ΤΑ ΛΙΠΑΣΜΑΤΑ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ!!!

ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΤΗ ΣΥΝΤΑΞΗ ΜΑΣ ΣΤΕΡΗΣΑΝ ΤΟ ΕΠΙΔΟΜΑ ΚΑΙ ΤΑ ΕΝΣΗΜΑ

Μεγάλη ήταν η συγκέντρωση των Απολυμένων από τα Λιπάσματα Δραπετσώνας ανήμερα των Φώτων στο Λιμάνι του Πειραιά. Με την παρουσία τους για 13η χρονιά (για την ακρίβεια 12 φορές λόγω κακοκαιρίας το 2002), δείξανε ότι αποτελούν ένα εργατικό κίνημα που απαντάει στην καταστροφή της βιομηχανίας και στην παντελή αδιαφορία όλων για το δίκιο του εργαζόμενου και του άνεργου. Φέτος περίμεναν πολλοί ότι θα υπήρχαν έστω εικονικές κινήσεις καταγγελίας μιας και έχει δυναμώσει η φτώχεια του λαού. Όμως ενώ ήταν γνωστό ότι θα κατέβει στον Πειραιά ο πρωθυπουργός δεν παρουσιάστηκε κανένας “αγανακτισμένος” παρά μόνο οι πραγματικοί αγανακτισμένοι δηλαδή τα ΛΙΠΑΣΜΑΤΑ ΔΡΑΠΕΤΣΩΝΑΣ. Φέτος είχαν μεγάλη οργή γιατί όπως αναφέρεται και στην προκήρυξη “ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΣΥΝΤΑΞΗ ΤΟΥΣ ΣΤΕΡΗΣΑΝ ΤΟ ΕΠΙΔΟΜΑ & ΤΑ ΕΝΣΗΜΑ”. Τα κεντρικά συνθήματα που συγκίνησαν τον λαό του Πειραιά και φώναζαν με πάθος οι Λιπασματιώτες ήταν : “ΟΧΙ ΑΛΛΟ ΚΤΥΠΗΜΑ ΣΤΑ ΛΙΠΑΣΜΑΤΑ”, “ΟΧΙ ΑΛΛΟ ΣΑΜΠΟΤΑΖ ΣΤΗΝ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ - ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΕΡΓΟΣΤΑΣΙΑ - ΝΑ ΦΥΓΕΙ Η ΑΝΕΡΓΙΑ” και “ΓΙΑ ΤΗΝ ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ - ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΑΙΤΙΑ - ΤΟ ΣΑΜΠΟΤΑΖ ΣΤΗ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ” και “ΛΙΠΑΣΜΑΤΑ-ΛΙΠΑΣΜΑΤΑ - ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ” η διακοπή της επιδότησης. Μοιράστηκε η παρακάτω προκήρυξη:

Πριν 13,5 χρόνια, ήταν 20 Οκτώβρη του 1999, όταν έκλεισε το εργοστάσιο Λιπασμάτων στη Δραπετσώνα και όλα τα πολιτικά κόμματα διαλαλούσαν ότι η χώρα θα ζήσει με “τουρισμό, πολιτισμό και υπηρεσίες”. Εφαρμογή της γενικής τους θεωρίας και πρακτικής για την περιοχή μας, ήταν να κλείσουν με κρατική απόφαση το εργοστάσιο και στην περιοχή το να γίνει “ΑΝΑΠΛΑΣΗ”. Η δικιά μας πρόταση <<120 στρέμματα ΠΑΡΑΓΩΓΗ & 240 στρέμματα ΑΝΑΠΛΑΣΗ>>. Όπως αποδείχτηκε η πρότασή τους ήταν το πρόσχημα, γιατί το αποτέλεσμα: ΟΥΤΕ ΠΑΡΑΓΩΓΗ-ΟΥΤΕ ΑΝΑΠΛΑΣΗ, Εμείς που βρεθήκαμε από τους πρώτους στην ανεργία γράφαμε στις ανακοινώσεις μας και φωνάζαμε συνθήματα ότι ο Πειραιάς “δεν ζει με μαγαζιά και υπηρεσίες χρειάζεται βιομηχανία, όπως όλα τα μεγάλα λιμάνια του κόσμου”. Τότε αρκετοί συμπολίτες μας πίστευαν στα “ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα”, ότι θα γίνουν παντού μαρίνες και πάρκα αναψυχής και ενώ δεν θα παράγουμε τίποτα, θα ζούμε πλουσιοπάροχα. Σήμερα η χώρα οδηγείται με μαθηματική ακρίβεια στην πλήρη καταστροφή, ο Πειραιάς έχει αποβιομηχανοποιηθεί, η ανεργία στα ύψη, τα μεροκάματα της Κίνας και οι συντάξεις εικονικές. Πριν χρόνια από το Φάληρο μέχρι τη Δραπετσώνα υπήρχαν: ΑΙΓΑΙΟ-ΒΕΛΚΑ-ΓΑΒΡΙΗΛ-ΧΡΩΠΕΙ-ΚΟΥΠΑΣ-ΚΕΡΑΝΗΣ-ΠΑΠΑΣΤΡΑΤΟΣ-ΚΑΧΡΑΜΑΝΟΓΛΟΥ-ΛΙΠΑΣΜΑΤΑ… χωρίς να μιλάμε για την τεράστια δουλειά στην Επισκευαστική Ζώνη. Πρέπει να θυμηθούμε ότι στις “κινητοποιήσεις” για να κλείσουν τα εργοστάσια και να γίνουν πάρκα, καφετέριες και μαρίνες πρωτοστατούσαν οι δήμαρχοι τόσο των κυβερνητικών όσο και των αντικυβερνητικών δυνάμεων. Που φτάσαμε όμως με αυτές τις επιλογές; Στη σημερινή απάνθρωπη εξαθλίωση.

Εμείς όταν έκλεισε το εργοστάσιο και βρεθήκαμε από τη μια μέρα στην άλλη άνεργοι ανασυνταχθήκαμε και δώσαμε μάχες στους δρόμους και στα δικαστήρια στην Ελλάδα και στην Ευρώπη. Στην πάλη μας αυτή εκτός από την υποστήριξη στους συναδέλφους μας εργάτες και στη βιομηχανική ανάπτυξη του Πειραιά ζητούσαμε και το δίκιο μας, συγκεκριμένα “εργασία μας στέρησαν, εργασία να μας δώσουν”. Βέβαια παρά την ομόφωνη δικαίωσή μας στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και στον Άρειο Πάγο και τις δυναμικές μας κινητοποιήσεις όλα αυτά τα χρόνια με αποκορύφωμα την πραγματική απεργία πείνας μέσα στον καύσωνα στο Δημοτικό Θέατρο του Πειραιά δεν μας αποκατέστησαν σε δουλειές.

Κατακτήσαμε όμως αρκετά που σήμερα μεθοδευμένα το ένα μετά το άλλο μας υφαρπάζουν. Σήμερα λίγο πριν τη σύνταξη μας έκοψαν το επίδομα και τα ένσημα. Τα ένσημα ιδιαίτερα στερούν τη δυνατότητα σε ανθρώπους που δούλεψαν στη βαριά χημική βιομηχανία για χρόνια να χάνουν το δικαίωμα στη σύνταξη, αλλά δεν θα τους περάσει. Με αυτή την αγωνία είμαστε σήμερα πάλι εδώ και φωνάζουμε: