Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΥΣ ΦΑΙΟΚΟΚΚΙΝΟΥΣ

Αν υπάρχει σήμερα ένα αληθινό πολιτικό αίνιγμα που τοποθετείται επίμονα και απαιτεί τη λύση του από τους συνειδητούς αριστερούς είναι η στρατηγική σύμπτωση θέσεων ανάμεσα σε αυτό που λέμε γενικά κομμουνιστική και επαναστατική αριστερά και σ΄ αυτό που ονομάζουμε κλασσική σοβινιστική και φασιστική ακροδεξιά.

Δεν υπάρχει τα τελευταία χρόνια “αντιϊμπεριαλιστικό” ή “ταξικό” κίνημα όπου να μην συμπαρατάσσονται αγκαλιασμένα στον ένα ή τον άλλο βαθμό, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο τα δύο αυτά φαινομενικά αλληλοαποκλειόμενα άκρα. Είτε πρόκειται για τους πολέμους στην πρώην Γιουγκοσλαβία, είτε γι’ αυτούς στην Τσετσενία, είτε για τον Οτσαλάν, είτε για τα Ίμια, είτε για τους Θεσσαλούς αγρότες, είτε για τους καθηγητές, παντού στους δρόμους, στον Τύπο και στην TV, φανερώνεται η πιο συνεπής πολιτική ταύτιση αυτών των ρευμάτων πάνω στην ίδια κοινή κεντρική συνθηματολογία ενάντια στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ, ενάντια στην παγκοσμιοποίηση, το νεοφιλελευθερισμό και τα μονοπώλια, ενώ στις πιο ριζοσπαστικές τους εκδοχές και οι δύο αυτοί “αντίθετοι” πόλοι ενώνονται τελικά στον αντικαπιταλισμό.

Από λογική άποψη αύτη η ταύτιση δεν μπορεί παρά να οφείλεται σε ένα από τα δύο:

Είτε οι σημερινοί ακροδεξιοί έγιναν κόκκινοι, είτε αυτού του είδους οι κόκκινοι είναι στην πραγματικότητα ακροδεξιοί.

Ισχύει το δεύτερο, όπως άλλωστε γίνεται κάθε φορά που μια καινούργια μορφή, εδώ το κόκκινο του νέου απελευθερωμένου κόσμου, χάρη στη γοητεία που ασκεί στις μάζες γίνεται το περίβλημα της πιο παλιάς αντίδρασης. Η φύση του φαιοκόκκινου μετώπου είναι το φαιό περιεχόμενο και η κόκκινη μορφή.

Το φαινόμενο δεν είναι ελληνικό, είναι παγκόσμιο και οφείλεται σε δύο αλλεπάλληλες διαδικασίες οπισθοδρόμησης. Πρόκειται κατ αρχήν για την ήττα των πιο γιγαντιαίων σοσιαλιστικών επαναστάσεων αυτού του αιώνα, εκείνων της Κίνας και της Ρωσίας, και ύστερα για τη μετατροπή και των δύο αυτών χωρών, ιδιαίτερα της Ρωσίας, σε ιμπεριαλιστικές δυνάμεις φασιστικού μιλιταριστικού τύπου. Σε αυτές τις χώρες, πριν από κάθε άλλη, η παλιά αυτοκρατορική αντίδραση έχει ενσωματωθεί στην ηγεμονική “κόκκινη” νομενκλατούρα. Σαν τέτοιες έχουν γίνει και οι δύο αυτές χώρες το δίδυμο κέντρο της παγκόσμιας φαιοκόκκινης αντίδρασης. Γι’ αυτό και οι εξής “παραξενιές” της διεθνούς συνθηματολογίας των φαιοκόκκινων σε κάθε χώρα.

Ο αντιϊμπεριαλισμός τους είναι πάντα ημιπληγικός και τερατωδώς ανισοβαρής. Εξεγείρονται για τους νατοϊκούς βομβαρδισμούς στη Σερβία, αλλά συμπαρατάχτηκαν με αυτόν το μικρό βαλκάνιο τραμπούκο και σύμμαχο του Κρεμλίνου, όταν για χρόνια κατέσφαζε τη Βοσνία και την Κροατία, ενώ και πάνω στους βομβαρδισμούς αυτός εθνοεκκαθάριζε σχολαστικά το Κόσσοβο. Κυρίως όμως είναι εκκωφαντική η σιωπή τους απέναντι στην πρώτη αληθινή και πλήρη επάνοδο μιας ναζιστικής πρακτικής που είναι η ισοπέδωση της Τσετσενίας και η εξόντωση και ο βασανισμός των ηρωικών κατοίκων της.

Ο αντιαμερικανισμός τους είναι φτυστός ο αντιαγγλισμός του χιτλερικού άξονα στον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο. Κι εκεί οι νέες και ανερχόμενες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις (Γερμανία, Ιαπωνία), που μόνο με τη στρατιωτική βία μπορούσαν να εκτοπίσουν τους ισχυρότερους στο καθαυτό οικονομικό επίπεδο ανταγωνιστές τους (Αγγλία, Γαλλία, ΗΠΑ), χρησιμοποιούσαν αντιϊμπεριαλιστική γλώσσα.

Τέτοιος είναι και ο αντιευρωπαϊσμός των φαιοκόκκινων.

Ο Μάο Τσε Τούνγκ ήδη από το 1970 είχε εντοπίσει ότι ο κύριος στρατηγικός στόχος του ρώσικου σοσιαλ-ιμπεριαλισμού είναι η στρατιωτική κατοχή του πάμπλουτου αλλά μισοάοπλου γίγαντα που λέγεται Ενωμένη Ευρώπη.

Η φαιοκόκκινη δημαγωγία ενάντια στην Ενωμένη Ευρώπη βρίσκει το άλλοθί της στον μονοπωλιακό αστικό χαρακτήρα αυτών των χωρών. Όμως σήμερα που η σοσιαλιστική επανάσταση δεν είναι στην ημερήσια διάταξη το δίλημμα δεν είναι “μονοπωλιακή ή σοσιαλιστική Ευρώπη”, αλλά “ενωμένη Ευρώπη των ειρηνόφιλων αστικών κρατών, ή διασπασμένη Ευρώπη των σοβινιστικών κρατών και των στρατιωτικών αξόνων”. Στην Ελλάδα και παντού στην Ευρώπη η άρνηση της Ένωσης γίνεται από την πλευρά του ελεεινότερου σοβινισμού και αντιβαίνει εξόφθαλμα στην μαρξιστική λενινιστική συμβουλή, οι διεθνιστές να υπερασπίζουν πάντα τη συμμετοχή της χώρας τους σε ευρύτερες διεθνικές ενώσεις που πραγματοποιούνται δίχως βία ακόμα και από αστικές κυβερνήσεις.

Τέτοιας τέλος αντιμαρξιστικής φύσης είναι και ο φαιοκόκκινος αντικαπιταλισμός. Στη χώρα μας π.χ. αυτός ενώνει τρία αντιδραστικά ρεύματα: Το πρώτο ρεύμα είναι ο αντικαπιταλισμός της μικρής και μεσαίας καπιταλιστικής παραγωγής που επιτίθεται στη σύγχρονη παραγωγική συγκέντρωση του κεφαλαίου (κινήματα αγροτών, “οικολογικά” κινήματα κατά της βιομηχανίας). Το δεύτερο ρεύμα είναι ο αντικαπιταλισμός της κρατικής γραφειοκρατίας που χρησιμοποιεί το σύγχρονο κρατικό μηχανισμό σαν ένα είδος φέουδου (κινήματα των δημοσιοϋπαλληλικών συντεχνιών) . Το τρίτο ρεύμα είναι ο αντικαπιταλισμός εκείνου του είδους της οικονομικής ολιγαρχίας που επιτίθεται στον ελεύθερο καπιταλιστικό ανταγωνισμό από τα δεξιά, δηλαδή από την άποψη της δικιάς της οικονομικής και πολιτικής ιδιοποίησης του κράτους. Αυτός είναι ο αντικαπιταλισμός των προμηθευτών και των ευνοούμενων κρατικών εργολάβων.

Όλα αυτά τα πολιτικοϊδεολογικά ρεύματα μπαίνουν τελικά σήμερα κάτω από την καθοδήγηση των ρωσόφιλων. Ειδικά σήμερα κάθε μέτωπο ενάντια στον νεοφιλελευθερισμό σημαίνει ταύτιση με τους πολεμικούς ανατολικούς φασισμούς. Ποτέ οι κομμουνιστές δεν προσδιόρισαν σαν κύριους εχθρούς τους φιλελεύθερους όσο ανέβαιναν στον ορίζοντα οι φασίστες.

Αν η τοποθέτηση απέναντι στο φαιοκόκκινο είναι παντού ένα καίριο ιδεολογικό-πολιτικό ζήτημα για την αριστερά, στην Ελλάδα είναι ένα ζήτημα ζωής και θανάτου για την πολιτική δημοκρατία Αυτό οφείλεται στο ότι η Ελλάδα είναι η πιο ρωσόφιλη από όλες τις βαλκανικές χώρες καθώς πίσω από την ευρωπαϊκή πρόσοψη της αστικής της τάξης, κρύβονται οι πιο επιδέξιοι χειριστές της στρατηγικής σύμπλευσης με το Κρεμλίνο. Οδηγός αυτής της κίνησης μέσα στην αστική τάξη είναι η τριάδα Σημίτη – Λαλιώτη- Γ. Παπανδρέου, ενώ συμμέτοχός της κίνησης είναι και η κλίκα Κ. Καραμανλή στη Ν.Δ.

Αυτοί παριστάνουν τους ευρωπαίους εκσυγχρονιστές, αλλά οδηγούν τα κόμματά τους και την Ελλάδα στην στρατηγική του “ορθόδοξου τόξου”. Αυτό φαίνεται στον αριστοτεχνικό τρόπο με τον οποίο εγκατέστησαν τους S-300 στην Κρήτη, στην εκτροφή και διευκόλυνση της διείσδυσης παντού του απεσταλμένου του Κρεμλίνου Κόκκαλη, στην μεθοδική εκκαθάριση ή το αδυνάτισμα όλων των υπουργών που κατά καιρούς αντιστάθηκαν στους φαιοκόκκινους (Τζουμάκας, Ρωμαίος, Παπαδόπουλος, Πάγκαλος, Αρσένης, Γιαννόπουλος), στην κάλυψη του Χάϊντερ, στην κάλυψη της σφαγής των Βόσνιων και των Τσετσένων και πάνω απ’ όλα, στην γοργή κατεδάφιση της μεγάλης βιομηχανίας που είναι ο πιο “υλικός” και ζωντανός παράγοντας όχι μόνο της σύνδεσης της χώρας με την Ευρώπη αλλά και βαθύτερα με την αληθινή κοινωνική επανάσταση.

Η αποκάλυψη της σύνθετης πολιτικής των φαιοκόκκινων, είτε αυτοί εμφανίζονται ανοικτά (ΚΚΕ, ΔΗΚΚΙ), είτε καλυμένα (ΣΥΝ, Σημίτης, Καραμανλής), δεν μπορεί παρά να πέφτει κύρια στους ώμους των αληθινών κόκκινων. Η ΟΑΚΚΕ έχει αναλάβει το μερίδιο ευθύνης που της αναλογεί.