Η μονοπωλιακή εξάρτηση της χώρας μας από τη ρωσική υπερδύναμη, που έχει ήδη αρχίσει να υλοποιείται στην οικονομία, δεν μπορεί παρά να αντανακλάται και στη σφαίρα της κουλτούρας. Ένα τέτοιο δείγμα κουλτούρας ήταν η συνεργασία του Μ. Θεοδωράκη με το ρώσο μητροπολίτη Ιλαρίωνα Αλφέγιεφ – ο οποίος παρουσιάζεται ως συνθέτης και μάλιστα σαν ένας απ’ τους πιο σημαντικούς στη Ρωσία (!!) – με κοινή παρουσίαση έργων τους στο Ηρώδειο στις 24/9 από τη συμφωνική ορχήστρα του δήμου Αθηναίων υπό τη διεύθυνση του Λ. Καρυτινού. Στη συναυλία, που διοργάνωσε ο ελληνορωσικός σύνδεσμος με χορηγίες του ιδρύματος Αγ. Γρηγορίου Θεολόγου και του Ιδρύματος Σαββίδη, παραβρέθηκε ο αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος και άλλοι εκκλησιαστικοί παράγοντες, επιχειρηματίες και άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών.

Το όνομα του έλληνα συνθέτη με την παρουσίαση του «Άξιον Εστί» λειτούργησε σαν κράχτης για την ακρόαση των έργων του μητροπολίτη Βολοκολάμσκ Αλφέγιεφ – που δεν είναι ένα τυχαίο πρόσωπο αλλά ο πρόεδρος του τμήματος εξωτερικών υποθέσεων της ρωσικής εκκλησίας, μόνιμο μέλος της Ιεράς Συνόδου του Πατριαρχείου Μόσχας και άνθρωπος της απολύτου εμπιστοσύνης του Πούτιν.

Σημαντική ήταν η επαφή που είχε και με τον αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο με τον οποίο συνομίλησε αρκετή ώρα «με κυρίαρχο θέμα το πώς η εκκλησία μπορεί να σταθεί δίπλα στον ταλαιπωρημένο Έλληνα».

Ο Θεοδωράκης, γνωστός για τον παθολογικό γεροντικό αντισημιτισμό του και την φασιστικού τύπου όψιμη ρωσοφιλία του, δεν ντράπηκε να κάτσει στο πλάι του σκοτεινού καγκεμπίτη μητροπολίτη και να βγάλει λόγο για να στηρίξει την πρόσδεση της χώρας μας στο άρμα του Κρεμλίνου. Όπως εξήγησε στο Αγιορείτικο Βήμα (25/9): «Άξιον Εστί» είναι να βγούμε από αυτό το κύκλωμα και τους άσπονδους φίλους, δύο αιώνες μας καταπιέζουν, Γάλλοι, Γερμανοί και Αμερικάνοι, δεν θέλω να τους ξέρω». Και κατέληξε λέγοντας ότι: «Η διέξοδος της Ελλάδας είναι οι οικονομικές σχέσεις με τη Ρωσία».

Κι έτσι ο ίδιος συνθέτης που ενέπνευσε κάποτε το λαό με τα έργα του για να αντισταθεί στο φασισμό, σήμερα αντιστρέφει πλήρως το περιεχόμενό τους μετατρέποντάς τα σε σημαία υποδούλωσης σε έναν ακόμα πιο βάρβαρο, μεσαιωνικό και χιτλερικού τύπου φασισμό. Χαρακτηριστικό του ήθους και της συμπεριφοράς των νέων κατακτητών ήταν ο αποκλεισμός της μέτζο-σοπράνο Μ. Παπαρίζου από την ερμηνεία των έργων του Αλφέγεφ ύστερα από απαίτηση του ίδιου του μητροπολίτη και χωρίς να δοθεί καμία εξήγηση στο κοινό, μια κίνηση που έχει ήδη προσληφθεί και σωστά σαν απρεπής και πρωτοφανής για τη χώρα μας.