Να συντρίψουμε το νόμο που συντρίβει ωράριο και μισθούς και κάνει τους κρατικοκομματικούς συνδικαλιστές διαχειριστές της εργατικής δύναμης.

Ο νόμος για το ελαστικό ωράριο που συζητιέται αυτές τις μέρες στη Βουλή είναι το μεγαλύτερο θεσμοθετημένο έγκλημα του τετρακομματικού καθεστώτος σε βάρος της ελληνικής εργατικής τάξης. Κι αυτό γιατί για πρώτη φορά με νόμο δίνεται η δυνατότητα στην εργοδοσία και στα κρατικά-κομματικά συνδικάτα να αυξήσουν κατά πολλές ώρες τον ημερήσιο χρόνο εργασίας και να μειώσουν τον πραγματικό εργατικό μισθό με τη μείωση της υπερωριακής αμοιβής.
Οι 4 κρατικο-κομματικές παρατάξεις καμώνονται πως είναι ενάντια στο ελαστικό ωράριο, αλλά στην πράξη είναι υπέρ. Έτσι η μεν «ρεφορμιστική» ΓΣΕΕ οργανώνει μια 24ωρη απεργία μόλις μια μέρα πριν την ψήφιση του νόμου και αναβάλει τους «αγώνες» για μετά τις διακοπές, το δε «αγωνιστικό» ΠΑΜΕ ενώ βγάζει πύρινους λόγους ενάντια στην απραξία της ΓΣΕΕ δεν έκανε καμιά δικιά του ανεξάρτητη κινητοποίηση όπως συνηθίζει. Στην ουσία έθαψε το ελαστικό κάτω από το κίνημα του ενάντια στο…ωράριο των μαγαζιών το οποίο αφορά τη μικρή εμπορική αστική τάξη και σχεδόν καθόλου τους εμποροϋπαλλήλους που θίγονται βασικά από το ελαστικό.
Γιατί οι 4 κομματικές παρατάξεις συμπεριφέρθηκαν έτσι; Συμπεριφέρθηκαν έτσι γιατί σύμφωνα με το νόμο είναι αυτές που αποφασίζουν, σε συνεργασία με την πολιτική εξουσία, για τη διαχείριση της εργατικής δύναμης και έτσι μπορούν να ελέγχουν πολιτικά και οικονομικά την εργοδοσία. Με το νόμο Παναγιωτόπουλου αποκτούν οι ίδιοι για λογαριασμό του τετρακομματικού ηγετικού μηχανισμού εξουσίας που υπηρετούν, το «διευθυντικό» δικαίωμα που κατήγγειλαν από την πρώτη στιγμή εμφάνισης αυτού του νόμου.
Οι παρατάξεις ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ, ΠΑΜΕ, ΣΥΝ κρύβουν συστηματικά από το λαό ότι σύμφωνα με το νέο νόμο ο τελικός κριτής για το ελαστικό θα είναι σε κάθε νομό ένα όργανο που ονομάζεται Επιτροπή Διευθέτησης Χρόνου Εργασίας (ΕΔΧΕ) το οποίο αποτελείται από δύο εκπροσώπους της εργοδοσίας, δύο του τοπικού εργατικού κέντρου και έναν Κοινωνικό Επιθεωρητή που θα διορίζεται πρακτικά από την εκάστοτε κυβέρνηση. Αν δηλαδή ένα σχέδιο ελαστικού ωραρίου προταθεί από την εργοδοσία στους εργαζόμενους μιας επιχείρησης και αυτοί δεν το δεχτούν τότε η εργοδοσία θα καταφύγει στην ΕΔΧΕ που θα αποφασίζει. Εκεί η κρατικοκομματική συνδικαλιστική ηγεσία σε συνεργασία με τον κυβερνητικό εκπρόσωπο θα εκβιάζει την εργοδοσία λέγοντας της: Αν υποταχθείτε σε μας, δηλαδή αν αφήσετε εμάς και τους ανθρώπους μας στα σωματεία, δηλαδή τα κόμματα μας, να γίνουν προσωπάρχες στις επιχειρήσεις σας θα έχετε άφθονη φτηνή εργατική δύναμη στη διάθεσή σας.

Το τετρακομματικό καθεστώς ισχυρίζεται ότι αυτές οι ρυθμίσεις έχουν σαν πηγή τους τον δυτικό οικονομικό φιλελευθερισμό και πιο ειδικά την πολιτική της ΕΕ. Τι αισχρό ψέμα. Ασφαλώς και οι δυτικοί μονοπωλιστές, όπως κάθε κεφάλαιο, θέλουν τη μείωση του μισθού και την αύξηση του χρόνου εργασίας, αλλά μόνο το ανατολικό κρατικοφασιστικό μονοπώλιο μπορεί να την πετύχει. Είναι το κινέζικο φαιοκόκκινο καθεστώς που με τα κρατικοκομματικά συνδικάτα του και με την ωμή βία του συντρίβει τους μισθούς στο μεγαλύτερο βιομηχανικό εργαστήρι του κόσμου και έτσι πιέζει προς τα κάτω και το παγκόσμιο μεροκάματο.
Αντίστοιχα μόνο στην Ελλάδα όπου ηγεμονεύει πολιτικά ένας φαιοκόκκινος μηχανισμός εξουσίας και σε καμιά άλλη ευρωπαϊκή χώρα σχετικού αστικού δημοκρατισμού δεν έχει επιβληθεί ένα ελαστικό ωράριο χωρίς ανταλλάγματα, ένα ωράριο βάρβαρου τύπου. Στη Γαλλία για παράδειγμα το 		ελαστικό ωράριο νομοθετήθηκε με αντάλλαγμα τη μείωση του συνολικού χρόνου εργασίας σε 35 ώρες πράγμα, που τελικά σήμαινε και διατήρηση του μέσου μισθού.
Η διαφορά δεν οφείλεται στο ότι η αστική τάξη στις άλλες χώρες της ΕΕ είναι πιο φιλάνθρωπη από ότι η ελληνική αλλά στο ότι εδώ δεν υπάρχουν ούτε καν ρεφορμιστικά εργατικά συνδικάτα. Εδώ υπάρχει ένα κρατικοφασιστικό μονοπώλιο που έχει καταπιεί τα συνδικάτα και τα έχει κάνει εργαλεία του.
Στην πραγματικότητα η κατάργηση του 8ωρου και οι απλήρωτες υπερωρίες είναι η συνέχιση με νέα μέσα της στρατηγικής του χαμηλού μεροκάματου που έχει επιλέξει το ρωσόδουλο κρατικοφασιστικό μονοπώλιο για να εξαρτήσει βαθύτερα αλλά και να συντηρήσει μια οικονομία που αργοπεθαίνει λόγω του βιομηχανικού σαμποτάζ που το ίδιο πραγματοποιεί εδώ και δεκαετίες.

Όσο η μέση οργανική σύνθεση του απασχολούμενου στη χώρα κεφαλαίου μειώνεται σχετικά με εκείνη των διεθνών ανταγωνιστών του τόσο πιο πολύ οι σαμποταριστές καταφεύγουν στη μείωση του κόστους της ζωντανής εργασίας. Από κει πρόκυψε η τετρακομματική επιλογή της εισαγωγής φτηνής εργατικής δύναμης και το πρωτοφανές ντε φάκτο σπάσιμο του μεροκάματου την προηγούμενη δεκαετία. Είναι δυνατό οι συνδικαλιστές των 4 κομμάτων που διέπραξαν αυτό το έγκλημα να διστάσουν τώρα μπροστά στο καινούργιο που γίνεται με θεσμικό τρόπο;
Οι συνειδητοί εργάτες και οι πραγματικοί δημοκρατικοί άνθρωποι δεν πρέπει να δεχτούν σα δεδομένο αυτό το έγκλημα. Ο νόμος αυτός πρέπει να συντριβεί. Πουθενά δεν πρέπει οι εργάτες να υποκύψουν στους εργοδότες που θέλουν να στηρίξουν την ύπαρξή τους πάνω στην υπερεκμετάλλευση της εργασίας και ακόμα περισσότερο πουθενά να μην υποταχτούν στον μεγαλύτερο εργοδότη που είναι το κρατικοφασιστικό μονοπώλιο και οι πουλημένοι συνδικαλιστές του.