ΣΕΡΒΙΑ:
ΑΠΟ ΤΟΚΑΚΟ ΣΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟΚάθε φορά που μιαμεγάλη μάζα Σέρβων κατεβαίνει στο δρόμο είναιγια κακό. Πριν μιάμιση δεκαετία ένα εκατομμύριοέρβοι κατέβηκαν στο Βελιγράδι κορυφώνοντας την“αντιγραφειοκρατική επανάσταση” η οποία έδωσετην εξουσία στο σοβινιστή σφαγέα Μιλόσεβιτς.Προχθές μισό εκατομμύριο Σέρβοι κατέβηκαν στοδρόμο για να δώσουν την εξουσία στον άνθρωπο τηςεκκλησίας, της μαύρης δυναστείας Καραγιόργεβιτςκαι πάνω απ’ όλα της Ρωσίας Κοστουνίτσα.Όταν οι Σέρβοι κατεβαίνουν μαζικά στο δρόμο,κατεβαίνουν στη σκιά του Χίτλερ. Τα κινήματά τουςδεν έχουν ηγεμόνα τη δημοκρατία αλλά την έχουνλιβερό υπηρέτη.
Η υποτιθέμενη δημοκρατικήαντιπολίτευση καταλογίζει πάνω απ’ όλα στοιλόσεβιτς ένα έγκλημα: ότι απέτυχε ναδημιουργήσει τη Μεγάλη Σερβία και πάνω απ’ όλαότι έχασε το Κόσσοβο. Γι’ αυτό επικεφαλής αυτήςτης αντιπολίτευσης είναι η φασιστική ορθόδοξηεκκλησία, οι χειρότεροι μεγαλοσέρβοι Τσέτνικςκαι τα κατακάθια της δυναστείας Καραγιόργεβιτς.Αυτός είναι ο λόγος που η ιδεολογική σημαία τηςεριέχει σαν βασικό της συστατικό τοναντιδυτικισμό.
Η άνοδος Κοστουνίτσα κλείνει μιαερίοδο τεράστιας οπισθοδρόμησης και αποτελεί ηδια μια συμφορά για τα Βαλκάνια και την ειρήνηστον κόσμο. Με αυτήν η ρώσικη νεοναζιστικήυπερδύναμη ολοκληρώνει τη διείσδυσή της και τηνκατοχή της στην άπαρτη ως χθες καρδιά τωνΒαλκανίων που ήταν η Γιουγκοσλαβία και σε έναμεγάλο βαθμό και η ίδια η Σερβία.
Στο προηγούμενο φύλλο (αρ. 360) της “ΝέαςΑνατολής” είχαμε σκιαγραφήσει τον τρόπο με τονωσία θα έφερνε τον Κοστουνίτσα στηνεξουσία. Δηλαδή ότι θα επεδίωκε μια λίγο πολύμαλή διαδοχή με το καθεστώς Μιλόσεβιτς, ότι θαότι θα έπαιζε και με τις δύο πλευρές τηςαντίθεσης Μιλόσεβιτς – αντιπολίτευσης και ότια χρησιμοποιούσε την πολιτική ενέργεια τηςύσης.
Η επέμβασή της πραγματικά ήταναριστουργηματική και αντιστοιχούσε στην πολύκαλή πολιτική της προετοιμασία και τηνρωτοβουλία των κινήσεων που είχε αυτήεξασφαλίσει σε όλη την μακρόχρονη περίοδουπονόμευσης του Μιλόσεβιτς.
Αυτό δεν σημαίνει καθόλου ότι ηεπιτυχία της ήταν προδιαγεγραμμένη. Η επιχείρησηείχε ρίσκα όπως κάθε μεγάλο πολιτικόραξικόπημα.
ΟΙ ΔΥΣΚΟΛΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗ ΜΟΣΧΑ
Ασφαλώς η πτώση του Μιλόσεβιτς ήτανροδιαγεγραμμένη. Αυτός αμυνόταν στη Δύσηέχοντας ακουμπισμένη την πλάτη του στην Ρωσία.Όταν λοιπόν η Ρωσία θα τον μαχαίρωνε αυτός θαέπεφτε. Όμως άλλο πράγμα πτώση Μιλόσεβιτς καιάλλο ρώσική επιτυχία. Η δυσκολία για τη Ρωσίαήταν διπλή: Από τη μια δεν έπρεπε απλά ναμαχαιρώσει τον Μιλόσεβιτς, αλλά να τονμαχαιρώσει και αυτός να στραφεί σ’ αυτήν γιαερίθαλψη και αυτή να τον περισώσειτραυματισμένο και ανήμπορο. Από την άλλη έπρεπενα φέρει στην εξουσία τον δικό της Κοστουνίτσα,δίχως να έρθει στην εξουσία όλη η αντιπολίτευση,δηλαδή τύποι σαν τον Τζίντζιτς που, αν καιβρωμεροί σοβινιστές, παίζουν και με τη Δύση.
Αυτή η διπλή δυσκολία της Μόσχας,αντιστοιχεί στην υποχρέωσή της να μην υπάρξειένας καθαρός νικητής στη μάχη αντιπολίτευσης –ιλόσεβιτς όσο η Ρωσία δεν θα ελέγχει ούτε τονένα ούτε τον άλλο πόλο της. Αυτή η μάχη θα πρέπεινα είναι για πολύ καιρό ζωντανή ώστε οι δύο πόλοιτης να αλληλοεγχειρίζονται δηλαδή ναεκκαθαρίζονται από όσους εχθρούς της Ρωσίαςεριλαμβάνουν. Αυτό θα γίνεται με την πάντακαθοριστική μεσολάβηση της Ρωσίας και των πιστώνλιτικών ερεισμάτων της, δηλαδή τουτράσκοβιτς, του Κοστουνίτσα και της δυναστείαςΚαραγιόργεβιτς, καθώς και των κοινωνικών τηςερεισμάτων που είναι η εκκλησία, οι κομπραδόροιέμποροι όπλων, οι μαυραγορίτες, οι επεκτατιστές,ι εγκληματίες πολέμου κ.λπ. Αυτό σημαίνει ότιαπό τη μια η αντιπολίτευση, δηλαδή το μέτωποΚοστουνίτσα Δύσης πρέπει να είναι αρκετά δυνατόώστε να εγχειρίζει το καθεστώς Μιλόσεβιτςανεβάζοντας διαρκώς μέσα σ’ αυτό τιςφιλορώσικες τάσεις και παραμερίζοντας σταδιακάτις σοβινιστικές. Από την άλλη οι σοβινιστές τουιλόσεβιτς μέσα στο κράτος πρέπει νααξιοποιούνται όσο σε μέτωπο μαζί τους η Ρωσία θαρέπει να εμποδίζει την άνοδο στην εξουσία τωνδυτικόφιλων ή έστω ανεξαρτησιακών τάσεων τηςαντιπολίτευσης που ως τώρα εκφράζονται πολιτικάαπό τον επίσης σκοτεινό Τζίντζιτς.
Αυτή η πολιτική έχει δοκιμαστεί καιέχει θριαμβεύσει στην Ελλάδα. Ο ΣέρβοςΚοστουνίτσα είναι ο Σημίτης. Ο Ντράσκοβιτςεκτελεί χρέη ψευτοΚΚΕ.
Η μεγάλη δυσκολία λοιπόν για τη Ρωσίαήταν να διατηρήσει αυτές τις δυνάμεις και αυτούςτους συσχετισμούς και στη θυελλώδη και κρίσιμηστιγμή της πτώσης Μιλόσεβιτς. Για να γίνει αυτόδεν έπρεπε οι δύο κύριοι πόλοι της αντίθεσης νασυγκρουστούν μετωπικά μεταξύ τους δηλαδή βίαια.Αν το σοβινιστικό καθεστώς Μιλόσεβιτς χτυπούσεμε βία το ρωσοδυτικό μέτωπο της αντιπολίτευσηςτότε θα γίνονταν δύο πράγματα: Το καθεστώςιλόσεβιτς βουτηγμένο στο αίμα θα παρέσυρε μαζίτου ή θα συνέτριβε τους ρωσόφιλους πουαποτελούσαν τους κεντριστές του (δες Ντράσκοβιτςκαι στρατηγό Πέρισιτς) και οι ρωσόφιλοι δεν θα τογεμόνευαν. Από την άλλη η αντιπολίτευση θαριζοσπαστικοποιόταν αντισοβινιστικά και τηνγεμονία μοιραία θα την έπαιρναν οιανεξαρτησιακοί πάνω στους ρωσόδουλουςκεντριστές του Κοστουνίτσα. Αν δηλαδή η διαπάληγινόταν ανταγωνιστική τότε η ριζοσπατικοποίησητων δύο πόλων θα κατέστρεφε το κέντρο που είναιάντα η Ρωσία.
Η Ρωσία μπορεί να εκκαθαρίζει μόνο αναίρνει τη θέση του κέντρου. Ας θυμηθούμε ότι ο Α.Παπανδρέου όπως και ο Σημίτης και κυρίως οαλιώτης έπαιζαν πάντα το ρόλο του κέντρου, όπωςτο κέντρο έπαιζε – και παίζει – και ο ρωσόδουλοςΚαραμανλής (ανάμεσα στους σοβινιστές του Έβερτκαι τους ευρωπαϊστές του Μητσοτάκη).
Θα έπρεπε λοιπόν στις κρίσιμες ώρεςτης επίθεσης Κοστουνίτσα στη Βουλή και στηντηλεόραση στις 5 του Οκτώβρη να εμποδιστούν καιι δύο πόλοι να κάνουν την ακραία κίνηση.
Ο Κοστουνίτσα θα έπρεπε λοιπόν νακαταλάβει τη Βουλή και την τηλεόραση για να ρίξειτον Μιλόσεβιτς και να τσακίσει τα σύμβολα και τηνροπαγάνδα του καθεστώτος του, αλλά δεν θα έπρεπενα εξωθήσει αυτό το καθεστώς σε απελπισμένηαντεπίθεση. Αυτό σημαίνει ότι θα έπρεπε ναεμποδίσει μια κίνηση εξόντωσης ενάντια στον ίδιοτον
Μιλόσεβιτςκαι τους ανθρώπους του ή έστω μια συμβολικήκίνηση με το ίδιο περιεχόμενο. Αυτός είναι ολόγος που ο Κοστουνίτσα απαίτησε από το πλήθος“της νίκης” που μόλις είχε καταλάβει τη Βουλήκαι την τηλεόραση να μηΑφού η Ρωσία μέσω Κοστουνίτσα και τηςφιλικής της φράξιας μέσα στο μηχανισμό βίας είχετην καθοδήγηση αυτού του πόλου η αληθινή τηςδυσκολία ήταν να συγκρατήσει τον άλλο πόλο, τονόλο Μιλόσεβιτς που ακριβώς δεν ήλεγχε και πουγι’ αυτό άλλωστε έπρεπε να τον ρίξει.
Αυτός είναι ο λόγος που η Ρωσία έπρεπεσ’ αυτές τις κρίσιμες ώρες να επέμβει με όλο τηςτο βάρος δηλαδή αυτοπροσώπως και ανοιχτά. Έτσι ομεν Πούτιν έκανε έκκληση στο Μιλόσεβιτς στις 5του Οκτώβρη να σεβαστεί τη “θέληση τουγιουγκοσλάβικου λαού” δηλαδή συμπαρατάχθηκετην κρίσιμη στιγμή με τη Δύση ο δε Υπ. Εξωτερικώντης Ρωσίας Ιβανόφ κατέβηκε εσπευμένα στη Σερβίαγια να δουλέψει προσωπικά γι’ αυτό το στόχο.
Ο Ιβανόφ σαν τέλειο “κέντρο”συναντήθηκε και με τους δύο πόλους την ώρα τηςμέγιστης όξυνσης, δηλαδή και με τον Μιλόσεβιτςστο κρησφύγετό του, και με τον Κοστουνίτσα,κυρίως για να αποτρέψει τον πρώτο από το νατυπήσει το κίνημα του δεύτερου με τα τανκς. ΟΙβανόφ και η Ρωσία καμαρώνουν τώρα ότι εμπόδισαντην αιματοχυσία χάρη στη συγκράτηση τουιλόσεβιτς. Μέχρι στιγμής από πουθενά δενδιαψεύστηκε η ανταπόκριση της “ΣάντεϊΤέλεγκραφ” από το Βελιγράδι ότι ο Ιβανόφαπείλησε το Μιλόσεβιτς με ρώσικη επέμβαση αναυτός δεν ανακαλούσε τη διαταγή που έδωσε σε μιαιστή του ταξιαρχία στο νότο να βαδίσει ενάντιαστο Βελιγράδι (Ελευθεροτυπία
, 7-10).Πραγματικά ο Μιλόσεβιτς δεν ήταν πολύεύκολο να συγκρατηθεί. Λίγα εικοσιτετράωρα πριντις 5 του Οκτώβρη είχε αρνηθεί ωμά και μπροστά στοδιεθνή τύπο την μεσολάβηση της Ρωσίας ανάμεσαστον ίδιο και τον Κοστουνίτσα. Η Ρωσία ασφαλώς θαροτιμούσε να μην φτάσει η Σερβία στηνεπικίνδυνη κρίση της 5 Οκτώβρη και οκεντρίστικος, διαιτητικός ρόλος της να εκδηλωθείριν από αυτήν. Αλλά αφού ο Μιλόσεβιτς είπε το όχιωσία έπρεπε να κινήσει τα πιόνια της ως τοκαθαρό σκακιστικό ματ. Η ρώσικη διπλωματία δενέχει προσωπικά πάθη. Αντί να εξοντώσει εντελώςτον Μιλόσεβιτς για την αυθάδειά του και τηνροσβολή που έκανε στο Κρεμλίνο, πρώτα τον πέταξεστη θάλασσα στερώντας του την εξουσία και ύστερατον έπιασε από το γιακά για να μην πνιγεί. Έναςαδυνατισμένος Μιλόσεβιτς θα της ήταν χίλιεςφορές χρησιμότερος από έναν μάρτυρα.
Πέρα από όσα είπαμε πριν ότι ομελλοντικός ρόλος του Μιλόσεβιτς είναι νατυπήσει μαζί με τον Κοστουνίτσα τηςμισοδημοκρατικές, ανεξαρτησιακές καιδυτικόφιλες τάσεις της Σερβίας, ένας μάρτυραςιλόσεβιτς θα θύμιζε πάντα στον σέρβικοσοβινισμό την πισώπλατη μαχαιριά μιας “φίλης”ωσίας που πέρασε σε μια νύχτα με την δυτικόφιληαντιπολίτευση, ενώ ένα σωσμένο από την ίδιακαθεστώς Μιλόσεβιτς θα κατοχύρωνε τη Ρωσία σαναιώνιο προστάτη του σέρβικου σοβινισμού.
Ασφαλώς η Ρωσία δεν θα μπορούσε νασυγκρατήσει τον Μιλόσεβιτς δίνοντάς του κούφιεςυποσχέσεις στις 5 του Οκτώβρη. Τον απέτρεψε από τονα χτυπήσει διαβεβαιώνοντάς τον προφανώς ότι όχιμόνο θα επιζήσει σαν πρόσωπο, αλλά ότι θαεπιζήσει και σαν πολιτική και κοινωνική καικρατική φράξια. Η Ρωσία συγκράτησε και διέσωσετον Μιλόσεβιτς αλλά όχι σαν πρόσωπο. Σαν πρόσωποα προτιμούσε να τον εξοντώσει αφού ο άνθρωποςείναι αδιόρθωτος σοβινιστής. Η Ρωσία συγκράτησεκαι διέσωσε όλη την πολιτική, κοινωνική καικρατική τάση που αυτός εκπροσωπούσε. Τις ρώσικεςδιαβεβαιώσεις, αυτές οι τάσεις πρέπει να τιςείχαν πάρει κιόλας πριν τις 5 του Οκτώβρηανεξάρτητα από τον Μιλόσεβιτς και
Το ότι αυτό το επιτελείο καθώς και τοεπιτελείο της αστυνομίας πήρε ισχυρές εγγυήσειςαπό τη Ρωσία αποδεικνύεται από την συνέχεια τωνλιτικών εξελίξεων.
Ο Κοστουνίτσα όχι μόνο δεν ήρθε σεσύγκρουση με τη στρατιωτική ηγεσία τουιλόσεβιτς, αλλά είναι ακριβώς η στρατιωτικήγεσία που τον συνεχάρη και τον αναγνώρισε σανρόεδρο με αντάλλαγμα να αναγνωριστεί και εκείνηαπό αυτόν. Και αυτός την αναγνώρισε. Και δεν είναιμόνο ο κρατικός μηχανισμός της βίας που έμεινε οδιος, αλλά και ένα πελώριο μέρος του πολιτικούργανισμού με πρώτους και καλύτερους τουςβουλευτές του παλιού καθεστώτος, έμεινε στη θέσητου.
Τη σερβική Βουλή αυτή τη στιγμή τηνελέγχει το κόμμα του Μιλόσεβιτς μαζί με τουςέσελι και Ντράσκοβιτς, αφού η αντιπολίτευσηείχε κάνει αποχή στους βουλευτικές του 1997. Πάνωαπό αυτή τη Βουλή κυβερνάει ο Κοστουνίτσα και μεαυτή θα επιχειρήσει να σχηματίσει κυβέρνηση.Αυτές τις εγγυήσεις είχε προφανώς και οιλόσεβιτς αφού αναγνώρισε και αυτός μετά τουςστρατηγούς του σαν πρόεδρο τον Κοστουνίτσα. Όμωςτο πιο σκανδαλώδες σε όλη αυτή τη στημένημετάβαση είναι ότι ο Κοστουνίτσα θα κυβερνάειστα πλαίσια ενός τριμελούς κυβερνητικού σώματοςυ περιλαμβάνει τον πρόεδρο της Γιουγκοσλαβίαςκαι τους πρωθυπουργούς της Σερβίας και τουαυροβούνιου, οι οποίοι και οι δύο τώρα είναι τουσοσιαλιστικού κόμματος του Μιλόσεβιτς. Δηλαδήόχι μόνο το σοσιαλιστικό κόμμα της Σερβίας αλλάκαι το σοσιαλιστικό κόμμα του Μαυροβούνιου πουήταν ως τώρα στα μαχαίρια με τον υποτίθεταιφιλοδυτικό και αντισέρβο (στην πραγματικότηταεπίσης φιλορώσο) Τζουγκάνοβιτς, αναγνώρισε μαζίμε τον τελευταίο τον Κοστουνίτσα.
Ο Τζουγκάνοβιτς κάνει τώρα λίγο τονδύσκολο απέναντι στον Κοστουνίτσα για νακαθησυχάσει τις φιλοδυτικές και ανεξαρτησιακέςφράξιες που τον στηρίζουν και αναγνωρίζει τονΚοστουνίτσα μόνο σαν εκπρόσωπο της δημοκρατικήςερβίας, αλλά όχι σαν ηγέτη όλης τηςιουγκοσλαβίας.
Αυτές οι πρωτοφανείς εξελίξειςαποδεικνύουν ότι δεν υπάρχει ίχνος επανάστασηςστα γεγονότα της 5 του Οκτώβρη, αλλά μόνο έναραξικόπημα κορυφής και μηχανισμών με φόντολιτικά καθυστερημένες μάζες. Εδώ δηλαδή ταράγματα δεν έχουν καν τον ριζοσπαστισμό τουρουμάνικου πραξικοπήματος που πάλι οργάνωσε ηόσχα το 1989. Εκεί ο Τσαουσκέσκου εκτελέστηκε απότους ρωσόδουλους του Ιλιέσκου γιατί ήταν έναςσυνεπής τριτοκοσμικός και αντιρώσος δικτάτορας,ενώ ο δικτάτορας Μιλόσεβιτς δεν εκτελείται απότους ρωσόδουλους γιατί το καθεστώς του είναιαφάνταστα πιο διαβρωμένο από τη Ρωσία από ότιήταν το ρουμάνικο και γι’ αυτό μπορεί πολύευκολότερα να εγχειριστεί και να χρησιμοποιηθείδιατηρώντας την παλιά του σοβινιστική φόρμα καιαίρνοντας το νέο ρώσικο περιεχόμενο.
Η ΑΧΡΕΙΑ ΔΥΤΙΚΗ ΑΣΤΙΚΗ ΤΑΞΗ
Από την παραπάνω ανάλυση της ρώσικηςτακτικής και στρατηγικής μπορεί να καταλάβει οαναγνώστης γιατί παίρνει τόσο βάρος το ζήτηματου Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης και τηςαραπομπής σε αυτό του Μιλόσεβιτς. Πάνω σε αυτότο ζήτημα διαμορφώνονται σήμερα οι αληθινέςδιαχωριστικές γραμμές. Αφού το καθεστώςιλόσεβιτς έπεσε (εννοούμε πάντα το καθεστώς σασέρβικος σοβινισμός και όχι σαν υποχείριο τουΚρεμλίνου), τώρα το μεγάλο ζήτημα για τη Ρωσίαείναι να συντριβεί κάθε δημοκρατικός καιδυτικόφιλος πειρασμός και κάθε τέτοια τάση τηςαντιπολίτευσης.
Αυτή είναι η πιο μεγάλη εγγύηση πουέδωσε η Ρωσία στο καθεστώς Μιλόσεβιτς, δηλαδή ηεγγύηση της ατιμωρησίας του για τα εγκλήματαλέμου που διέπραξε παντού και στην πρώην καιστη νυν Γιουγκοσλαβία.
Αυτή η εγγύηση δεν είναι ένααντάλλαγμα της Ρωσίας στον σέρβικο σοβινισμό,είναι η υπεράσπιση του πυρήνα και της δικιάς τηςλιτικής.
Για τη Ρωσία η σέρβικη εθνοκάθαρσηείτε δεν υπήρξε ποτέ είτε δεν υπήρξε έγκλημα. Ηεθνοκάθαρση είναι το περιεχόμενο της πολιτικήςτου “ορθόδοξου τόξου” στα Βαλκάνια και παντούαλλού. Η Ρωσία έσπρωξε τη Σερβία σε εθνοκάθαρσηενάντια στους πάντες αλλά και την Κροατίααργότερα ενάντια στους Βόσνιους.
Η Ρωσία κάνει τώρα εθνοκάθαρση στηνΤσετσενία. Η εθνοκάθαρση είναι το όπιο που δίνειρώσικος σοσιαλιμπεριαλισμός στους σοβινιστέςόλου του κόσμου και που το προσφέρει βέβαια σεκαλύτερη ποιότητα και στους ρώσους σοβινιστές. Ημόνη αληθινή προδοσία που θα έκανε ποτέ η Ρωσία
Αυτός είναι ο βασικός λόγος που η νέασέρβικη εθνική ενότητα μετά την “επανάσταση”της 5 του Οκτώβρη έχει σύνθημα “Κάτω το Διεθνέςικαστήριο της Χάγης. Όχι στην παράδοση τουιλόσεβιτς”. Αυτό το έχει πει από καιρό και τολέει και τώρα διαρκώς ο Κοστουνίτσα. Ο Μιλόσεβιτςμπορεί να τιμωρηθεί από τον σέρβικο λαό που είναιτο θύμα του, λένε οι ρωσόφιλοι, αλλά ποτέ από τηύση που θύμα της είναι τάχα όλο το σέρβικο έθνος.Αυτή η μπούρδα κρύβει τη μεγάλη αλήθεια ότι και οσέρβικος λαός και όλο το σέρβικο έθνος είναι οιο μεγάλος θύτης των Βαλκανίων, ο σφαγέας τουκαι γενοκτόνοι των πιο αδύναμων γιουγκοσλαβικώνλαών.
Πέρα από αυτό το στρατηγικό καιιδεολογικό ζήτημα, η μη παράδοση του Μιλόσεβιτςκαι των ανθρώπων του στο Διεθνές Δικαστήριο και ησυνέχιση της λειτουργίας του κόμματός τουσημαίνει τον ευνουχισμό κάθε δημοκρατικήςγραμμής μέσα στη Σερβία.
Γρήγορα θα καταλάβουν οι ελαφρείςαστοδημοκράτες της Ευρώπης ότι το πραξικόπηματης 5 του Οκτώβρη δεν ανοίγει το δρόμο στηδημοκρατία στην Ευρώπη και στο μέλλον, αλλά στοφασισμό, στη Ρωσία και στη χειρότερηισθοδρόμηση. Το μέλλον της Σερβίας ανήκειστους βρυκόλακες.
Αυτό δεν το γράφουμε με θλίψη. Θλίψηαισθάνονται αυτοί που χάνουν κάτι, αυτοί πουείχαν εν προκειμένω τις απατηλές ελπίδες μιαςδημοκρατικής και ειρηνικής Σερβίας που θαέβγαινε μέσα από την ίδια τη Σερβία. Αυτό είναιιδεαλισμός και άγνοια της ιστορίας στην καλύτερηερίπτωση. Στη χειρότερη πρόκειται γιαδημοκρατική αναισθησία. Η Σερβία δεν μπορεί νααλλάξει κύρια από μέσα της. Ο κτηνώδης σοβινισμόςυ κυριαρχεί σ’ αυτήν μπορεί να νικηθείεσωτερικά μόνο αφού συντριβεί εξωτερικά. Καιεξωτερικά σημαίνει να συντριβεί από ταραγματικά και μεγάλα θύματά της που είναι οιεθνοεκκαθαρισμένοι λαοί και πάνω απ’ όλους οβοσνιακός ο οποίος συνεχίζει να υποφέρει από τονγενοκτονικό διαμελισμό της χώρας του. Επίσηςεξωτερικά σημαίνει να συντριβεί από τηναγκόσμια δημοκρατική κοινή γνώμη και από τουςλαούς που θα απαιτήσουν από τις κυβερνήσεις τουςνα τιμωρηθεί η σέρβικη επιθετικότητα, ναβοηθηθούν τα θύματά της και να αποκατασταθεί ηκρατική ανεξαρτησία και η πολιτική δημοκρατίαστις εθνοκαθαρισμένες περιοχές.
Όμως οι λαοί σήμερα δεν είναι σε θέσηαπό έλλειψη μιας δικιάς τους ανεξάρτητηςλιτικής και οργάνωσης να στριμώξουν τη Σερβία.την ηγεσία των αστικών δημοκρατικών χωρώνβρίσκονται μονοπωλιστές με βαθειούςιδεολογικούς και πολιτικούς δεσμούς με τηνκλασσική ιμπεριαλιστική και αποικιοκρατικήλιτική. Η αστική Δύση ζει την χειρότερη παρακμήτης μετά τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο και παντού μέσατης και έξω της αφήνει τους Χίτλερ νααντεπιτίθενται.
Οι δυτικοί ηγέτες όταν είναι ναδιαλέξουν ανάμεσα στο χιτλερικό άξονα Ρωσίας –Κίνας και στα θύματά του, διαλέγουν τον άξονα.Θέλουν να τάχουν καλά πάνω απ’ όλα με τον άξοναγια να κάνουν απερίσπαστοι τις μπίζνες τους.υν αφήσει διαμελισμένη τη Βοσνία καιαρακολουθούν ήρεμοι την εξόντωση ως και τουτελευταίου Τσετσένου αντάρτη.
Με τόση εξαχρείωση είναι φυσικό πουδεν απαντούν στην προκλητικότητα Ρωσίας –Κοστουνίτσα που ουσιαστικά απαιτούνγελοιοποίηση και κατάργηση του Διεθνούςικαστηρίου της Χάγης με την άρση της δίωξηςιλόσεβιτς. Και όχι μόνο δεν απαντούν στηνροκλητικότητα, αλλά αρχίζουν να απαντούνετικά.
Πρώτοι – πρώτοι οι Γάλλοι κατάπιαν τηνροσβολή Κοστουνίτσα και δέχονται ότι δεν είναιυποχρεωτικό να παραπεμφθεί ο Μιλόσεβιτς ώσπου νασταθεροποιηθεί η νεαρή σέρβικη δημοκρατία! ! ! Σ’αυτό το πνεύμα μίλησε κι ο Σολάνα (ο εκπρόσωποςτης ασήμαντης κατά τα άλλα στρατιωτικής Ευρώπης),σ’ αυτό και οι Γερμανοί. Κάτι πήγαν να πουναρχικά οι Εγγλέζοι με τον Κουκ, κάτι και ηΌλμπράϊτ, αλλά μετά οι Κλίντον και Μπλερ τουςάτησαν το πόδι να μην συνεχίσουν, για να μηνενοχληθεί ο φίλος τους Κοστουνίτσα που όλη τηνώρα φτύνει την Ευρώπη και βρίζει τις ΗΠΑ. Δενφτάνουν μόνο πράκτορες σαν τον Κλίντον,ρειάζονται και ανθρωπάκια σαν τους ευρωπαίουςγέτες για να σταθεί μια τέτοια μονομερής φιλία.
Ο ΠΡΑΚΤΟΡΑΣ, ΓΙΟΣ ΠΡΑΚΤΟΡΑ
Πάνω σε τέτοια ανθρωπάκια και τέτοιεςκυρίαρχες τάξεις δίχως αρχές πατάει η ρώσικηδιπλωματία για να κεντήσει. Τέτοια ανθρωπάκιακαι τέτοιες τάξεις χρειάζονται έναν ενδιάμεσο μετο νέο σέρβικο καθεστώς ώστε όταν αυτό τουςφτύνει αυτοί να μην βρέχονται και να μπορούν νατο ηρεμούν και να το γλείφουν.
Γι αυτόν τον ενδιάμεσο επίσης φρόντισετο Κρεμλίνο από την πρώτη στιγμή που διαφάνηκε ηνίκη Κοστουνίτσα. Ο ενδιάμεσος Δύσης –Κοστουνίτσα (που είναι ταυτόχρονα και ενδιάμεσοςΚοστουνίτσα – Μιλόσεβιτς αλλά όχι τόσο τέλειοςόσο ο Ιβανόφ αφού πρέπει να γέρνει προς τη Δύση),είναι ο πράκτορας, γιός πράκτορα, Γ. Παπανδρέου.
Ο Γ. Παπανδρέου που αντικατέστησεόλους τους διπλωμάτες καρίέρας της ελληνικήςρεσβείας στο Βελιγράδι με έναν εμπιστό τουσύμβουλο, τον Ρόντο, εδώ και ένα μήνα περίπου ήτανσκιά του Κοστουνίτσα σε όλες τις κρίσιμες ώρεςτης 5 του Οκτώβρη και ο Κοστουνίτσα δεν παρέλειψενα τον αγκαλιάσει και να τον εξαίρει δημόσια γιατη συνεισφορά του στη νίκη.
Οι έλληνες πολιτικάντηδες που δενείναι άνθρωποι της Ρωσίας εξεπλάγησαν μπροστάστην ξαφνική ιδιοφυία αυτού του τόσο σεμνού καιαθόρυβου τύπου. Νομίζουνε ότι μόνος του τακατάλαβε όλα αυτά. Ασφαλώς οι Ευρωπαίοι ομόλογοίτους θα έμειναν ακόμα πιο εμβρόντητοι. Ώστελοιπόν η μικρή Ελλάδα μπορεί να ξέρει τόσο βαθιάκαι να παίζει έναν τόσο καταλυτικό και αποδεκτόρόλο στα Βαλκάνια;
Ώστε βρήκαν έναν αληθινό πρεσβευτή τωνσυμφερόντων τους στα ασύλληπτα Βαλκάνια; Ένανιδανικό δικό τους μεσάζοντα; Αυτό είναι ένα μικρόαύμα. Πράγματι είναι θαύμα και μάλιστα μεγάλο,αλλά αυτό το θαύμα έγινε δυνατό μόνο χάρη στογεγονός ότι η διπλωματία της μικρής Ελλάδαςείναι ένα εξάρτημα της μεγάλης ρώσικηςδιπλωματίας. Χάρη σ’ αυτήν ο σεμνός νέοςΠαπανδρέου έχει στη διάθεσή του το θεωρητικόδιπλωματικό επιτελείο της K.G.B, έχειαεροπλανοφόρα, θωρηκτά, καταδρομικά, 20.000υρηνικές κεφαλές και ένα απέραντο δίκτυορακτόρων όλων των πολιτικών βαθμίδων σε όλο τονλανήτη και ακόμα πιο πλούσιο στα Βαλκάνια. Αυτήδύναμη μπορείνα κάνει ιδιοφυή ακόμα και έναν ηλίθιο.
Μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες τουΚρεμλίνου στην πρόσφατη αλλαγή είναι πράγματι τοδυνάμωμα του ρόλου της ελληνικής διπλωματίας σταΒαλκάνια. Αυτό θα έχει συνέπειες σε όλες τιςεπιθέσεις που θα εξαπολύσουν τώρα οι Ρώσοι σταανατολικά και στα δυτικά του ρώσικου κάθετουάξονα Σερβίας, Δημ. Της Μακεδονίας, Ελλάδας ος σχηματίστηκε μετά την άνοδο τουΚοστουνίτσα.
Στα ανατολικά του άξονα είναι ηυμανία, η Βουλγαρία και η Τουρκία, στα δυτικά ηΑλβανία, η Βοσνία και η Κροατία. Παντού ταΒαλκάνια θα μπουν σε νέο αναβρασμό. Από δω καιμπρος σε κάθε βαλκανική διάσκεψη θα προχωράειανίσχυρος ο τριμερής άξονας Ελλάδας,ακεδονίας, Σερβίας πάντα με τη βοήθεια τηςδυτικής χοντροπετσιάς και της τύφλας, αλλά πάνωαπ’ όλα με τη βοήθεια της ρωσόδουληςαμερικανικής διπλωματίας.
Αν η διπλωματία αυτή συνεχιστεί με τηνεκλογή Γκορ (Κλίντον) θα πρόκειται πραγματικά γιαμια τεράστια ώθηση στο νεοναζιστικό άξονα.Πραγματικά οι νίκες της Ρωσίας στα Βαλκάνια δενα μπορούσαν ούτε να γίνουν αποτελεσματικές,ύτε καν να υπάρξουν δίχως τη βοήθεια τουΚλίντον. Μόνο χάρη σ’ αυτόν έγινε δυνατή ηενθάρρυνση του αλβανικού σοβινισμού για τηναπόσχιση του Κόσσουβου, μόνο χάρη σ’ αυτήν έγινεδυνατό το Ραμπουιγιέ και οι βομβαρδισμοί τηςερβίας, μόνο χάρη σ’ αυτόν μπόρεσε να επιβληθείγεσία του μειοψηφικού Κοστουνίτσα πάνω στολατύ αντι-Μιλόσεβιτς ρεύμα, μόνο χάρη σ’ αυτόνμπορεί να καταργείται με τόση άνεση το Διεθνέςικαστήριο και να αθωώνεται ένας εγκληματίας.
Μια πολιτική ηγεμονία, εν προκειμένωτου ρωσοκινεζικού άξονα δεν χρειάζεται μόνο μιαλιτική γραμμή αλλά θέλει και υλικά πρακτικάλιτικά ερείσματα μέσα στον εχθρό. “Οικατάσκοποι μας στην εξουσία σε όλα τα κράτη”.Αυτό θα πρέπει να είναι το σύνθημα της K.G.B τιςτελευταίες δεκαετίες.