Η νέα τακτική των Χρυσοχοΐδη και ΣΥΝ
Και οι νέες ποικιλίες της σοσιαλφασιστικής τρομοκρατίας και το εθνικό “μέτωπο κατά της βίας”

Έχει περάσει ένας χρόνος από το Δεκέμβρη. Πρόκειται για το Δεκέμβρη των φαιών φασιστών αστυνομικών που έφτασαν από το αντινεολαιίστικο μίσος τους να δολοφονήσουν ένα 15χρόνο παιδί και των δήθεν «κόκκινων» φασιστών που κάτω από την έμμεση πλην σαφή πολιτική προστασία του ΣΥΝ έκαψαν και λεηλάτησαν την Αθήνα.
Σήμερα, ακούμε έναν κατεξοχήν εκφραστή της σοσιαλφασιστικής πολιτικής και παλιό σύμμαχό του ΣΥΝ όπως ο Χρυσοχοΐδης να εξαπολύει φοβερές κατηγορίες ενάντια στους φορείς αυτής της δήθεν «κόκκινης» βίας, φτάνοντας στο σημείο να παρομοιάσει τη νύχτα των εμπρησμών με «νύχτα των κρυστάλλων» και να συγκρούεται με έναν άλλο πολιτικό παράγοντα του σοσιαλφασισμού, τον Τσίπρα.
Τι συμβαίνει; Έγινε δημοκράτης ο άνθρωπος που σε χρόνο μηδέν αξιοποίησε ψευτοαναρχικές προβοκάτσιες για να εκκαθαρίσει πραξικοπηματικά όλη την ηγεσία της αστυνομίας και να ξεπατώσει την αντιτρομοκρατική λίγο αφού αυτή έπιασε την άκρη από τους «Πυρήνες της φωτιάς»; Και πως το βαθύ καθεστώς του ανέθεσε να εντάξει την ΕΥΠ, δηλαδή ουσιαστικά την κατασκοπία, στην αστυνομία και έτσι να αποκτήσει η τελευταία το μεγαλύτερο έλεγχο που είχε ποτέ αστυνομία σε αυτή τη χώρα ώστε εύκολα το κράτος να γίνει ένα αστυνομικό κράτος;
Η εξήγηση βρίσκεται στη μακριά συνέντευξη που έδωσε πριν λίγες μέρες ο Τσίπρας στον Σταύρο Θεοδωράκη καθοδόν για να συναντήσει μία αστυνόμο που τραυματίστηκε σοβαρά στην τελευταία τρομοκρατική επίθεση της «ΟΠΛΑ» στο Τμήμα της Αγίας Παρασκευής. Εκεί ένας νέος φιλο-αστυνομικός Τσίπρας, λιγότερο ωμά από όσο ο Χρυσοχοΐδης -γιατί ο Χρυσοχοΐδης είναι πιο ανοιχτά αστική τάξη - μιλάει για τη λεγόμενη νέα γενιά τρομοκρατών (δηλαδή χωρίς να τους κατονομάσει αναφέρθηκε στη «Σέχτα Επαναστατών» και στους «Πυρήνες της φωτιάς») με χαρακτηρισμούς που δεν έχει χρησιμοποιήσει ποτέ στο παρελθόν ο ΣΥΝ όπως, «δολοφόνοι», «χουλιγκάνοι» και την αντιπαραθέτει στη γενικά «φιλολαϊκή» «17Ν». Επίσης βλέπουμε το καθεστώς με πρώτο και καλύτερο τον Κ. Παπούλια να κηρύσσει εθνικό «μέτωπο κατά της βίας» την ώρα που το Δεκέμβρη μόνο καλά λόγια βρήκε να πει για την εξέγερση της νεολαίας.
Γεννιέται λοιπόν σε κάποιον που έχει παρακολουθήσει για καιρό την ανάλυση της ΟΑΚΚΕ, για τον ΣΥΝ και τον Χρυσοχοΐδη το ερωτηματικό μήπως υπάρχει μια στροφή πολιτικής των ρωσόδουλων απέναντι στον τραμπούκικο και δολοφονικό σοσιαλφασισμό και αναρχοφασισμό;
Όχι. Εκείνο που συμβαίνει είναι ότι ο δολοφονικός σοσιαλφασισμός και ο αναρχοφασισμός έχουν οι ίδιοι αναπτυχθεί και εξειδικευτεί σε νέους πολιτικούς ρόλους σε μια νέα πολιτική εποχή πάντα κάτω από την πολιτική ηγεμονία και καθοδήγηση των ρωσόδουλων.
Όταν ο Χρυσοχοΐδης μιλάει για κράτος του «νόμου και της τάξης», και βάζει τώρα στο στόχαστρο τους τραμπούκους που σπάνε και καίνε μαγαζιά μιλάει στα πλαίσια νέων πολιτικών δεδομένων στη μετά-Δεκέμβρη περίοδο.
Το Δεκέμβρη του 2008 τον έκανε σύσσωμο το σοσιαλφασιστικό μέτωπο όταν σύσσωμο επέβαλε στην αστυνομία την «παθητική στάση» εκείνη τη νύχτα, όταν σύσσωμο χαρακτήρισε «εξεγερμένους» και τους εμπρηστές και τους προστάτεψε σαν τέτοιους, όταν σύσσωμο συνέχισε να μιλάει για «εξέγερση» τη στιγμή που το πρώτο κύμα της νεολαιίστικης αντι-αστυνομικής βίαιης διαμαρτυρίας είχε χαθεί μέσα στην έκρηξη της σοσιαλφασιστικής βίας. Τότε το ζήτημα ήταν να πέσει η κυβέρνηση της ΝΔ που στο μεγάλο της τμήμα επέμενε σε μια δυτικόφιλη πολιτική ή έστω να ελεγχθεί και να περιοριστεί η αστυνομία που δεν ελεγχόταν καθόλου από τους σοσιαλφασίστες. Στο νέο πολιτικό σκηνικό μετά το Δεκέμβρη, έχει αλωθεί με την εκλογή Σαμαρά σε μεγάλο βαθμό από τη ρωσόφιλη γραμμή το πιο δυτικόφιλο κόμμα στην Ελλάδα, αυτό της ΝΔ, ενώ προηγούμενα έχει γίνει ένα πλήθος εκκαθαρίσεων με αποκορύφωμα την καρατόμηση Σουφλιά. Ταυτόχρονα έχει ανέβει στην εξουσία ένα ΠΑΣΟΚ που έχει περάσει από αντίστοιχες πολύ μεγαλύτερης κλίμακας εκκαθαρίσεις ολόκληρων τάσεων που αντιστέκονταν στο σοσιαλφασισμό, ενώ η ρωσόδουλη πολιτική των ΣΥΝ, ψευτοΚΚΕ και ΛΑΟΣ έχει εδραιωθεί στην πολιτική σκηνή.
Έτσι, το Δεκέμβρη του 2006 ήταν αναγκαίο για τον Χρυσοχοΐδη να υποστηρίξει τον Αλαβάνο απέναντι στον Πολύδωρα όταν αυτός κατάγγειλε τον ΣΥΝ σαν πολιτικό κόμμα των κουκουλοφόρων. Ακόμα και όταν ο Πολύδωρας ζήτησε συγνώμη από τον ΣΥΝ, η στάση ΠΑΣΟΚ -Χρυσοχοΐδη δεν άλλαξε, επειδή αμέσως μετά τη συγνώμη ο Πολύδωρας επανήλθε στο αίτημά του να καταδικάσουν όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης τη δράση των αντιεξουσιαστών. Ο Χρυσοχοΐδης τότε έριχνε και αυτός την κοτρόνα του ενάντια στον Πολύδωρα: «Ακούγοντας αυτές τις ημέρες τον υπουργό Δημόσιας Τάξης να αναζητάει ‘κουκουλοφόρους’ μέσα στα κοινοβουλευτικά κόμματα, μου ήρθε στη μνήμη μια παρόμοια υπόθεση: πολλά χρόνια πριν πολλοί από την παράταξη της ΝΔ αναζητούσαν τη 17Ν μέσα στο ΠΑΣΟΚ. Σήμερα, τέσσερα χρόνια μετά την εξάρθρωσή της από τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ ακόμη δεν έχουν ζητήσει συγγνώμη. Σας συνιστώ να είστε πιο προσεκτικοί. Να υπηρετείτε σωστά τη Δημοκρατία και ο υπουργός Δημόσιας Τάξης αντί να ασχολείται με τη ρητορική αυτή να ασχοληθεί με την καταπολέμηση της εγκληματικότητας που έχει φουντώσει και δημιουργεί ευρύτερη ανασφάλεια στους πολίτες».
Σωστά συνδύασε ο Χρυσοχοΐδης τις δύο πολιτικές καταγγελίες τις οποίες εξίσου καταδίκασε και οι οποίες εξίσου στέκουν. Δηλαδή την καταγγελία για προστασία των «κουκολοφόρων» από τον ΣΥΝ, και την καταγγελία για προστασία των 17Νοεμβριτών από κάποιους μηχανισμούς μέσα στο κράτος στο οποίο κυβερνούσε το ΠΑΣΟΚ τα είκοσι και πλέον χρόνια που αυτοί έμεναν ασύλληπτοι. Και φυσικό ήταν ο Χρυσοχοΐδης που υπεραμύνθηκε αυτών των θέσεων γιατί σαν πολιτικός προϊστάμενος για τη διεκπεραίωση των συλλήψεων και ανακρίσεων της «17Ν», δεν έκανε ποτέ καμία διερεύνηση για τις διασυνδέσεις των 17Νοεμβριτών με τον κρατικό μηχανισμό που τους επέτρεπε να παίρνουν πληροφορίες για τις επιθέσεις τους και να έχουν την ασυλία που είχαν. Τότε, λοιπόν ο σημερινός υπουργός «Προστασίας του Πολίτη» διακήρυσσε ότι δεν είναι υπέρ της δημοκρατίας να καταγγέλλεις τη βία των ψευτοαναρχικών τραμπούκων και τον πολιτικό προστάτη τους. Σήμερα, τους χαρακτηρίζει «ναζιστές και ρατσιστές» και μιλάει για «νύχτα των κρυστάλλων».
Το σοσιαλφασιστικό μέτωπο για χρόνια υποστήριξε τη 17Νοεμβρίτικη βία που εξαπολύθηκε στη βάση της πολιτικής του και για το προχώρημα του στην εξουσία. Τη βία κατά των δυτικόφιλων αστών βιομήχανων υπέρ των ανατολικών ολιγαρχών Κόκκαλη, Μπόμπολα και σία, τη βία κατά των δυτικόφιλων αστών υπέρ του πιο αντιδραστικού ρωσόφιλου τμήματος της αστικής τάξης και τη βία που στήριξε τις πολιτικές εκκαθαρίσεις μέσα στα δύο μεγάλα κόμματα.
Λέει χαρακτηριστικά ο Τσίπρας στη συνέντευξη του στο Θεοδωράκη εκθειάζοντας ουσιαστικά τη 17Ν σαν λαϊκή επαναστατική οργάνωση: «Η παραδοσιακή τρομοκρατία είχε πολύ μεγάλη έγνοια για την κοινωνική της επιρροή» και ότι επί «17Ν» ο κόσμος έλεγε «καλά τους κάνανε». Λέει ο Χρυσοχοΐδης σε συνέντευξη του στην Καθημερινή ότι οι τρομοκράτες της πρώτης γενιάς είχαν «πολιτικό υπόβαθρο», και έπρεπε «να φθάνεις μέχρι το λατινοαμερικάνικο αντάρτικο, ώστε να ξετυλίξεις τον μίτο». Λέει ο Κουφοντίνας από το κελί της φυλακής ότι πρέπει να μελετηθεί η δράση της «17Ν» και ότι το πρότυπο για τα «αντάρτικα πόλεων» πρέπει να είναι οι «MLN -Τουπαμάρος» (εξ ου και η αναφορά Χρυσοχοΐδη στο λατινοαμερικάνικο αντάρτικο) για τη «μεγάλη προσοχή που έδιναν στην κλιμάκωση της δράσης τους, ώστε να μην υπερβαίνει το επίπεδο συνείδησης και κατανόησης του λαού». Αυτά αναφέρει ο Κουφοντίνας στο δεύτερο βιβλίο του (!)
Φαίνεται λοιπόν σήμερα ότι αυτή η βία με το «πολιτικό υπόβαθρο» που μπορούσε να την υποστηρίξει πολιτικά όλο το φαιοκόκκινο φάσμα από τον Αλαβάνο έως τον Καρατζαφέρη πρέπει να διαχωριστεί από τους ωμούς χασάπηδες, ανοιχτά αντιλαϊκούς φονιάδες της «σέχτας», των «πυρήνων της φωτιάς» και της «ΟΠΛΑ». Η μόνη οργάνωση που παραμένει σαν «αριστερίστικη», επαναστατική τύπου «17Ν» με «πολιτικό επίπεδο» είναι ο Επαναστατικός Αγώνας.
Τώρα, το σοσιαλφασιστικό μέτωπο είναι σε θέση να χρησιμοποιήσει ένα νέο εργαλείο βίας για να εγκαταστήσει το φασιστικό κράτος που θα το εδραιώσει στην εξουσία, αυτό της μαζικής τρομοκρατίας που στρέφεται αδιακρίτως κατά του λαού, της μικροαστικής μάζας, των υπαλλήλων, των εργαζόμενων τους οποίους η «νέα γενιά» τρομοκρατών (Σέχτα Επαναστατών, Συνωμοσία των Πυρήνων της Φωτιάς – Φράξια Μηδενιστών, Συμμορίες Συνείδησης/Εξτρεμιστές Περάματος, ΟΠΛΑ Πύρινες Σκιές κλπ) θεωρεί στόχο επειδή δεν δραστηριοποιούνται για την καταστροφή και το χάος που υποτίθεται ότι θα φέρουν το τέλος του «συστήματος», αλλά στηρίζουν αυτό το σύστημα. Ο στόχος έτσι πλαταίνει και περιλαμβάνει τον τυχαίο αστυνόμο (γαζώνοντας το αστυνομικό τμήμα), τον επιβάτη που μεταφέρεται με τα βαγόνια επειδή πηγαίνει με βλέμμα απλανές» στη δουλειά του για να τον εκμεταλλευτεί ο καπιταλιστής εργοδότης του (που τιμωρείται με το κάψιμο του βαγονιού), και όποιον γενικά απολαμβάνει όσα προσφέρει ο «καπιταλιστικός τρόπος ζωής». Σαν ιδεολογία αποτελεί ένα νέο μηδενισμό ναζιστικού τύπου. Δεν απευθύνεται καθόλου στο λαό, ούτε ενδιαφέρεται να τον πείσει για τίποτα, θέλει όμως πολύ να τον τρομοκρατήσει. Η τρομοκρατία που ασκείται μέσα από αυτή τη βία μπορεί να είναι εξόχως δολοφονική όπως όταν αυτοί της ΟΠΛΑ γάζωσαν το τμήμα της Αγ. Παρασκευής με 100 σφαίρες. Όσο πιο δολοφονική είναι τόσο καλύτερα την αξιοποιεί πολιτικά το σοσιαλφασιστικό μέτωπο. Έτσι μετά το χτύπημα στην Αγία Παρασκευή, ο Χρυσοχοΐδης κατάργησε τα αστυνομικά τμήματα κάτι που αποτελούσε και αίτημα του ΣΥΝ, με στόχο τη συγκεντροποίηση της διοίκησης της αστυνομίας και της εγκατάστασης σε αυτή διακομματικής εξουσίας ανάλογης με τη διακομματική επιτροπή που ζητάει ο ΣΥΝ και όπου θα διαπρέψει το ΛΑΟΣ. Όμως αυτή την τυφλή δολοφονική βία οι σοσιαλφασίστες δεν μπορούν να την υποστηρίξουν πολιτικά.
Έτσι, τώρα ο Χρυσοχοΐδης χαρακτηρίζει τη «νέα γενιά τρομοκρατών» φασίστες και δολοφόνους σε αντιδιαστολή με τους παλιούς. Τώρα ο Τσίπρας ανακαλύπτει «χουλιγκανικές πρακτικές». Τώρα που ο Δεκέμβρης του 2008 έγινε τόσο εξουσία ώστε να καθιερώνεται σαν ημιεπίσημη νεολαιίστικη γιορτή με τη συμμετοχή και του προέδρου της Δημοκρατίας, ήρθε η εποχή του «μετώπου κατά της βίας», του «νόμου και της τάξης».
Σε αυτή τη νέα εποχή ενώ υπάρχει η «Σέχτα Επαναστατών» που θέλει να χύσει αίμα γενικώς και αδιακρίτως, υπάρχει όμως και ο «Επαναστατικός Αγώνας» που διαφωνεί με την επίθεση στο τμήμα της Αγίας Παρασκευής. Οι ψευτοαναρχικοί τραμπούκοι συνεχίζουν τα σπασίματα αλλά μπαίνουν και σε περιορισμό. Στη νέα εποχή το άσυλο υποχωρεί μέχρι τα σκαλοπάτια και τα πεζοδρόμια, αλλά πηγαίνει στο νοσοκομείο ο πρύτανης Κίττας μετά από ξυλοδαρμό από εισβολείς στο Πανεπιστήμιο χωρίς να καταγγέλλεται η πάγια πρακτική της πρυτανικής κοινότητας και η γραμμή της ΠΟΣΔΕΠ ότι μέσα στο χώρο του πανεπιστημίου οι τραμπουκισμοί επιτρέπονται, και ποτέ δεν καλείται η αστυνομία ότι και να γίνει, χωρίς να καταγγέλλεται ότι το πανεπιστήμιο έχει γίνει άντρο της σοσιαλφασιστικής βίας. Παράλληλα παρέχεται ασυλία και κάλυψη σε όσους καταργούν με βία κάθε αντίθετη στο σοσιαλφασισμό φωνή μέσα στο πανεπιστήμιο (δες περίπτωση επίθεσης σε Μανδραβέλη).
Γίνονται επίσης οκτακόσιες (!) προσαγωγές, και ακολουθείται για πρώτη φορά η φασιστική πρακτική της «προληπτικής προσαγωγής» που γίνεται με βάση ένα σκοτεινό νέο «αστυνομικό δίκτυο συλλογής πληροφοριών», αλλά αφήνονται ελεύθεροι οι διακόσιοι της Θεσσαλονίκης που είχαν μολότοφ μετά από τηλεφώνημα στελεχών του ΣΥΝ στον υφυπουργό Βούγια (ανάμεσα στους διακόσιους ήταν και ο γιος του Κουράκη). Στη νέα εποχή ο Βούτσης αναγνωρίζεται πάντα σα στοργικός πατέρας που δεν μπορεί παρά να συνδράμει το παιδί του όταν συλλαμβάνεται για ληστεία ή «απαλλοτρίωση», αλλά ο Νιώτης που δεν είναι ΣΥΝ ούτε ΠΑΣΟΚ - ΣΥΝ πρέπει να παραιτηθεί όταν συλλαμβάνονται τα παιδιά του μέσα στο στέκι «Ρεσάλτο». Και αν υπάρχει κάποια ελάχιστη κατανόηση στα τηλεοπτικά κανάλια για τα παιδιά, οπωσδήποτε δεν υπάρχει καμία κατανόηση για τον πατέρα τους που τον στήριξε με την άκρη των χειλιών του μόνο ο κυβερνητικός εκπρόσωπος! Επίσης, ο νέος υπουργός «Προστασίας του Πολίτη» με την ανάληψη της υπουργίας του καταγγέλλει ότι η «Χρ. Αυγή» έπρεπε να είχε κηρυχθεί παράνομη από τον Άρειο Πάγο, αλλά της επιτρέπει να ματαιώσει ατιμώρητα την παρουσίαση του βιβλίου του Β. Γκουρογιάννη.
Μέσα σε αυτό το κλίμα ισχυροποιείται το κόμμα του «νόμου και της τάξης» που είναι το ΛΑΟΣ που ποτέ δεν τα βάζει με τους σοσιαλφασίστες σε πολιτικό επίπεδο και δυναμώνει το φαιοκόκκινο μέτωπο.
Πρόκειται για ένα πέρασμα του σοσιαλφασισμού σε μία νέα περίοδο, όπου η βία θα μπει σε ένα βαθμό στο πολιτικό περιθώριο, αλλά θα κυριαρχεί σα μέθοδος τρομοκράτησης του λαού, και θα είναι ασύδοτη σε όσο βαθμό χρειάζεται στο σοσιαλφασισμό να την αξιοποιήσει για το επόμενο βήμα στην εξουσία που είναι το φασιστικό κράτος.
Αυτό είναι ένα παγκόσμιο στάδιο που ακολουθεί ο σοσιαλιμπεριαλισμός σήμερα. Δεν είναι ένα ειδικό ελληνικό φαινόμενο. Έτσι οι ισλαμοναζιστές με «πολιτικό υπόβαθρο» τύπου Χαμάς και Χεζμπολά που έχουν κατακτήσει εξουσία και απευθύνονται σε μάζες παγώνουν τις σχέσεις τους με την τυφλή βία τύπου Αλ Κάϊντα που κανείς πολιτικός φορέας σήμερα στον κόσμο δεν την υποστηρίζει λόγω της κτηνωδία της. Την Αλ Κάιντα τη θέλει η Ρωσία σήμερα κυρίως για προβοκάτσιες, όπως πχ που χάρη στη σφαγή των δίδυμων πύργων έστειλε τις ΗΠΑ στο Αφγανιστάν για να το παραδώσουν τελικά στη Ρωσία (δες άλλο άρθρο) ή πχ που σκοτώνει σιίτες για να προκαλεί ανταπάντηση τους και σφαγή των δυτικόφιλων σουνιτών. Επίσης τη χρειάζεται να σκοτώνει και σουνίτες που είναι φιλοδυτικοί χωρίς την ευθύνη να την παίρνουν οι οργανώσεις της λαϊκής μαζικής σοσιαλφασιστικής βίας όπως η Χαμάς, δηλαδή επίσημα ο σοσιαλιμπεραιλισμός. Η Αλ Κάιντα μπορεί να δολοφονήσει κάθε «άπιστο» στον πλανήτη που θέλει να ξεφορτωθεί η Ρωσία, χωρίς οι πολιτικές δυνάμεις του σοσιαλφασισμού να εκτεθούν. Ωστόσο, η εξουσία τύπου Χαμάς και Χεζμπολάχ δεν μπορεί να σταθεί χωρίς τη βία τύπου Αλ Κάϊντα.
Τον ανάλογο ρόλο θα παίξουν οι «σέχτες» και «οι πυρήνες» και σία στη χώρα μας. Κάποιος πρέπει να κάνει προβοκάτσιες για να κάνει εκκαθαρίσεις ο Χρυσοχοΐδης και να στήνει το σκοτεινό αστυνομικό του κράτος. Γενικά το καθεστώς των φασιστών ζει από τις προβοκάτσιες και τις χρειάζεται ζωτικά. Από την άλλη επειδή έχουμε να κάνουμε με σοσιαλφασισμό κάποιος πρέπει να τρομοκρατεί ως το τέλος τους εχθρούς του καθεστώτος σε επίπεδο βάσης και λαού με τραμπούκικο ως δολοφονικό τρόπο χωρίς κανένας ΣΥΝ, κανένα ψευτοΚΚΕ και κανένα «αντικαπιταλιστικό» μόρφωμα να εκτίθεται πολιτικά με την ανάγκη να τον υποστηρίξει.
Τέλος, ιδεολογικά και πολιτικά όπως τους βλέπουμε ως τώρα οι μηδενιστές σοσιαλφασίστες και αναρχοφασίστες δεν φαίνεται να έχουν μεγάλες διαφορές με τους ισλαμοναζήδες. Αυτό το βαθύ που τους ενώνει είναι το κοινό μίσος τους ενάντια στις «αλλοτριωμένες» για τους μεν ή τις «άπιστες» για τους δε μάζες που λατρέυουν το δυτικό καταναλωτισμό, τις εμπορευματικές σχέσεις, την υποδουλωτική τεχνολογία και τις σιχαμερές διασκεδάσεις και θεάματα του αστικού κόσμου. Η μόνη τους ουσιαστική διαφορά είναι ότι οι ισλαμοναζήδες πεθαίνουν για να πάνε στον παράδεισο ενώ οι αναρχοφασίστες βρίσκουν τον παράδεισο σε τούτον εδώ τον μάταιο και ανήθικο κόσμο απλά την ώρα που τον καταστρέφουν. Είναι γεγονός ότι η ελληνική εκδοχή του φασιστικού μηδενισμού είναι λιγότερο θανατηφόρα για τον δράστη από την αραβική. Η διαφορά ίσως να βρίσκεται στο ότι στην Ελλάδα η φασιστική τρομοκρατία είχε πάντα κρατικο-υπαλληλικά δηλαδή λουφαδόρικα χαρακτηριστικά, ενώ στον αραβικό κόσμο έκφραζε την απελπισμένη ως την αυτοκτονία οργή του παλιού πατριαρχικού κόσμου που χάνεται μπροστά στις εκσυγχρονιστικές πλευρές του ιμπεριαλισμού.