ΠΡΟΧΩΡΑΕΙ Η ΦΑΣΙΣΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΖΩΗΣ. ΙΣΟΒΙΑ ΧΩΡΙΣ ΚΑΝΕΝΑ ΣΤΟΙΧΕΙΟ ΣΤΟΝ Β. ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟ

Το σκεπτικό της δικαστικής απόφασης στο διακομματικό πνεύμα του ναζιστικού συνθήματος «Θάνατος στους πολιτικούς»

Η καταδίκη του πρώην δήμαρχου Θεσσαλονίκης Β. Παπαγεωργόπουλου με ισόβια κάθειρξη για υπεξαίρεση ποσού 18 εκατομμυρίων ευρώ περίπου από τα ταμεία του δήμου Θεσσαλονίκης χειροκροτήθηκε από τα ψευτοαριστερά κοινοβουλευτικά κόμματα (ΣΥΡΙΖΑ, ΔΗΜΑΡ, ψευτοΚΚΕ) και τη ναζιστική συμμορία της «Χρ. Αυγής» σαν έναρξη της κάθαρσης στα «λαμόγια» της πολιτικής. Ο Σαμαράς τιμώρησε το στέλεχος του με αναστολή της κομματικής του ιδιότητας μέχρι να δικαστεί η έφεση και να βγει τελεσίδικη απόφαση.

Στην πραγματικότητα πρόκειται για μία φασιστική απόφαση πολιτικής εξόντωσης και «παραδειγματισμού», γιατί στηρίχθηκε αποκλειστικά και μόνο στη μαρτυρία του αυτουργού της υπεξαίρεσης ταμία του δήμου. Αυτό είναι πρωτοφανές γιατί σύμφωνα με τη δικονομία, τη νομολογία αλλά και την κοινή αίσθηση δικαίου του λαού δεν μπορεί να υπάρξει καταδίκη με μοναδικό στοιχείο την κατάθεση ενός συγκατηγορούμενου για το ίδιο αδίκημα που είχε κάθε λόγο να ελαφρώσει τη θέση τους φορτώνοντας το κύριο βάρος σε έναν τρίτο.

Είναι μια απόφαση υπαγορευμένη από το διακομματικό πολιτικό καθεστώς των σαμποταριστών κυβέρνησης και αντιπολίτευσης που καταστρέφουν από κοινού τη  χώρα και κλείνουν στη φυλακή τις περισσότερες φορές αυτούς που είναι έντιμοι και καλύπτουν τους χειρότερους κλέφτες είτε αυτοί είναι διεφθαρμένοι μεγάλοι ολιγάρχες, είτε μικρότεροι γραφειοκράτες απατεώνες και εκβιαστές. Όχι τυχαία τους τελευταίους όλοι μαζί αρνούνται να τους απολύσουν από το δημόσιο.

Αλλά σύμφωνα με το σκεπτικό του δικαστηρίου ο ταμίας, δηλαδή ο απλός υπάλληλος, δεν μπορεί να έκανε ένα τέτοιο απεχθές έγκλημα, όπως το να κλέψει δημόσιο χρήμα μόνο με τη συνέργεια ενός κυκλώματος υπαλλήλων μέσα στο δήμο των μόνων που ήταν επιφορτισμένοι με τον έλεγχο του ταμία, και οι οποίοι δεν έπαθαν απολύτως τίποτα, χωρίς να υπάρχουν «άνωθεν» εντολές. Δη­λα­δή θα έ­πρε­πε να ξέ­ρει για την κλε­ψιά ένας δή­μαρ­χος σε έ­ναν δή­μο που εί­ναι έ­να μι­κρό κρά­τος και δια­χειρί­ζε­ται κε­φά­λαια πε­ρί­που 400 εκ Ευ­ρώ κά­θε χρό­νο ε­πί δέ­κα χρό­νια ί­σον με τέσσερα δις Ευ­ρώ αλ­λά δεν ό­φει­λαν να ξέ­ρουν οι υ­πάλ­λη­λοι που ό­φει­λαν να ελέγ­χουν τον κλέ­φτη υ­πάλ­λη­λο. Το ποσό των 18 εκ ευρώ δεν είναι μεγάλο για τον όγκο των ποσών που διαχειρίζεται ο δήμος, παρόλο που είναι μεγάλο για τον κλέφτη που το ιδιοποιείται. Η έγκριση της κίνησης ενός τέτοιου ποσού που περνάει από το λογιστήριο και τις ελεγκτικές υπηρεσίες, δεν είναι υποχρεωτικό να περνάει από το δήμαρχο.  Το δικαστήριο της «λαϊκής κάθαρσης» δεν δέχεται ότι υπάρχουν συμμορίες ληστών και παλιανθρώπων, κομματικά διορισμένων και εγκάθετων, μέσα στους δήμους και στο δημόσιο. Σύμφωνα με το δικαστήριο μόνο κατόπιν εντολής κάποιου που έχει κάνει χρόνια σε δημόσιες θέσεις και είναι κατά τεκμήριο γι’ αυτό το λόγο «λαμόγιο» της πολιτικής, όπως ο Παπαγεωργόπουλος, μπορεί να γίνει υπεξαίρεση από έναν απλό υπάλληλο. Έτσι έγινε δεκτό ότι ο Παπαγεωργόπουλος (πρώην υφυπουργός αθλητισμού επί κυβέρνησης Μητσοτάκη) μαζί με το συνεργάτη του Μ. Λεμούσια έδιναν εντολές στον ταμία να κλέβει τα χρήματα, οι ίδιοι έκαναν παρεμβάσεις στους ελεγκτικούς υπαλλήλους και τους εμπόδιζαν να κάνουν τη δουλειά τους (!) και οι ίδιοι έπαιρναν το μεγαλύτερο μέρος των χρημάτων ενώ ο ταμίας κρατούσε μία μικρή προμήθεια. Όλα αυτά, που τα είπε ο ταμίας του δήμου, τα δέχτηκε το δικαστήριο σαν πανίσχυρα αποδεικτικά στοιχεία, παρόλο που δεν μπόρεσε να αποδειχτεί από την έρευνα στους λογαριασμούς του Παπαγεωργόπουλου και στο πόθεν έσχες ότι είχε παράνομα έσοδα.

Κατά συνέπεια το δικαστήριο απόρριψε επίσης την εισαγγελική πρόταση να γίνει δεκτό το ελαφρυντικό του πρότερου έντιμου βίου, επειδή σύμφωνα με το σκεπτικό ο Παπαγεωργόπουλος ήταν κλέφτης και πριν από το συγκεκριμένο αδίκημα, σε όλες τις δημόσιες θέσεις που κατείχε στην καριέρα του σαν πολιτικός, γιατί όποιος πολιτικός πιαστεί μία φορά κλέφτης ήταν πάντα και κατά συρροή κλέφτης, ακόμα και αν δεν έχει κατηγορηθεί ή ερευνηθεί ποτέ για άλλο αδίκημα σύμφωνα με το πρωτοφανές στα νομικά χρονικά αμάχητο τεκμήριο που καθιέρωσε το Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων Θράκης!!! Δεν μπορούσε να σώσει τον Παπαγεωργόπουλο ούτε καν το γεγονός ότι κάποτε είχε κερδίσει μετάλλια σε βαλκανικούς και ευρωπαϊκούς αγώνες στίβου.

Ο πρόεδρος του δικαστηρίου διάβασε το σκεπτικό της απόφασης τριάντα σελίδων επί της έδρας, κάτι επίσης πρωτοφανές στην πρακτική των δικαστηρίων, που δεν είχε άλλο νόημα, από ένα δημόσιο διασυρμό και λιντσάρισμα που απόκτησε νομικό μανδύα. Πρόκειται στην πραγματικότητα για σκεπτικό που δικαιώνει το ναζιστικό σύνθημα «Θάνατος στους πολιτικούς».

Το πιο τρανταχτό σημείο της υπόθεσης είναι ότι τον ταμία τον είχε καταγγείλει ο ίδιος ο Παπαγεωργόπουλος!

Την ίδια τύχη με τον Παπαγεωργόπουλο είχε και ο στενός συνεργάτης του στο δήμο Θεσσαλονίκης Μ. Λεμούσιας για τον οποίο τα αποδεικτικά στοιχεία ήταν ότι ήταν το alter ego του Παπαγεωργόπουλου (!!!). Με ισόβια τιμωρήθηκε ο αυτουργός της υπεξαίρεσης, ταμίας του δήμου, ε­νώ ποι­νές δέκα και δεκαπέντε ετών με α­να­στο­λή πή­ραν δύ­ο διευ­θυ­ντές της τα­μεια­κής υ­πη­ρε­σί­ας που έ­κα­ναν έ­λεγ­χο στον τα­μί­α. Οι υπόλοιποι υπάλληλοι που βρέθηκαν κατηγορούμενοι για την ίδια υπόθεση και είχαν την ευθύνη του ελέγχου του ταμία αθωώθηκαν!!!     

Το ότι δεν υπήρξε αντίδραση στους νομικούς κύκλους για την απόφαση της καταδίκης Παπαγεωργόπουλου είναι άλλο ένα δείγμα για την παρακμή και την προιούσα φασιστικοποίηση όλων των θεσμών και πιο πολύ της δικαστικής εξουσίας στη χώρα.

Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε αν ο Β. Παπαγεωργόπουλος είναι έντιμος πολιτικός, εάν έχει κάνει κακοδιαχείριση στα οικονομικά του δήμου ή ακόμα και αν έχει καταχραστεί δημόσιο χρήμα. Για τη συγκεκριμένη υπόθεση ωστόσο, σύμφωνα με τα στοιχεία που παρουσιάστηκαν και από το γεγονός ότι ένα δικαστήριο τόσο φανατισμένο και αποφασισμένο να τον καταδικάσει δεν μπόρεσε να βρει στοιχεία, και κυρίως ότι τον χτυπάει με τόση λύσσα και χωρίς στοιχεία ένα τόσο διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα, ο Παπαγεωργόπουλος έπρεπε να κηρυχθεί αθώος. Το πιο ανησυχητικό που διαπιστώνουμε είναι ότι το σκεπτικό αυτής της απόφασης χρησιμοποιεί σαν τεκμήριο ενοχής την ιδιότητα του πολιτικού που έχει ασκήσει εξουσία και στην οποία ο σοσιαλφασισμός έχει δώσει το χαρακτήρα του «εχθρού του λαού». Μία τέτοια απόφαση ήταν δυνατή επειδή σε αυτό συμφώνησαν όλες οι κοινοβουλευτικές ηγεσίες που είναι σήμερα ο πραγματικός εχθρός του λαού, όπως φάνηκε από τις επευφημίες τους στο δικαστήριο. Αυτοί, με πρώτη την ψευτοαριστερά, δείχνουν τους πολιτικούς τους αντιπάλους στο λαό σαν ενόχους για την εξαθλίωση και την πείνα του, και κρύβουν το μεγάλο τους έγκλημα που είναι η καταστροφή της παραγωγικής βάσης της χώρας και το ξεπούλημα στο ρώσικο ιμπεριαλισμό και τους συμμάχους του Κίνα και Κατάρ. Θυμίζουμε ότι το πολιτικό τέλος του Παπαγεωργόπουλου το είχε υπογράψει ο ίδιος ο Σαμαράς όταν απέσυρε την υποψηφιότητά του στις δημοτικές του 2010 και έβαλε στη θέση του τον Γκιουλέκα. Είναι χαρακτηριστικό επίσης πως απαίτησε ο Τσίπρας από τον Σαμαρά να ξηλώσει τον Παπαγεωργόπουλο και από το κόμμα, ενώ ο ίδιος φαίνεται ότι έχει κάποια κομματική ισχύ και προσωπικό κύρος αφού και μετά τα ισόβια είχαν συγκεντρωθεί υποστηρικτές του έξω από το δικαστήριο που φώναζαν «αθώος, αθώος».

Η δικαστική απόφαση έχει την ίδια πολιτική βάση με την οποία έχουν γίνει πλήθος πολιτικών εκκαθαρίσεων. Η τακτική που ακολουθούσε το καθεστώς μέχρι σήμερα κατά των πολιτικών του αντιπάλων ήταν η συκοφάντηση μέσω των ΜΜΕ και η καταδίκη για ανύπαρκτα σκάνδαλα πριν γίνει οποιαδήποτε δίκη. Όταν στα δικαστήρια ακολουθούσαν οι αθωώσεις κανένας πλέον δεν ασχολούνταν. Ο πολιτικός θάνατος των θυμάτων ήταν οριστικός (Νεονάκης, Μανίκας, Ρουσόπουλος, Βουλγαράκης,  κλπ). Όμως πρώτη φορά το ίδιο το δικαστήριο αναλαμβάνει το ρόλο του «λαϊκού δικαστή» η καλύτερα του δικαστή του όχλου που κατασκευάζει η πολιτική εξουσία παραβιάζοντας κάθε κανόνα του γραπτού ή άγραφου δικαίου. Πριν από αυτή την απόφαση τα ελληνικά δικαστήρια είχαν κατ’ εντολή του πολιτικού καθεστώτος αθωώσει ληστρικούς ολιγάρχες όπως ο Κόκκαλης από τις διώξεις που τόλμησαν να ασκήσουν έντιμοι εισαγγελείς, και κωλυσιεργούσαν και κωλυσιεργούν συστηματικά όταν πρόκειται να δικάσουν υποθέσεις διεφθαρμένων και επίορκων δημοσίων υπαλλήλων που απολαμβάνουν μέχρι σήμερα πλήρη πολιτική προστασία από όλα τα κοινοβουλευτικά κόμματα, και έχουν καταβασανίσει και ξεζουμίσει το λαό. Κυρίως έχουν τη βαριά ευθύνη της σύμπλευσης με το ναζισμό στην υπόθεση του Κ. Πλεύρη που άνοιξε το δρόμο στη ναζιστική συμμορία της «Χρ. Αυγής». Μάλιστα εκεί που δεν είχαν καμία αμφιβολία για την ενοχή του Παπαγεωργόπουλου, είχαν πολλές αμφιβολίες για τη κατάθεση του μάρτυρα κατηγορίας κατά του «βουλευτή» της ναζιστικής συμμορίας Κασιδιάρη στη δίκη του για ληστεία, που μετά από πολλές αναβολές κατάληξε στην πανηγυρική του αθώωση.

Και η κατρακύλα της ελληνικής δικαιοσύνης συνεχίζεται με γρήγορους ρυθμούς. Ακόμα και για τον Τσοχατζόπουλο που όλα τα στοιχεία δείχνουν ότι έχει πάρει μεγάλες μίζες στην υπουργική του καριέρα, η ποινή των 8 χρόνων που του επιβλήθηκε για το ανειλικρινές  πόθεν έσχες είναι έξω από κάθε φαντασία για το συγκεκριμένο αδίκημα και αντιστοιχεί σε λόγικη λυντσαρίσματος.

Τέτοιου είδους δικαστικές αποφάσεις είναι ρώσικου πουτινικού τύπου και ανοίγουν το δρόμο για καταδίκες πολιτικών χωρίς στοιχεία μόνο και μόνο επειδή αυτοί δεν αρέσουν στο καθεστώς που περίοπτο τμήμα του τώρα είναι οι ναζιστές της «Χρ. Αυγής», και τελικά για διώξεις μαχητικών δημοκρατών που ο σοσιαλφασισμός θα βάλει στο πολιτικό του στόχαστρο.