ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΟΝ ΑΝΤΕΡΓΑΤΙΣΜΟ ΜΕ ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΠΡΟΣΩΠΕΙΟ

Η βαθύτερη αιτία της αυξανόμενης εξαθλίωσης των μαζών βρίσκεται στην πολιτική ηγεσία αυτού του τόπου και πιο πολύ σε εκείνους που εμφανίζονται σα συνδικαλιστικοί και πολιτικοί εκπρόσωποι της εργατικής τάξης. Σε όλους αυτούς χρωστάμε τις τρεις μεγάλες μάστιγες: τη μεθοδική σταδιακή συντριβή της βιομηχανίας, ιδιαίτερα της βαριάς, τον παρασιτισμό και τη διαφθορά ενός πελώριου μέρους της κρατικής γραφειοκρατίας, και τις βδέλλες της νέας ανατολικής κρατικο-ληστρικής ολιγαρχίας.

Το βιομηχανικό σαμποτάζ, η κρατική διαφθορά και η νέα ολιγαρχία φταίνε για την εξαθλίωση του εργαζόμενου λαού

Όλος ο εργατοπατερισμός ισχυρίζεται ότι το πρόβλημα της φτώχειας στη χώρα μας είναι ουσιαστικά πρόβλημα διανομής, δηλαδή ότι μπορεί η εργατική τάξη να ζήσει πολύ καλύτερα αν οι καπιταλιστές μειώσουν τα κέρδη τους για να δώσουν περισσότερα στους εργαζόμενους. Πρόκειται για απάτη! Τα συνολικά κέρδη προ φόρων της βιομηχανίας, του εμπόριου και των υπηρεσιών το 2004 ήταν 7 δις. Ευρώ. Τα διανεμημένα κέρδη ήταν 4 δις Ευρώ. Ακόμα κι αν όλα αυτά τα τελευταία μοιράζονταν στους 4.000.000 εργαζόμενους κάθε εργαζόμενος θα έπαιρνε 1000 Ευρώ το χρόνο παραπάνω από την αύξηση του πληθωρισμού, δηλαδή 71 Ευρώ το μήνα περισσότερα από όσο παίρνει σήμερα. Κι όμως οι τζάμπα “ταξικοί” εργατοπατέρες δημαγωγούν για ελάχιστο μισθό 1300 Ευρώ το μήνα, δηλαδή για 700 ευρώ παραπάνω.
Στην Ελλάδα το κύριο πρόβλημα είναι η χαμηλή παραγωγικότητα του κεφάλαιου σε όλους τους κλάδους. Αυτό φαίνεται πιο καθαρά στο εξωτερικό εμπόριο όπου οι εξαγωγές είναι 3,5 φορές μικρότερες από τις εισαγωγές, ενώ σε όλες τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες είναι με μικρές αποκλίσεις ίσες. Την παραγωγή στην Ελλάδα την τσάκισαν κυρίως αυτοί που μιλάνε στο όνομα της εργατικής τάξης. Αυτοί εμποδίζουν ή και κλείνουν κάθε μεγάλη βιομηχανική και τουριστική επένδυση και εμποδίζουν κάθε επιστημονική έρευνα στο όνομα ενός “αντικαπιταλισμού”, που εκφράζεται και σαν δήθεν υπεράσπιση των εργαζομένων σε μια παραγωγική μονάδα, ή σαν υπεράσπιση της υγείας του λαού από τη ρύπανση του περιβάλλοντος, είτε τάχα σαν διαφύλαξη του φυσικού κάλους και της πολιτιστικής κληρονομιάς.
Όμως δίχως μεγάλη σύγχρονη βιομηχανία δεν μπορούν να υπάρχουν ψηλοί μέσοι μισθοί. Αυτός είναι ο κύριος λόγος που οι ελληνικοί μισθοί είναι οι μισοί από τους ευρωπαϊκούς.
Τελευταία οι σαμποταριστές ισχυρίζονται ότι η Ελλάδα αποβιομηχανοποιείται γιατί οι εταιρείες βρίσκουν αλλού πιο φτηνά μεροκάματα. Όμως παρόλο που σε όλο το βιομηχανικό βορρά φεύγουν βιομηχανίες αναζη-τώντας φτηνά μεροκάματα στον τρίτο κόσμο, ακόμα οι περισσότερες βιομηχανικές επενδύσεις εξακολουθούν να γίνονται ακριβώς στο βιομηχανικό βορρά. Απλά στο βορρά γίνονται επενδύσεις στις βιομηχανίες ψηλής τεχνολογίας όπου απαιτείται και σχετικά ψηλή ειδικευμένη εργασία, ενώ στο βιομηχανικό νότο πηγαίνουν οι βιομηχανίες χαμηλότερου τεχνολογικού επίπεδου οι οποίες συνήθως είναι εκείνες της χαμηλότερης οργανικής σύνθεσης που αλλιώς λέγονται βιομηχανίες έντασης εργασίας, βασικά ανειδίκευτης. Στην Ελλάδα φεύγουν κάτω από τον διεθνή οικονομικό ανταγωνισμό οι βιομηχανίες έντασης εργασίας πχ ένδυμα, κλωστοϋφα-ντουργία, αλλά κλείνουν με τη βία ή εμποδίζονται με πολιτικά, διοικητικά και οικονομικά μέτρα οι βιο-μηχανίες ψηλής οργανικής σύνθεσης και ψηλής τεχνολογίας που θα αντιρρόπιζαν σε μεγάλο βαθμό τη μετε-γκατάσταση των πρώτων. Βασικά βρίσκεται σε διωγμό η βαριά βιομηχανία. Αλλά σε διωγμό για λόγους που θα εξηγήσουμε παρακάτω βρίσκεται και κάθε μεγάλης κλίμακας παραγωγική επένδυση, όπως είναι οι μεγά-λες τουριστικές μονάδες. Στην Ελλάδα επιτρέπονται μόνο οι μικρές παραγωγικές μονάδες και κυρίως οι βιο-μηχανικές επενδύσεις ενός μόνο συγκεκριμένου ιδιωτικού κεφάλαιου, του ανατολικού.

Οι αντεργάτες με αριστερό προσωπείο, το σπάσιμο του μεροκάματου και ο ρατσισμός

Το αποτέλεσμα της αποβιομηχάνισης και του κρατικού παρασιτισμού είναι ότι μειώνεται διαρκώς το εργατικό μεροκάματο. Και επειδή η επίσημη μείωση του δεν είναι αρκετή για να αντιρροπίσει τη γενική αποδυνά-μωση της παραγωγικής βάσης της χώρας (ιδιαίτερα της γεωργικής στην οποία βασικά οφείλεται ο ψηλός πληθωρισμός), το καθεστώς έφερε φτηνή εργατική δύναμη από έξω που τη χρησιμοποίησε για να σπάει το μεροκάματο σε όλους τους κλάδους με συνδικαλιστική «αριστερή ταξική» έγκριση. Έτσι δημιούργησε ένα βαθύ, υπόκωφο ρατσισμό στο ντόπιο προλεταριάτο που κινδυνεύει να οδηγήσει τη χώρα σε φασιστική βαρβαρότητα. Από την άλλη όλα ανεξαίρετα τα κόμματα, ανοιχτά ή κρυφά καταπολέμησαν τα αληθινά πολιτικά δικαιώματα για τους μετανάστες που σε συνδυασμό με την ισότητα στο μεροκάματο θα μπορούσαν να ενώσουν το ντόπιο και το μεταναστευτικό προλεταριάτο.
Πόσο λοιπόν ασύλληπτα υποκριτές είναι αυτοί του ΠΑΜΕ που κατηγορούν τη ΓΣΕΕ ότι πούλησε τη συλλογική σύμβαση εργασίας όταν οι ίδιοι έχουν καταργήσει εδώ και χρόνια κάθε συλλογική σύμβαση στην οικοδομή και έχουν παραδώσει τους εργαζόμενους, ντόπιους και ξένους, στα εργοτάξια, στα εξω-τερικά συνεργεία στα εργοστάσια, σε όλα τα μικρομάγαζα και στους αγρούς στην πιο κτηνώδη και παράνομη εκμετάλλευση; Το πραγματικό ελάχιστο μεροκάματο σήμερα, το «μαύρο», είναι πολύ κάτω από τα 600 Ευρώ της ΣΣΕ αν λογαριαστεί ότι δεν περιλαμβάνει ούτε ένσημα, ούτε δώρο, συχνά ούτε υπε-ρωρίες. Για ποια 1300 ελάχιστο μισθό μιλάνε αυτοί οι υποκριτές και για ποια προδοσία της ΓΣΕΕ όταν είναι οι ίδιοι που «πρωτοπόρα» σπάσανε εδώ και δεκαπέντε χρόνια το μεροκάματο με το καθαρά ρατσιστικό επιχείρημα: «οι μετανάστες κάνουν δουλειές που δεν θέλουν οι έλληνες»; Πότε αυτοί του ψευτοΚΚΕ και του ΣΥΝ έριξαν το μόνο σύνθημα που θα ένωνε τους ντόπιους και τους μετανάστες εργάτες στους χώρους δου-λειάς, το «ίσο και νόμιμο μεροκάματο για ίση δουλειά»; Ίσα-ίσα έκαναν και κάνουν ακριβώς το αντίθετο σε όποιο συνδικάτο ελέγχουν. Όσο για τα πλήρη πολιτικά δικαιώματα στους μετανάστες αυτό απλά το ψιθυρίζει στους μετανάστες ο «καθεστωτικός προστάτης τους», ο διπρόσωπος ΣΥΝ, ενώ το ψευτοΚΚΕ πρόσφατα ψή-φισε στην Ευρωβουλή μαζί με την ακροδεξιά να μην δοθεί η ευρωπαϊκή ιθαγένεια στους μετανάστες.
Όχι αυτοί δεν είναι συνδικαλιστικοί και πολιτικοί εκπρόσωποι της εργατικής τάξης. Είναι μέλη μιας αστικής τάξης νέου τύπου που η ηγεσία της υπηρετεί συνειδητά έναν ιμπεριαλισμό επίσης νέου τύπου, τον σοσιαλιμπεριαλισμό της Ρωσίας και της Κίνας. Η πολιτική τους έχει δύο σταθερές: πρώτο το δυνάμωμα του κρατικού παρασιτισμού ώστε να μπορούν μέσα από την πιο διεφθαρμένη και πιο τεμπέλικη υπαλληλία να αποσπάσουν τον έλεγχο της κρατικής μηχανής (δες πως δεν καταγγέλλουν ποτέ την κρατική υπαλληλική διαφθορά, αλλά μόνο τον διεφθαρμένο ιδιώτη) και δεύτερο, και το κυριότερο, την υπονόμευση κάθε μεγάλης κεφαλαιοκρατικής επιχείρησης εκτός από εκείνες των ρωσόδουλων ολιγαρχών τύπου Κόκκαλη, Μπόμπολα, Μυτιληναίου, Γερμανού. Στο τελευταίο αυτό σημείο αποκαλύπτονται περισσότερο από κάθε τι άλλο σαν επιλεκτικοί αντικαπιταλιστές, δηλαδή σαν φασίστες. Είναι χαρακτηριστικό πως ματαίωσαν τη γιγαντιαία επένδυση του εργοστάσιου του χρυσού της καναδικής TVX στη Χαλκιδική και πως κατάφεραν να την κλείσουν, χρησιμο-ποιώντας ακόμα και βία, και πόσο αθόρυβα και «τρυφερά» αμέσως μετά άφησαν αυτόν τον πελώριο πλούτο στα χέρια του Μπόμπολα για ένα κομμάτι ψωμί. Στον ίδιο άλλωστε επέτρεψαν να εισάγει νόμιμα τζάμπα εργάτες από την Ασία για την Ολυμπιάδα επειδή οι αλβανοί ήταν ακριβοί! Μπορεί αυτό να το δει κανείς παντού: πως, ας πούμε, χάλασαν τον κόσμο ενάντια στις προμήθειες των F-16, αλλά δεν είπαν λέξη για το σκάνδαλο των ρώσικων ΤΟR, ή πως δεν τους ενόχλησε ότι ο κατηγορούμενος για κατασκοπεία για λογαριασμό της Στάζι Κόκκαλης κατασκευάζει ηλεκτρονικά συστήματα ασφαλείας για τα ελληνικά F-16 ή ακόμα πως ενώ στο όνομα της προστασίας του περιβάλλοντος σαμποτάρουν όλες τις μονάδες της ΔΕΗ, που καίνε το μόνο άφθονο και φτηνό ελληνικό καύσιμο, τον λιγνίτη, δεν λένε λέξη για την ενεργειακή εξάρτηση της Ελλάδας από το ρώσικο φυσικό αέριο την ώρα που όλες οι ενεργειακές τιμές εκσφενδονίζονται στα ύψη.

Γιατί εκστρατεύουν ενάντια στη ΓΣΕΕ για τη φετινή συλλ. σύμβαση εργασίας

Σε αυτόν τον εκλεκτικό «αντικαπιταλισμό» και «αντιιμπεριαλισμό» πρέπει να αναζητήσει κανείς και την εξήγηση της ξαφνικής πελώριας οργής τους για τη ΓΣΕΕ και όχι σε κάποια ξαφνική ταξική συνέπεια όπως νομίζει η μικροαστική εξωκοινοβουλευτική ουρά τους. Είναι γνωστό στους πάντες ότι η ΓΣΕΕ δεν είναι συν-δικαλιστικό όργανο της εργατικής τάξης. Αποτελείται στην ηγεσία της από τους συνδικαλιστικούς εκπροσώ-πους της εργατικής αριστοκρατίας και της γραφειοκρατίας των ΔΕΚΟ. Πρόκειται για μέλη μιας κρατικής α-στικής τάξης, που γεννήθηκε μέσα από την πολιτική άλωση του κράτους από τον μικροαστικό (στην ταξική του καταγωγή) πολιτικό στρατό του μεγαλοαστικού ΠΑΣΟΚ. Το ερώτημα είναι γιατί ειδικά εφέτος το ψευτοΚΚΕ και ο ΣΥΝ αντιδράσανε τόσο έντονα στη Γενική Συλλογική Σύμβαση που υπογράφτηκε ανάμεσα στη ΓΣΕΕ και το ΣΕΒ και τη βγάλανε προδοτική και όχι πρόπερσι που υπογράφτηκε μια μόλις πιο ευνοϊκή για τους εργαζόμενους ΣΣΕ ( Η σύμβαση του 2004 έδινε κατά 0,46% ψηλότερη μεσοσταθμική αύξηση μι-σθών στα δύο χρόνια σε σχέση με τη σημερινή ); Ή αλλιώς τι καλό έκαναν τελευταία η αμαρτωλή ΠΑΣΚΕ και η αμαρτωλή ΔΑΚΕ ώστε να δέχονται τέτοιες επιθέσεις από τους πιο «συνεπείς» υπερασπι-στές του μαύρου δουλοκτητικού μεροκάματου, τόσο έντονες που να γίνονται τελικά δολοφονικές φασι-στικές επιθέσεις ενάντια στον επικεφαλής της ΓΣΕΕ Πολυζωγόπουλο από τους παρακρατικούς ψευτοα-ναρχικούς τραμπούκους; Έκαναν το εξής: Είναι αντίθετοι στο να κατεβούν οι μισθοί στις ΔΕΚΟ όπως θέλει η συνεργασία κορυφής Παπανδρέου-Καραμανλή. Αυτοί οι δύο και μια πολύ στενή κομματική κλίκα δίπλα τους σε κάθε ένα από τα δύο αυτά κόμματα θέλουν να παραδώσουν τις ΔΕΚΟ σε ιδιωτικά συμφέροντα. Αλλά όχι σε οποιαδήποτε ιδιωτικά συμφέροντα. Θέλουν να τις παραδώσουν σε ρώσικα συμφέροντα γιατί συνειδητά και στις πλάτες των κομμάτων τους και οι δυο τους υπηρετούν τη ρώσικη πολιτική. Πρώτη ΔΕΚΟ στη σειρά για μια τέτοια ιδιωτικοποίηση είναι ο ΟΤΕ τον οποίο το καθεστώς ετοιμάζεται να παραδώσει στο ρώσικο μονοπώλιο ΣΙΣΤΕΜΑ που ήδη εξαγόρασε την ΙΝΤΡΑΚΟΜ. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο οργανώθηκε μέσα από τα γραφεία της ΙΝΤΡΑΚΟΜ στην Παιανία η προβοκάτσια με τις υπο-κλοπές ενάντια στον κύριο ανταγωνιστή της ΣΙΣΤΕΜΑ, την VODAFONE.
Αλλά για να παραδοθεί ο ΟΤΕ όπως και κάθε άλλη ΔΕΚΟ στο ρώσικο κεφάλαιο πρέπει οι παλιοί μι-σθοί κυριολεκτικά να συντριβούν γιατί το ρώσικο κεφάλαιο δεν μπορεί από τη φύση του σαν κρατικομονο-πωλιακό γραφειοκρατικό να λειτουργήσει με σύγχρονους ανταγωνιστικούς όρους, αλλά μόνο με όρους κρα-τικής προστασίας σε όλα τα επίπεδα. Ήδη οι Καραμανλής-Παπανδρέου αρχικά μείωσαν το προσωπικό του ΟΤΕ με τη συνταξιοδότηση χιλιάδων εργαζομένων σε αυτόν με λεφτά του δημοσίου. Τώρα θα συνεχίσουν με την εφαρμογή των νέων αντεργατικών διατάξεων για τη μείωση των μισθών. Αυτός είναι ο λόγος που τα δύο «αριστερά» ρωσόφιλα κόμματα όχι μόνο δεν έριξαν το βάρος τους ενάντια σε αυτούς τους νόμους για τις ΔΕΚΟ, αλλά φρόντισαν τις ως τώρα πανελλαδικές απεργίες τους να τις στρέψουν ενάντια στην εισοδηματική πολιτική (στην ουσία ενάντια σε μια νέα συλλογική σύμβαση). Το ΠΑΜΕ δεν είπε κουβέντα για τις ΔΕΚΟ στην πανελλαδική απεργία της 14 του Δεκέμβρη, όταν το κεντρικό ζήτημα ήταν ακριβώς ο νόμος για τις ΔΕΚΟ και όταν στις διασπαστικές φασιστικές διατάξεις για τις ΔΕΚΟ βρίσκεται σήμερα ο πυρήνας του αντεργατισμού. Το σπουδαιότερο όμως είναι ότι όσο και να έγιναν άντρα μιας συνδικαλιστικής γρα-φειοκρατίας και ενός οικονομικού παρασιτισμού οι ΔΕΚΟ αποτελούν ακόμα το βασικό πυρήνα της βα-ριάς βιομηχανίας στους τομείς της ενέργειας, των τηλεπικοινωνιών και των μεταφορών. Η συντριβή του όποιου συνδικαλισμού των ΔΕΚΟ θα έβαζε σήμερα την ταφόπλακα σε ότι έχει απομείνει από βιομηχανικό εργατικό κίνημα.
Μία μεγάλη διευκόλυνση για την εφαρμογή του νέου εργασιακού νόμου για τις ΔΕΚΟ θα ήταν η μη υπο-γραφή μιας νέας συλλογικής σύμβασης ΓΣΕΕ-ΣΕΒ. Η ΓΣΕΕ σωστά εξασφάλισε την υπογραφή μιας Συλ-λογικής ΣΕ από τον ΣΕΒ αφού το πραγματικό δίλημμα στους δοσμένους οικονομικούς και ταξικούς συσχετισμούς ήταν όχι μια αισθητά ανώτερη σύμβαση ή μια χαμηλή, αλλά μια σύμβαση ή καθόλου σύμβαση. Οι αληθινά ανώτεροι ελάχιστοι μισθοί στη σημερινή Ελλάδα χρειάζονται ρήξη με τους σα-μποτέρ της παραγωγής, συντριβή της γραφειοκρατικής ακρίδας και συντριβή της νέας ολιγαρχίας, δη-λαδή μια πολιτική επανάσταση στην οποία ο πιο σκληρός αντίπαλος θα είναι η ψευτοαριστερά.
Με την υπογραφή της σύμβασης η εργατική τάξη πήρε στα χέρια της ένα ουσιαστικό επιχείρημα για να ζητήσει αντίστοιχες κλαδικές συμβάσεις για τις ΔΕΚΟ. Γιατί είναι πολύ δύσκολο σε οποιαδήποτε κυβέρνηση να εξασφαλίσει για τις διοικήσεις-εργοδοσίες των ΔΕΚΟ, ουσιαστικά για τα νέα ιδιωτικά αφεντικά, μισθολογικούς όρους ευνοϊκότερους από εκείνους που ισχύουν για τους υπόλοιπους εκτός ΔΕΚΟ ιδιώτες καπιταλιστές. Εφ όσον υπάρχει σύμβαση ΓΣΕΕ-ΣΕΒ δεν θα μπορεί να ισχυρίζεται η κυβέρ-νηση (Τσιτουρίδης) ότι δεν μπορούν οι ΔΕΚΟ να δίνουν ψηλούς μισθούς όταν έχουν ζημιά, όπως προβλέπει ο νέος νόμος, εφόσον οι ιδιώτες καπιταλιστές υποχρεώνονται να δίνουν στους εργάτες τους, τους συμφωνη-μένους με τη ΣΣΕ μισθούς ακόμα και όταν έχουν ζημιά.
Να λοιπόν γιατί ειδικά φέτος δεν έπρεπε για τα συμφέροντα της κάθε ΣΙΣΤΕΜΑ να υπογραφτεί ΣΣΕ. Να γιατί χάλασε τον κόσμο το ψευτοΚΚΕ προκαταβολικά ενάντια σε αυτήν την υπογραφή. Να γιατί φώναξε πο-λύ ακόμα και ο ΣΥΝ που «κωλύεται» να κάνει περισσότερα ενάντια στην ΠΑΣΚΕ καθώς το πολιτικό του σχέδιο είναι να ανέβει στην κυβέρνηση κάνοντας εισοδισμό με τη βοήθεια του Παπανδρέου μέσα σε μια κυ-βέρνηση ΠΑΣΟΚ. Να γιατί και τα δυο αυτά κόμματα χτυπάνε την ΓΣΕΕ και τις δύο βασικές παρατάξεις της και μετά την υπογραφή της ΣΣΕ. Θέλουν να τις εμποδίσουν να δώσουν από ισχυρή πολιτική θέση την κρί-σιμη απεργιακή πάλη για την ακύρωση των μισθολογικών σχεδίων στις ΔΕΚΟ.

Όχι στον ιμπεριαλισμό και το σοσιαλιμπεριαλισμό
Κύριος εχθρός των λαών ο νεοναζιστικός άξονας Ρωσίας-Κίνας-Ιράν
Δημοκρατική ταξική αυτοοργάνωση παντού

Περιγράφοντας παραπάνω την κύρια απειλή για το εργατικό κίνημα σήμερα πρέπει να κάνουμε ένα πράγμα σαφές: Ότι δεν πρέπει ούτε οι εργαζόμενοι, ούτε οι δημοκράτες γενικά να περιμένουν οποιαδήποτε σωτηρία από τις όποιες ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ. Πρέπει να αξιοποιήσουν τις αντιστάσεις αυτών των δύο παρατάξεων στην κύρια απειλή για την εργατική τάξη και τη χώρα, αλλά δεν επιτρέπεται να τις εμπιστευθούν. Γιατί ακολουθώ-ντας τα κομματικά αφεντικά τους και πολλές φορές τα δικά τους άμεσα ταξικά συμφέροντα αυτές οι παρατά-ξεις έχουν διαπράξει από κοινού με τα δυο ψευτοαριστερά κόμματα μεγάλα εγκλήματα ενάντια στη βιομηχα-νική ανάπτυξη της χώρας, έχουν συνεισφέρει στην ταξική και ρατσιστική διάσπαση της εργατικής τάξης, έχουν αποτελέσει και αποτελούν βασικό παράγοντα της κρατικο-γραφειοκρατικής διαφθοράς, και το χειρότε-ρο, στήριξαν και συνεχίζουν να στηρίζουν μια πολιτική τραμπουκισμού στα Βαλκάνια και στον κόσμο ακο-λουθώντας σε όλα τα μεγάλα και διεθνή ζητήματα τις επιταγές της ρώσικης εξωτερικής πολιτικής κάτω από την κάλυψη του αντιαμερικανισμού.
Σχετικά με αυτό το τελευταίο σημείο οι συνειδητοί εργάτες πρέπει να διακρίνουν το σημερινό πανεθνικό καθεστωτικό αντιαμερικανισμό από το λαϊκό αντι-ιμπεριαλιστικό αντιαμερικανισμό του 50-70. Ο σημερινός αντιαμερικανισμός που αποτελεί πια κυρίαρχη εθνική ιδεολογία είναι εκείνος των νέων τσάρων της Ρωσίας, των κινέζων σοσιαλφασιστών και των ιρανών ισλαμοναζιστών που χτυπάνε τους αμερικάνους με τον ίδιο α-κριβώς τρόπο που χτυπούσε ο φασιστικός άξονας τους εγγλέζους στις παραμονές του β παγκόσμιου πολέμου, δηλαδή από τα δεξιά. Αυτού του είδους ο αντιαμερικανισμός αποκαλύπτεται όταν ενώνει σε κοινό μέτωπο την ψευτοαριστερά με τους κλασσικούς ακροδεξιούς δηλαδή με εκείνους που ήταν φιλοαμερικανοί την επο-χή της πραγματικής παγκόσμιας αμερικανοκρατίας.
Για τους πραγματικούς διεθνιστές και αντι-ιμπεριαλιστές εργάτες το ζήτημα είναι από στρατηγική άποψη να συνεχίσουν να στέκονται με τους λαούς ενάντια στον καπιταλισμό και τον ιμπεριαλισμό και της Ανατολής και της Δύσης, ιδιαίτερα μάλιστα να καταδικάζουν τις επεμβάσεις τους στα εσωτερικά των χω-ρών του τρίτου κόσμου. Όμως από την άποψη της γενικής τακτικής πρέπει να διακρίνουν σαν κύριους εχθρούς αυτής της περιόδου τους ρώσους και κινέζους σοσιαλφασίστες. Αυτοί ασκούν και στηρίζουν σήμερα τις πιο κτηνώδεις δικτατορίες, αυτοί (ειδικά οι κινέζοι σοσιαλφασίστες) ευθύνονται περισσότερο από κάθε άλλον για την πτώση του παγκόσμιου μεροκάματου, αυτοί αναβιώνουν παντού τους φυλετικούς και θρησκευτικούς ρατσισμούς σε συνεργασία με τους κλασσικούς, πρώην αμερικανόφιλους και τώρα ρωσόφιλους φασίστες (τύπου Καρατζαφέρη στη χώρα μας) στα πλαίσια παγκόσμιων και τοπικών φαιοκόκκινων με-τώπων. Αυτοί επειδή κρατούν εκτός από την αυτοκρατορική-φασιστική και την κόκκινη σημαία του προλε-ταριάτου είναι που κυρίως διασπούν και διαλύουν την εργατική τάξη. Αυτοί οι δήθεν «αντικαπιταλιστές» και «αντι-ιμπεριαλιστές» είναι οι κύριοι εχθροί της εργατικής τάξης και των λαών του κόσμου στη σημερινή φά-ση. Ποτέ πριν η πάλη των επαναστατών ενάντια στον οππορτουνισμό και τον αναθεωρητισμό μέσα στο εργα-τικό κίνημα δεν ήταν ταυτόχρονα και πάλη ενάντια στο φασισμό έξω από αυτό. Αυτή η ταύτιση του μέσα και του έξω κύριου εχθρού είναι πιο δύσκολη στο αντιπάλεμά της αλλά πιο γόνιμη για το μέλλον της επανάστα-σης. Αν η πάλη ενάντια στο σοσιαλφασισμό είναι νικηφόρα, η συντριβή και της φιλελεύθερης έκδοσης του ιμπεριαλισμού θα είναι αναπόφευκτη και κάθε παλινόρθωση του καπιταλισμού μετά από ένα νέο νικηφόρο κύμα επαναστάσεων θα είναι μια εξαιρετικά δύσκολη υπόθεση.
Σήμερα για να ενωθούν τα διαλυμένα κομμάτια της εργατικής τάξης πρέπει παντού σε κάθε χώρο, σε κάθε εργοστάσιο, σε κάθε επιχείρηση στον ιδιωτικό και το δημόσιο τομέα οι εργαζόμενοι και οι δημοκρατικοί άν-θρωποι να αυτοοργανώνονται ενάντια στην υλική εξαθλίωση, ενάντια σε κάθε βρώμικη επίθεση της εργοδο-σίας και σε κάθε ρουφιανιλίκι, αλλά πάντα με βασικό γνώμονα την υπεράσπιση της βιομηχανίας σαν τέτοιας, ενάντια σε κάθε ρουσφετολογικό κομματικό στρατό και σε κάθε διάκριση στη δουλειά, ενάντια στην κρατι-κογραφειοκρατική διαφθορά ακόμα και στις πιο μικρές της εκφράσεις, ενάντια πάνω απ΄ όλα στη διάσπαση του μεροκάματου και για πολιτικά δικαιώματα στους μετανάστες αρχίζοντας από το δικαίωμα της μόνιμης παραμονής τους. Αυτές οι πρώτες δημοκρατικές ταξικές συσπειρώσεις πρέπει να αναπτύξουν σταδιακά και τις πολιτικές τους ιδέες για τα διεθνή συμφέροντα του προλεταριάτου, αντιμετωπίζοντας πρώτα-πρώτα το σοβινισμό και τις επεμβάσεις της ελληνικής αστικής τάξης στις γειτονικές χώρες. Αυτή είναι η μακριά πο-ρεία για να γίνει ο συνδικαλισμός στη χώρα μας δημοκρατικός και όχι συνδικαλισμός συμμοριών.
Η ΟΑΚΚΕ θα βρίσκεται πάντα στην πρώτη γραμμή αυτής της πορείας.
Αθήνα, 28/04/2006