Προκήρυξη της ΟΑΚΚΕ
(Οργάνωσης για την Ανασυγκρότηση του ΚΚΕ)

ΟΧΙ ΣΤΟΝ ΑΡΓΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΗΣ ΕΑΒ

Φίλοι εργαζόμενοι στην ΕΑΒ

Πριν από μερικούς μήνες είχαμε μοιράσει και στην ΕΑΒ μια προκήρυξη που αναφερόταν στο συνειδητό σαμποτάζ που γίνεται στη χώρα μας ενάντια στην λίγη βιομηχανία που έχει μείνει σε αυτήν, ιδιαίτερα ενάντια στην καρδιά της που βρίσκεται στα Οινόφυτα. Είχαμε εκεί επισημάνει σαν ένα από τα πιο βασικά προσχήματα αυτού του σαμποτάζ τη διατήρηση καθαρού του Ασωπού. Μιλάγαμε για πρόσχημα γιατί αν οι υποτιθέμενοι φίλοι του Ασωπού ήθελαν καθαρό το ποτάμι θα απαιτούσαν από το κράτος να κατασκευάσει επιτέλους την μονάδα βιολογικού καθαρισμού που εδώ και πολλά χρόνια έχει εξαγγείλει. Όμως δεν το απαιτούν για να μπορούν να επιβάλουν πελώρια πρόστιμα στις βιομηχανίες των Οινοφύτων. Τώρα με υπουργό περιβάλλοντος το πρώην στέλεχος του ΣΥΝ και ορκισμένο εχθρό κάθε ανάπτυξης, την Μπιρμπίλη, με την βοήθεια κάθε λογής ψευτοοικολόγων και με εργαλείο το αναπτυξιοκτόνο Ε’ τμήμα του Συμβουλίου της Επικρατείας αρνούνται επίσημα κάθε υποχρέωση του κράτους για την αντιρρύπανση και έχουν επιδοθεί σε μια άνευ προηγουμένου εκστρατεία δυσφήμισης και εξόντωσης των πιο σημαντικών βιομηχανιών στα Οινόφυτα. Σαν τωρινούς στόχους τους έχουν επιλέξει την ΕΑΒ και την «Μαίλης». Ήδη το ΣτΕ απειλεί την ΕΑΒ με κλείσιμο θεωρώντας μη ικανοποιητικά τα αντιρρυπαντικά μέτρα που έχει πάρει. Αυτή η απειλή πρέπει να παρθεί υπ όψιν πολύ σοβαρά από τους εργαζόμενους.

Η οδυνηρή εμπειρία από το θάνατο των Λιπασμάτων Δραπετσώνας

Πιστεύουμε ότι η ΕΑΒ είναι ο πιο μεγάλος βιομηχανικός στόχος των σαμποταριστών της σε όλη την Ελλάδα γιατί είναι η τεχνολογικά πιο προωθημένη βαριά βιομηχανία αφού μπορεί να κατασκευάζει τμήματα πτητικών μηχανών, γιατί είναι συναλλαγματοφόρα και γιατί έχει χιλιάδες ψηλά ειδικευμένους εργαζόμενους που συγκεντρωμένοι αποτελούν μια μεγάλη συνδικαλιστική και γι αυτό, εν δυνάμει πολιτική δύναμη. Εξ αιτίας του βάρους της την ΕΑΒ δεν μπορεί κανείς εύκολα να την κλείσει. Πρέπει να την βομβαρδίσει και απ έξω και, κυρίως, από μέσα. Ποτέ οι σαμποταριστές δεν έκλεισαν μια στρατηγική βιομηχανία με καθαρά εξωτερικό βομβαρδισμό, όπως είναι τα δήθεν οικολογικά χτυπήματα, δηλαδή δίχως και μια μακρόχρονη υπονομευτική δουλειά της παραγωγικής δυνατότητας του εργοστασίου συνδυασμένη με αυτά τα εξωτερικά χτυπήματα. Μετά το μοίρασμα της προηγούμενης προκήρυξης συζητώντας με εργαζόμενους της ΕΑΒ που ανησυχούν για το μέλλον της είδαμε μπροστά μας τις εικόνες ενός προαναγγελθέντος θανάτου όπως τις ζήσαμε σε άλλες στρατηγικές βιομηχανίες που έκλεισαν με σαμποτάζ, ιδιαίτερα σε εκείνη των Λιπασμάτων στη Δραπετσώνα. Αυτήν την κλείσανε το 1999 οι σαμποταριστές με κυβερνητική απόφαση των Λαλιώτη-Σημίτη στο όνομα της ασήμαντης τότε ατμοσφαιρικής ρύπανσης που προκαλούσε το καλά εξοπλισμένο με φίλτρα εργοστάσιο. Προηγούμενα και για μια δεκαετία ο ΣΥΝ και το ψευτοΚΚΕ έκαναν διαδηλώσεις για να κλείσει το εργοστάσιο λέγοντας τερατολογίες στον κόσμο. Τελικά καταφέρανε και το κλείσανε που σημαίνει ότι ρυπάνανε την πόλη του Πειραιά με την μεγαλύτερη ρύπανση που είναι η ανεργία, ρίχνοντας σε αυτήν 400 οικογένειες εργαζομένων και άλλων εκατοντάδων που ζούσαν από το εργοστάσιο, όπως συντηρητές, μικροπρομηθευτές, διακινητές λιπάσματος, και διάφορους μικροεπαγγελματίες της Δραπετσώνας και του Κερατσινίου.
Το βαθύτερο χτύπημα στα Λιπάσματα ήταν αυτό που δόθηκε συνδυασμένα και εξωτερικά και εσωτερικά και είχε έναν στόχο: να γίνει τελικά ζημιογόνα η εταιρεία. Το πρώτο καίριο χτύπημα σε αυτό το επίπεδο το έδωσε η ηγεσία του λεγόμενου ΚΚΕ που έβαλε τον Δήμαρχό του στη Δραπετσώνα Μπεάζογλου να προσφύγει στο βιομηχανοκτόνο Ε’ τμήμα του Συμβουλίου της Επικρατείας για να απαγορεύσει επενδύσεις εκσυγχρονισμού στο εργοστάσιο. Αυτό τις απαγόρευσε στο όνομα της ρύπανσης ενώ αυτές οι εγκαταστάσεις θα μείωναν τη ρύπανση. Λίγο αργότερα δόθηκαν από ένα άλλο μηχανισμό του βιομηχανικού σαμποτάζ, τη 17Ν, δύο καίρια εξωτερικά χτυπήματα με τρομακτική εσωτερική αποτελεσματικότητα. Το πρώτο ήταν ή δολοφονία του ιδιοκτήτη και διευθυντή της εταιρείας Αθανασιάδη-Μποδοσάκη μετά από την οποία το εργοστάσιο πέρασε στην κρατική τότε Εθνική Τράπεζα. Διευθυντής της Εθνικής Τράπεζας έγινε ο Βρανόπουλος που κατάστρωσε ένα πλάνο μεγάλου παραγωγικού εκσυγχρονισμού των Λιπασμάτων. Σύντομα τον δολοφόνησε και αυτόν η 17Ν. Από εκείνη τη στιγμή ουσιαστικός διευθυντής του εργοστασίου έγινε μια διακομματική συνδικαλιστική γραφειοκρατία -με κυρίαρχη την κυβερνητική- οπότε εκδηλώθηκαν στο εργοστάσιο τα φαινόμενα της παραγωγικής αποσύνθεσης που είναι κοινά σε όλες τις ΔΕΚΟ. Αυτά έχουν την πηγή τους σε διαρκείς κρατικοκομματικές παρεμβάσεις που οργανώνουν όλα τα ανθρώπινα ελαττώματα μέσα στις κρατικές επιχειρήσεις, για να αποσυνθέσουν και να καταστρέψουν τον συσσωρευμένο υλικοτεχνικό πλούτο, τον γνωστικό πλούτο και την οποιαδήποτε αίσθηση ταξικής και κοινωνικής αλληλεγγύης ανάμεσα στους εργαζόμενους. Τα αποτελέσματα κινήθηκαν αργά αλλά συντριπτικά σαν τον αδιάγνωστο καρκίνο: 1ο στάδιο) όλο και πιο εκτεταμένη αδιαφορία και λούφα σε όλους τους παραγωγικούς κλάδους πράγμα που αποκάρδιωνε σταδιακά κάθε έναν που είχε μεράκι για τη δουλειά του, 2ο στάδιο ) πέρασμα πολλών εργαζομένων από την παραγωγή στην διοικητική υπαλληλία σε συνδυασμό με την ανεξάρτητη από κάθε παραγωγικότητα αύξηση των μισθών σε κάθε λογής ημέτερους, ιδιαίτερα στους ανώτερους διοικητικούς και τους αρχισυνδικαλιστές, 3ο στάδιο ) αντιμετώπιση του αυξανόμενου κόστους παραγωγής με εισαγωγή «ημετέρων» εργολάβων-μασελών που χρησιμοποιούσαν πάμφθηνη εργατική δύναμη απ έξω με αποτέλεσμα την ταξική διάσπαση των εργαζομένων και την αποσύνθεση του συνδικαλισμού. 4ο στάδιο) όλο και πιο εκτεταμένη διαφθορά, όπως κομπίνες με υπερ- και υπο-κοστολογήσεις σε συνεργασία με προμηθευτές και διανομείς, κλοπή υλικών και εξαρτημάτων, φθορές μηχανημάτων . 5ο στάδιο) Η επιχείρηση έφτασε κοντά στην χρεοκοπία οπότε οι σαμποταριστές της έδωσαν το τελειωτικό χτύπημα με πρόσχημα την ρύπανση και την έκλεισαν. Αμέσως μετά τα κοράκια του καθεστώτος οργανώθηκαν, έκαναν γιουρούσι στο κουφάρι , και λεηλάτησαν και «σκότωσαν» ότι μπορούσε να σκοτωθεί.
Ως το τέλος οι εργαζόμενοι δεν αντιστάθηκαν με μαζικό προς τα έξω αγώνα γιατί οι συνδικαλιστές τους ηγέτες τους διαβεβαίωναν ότι το εργοστάσιο είναι εφτάψυχο και δεν θα κλείσει ποτέ. Μόλις έκλεισε και οι εργαζόμενοι άρχισαν να κινούνται για να μείνει ανοιχτό οι ίδιοι συνδικαλιστές τους κάλεσαν πάλι να κάτσουν στα αυγά τους γιατί η κυβέρνηση θα τους έβαζε στο δημόσιο. Χρειάστηκε ένας ηρωικός αγώνας στους δρόμους, στα δικαστήρια και στην ΕΕ 10 χρόνων για να πάρουν οι απολυμένοι εργαζόμενοι ένα μέρος από αυτά που τους χρωστούσε το δημόσιο.

Η αντίσταση στον καταστροφικό δρόμο της ΕΑΒ εξαρτάται από τους εργαζόμενους και την συνειδητοποίηση από τους ίδιους του κινδύνου

Κάθε καρκίνος δεν είναι ίδιος με κάθε άλλον, ούτε και κάθε άρρωστος ίδιος με κάθε άλλον. Είναι για παράδειγμα πιθανό η ΕΑΒ να μην φτάσει στο στάδιο 4 και 5 των Λιπασμάτων. Αυτό όχι γιατί οι σαμποταριστές θα την λυπηθούν αλλά γιατί έστω και μέσα στην μεθοδευμένη αποσύνθεσή της η ΕΑΒ θα παραμένει ένα βιομηχανικό διαμάντι που ίσως προτιμήσουν να το δώσουν σε κάποιους από τους φίλους τους ολιγάρχες για ένα κομμάτι ψωμί. Αυτοί θα αναλάβουν να την κάνουν εργασιακό γκέτο και ταυτόχρονα κέντρο διαφθοράς, λεηλασίας και εθνικής υποτέλειας.
Τη διέξοδο την έχουν στα χέρια τους οι ίδιοι οι εργαζόμενοι που στην μεγάλη πλειοψηφία τους πονάνε αυτό το εργοστάσιο γιατί στην ουσία είναι δικό τους δημιούργημα. Διέξοδος σημαίνει αυτή τη στιγμή το πως θα οργανώσουν τα ισχυρά τους σημεία και πως θα οργανωθούν οι ίδιοι ενάντια στους χειρότερους κυβερνητικούς και κομματικο-συνδικαλιστικούς παράγοντες και κυρίως τους ηγετικούς εκείνους παράγοντες μέσα στη Διοίκηση της Εταιρείας που οργανώνουν αυτά τα αδύνατα σημεία τους ώστε να οδηγήσουν στην παρακμή και την αποσύνθεση το εργοστάσιο.
Σε ποιο σημείο οργανώνουν κυρίως οι εσωτερικοί υπονομευτές του εργοστασίου που λειτουργούν και εδώ και σε κάθε άλλη κρατική επιχείρηση; Οργανώνουν στον ατομικισμό κρατικο-υπαλληλικού τύπου.
Ο ατομικισμός αυτού του τύπου λέει: Αφού δεν μπορώ εγώ να σώσω την ΕΑΒ, ούτε μπορώ να σώσω τη χώρα καθώς σε αυτήν οι περισσότεροι σκέφτονται την πάρτη τους, ας σώσω τουλάχιστον τον εαυτό μου. Ας πάρω λοιπόν τη διοικητική μου πιο ξεκούραστη θέση βάζοντας κάποιο μέσο, ή ας λουφάρω στην παραγωγή για να κάνω μια δεύτερη δουλειά ή στο κάτω κάτω αφού σε λίγα χρόνια θα βγω στη σύνταξη γιατί να σκάω και να πληγώνομαι για να εμποδίσω όλα τα άσχημα που γίνονται; Ας λύσουν άλλοι το πρόβλημα.
Αυτός είναι ο ατομικισμός της παραίτησης που πέρναγε κάποτε σαν ρεαλισμός, αλλά τώρα δεν είναι καθόλου. Γιατί κάποτε οι παραιτημένοι κάθε είδους βρίσκανε δουλειά όταν το εργοστάσιο πέθαινε επειδή οι εθνικοί διαφθορείς, δηλαδή οι συνειδητοί οργανωτές του ατομικισμού τους, τους εξασφαλίζανε δουλειά στο υπόλοιπο δημόσιο και τους πληρώνανε με τα δανεικά που έπαιρνε το έθνος από το εξωτερικό. Τώρα με την εθνική χρεοκοπία-που οφείλεται κυρίως στην πολιτική της αποβιομηχάνισης σε συνδυασμό με την υπερεξόγκωση ενός παρασιτικού δημόσιου τομέα- αυτή η δυνατότητα έχει σχεδόν εκμηδενιστεί . Από την άλλη οι μισθοί στο δημόσιο αλλά και οι συντάξεις, που ήταν κάποτε ότι το πιο ασφαλές υπήρχε, τώρα έχουν συρρικνωθεί και έχουν γίνει αβέβαιοι. Αλλά και αν κάποιος καταφέρει να σώσει τον εαυτό του με αυτές τις μεθόδους, πως θα σώσει τα παιδιά του; Αυτά που θα βρουν δουλειά; Και αν βρουν δουλειά με τι μισθούς θα την βρουν αν το σπουδαίο αυτό εργοστάσιο χαθεί ή υποβαθμιστεί; Και αν αυτή είναι η μοίρα αυτού εδώ του εργοστασίου-φάρου που ζει κυρίως από τις εξαγωγές του τι θα γίνει με την υπόλοιπη βιομηχανία ; Οι σαμποταριστές γκρέμισαν την μισή ελληνική βιομηχανία λέγοντας ότι η Ελλάδα θα ζήσει από τις υπηρεσίες. Αλλά οι υπηρεσίες δίχως βιομηχανία αποδείχτηκε ότι είναι γύρισμα χρήματος στον αέρα και γι αυτό είναι οι πρώτες που δοκιμάζουν πιο έντονα την σημερινή κρίση. Η χώρα μας χρεοκόπησε σε τελική ανάλυση πολύ λιγότερο λόγω της διαφθοράς της και πολύ περισσότερο γιατί είχε λόγω αποβιομηχάνισης το ελλειμματικότερο εμπορικό ισοζύγιο στο κόσμο. Η Κίνα είναι επίσημα πιο διεφθαρμένη από την Ελλάδα αλλά οι διεφθαρμένοι αστοί της ανέπτυξαν τη βιομηχανία της- αν και σε βάρος των εργατών της- και ετοιμάζονται να μας κάνουν αποικία τους με τη βοήθεια των φίλων τους πολιτικών μας ηγετών. Αυτοί σαμπόταραν επί δεκαετίες τις ντόπιες και τις δυτικές επενδύσεις της χώρας μας που είναι γενικά οι πιο σύγχρονες παραγωγικά ακριβώς για να κάνουν οικονομικά κυρίαρχες στη χώρα μας τις ανατολικές νεοϊμπεριαλιστικές χώρες Ρωσία και Κίνα, και τους δορυφόρους τους Κατάρ, Λιβύη καθώς και τους ολιγάρχες που είναι δεμένοι με τη Ρωσία, όπως τους Μπόμπολα, Κόκκαλη, Βγενόπουλο, Μυτιληναίο κλπ. Δεν είναι τυχαίο ότι στο σαμποτάζ των παραγωγικών δυνάμεων πρωτοστατούν οι λεγόμενες αριστερές δυνάμεις ψευτοΚΚΕ και ΣΥΝ, που είναι στην ηγεσία τους (αλλά συχνά όχι στη βάση τους) οι δυνάμεις που πρόδωσαν το 1956 τον μαρξισμό και το παλιό επαναστατικό ΚΚΕ για να παραταχθούν με την κρατικοκαπιταλιστική Ρωσία και να την υπηρετήσουν. Αυτή η Ρωσία ήταν αρχικά καλυμμένη σαν «σοσιαλιστική ΕΣΣΔ» των Χρουστσόφ- Μπρέζνιεφ και μετά έγινε ξεδιάντροπα κρατικοολιγαρχική υπό τους Γκορμπατσόφ, Γέλτσιν και Πούτιν. Γι αυτό η ρωσόφιλη ψευτοαριστερά ματαιώνει τις επενδύσεις όλων των καπιταλιστών πλην εκείνων των με ανατολική προέλευση που προαναφέραμε .
Αυτές οι δήθεν αριστερές δυνάμεις σε ενότητα με μια σειρά όψιμους «αντικαπιταλιστές» του ΠΑΣΟΚ , ή ακόμα και της λαϊκίστικης ΝΔ του Σαμαρά ή του κρυφοφασιστικού ΛΑΟΣ προωθούν στους χώρους δουλειάς τον πιο ενεργητικό ατομικισμό που για να δικαιολογηθεί αναζητεί «αριστερά» και «αντικαπιταλιστικά» επιχειρήματα του τύπου: η ΔΕΚΟ που δουλεύω ανήκει στο αστικό κράτος και υπηρετεί τους καπιταλιστές και τους ιμπεριαλιστές είτε σαν πελάτες της είτε σαν προμηθευτές της. Δεν δουλεύω λοιπόν γι αυτούς, ή δουλεύω όσο μπορώ λιγότερο, ιδιαίτερα αν δεν μου δώσουν κατάλληλα μισθολογικά ανταλλάγματα.
Εμείς σαν μαρξιστές έχουμε να πούμε τα εξής: Ασφαλώς κάθε κρατική επιχείρηση όπως και κάθε ιδιωτική είναι στις συνθήκες του ιμπεριαλισμού μια καπιταλιστική, δηλαδή μια εκμεταλλευτική επιχείρηση. Οι μαρξιστές όμως θέλουν κάθε καπιταλιστική επιχείρηση να γίνει τελικά ιδιοκτησία όλου του λαού και γι αυτό ποτέ δεν θέλουν να χρεοκοπήσει και να κλείσει. Ούτε θέλουν να την πάρει ο λαός μισή και σκοροφαγωμένη γεμάτη ανθρώπους ανίκανους για δουλειά ή ανίδεους. Αν κλείσουν ή αν σαπίσουν παραγωγικά όλες οι καπιταλιστικές επιχειρήσεις τότε δεν θα υπάρχει ούτε υλική, ούτε ηθική και πνευματική βάση για μια σοσιαλιστική κοινωνία και για μια πραγματικά ανεξάρτητη χώρα. Ένα ηθικά διαβρωμένο προλεταριάτο δεν μπορεί ούτε να επαναστατήσει, ούτε να στήσει μια νέα ανώτερη κοινωνία αλλά τη χειρότερη εκδοχή της παλιάς. Αλλά και πιο άμεσα και τώρα, μέσα στον καπιταλισμό, ένα μη μάχιμο βιομηχανικό προλεταριάτο δεν μπορεί να αντισταθεί σε κάθε επίθεση στις εργασιακές και μισθολογικές συνθήκες του και κυρίως σε κάθε επίθεση στην ύπαρξη των μέσων παραγωγής τα οποία αυτό το προλεταριάτο βάζει σε κίνηση. Οι ψευτομαρξιστές λένε ότι αυτά τα μέσα παραγωγής δίνουν το κέρδος στο βιομήχανο. Ναι. Όμως εκτός από το κέρδος στο βιομήχανο (που στην περίπτωση της ΕΑΒ είναι ζημιά ) δίνουν και το μισθό στους εργαζόμενους.

Τα τρία μεγάλα μέτωπα της επίθεσης και οι ευθύνες της διοικητικής ηγεσίας της ΕΑΒ

Αγαπητοί εργαζόμενοι της ΕΑΒ,

Όποια άποψη και να έχετε για τον καπιταλισμό και για το σοσιαλισμό, σε όποιο κόμμα και να πιστεύετε, σε όποια συνδικαλιστική παράταξη και να συμμετέχετε, σας καλούμε σε έναν μαζικό αγώνα για τη σωτηρία και την ανάπτυξη του εργοστάσιου της ΕΑΒ. Ειλικρινά πιστεύουμε ότι μόνο εσείς μπορείτε να το σώσετε την ώρα που πολύ ισχυρές δυνάμεις προσπαθούν από μέσα και από έξω να το τσακίσουν και να το παραδώσουν βορά στους χειρότερους εχθρούς της εργατικής τάξης και της χώρας.
Νομίζουμε ότι αυτή η αντίσταση πρέπει να αρχίσει κύρια ενάντια στα τρία κύρια μέτωπα της επίθεσης των σαμποταριστών που και τα τρία έχουν μια πολύ ισχυρή εξωτερική και εσωτερική συνιστώσα:
Το ένα μέτωπο είναι η συστηματική και επίμονη άρνηση των κυβερνήσεων (της προηγούμενης και της τωρινής) με την κάλυψη της Διοικητικής ηγεσίας να το επανδρώσουν με νέο ειδικευμένο προσωπικό που ήδη λείπει από την παραγωγή και που θα λείπει καίρια όταν συνταξιοδοτηθούν οι παλιότεροι πολύ έμπειροι εργαζόμενοι. Αυτή η μη έγκαιρη αντικατάσταση ειδικευμένου προσωπικού που θα προλάβει να εκπαιδευτεί από τους αποχωρούντες συναδέλφους του αποτελεί το μέγιστο έγκλημα γιατί σημαίνει καταστροφή ζωντανής τεχνογνωσίας. Τα υπόστεγα και τα μηχανήματα ξαναγίνονται γρήγορα με το κατάλληλο νέο άψυχο κεφάλαιο, αντίθετα η ζωντανή τεχνογνωσία αντικαθίσταται ακόμα πιο αργά και από ένα καμένο δάσος. Ήδη μια πελώρια ζημιά στο επίπεδο της τεχνογνωσίας και ένας ακρωτηριασμός της ΕΑΒ έχει γίνει με την μισοκατάρρευση του εργοστασίου κινητήρων και του υπόστεγου επισκευής αεροσκαφών.
Η απάντησή μας σε αυτόν τον αργό θάνατο πρέπει να είναι : 1. Διεκδίκηση με μαζικό ανοιχτό αγώνα και από την Διοίκηση και από την Κυβέρνηση νέων προσλήψεων επειγόντως και εκπαίδευση των νεοπροσληφθέντων. Πρέπει να δοθεί προτεραιότητα στην πρόσληψη-μετάταξη απολυμένων από την Ολυμπιακή, τον ΟΣΕ, τα επίσης σαμποταρισμένα ΕΑΣ (Ελληνικά Αμυντικά Συστήματα). Αυτό δεν θα κοστίσει τίποτα στο κράτος και στην ΕΑΒ. Αντίθετα θα είναι τεράστιο έγκλημα να σπαταληθεί και να χαθεί η τεράστια τεχνογνωσία αυτών των ανθρώπων. Ειδικά με την πρόσληψη τεχνικών από την Ολυμπιακή η ΕΑΒ θα επεκτείνει τις παραγωγικές της δυνατότητες στα πολιτικά αεροσκάφη. 2. Καταγραφή όλου του προσωπικού και διαφανές οργανόγραμμα το οποίο να εμφανίζει τη λειτουργική θέση και του τελευταίου υπαλλήλου. Έτσι θα γίνει δυνατή και η επιστροφή στην παραγωγή όσων εργαζομένων έχουν αποσπαστεί σε γραφεία όπου δεν είναι απαραίτητοι ή έχουν εξαφανιστεί από το εργοστάσιο λειτουργώντας με μόνιμη άδεια σαν συνδικαλιστικοί παρατρεχάμενοι ή ακόμα που έχουν αποσπαστεί σε πολιτικά γραφεία. 3. Πρέπει να γίνει συντροφική προσπάθεια για να πειστούν όσοι συνάδελφοι έχουν διαλέξει το δρόμο της κρατικο-υπαλληλικής παραίτησης στην παραγωγή ότι πρέπει να μπουν ξανά με κέφι σε αυτήν. Αυτό δεν είναι μόνο μια προϋπόθεση για να ανεβεί η παραγωγικότητα του εργοστασίου και να μην πριονίζεται το κλαδί όπου όλοι κάθονται αλλά και προϋπόθεση για την ταξική ενότητα των εργαζομένων. Δεν μπορούν να διεκδικούνται με ενότητα οποιοιδήποτε καλύτεροι όροι δουλειάς χωρίς δικαιοσύνη στην κατανομή του έργου που αναλαμβάνει ο καθένας.
Ο μεγαλύτερος εσωτερικός υπεύθυνος γι αυτήν την σπατάλη του παραγωγικού ειδικευμένου προσωπικού είναι σήμερα η Διοίκηση της εταιρείας που πέρα από τα άλλα προωθεί την πιο καταστροφική και οπισθοδρομική γραφειοκρατική κουλτούρα. Δηλαδή υποτιμάει και απαξιώνει τη σημασία της τεχνικής παραγωγικής δουλειάς που είναι η καρδιά του εργοστασίου και καλλιεργεί το πνεύμα της ανωτερότητας της διοικητικής δουλειάς πάνω στην τεχνική ενώ στις περισσότερες περιπτώσεις συμβαίνει το αντίθετο. Με μια τέτοια νοοτροπία η Διοίκηση αποσπάται από τους χώρους της παραγωγής και γίνεται όλο και πιο ανίκανη να κατανοήσει και να λύσει τα λεπτά προβλήματα της. Ταυτόχρονα ενθαρρύνοντας την ιδεολογία της ανωτερότητας της διοικητικής δουλειάς σε σχέση με την άμεσα παραγωγική δημιουργεί μια γραφειοκρατική ελίτ, αφαιρεί κίνητρα από την καθαυτό παραγωγική δουλειά, σπρώχνει έναν κόσμο έξω από την παραγωγή προς τα γραφεία και εμποδίζει την εκπαίδευση του τεχνικού προσωπικού.
Το δεύτερο εξωτερικό χτύπημα με βαριές εσωτερικές συνέπειες, είναι η εισαγωγή των εργολάβων στο εργοστάσιο και μάλιστα σε προωθημένους τομείς παραγωγής και με αδιαφανή τρόπο. Είναι και πάλι η Διοίκηση που κύρια ευθύνεται για το δεύτερο αυτό χτύπημα της ΕΑΒ είτε δρώντας αυτόβουλα, είτε υπακούοντας σε άνωθεν πολιτικές εντολές. Το ότι η Διοίκηση δεν πιέζει την κάθε κυβέρνηση για νέες προσλήψεις είναι η άλλη όψη και ταυτόχρονα το άλλοθι της εισαγωγής των εργολάβων. Οι υποχρεώσεις της να έχει έναν ισοσκελισμένο προϋπολογισμό και ευλυγισία δεν σημαίνει εργολάβοι αλλά αξιοποίηση και όχι κατασπατάληση όλου του άψυχου και έμψυχου παραγωγικού δυναμικού του εργοστασίου. Η ΕΑΒ θα μπορούσε να έχει πολύ περισσότερες δουλειές και θα μπορούσε να αξιοποιεί πολύ περισσότερο προσωπικό ακόμα και από όσο σήμερα και μάλιστα με ψηλότερες μέσες απολαβές αν η διοικητική ηγεσία και οι πολιτικοί της προϊστάμενοι ήθελαν πραγματικά την ανάπτυξη της ΕΑΒ. Το ότι δεν το θέλουν αποδεικνύεται από το ότι διώχνουν συστηματικά τις δουλειές της πολεμικής αεροπορίας.
Οι εργολάβοι μέσα στην εταιρεία σημαίνουν εκτός από πτώση του ποιοτικού επιπέδου της παραγωγής και ωμή εργασιακή ταξική διάσπαση. Στην περίπτωση της ΕΑΒ μπορεί να σημαίνουν και ακρωτηριασμό καθώς οι κάθε λογής εργολάβοι μπορούν κάποια στιγμή να γίνουν οι διαχειριστές ολόκληρων τμημάτων του τεχνικού εργατικού δυναμικού και να αυτονομηθούν σαν μια δύναμη εντός ή εκτός εργοστασίου που στην ουσία θα το διασπάσει παραγωγικά και θα το εκβιάζει. Το σίγουρο είναι ότι ήδη έχει εγκατασταθεί μια νέα υπερφυσική βδέλλα στην ΕΑΒ που πλουτίζει ρουφώντας την τεράστια διαφορά ανάμεσα στα μεροκάματα των μονίμων από εκείνα των εκτάκτων. (Αν δεν είναι αλήθεια ότι αυτός ο εργολάβος στοιχίζει στην εταιρεία ένα μεγάλο ποσό – λέγεται γύρω στα 140 Ευρώ - για κάθε μεροκάματο εκτάκτου και πληρώνει σε αυτόν περίπου το ένα τρίτο αυτού του ποσού, τότε γιατί η Διοίκηση δεν δίνει στο Σωματείο την σύμβαση της εργολαβίας;). Σε κάθε περίπτωση με αυτόν τον τρόπο πέφτει το μέσο μεροκάματο στην ΕΑΒ και, το χειρότερο, δημιουργούνται δύο κατηγορίες εργαζομένων, οι «λευκοί» καλοπληρωμένοι και πιο ειδικευμένοι μόνιμοι και οι «μαύροι» κακοπληρωμένοι και πιο ανειδίκευτοι έκτακτοι. Αυτό είναι το σαράκι που κατατρώγει σταδιακά κάθε δημοκρατικό και ενιαίο συνδικαλισμό στις ΔΕΚΟ γιατί αλλοτριώνει τους πάντες και τακτικούς και έκτακτους Η απάντησή μας σε αυτό νομίζουμε πρέπει να είναι η εξής: 1. Έξω ο εργολάβος-μέσα οι έκτακτοι 2. Άμεση αύξηση του μισθού των εκτάκτων στο ύψος των νεοπροσλαμβανόμενων μόνιμων 3. Βοήθεια από όλους τους μόνιμους να μάθουν τη δουλειά οι έκτακτοι, ακόμα και εκείνοι οι λίγοι που έχουν μακρινή σχέση με τις ειδικότητές για τις οποίες προσλήφθηκαν. Στο μεταξύ να μην προσληφθούν καινούργιοι έκτακτοι όταν οι πρώτοι συμπληρώσουν το 6μηνό τους για να μην πάνε χαμένες οι γνώσεις που απέκτησαν. Λέμε «μέσα οι έκτακτοι» γιατί σε τέτοια περίοδο ανεργίας η απόλυση των εκτάκτων θα ισοδυναμούσε με ρίξιμο ναυαγών πίσω στην τρικυμισμένη θάλασσα και με εσωτερικό πόλεμο στην ΕΑΒ. Αυτό είναι ότι το χειρότερο σε μια στιγμή που υπάρχει ανάγκη για τη μάξιμουμ εσωτερική ενότητα στον αγώνα για τη σωτηρία του εργοστασίου. Μάλιστα οι έκτακτοι, επειδή δοκιμάζουν τη μεγαλύτερη εκμετάλλευση και επειδή ζουν πολύ περισσότερο την εργασιακή ανασφάλεια, μπορούν σε έναν μαζικό αγώνα να παίξουν πρωτοπόρο ρόλο για τη διάσωση του εργοστάσιου και για την μονιμοποίησή τους.
Το τρίτο μεγάλο μέτωπο πάλης είναι ενάντια στην επίθεση της αρχισαμποταρίστριας Μπιρμπίλη και του αναπτυξιοκτόνου ΣτΕ στην ΕΑΒ με πρόσχημα τον καθαρό Ασωπό που το αναφέραμε στην αρχή . Νομίζουμε ότι άμεσος στόχος της επίθεσης αυτής είναι σε πρώτη φάση είτε ένα τεράστιο πρόστιμο, είτε η επιβάρυνση της ΕΑΒ με υπέρογκες δαπάνες αντιρρυπαντικών εγκαταστάσεων, είτε ακόμα και η διακοπή για ένα διάστημα της λειτουργίας του εργοστασίου. Οτιδήποτε από αυτά θα αδυνάτιζε ακόμα περισσότερο τα οικονομικά αποτελέσματα της ΕΑΒ και την αξιοπιστία της. Ουσιαστική αντίσταση σε αυτήν την επίθεση μπορεί να υπάρξει μόνο αν ασχοληθούν σοβαρά οι ίδιοι οι εργαζόμενοι της ΕΑΒ με τα περιβαλλοντικά ζητήματα του Ασωπού και συμβουλευτούν και τους ειδικούς και δεν αφήσουν αυτήν την υπόθεση στα χέρια της Διοίκησης της ΕΑΒ που χώνεται στο καβούκι της την ώρα που το εργοστάσιο κατηγορείται στα ΜΜΕ σαν πηγή μόλυνσης. Έτσι θα έχουν απαντήσεις σε όσα βάζουν οι οικολογίζοντες συνειδητοί ή ασυνείδητοι εχθροί της ανάπτυξης οπότε θα μπορούν να οργανώσουν ένα κίνημα μαζί με τους άλλους εργαζόμενους στα εργοστάσια της περιοχής για να ενημερώσουν τον πληθυσμό της Αττικής και τεκμηριωμένα να απαιτήσουν την επιβολή των περιβαλλοντικών μέτρων που το κράτος πρέπει να πάρει ή -στο βαθμό που τους αντιστοιχεί- και ενδεχόμενα οι επιμέρους βιομηχανίες.

Ο αγώνας μπορεί να αρχίσει από λίγους αρκεί αυτοί να έχουν στο μυαλό τους τα συμφέροντα και τις διαθέσεις της μεγάλης πλειοψηφίας των εργαζομένων στην ΕΑΒ

Ο βασικός όρος για να ξεκινήσει αυτός ο πολυμέτωπος αγώνας των εργαζομένων είναι η πιο πλατειά ενότητα των εργαζομένων μεταξύ τους. Ασφαλώς η προσπάθεια αυτή μπορεί να αρχίσει από λίγους ανθρώπους αλλά αυτοί πρέπει να έχουν σαν στόχο να ενώσουν στον αγώνα την μεγάλη πλειοψηφία των εργαζομένων και τελικά όλων των ανθρώπων που πονάνε το εργοστάσιο μέσα κι έξω από αυτό. Σήμερα δύσκολα μπορούν να διασπάσουν τα κόμματα και οι συνδικαλιστικές τους παρατάξεις τους εργαζόμενους και το λαό γενικά γιατί σε μεγάλο βαθμό αυτά έχουν χάσει το κύρος τους. Τώρα είναι η εποχή της οριζόντιας ενότητας στη βάση, δηλαδή της εθελοντικής ενότητας των έντιμων ανθρώπων που υπάρχουν μέσα σε κάθε παράταξη και έξω από αυτήν ( με εξαίρεση τους νεοναζιστές και τους τραμπούκους κάθε λογής) ενάντια στην διαφθορά, στην σήψη και πάνω από όλα ενάντια στο κρυφοφασιστικό πνεύμα των καιρών που συνοψίζεται στο: «αποφασίζουμε εμείς για σας και σας σώνουμε ακόμα και χωρίς να το θέλετε». Οι καιροί απαιτούν την πιο πλατειά δημοκρατία και συζήτηση στους κόλπους του λαού, την αληθινή δημοκρατική του αυτοοργάνωση και δράση και την πιο αμείλικτη πάλη του ενάντια σε αυτούς που θέλουν να τον κρατάνε παράμερα. Οι χιλιάδες εργαζόμενοι του στρατηγικού για την ανάπτυξη της χώρας εργοστασίου της ΕΑΒ μπορούν να παίξουν ένα μεγάλο ρόλο σε μια συνολικότερη προσπάθεια διεξόδου για τη βιομηχανία και για όλη τη χώρα «από τα κάτω» . Οι σωτήρες «από τα πάνω» μας τελειώσανε και μάλιστα κατά τον εφιαλτικότερο τρόπο.
Η ΟΑΚΚΕ δεν θέλει και δεν θα θελήσει ποτέ να γίνει σωτήρας κανενός. Κάνει πολιτικές και συνδικαλιστικές προτάσεις σε κάθε εργατικό και λαϊκό χώρο γιατί πιστεύει στο ρόλο της πολιτικής πρωτοπορίας στην ταξική πάλη και θέλει να οργανώνει σαν μέλη της τους πιο τίμιους και πιο αφοσιωμένους στο γενικό καλό ανθρώπους. Όμως η πραγματική πρωτοπορία πρέπει να αποδεικνύεται σαν τέτοια στην πράξη και όχι στα λόγια και μάλιστα ξανά και ξανά. Αυτό σημαίνει ότι δεν έχει δικαίωμα να απαιτεί από τον λαό να την ακολουθεί αλλά πρέπει να σέβεται τις διαθέσεις του και να διδάσκεται από αυτόν ακόμα και όταν εκείνος αρνείται τις προτάσεις και τις θέσεις της. Το ποιος έχει δίκιο και το ποιος άδικο πρέπει να το κρίνει ο λαός μέσα από τη ζωντανή του πείρα και όχι επειδή το είπε κάποια αυθεντία. Αν οι εργαζόμενοι και ο λαός γενικότερα δεν απελευθερώσουν οι ίδιοι τον εαυτό τους το μόνο που θα πετύχουν ακολουθώντας τυφλά έναν σωτήρα, ακόμα και τον πιο καλοπροαίρετο, θα είναι τελικά να αλλάξουν δυνάστη.

Αθήνα 27.9.2010

Ένθετο συμπλήρωμα της τετρασέλιδης προκήρυξης

Tην περασμένη βδομάδα ήρθαμε δυο φορές το πρωί στο εργοστάσιο της ΕΑΒ για να μοιράσουμε την τετρασέλιδη προκήρυξη σε μεγάλο μέγεθος που κρατάτε στα χερια σας. Όμως και τις δύο φορές υπήρχαν κινητοποιήσεις του Σωματείου. Το ΔΣ μας προέτρεψε να μοιράσουμε τις προκηρύξεις μας κάποια άλλη στιγμή γιατί θα δημιουργείτο σύγχυση για τις σχέσεις αυτής της προκήρυξης με τις κινητοποιήσεις. Αυτό ήταν λογικό και αναβάλαμε το μοίρασμα για μια άλλη φορά. Όμως αυτήν την άλλη φορά θα έπρεπε να πάρουμε υπ όψι μας τις κινητοποιήσεις του Σωματείου που έχουν έτσι κι αλλιώς άμεση σχέση με τα ζητήματα που θίγουμε στην τετρασέλιδη προκήρυξή μας, δηλαδή αφορούν την επιβίωση και το μέλλον της ΕΑΒ. Για να μην τυπώσουμε μια νέα προκήρυξη ενσωματώσαμε σαν ένθετο στην υπάρχουσα προκήρυξη το δισέλιδο που διαβάζετε.
Θεωρούμε πολύ θετικό το γεγονός ότι το Σωματείο της ΕΑΒ κινητοποιείται σήμερα πάνω σε δυο πολύ ζωτικά από τα ζητήματα που αφορούν το μέλλον του εργοστασίου, το ζήτημα των νέων προσλήψεων και το ζήτημα των εργολάβων τα οποία είναι αλληλένδετα και τα οποία τόσο έντονα έχουμε τονίσει και εμείς στο τετρασέλιδό μας. Η Διοίκηση της ΕΑΒ απάντησε στις κινητοποιήσεις λέγοντας ότι συμφωνεί με αυτά τα αιτήματα αλλά δεν μπορεί να τα ικανοποιήσει γιατί υπάρχουν απαγορευτικοί νομοθετικοί περιορισμοί. Όμως αυτοί οι περιορισμοί έχουν εμφανιστεί τελευταία, δηλαδή δεν φταίνε αυτοί οι περιορισμοί ούτε για το ότι τόσα χρόνια δεν έγιναν προσλήψεις, ούτε για το ότι σε ορισμένους τομείς βαριάς εργασίας έχουν μπεί από πολύ καιρό συνεργεία εργολάβων πράγμα που έχει ανοίξει το δρόμο για την πρόσφατη εισαγωγή εργολάβων και στην καρδιά της παραγωγικής εργασίας. Πέρα από αυτά όμως η είσοδος των εργολάβων για να αντιμετωπιστεί ο όποιος φόρτος έργασιών σχετίζεται με μια σειρά εκφυλλιστικά φαινόμενα που σέρνονται από χρόνια και δυναμώνουν ασταμάτητα και έχουν οδηγήσει σε ολοένα και πιο χαμηλή παραγωγικότητα την εταιρεία. Τέτοια είναι: η αναξιοκρατία που είναι δεμένη με την έλλειψη διαφανούς αξιολόγησης, οι εκτεταμένες μετακινήσεις προς τη γραφειοκρατική δουλειά, οι αργομισθίες ή μισο-αργομισθίες που παίρνουν τη μορφή της λούφας στην παραγωγική δουλειά ή τη μορφή των πλασματικών υπερωριών ή ακόμα και της δήθεν συνδικαλιστικής δουλειάς. Τα συγκεριμμένα φαινόμενα καλύπτονται συστηματικά από την έλλειψη ενός σαφούς και ανοιχτού στους εργαζόμενους οργανογράμματος, που θα έδειχνε ποιος κάνει ποια δουλειά. Αν δεν υπήρχαν όλα αυτά όχι μόνο η ΕΑΒ θα ήταν κερδοφόρα αλλά θα ήταν πολύ ψηλότεροι οι σημερινοί μισθοί των ανθρώπων που ιδρώνουν πραγματικά σε αυτήν. Γι όλα αυτά οι ευθύνες της διοικητικής ηγεσίας είναι οι πιο καθοριστικές, ακόμα και αν γι αυτά συνευθύνονται και άλλες δυνάμεις έξω ή μέσα στο εργοστάσιο (κομματικές και συνδικαλιστικές πιέσεις και επεμβάσεις). Μια έντιμη διοίκηση οφείλει να αντιστέκεται σε κάθε πίεση που υπονομεύει το έργο της ή παραιτείται.
Στο σημείο αυτό θα θέλαμε να εκθέσουμε μερικές απόψεις σε ότι αφορά τις κινητοποιήσεις για την ανατροπή αυτής της συνολικά αρνητικής κατάστασης.

1.Αν είναι γεγονός ότι η ΕΑΒ εμποδίζεται νομοθετικά από το να κάνει προσλήψεις και ότι αν διώξει τους εργολάβους θα διώξει και δουλειές που έχει αναλάβει τότε οι όποιες κινητοποιήσεις του Σωματείου θα πρέπει να έχουν σαν αιχμή την κυβέρνηση και να απαιτούν από αυτήν να αλλάξει αμέσως ο νόμος 3833/2010 που εμποδίζει τις προλήψεις σε ότι αφορά την ΕΑΒ και ο άλλος που ισχυρίζεται η Διοίκηση ότι εμποδίζει τις μετακινήσεις από άλλες ΔΕΚΟ. Η αποκατάσταση των εργαζομένων του ΟΛΠ στις αρχές αυτές της κυβέρνησης με νομοθετική ρύθμιση σε χρόνο μηδέν - και μάλιστα για το καλό της COSCO – αποδεικνύει ότι η κυβέρνηση αν θέλει μπορεί να πετύχει το προφανές να εξαιρέσει δηλαδή από τον 3833/10 την ΕΑΒ για να ικανοποιηθεί το εντελώς λογικό αίτημα της να προσλαμβάνει προσωπικό η ίδια και όχι οι εργολάβοι. Αυτό δεν μπορεί να σκοντάψει ούτε στη λογική της τρόικας που είναι η μη αύξηση των εξόδων στις ΔΕΚΟ. Εννοείται ότι πρέπει να διεκρινήσουν οι εργαζόμενοι της ΕΑΒ ότι ζητούν να φύγουν οι εργολάβοι αλλά όχι οι εργαζόμενοι -που δουλεύουν εδώ και μήνες σε αυτούς- και για παραγωγικούς και για συνδικαλιστικούς λόγους

2. Για να είναι πολιτικά αξιόπιστες οποιεσδήποτε κινητοποιήσεις σήμερα και να μην φαίνονται σαν ύποπτες στην κοινή γνώμη, δηλαδή σαν όργανα της οποιασδήποτε κομματικής αντιπολίτευσης, πρέπει να βάζουν προ των πολιτικών τους ευθυνών όλα τα κόμματα και να απαιτούν από αυτά τη ρητή δέσμευση ότι θα υποστηρίξουν τις νομοθετικές τροποποιήσεις που ζητούν οι εργαζόμενοι της ΕΑΒ.

3. Αυτές οι κινητοποιήσεις μπορεί να είναι αποτελεσματικές μόνο αν αποκτήσουν την δημοσιότητα που τους αξίζει και αυτό μπορεί να γίνει με διαδηλώσεις στο κέντρο της Αθήνας και όχι στο κέντρο της Κωπαϊδας. Αυτές μπορεί να γίνουν εξαιρετικά μαζικές αν κινητοποιηθούν και οι οικογένειες των εργαζομένων της ΕΑΒ. Οι διαδηλώσεις αυτές πρέπει να είναι ειρηνικές γιατί η κοινή γνώμη απεχθάνεται πλέον τη βία και, κυρίως, πρέπει να κόβουν όσο γίνεται λιγότερο ή να μην κόβουν καθόλου τις συγκοινωνίες και για να είναι δημοφιλείς και για να τις βλέπουν οι περαστικοί που δεν τις βλέπουν ποτέ και μόνο τις σιχτιρίζουν όταν υπάρχει συγκοινωνιακός αποκλεισμός.

4. Όταν ένα κίνημα απαιτεί επιβολή μέτρων που ανάμεσα στα άλλα αυξάνουν την αποτελεσματικότητα της παραγωγής σε ένα εργοστάσιο που έχει ζημιές, πρέπει να φροντίζει ώστε οι μορφές πάλης που ακολουθεί να μην χτυπάνε την παραγωγική αποτελεσματικότητα του εργοστασίου αυτού. Πολλά εργοστάσια που παραπαίανε κλείσανε μετά από επίμονες απεργίες που υποτίθεται ότι θα αποκαθιστούσαν ταξικά δικαιώματα δηλαδή είχαν σαν αποτέλεσμα, θελημένα (από πολιτικούς σαμποτέρ) ή αθέλητα (από εργαζόμενους που ήταν οικονομιστές) ταξική καταστροφή (Pirelli, Goodyear κλπ). Μορφές πάλης που δεν σταματάνε την παραγωγή είναι οι διαδηλώσεις σε απογευματινές ώρες όπου ο πολιτικός αντίκτυπος είναι όσος και τις πρωινές ενώ αν πρόκειται και για συμμετοχή και των συγγενών και άλλων συμπαραστατών, που είναι πιο εύκαιροι τα απογεύματα, είναι και μεγαλύτερος. Μόνο αν οι συζητήσεις και οι διαπραγματεύσεις με τους υπουργούς γίνουν υποχρεωτικά το πρωί τότε έχει νόημα η διακοπή της παραγωγής, που μπορεί ενδεχόμενα να αντιρροπιστεί με οργάνωση της δουλειάς σε άλλες ώρες.

6. Τα παραπάνω σημεία αφορούν τις κινητοποιήσεις των εργαζόμενων προς τα έξω και ενάντια σε πολιτικούς και κοινωνικούς παράγοντες που είναι έξω από το εργοστάσιο. Σε αυτές νομίζουμε ότι θα έπρεπε το συντομότερο να ενταχθεί και η πάλη για την απόκρουση των χτυπημάτων που ήδη δίνονται με περιβαλοντικό μανδύα στις βιομηχανίες των Οινοφύτων και πρώτα από όλα στην ΕΑΒ από την εχθρική στην ανάπτυξη (εκτός αν είναι κινέζικη ή των φίλων της Ρωσίας και του Ιράν) υπουργό του ΣΥΝ Μπιρμπίλη και από το με βιομηχανοκτόνο Ε τμήμα του ΣτΕ.

7. Πέρα όμως από τους αγώνες προς τα έξω που έχει να δώσει το συνδικαλιστικό κίνημα των εργαζομένων της ΕΑΒ έχει να δώσει τους ακόμα πιο καίριους αγώνες και πολύ πιο δύσκολους για την ενότητά του ενάντια στα φαινόμενα εκφυλισμού που παραθέσαμε στην εισαγωγή αυτού του κειμένου, δηλαδή αγώνες εσωτερικής ταξικής πάλης που έχουν να κάνουν με διοικητικές τακτικές και συμφέροντα, αλλά και με συνδικαλιστικά συμφέροντα ακόμα και με ατομικά συμφέροντα και κακιές δημοσιουπαλληλικές συνήθειες των εργαζομένων που τις έχουν προωθήσει, καλλιεργήσει και οργανώσει σε όλες τις ΔΕΚΟ κυβερνήσεις, κόμματα, διοικήσεις και συνδικαλιστικές ηγεσίες για δεκαετίες. Η συγκεκριμένη πάλη για διαφάνεια, η πάλη ενάντια στη λούφα και την αργομισθία, η πάλη για την αναγνώριση της δουλειάς του καθένα με διαφανή αξιολόγηση, η πάλη ενάντια στην περιφρόνηση της χειρωνακτικής δουλειάς και κατά της γραφειοκρατικης ιδεολογίας, είναι οι πιο βασικές για να σωθεί σε βάθος χρόνου το εργοστάσιο. Αλλιώς ούτε οι περισσότερες προσλήψεις ούτε και το διώξιμο των εργολάβων μπορούν από μόνα τους να σώσουν το εργοστάσιο καθώς θα ρουφηχτούν από την απύθμενη και άπληστη καταβόθρα του δημοσιουπαλληλίστικου, , διεφθαρμένου, στενόμυαλου ατομικισμού που κατατρώει τα σπλάχνα αυτής της χώρας για λογαριασμό της χειρότερης ολιγαρχίας και του χειρότερου ιμπεριαλισμού που έχει γνωρίσει ως τώρα ο κόσμος.