Δημοσιεύουμε παρακάτω δύο κείμενα με τα οποία η ΟΑΚΚΕ μίλησε για το Κυπριακό λίγο πριν το δημοψήφισμα της 24 του Απρίλη. Το πρώτο είναι μια αναλυτική ανακοίνωση που δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα μας και το δεύτερο, αμέσως μετά, το κείμενο της αφίσας που τοιχοκολλήθηκε στην Αθήνα. Το κείμενο της αφίσας και μάλιστα στην εισαγωγή του εμβαθύνει ακόμα περισσότερο στη θέση μας ότι αυτό το δημοψήφισμα ήταν μια φάρσα.
Οι εξελίξεις που ακολούθησαν την έκδοση αυτών των δύο ανακοινώσεων της ΟΑΚΚΕ επιβεβαίωσαν με έντονο τρόπο την ορθότητα των αναλύσεων που περιλαμβάνονται σε αυτές.
Η τοποθέτηση του ανοιχτού ρώσικου βέτο στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ για να βοηθηθεί πολιτικά το κυπριακό ΟΧΙ, έδειξε ποιος βρίσκεται πίσω από αυτό και τι επιζητεί με αυτό και από την άλλη η ανοιχτή κατηγορία για εξαπάτηση που απηύθυνε ο Επίτροπος Φερχόυγκεν κατά της κυπριακής πλευράς απέδειξε την ορθότητα του δικού μας ταυτόσημου ισχυρισμού. Επιβεβαιώνεται ουσιαστικά η θέση της ΟΑΚΚΕ από τα 1995 ότι η ΕΕ αποδεχόμενη την Κύπρο στο εσωτερικό της καταπίνει μια βόμβα που πρόκειται αργότερα να εκραγεί μέσα της. Αυτή η εξαπάτηση, αυτή η ένταξη δίχως λύση του Κυπριακού αποτελεί την πρώτη, και νομίζουμε όχι τη σημαντικότερη εκδήλωση της ύπαρξης αυτής της βόμβας στην κοιλιά της ΕΕ.
Οι επόμενες εξελίξεις επιβεβαίωσαν ακόμα περισσότερο την γενική μας ανάλυση. Αποδείχτηκε ότι το ΝΑΙ με την άκρη των χειλιών που ξεστόμισαν οι Παπανδρέου-Καραμανλής είχε σαν στόχο να καθησυχάσει τη Δύση, να καταπραΰνει το θυμό της και σταδιακά να ξαναβάλει το σχέδιο Ανάν στο παιχνίδι προκειμένου να περάσει μια νέα έκδοσή του που να επιφυλάσσει για τη Ρωσία το ρόλο του κύριου εγγυητή, οπότε και επιδιαιτητή στο νησί. Αποδείχτηκε επίσης για μια ακόμα φορά ότι η Δύση γενικότερα και η ΕΕ ειδικότερα δεν έχουν ούτε τη γνώση, ούτε το χαρακτήρα να αντισταθούν ουσιαστικά στα παιχνίδια της ρώσικης διπλωματίας. Τώρα πραγματικά ξέχασαν την αρχική τους οργή και έκπληξη και εγκατέλειψαν στη μοναξιά του το μοναδικό τους σύμμαχο στην Κύπρο και τον μόνο άνθρωπο που αψήφησε τη σοσιαλφασιστική και εθνικιστική λαίλαπα στο νησί υποστηρίζοντας ένα δημοκρατικό ΝΑΙ, τον Αναστασιάδη του ΔΗΣΥ, (που αφού εισέπραξε μια βόμβα από τους φασίστες αναγκάστηκε να πάρει πίσω την προσφυγή του στην ΕΕ κατά της δικτατορίας του ΟΧΙ στα ΜΜΕ την περίοδο του δημοψηφίσματος). Τώρα και οι Αμερικάνοι, ο Ντεσότο, η Κομισιόν και ο Φερχόυγκεν σταμάτησαν να λένε ότι το σχέδιο Ανάν πέθανε ότι για χρόνια δεν θα ξαναγίνουν συνομιλίες για το κυπριακό και ξανασυζητάνε την επανέναρξη των συζητήσεων για ένα νέο σχέδιο Ανάν ή τύπου Ανάν.
Επίσης έκλεισε πριν καν ανοίξει η μοναδική πληγή που θα μπορούσε να θορυβήσει τη ρώσικη διπλωματία μετά το ελληνοκυπριακό ΟΧΙ. Και αυτή η πληγή θα ήταν η αναθάρρυνση των τούρκων κεμαλιστών μέσα στην ΕΕ μετά το τουρκοκυπριακό ΝΑΙ. Γιατί το τουρκοκυπριακό ΝΑΙ έβγαζε για πρώτη φορά στην πρόσφατη ιστορία του κυπριακού βαριά εκτεθειμένη στη διεθνή διπλωματική σκηνή την ελληνική πλευρά και δικαιωμένη την τουρκοκυπριακή, επειδή μετά το 1974 ήταν η τουρκική πλευρά που αρνιόταν τη λύση επιμένοντας ότι έπρεπε πριν από οποιαδήποτε λύση να αναγνωρισθεί το βορειοκυπριακό κράτος, δηλαδή να γίνουν αποδεκτά από τους νότιους και τη διεθνή κοινή γνώμη τα αποτελέσματα της εισβολής της Τουρκίας. Με το ΝΑΙ της βόρειας Κύπρου η Τουρκία και οι τουρκοκύπριοι θα μπορούσαν να οξύνουν τις σχέσεις τους με την Ελλάδα και τη νότια Κύπρο και να προβάλουν απαιτήσεις αναγνώρισης της βόρειας, χωρίς να έρθουν σε τόσο έντονη σύγκρουση με την ΕΕ και τις ΗΠΑ όπως στην αμέσως προηγούμενη περίοδο. Ακόμα περισσότερο θα μπορούσαν ατιμώρητα να βάλουν βέτο σε οποιαδήποτε νέα συζήτηση του Κυπριακού λέγοντας ότι οι ίδιοι κάνανε ότι μπορούσαν για να περάσει το σχέδιο Ανάν και ότι ήταν η ελληνική πλευρά που το σκότωσε οπότε εξ αιτίας αποκλειστικά της είναι νεκρό.
Όμως ο διαχειριστής του τούρκικου ΝΑΙ είναι και πάλι η ρώσικη διπλωματία. Είναι ο ισλαμοφασίστας Ερντογάν και ο ομοαίματος του ΑΚΕΛ, Ταλάτ που είπανε το τουρκικό ΝΑΙ και όχι ο Ντενκτάς και οι κεμαλιστές που είπανε ΟΧΙ. Γιατί στο βορρά το καθήκον των ρωσόφιλων δεν ήταν να αποτρέψουν την ψήφιση του σχέδιου Ανάν. Αυτό το είχε αναλάβει ο νότος. Το καθήκον του Βορρά ήταν να εξουδετερώσει μια για πάντα τον άνθρωπο των στρατηγών στην Κύπρο, τον Ντενκτάς, που εκστράτευσε λυσσαλέα υπέρ του ΟΧΙ , και μαζί με αυτόν να υποστεί ένα νέο τραύμα όλο το κεμαλικό σττρατόπεδο. Έτσι οι τούρκοι ισλαμιστές κατάφεραν να πραγματοποιήσουν μια πρωτοφανή διπλωματική αναβάθμιση στα μάτια της ΕΕ και των ΗΠΑ. Μετά το ΝΑΙ έγιναν αυτοί τα αγαπημένα παιδιά της Δύσης, δίχως καθόλου να τα χαλάσουν με την Κύπρο και την Ελλάδα του ΟΧΙ. Αντίθετα μάλιστα από ότι περιμένανε οι δυτικοί και προς μεγάλη τους ευτυχή έκπληξη η πρώτη πράξη της Τουρκίας ήταν να πραγματοποιήσει το ταξίδι Ερντογάν στην Ελλάδα. Και αυτό το ταξίδι, όπως και κάθε άλλο φαινομενικό δυνάμωμα της υποτιθέμενης ελληνοτουρκικής προσέγγισης, δεν είναι τίποτα άλλο από μια κίνηση περικύκλωσης και απομόνωσης των τούρκων κεμαλιστών από τη συμμαχία των τούρκων ισλαμοφασιστών με το ελληνικό πολιτικό καθεστώς. Οι κεμαλιστές βέβαια δεν τόλμησαν καν να αντιδράσουν εναντίον του ταξιδιού γιατί βλέπουν με δέος τον Ερντογάν που είπε το ΝΑΙ και έδωσε δύναμη στην Τουρκία και στην τούρκικη ένταξη στην ΕΕ, δίχως ταυτόχρονα να περάσει το σχέδιο Ανάν που τόσο πολύ δεν το θέλουν οι στρατηγοί. Στα μάτια τους ο Ερντογάν ήταν αυτός που σωστά προφήτεψε ότι οι ελληνοκύπριοι θα έλεγαν ΟΧΙ, αντίθετα ακριβώς από ότι ισχυριζόταν ο Ντενκτάς. Αυτές οι “προφητικές” ικανότητες υψώνουν στα ουράνια όλους τους φίλους και τους πράκτορες της ρώσικης υπερδύναμης που είναι η μόνη που μπορεί να ξέρει τι θα κάνουν στο μέλλον όλα τα τσιράκια της την κατάλληλη στιγμή.

Το λάθος της ΟΑΚΚΕ στην εκτίμηση της ρώσικης τακτικής

Στο σημείο αυτό έχουμε και μεις να κάνουμε τη δικιά μας αυτοκριτική για τη λαθεμένη μας αρχική εκτίμηση και μάλιστα για πολύ καιρό ότι η Ρωσία ήθελε τώρα να περάσει το συγκεκριμένο σχέδιο Ανάν στην Κύπρο, δηλαδή για το ότι και εμείς πήραμε τοις μετρητοίς τις διαβεβαιώσεις των πρακτόρων της επί χρόνια ότι είναι υπέρ του ΝΑΙ πριν πουν το ξαφνικό τους ΟΧΙ. Από αυτή την άποψη δεν δείξαμε περισσότερη οξυδέρκεια από εκείνη που έδειξαν τα υπόλοιπα θύματα αυτής της απάτης. Υπάρχει ωστόσο μια διαφορά. Εμείς κάναμε ένα λάθος τακτικής. Αυτοί κάνανε ένα λάθος στρατηγικής. Εμείς είμαστε και σωστά ενάντια σε κάθε σχέδιο τύπου Ανάν, αυτοί είναι διατεθειμένοι να δεχτούν κάθε σχέδιο τύπου Ανάν που θα έχει εγκρίνει η ρώσικη διπλωματία.
Στην ανάλυσή μας ξεκινήσαμε από την στρατηγικά σωστή εκτίμηση ότι η Ρωσία χρειαζόταν την κατάσταση της μόνιμης κρίσης ανάμεσα στις δυο κοινότητες, ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία, και τελικά ανάμεσα σε όλους αυτούς και την ΕΕ, κρίση που θα προκαλούσε στην Κύπρο η υιοθέτηση του σχεδίου Ανάν, έτσι ώστε αυτή να μπορεί μόνιμα να επεμβαίνει παίρνοντας πότε το μέρος της μιας, πότε της άλλης πλευράς. Εκτιμούσαμε ότι αυτή η επέμβαση θα γινόταν μέσο της πλειοψηφίας των τριών δικαστών του Συνταγματικού δικαστηρίου που θα εκφράζανε τον διεθνή παράγοντα. Γι αυτό βρίσκαμε το σχέδιο Ανάν εντελώς μέσα στη φιλοσοφία και τη στρατηγική του σοσιαλιμπεριαλισμού. Αυτή η εκτίμηση παραμένει από γενική άποψη κατά τη γνώμη μας σωστή. Το σχέδιο Ανάν από γενική άποψη ήταν και παραμένει ένα σχέδιο που εξυπηρετεί πάνω απ΄ όλα τη στρατηγική του σοσιαλιμπεριαλισμού, όπως ισχύει για όλα τα προηγούμενα σχέδια επίλυσης του κυπριακού από τον ΟΗΕ, δηλαδή σχέδια τύπου διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας με βέτο της κάθε κοινότητας και με ξένη διαιτησία μετά το βέτο. Σαν τέτοιο άλλωστε το σχέδιο Ανάν όπως και κάθε σχέδιο τέτοιου τύπου πρέπει να απορρίπτεται. Στην πραγματικότητα καμιά λύση του Κυπριακού δεν είναι δυνατή πριν μια μεγάλη ήττα του σοσιαλιμπεριαλισμού στη μεσανατολική και ελληνοτουρκική του πολιτική.
Μέσα όμως σε αυτά τα γενικά πλαίσια το λάθος τακτικής που κάναμε ήταν ότι πιστέψαμε ότι η Ρωσία θα μπορούσε τώρα δα να ζητήσει την εφαρμογή ενός σχεδίου που θα της αμφισβητούσε την άμεση και συγκεκριμένη δυνατότητα που έχει σήμερα να διοικεί με τους φίλους της τη Νότια Κύπρο και πάνω απ όλα να έχει μια ακόμα ψήφο και μια ακόμα φιλική της κυβέρνηση μέσα στην ΕΕ μετά την ελληνική. Τώρα η Ρωσία μετά την ελληνική ελέγχει και την εξωτερική πολιτική της Κύπρου με το μέτωπο ΑΚΕΛ-Παπαδόπουλου. Αν το σχέδιο Ανάν γινόταν σήμερα δεκτό τότε θα έπρεπε η ψήφος της Κύπρου στην ΕΕ και γενικά η εξωτερική πολιτική της Κύπρου να περνάει από την έγκριση της Βόρειας Κύπρου και κατά προέκταση από την έγκριση της Τουρκίας. Ακόμα και αν η Ρωσία έλεγχε τον Ταλάτ δεν θα μπορούσε για πολλά χρόνια να ελέγχει τη Βόρεια Κύπρο όσο σε αυτήν κυριαρχεί ο τουρκικός στρατός και οι τούρκοι στρατηγοί. Ο Ερντογάν και ο ισλαμοφασισμός θέλουν χρόνια ακόμα για να αλώσουν το βαθύ τουρκικό κράτος, ειδικά το στρατό. Η ρώσικη διπλωματία είχε λοιπόν κάθε λόγο να βάλει σήμερα στην τσέπη αυτό που κατάχτησε, δηλαδή το δικαίωμα μέσο της Νότιας Κύπρου να μιλάει στα διεθνή όργανα εξ ονόματος όλης της Κύπρου και ύστερα να κάνει το επόμενο βήμα να κερδίσει τον κυπριακό βορά ή καλύτερα μέσο αυτού και την Τουρκία.
Αυτό το επόμενο βήμα είναι ένα νέο, ένα αναθεωρημένο σχέδιο Ανάν το οποίο επιδιώκει ήδη το ΑΚΕΛ και το οποίο ετοιμάζει η ρώσικη διπλωματία στον ΟΗΕ. Από τα λεγόμενα του ΑΚΕΛ αυτό το επιδιωκόμενο σχέδιο είναι γενικά ίδιο με το προηγούμενο, αλλά διαφέρει από εκείνο στο ζήτημα των εγγυήσεων. Το ΑΚΕΛ ζητάει οι εγγυήσεις για το νέο κράτος να μην είναι οι ρητά οι ελληνικές και τουρκικές και ανεπίσημα οι δυτικές, όπως ίσχυε στο υπάρχον σχέδιο, αλλά να είναι εγγυήσεις από τον ΟΗΕ και μάλιστα από το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ. Αυτό σημαίνει να μπει η Ρωσία σαν ηγεμόνας των εγγυήσεων αφού μαζί με την Κίνα και τη Γαλλία είναι αυτή που κυριαρχεί σε αυτό το όργανο. Επιπλέον η Ρωσία δεν δίστασε να βάλει μόνη της βέτο στο συμβούλιο Ασφαλείας για να υποστηρίξει το ελληνοκυπριακό ΟΧΙ απέναντι στο σχέδιο Ανάν. Αυτό το έκανε για να εμφανιστεί επίσημα σαν ο προστάτης, δηλαδή ο εγγυητής του ελληνοκυπριακού νότου. Νομίζουμε ότι ένα νέο σύστημα εγγυήσεων δεν μπορεί παρά να περιλαμβάνει και μια πιο ακριβή ρύθμιση για τη σύνθεση των 3 μελών που θα αποτελούν το συνταγματικό, στην ουσία διαιτητικό δικαστήριο που προαναφέραμε. Η Ρωσία φαίνεται ότι απαιτεί πια περισσότερη πολιτική, περισσότερη διπλωματική και περισσότερη στρατιωτική παρουσία στο νησί. Χρειάζεται λοιπόν ένα σχέδιο Ανάν που θα της εξασφαλίζει και τα τρία αυτά πριν εγκαταλείψει τη σημερινή εξαιρετική γι αυτήν κατάσταση.
Το μόνο πρόβλημα σήμερα της ρώσικης διπλωματίας είναι να μην απομονωθεί στο κυπριακό και πιο πολύ να βάλει ξανά μπροστά την δυτική διπλωματική μηχανή που θύμωσε και απογοητεύτηκε από την απόρριψη του σχεδίου Ανάν. Πρέπει σε αυτούς τους δαρμένους σκύλους να ξαναυποσχεθεί μια λύση τύπου Ανάν, δηλαδή να τους ξαναδώσει κουράγιο για να συνεχίσουν στο δρόμο της καταστροφής τους. Αυτό κάνει από την πρώτη στιγμή η ίδια στον ΟΗΕ εμποδίζοντας τον Ανάν, στην πραγματικότητα τους αμερικάνους, να θεωρήσουν νεκρό το σχέδιο Ανάν, αυτό κάνει το ΑΚΕΛ με το διπλό του παιχνίδι του ΝΑΙ-ΟΧΙ από την πρώτη στιγμή, αυτό ο Καραμανλής-Παπανδρέου με το ψόφιο ΝΑΙ, αυτό ο Ερντογάν με το ταξίδι του στην Ελλάδα. Στην πραγματικότητα μια νέα σειρά εκβιασμών και απάτης έχει ξεκινήσει αυτή τη φορά με βασικό εργαλείο της ρώσικης διπλωματίας τους εκβιασμούς για την ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ. Αυτή την ένταξη την κρατάει η Ρωσία στα χέρια της σε ένα σημαντικό βαθμό πάλι η ίδια μέσο του βέτο Ελλάδας και Κύπρου και μέσο των πιέσεων του φιλικού της γαλλογερμανικού άξονα. Το δέλεαρ της λύσης του κυπριακού, το οποιοδήποτε εκτρωματικό σχέδιο τύπου Ανάν είναι και θα παραμείνει για χρόνια ο καταλύτης όλης της ευρωπαϊκής διπλωματίας του Κρεμλίνου.

Ανακοίνωση της ΚΕ της ΟΑΚΚΕ για το Κυπριακό

-Το δημοψήφισμα στην Κύπρο είναι μια απάτη
-Όχι στην βρώμικη πολιτική Παπαδόπουλου-ΑΚΕΛ
-Έξω η Κύπρος από την ΕΕ

Το σχέδιο Ανάν, όπως και κάθε άλλο σχέδιο επίλυσης του Κυπριακού μετά την αιματηρή αναίρεση των συμφωνιών της Ζυρίχης και τον διαχωρισμό των δύο εθνοτήτων στη δεκαετία 1964-1967 το οποίο προτείνεται από δυνάμεις έξω από την Κύπρο, είναι καταδικασμένο σε αποτυχία. Κανένα σχέδιο συνύπαρξης των δύο εθνοτήτων στο ίδιο κράτος δεν είναι δυνατό να λειτουργήσει, ακόμα και αν για κάποιους λόγους υιοθετηθεί προσωρινά, όσο οι ίδιες δεν το έχουν προτείνει, όσο οι ίδιες δεν το έχουν δημιουργήσει και πάνω απ όλα όσο οι εκατέρωθεν πληθυσμοί δεν είναι έτοιμοι να το αποδεχτούν ύστερα από μια σχετικά μακριά περίοδο κατά την οποία θα έχουν έρθει σε πρακτική, καθημερινή επικοινωνία και συνεργασία και θα έχουν εντοπίσει και εξουδετερώσει ιδεολογικά και πολιτικά τις εσωτερικές και εξωτερικές δυνάμεις που έφεραν τη διάσπαση. Δεν είναι λοιπόν δυνατό να εισηγηθούν και ακόμα λιγότερο να εγγυηθούν λύση δυνάμεις σαν την Ελλάδα και την Τουρκία που ευθύνονται η πρώτη για τις ιδέες και την πρακτική της εθνοκάθαρσης των τουρκοκυπρίων και η δεύτερη για την επιβολή στρατιωτικής κατοχής στο νησί. Ακόμα περισσότερο δεν μπορεί να υπάρξει σχέδιο λύσης που η εγγύηση της λειτουργίας του να εκπορεύεται από τους μεγαλύτερους διεθνείς καταπατητές της εθνικής ανεξαρτησίας, της ενότητας και της εδαφικής ακεραιότητας των κρατών που είναι οι υπερδυνάμεις. Τέλος, και το πιο σημαντικό, δεν είναι δυνατό να εφαρμοσθεί ακόμα και το ποιο ιδανικό σχέδιο λύσης του Κυπριακού όσο θα βρίσκονται στην εξουσία στην ελληνοκυπριακή και τουρκοκυπριακή ηγεσία αντίστοιχα επικίνδυνοι και αμετανόητοι έλληνες σοβινιστές και επίσημοι εκπρόσωποι της Τουρκίας. Μόνο και μόνο να συζητιέται λύση και να ετοιμάζονται δημοψηφίσματα για να λειτουργήσει ένα κράτος και αυτοί που θα ηγηθούν του κράτους και θα εφαρμόσουν υποτίθεται τη λύση να μην συζητάνε καν μεταξύ τους χωρίς την παρουσία των εγγυητών και των ιμπεριαλιστών, αποδεικνύει ότι όλη η υπόθεση περί σχεδίου και “λύσης” είναι μια κακόγουστη φάρσα.
Ειδικά σε ότι αφορά την ελληνοκυπρι???? ?A??ακή και ελληνική πλευρά οι φαρσέρ είναι και υποκριτές και μάλιστα παίζουν ένα εξαιρετικά σκοτεινό παιχνίδι. Πιο ειδικά η κλίκα Παπαδόπουλου-ΑΚΕΛ με τη βοήθεια των ελληνικών πολιτικών δυνάμεων προσποιήθηκε πως αποδέχτηκε το σχέδιο Ανάν ώστε να εξασφαλίσει την είσοδο της Νότιας Κύπρου στην ΕΕ. Αφού πέτυχε την είσοδο αποφάσισε να καταψηφίσει το σχέδιο. Το σχέδιο το καταψηφίζει εύκολα κινητοποιώντας τον αθεράπευτο ελληνικό σοβινισμό και την ελληνοκυπριακή τουρκοφοβία. Όμως η κλίκα Παπαδόπουλου-ΑΚΕΛ δεν θέλει να ενταφιάσει το σχέδιο για τα καλά. Αυτό που θέλει είναι ένα άλλο σχέδιο με το ίδιο ή άλλο όνομα που θα έχει μέσα του την εξής νέα αποφασιστική παράμετρο: Ο αποφασιστικός εγγυητής της εφαρμογής του σχεδίου, οπότε και ο ηγεμόνας και αληθινός επιδιαιτητής των δύο κοινοτήτων, να είναι το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ το οποίο σήμερα ηγεμονεύεται από την πλειοψηφία των 5 σταθερών μελών του Ρωσία, Κίνα, Γαλλία.
Η πρόταση του ΑΚΕΛ για αναβολή, πρόταση που υιοθετεί και ο Παπαδόπουλος και που υποστηρίζουν ανοιχτά ή έμμεσα και οι υπόλοιπες ελληνοκυπριακές και ελληνικές πολιτικές δυνάμεις, έχει ένα βασικό στόχο: Να υποχρεώσει τη Δύση, ειδικά την ΕΕ, να αποδεχτεί την επιδιαιτησία της Ρωσίας, ειδάλλως να δεχτεί ένα μόνιμο ΟΧΙ, δηλαδή την εκδήλωση ενός βαθιού αδιέξοδου και μιας μόνιμης πληγής στα σπλάχνα της ΕΕ με την είσοδο σε αυτήν μιας διχοτομημένης χώρας.
Μέχρι στιγμής στο σχέδιο Ανάν ο επιδιαιτητής είναι άτυπος και είναι η Δύση σαν ΗΠΑ και σαν ΕΕ. Αυτές οι δύο δυνάμεις είναι που κινούν ως τώρα τις διαπραγματεύσεις και αν υπήρχε σήμερα ένα ΝΑΙ στην Κύπρο, αυτές θα είχαν το πάνω χέρι και στο Ανώτατο Δικαστήριο, (δηλαδή θα είχαν την πλειοψηφία στα 3 μέλη του που θα έλυναν τις διαφορές ανάμεσα στους υπόλοιπους 3 ελληνοκύπριους και 3 τουρκοκύπριους). Η Ρωσία δέχτηκε αυτή την ηγεμονία ως τώρα στη διαδικασία Ανάν, δηλαδή στα χαρτιά, για να εξασφαλίσει κατ αρχήν την είσοδο της φιλικής της νότιας Κύπρου στην ΕΕ και έτσι να έχει δύο φιλικές ψήφους στο ανώτατο όργανο της ΕΕ, ???? ?A??στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, την ελληνική και την κυπριακή. Μόλις εξασφάλισε αυτή την είσοδο έβαλε μπροστά τον μηχανισμό του ΟΧΙ γιατί σε μια Κύπρο με επιδιαιτητή τη Δύση η Ρωσία θα έχανε την απόλυτη ηγεμονία στη Νότια Κύπρο, χωρίς να έχει έλεγχο και στη Βόρεια, δηλαδή θα έχανε το παραπάνω τεράστιο πλεονέκτημα μέσα στην ΕΕ. Όμως ούτε ένα μόνιμο ΟΧΙ είναι μια καλή λύση για τη Μόσχα γιατί α) σε μεγάλο βαθμό απομονώνει το φιλικό της δίδυμο Ελλάδα και Κύπρο μέσα στην ΕΕ, β) φέρνει ξανά τους απομονωμένους τελευταία κεμαλικούς πιο κοντά στις ΗΠΑ και στην ΕΕ και, γ) φέρνει και την ίδια την ρώσικη διπλωματία σε ανοιχτή σύγκρουση, σε βάθος χρόνου, με τις ΗΠΑ. Γι αυτό τώρα η Ρωσία κάνει τον εξής εκβιασμό στους δυτικούς μέσο του αφοσιωμένου της ΑΚΕΛ. Τους λέει: Είτε κάνετε αναβολή στο δημοψήφισμα, είτε εμείς καταψηφίζουμε και στο Συμβούλιο Ασφαλείας και στην Κύπρο το σχέδιό σας. Μέσα από την αναβολή η Ρωσία-ΑΚΕΛ επιδιώκει την επαναδιαπραγμάτευση του σχεδίου Ανάν και την εισαγωγή της ανοιχτής υπαγωγής του νησιού στο καθεστώς του διεθνούς προτεκτοράτου. Τώρα το σχέδιο Ανάν δεν μιλάει πουθενά για διεθνείς εγγυητές. Με την τροποποίηση που επιδιώκει το ΑΚΕΛ το σχέδιο Ανάν θα μιλάει για Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ. Αυτός είναι ο λόγος που όλες οι ρωσόφιλες πολιτικές δυνάμεις στην Ελλάδα, ιδιαίτερα ο ΣΥΝ, ο Παπανδρέου και το ψευτοΚΚΕ θέλουν την αναβολή.
Οι ΗΠΑ είναι διατεθειμένες να δώσουν αυτή την αναβολή για να κλείσουν τη διπλωματική πληγή του κυπριακού που όσο μένει ανοιχτή σημαίνει γι αυτούς το τέλος της νοτιοανατολικής πτέρυγας του ΝΑΤΟ, το ίδιο είναι διατεθειμένος να την δώσει ο ρωσόφιλος Ερντογάν, όμως δεν είναι διατεθειμένοι να την δώσουν οι κεμαλιστές στην Τουρκία, οπότε και ο Ντενκτάς και ως τώρα ούτε η ΕΕ φαίνεται διατεθειμένη να ξεφτιλίσει σε τέτοιο βαθμό τον εαυτό της. Έτσι λοιπόν, η αναβολή, που είναι η ιδανική γραμμή για τη Ρωσία δεν είναι πολύ πιθανό να περάσει. Γι αυτό η ρώσικη διπλωματία και τα τσιράκια της ετοιμάζουν τη μελλοντική τους γραμμή μετά το ΟΧΙ της 24 ???? ?A??του Απρίλη. Αυτή η γραμμή είναι το ΝΑΙ σε ένα άλλο δημοψήφισμα σε ένα νέο σχέδιο Ανάν.
Σε αυτή τη γραμμή οφείλεται και το σημερινό “φθισικό” ΝΑΙ των ελληνικών ρωσόφιλων κομμάτων. Είναι εσκεμμένα τόσο αδύναμο ώστε να περάσει σίγουρα το ΟΧΙ στις 24 του Απρίλη. Ούτε ο Παπανδρέου, ούτε ο Καραμανλής δεν μπαίνουν μπροστά για να υπερασπίσουν με δύναμη το ΝΑΙ τους. Ίσα ισα αφήσανε τον Παπαδόπουλο να φτιάξει την δικιά του συντριπτική ατμόσφαιρα με το ΟΧΙ. Από την άλλη το ΝΑΙ στην Ελλάδα είναι τόσο “ομόφωνο” όσο χρειάζεται για να μην τολμάει να εκφράσει έντονα τον θυμό της η ΕΕ για την απάτη των Κυπρίων, και όσο χρειάζεται για να ελπίζει και η ΕΕ και οι ΗΠΑ ότι θα βγουν από το αδιέξοδο με ένα αναθεωρημένο σχέδιο Ανάν. Το αληθινά “μη ρώσικο” ΝΑΙ είναι εκείνο των δυτικόφιλων δημοκρατών στην Κύπρο (ΔΗΣΥ), και των φιλελεύθερων δυτικόφιλων στην Ελλάδα. Αλλά και αυτό το ΝΑΙ είναι ένας απλός και χρήσιμος υπηρέτης του ΟΧΙ γιατί παίζει το ρόλο του καθησυχασμού της Δύσης προκειμένου αυτή να ξαναδοκιμάσει ένα πιο ρώσικο σχέδιο Ανάν. Βεβαίως και τα ΟΧΙ δεν είναι όλα της ίδιας φύσης. Υπάρχει το ΟΧΙ των σοβινιστών και των τουρκόφοβων στην Ελλάδα και την Κύπρο και υπάρχει και το ρώσικο ΟΧΙ του διπρόσωπου Παπαδόπουλου, το εκτρωματικό ΟΧΙ-(ναι) του ΑΚΕΛ, και το ΟΧΙ του ψευτοΚΚΕ και των υπόλοιπων εξωκοινοβουλευτικών μικροκνιτών. Το ψευτοΚΚΕ έχει αναλάβει το “σκληρότερο” δυνατό ΟΧΙ στα πλαίσια του γενικότερου εκείνου καταμερισμού που επιβάλει σε αυτό το στρατηγικότερα αντιδυτικό ρώσικο κόμμα να έχει πάντα την πολιτική ηγεμονία πάνω στους σοβινιστές.

Η Θέση της ΟΑΚΚΕ για το δημοψήφισμα

Από την ανάλυση λοιπόν που προηγήθηκε και μέσα στις δοσμένες πολιτικές συνθήκες το ζήτημα του ΝΑΙ ή ΟΧΙ δεν μπορεί να γίνει ζήτημα πραγματικού διαχωρισμού στρατοπέδων. Γιατί ένας ψύχραιμος και δημοκράτης πολίτης της Κύπρου, της Ελλάδας ή της Ευρωπαικής Ένωσης δεν μπορεί να μην διαπιστώσει ότι το νησί αυτό δεν είναι έτοιμο να ενωθεί. Κανένας δημαγωγός και κανένας διεθνής προβοκάτορας δεν θα μ???? ?A??πορούσε να κάνει εύκολα έναν λαό να πει ΟΧΙ στην ενοποίηση αν αυτή η ενοποίηση ήταν υποκειμενικά ώριμη.
Όσο είναι παράλογο να ψηφίζει ένας καλόπιστος δημοκράτης ΝΑΙ στις 24 του Απρίλη, δηλαδή να ψηφίζει υπέρ της ενοποίησης δύο κρατών που οι εκπρόσωπόι του δεν συναντήθηκαν μόνοι τους ούτε μια στιγμή και το μόνο που γνωρίζουν είναι η δυσπιστία, η έχθρα και η άρνηση, που οι λαοί τους δεν δοκίμασαν προηγούμενα ούτε μιας ώρας κοινή πρακτική ζωή, και που μόνο τρίτοι μπορούν να δώσουν εγγυήσεις για αυτή την ενότητα, τόσο παράλογο είναι να ψηφίζει ένας δημοκράτης ΟΧΙ όταν ο κύριος όγκος και η πηγή αυτού του ΟΧΙ είναι η παθολογική, η στρατηγική άρνηση της πραγματικής ενότητας των δύο εθνοτήτων, όταν η πηγή αυτού του ΟΧΙ είναι στο Νότο η λογική της εθνοκάθαρσης που κυριαρχεί ανομολόγητη στο παρελθόν του αντίστοιχου πληθυσμού και στο Βορρά η λογική του ωμού γεωπολιτικού διαμελισμού και της κατοχής ενός μικρού κράτους από ένα μεγάλο γειτονικό.
Ιδιαίτερα σαν έλληνες δημοκράτες και διεθνιστές δεν πρέπει να δείξουμε καμιά επιείκεια στο ελληνικό ΌΧΙ. Ιδιαίτερα πρέπει να ξεσκεπάσουμε εκείνο το ΟΧΙ που επικαλείται την αντίσταση στη λογική του προτεκτοράτου και στη λογική της δυσλειτουργικότητας για να καταδικάσει το σχέδιο Ανάν. Αυτή τη λογική του σχεδίου την καταδικάζουμε και εμείς, αλλά εμείς λέμε ταυτόχρονα ότι το προτεκτοράτο επιβάλλεται σήμερα ακριβώς επειδή η ενότητα των δύο εθνοτήτων δεν είναι ώριμη και επιβάλλεται κατ απαίτηση της μειοψηφίας που είναι η τούρκικη για να μην σφαχτεί ξανά από την πλειοψηφία. Από αυτό το θεμελιακό γεγονός προέρχονται και τα στοιχεία του εξωτερικού προτεκτοράτου και τα προβλήματα της λειτουργικότητας ( δηλαδή η απαίτηση για συμφωνία και των δύο εθνοτήτων για τα ουσιαστικά ζητήματα, η διαιτησία από τους ξένους τρεις δικαστές, η εμφάνιση της Τουρκίας και Ελλάδας σαν εγγυητών και ο αφοπλισμός του νησιού). Πρέπει λοιπόν όποιος είναι πραγματικά αντιιμπεριαλιστής και πατριώτης, κάθε ένας που αγαπάει το νησί και τους κατοίκους του να καταδικάσ???? ?A??ει πάνω απ όλα το ΟΧΙ των εθνοκαθαριστών και είναι πάνω στη άρνηση της εθνοκάθαρσης που πρέπει να ξαναγραφτεί η ιστορία του νησιού και να θεμελιωθεί οποιαδήποτε αληθινή επαναπροσέγγιση των δύο εθνοτήτων.

Από γενικότερη πολιτική άποψη το στρατόπεδο του ΟΧΙ στο σχέδιο Ανάν ηγεμονεύεται σήμερα από τις σοσιαλφασιστικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και η ψήφος με αυτό το περιεχόμενο είναι τη συγκεκριμένη στιγμή επιβράβευση της στρατηγικής τους να επιβάλουν τελικά φασιστικό προτεκτοράτο σε μια διασπασμένη Κύπρο. Από την άλλη το στρατόπεδο του ΝΑΙ ηγεμονεύεται σήμερα από τη δυτική ιμπεριαλιστική γραμμή που κάνει αντικειμενικά αυτόν που ψηφίζει ΝΑΙ να υπερασπίζει στην καλύτερη περίπτωση την αντιδραστική ουτοπία των σε πτώση ΗΠΑ και ΕΕ να ενώνουν τα θύματα του φασισμού με τους θύτες- όπως επιχειρούν ήδη στη Βοσνία, στο Κόσσοβο και τη Δημ. Της Μακεδονίας- και στην χειρότερη περίπτωση ( κάνουν αυτόν που ψηφίζει ΝΑΙ ) να ετοιμάζει τον κυπριακό λαό να ψηφίσει αργότερα ΝΑΙ σε ένα αναθεωρημένο ρώσικο σχέδιο Ανάν.
Δυστυχώς το ΟΧΙ ενάντια στο σοσιαλφασιστικό ΟΧΙ δεν μπορεί να είναι το ΝΑΙ, και ακόμα περισσότερο δεν μπορεί το ΟΧΙ στο ΝΑΙ των δυτικών ιμπεριαλιστών και των χοντρόπετσων φιλελεύθερων να είναι το σοσιαλφασιστικό ΟΧΙ.
Η απάντηση στο δίλημμα που βάζει το δημοψήφισμα της 24 του Ιούλη είναι το ΟΧΙ στο ίδιο το δημοψήφισμα, δηλαδή η μη συμμετοχή στο δίλημμα που αυτό βάζει, η μη συμμετοχή σε καμιά διαδικασία που σχετίζεται με αυτό το δημοψήφισμα και η καταγγελία κάθε διαδικασίας που έχει σχέση με αυτό.
Αυτή μας η θέση δεν είναι ένα τέχνασμα από εκείνα που χρησιμοποιούν όσοι αρνούνται τα πρακτικά διλήμματα στα οποία βάζουν τις μάζες οι πραγματικές πολιτικές συγκρούσεις και οι πραγματικές μεγάλες μάχες στρατοπέδων. Αυτά τα διλήμματα τα αποφεύγουν οι πολιτικά δειλοί της μικροαστικής τάξης και του λούμπεν που ο πιο χαρακτηριστικός τους εκπρόσωπος ήταν πάντα ο αναρχισμός.. Η ΟΑΚΚΕ ποτέ δεν φέρθηκε με αυτόν τον τρόπο και ποτέ δεν φοβήθηκε να περάσει θέση στι???? ?A??ς συγκρούσεις ανάμεσα στην αστική τάξη και ανάμεσα στον ιμπεριαλισμό που αντικειμενικά ηγεμονεύουν στις σημερινές κοινωνίες.
Όμως στην συγκεκριμένη περίπτωση δεν υπάρχει αληθινό δίλημμα με την έννοια του πρακτικού πολιτικού διλήμματος. Το αποτέλεσμα στις 24 του Απρίλη είναι δεδομένο. Το ΟΧΙ είναι δεδομένο. (Αν παίζεται κάτι είναι η αναβολή του δημοψηφίσματος που σημαίνει πρακτικά ματαίωση του και σαν τέτοια αποτελεί ακόμα πιο φανερή άρση του διλήμματος). Και είναι δεδομένο όχι γιατί ο λαός με το ΟΧΙ θα αντισταθεί στο δυτικό ιμπεριαλιστικό ΝΑΙ όπως λένε οι σοσιαλφασίστες, αλλά γιατί όπως αναλύσαμε παραπάνω, όλο αυτό το ΝΑΙ ήταν μια προσποίηση, ήταν ένα φάντασμα και έμεινε τέτοιο ως το τέλος. Δεν θα υπήρχε ποτέ δημοψήφισμα στις 24 Απρίλη αν δεν το προκαλούσε ο Παπαδόπουλος με την επιστολή του στον Ανάν, επιστολή που έφερε τις συζητήσεις της Νέας Υόρκης και της Λουκέρνης και από τότε την υποχρέωση για ένα δημοψήφισμα. Αυτή η επιστολή μπορούσε να γραφτεί μόνο από κάποιον που πίστευε τουλάχιστον στις βασικές αρχές της συμφωνίας και όχι από κάποιον που λίγο μετά την ποδοπάτησε από πάνω ως κάτω. Αν αυτός που προκάλεσε το δημοψήφισμα ήταν ο ίδιος που πρωτοστάτησε στο να καταψηφιστεί, τότε τι νόημα είχε αυτό το δημοψήφισμα και ακόμα περισσότερο τι νόημα έχει ένα δημοψήφισμα που θα κρίνει ανάμεσα σε ένα ΝΑΙ και σε ένα ΟΧΙ όταν ο βασικότερος υπερασπιστής αυτού του ΝΑΙ και μάλιστα αυτός που αποτελούσε το ΝΑΙ της κυπριακής κυβέρνησης, δηλαδή το ΝΑΙ του πιο επίσημου διαπραγματευτή έγινε σε χρόνο μηδέν υπερασπιστής του ΟΧΙ;
Να γιατί το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος της 24 του Απρίλη είναι προδιαγεγραμμένο. Να γιατί αυτό είναι μια φάρσα, να γιατί δεν υπάρχει αληθινό δίλημμα, οπότε και καμιά αληθινή ψηφοφορία. Το δημοψήφισμα είναι έκπτωτο από τους ίδιους τους οργανωτές του. Η αληθινή αποδοκιμασία στους φαρσέρ δεν είναι το ΝΑΙ, είναι η καταγγελία της φάρσας, η καταγγελία του δημοψηφίσματος σαν τέτοιου, πράγμα που πρακτικά στην Κύπρο σημαίνει αποχή.
Αλλά η Ο???? ?A??ΑΚΚΕ κάνει πολιτική δουλειά στην Ελλάδα. Εδώ πρέπει το σύνθημα της αποχής να μεταφραστεί στη γλώσσα της διεθνούς πολιτικής. Θα πρέπει δηλαδή η καταγγελία του δημοψηφίσματος σαν προσποίησης να φτάσει ως την καταγγελία του κινήτρου αυτής της προσποίησης και σαν καταγγελία του βασικού αποτελέσματος αυτής της προσποίησης. Το κίνητρο και το αποτέλεσμα αυτής της προσποίησης είναι η ένταξη της νότιας Κύπρου στην ΕΕ.
Η ένταξη αυτή μετά τον εμπαιγμό της ΕΕ και μετά το δημοψήφισμα -φάρσα πρέπει να ανασταλεί μέχρις ότου το νησί θελήσει πραγματικά και ως ένα βαθμό αποδείξει πρακτικά ότι μπορεί να ενωθεί.
Αυτή η αναστολή είναι για μας απαραίτητη όχι σαν μια πράξη εκδίκησης ή τιμωρίας, αλλά σαν μια πράξη στοιχειώδους αυτοάμυνας της διαδικασίας της ευρωπαϊκής ενοποίησης.
Η νότια Κύπρος μπήκε στην ΕΕ προσποιούμενη την ολόκληρη Κύπρο, προσποιούμενη δηλαδή ότι έχει τη θέληση να ενωθεί με το βορρά σε ένα σύγχρονο δημοκρατικό κράτος, δηλαδή ότι έχει τη θέληση να απορρίψει έμπρακτα το παρελθόν της εθνοκάθαρσης και το σοβινισμό που γέννησε αυτή την εθνοκάθαρση. Η ένταξη στην ΕΕ σημαίνει για όλα τα κράτη που την αποτελούν σύγκρουση με τον σοβινισμό τους γιατί μόνο αυτή η σύγκρουση μπορεί να χαλαρώνει-στο βαθμό που απαιτείται για μια τέτοια προωθημένη διακρατική ενότητα-τα εθνικά σύνορα εντός της ΕΕ. Αλλά πως μπορεί η Κύπρος να δεχτεί στ΄ αλήθεια να χαλαρώνει τα εθνικά σύνορα της με τα υπόλοιπα κράτη της ΕΕ όταν συνεχίζει να τα υψώνει εντός της; Με λίγα λόγια γιατί πρέπει η ΕΕ, που ήδη αρχίζει να μπαίνει στην εποχή της κρίσης της εξαιτίας της αφύπνισης των εθνικισμών να δεχτεί μέσα της ένα πρωταθλητή αυτών των εθνικισμών; Άλλωστε η εσωτερική αντίθεση στην Κύπρο είναι ταυτόχρονα και η διακρατική αντίθεση δύο χωρών που η μια είναι εντός της ΕΕ ( η Ελλάδα) και η άλλη ( η Τουρκία) έχει το καθεστώς της υποψήφιας προς ένταξη χώρας. Γιατί η ΕΕ πρέπει να εισάγει εντός της μια χώρα που είναι το κατ εξοχήν έδαφος αυτής της διακρατικής αντίθεσης; Και πάνω απ όλα γιατί να υπονομεύσει???? ?A?? παραπέρα την ήδη τραυματισμένη αξιοπιστία της αποδεχόμενη σαν μέλος της μια χώρα που μπήκε μέσα της με απάτη και η οποία θα ψηφίζει από δω και μπρος όχι με έναν αλλά με δυο ψήφους αφού αποδεικνύεται την ίδια στιγμή ότι στην απάτη συμμετείχε και η Ελλάδα που έβαλε μέσα στην κοιλιά της ΕΕ αυτή τη βόμβα;
Εδώ μπορεί να γίνει η ένσταση ότι αυτοί που αποτελούν την ΕΕ δεν είναι εύπιστα παιδάκια, είναι αστοί-ιμπεριαλιστές και αρκετοί από αυτούς πρώην αποικιοκράτες που ξέρουν και την ιστορία του κυπριακού και κατέχουν την τέχνη της διπλωματικής υποκρισίας. Πως λοιπόν μπορούν να είναι αθώα θύματα εξαπάτησης; Ασφαλώς δεν είναι. Ίσα ισα η ΕΕ εξαπατήθηκε ακριβώς επειδή διοικείται από ιμπεριαλιστές, ακριβώς επειδή τα κριτήρια της είναι χαλαρά απέναντι στους κάθε είδους εθνοκαθαριστές και υποκριτές, ακριβώς επειδή συμβιβάστηκε και απέναντι στη Σερβία και απέναντι στην Αλβανία και κυρίως απέναντι στην ελληνική επιθετική πολιτική στο μακεδονικό, ακριβώς επειδή για τα πετρέλαιά της, για τις εξαγωγές της για τα συμφέροντα των μονοπωλίων της παντού στον κόσμο παραδίνει τους λαούς στους χειρότερους ιμπεριαλιστές, στους σοσιαλιμπεριαλιστές και στους φασίστες κάθε είδους. Ασφαλώς είναι έτσι, αλλά η Ενωμένη Ευρώπη δεν είναι κυρίως το άθροισμα των ελαττωμάτων των κρατών που την αποτελούν είναι η διαρκής αντίσταση των λαών της, ακόμα και των αστικών τάξεων απέναντι σε αυτά τα ελαττώματα, είναι ουσιαστικά η αντίσταση στους χειρότερους ιμπεριαλισμούς έξω από την ΕΕ και μέσα στην ΕΕ. Μόνο η αντιφασιστική μεταπολεμική δημοκρατία ή ότι υπάρχει από αυτήν μπορεί να επιτρέψει στην Ευρώπη να είναι ενωμένη. Μόνο το αντίθετο στον ιμπεριαλισμό, στον φασισμό, στο αποικιοκρατικό πνεύμα μπορεί να φέρνει την ενότητα μέσα στην ΕΕ, δηλαδή μόνο η πάλη ακριβώς με την σοσιλιμπεριαλιστική ίντριγκα και το ψέμα που έβαλε μια βαθιά άρρωστη Κύπρο μέσα στην ΕΕ.
Η ευρωπαίκή αστική τάξη από την μέχρι τώρα στάση της φαίνεται ότι δεν θα αμφισβητήσει ούτε καν με έμμεσο τρόπο (Γιατί καταστατικά δεν είναι καθό???? ?A??λου εύκολο να το κάνει) την ένταξη της Κύπρου μέσα της, αλλά θα κοιτάξει να δώσει κάποια εύσημα στη βόρεια Κύπρο για το δικό της επίσης όχι γνήσιο ΝΑΙ και κυρίως να πιέσει τη Νότια για ένα νέο δημοψήφισμα με αντικείμενο ένα γνήσιο ρώσικο σχέδιο Ανάν. Για μας η μόνη λύση είναι να τοποθετηθεί μπροστά στους ευρωπαίκούς λαούς η ιστορία και οι ευθύνες Ελλάδας, Τουρκίας και Κύπρου στο αδιέξοδο του νησιού. Ως την αληθινή ενοποίηση του νησιού, ούτε η Κύπρος, αλλά ούτε και η Τουρκία έχουν οποιοδήποτε δικαίωμα να είναι μέσα στην ΕΕ. Όσο για την Ελλάδα, αυτή τα κατάφερε και χώθηκε όσο ήταν ακόμα ζωντανή η ήττα του ελληνικού σοβινισμού στα 1974 και ένας άνεμος δημοκρατίας φυσούσε σε αυτή τη χώρα. Λίγοι μπορούσαν τότε να φανταστούν ότι αυτή η δημοκρατία εγκυμονούσε έναν χειρότερο φασισμό, τον σοσιαλφασισμό που τώρα απλώνει τα δίχτυα του στη χώρα.
Είναι πια αναπόφευκτο ότι η πάλη με τον ελληνικό σοσιαλφασισμό θα είναι μια εσωτερική πάλη για την ΕΕ. Η τωρινή κρίση στο κυπριακό θα συντελέσει στην αφύπνιση των ευρωπαίκών συνειδήσεων πάνω σε αυτό το πρόβλημα. Αυτή θα είναι και μια μεγάλη νίκη για τους έλληνες δημοκράτες.