Ο συριακός εμφύλιος, τον οποίο πυροδότησε η ισλαμοφασιστική εξέγερση, μαίνεται και βαθαίνει τη διάσπαση του συριακού έθνους, την ώρα που ο ιμπεριαλισμός, σε όλες του τις εκφάνσεις, αλλά πάντα με κρυφό πρωταγωνιστή το ρώσικο σοσιαλιμπεριαλισμό, εκδηλώνει τη βρώμικη επεμβατική φύση και στη Συρία, μετά το έγκλημα του κατά της Λιβύης.

Την Κυριακή 6 του Γενάρη, ο Άσαντ, σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να κρατηθεί στην εξουσία αλλά και να διατηρήσει την ενότητα της πολυεθνοτικής και πολυθρησκευτικής Συρίας, έκανε μια νέα πρόταση για διέξοδο από την κρίση. Ουσιαστικά πρότεινε μια σειρά μεταρρυθμίσεων και ένα μερικό αστικοδημοκρατικό μετασχηματισμό, στον οποίο όμως δε χωράνε, όπως είπε, οι αλκαϊντιανοί αλλά και «οι μαριονέτες της Δύσης».

Αν εξαιρέσει κανείς την τυφλωμάρα του Άσαντ ως προς το ποιος του «έστησε» το ισλαμοφασιστικό πραξικόπημα, σε γενικές γραμμές ο εθνοσοβινιστής αυτός δεν έχει άδικο. Καμία ενότητα δε μπορεί να υπάρξει ανάμεσα σε αυτόν, (ακόμη κι αν ο ίδιος δεν ήταν ένας αυταρχικός κρατικοφασίστας), και σε τζιχαντιστές μεσαιωνιστές, που σήμερα έχουν την ηγεμονία στην αντιπολίτευση ιδιαίτερα σε στρατιωτικό επίπεδο. Αυτό που δεν καταλαβαίνει ο Άσαντ και θα τον φάει είναι ότι πίσω από τους τζιχαντιστές είναι η δήθεν φίλη του Ρωσία η οποία βέβαια δεν εκτίθεται η ίδια αλλά έχει βάλει το Κατάρ να τους προμηθεύει με όπλα και άφθονο χρήμα για να εξαγοράζουν την βασανισμένη συριακή φτωχολογιά που πεθαίνει καθημερινά ανάμεσα σε δυο πυρά. Οι παρατρεχάμενοι των δυτικών ιμπεριαλιστών από τους παλιούς ηγέτες της αντιπολίτευσης παίζουν έναν όλο και μικρότερο ρόλο από την ώρα που έγινε φανερό ότι ο Ομπάμα δεν τους βοήθησε αφού πρώτα τους ξεσήκωσε.

Αυτοί οι τελευταίοι, κοσμικοί, φιλελεύθεροι κυρίως, αποζήτησαν τη βοήθεια των δυτικών ιμπεριαλιστών για να νικήσουν τον Άσαντ. Όσοι είχαν περγαμηνές αντίστασης στη δικτατορία του Άσαντ και είχαν πραγματοποιήσει κάποιες εκδηλώσεις και ζύμωση στην προσφυγιά, δεν ήθελαν στρατιωτική εισβολή των δυτικών αλλά μόνο όπλα. Αυτοί παραμερίστηκαν και πήραν κεφάλι οι χειρότεροι που εμφανίστηκαν ξαφνικά μια μέρα στο πλαίσιο της βρώμικης «αραβικής άνοιξης» να μιλάνε με τους Κάμερον, τους Ολάντ, τις Κλίντον για «αναγνώριση» και να καλούν τους προηγούμενους για εισβολή στη Συρία. Ανάμεσά στην αντιπολίτευση είναι οι παλιοί, οι πλέον φιλορώσοι ασαντικοί φασίστες, τύπου στρατηγού Τλας, που με εντολή της Ρωσίας αυτομόλησαν στην αντιπολίτευση με «ιμάντα» τον Ερντογάν και ετοιμάζονται να φορέσουν υπουργικό φράκο στη νέα κυβέρνηση «εθνικής ενότητας» που θα στήσει σίγουρα η Ρωσία στη Δαμασκό.

Ο Άσαντ στο διάγγελμά του δεν παρέλειψε να ευχαριστήσει τη Ρωσία και την Κίνα για της έως τώρα στάση τους, καθώς οι δύο πλέον φασιστικές ιμπεριαλιστικές χώρες του πλανήτη δουλεύουν εναντίον του όχι ανοιχτά, όπως οι ξιπασμένοι δυτικοί ιμπεριαλιστές, αλλά χτυπώντας τον στην πλάτη.

Χαρακτηριστικά ο Μιχαήλ Μπογντάνοφ, υφυπουργός Εξωτερικών της Ρωσίας, χαρακτήριζε «πιθανό ενδεχόμενο» τη νίκη της αντιπολίτευσης, ενώ και το «μνημόνιο» της Γενεύης, το οποίο έχουν συνδιαμορφώσει Ρωσία και Κίνα τον Ιούνιο του 2012, είναι ουσιαστικά κομμένο και ραμμένο στα μέτρα της ενότητας των χειρότερων πλευρών των δύο στρατοπέδων, Άσαντ και αντιπολίτευσης.

Σε δηλώσεις ανοιχτής επέμβασης στα εσωτερικά της Συρίας, με ανοιχτό κάλεσμα για παραίτηση του προέδρου της, προέβη πριν λίγες ημέρες και ο εκλεκτός των 5 επεμβασιών του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, ο «διεθνής μεσολαβητής για την ειρήνη» Μπραχίμι.

Φαίνεται πάντως ως τώρα ότι ο ίδιος ο σύρος πρόεδρος και η αλαουΐτικη μειονότητα την οποία εκπροσωπεί αποτελούν σκληρό καρύδι για τα δόντια των ιμπεριαλιστών, γι’ αυτό και η Ρωσία έχει αποτύχει μέχρι στιγμής να τον πείσει να εγκαταλείψει τη χώρα του με αντάλλαγμα το να σώσει το τομάρι του σε ατομικό επίπεδο.

Ο τριτοκοσμικός αυτός εθνικοσοβινιστής δε φαίνεται προς το παρόν να συμβιβάζεται με ένα πλουσιοπάροχο διαμέρισμα στη Μόσχα ή στις χώρες των φιλορώσων λαϊκιστών κρατικοφασιστών της Λατινικής Αμερικής, αλλά δηλώνει έτοιμος «να συνεχίσει να ζει ή και να πεθάνει στη Συρία». Αυτό είναι ένα πνεύμα που κουβαλάει μέσα του την τάση για ανεξαρτησία του Τρίτου Κόσμου, μολονότι η εξουσία Άσαντ μόνο φιλολαϊκή και δημοκρατική δεν ήταν στο εσωτερικό πεδίο.

Αποδεικνύεται όπως και με τον Καντάφι, τον Σαντάμ και τους Ταλιμπάν ότι κάποιες τριτοκοσμικές διχτατορίες, και η συριακή μπααθική μαζί τους, έχουν και μια προοδευτική πλευρά της ενοποίησης του έθνους ενάντια στο σεχταρισμό φυλών, θρησκευτικών μειονοτήτων, τοπικιστών πολεμάρχων, οι οποίοι, εάν αφήνονταν ασύδοτοι στους μικροηγεμονισμούς τους από τους λαούς αυτών των χωρών που έχουν εθνική συνείδηση, θα έπεφταν στα νύχια των ιμπεριαλιστών και θα διέλυαν τα περισσότερα κράτη της «ζώνης των θυελλών» και θα τα έκαναν πανεύκολη λεία για τον ιμπεριαλισμό και το σοσιαλιμπεριαλισμό.

Ταυτόχρονα βέβαια μέσα στη Δύση διάφορες κάπως πιο διορατικές πλευρές των αστικών τάξεων έβαλαν ζήτημα και πέτυχαν να μην υπάρξει ροή όπλων προς τους τζιχαντιστές και άλλα κατακάθια του ισλαμοναζιστικού υπόκοσμου, του τύπου του μετώπου Αλ Νούσρα, που πολεμάνε κατά του συριακού καθεστώτος παρέα με τους «δημοκράτες» της αντιπολίτευσης.

Πάντως, όλη η γραμμή της ρωσικής διπλωματίας και των ακολούθων της ανά τον πλανήτη είναι η «ενοποίηση του συριακού έθνους» στο χειρότερο δυνατό παρονομαστή: δηλαδή, στην ενότητα των χειρότερων ασαντικών που θα ντυθούν μεταρρυθμιστές όπως οι πρώην κανταφικοί που πήγαν με τη Βεγγάζη στη Λιβύη, των σοσιαλφασιστών και των χειρότερων σοσιαλδημοκρατών ακολούθων τους και τέλος των πιο δήθεν «μετριοπαθών» ισλαμοφασιστών, τύπου Αιγύπτιου Μόρσι.

Γι’ αυτό η Μόσχα με το ένα χέρι στέλνει όπλα στον Άσαντ και με το άλλο μέσω Κατάρ και Ερντογάν στέλνει στην αντιπολίτευση και ετοιμάζεται να δώσει στον πρώτο την τελική σπρωξιά και να τον κουτρουβαλήσει, ώστε να ανακυκλώσει τα απομεινάρια του καθεστώτος του. Στον ίδιο βέβαια υποδύεται ότι θα ήθελε να σταθεί δίπλα του ολόπλευρα, αλλά δε μπορεί να το κάνει για λόγους «διεθνών ισορροπιών» απέναντι στη Δύση κλπ.

Η δε Χεζμπολλάχ και το Ιράν ολοένα και απομακρύνονται από το πλευρό του, με το τελευταίο, ειδικά την τάση Αχμαντινετζάντ, να παίζει το παιχνίδι του ενδιάμεσου όλο και περισσότερο. Ήδη οι σουλάτσες Κάιρο – Τεχεράνη και οι φιλοφρονήσεις του Αχμαντινετζάντ με το Μόρσι δείχνουν πόσο δήθεν «βαθιά» είναι η αντίθεση της ρωσόφιλης τάσης μέσα στο Ιράν με την «αραβική άνοιξη», που την είχε χαιρετήσει ξέροντας ότι έφερνε τον αντιδυτικό άνεμο μέσα στον αραβικό κόσμο.

Ο εθνοσοβινιστής τριτοκοσμικός Καμενεΐ, που ήταν έξαλλος με το αντιΑσαντ παραλήρημα του Μόρσι πριν από μερικούς μήνες στην Τεχεράνη, χάνει όλο και περισσότερο δύναμη, καθώς η Δύση τον στριμώχνει συνέχεια με τις απαιτήσεις της κατά του ιρανικού πυρηνικού προγράμματος.

Το συριακό έθνος θα ενωθεί όταν καταλάβει πραγματικά ποιος είναι ο μεγαλύτερος στρατηγικά εχθρός του, ο ρώσικος σοσιαλιμπεριαλισμός που το εκμεταλλευόταν επί δεκαετίες με ανισοβαρείς συμφωνίες και σήμερα το έβαλε να αλληλοσφαγεί, παρέα με τους άπληστους για νέες «ελεύθερες ανοιχτές» αγορές οπότε και για άδικες ειρήνες αμερικάνους, εγγλέζους, γάλλους και γερμανούς ιμπεριαλιστές.

Αυτή θα είναι η πραγματική εθνική ενότητα, εκείνη εναντίον του ρώσικου σοσιαλιμπεριαλισμού, κι όχι οι φρανκενστάιν και τα άλλα εκτρώματα που στήνουν οι επεμβασίες του ΣΑ του ΟΗΕ.