του λευκού αποικιοκράτη, και από το πούλημα του μαύρου κρατικογραφειοκράτη και σοσιαλφασίστα, που τους πούλησε μετά το 1994 και τους εκμεταλλεύεται τώρα μαζί και χώρια με το δυτικό μονοπώλιο και τους παλιούς αστούς. Γι’ αυτό και αψήφησαν το θάνατο προχθές, πέρα από την πλευρά της πολιτικοσυνδικαλιστικής καθυστέρησης που την εκμεταλλεύτηκαν σκόπιμα, όπως είπαμε νωρίτερα, οι «αριστεριστές» σοσιαλφασίστες καθοδηγητές τους.

Από την άλλη, επίσης, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η νοτιοαφρικανική αστυνομία κράτησε μέσα της και μια ισχυρή πλευρά απαρτχάιντ, και μάλιστα πρόσφατα, με εντολή του Ζούμα, επανέφερε στρατιωτικούς βαθμούς στην ιεραρχία της, που είναι ταυτόσημοι με εκείνους της περιόδου του λευκού φασισμού. Δεν είναι τυχαίο ότι το παλιό κόμμα των Αφρικάνερς και Εγγλέζων ρατσιστών, το National Party, που μετά το 1995 είχε μετονομαστεί σε New National Party, από το 2005 έχει προσχωρήσει στο ANC!! Δηλαδή, οι μαύροι ρατσιστές «αριστεριστές» του Μαλέμα και των ομοίων του, οι φιλοκνίτες τύπου προέδρου Ζούμα και οι σοσιαλφασίστες του ψευτοΚΚΝΑ είναι στο ίδιο κόμμα με τους λευκούς μακελάρηδες ρατσιστές ή έστω με τους πολιτικούς τους απογόνους!!

Φαίνεται πως όλοι μαζί ετοιμάζονται να οδηγήσουν τη Νότια Αφρική, μέσω BRICS, σούμπιτη στο πλευρό του ρωσο-κινέζικου Άξονα. Δηλαδή κάνουν ό,τι κάνουν, καλή ώρα, εδώ οι ψευτοαριστεροί που πρόδωσαν τον ΕΛΑΣ και το ΔΣΕ και κάνουν τώρα συμμαχία με τους ναζήδες πολιτικούς απογόνους των ταγματασφαλιτών .

Χοντρικά, και πίσω από την αστυνομία και το κρατικό – πουλημένο συνδικάτο NUM, και πίσω από το «απολιτικό», αλλά και δήθεν ταξικό, στην πραγματικότητα σοσιαλφασιστικό στην ηγεσία του, AMCU κρύβονται σοσιαλφασιστικές πολιτικές και δυνάμεις, που χρησιμοποίησαν το ταξικό πνεύμα αντίστασης της σκληρά εκμεταλλευόμενης εργατικής τάξης της Νότιας Αφρικής για να προωθήσουν τα πολιτικά σχέδιά τους.

Η Νεολαία του ANC, με τη «ριζοσπαστική» κρατικοφασιστική γραμμή, βγήκε να ζητήσει την κρατικοποίηση των ξένων μονοπωλίων, αν και δεν ήταν η Lonmin που διέταξε ή ζήτησε από το νοτιοαφρικάνικο κράτος βία κατά των απεργών. Οι κνίτες του ψευτοΚΚΝΑ, που όπως και το ψευτοΚΚΕ, αν και είναι λάβροι και «υπεραριστεροί» στα διεθνή και «αντιιμπεριαλιστικά» τους, τα έβαλαν με τους «τυχοδιώχτες του AMCU», των οποίων ζήτησαν μέχρι και τη σύλληψη, γιατί στα ταξικά ζητήματα έχουν στάση ΑΚΕΛ, δηλαδή καθησυχάζουν την λευκή αστική τάξη και τους δυτικούς για να χώνονται μέσα στα μονοπώλιά τους!!

Ο δε πρόεδρος Ζούμα, μέλος του ΠΓ του ψευτοΚΚΝΑ μέχρι το 1990, παίζει στο κέντρο γιατί, σε αντίθεση με τον προκάτοχό του «αριστερό» Μπέκι, που είχε λάβει στρατιωτική εκπαίδευση στη Μόσχα τη δεκαετία του ’60 και παρίστανε τον «νότιο» αντιιμπεριαλιστή, αυτός παίζει το ρώσικο παιχνίδι σαν καθως πρέπει νεο-ιμπεριαλιστής μέλος των BRICS. Έτσι, στάθηκε στη μέση μεταξύ εργατών και αστυνομίας, κηρύσσοντας εθνικό πένθος και ζητώντας έρευνα, χωρίς ωστόσο να κάνει λόγο ούτε για έγκλημα, ούτε για προβοκάτσια, καλύπτοντας τόσο τη δολοφονική βία της αστυνομίας, όσο και τους τυχοδιωχτισμούς των AMCU – Μαλέμα. Δηλαδή αντέδρασε κάπως σαν Βενιζελο-Κουβέλης.

Ο Μαλέμα, από την άλλη, μετά τη σφαγή, πήγε κι έβγαλε φιλιππικό λόγο στους εξαγριωμένους εργάτες, όπου κάλεσε το θαυμαστή του (!) πρόεδρο Ζούμα «να φύγει», ενώ είπε ότι θα πρωτοστατήσει στη δημιουργία «επιτροπής διερεύνησης των γεγονότων της σφαγής» κλπ.

Το εξοργιστικό, και αρκετά ενδεικτικό του στημένου της δουλειάς με θύματα τους εργάτες, είναι ότι στις 23 Αυγούστου ο υπουργός Εργασίας του καθεστώτος συναντήθηκε σε «εγκάρδιο κλίμα» με τους ηγέτες του AMCU, και άκουσε «τη δική τους εκδοχή για τα γεγονότα», ενώ συμφώνησαν να «ξανασυναντηθούν».

Τελικά, οι ηγέτες του AMCU ηγούνται επανάστασης κατά του NUM και της κυβέρνησης του ANC, παρέα με το φίλο τους το μαύρο ρατσιστή Μαλέμα, ή είναι «εγκάρδιοι φίλοι» με τους υπουργούς και θέλουν «συναγωνιστικές συνυπάρξεις» με τα κλασσικά κρατικά συνδικάτα; Αυτό πρέπει να ρωτάει κάθε δημοκράτης, διεθνιστής και φίλος των εργατών, για να βρει άκρη σε αυτό το κουβάρι της σφαγής της Μαρικάνα.

Στόχος πιθανότατα όλης αυτής της αιματηρής και προβοκατόρικης μανούβρας είναι είτε η μεγαλύτερη αποδυνάμωση του ρόλου των δυτικών μονοπωλίων στη Νότια Αφρική, από την πλευρά του «Τσάβες» – Μαλέμα, δηλαδή του από τα δεξιά «ταξικού» αντιδυτικισμού του ρωσοκινέζικου άξονα και του μαύρου ρατσισμού είτε, νομίζουμε το πιθανότερο, (μιας και μεγάλο τμήμα της νοτιοαφρικάνικης αστικής τάξης χρειάζεται τη δυτική παρουσία), η εξασφάλιση ακόμη καλύτερων όρων συμμετοχή των φιλορώσων, φιλοκινέζων και κρατικοφασιστών αστών νέου τύπου στα κέρδη του δυτικού και του ντόπιου «λευκού» μονοπώλιου.

Αξίζει εδώ μια κουβέντα για το πώς αντιμετώπισαν οι Έλληνες «κόκκινοι» σοσιαλφασίστες τα γεγονότα, και ειδικά οι κνίτες του Περισσού: από τη μια, για να μην απορήσει η βάση τους και για να φτιάνουν τον απολίτικο, κάλπικο «αντικαπιταλισμό» της μοναδικής γι’ αυτούς αντίθεσης κεφάλαιο – εργασία, έκαναν λίγη φασαριούλα για τους νεκρούς εργάτες, χαρακτηρίζοντας τα γεγονότα «σφαγή».

Στο ίδιο το αρθράκι του ψευτοΡιζοσπάστη ωστόσο, αποφεύγουν κάθε αρνητική κρίση για το NUM, το Ζούμα και την κυβέρνηση του ANC, ενώ παραθέτουν ασχολίαστη την ανακοίνωση του ψευτοΚΚ Νότιας Αφρικής που καλύπτει την αστυνομία και ρίχνει όλη την ευθύνη για τη σφαγή στους «τυχοδιώχτες ηγέτες του AMCU». Τους εργάτες τους σκότωσε μάλλον ο «κανένας», αφού οι κνίτες δε στοχοποιούν κάποιον συγκεκριμένα, πόσο μάλλον την πολιτικά υπεύθυνη για τις 34 δολοφονίες κυβέρνηση του «δικού τους» Ζούμα και τον προβοκάτορα Μαλέμα… Έτσι, και οι έλληνες σοσιαλφασίστες, μετά τους νοτιοαφρικανούς συναδέλφους τους, κατάφεραν να είναι και με το κράτος, και με το αδελφό τους NUM, και με τους μπάτσους, αλλά και με τους εργάτες και το AMCU!!!

Η υπόθεση, αλλά και η εσωτερική πάλη τόσο στο ANC, όσο και γενικά στη Νότια Αφρική, θέλει μεγαλύτερη έρευνα, πιο στέρεη γνώση, για να βγούνε και πιο στέρεα συμπεράσματα, υπό το πρίσμα του μαρξισμού – λενινισμού – μαοϊσμού. Πάντως, όσο η εργατική τάξη θα σέρνεται είτε πίσω από τους πουλημένους στο όποιο μονοπώλιο συνδικαλιστές, είτε πίσω από τους σοσιαλφασίστες, «ρεφορμιστές» ή ψευτο-«ταξικιστές», το μόνο που θα συμβαίνει είναι να θυσιάζει τη γενναιότητα και την τίμια ψυχή της στο βωμό των προβοκατσιών. Ό,τι δηλαδή συνέβη, με βάση τα μέχρι τώρα στοιχεία, στη σφαγή της Μαρικάνα…