Η νεολαία εξοργίστηκε βαθιά με τη δολοφονία του μικρού Αλέξη γιατί έχει μία καθολική εμπειρία βάναυσης και ταπεινωτικής μεταχείρισης από την αστυνομία ειδικά από το σώμα των ειδικών φρουρών και την ΟΚΠΕ που έχουν εκπαιδευτεί πάνω στους ξυλοδαρμούς και στους εξευτελισμούς των μεταναστών ενώ είναι φανεροί οι δεσμοί των ΜΑΤ με τους ναζιστές της «Χρ. Αυγής».
Το πρόβλημα είναι ότι η αυθόρμητη εκδήλωση της οργής της νεολαίας χειραγωγήθηκε αμέσως από ένα καθεστωτικό πολιτικό μπλοκ που τη χρησιμοποίησε για τους δικούς του στόχους και το χειρότερο την ενέπλεξε σε ένα βρώμικο πολιτικό σχέδιο που ξεκίνησε με τον εμπρησμό του κέντρου της Αθήνας. Αυτός διαμορφώνει συνθήκες μεγαλύτερης επιβολής «του νόμου και της τάξης», καθώς η νεολαία εμποδίστηκε από το να προβάλει ουσιαστικά αιτήματα ενάντια στον εκφασισμό της αστυνομίας. Τέτοια είναι η παραίτηση των Παυλόπουλου και Χηνοφώτη, η απόταξη των προϊσταμένων και εκπαιδευτών του σώματος των Ειδικών φρουρών και της ΟΚΠΕ, η διάλυση αυτών των σωμάτων, η εκκαθάριση των φιλοναζιστών στα ΜΑΤ, και το σημαντικότερο η αποδοχή του σώματος διεθνών ελεγκτών στα πλαίσια της Σύμβασης του ΟΗΕ κατά των βασανιστηρίων που δεν τη δέχεται η χώρα μας. Οι διαχειριστές της νεολαιίστικης οργής δεν θέλουν τέτοια αιτήματα γιατί δεν θέλουν μια λιγότερο φασιστική αστυνομία, αλλά μια φασιστική αστυνομία που θα ελέγχουν οι ίδιοι. Πάνω απ’ όλα θέλουν την άνοδό τους στην εξουσία.
Το πολιτικό σχέδιο που προωθείται με την εκμετάλλευση της δολοφονίας του Αλέξανδρου είναι να νομιμοποιηθούν άτυπες μορφές διακυβέρνησης με τις οποίες τα τρία μικρά κόμματα θα επιβάλουν την εξουσία τους πάνω στα δύο μεγάλα κυβερνητικά. Αυτή η πρόθεση ήδη εκδηλώθηκε ανοιχτά από τον ΣΥΝ και από το ΛΑΟΣ που πατώντας στους εμπρησμούς ζήτησαν σύγκλιση του Συμβουλίου πολιτικών αρχηγών για «διέξοδο από την κρίση». Μάλιστα ο ΣΥΝ ζήτησε δημιουργία διακομματικής επιτροπής για την αστυνομία. Ο Καραμανλής ανταποκρίθηκε αμέσως διαπιστώνοντας ανάγκη «εθνικής ενότητας» λόγω «κρίσης» και κάλεσε όλους τους πολιτικούς αρχηγούς σε διαβούλευση. Αυτό ήταν σαν να συγκάλεσε Συμβούλιο πολιτικών αρχηγών με τη μορφή συνομιλιών εκ του σύνεγγυς,, δηλαδή με τον ίδιο σε ρόλο μεσολαβητή. Σε αυτό το κάλεσμα ανταποκρίθηκαν όλα τα κόμματα, δηλαδή και ο «εξεγερμένος» ΣΥΝ και ο Παπανδρέου που λίγο πριν είχε απαιτήσει εκλογές.
Το ερώτημα είναι γιατί ο Καραμανλής και ο Παπανδρέου που ηγούνται δύο μεγάλων κομμάτων θέλουν να μοιράζονται την εξουσία με 3 μικρά; Το θέλουν γιατί έχουν κοινή στρατηγική με αυτά: Θέλουν να σύρουν την Ελλάδα στο άρμα της Ρωσίας του Πούτιν. Γιατί τα 3 μικρά κόμματα είναι μασίφ ρωσόφιλα ενώ η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ είναι στην πλειοψηφία τους φιλοευρωπαϊκά κόμματα. Επειδή ο λαός δεν δίνει εκλογική πλειοψηφία στα 3 μικρά κόμματα αυτά πιέζουν για κυβερνήσεις συνεργασίας στις οποίες όμως αυτά θέλουν να έχουν το πάνω χέρι ή για κυβερνήσεις που θα υποτάσσονται σε αυτά μέσω διακομματικών επιτροπών, ή μέσω της συχνής σύγκλισης ενός Συμβουλίου πολιτικών αρχηγών. Όταν αυτά επιχειρούνται υπό το καθεστώς βίας τότε έχουμε πολιτικά πραξικόπηματα φασιστικού τύπου. Ένα τέτοιο πραξικόπημα επιχειρούν τώρα εκβιάζοντας το λαό με το δίλημμα: Υποταγή σε εμάς ή χάος, δηλαδή μπλοκάρισμα της πολιτικής και οικονομικής ζωής, μπούκες παντού στο όνομα της «λαϊκής εξέγερσης».

Το πραξικοπηματικό σχέδιο σήμερα παραπαίει γιατί ο λαός οργίστηκε πολύ ενάντια στον ηγέτη της «εξέγερσης» ΣΥΝ που πήγε να κρυφτεί πίσω από τον ισχυρισμό ότι στις αυθόρμητες λαϊκές εξεγέρσεις γίνονται και καταστροφές. Ο λαός ξέρει ότι το συνειδητό κόμμα μιας αληθινής λαϊκής εξέγερσης συγκρούεται με τους καταστροφείς. Έτσι το ψευτοΚΚΕ σε απόλυτη ενότητα με τον ΣΥΝ προσπαθεί τώρα να σηκώσει ένα νέο πιο ειρηνικό στη μορφή του κίνημα στα σχολεία. Οι μαθητές, θυμωμένοι πραγματικά με τη δολοφονία αλλά και με την εκπαίδευση τους, συμμετείχαν αρχικά στις κινητοποιήσεις. Όμως σε αυτές εκτός από κάθε ουσιαστικό αίτημα κατά του αστυνομικού φασισμού πνίγηκε και κάθε αίτημα ενάντια στη μεγαλύτερη αρρώστια της ελληνικής εκπαίδευσης που είναι ο σάπιος γραφειοκρατικός και αντιπαραγωγικός χαρακτήρας της που «μύστες του» είναι το ψευτοΚΚΕ και ο ΣΥΝ. Γι’ αυτό συνέβη το πρωτοφανές ένα κίνημα υποτίθεται αντικαθεστωτικό να το υμνούν όλα τα κόμματα, όλα τα ΜΜΕ και οι εθνικοί τηλε-γελωτοποιοί να καλούν το λαό να πάρει μαθήματα από αυτό.
Οι πραξικοπηματίες ψάχνοντας διαρκώς για νέο κοινό υψώνουν και τη σημαία των 700 Ευρώ. Όμως οι εργαζόμενοι των 700 Ευρώ δεν τους ακολουθούν γιατί ο συνδικαλισμός της ψευτοαριστεράς έχει επί χρόνια παντού τσακίσει το μεροκάματο προωθώντας τη μαύρη εργασία, τον κομματικό συμμοριτισμό και τη συναλλαγή με την εργοδοσία ενώ κλείνει παντού εργοστάσια. Τα εργατικά κινήματα θα παλεύουν για να μην κλείσει κανένα εργοστάσιο και θα επιδιώκουν παντού τον εργατικό έλεγχο και την πολιτική δημοκρατία. Έτσι αναπόφευκτα οι πραξικοπηματίες θα καταφεύγουν όλο και περισσότερο σε βία και σε προβοκάτσιες.

Αθήνα, 21/12/2008