Η τελευταία αφίσα της ΟΑΚΚΕ
ΕΞΟΡΜΗΣΗ ΔΙΑΦΩΤΙΣΗΣ ΚΑΙ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΣΤΟ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΟ ΣΑΜΠΟΤΑΖ

Η ΟΑΚΚΕ ξεκίνησε μέσα στον Ιούλιο μια πολιτική εξόρμηση για το ζήτημα της οικονομικής κρίσης που πλησιάζει και για το παραγωγικό, ειδικά το βιομηχανικό σαμποτάζ που βρίσκεται στη βάση της. Τα σημάδια αυτής της κρίσης είναι ήδη ορατά και προς το παρόν έχουν να κάνουν περισσότερο με τα κρίσιμα οικονομικά στοιχεία όπως η αύξηση του δημόσιου χρέους και του χρέους των ιδιωτών, το αυξανόμενο έλλειμμα του προϋπολογισμού, και η μείωση των εξαγωγών με την ανάλογη αύξηση του εμπορικού ελλείμματος.
Όμως κάποια στιγμή τα αρνητικά οικονομικά στοιχεία θα μετατραπούν σε πρακτική και φανερή μείωση της παραγωγής και της γενικής οικονομικής δραστηριότητας, σε επιτάχυνση της διαδικασίας χρεοκοπιών και σε αλματώδη αύξηση της ανεργίας. Εκτιμάμε ότι αυτή η εξέλιξη είναι αναπόδραστη γιατί στην ελληνική περίπτωση δεν έχουμε να κάνουμε με μια κυκλική κρίση υπερπαραγωγής συνηθισμένου καπιταλιστικού τύπου, ούτε καν με μια ξαφνική χρηματιστηριακή κρίση ασιατικού τύπου. Εδώ έχουμε να κάνουμε με μια προαναγγελθείσα κρίση που οφείλεται σε σταδιακή μείωση και τελικά συντριβή του πραγματικού παραγωγικού δυναμικού της χώρας την ώρα που η κατανάλωση του κράτους και η ατομική κατανάλωση του πληθυσμού και η εσωτερική αγορά συνεχίζουν να αντιστοιχούν σε μια προηγούμενη περίοδο παραγωγής κινούμενες από τον κρατικό και ιδιωτικό δανεισμό και από αδράνεια.
Εκτιμάμε ότι αυτή η αντίφαση δεν μπορεί να σέρνεται για καιρό. Ήδη σταματάει μέσα στο μήνα που έρχεται να κινείται η ατμομηχανή της παραγωγής των τελευταίων πέντε χρόνων που ήταν η κατασκευή των Ολυμπιακών έργων και των μεγάλων σχετικών με αυτές υποδομών. Αυτή η παραγωγή κινήθηκε από τα ευρωπαϊκά λεφτά και πιο πολύ από τον κρατικό δανεισμό και από την άποψη της κεφαλαιικής συσσώρευσης υπερμεγέθυνε ένα παρασιτικό κρατικοδίαιτο κεφάλαιο, ένα καθαρά ληστρικό κεφάλαιο που ζει έξω από τον εσωτερικό και διεθνή ανταγωνισμό, το κεφάλαιο δύο μεγάλων κατασκευαστικών και βασικά του Μπόμπολα. Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι η καθυστέρηση των ολυμπιακών έργων ήταν μεθοδευμένη για να αποσπάσει αυτό το κεφάλαιο πιο συμφερτικές τιμές της τελευταίας στιγμής, τιμές ανάγκης, από το κράτος. Επίσης αυτός ήταν ο λόγος που τα στάδια ήταν τόσο πολυτελή. Καμιά Ολυμπιάδα δεν κόστισε τόσο πολύ σε άμεσα ολυμπιακά έργα δηλαδή 5 δισεκατομμύρια Ευρώ. Ο Ζακ Ρογκ πρόεδρος της Διεθνούς ολυμπιακής επιτροπής κατηγόρησε τους διοργανωτές για αυτό. Πραγματικά μπορούσαν να κάνουν ελαφριές, λυόμενες κατασκευές με κόστος πολλές φορές μικρότερο από το σημερινό. Τώρα εκτός από το κόστος κατασκευής θα έχουμε γι αυτά και ένα κόστος συντήρησης που θα ξεπερνάει τα 150 εκ. ευρώ το χρόνο! (Ελευθεροτυπία, 24 Ιούλη).
Αυτό λοιπόν το κεφάλαιο δεν μπορεί να ζήσει έξω από τον κρατικό δανεισμό και έξω από τη ληστεία των υπαρχόντων πόρων αν ο δανεισμός μειωθεί. Αλλά ο κρατικός δανεισμός δεν μπορεί να συνεχίζεται παραπέρα γιατί το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα, το ίδιο που αύξησε την πιστωτική επιφάνεια της χώρας, το ίδιο που έριξε τα επιτόκια και θα μπορούσε να είναι χρυσάφι για την ανάπτυξη της, απαιτεί τώρα μείωση του δανεισμού, άρα μείωση των μεγάλων έργων, μείωση λοιπόν στη λειτουργία μιας πελώριας παραγωγικής αλυσίδας. Για παράδειγμα το σταδιακό σταμάτημα της παραγωγής των μεγάλων έργων λόγω παράδοσης τους, έφερε μόνο στην ΑΓΕΤ Ηρακλής μια μείωση πώλησης τσιμέντου κατά 17%.
Το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης σκέφτεται να απαντήσει σε αυτή την μείωση με συνέχιση των έργων μέσω αυτοχρηματοδότησης. Σκέφτεται δηλαδή να δώσει στους εργολάβους να χτίζουν κοινωφελή έργα, πχ νοσοκομεία, τα οποία το κράτος θα δεσμεύεται να τα μισθώνει από τον κατασκευαστή με μακρόχρονες συμφωνίες. Το με ποιους όρους θα γίνεται αυτό μας το μαρτυράει η Αττική οδός που είναι τώρα στα χέρια του Μπόμπολα κατά 40% (αν και το 70% του κόστους κατασκευής το ανέλαβε η ΕΕ) και για τη χρήση της οποίας οι πολίτες πληρώνουν το μεγαλύτερο ποσό για διόδια στον κόσμο ανά χιλιόμετρο. (Σε λίγες μέρες μάλιστα θα πληρώνουν στη μεγαλοβδέλλα αυτή 3 ευρώ ανεξάρτητα από διαδρομή, από 2 που είναι τώρα ). Όμως οι μεγαλοβδέλλες δεν δείχνουν διατεθειμένες να πληρώσουν μόνες τους τα λεφτά που χρειάζονται αυτές οι κατασκευές και το σχέδιο έχει κολλήσει. Έτσι 60000 με 100000 άνθρωποι θα είναι σε λίγο άνεργοι από εκείνους που δουλεύουν άμεσα στα μεγάλα έργα και μερικές άλλες χιλιάδες από κείνους που θα περισσέψουν από την ευρύτερη αλυσίδα παραγωγής. Αυτό σημαίνει ότι θα έχουμε μια αντίστοιχη μείωση της ατομικής κατανάλωσης, αλλά και της παραγωγικής, οπότε μια σειρά κλάδοι που παραπαίουν με πρώτο το μικρό λιανεμπόριο θα αρχίζουν να βυθίζονται στην κρίση. Ήδη η μείωση της καταναλωτικής ικανότητας της μάζας και ο φόβος της για το μέλλον άρχισε να επιδρά για πρώτη φορά στη μείωση της κατασκευής, οπότε για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια υπάρχει πτώση της αξίας της γης. Αυτό το τελευταίο από μόνο του θα ήταν καλό, αλλά εδώ σημαίνει στένεμα της παραγωγής και της γενικής κατανάλωσης, στένεμα και του περιθώριου για πιστώσεις. Μια ουσιαστική πτώση πάντως της οικοδομικής δραστηριότητας θα αποτελούσε ένα ακόμα βαθύτερο πλήγμα από εκείνο της μεγάλης κατασκευαστικής.
Στην πραγματικότητα μια σύγχρονη χώρα με μεγάλη βιομηχανική παραγωγή θα χώραγε και σπατάλες και μεγάλες βδέλλες και μια ύφεση στις κατασκευές, ακόμα και έναν υπέρογκο δανεισμό. Η κρίση προβάλει εδώ σαν αναγκαιότητα επειδή για 25 ολόκληρα χρόνια βομβαρδίστηκαν με μια πρωτοφανή λύσσα οι παραγωγικές δυνάμεις, ιδιαίτερα οι πιο μεγάλες, οι πιο συγκεντρωμένες και σύγχρονες. Οι σαμποτέρ ρίξανε τη θεωρία ότι η ανάπτυξη στην Ελλάδα πρέπει να είναι του μικρού, της μικρής παραγωγής, της μικρής βιομηχανικής μονάδας, της μικρής τουριστικής. Αλλά αυτές οι μονάδες στο σύγχρονο κόσμο ζουν κάτω από τη σκιά των μεγάλων και μέσα στις χαραμάδες τους ή λειτουργούν σαν πειραματικά εργαστήρια και προπομποί των μεγάλων. Γι αυτό δίπλα στις μεγάλες και τις μεσαίες και οι μικρές μονάδες αργοπεθαίνουν και σαρώνονται η μια μετά την άλλη στη χώρα μας. Η τελική αδυναμία των μικρών είναι η χαμηλή παραγωγικότητα πράγμα που σημαίνει αύξηση των τιμών παραγωγής. Αυτό αντανακλάται ιδιαίτερα στον τουρισμό που ήταν για χρόνια το άλλο παραμύθι που σέρβιραν οι σαμποταριστές. Τώρα ο τουρισμός έχει μπει σε ανεπίστρεπτη κρίση ακριβώς γιατί στηρίχθηκε στη μικρή μονάδα και έτσι έγινε και πανάκριβος και κακής ποιότητας και ανόητα κερδοσκοπικός όπως μόνο οι περιορισμένοι μικροαστοί ραντιέρηδες ξέρουν να είναι. Αλλά στην τουριστική ακρίβεια συνεισέφερε αποφασιστικά και ένας άλλος τομέας που κρατήθηκε επίτηδες στη μικρή παραγωγή, ο αγροτικός. Αυτός έδωσε για κάποια χρόνια υποφερτές τιμές χάρη στην απλήρωτη εργατική δύναμη των μεταναστών, αλλά τώρα επειδή και ο μέσος μισθός των τελευταίων ανέβηκε και η τεχνική σχετική παραγωγικότητα του τομέα συνεχίζει να πέφτει οι τιμές δεν κρατιούνται και οι υπουργοί περιδιαβαίνουν τις λαϊκές αγορές για να τις συγκρατήσουν.
Από παντού έρχεται η ώρα της πληρωμής του σαμποτάζ και όπως συμβαίνει συνήθως με τις πληρωμές γίνονται απαιτητές όλες την ίδια στιγμή. Τώρα που μιλάμε 60 εταιρείες εισηγμένες στο χρηματιστήριο με 6000 μισθωτούς είναι καταχρεωμένες και έχουν μπει σε επιτήρηση ενώ διακόπτουν η μια μετά την άλλη τη λειτουργία τους οι κλωστοϋφαντουργικές βιομηχανίες σαν τα κλωστήρια Ναούσης και την Ελλατέξ ή άλλες ελαφριές βιομηχανίες σαν τα Αλλαντικά Θράκης. Χαρακτηριστικά καταχρεωμένες είναι και άλλες πολύ μεγάλες εταιρείες που δεν έχουν μπει ακόμα σε παραγωγική κρίση, και πρώτοι και καλύτεροι ο ΟΤΕ, η ΔΕΗ με χρέη πάνω από 5 δις ευρώ η κάθε μια. Η ΔΕΗ εξ αιτίας του μακρόχρονου παραγωγικού σαμποτάζ με οικολογικά προσχήματα δεν διαθέτει το περιθώριο ισχύος που της ζητάει η χώρα και έτσι είχαμε το πρόσφατο μπλακ-άουτ. (Η τετρακομματική προπαγάνδα απέδωσε το μπλακ-άουτ σε κακό χειρισμό των χειριστών της ισχύος, δηλαδή τους κατηγόρησε ότι αντί να ρίξουν στο σκοτάδι λίγες περιοχές της χώρας, ρίξανε τη μισή χώρα. Η πιο άμεση αιτία είναι ότι η ΔΕΗ έπρεπε σύμφωνα με τη διεθνή πρακτική να έχει εγκατεστημένη ισχύ γύρω από την Αθήνα της τάξης των 3.000-4.000 MW και όχι τα 1.800 MW που δια της βίας υπάρχουν σήμερα (Ελευθεροτυπία, 13 Ιούλη).
Βέβαια οι σοσιαλφασίστες έχουν τη γνωστή απαντησούλα για κάθε κλείσιμο βιομηχανίας ιδιαίτερα για τις κλωστοϋφαντουργικές ότι δηλαδή φταιει ο παγκόσμιος ανταγωνισμός οπότε και η μεταφορά τους στις χώρες με τα φτηνά μεροκάματα, αλλά δεν λένε ότι γι αυτόν τον ανταγωνισμό πάνω απ όλους φταιει ο κινέζικος φασισμός, και ότι μια λύση είναι να μπει πλαφόν ή να μπουν δασμοί στα κινέζικα προϊόντα. Κυρίως όμως δε λένε ότι στις άλλες χώρες όταν μερικές βιομηχανίες κλείνουν από τον ανταγωνισμό, κάποιες άλλες την ίδια στιγμή ανοίγουν. Εδώ σε ποια βιομηχανία επιτρέπουν να ανοίξει οι σαμποταριστές; Ακόμα και αν και οι 60 βιομηχανίες που αναφέραμε παραπάνω κλείνανε, δεν θα μειωνόταν καθόλου αντίθετα θα ανέβαινε και η συνολική βιομηχανική παραγωγή και η απασχόληση αν πραγματοποιούνταν οι ματαιωμένες επενδύσεις των τελευταίων χρόνων στην TVX, στις Σάπες και στην Πετρόλα συνολικού ύψους 1 δις. δολλαρίων. Μάλιστα μόλις πριν λίγες μέρες ήρθε στο προσκήνιο και η ματαίωση μιας άλλης επένδυσης 300 εκατομμυρίων δολλαρίων στη Λακωνία από μια γιαπωνέζικη εταιρία κατασκευής αιολικών πάρκων, από το οικολογικό κίνημα "ενός βοσκού, ενός πρώην αγροφύλακα και ενός μανάβη" (Ελευθεροτυπία, 24 Ιούλη).
Σύμφωνα με διαρροές στον τύπο (στο ίδιο φύλλο της Ελευθεροτυπίας) η πολιτική ηγεσία του υπουργείου οικονομικών "ολοφύρεται" γι αυτήν την απώλεια από τις επενδύσεις που δεν έγιναν αλλά και για το ακόμα πιο μακροπρόθεσμο πλήγμα που δόθηκε στην οικονομία από το γεγονός ότι με αυτές τις ματαιώσεις αποθαρρύνεται γενικά το ξένο κεφάλαιο από το να επενδύσει. Καταγράψανε μάλιστα στο υπουργείο 300 δημοσιεύματα στο διεθνή τύπο για την περίπτωση της TVX που αναφέρεται πια σαν μια παροιμιώδης περίπτωση χρεωκοπίας επιχείρησης γιατί ένα κράτος που ψήφισε με νόμο στη Βουλή του την έγκριση μια επένδυσης ήταν εκείνο που τελικά την ματαίωσε με τις αποφάσεις του ανώτατου διοικητικού δικαστηρίου, του ΣτΕ.
Αλλά τι γελοίο πράγμα να "ολοφύρονται" οι υπουργοί μιας κυβέρνησης που σαν αντιπολίτευση συμμετείχε με όλο της το βάρος στο κίνημα για τη ματαίωση αυτών των επενδύσεων; Μπορεί βέβαια αυτοί οι συγκεκριμένοι υπουργοί να μην ξέρουν και πολλά για το τι έκανε ο κομματικός τους μηχανισμός σε αυτά τα μέτωπα του σαμποτάζ καθοδηγημένος από τον κνίτη αρχηγό τους. Όμως αυτό δεν τους αθωώνει, απλά τους κάνει λίγο γελοίους και οπωσδήποτε τραγικούς αφού αυτοί πρόκειται να χρεωθούν τις πολιτικές συνέπειες της οικονομικής καταστροφής που έρχεται. Είναι πραγματικά ένα δείγμα αμέτρητης πολιτικής άγνοιας το μέτρο που συνέλαβαν στο υπουργείο του Αλογοσκούφη για να λύσουν το πρόβλημα της ματαίωσης των επενδύσεων. Σκοπεύουν λοιπόν πριν εγκριθεί από τις αρμόδιες υπηρεσίες μια επένδυση να δίνεται στο ΣτΕ μια περιβαλλοντική μελέτη για να γνωμοδοτήσει αυτό για την νομιμότητά της. Κάτι τέτοιο βέβαια θα έχει δύο πιθανά αποτελέσματα, είτε η ματαίωση της επένδυσης θα γίνεται σε αυτό το στάδιο πράγμα που θα κοστίσει πιο λίγο στο θύμα, είτε μετά από μια πρώτη θετική γνωμοδότηση το ΣτΕ θα ξαναεμπλέκεται με προσφυγή σε αυτό των "κινημάτων", που θα μπορούν να επικαλεσθούν ένα εκατομμύριο καινούργια απρόβλεπτα, παραβιάσεις της αρχικής μελέτης, νέες επιστημονικές ανακαλύψεις και ότι απίθανο μπορεί να φανταστεί κανείς, για να ματαιώσουν την επένδυση και να προκαλέσουν και πιο μεγάλη ζημιά στον επενδυτή.
Όχι αυτή η πορεία δεν μπορεί να ανατραπεί με γιατροσόφια. Το πρόβλημα είναι πολιτικό και σαν τέτοιο μπορεί να αντιμετωπισθεί μόνο με πολιτικά μέσα. Πολιτικά μέσα σημαίνει ένα πολιτικό κίνημα ενάντια στους σαμποταριστές που σημαίνει σε τελική ανάλυση ενάντια στην ψευτοαριστερά και τις δύο παράλληλες με αυτήν ηγετικές φράξιες στην ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Πρόκειται για ένα κίνημα που πρέπει να αποκτήσει όγκο και να συγκρουστεί με τους σοσιαλφασίστες , ιδιαίτερα με την οικολογική μεταμόρφωση των τελευταίων σε όλα τα επίπεδα, ιδιαίτερα στο επίπεδο της τοπικής αυτοδιοίκησης όπου βρίσκεται σήμερα το άντρο των δυνάμεων της καταστροφής.
Η καμπάνια της ΟΑΚΚΕ έχει αυτό το στόχο, να ενημερώσει, να διαφωτίσει και όσο είναι δυνατό να συσπειρώσει δυνάμεις. Σε αυτή μάλιστα τη φάση ο πρώτος στόχος θα είναι να προλάβουμε τους σοσιαλφασίστες που μόλις θα αρχίσουν να εκδηλώνονται πιο έντονα τα φαινόμενα της κρίσης θα βγουν να καταγγείλουν το πιο παραγωγικό κομμάτι της αστικής τάξης και θα καλέσουν τους άνεργους, τους πεινασμένους προλετάριους και τους χρεωκοπημένους μικροαστούς, να ζητήσουν αυτό ακριβώς να χτυπηθεί και μάλιστα να φορολογηθεί σαν υπεύθυνο της κρίσης. Αυτό είναι το νόημα του συνθήματος "την κρίση να πληρώσει η ολιγαρχία" που αν μπει σε πράξη θα σημαίνει βάθαιμα της κρίσης, γιατί βέβαια όταν χρησιμοποιούν αυτό το σύνθημα οι σαμποταριστές το τελευταίο πράγμα που έχουν στο μυαλό τους είναι την οικονομική ολιγαρχία, των Μπόμπολα, Κόκκαλη και σία. Δεν είναι άσχετη με αυτό το σύνθημα και με αυτή τη λογική η πρακτική καθήλωση των εισιτηρίων της ακτοπλοΐας που επέβαλε η κυβέρνηση μεταφέροντας ένα μέρος από το κόστος της βιομηχανίας της μεταφοράς από τον καταναλωτή στον μεταφορέα. Με αυτόν τον τρόπο τιμωρεί το ακτοπλοϊκό κεφάλαιο για την κακή έμπνευσή του πριν μερικά χρονιά να εκσυγχρονίσει το στόλο του καταφεύγοντας σε έναν πελώριο δανεισμό. Ακόμα περισσότερο από όσο η βιομηχανική αστική τάξη, θα ενοχοποιηθεί από τον σοσιαλφασισμό για την κρίση η ΕΕ, με τη γνωστή μέθοδο της αντιστροφής αιτίας και αποτελέσματος. Θα πει δηλαδή ότι δεν έφερε η κρίση τα μέτρα μείωσης του δημόσιου χρέους που θα απαιτήσει η ΕΕ από την Ελλάδα, αλλά ότι αυτά τα "νεοφιλελεύθερα" μέτρα που επιβλήθηκαν από την ΕΕ και το κεφάλαιο για τη μείωση των εξόδων του κράτους έφεραν την κρίση γιατί μείωσαν την κατανάλωση του λαού, ιδιαίτερα των δημόσιων υπαλλήλων και των συνταξιούχων.
Στην πραγματικότητα δηλαδή ένα κίνημα των σοσιαλφασιστών ενάντια στην οικονομική κρίση θα χρησιμεύσει για την ακόμα πιο γρήγορη άνοδο τους στην εξουσία, δηλαδή στη γρήγορη κατάληψη της κρατικής μηχανής από τα στελέχη τους που τώρα με την καραμανλική ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ του Γ. Παπανδρέου απέχουν μια ανάσα από τον παλιό στόχο τους.
Γι αυτούς τους λόγους πρέπει να ξεκινήσουμε από τώρα τον αγώνα διαφώτισης του λαού ώστε η κρίση, όποτε ξεσπάσει, να μην επιταχύνει το φασισμό, αλλά να τον καθυστερήσει δημιουργώντας (Ελευθεροτυπία, 24 Ιούλη) ένα πολιτικό και παραγωγικό κίνημα όλου του προοδευτικού τμήματος του έθνους ενάντιά του.