Η ΜΑΧΗ ΤΩΝ ΥΠΟΓΡΑΦΩΝ ΣΤΗ ΖΩΝΗ ΚΑΙ Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΩΝ ΔΗΘΕΝ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ

Μια κρίσιμη, δύσκολη και παρατεταμένη μάχη δόθηκε στην Επισκευαστική ζώνη από τα μέσα του Απρίλη ως τα τέλη του Ιούνη. Ήταν μια μάχη ενάντια στον σοσιαλφασισμό που στη Ζώνη υπάρχει ταυτόχρονα και σαν εξωτερικός και σαν εσωτερικός εχθρός. Σαν εξωτερικός εχθρός στο πρόσωπο της συμμορίας Πουντίδη που οι εργάτες πια τη μισούν, και σαν εσωτερικός στο πρόσωπο του αποστάτη της ΟΑΚΚΕ Λιακόπουλου που εδώ και 4 χρόνια μαζί με τον παλιό κνίτη Καραγιαννάκη και για λογαριασμό του ΣΥΝ προσπαθούν να διασπάσουν το δημοκρατικό μέτωπο των εργατών της Ζώνης ενάντια στην ΕΣΑΚ και να αποδυναμώσουν τον ΕΡΓΑΣ. Το αποτέλεσμα αυτής της μάχης ήταν το μεγαλύτερο ως τώρα αδυνάτισμα του εξωτερικού εχθρού και η αποκάλυψη και πρωτοφανής απομόνωση του εσωτερικού.

Η αλλαγή του προέδρου του ΔΣ

Πιο συγκεκριμένα. Στις αρχές του Απρίλη η ΕΣΑΚ της Ζώνης προχώρησε σε μια σημαντική αλλαγή στο ΔΣ του Συνδικάτου. Καθαίρεσε τον Πουντίδη από πρόεδρο του ΔΣ του Συνδικάτου και όρισε πρόεδρο ένα άλλο μέλος του ΔΣ που όμως δουλεύει στα ναυπηγεία Ελευσίνας, κάποιον Πουλικόγιαννη.
Αυτή η αλλαγή στο βάθος κρύβει μια εσωτερική διαμάχη στο ψευτοΚΚΕ του Πειραιά και στη Ζώνη πιο ειδικά. Η κεντρική πολιτική γραμμή του ψευτοΚΚΕ είναι όλο και περισσότερο τελευταία η γραμμή του εισοδισμού στις κυβερνήσεις και των μετώπων με τα άλλα κόμματα και συνδικαλιστικές παρατάξεις. Όμως στη Ζώνη η ΕΣΑΚ, βρισκόταν κάτω από την κυριαρχία μιας ομάδας που είχε πετύχει να έχει όλη την εξουσία για τον εαυτό της. Αυτό έδινε άμεσα υλικά οφέλη στα μέλη της ομάδας που είχε εξελιχτεί σε συμμορία, αλλά και ιδεολογικά ήταν σύμφωνη με τη γραμμή του “ταξικού” συνδικαλισμού των “ταγμάτων εφόδου” που δεν θέλουν καμιά μοιρασιά με την υπόλοιπη αστική τάξη. Αυτή η γραμμή πρέπει να νικήθηκε κομματικά στη ζώνη με αποτέλεσμα ο Πουντίδης να αναγκαστεί να παραδώσει την προεδρία σε ένα νέο μέλος του ΔΣ. Αλλά αυτό το μέλος είχε ένα μειονέκτημα. Δεν δούλευε στη Ζώνη, όπου κανένας δεν τον ήξερε, αλλά στα Ναυπηγεία της Ελευσίνας όπου ήταν και μέλος του εκεί Σωματείου. Στο συνδικάτο της Ζώνης είχε έρθει σαν αλεξιπτωτιστής όπως όλοι εκείνοι που κουβαλάει το ψευτοΚΚΕ από άλλα σωματεία ή και από το πουθενά για να παίρνει τις εκλογές στη Ζώνη. Αυτό είναι το σκάνδαλο που ο ΕΡΓΑΣ έχει καταγγείλει εδώ και χρόνια να μην υπάρχει συνδικάτο αποκλειστικά από τους εργάτες της Ζώνης, αλλά να υπάρχει ένα κλαδικό συνδικάτο που να κανονίζει τη ζωή τη Ζώνης με κνίτες ψηφοφόρους από άλλες περιοχές και άλλα σωματεία και μάλιστα χωρίς ποτέ να δίνει η ΕΣΑΚ στην εφορευτική τα μητρώα αυτών των ψηφοφόρων. Γι αυτό ο ΕΡΓΑΣ ζητάει πάντα Συνδικάτο Ζώνης αποκλειστικά από εργάτες της Ζώνης.
Όμως η ΕΣΑΚ φρόντιζε πάντα να μην προκαλεί τους εργάτες της Ζώνης και έτσι μετά από τις εκλογές, αφού χάρη στους φερτούς έπαιρνε την πλειοψηφία, έβαζε για μέλη του ΔΣ στελέχη της Ζώνης. Στις τελευταίες εκλογές έβαλε τον Πουλικόγιαννη σαν απλό μέλος του ΔΣ αλλά αυτό πέρασε απαρατήρητο όσο πρόεδρος ήταν κάποιος της Ζώνης. Όταν όμως είδαν οι εργάτες ξαφνικά να τους βάζουν για πρόεδρο έναν άγνωστο εγκάθετο από άλλο συνδικάτο , θύμωσαν. Και θύμωσαν πολύ γιατί αυτή ήταν μια πράξη ταπείνωσης όλων των εργατών της Ζώνης και επίσης γιατί σε μια στιγμή κρίσης και ανεργίας αυτή ήταν στα μάτια τους και μια κίνηση εγκατάλειψης της Ζώνης. Ανοιχτά οι εργάτες αποδοκίμαζαν τον νέο πρόεδρο και τον Πουντίδη και όλη την ΕΣΑΚ γι αυτό το πραξικόπημα και όλη η Ζώνη έβραζε. Στην πραγματικότητα οι εργάτες ήταν γενικότερα εξοργισμένοι με την ΕΣΑΚ γιατί έχουν βαρεθεί να δουλεύουν ασταμάτητα τα μέλη της, επειδή εκβιάζουν τους εργοδότες με τις επιτροπές υγιεινής και ασφάλειας, και οι ίδιοι να είναι άνεργοι, έχουν βαρεθεί τον αυταρχισμό της, έχουν καταλάβει ότι η ΕΣΑΚ πουλάει τις οικονομικές τους διεκδικήσεις και έχουν καταλάβει ότι δεν δίνει δεκάρα για τον εκσυγχρονισμό και την επιβίωση της Επισκευαστικής Ζώνης. Ο διορισμός φερτού προέδρου ήταν απλά η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι.

Η μάχη των υπογραφών και “οι ενωτικοί” της ΑΣΕΚ.

Τότε ο ΕΡΓΑΣ πήρε την πρωτοβουλία να μαζέψει υπογραφές από τους εργάτες κάτω από ένα κείμενο που καταδίκαζε τον διορισμό του φερτού προέδρου και ζητούσε διεξαγωγή νέων εκλογών για ΔΣ. Οι εργάτες άρχισαν να υπογράφουν μαζικά. Τότε εμφανίστηκαν οι Καραγιαννάκης-Λιακόπουλος οι οποίοι μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχαν αντιδράσει ουσιαστικά σε αυτό το διορισμό και κάλεσαν τον ΕΡΓΑΣ να αλλάξει το κείμενο των υπογραφών και να ζητάει πραγματοποίηση Γενικής Συνέλευσης για μομφή στο ΔΣ και εκλογές και όχι γενικά για εκλογές και αυτό για να συμμετέχει και η ΑΣΕΚ στο μάζεμα των υπογραφών. Για τον ΕΡΓΑΣ το βασικό δεν ήταν οποιαδήποτε διαδικασία Γενικής Συνέλευσης και κάθε άλλη τυπική διαδικασία γιατί αυτές υπόκεινται πάντα στη νοθεία της ΕΣΑΚ που έχει στα χέρια της τα πρακτικά και τους εκτός Ζώνης. Για τον ΕΡΓΑΣ το βασικό ήταν να αναπτυχθεί ένα κίνημα που θα συσπείρωνε και θα οργάνωνε τους εργάτες και το οποίο θα υποχρέωνε την ΕΣΑΚ από τους πρακτικούς συσχετισμούς, είτε να κάνει γνήσιες εκλογές ή να υποστεί την πιο συνεπή δημοκρατική λύση: να δημιουργηθεί ένα αληθινό και μαζικό συνδικάτο Ζώνης.
Παρ όλη αυτή την αντίληψή του ο ΕΡΓΑΣ δέχτηκε την πρόταση της ΑΣΕΚ να φτιαχτεί ένα νέο κείμενο υπογραφών για να μπορέσουν να ενωθούν όλες οι εργατικές δυνάμεις που υπήρχαν διαθέσιμες στον κοινό σκοπό να πέσει η δικτατορία της ΕΣΑΚ στο λιμάνι. Βέβαια ο ΕΡΓΑΣ δεν είχε καμιά αυταπάτη για τις αληθινές τελικές προθέσεις της ΑΣΕΚ που τόσες φορές την είχε καταγγείλει ότι ήταν η τελική ασπίδα της ΕΣΑΚ. Όμως σημασία είχε τι πίστευαν οι εργάτες για την ΑΣΕΚ και αυτοί πίστευαν ότι η παράταξη αυτή ήταν χοντρικά μια αντιΕΣΑΚ παράταξη, βέβαια σε μικρότερο βαθμό από όσο ο ΕΡΓΑΣ, όμως αρκετοί αντιπουντιδικοί εργάτες την ακολουθούσαν. Στην πραγματικότητα αυτή η παράταξη αντέστρεφε την κατηγορία που απηύθυνε ο ΕΡΓΑΣ στην ΑΣΕΚ για φιλοπουντιδισμό λέγοντας ότι ο Πουντίδης δεν πέφτει γιατί ο ΕΡΓΑΣ δεν ενώνεται με την ΑΣΕΚ όχι γιατί η δεύτερη πουλάει τον αγώνα αλλά αντίστροφα γιατί τον πουλάει ο ΕΡΓΑΣ. Ο δημιουργός αυτής της αντιστροφής είναι ο ειδικευμένος σε αυτή τη δουλειά Λιακόπουλος.
Σύμφωνα με αυτήν ο ΕΡΓΑΣ παριστάνει ότι είναι εναντίον της ΕΣΑΚ, αλλά στην πραγματικότητα είναι υπέρ της ΕΣΑΚ γιατί καθοδηγείται από την ΟΑΚΚΕ η οποία όπως και η ΕΣΑΚ, αλλά και κάθε άλλο κόμμα δεν θέλει την ανεξάρτητη ταξική οργάνωση των εργατών. Προτιμάει λοιπόν να υπάρχει μια κυρίαρχη ΕΣΑΚ παρά ένα κίνημα εργατών που να αποτελείται από την “ανεξάρτητη” ΑΣΕΚ (δηλαδή τον ΣΥΝ), τον ΕΡΓΑΣ και κάθε άλλο ανεξάρτητο εργάτη. Σύμφωνα με αυτό το σενάριο ο ίδιος ο ΕΡΓΑΣ είναι εξαιρετικός, αλλά η κομματική του καθοδήγηση, ο Ζαφειρόπουλος, που βρίσκεται εκτός Ζώνης έδιωξε τον εργάτη Λιακόπουλο από μέσα του και έτσι διέσπασε και τον ΕΡΓΑΣ και την ταξική αντιΕΣΑΚ ταξική ενότητα. Αυτήν την ενότητα, σύμφωνα με το ίδιο αυτό σενάριο, την εμποδίζει η ΟΑΚΚΕ διαρκώς από τότε και δεν επιτρέπει στον ΕΡΓΑΣ να ενωθεί με την ΑΣΕΚ, δηλαδή με το Λιακόπουλο. Αυτό το απολίτικο παραμύθι αποδείχτηκε ότι τελικά είχε πιο μεγάλη πέραση από όση πιστεύαμε γιατί ποτέ δεν είχε απαντηθεί ακριβώς επειδή η βασική του επιχειρηματολογία δουλευόταν υπόγεια. Έτσι χωρίς να κάνουν τίποτα ενάντια στον Πουντίδη και μάλιστα ενώ τον βοηθούσαν κάθε φορά που κινδύνευε από τον ΕΡΓΑΣ (κίνημα του 2002 μαζί με τα Λιπάσματα) οι Καραγιαννάκης Λιακόπουλος τσέπωσαν στις τελευταίες εκλογές 3 έδρες μόνο και μόνο κατηγορώντας τον ΕΡΓΑΣ για αντιενωτικό.

Το τέλος μιας φάσης, μια τακτική ήττα και η αποκάλυψη του εσωτερικού εχθρού
Αυτή λοιπόν ήταν μια εξαιρετική ευκαιρία για να ξεκαθαρίσουν τα πράγματα ποιος ήταν και ποιος δεν ήταν αντιΕΣΑΚ στη Ζώνη, ποιος θέλει και ποιος δεν θέλει να πέσει η κλίκα, ποιος θέλει και ποιος δεν θέλει την δημοκρατική αυτοοργάνωση και ενότητα των εργατών. Πραγματικά δεν υπήρξε ποτέ στην ιστορία της Ζώνης καλύτερη στιγμή για να πέσει η κλίκα Πουντίδη. Ποτέ δεν είχε τόση εσωτερική φαγωμάρα, και τόσο χαμηλό ηθικό και ποτέ οι εργάτες δεν ήταν τόσο θυμωμένοι μαζί της. Η μάχη αυτή για την πτώση της κλίκας συνεχίζεται, αλλά η φάση της εφόδου με το μάζεμα των υπογραφών έχει τελειώσει δίχως η κλίκα να πέσει και αυτό με ευθύνη της ΑΣΕΚ. Είναι η πρώτη φορά στα 4 χρόνια της ύπαρξης αυτού του διασπαστικού, αντεργατικού μορφώματος που η φύση του έγινε πλατειά αντιληπτή από τους εργάτες. Στην ουσία με αυτή την αποκάλυψη έχει μπει η βάση για την πτώση της κλίκας.
Η μάχη των υπογραφών κράτησε περίπου δυο μήνες και σε αυτήν συμμετείχε και η ΠΑΣΚΕ της Ζώνης. Στη διάρκεια αυτών των δύο μηνών μαζεύτηκαν πάνω από 700 υπογραφές, από τις οποίες σε πρώτη φάση κατατέθηκαν στο ΔΣ οι 450 περίπου ζητώντας σύγκλιση Γενικής Συνέλευσης. Η κλίκα διαρκώς αρνιόταν και ανέβαλε να συγκαλέσει ΓΣ. Η άποψη του ΕΡΓΑΣ ότι ποτέ η κλίκα δεν θα δεχόταν να κάνει ομαλή συνέλευση διαρκώς δικαιωνόταν και πρότεινε ότι η μόνη λύση είναι να φτιάξουν οι εργάτες Συνδικάτο Ζώνης. Η ΑΣΕΚ διαφώνησε με αυτή τη θέση μέσα στο ΔΣ παίρνοντας το μέρος της ΕΣΑΚ. Η ελπίδα της ΑΣΕΚ ως το τέλος ήταν ότι η κλίκα θα παραχωρούσε Γενική Συνέλευση με αποκλειστικό ξεχωριστό θέμα τη μομφή όπως είχε την υποχρέωση από το καταστατικό. Αλλά η κλίκα ποδοπάτησε με κάθε άνεση το καταστατικό και συγκάλεσε μια Γ. Συνέλευση με τρέχοντα ζητήματα και έβαλε και τη μομφή να συζητηθεί ενιαία μαζί με αυτά και στο τέλος όλης της συζήτησης να ψηφιστούν όλα τα θέματα μαζί. Αυτό είναι ένα συνηθισμένο τέχνασμα της ΕΣΑΚ με το οποίο κουράζει με τις ατέλειωτες τοποθετήσεις της τον πλατύ κόσμο ο οποίος φεύγει και μένουν οι κνίτες στο τέλος να ψηφίσουν ότι θέλουν.
Οι τρεις παρατάξεις με κοινή προκήρυξη τους και με μια πολύ γερή προπαγάνδα με ντουντούκες στην Πύλη και στην οποία, όπως πάντα, συμμετείχαν κατά συντριπτική πλειοψηφία τα μέλη του ΕΡΓΑΣ, κάλεσαν τον κόσμο να μην πάει στην παράνομη ΓΣ της ΕΣΑΚ. Το αποτέλεσμα ήταν ότι σε αυτή τη ΓΣ πήγαν μόνο 100 άτομα παρά την έντονη δραστηριότητα της ΕΣΑΚ. Ήταν η μεγαλύτερη συνδικαλιστική ήττα της κλίκας στη Ζώνη. Μετά από αυτήν την ήττα όλο το ζήτημα ήταν να γίνει κοινή συγκέντρωση των 3 παρατάξεων που θα μάζευαν περισσότερο κόσμο και θα έβαζαν το ζήτημα μιας νέας εξουσίας, έστω και μεταβατικής στη Ζώνη. Αυτή ήταν η πρόταση του ΕΡΓΑΣ στις άλλες δύο παρατάξεις. Η ΑΣΕΚ την αρνήθηκε εντελώς και αντιπρότεινε να δοθεί στην ΕΣΑΚ και άλλο περιθώριο για να πραγματοποιήσει τη ΓΣ για τη μομφή. Αλλά η ΕΣΑΚ είχε βάλει τη μομφή σε συζήτηση-παρωδία στην παράνομη συνέλευση της και αυτή είχε αποσπάσει 8 ψήφους. Ο ΕΡΓΑΣ είπε ότι η πρόταση της ΑΣΕΚ σήμαινε μια γλοιώδη ικεσία της ΕΣΑΚ η οποία προκαλούσε όλο τον κλάδο και μια παραίτηση από τη σύγκρουση μαζί της. Οι Λιακόπουλος-Καραγιαννάκης επέμεναν. Η ΠΑΣΚΕ τους ακολούθησε, αν και απρόθυμα. Τότε μπροστά στη Ζώνη μπήκαν δυο προκηρύξεις. Μια του ΕΡΓΑΣ που καλούσε, έστω και μόνος του τους εργάτες σε συγκέντρωση για να απαντήσει η Ζώνη στους τραμπούκους (σε αυτή τη συγκέντρωση ο ΕΡΓΑΣ δεν κατήγγειλε τις δυο άλλες παρατάξεις, αλλά τις καλούσε στη συγκέντρωση), και μια της ΑΣΕΚ και της ΠΑΣΚΕ που δεν καλούσε σε τίποτα αλλά μόνο σε αναμονή για να δεχτεί η κλίκα τη ΓΣ που ήδη είχε απορρίψει.
Για πρώτη φορά στα 4 χρόνια η Ζώνη κατάλαβε τις δυο γραμμές και έριξε στην ΑΣΕΚ την ευθύνη της υποχώρησης απέναντι στην κλίκα και της διάσπασης του μετώπου των 3. Άλλωστε σε όλη τη μάχη είχε δει ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με την ΑΣΕΚ. Πραγματικά σε όλη τη διάρκεια αυτού του αγώνα η πιο σοβαρή δουλειά που κάνανε οι Λιακόπουλος-Καραγιαννάκης, δεν ήταν να συσπειρώνουν ανθρώπους για να δυναμώσουν την πάλη ενάντια στην ΕΣΑΚ, αλλά αφιερώνανε την ώρα τους για να κατηγορούν τον ΕΡΓΑΣ ότι δεν ήταν όσο ενωτικός έπρεπε. Ο ΕΡΓΑΣ έβγαλε μαζί τους και με την ΠΑΣΚΕ 3 προκηρύξεις μέσα σε λίγες βδομάδες και αυτοί, οι δήθεν ενωτικοί, αντί να χαιρετήσουν αυτή την ενότητα κατηγορούσαν τον ΕΡΓΑΣ ότι δεν συμφωνεί από τώρα ότι στις εκλογές που θα γίνουν μετά από 8 μήνες θα κατεβεί σε κοινό ψηφοδέλτιο με την ΑΣΕΚ! Ο ΕΡΓΑΣ βέβαια τους απαντούσε ότι κοινό ψηφοδέλτιο σημαίνει κοινές θέσεις και η πρώτη κοινή θέση για κοινό ψηφοδέλτιο είναι η ίδρυση Συνδικάτου Ζώνης. Εδώ η ΑΣΕΚ έλεγε “όχι” και έτσι ο υποτιθέμενος ενωτισμός της κατέρρεε και αποκαλυπτόταν σαν φιλοπουντιδισμός. Έτσι όταν η ΑΣΕΚ αρνήθηκε την συγκέντρωση μετά την αποτυχημένη ΓΣ της κλίκας ο κόσμος ήταν έτοιμος να την καταλάβει.
Βέβαια ο κόσμος ενώ από τη μια κατάλαβε ποιος έφταιγε, από την άλλη απογοητεύτηκε γιατί δεν πίστεψε ότι μετά από αυτή τη στάση της ΑΣΕΚ και της ΠΑΣΚΕ θα μπορούσε μόνος του ο ΕΡΓΑΣ να ρίξει την ΕΣΑΚ. Έτσι και η συγκέντρωση του ΕΡΓΑΣ που ακολούθησε ήταν άμαζη. Όμως ήταν εκεί η ΑΣΕΚ που έριξε την ευθύνη της μικρής μαζικότητας στην ανωριμότητα της κατάστασης και στην κομματικοποίηση, δηλαδή στην ΟΑΚΚΕ! Το θράσος αυτών των ανθρώπων ήταν ατέλειωτο. Αλλά τα φαινόμενα οδηγούνταν στην κορύφωσή τους. Ο ΕΡΓΑΣ συνέχισε την τακτική του να εξαντλεί κάθε όριο στην πολιτική του για την ενότητα ενάντια στην ΕΣΑΚ και πρότεινε πάλι στις άλλες δύο παρατάξεις συνεργασία. Πρότεινε δηλαδή τη συγκρότηση ενός καθημερινού, επίμονου μετώπου πάλης ενάντια στην ΕΣΑΚ, ενάντια στο σπασμένο μεροκάματο, για τις επιδοτήσεις για την ανεργία ιδιαίτερα τώρα που με πρόσχημα την Ολυμπιάδα ακούγονταν ότι η κυβέρνηση θα κλείσει για 2 μήνες τη Ζώνη, και για τον έλεγχο της σειράς μέσα από τις επιτροπές ειδικοτήτων (Αυτές οι επιτροπές στέλνουν τους άνεργους στη δουλειά σύμφωνα με ένα ποσοστό 30% των απασχολουμένων που η εργοδοσία υποχρεώνεται να προσλαμβάνει από το σωματείο. Αυτό το ποσοστό προσπαθεί να το διανέμει η ΕΣΑΚ παραβιάζοντας τη σειρά προτεραιότητας για να κάνει εκβιασμό στους εργάτες και να τους υποχρεώνει να την ακολουθούν). Στην πρόταση αυτή η ΑΣΕΚ απάντησε με μια άλλη: Να αποχωρήσουν οι 3 παρατάξεις από το ΔΣ, να μην συμμετέχουν σε καμιά δραστηριότητα καθημερινής πάλης και να βγάλουν μια εφημερίδα που θα διαμαρτύρεται ενάντια στην ΕΣΑΚ μέχρι το Νοέμβρη που θα γίνουν οι εκλογές για νέο ΔΣ. Επρόκειτο για μια πρόταση λιποταξίας που έπαιρνε “επαναστατική” μορφή σύμφωνα πάλι με τη συνηθισμένη μέθοδο της αντιστροφής. Αλλά αυτή τη φορά η αντιστροφή δεν έπιασε. Κανείς εργάτης δεν πίστεψε ότι η ΑΣΕΚ ήθελε την παρατεταμένη αυτή αποχή από επαναστατική διάθεση και όχι από λιποταξία την ώρα που λίγες μέρες πριν τους είχε πουλήσει απέναντι στην ΕΣΑΚ η οποία στο μεταξύ βρήκε λόγω αυτής της προδοσίας ένα μέρος από την παλιά της δύναμη. Αυτή τη φορά η ΑΣΕΚ έμεινε εντελώς μόνη της, τόσο μόνη ώστε τελικά την εγκατέλειψε και η ΠΑΣΚΕ που πέρασε με την πρόταση του ΕΡΓΑΣ. Και όχι μόνο η ΠΑΣΚΕ. Ένα μεγάλο μέρος των παλιών οπαδών της ΑΣΕΚ ακολουθούν τώρα τις πρωτοβουλίες του μετώπου ΕΡΓΑΣ-ΠΑΣΚΕ.
Ήδη η συνεργασία ΕΡΓΑΣ-ΠΑΣΚΕ έβγαλε την πρώτη της ανακοίνωση και ξεκίνησε με το ζήτημα της επιδότησης-αποζημίωσης των εργατών για όσο διάστημα δεν θα δουλεύει η Ζώνη. Το αποτέλεσμα είναι ότι η συσπείρωση του νέου εργατικού μετώπου που έχει δημιουργηθεί στη Ζώνη διαρκώς αυξάνεται.