ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑΤΙΚΗ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΟΑΚΚΕ

Ο νικηφόρος αγώνας των απολυμένων των Λιπασμάτων δείχνει το δρόμο

 Αυτήν εδώ την Πρωτομαγιά η ΟΑΚΚΕ δεν έκανε καμιά δικιά της συγκέντρωση γιορτασμού ούτε συμμετείχε σε κάποια άλλη. Δεν είναι ότι δεν το έκρινε σκόπιμο. Απλά επειδή οι ζωντανές ανάγκες του κινήματος προσδιορίζουν το πώς θα γιορτάζονται οι επέτειοι χρειάστηκε να συγκεντρώσουμε όλη την προσοχή και τις ακόμα μικρές στελεχικές μας δυνάμεις της στην πιο κρίσιμη μάχη της ιστορίας της ΟΑΚΚΕ στο μέτωπο των εργατικών αγώνων. Πρόκειται για τη μάχη της ψήφισης του νομοσχέδιου  στη Βουλή για την αποκατάσταση των απολυμένων των Λιπασμάτων που κορυφώθηκε την παραμονή της Πρωτομαγιάς.  Αυτή η μάχη κερδήθηκε παρόλες τις ίντριγκές  του σοσιαλφασισμού, ιδιαίτερα μέσα στο ΠΑΣΟΚ που προσπάθησε να απομονώσει πολιτικά και να χτυπήσει το νόμο μέσα στη Βουλή πράγμα που θα άνοιγε το δρόμο για να εφαρμοστεί αυτός με τον πιο περιοριστικό, στενό και βραχυπρόθεσμο τρόπο από τούτη εδώ ή από όποια άλλη μελλοντική κυβέρνηση.

Την Πρωτομαγιά του 2009 θα την θυμόμαστε για πάντα στην ΟΑΚΚΕ και πιστεύουμε ότι από κάποια στιγμή και πέρα θα την θυμάται όλο το εργατικό κίνημα σαν ένα μεγάλο γεγονός στην ιστορία του. Από άμεση οικονομική και υλική άποψη η νομοθετική νίκη των απολυμένων των Λιπασμάτων δεν αποτελεί ένα μεγάλο γεγονός, δηλαδή δεν έχουμε να κάνουμε καν με μια τελική και καθολική αποκατάσταση των απολυμένων ενός εργοστασίου με την έννοια της εξασφάλισης δουλειάς ή επιδότησης για όλους. Πρόκειται μόνο για την καλύτερη δυνατή υλική δικαίωση των περισσότερων απολυμένων μέσα στις δοσμένες πολιτικές και οικονομικές συνθήκες. Γι αυτό άλλωστε ο αγώνας αυτός δεν έχει τελειώσει.

Όμως αυτή η μερική νίκη στο οικονομικό επίπεδο είναι μια συντριπτική ηθική, ιδεολογική και πολιτική νίκη για το μικρό εργατικό απόσπασμα των απολυμένων που σχεδόν κόντρα στους πάντες ξεκίνησε τη  μεγάλη του πορεία ενάντια στην  αδικία, την ταπείνωση και την προδοσία πριν 9μιση ολόκληρα χρόνια. Είναι αυτός ο αγώνας που θα πιστεύουμε ότι θα γίνεται όσο περνάει ο χρόνος πηγή έμπνευσης για όλους τους προλετάριους αυτής της χώρας.

Πραγματικά δεν υπήρξε ποτέ διεκδικητικός συνδικαλιστικός αγώνας που να κράτησε τόσο πολύ χρόνο χωρίς να εκφυλλιστεί οργανωτικά και χωρίς να πέσει στη γλοιώδη υποταγή στην αστική τάξη ή στους σοσιαλφασίστες εργατοπατέρες. Όχι μόνο  οι αριστεροί άνθρωποι στην πόλη του Πειραιά ή οι συνειδητοί εργάτες αλλά και οι πιο διορατικοί και προοδευτικοί αστοί αναγνώρισαν όλα αυτά το χρόνια το ολότελα ξεχωριστό στυλ απεύθυνσης στο λαό αυτού του κινήματος, τον σεβασμό του στις διαθέσεις των μαζών αλλά και την ταυτόχρονη μαχητικότητά του, την μαζικότητά του, την ασυμβίβαστη προσήλωση στους στόχους του σε συνδυασμό με την ευελιξία του στην τακτική και πάνω από όλα την ανεξάρτητη, ανοιχτή και ειλικρινή στάση του απέναντι στους πάντες.

Η τέτοια ποιοτική δικαίωση αυτού του αγώνα είναι και μια μεγάλη νίκη για την ΟΑΚΚΕ που μέλη της είχαν την τιμή να αναγνωριστούν από τους αγωνιζόμενους εργάτες όχι απλά σαν ένας αξιόπιστος και αφοσιωμένος συμπαραστάτης αλλά και σαν ένα τμήμα του ηγετικού επιτελείου τους που ήταν η Επιτροπή Αγώνα των Λιπασμάτων. Αυτήν την ηγεσία οι εργάτες την εμπιστεύτηκαν για να χαράξουν την πολύπλοκη στρατηγική και τακτική του αγώνα καθώς αυτός πολεμούσε πανίσχυρους ανοιχτούς και κρυμμένους εξωτερικούς αλλά και εσωτερικούς εχθρούς. Εννοείται ότι και η ΟΑΚΚΕ δεν είναι πλέον αυτή που ήταν όταν ξεκίνησε αυτός ο αγώνας. Τα διδάγματα που πήρε από την ασύλληπτη σταθερότητα, τον ρεαλισμό και την απαιτητικότητα για ενότητα και ταυτόχρονα για συνέπεια  που έχουν οι αγωνιζόμενοι εργάτες έχουν επηρεάσει βαθιά τη σκέψη και τις μεθόδους πάλης της.

Πραγματικά μετά από αυτή τη νίκη έχουμε πια την αίσθηση ότι αυτό που έγινε κατορθωτό σε ένα μικρό εργατικό απόσπασμα σε μια πόλη είναι δυνατό κάποια στιγμή να γίνει με όλη την εργατική τάξη και σε όλη τη χώρα. Γιατί εδώ απλά εφαρμόστηκαν και νίκησαν γενικές ιδεολογικές αρχές και μια πολύ συγκεκριμένη πολιτική γραμμή.  Δηλαδή συνδυάστηκε η ταξική προσήλωση στο στόχο και η ένωση με τις πλατειές μάζες με την εφαρμογή  της γραμμής του δημοκρατικού μετώπου ενάντια στο σοσιαλφασισμό. Δίχως αυτά τα δυο η νίκη των Λιπασμάτων θα ήταν αδύνατη. Αυτό δηλαδή που έκαναν τα Λιπάσματα ήταν ότι κέρδισαν την λογική και την καρδιά του λαού του Πειραιά- αλλά σε ένα βαθμό και της χώρας όσο το επέτρεψε ο τηλεοπτικός αποκλεισμός του αγώνα- και ταυτόχρονα αντιστρέψανε τον συνηθισμένο ακατανίκητο καταμερισμό εργασίας του σοσιαλφασισμού με τον οποίο αυτός συντρίβει τους αντιπάλους του. Δηλαδή δεν περίμεναν να συνθλιβούν ανάμεσα στα δύο σαγόνια, το σαγόνι ΣΥΝ-ΠΑΣΟΚ, και το σαγόνι ψευτοΚΚΕ-ΛΑΟΣ - ΝΔ του σοσιαλφασιστικού καρχαρία. Αντίθετα κρατώντας σταθερά την σημαία των ταξικών συμφερόντων τους οι σφιχτά ενωμένοι λιπασματιώτες στηρίχθηκαν κύρια στις δυνάμεις του λαού αλλά και συμμάχησαν με τις πιο αντι-σοσιαλφασιστικές τάσεις τόσο του ΠΑΣΟΚ όσο και της ΝΔ τόσο στον Πειραιά όσο και στην Ευρωβουλή και απέκρουσαν τις ανοιχτές και λυσσασμένες επιθέσεις του ψευτοΚΚΕ, τις ύπουλες επιθέσεις του ΣΥΝ και την εναντίωση στην όποια αποκατάσταση των Λιπασμάτων από τις ηγεσίες της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ.  Το αποτέλεσμα  αυτής της πολιτικής ήταν ότι κέρδισαν όλες τις μάχες σταθμούς τη μια μετά την άλλη, συνδικαλιστικές, πολιτικές και δικαστικές στη διάρκεια των 9,5 χρόνων.

Η γραμμή του αντισοσιαλφασιστικού μετώπου είναι η πιο μαζική γραμμή

Την πολιτική του αντι-σοσιαλφασιστικού μετώπου δεν τον επέβαλε η ΟΑΚΚΕ στον αγώνα αλλά ήταν μια ανάγκη που την έβλεπαν όλοι οι εργάτες να ξεπροβάλει μέσα από την ίδια τους την πείρα. Γιατί όλοι είδαν ότι το εργοστάσιο το έκλεισαν καθαρά και ξάστερα ο ΣΥΝ και το ψευτοΚΚΕ και ότι τελικά με αυτά τα κόμματα συμμάχησαν και οι πιο αντεργατικές μερίδες του ΠΑΣΟΚ που κυριαρχούσε στο εργοστάσιο και στην περιοχή για να το κλείσουν και να πετάξουν τους εργάτες στο δρόμο. Εξ αιτίας άλλωστε της συνεπούς, πολύ πριν κλείσει το εργοστάσιο, πάλης της ΟΑΚΚΕ για να μείνει αυτό ανοιχτό οι εργάτες μετά το κλείσιμο πλησίασαν το μέτωπο της Επιτροπής για τη Σωτηρία του εργοστασίου που η ΟΑΚΚΕ είχε χτίσει.

Στην πραγματικότητα η νικηφόρα πλατειά γραμμή που συσπείρωσε το λαό του Πειραιά γύρω από τον αγώνα των Λιπασμάτων ήταν η γραμμή ενάντια στο βιομηχανικό σαμποτάζ. Αυτό είναι το πιο ορατό στο λαό έγκλημα του σοσιαλφασισμού, πιο ορατό από την αντιδημοκρατία του και πολύ πιο ορατό από την υποδούλωσή του στη Ρωσία. Αυτό το έχει νοιώσει, ιδιαίτερα για τον ΣΥΝ, όλη η Ελλάδα. Από την άλλη ο αγώνας των Λιπασμάτων έγινε πολύ αγαπητός στο λαό του Πειραιά γιατί δεν χρησιμοποίησε ποτέ μορφές βίας ακριβώς επειδή αυτές έχουν ταυτιστεί με τη σοσιαλφασισμό και έχουν γίνει γι αυτό γενικά μισητές.

Αποδεικνύεται στην πραγματικότητα  ότι η γραμμή του αντισοσιαλφασιστικού μετώπου είναι η πιο πλατειά που υπάρχει και μάλιστα είναι η πιο αποδεχτή μέσα στη βιομηχανική εργατική τάξη. Τα μόνα ζητήματα στα οποία η αντι-σοσιαλφασιστική γραμμή δεν γίνεται κατανοητή στην εργατική τάξη και γενικότερα στις μάζες ( και εκεί οι πράκτορες χορεύουν και κυριαρχούν) είναι τα λεγόμενα «εθνικά» και τα διεθνή ζητήματα όπου η εμπειρία των μαζών δεν είναι άμεση αλλά διαμορφώνεται από τα ΜΜΕ στα οποία οι σοσιαλφασίστες ηγεμονεύουν με τη βοήθεια των ριζωμένων εθνικιστικών προκαταλήψεων.

Αυτή η ευρύτητα αποδοχής των βασικών στόχων και των μορφών του αντισοσιαλφασιστικού αγώνα από το βιομηχανικό προλεταριάτο και το λαό μας κάνει πολύ αισιόδοξους για το μέλλον. Ακόμα και μέσα στην κρίση αυτή που έχει αγκαλιάσει τη χώρα μας και όλο τον κόσμο και μπροστά στην οποία  οι φαιοκόκκινοι γενικότερα εμφανίζονται κυρίαρχοι μέσα στην εργατική τάξη η μόνη μαζική απάντηση που μπορεί να δοθεί και η μόνη διέξοδος είναι στην κατεύθυνση μιας αντισοσιαλφασιστικής αριστεράς που ο πιο συνεπής και πιο προωθημένος εκπρόσωπός της είναι η ΟΑΚΚΕ.

Ενάντια στον δυτικό αστικό και στον σοσιαλφασιστικό οικονομισμό

Γιατί εκεί που η δυτικού τύπου αστική τάξη προτείνει οικονομίστικα σαν μέθοδο διεξόδου από την κρίση το χτύπημα των μισθών δηλαδή το ξεπέρασμα κάθε ορίου στην ήδη πελώρια εξαθλίωση των εργαζομένων και εκεί που ο σοσιαλφασισμός δημαγωγεί πάλι οικονομίστικά για διέξοδο μέσα από αυξήσεις στους μισθούς, δηλαδή μέσα από το κλείσιμο των εργοστασίων και μέσα από την επιτάχυνση της χρεωκοπίας της χώρας η ΟΑΚΚΕ μιλάει για όξυνση της ταξικής πάλης και αλλαγές –σε πρώτη φάση στο δημοκρατικό επίπεδο-  στις παραγωγικές σχέσεις.  (Δες προτελευταίο φύλλο της Νέας Ανατολής). Εμείς προτείνουμε σαν βάση οποιασδήποτε διεξόδου την πάλη για μεταβατικά επαναστατικά αιτήματα με αστοδημοκρατική μορφή όπως:  α) την πάλη ενάντια στις βδέλλες την νέας ανατολικής κρατικής ολιγαρχίας με το χτύπημα των σχέσεων ιδιοποίησης και κατασπατάλησης του συνολικού κοινωνικού πλούτου από αυτήν με όρους ληστείας, β) την πάλη ενάντια στην διεφθαρμένη κι τεμπέλικη γραφειοκρατική ακρίδα καθώς και ενάντια στην μικρομεσαία διεφθαρμένη δουλοκτησία. Αυτό μπορεί να γίνει με το χτύπημα  των σχέσεων νεοφεουδαρχικής και μαφιόζικης πολιτικής προστασίας, με το χτύπημα της φοροδιαφυγής (που τεχνικά είναι εύκολη υπόθεση και μόνο πολιτικά είναι δύσκολη) και με το σταμάτημα του κατατεμαχισμού των μέσων παραγωγής ιδιαίτερα της γης και γ) πάλη ενάντια στους πράκτορες σαμποταριστές με το χτύπημα της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης αρχίζοντας από την πιο ωμή και παραγωγικά πιο καταστροφική, εκείνη από τον ιμπεριαλισμό χιτλερικού τύπου.

Αν αυτές οι μάχες δοθούν νικηφόρα θα μπορεί ακόμα και σε συνθήκες διεθνούς περιβάλλοντος κρίσης η χώρα να ανασάνει, η παραγωγή να ανασάνει, τα εργοστάσια που εμποδίζονται να χτιστούν να χτιστούν, οι έρευνες που περιμένουν να γίνουν να γίνουν και έτσι η χώρα να σωθεί από τη χρεωκοπία και την παρακμή. Έτσι ο παραγόμενος κοινωνικός πλούτος θα μπορεί να αυξηθεί σχετικά και έτσι θα μπορεί να αυξηθεί σχετικά και η διανομή πλούτου υπέρ των μισθωτών. Αν σε αυτά προστεθεί και μια αύξηση του κρατικού εισοδήματος από το χτύπημα της φορολογικής διαφθοράς καθώς και μια αύξηση της φορολογίας των ψηλών και πολύ ψηλών ατομικών εισοδημάτων για όσο καιρό διαρκεί η κρίση, η κατάσταση των εργαζόμενων μαζών μπορεί να μη χειροτερεύσει ακόμα και σε συνθήκες κρίσης.

Ενάντια στην αριστερή φρασεολογία για τα «καπιταλιστικά σεντούκια». Με εργατικό έλεγχο και πάλη να σώσουμε τα εργοστάσια

Πάντως σε κάθε περίπτωση, δηλαδή αν αυτά τα ριζοσπαστικά μέτρα δεν εφαρμοστούν  οι εργαζόμενοι γενικά και πιο πολύ οι βιομηχανικοί εργάτες θα πρέπει να υπερασπίσουν τις επιχειρήσεις που πραγματικά παραπαίουν λόγω κρίσης από το κλείσιμο που θα θελήσουν να τους επιβάλουν οι σοσιαλφασίστες με το κούφιο και δημαγωγικό σύνθημα για κάθε χρήση: «καμιά απόλυση και καμία μείωση μισθού».   

Αυτοί ενώ φωνάζουν ότι για την κρίση φταίει ο καπιταλισμός και μιλάνε και για επανάσταση δεν κάνουν το παραμικρό πρακτικό βήμα για την ανατροπή του καπιταλισμού, δηλαδή δεν προβάλλουν μεταβατικά αιτήματα αλλαγών στις παραγωγικές και πολιτικές σχέσεις όπως αυτά που προτείναμε που θα μπορούσαν πραγματικά να οδηγούσαν και στην επανάσταση αν αυτές τις αλλαγές τις διεκδικούσαν πραγματικά οι μάζες. Εκείνο που κάνουν είναι να προβάλουν δημαγωγικά αιτήματα οικονομικών αυξήσεων πάνω στην κρίση προβάλλοντας τη θέση ότι οι καπιταλιστές έχουν άπειρα συσσωρευμένα κέρδη που μπορούν να τα μοιράσουν στους εργάτες. Για το σκοπό αυτό προωθούν πλάγια ή και ανοιχτά τη κατά τα άλλα μικροαστική θέση ότι οι κρίσεις είναι τεχνητές και έχουν σα στόχο την αύξηση των κερδών των καπιταλιστών.

Σύμφωνα με αυτούς η κρίση του καπιταλισμού δεν αφορά τους εργάτες αφού οι εργάτες μπορούν τάχα να διεκδικήσουν όσες αυξήσεις θέλουν από τα σεντούκια των καπιταλιστών. Για αυτό τους αρέσουν οι ηρωικές φρασούλες του τύπου: «Η κρίση είναι δικιά τους και όχι δικιά μας»  ή η «κρίση τους δεν μας αφορά» ή «δεν συνδιαχειριζόμαστε την κρίση με το κεφάλαιο» ή ρίχνουν το τάχατες αριστερό σύνθημα «την κρίση να πληρώσει η ολιγαρχία». Πρόκειται για μεγάλη απάτη. Πίσω από τα δήθεν επαναστατικά αυτά συνθήματα κρύβεται το χειρότερο ιδεολογικό όπιο για τους εργάτες, δηλαδή καλλιεργείται σε αυτούς η αυταπάτη ότι μπορούν να παίρνουν ότι θέλουν από μισθούς και απολαβές στον καπιταλισμό αρκεί να το θέλουν . Η αλήθεια είναι ότι όσο οι εργάτες πουλάνε την εργατική τους δύναμη στο κεφάλαιο και δεν είναι ιδιοκτήτες των παραγωγικών μέσων, δηλαδή όσο υπάρχουν σαν μισθωτή τάξη στην υπηρεσία του κεφάλαιου τότε η κρίση σαν κρίση του καπιταλισμού είναι αυτόματα και μάλιστα είναι κυρίως κρίση για τους εργάτες. Δηλαδή η κρίση όχι μόνο αφορά άμεσα τους εργάτες, αλλά τους αφορά κύρια και αυτό επειδή είναι οικονομικά αδύνατο σε συνθήκες καπιταλισμού την κρίση να την πληρώσει μόνο η ολιγαρχία ούτε καν κύρια η ολιγαρχία όσο πλούσια και αν είναι.

Αυτό οφείλεται στο ότι στον καπιταλισμό το κεφάλαιο ελάχιστα αποθησαυρίζεται. Γιατί το κεφάλαιο λειτουργεί σαν κεφάλαιο μόνο όταν παράγει κέρδος και παράγει κέρδος μόνο όταν μπαίνει στην παραγωγή δηλαδή μόνο όταν ενώνει το σταθερό κεφάλαιο (μηχανές, κτίρια, γραφεία, κλπ) με τη ζωντανή εργασία.  Όμως η ουσία της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης είναι  ότι πετάει έξω από την παραγωγή και μηχανές και εργάτες, και σταθερό κεφάλαιο και μεταβλητό και έτσι μειώνει παγκόσμια τον όγκο του παραγόμενου πλούτου αφού μειώνει τον όγκο των παραγόμενων εμπορευμάτων σε όλο τον κόσμο, μειώνει τον όγκο της κατανάλωσης και των ατομικών καταναλωτικών μέσων και των μέσων παραγωγής (που αποτελούν τον συντριπτικά μεγαλύτερο όγκο εμπορευμάτων) και τελικά μειώνει και το πάγιο και το ζωντανό κεφάλαιο, δηλαδή απαξιώνει και τα μηχανήματα και την εργατική δύναμη.

Την κρίση δεν θα την πληρώσει η εργατική τάξη μόνο αν πάνω στην κρίση και εξ αιτίας της κρίσης πάρει τα μέσα παραγωγής στα χέρια της και μάλιστα αν τα πάρει σε μια πολύ μεγάλη καπιταλιστική χώρα (ΗΠΑ, Ιαπωνία, Κίνα) ή σε μια σειρά από αρκετά μεγάλες καπιταλιστικές χώρες όπως εκείνες της ΕΕ. Αυτό σημαίνει ότι ακόμα και αν η ελληνική εργατική τάξη αποσπάσει την πολιτική και οικονομική εξουσία με επανάσταση και αυτήν την επανάσταση δεν την τσακίσουν πολιτικά και οικονομικά οι μεγαλύτεροι ιμπεριαλιστές, ακόμα και τότε η κρίση επειδή είναι παγκόσμια θα κοστίσει σε πρώτη φάση μια πραγματική πτώση  του όγκου ή και του ύψους των μισθών στην χώρα μας και σε κάθε άλλη μικρή μεμονωμένη χώρα που θα επιχειρούσε το ίδιο. Γιατί μια συνηθισμένη χώρα θα ήταν αδύνατο να ξεκόψει και μάλιστα για μεγάλο διάστημα από την παγκόσμια αγορά γιατί μέσα σε αυτήν εκτελείται η υλική ανταλλαγή όλων των στοιχείων της παραγωγής, δηλαδή η διατήρηση της παραγωγής του κοινωνικού πλούτου στη χώρα αυτή. Ειδικά μια σοσιαλιστική Ελλάδα που θα έπρεπε να εισπράττει χρήμα από τα καπιταλιστικότατα καράβια που στέλνουν τα έμβασματά τους και διατηρούν στη χώρα μας τα γραφεία τους, από τα καπιταλιστικότατα κράτη που στέλνουν τους τουρίστες τους οι οποίοι δε έχουν ακόμα αποφασίσει να κάνουν την επανάσταση, και από τις όποιες αγροτικές εξαγωγές στις καπιταλιστικές χώρες. Με αυτά τα χρήματα η χώρα  θα αγόραζε μηχανήματα για τα εργοστάσια της, τρακτερ για τους αγρούς της και κομπιούτερ για τα γραφεία της αλλιώς θα ξόφλαγε σε χρόνο μηδέν. Αυτή η βαθιά αλληλεξάρτηση ισχύει ειδικά για μια χώρα σαν τη δικιά μας στην οποία οι σοσιαλφασίστες έχουν τσακίσει την μηχανοκατασκεύή της.

Αν ειδικά η Ελλάδα ακόμα και σαν καπιταλιστική είναι σε θέση μέσα στην κρίση να παράγει περισσότερα είναι μόνο γιατί η χώρα αυτή βομβαρδίζεται από τους σαμποταριστές και τα σύμμαχα παράσιτά τους εδώ και χρόνια. Αλλά μόνο με μείωση του βομβαρδισμού, δηλαδή μόνο με επαναστατικά πολιτικά μέτρα είναι σε θέση να παράγει περισσότερα.  Αλλά όσο αυτά τα επαναστατικά μέτρα δεν παίρνονται και οι σοσιαλφασίστες ρίχνουν το σύνθημα για «αυξήσεις»!!! εξαπατούν ωμά τους προλετάριους.

Οι συνειδητοί εργάτες πρέπει να ξέρουν ότι αν οι δουλειές στην επιχείρηση όπου δουλεύουν μειωθούν σημαντικά αυτοί πρέπει να διεκδικήσουν κατά αρχήν δύο πράγματα: να μάθουν καλά την κατάσταση της επιχείρησης (παραγγελίες, προοπτικές αγοράς ντόπιας και διεθνούς κλπ) και να ζητήσουν εργατικό έλεγχο. Δηλαδή δεν θα δεχτούν να κάνουν καμιά συζήτηση για οποιαδήποτε παραχώρηση πριν μάθουν τα προηγούμενα διανεμόμενα κέρδη της επιχείρησης, πριν μάθουν τις αμοιβές των ψηλών στελεχών και πριν απαιτήσουν να ξεκινήσουν από εκεί οι όποιες μειώσεις εξόδων  της επιχείρησης συμπεριλαμβανομένων των περικοπών των περιττών εξόδων λόγω κακής λειτουργίας ή εξόδων παράστασης κλπ. Αλλά αν και αυτά τα μέτρα δεν φτάνουν για να κρατήσουν ζωντανή την επιχείρηση οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να πάψουν να ζητάνε ασφαλιστικές καλύψεις από το κράτος σε περίπτωση απολύσεων, κρατικές επιδοτήσεις στους μισθούς κλπ (και πάντα βέβαια παράλληλα με όλα τα πολιτικά μέτρα των βαθύτερων αλλαγών που προαναφέραμε). Μόνο αν όλες αυτές οι μέθοδες εξαντληθούν και η επιχείρηση συνεχίζει να τρεκλίζει από έλλειψη παραγελλιών κλπ μόνο τότε μπορούν να συζητήσουν και να δεχτούν μέτρα μείωσης του χρόνου της εργασίας αλλά όχι μείωση των αμοιβών για τον ίδιο με πριν χρόνο εργασίας. Αυτή είναι η πραγματική εργατική πολιτική που φέρνει κοντά τους εργάτες στα προβλήματα διαχείρησης και δεν είναι καθόλου «συνδιαχείρηση με το κεφάλαιο» με την έννοια της υποταγής σε αυτό. Είναι στην ουσία δυαδική εξουσία σε επίπεδο επιχείρησης και γι αυτό οι καπιταλιστές με πάθος αποκρούουν κάθε εργατικό έλεγχο. Το πρόβλημα σε κάθε δυαδική εξουσία είναι αν σε αυτήν συνεχίζεται η ταξική πάλη, αν το προλεταριάτο διατηρεί την ανεξαρτησία του και αν οι αρχηγοί του δεν πουλιούνται στον εργοδότη και δεν συνεδριάζουν στα κρυφά μαζί του. Το ζήτημα είναι κοντολογής αν ο σημερινός πουλημένος συνδικαλισμός του εργοδότη-κόμμα ή του εργοδότη-εργοδότη θα ανατραπεί από έναν ταξικά ενωμένο, δημοκρατικό και διάφανο συνδικαλισμό. Αλλιώς η κρίση και ένας «δήθεν» εργατικός έλεγχος θα δυναμώσουν τους πουλημένους εργοδοτικούς που θα σπρώχνουν τους εργάτες στη ασυζητητί μισο-αργία, μισο-απόλυση και στην απλήρωτη εργασία, είτε θα δυναμώσουν τους πουλημένους σοσιαλφασίστες που θα ρίχνουν υποκριτικά την αδιάλλακτη γραμμή: «καμιά εγκατάλειψη των καταχτημένων» με την οποία  είτε θα κλείνουν το εργοστάσιο αν ο εργοδότης δεν τους «παίζει», ή θα εκβιάζουν τον εργοδότη για να τους δίνει μεγαλύτερα προνόμια και στο κόμμα  μεγαλύτερη πρόσβαση στην επιχείρηση αν το αφεντικό τους «παίζει».

Να λοιπόν που η τακτική άμυνας των εργατών στην κρίση δεν κρίνεται ταξικά από μορφή της: πάλη για πολιτικές-κοινωνικές αλλαγές, πάλη για το μεροκάματο, πάλη για τον εργατικό έλεγχο αλλά από το περιεχόμενό του: Δηλαδή ποιες τάξεις και ποια τμήματα τάξεων πρέπει να χτυπηθούν, ποια πολιτική και ποιες κοινωνικές σχέσεις πρέπει να ανατραπούν, ποιος θα έχει την ηγεμονία σε κάθε δυαδική εξουσία και πάνω απ όλα αν η εργατική τάξη κρατάει την ανεξάρτητη ταξική της θέση στην οργάνωση και στην πολιτική της. Όλα τα άλλα είναι δευτερεύοντα από άποψη αρχών. 

Η πάλη ενάντια και στις πιο δημοκρατικές στη μορφή μεταρρυθμίσεις πάλη επαναστατική για την Ελλάδα

Μέσα από τέτοιες μάχες περισσότερο από την υλική καλυτέρευση της θέσης των μαζών και την βελτίωση της υλικής παραγωγικής βάσης της χώρας που θα διευκολύνει την προλεταριακή επανάσταση, το πιο πολύτιμο θα είναι η ανάπτυξη του πολιτικού επίπεδου του προλεταριάτου και η ανάπτυξη του επαναστατικού του πνεύματος. Γιατί αν επιχειρήσει τέτοιες μάχες ο λαός μας θα βρεθεί μπροστά σε ένα ασύλληπτα σκληρό και πλατύ μέτωπο  αντίδρασης, ντόπιας και διεθνούς κάτω από την μπαγκέτα του σοσιαλιμπεριαλισμού. Οι νέες ολιγαρχικές βδέλλες με τον παρασιτικό στρατό τους, η απέραντη και αδηφάγα γραφειοκρατική ακρίδα, η μικρομεσαία διεφθαρμένη δουλοκτησία, οι μεσαίοι και μεγάλοι γαιοκτήμονες, και πρώτα απ όλους οι πολιτικοί  μισθοφόροι του πολύχρωμου ψευτοεργατικού, γραφειοκρατικού και λούμπεν φαιοκόκκινου στρατού κατοχής δεν θα υποκύψουν σε καμιά κοινοβουλευτική πλειοψηφία και θα επιχειρήσουν να ματώσουν την Ελλάδα αν πραγματικά τους αντισταθεί. Το φιλορώσικο μέτωπο έχει επενδύσει πολιτικά στην Ελλάδα επί 40 ολόκληρα χρόνια και έχει κατασκευάσει όχι μόνο πολιτικές αλλά και δικές του ταξικές βάσεις που είναι το πιο πολύτιμο κεφάλαιό του.

Βεβαίως αν αυτό το μαύρο μέτωπο διαλέξει τέτοιες μέθοδες δεν θα σηκώσει ποτέ στο μέλλον κεφάλι. Η ιστορία το έχει διδάξει. Λίγα χρόνια δικτατορίας Καποδίστρια ήταν αρκετά για να τραυματίσουν θανάσιμα το πρώτο ρώσικο κόμμα στην Ελλάδα που εμφανίστηκε σαν πρωτοπορία της αστικής επανάστασης ενώ ήταν όργανο της τσαρικής φεουδαρχικής αντεπανάστασης. Τα ίδια και χειρότερα θα πάθει και το δεύτερο κόμμα των Τσάρων, το τρικέφαλο τέρας ψευτοΚΚΕ-ΣΥΝ-ΛΑΟΣ που εμφανίζεται σήμερα σαν κόμμα της φαιοκόκκινης αντικαπιταλιστικής αντίστασης αλλά το ταξικό μούτρο του δεν θα αργήσει να αποκαλυφθεί καθώς όλο και περισσότερο θα χαριεντίζεται με τους αδηφάγους ανατολικούς ολιγάρχες (δες ΣΥΝ με Βγενόπουλο).

Σε κάθε περίπτωση όσο η κρίση θα βαθαίνει όλα θα κριθούν από το ρυθμό με τον οποίο θα μπορέσει να αναπτυχθεί ένα εργατικό ρεύμα αντίστασης στην αστική τάξη που έτσι κι αλλιώς έχει αποδειχτεί ολότελα ανίκανη όχι μόνο να διαχειριστεί την κρίση αλλά και να επιτρέψει στη χώρα στοιχειωδώς να αντέξει σε αυτήν. Γιατί δεν έφτανε η σχεδιασμένη κακοβουλία των σοσιαλφασιστών για να καταστρέψει τη χώρα. Χρειαζόταν και μια αστική τάξη χωρίς βάρος και χωρίς χαρακτήρα που επέτρεψε την διάλυση της παραγωγικής βάσης της χώρας ταυτόχρονα με τη διεύρυνση του παρασιτισμού και της διαφθοράς σε αυτήν.

Γι αυτό είναι σημαντικό και ελπιδοφόρο το μήνυμα που στέλνει σε αυτήν εδώ την πρώτη Πρωτομαγιά  της παγκόσμια κρίσης  η μεγάλη νίκη των απολυμένων των Λισπασμάτων, το μήνυμα ότι ακόμα και ένα μικρό εργατικό απόσπασμα ακολουθώντας μια σωστή πολιτική γραμμή και στηριγμένο στο λαό ακόμα και μέσα σε μια χώρα που παραπαίει ακόμα και σε μια χώρα βαθιά διαβρωμένη από τους πιο επιθετικούς ιμπεριαλισμούς μπορεί να νικήσει.