Όχι στη δημαγωγία
Δεν υπάρχουν συντάξεις χωρίς ανάπτυξη

Ενιαίο ταξικό μέτωπο για την υπεράσπιση του μεροκάματου και των συντάξεων ενάντια στο παραγωγικό σαμποτάζ και στην υπερεκμετάλλευση

Οι εργαζόμενοι είναι δίκαια ανήσυχοι με τα ασφαλιστικά μέτρα που ετοιμάζονται. Πραγματικά η κυβέρνηση ετοιμάζει την περικοπή των συντάξεών τους. Γι αυτό θέλουν να αντισταθούν και θέλουν να απεργήσουν. Ιδιαίτερα το θέλουν αυτό οι ελεύθεροι επαγγελματίες από τα υγιή ταμεία που τα βλέπουν να απειλούνται με καταλήστευση. Το κακό είναι ότι επικεφαλής της απεργίας της 12 του Δεκέμβρη βρίσκεται ένα αντεργατικό ψευτοαριστερό μπλοκ που χρησιμοποιεί εδώ και χρόνια και θα χρησιμοποιήσει για μια ακόμα φορά τη δυσαρέσκεια των εργαζομένων για να ανοίξει το δρόμο του προς την πολιτική εξουσία ρίχνοντας υπουργούς και αλλάζοντας τους συσχετισμούς δύναμης μέσα στην αστική τάξη. Για τους εργαζόμενους και τις συντάξεις τους αυτό όχι μόνο δεν θα κάνει τίποτα καλό αλλά θα τους βυθίσει παραπέρα στη φτώχεια, επειδή το ίδιο αυτό μπλοκ ευθύνεται περισσότερο από όλους γι αυτήν.

Είναι πραγματικά εξοργιστικό να βλέπει κανείς την σημερινή συνδικαλιστική ηγεσία να σκίζει τα ρούχα της για την περικοπή των συντάξεων όταν είναι αυτή η ίδια που βρίσκεται πίσω από την βαθύτερη αιτία αυτής της περικοπή, που είναι η καταστροφή της μεγάλης σύγχρονης παραγωγής, ιδιαίτερα της βιομηχανικής παραγωγής και της παραγωγής επιστημονικής γνώσης και τεχνολογίας.
Όσο παραμένει αυτό το επίπεδο παραγωγικής συγκρότησης της χώρας, όσο εμποδίζονται όλες οι καινούργιες επενδύσεις και ο εκσυγχρονισμός των παλιών με τα ψευτοοικολογικά και «αντικαπιταλιστικά» κινήματα του ψευτοΚΚΕ και του ΣΥΝ και με τις διοικητικές πράξεις των σαμποταριστών μέσα στο ΠΑΣΟΚ και μέσα στη ΝΔ (βασικά στους δήμους και στην κεντρική διοίκηση), δεν θα υπάρχει ψηλή νέα παραγόμενη αξία. Και αν δεν υπάρχει τέτοια αξία, δεν θα υπάρχει ούτε ψηλή αμοιβή της εργατικής δύναμης, ούτε σημαντική υπεραξία για να φορολογηθεί ή να επανεπενδυθεί. Α

Είναι αυτό το σαμποτάζ που κάνει οικονομικά αναπόφευκτη την μαύρη εργασία, δηλαδή την εισαγωγή σε όλους τους κλάδους φτηνής εργατικής δύναμης διαρκώς καινούργιας από το εξωτερικό ή το εσωτερικό για να σπάει την όποια καταχτημένη τιμή της εργατικής δύναμης των ντόπιων και των εγκατεστημένων μεταναστών. Η μεγάλη σύγχρονη παραγωγή που καταστράφηκε μπορεί να αντικατασταθεί μόνο από την μικρή, μη σύγχρονη παραγωγή της πόλης και του χωριού ή τη σπάταλη μεγάλη παραγωγή των ολιγαρχών εργολάβων τύπου Μπόμπολα, δηλαδή από την παραγωγή με μεροκάματο τρίτου κόσμου, δηλαδή με εισαγωγή διαρκώς καινούργιας φτηνής εργατικής δύναμης, οπότε με ρήγμα μέσα στην εργατική τάξη, δηλαδή με ρατσισμό και με φασισμό.

Αυτή είναι η πολιτική οικονομία των σαμποταριστών, δηλαδή των ηγεσιών των 5 κομμάτων που έχουν επικεφαλής τους εκείνες της ψευτοαριστεράς. Αυτές οι δυνάμεις εκπροσωπούν το ανατολικό μπλοκ της αστικής τάξης που θέλει να προσαρτήσει τη χώρα στον μιλιταριστικό και νεο-δουλοκτητικό άξονα Ρωσίας Κίνας κι γι αυτό τσακίζει με φωτιές, με σφαίρες, με οικολογικά προσχήματα κάθε σύγχρονο δυτικού τύπου κεφάλαιο και μαζί του τη σύγχρονη εργατική τάξη. Οι σαμποταριστές για να καλυφθούν αποδίδουν την αποβιομηχάνιση στην μετεγκατάσταση του βιομηχανικού κεφάλαιου σε χώρες με φτηνότερα μεροκάματα. Αυτό όμως συμβαίνει μόνο για τα κεφάλαια ψηλής έντασης εργασίας και δεν εξηγεί γιατί μόνο η Ελλάδα από όλες τις ευρωπαίκές χώρες που όλες κινήθηκαν προς τα φτηνά μεροκάματα είναι η μόνη που καταβυθίστηκε στην βιομηχανία, στην έρευνα, στην ανεπτυγμένη γεωργική παραγωγή; Σε ποια άλλη χώρα έχει δεσμευτεί με οικολογικά, αρχαιολογικά, προσχήματα όλη η γη για μεγάλη βιομηχανία και τουρισμό πλατιάς κλίμακας με εξαίρεση τις παροχές προς ανατολικούς ολιγάρχες;

Εμείς σαν μαρξιστές δεν μπορούμε να δημαγωγούμε κόντρα στους αριθμούς και στους νόμους της υλικής παραγωγής. Δεν είμαστε απατεώνες για να λέμε ότι υπάρχουν απύθμενα σεντούκια με χρήμα στα κρατικά ταμεία και στα χρηματοκιβώτια των μεγαλοαστών. Έχουμε αποδείξει με αριθμούς ότι όσο και να φορολογηθεί το μεγάλο κεφάλαιο στη Ελλάδα, ακόμα και αν του αφαιρεθούν όλα τα κέρδη δεν πρόκειται να καλυτερεύσει αισθητά η κατάσταση της εργατικής τάξης γιατί είναι μικρός ο όγκος της μεγάλης σύγχρονης παραγωγής σε σχέση με την θάλασσα της μικρής παραγωγής. (Τα καθαρά κέρδη των 25000 μεγάλων επιχειρήσεων ήταν 4 δις το 2005, σε ένα σύνολο μισθωτών και συνταξιούχων 6 εκατομμυρίων).

Λέμε λοιπόν καθαρά στους εργάτες και στους εργαζόμενους στην πόλη και στο χωριό, στους ντόπιους και στους μετανάστες, ότι μοιραία θα πέφτουν και οι μισθοί και οι συντάξεις τους όσο δεν θα σταματήσει το σαμποτάζ στην παραγωγή. Το αίτημα «ούτε μια δραχμή μείωση στις συντάξεις», έχει νόημα μόνο όταν ταυτόχρονα προβάλλεται το πολιτικό αίτημα προς την κυβέρνηση και την αντιπολίτευση: « όχι στο σαμποτάζ της παραγωγής, της έρευνας και της εκπαίδευσης από τις κρατικογραφειοκρατικές συντεχνίες και τα ψευτο-οικολογικά κινήματα».
Όλες οι υπόλοιπες, οι άμεσες οικονομικές διεκδικήσεις ειδικά στην σημερινή Ελλάδα πρέπει να έχουν σαν άξονα αυτήν την κορυφαία πολιτική και οικονομική διεκδίκηση. Δεν μπορούν δηλαδή να ματαιώσουν την κατρακύλα της εργατικής κατάστασης αλλά μπορούν να την καθυστερήσουν και να ανακουφίσουν προσωρινά το προλεταριάτο. Μπορεί να υπάρξει μια σχετική ανακούφιση των μισθωτών και των συνταξιούχων μόνο αν σε ορισμένους τομείς και σε ορισμένες ξεχωριστές επιχειρήσεις, μικρές ή μεγάλες χτυπηθεί η εισφοροδιαφυγή και συλληφθούν τα αδήλωτα κέρδη κάθε επιχείρησης και κάθε γαιοκτήμονα. Επίσης μέσα από αυτές τις άμεσες οικονομικές διεκδικήσεις ιδιαίτερα τις μισθολογικές απέναντι στον κάθε ξεχωριστό εργοδότη και στον κάθε κλάδο μπορούμε να συγκροτηθούμε σε νέα ταξική συνδικαλιστική βάση και μετά σε πολιτική.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε μια οικονομική αρχή που οι δημαγωγοί θέλουν συνειδητά να κρύβουν από τους εργάτες. Ότι οι συντάξεις είναι ένα κομμάτι του συνολικού μισθού που το παραχωρεί η εργοδοσία στην αποσυρμένη εργατική δύναμη, αλλά αυτό παράγεται από την ζωντανή. Μισθός και σύνταξη πάνε μαζί. Χαμηλός μισθός σημαίνει χαμηλή σύνταξη και χαμηλό επίδομα εργασίας. Ψηλός μισθός σημαίνει ψηλή σύνταξη και ψηλό επίδομα ανεργίας. Αυτά πάνε μαζί.

Ενώ η πάλη για συντάξεις χωρίς την πάλη για το μεροκάματο είναι μια ουτοπία, όλα σχεδόν τα συνδικάτα προβάλουν τις μισθολογικές τους διεκδικήσεις, ιδιαίτερα τις ασφαλιστικές, κυρίως απέναντι στο κράτος και όχι απέναντι στην εργοδοσία. Αυτό το κάνουν επειδή συνήθως συνεργάζονται στενά με την τελευταία. Πρέπει λοιπόν να παλέψουμε παντού αρχίζοντας από εκεί που υπάρχουν οι πιο «δουλοκτητικές» σχέσεις και όπου σχηματίζονται τα πιο ψηλά σχετικά κέρδη ενάντια στην εισφοροδιαφυγή κυνηγώντας και τους εργοδότες (ανεξάρτητα από το μέγεθος της επιχείρησης) και τις σάπιες επιθεωρήσεις εργασίας. Πρέπει επίσης να παλέψουμε για αυξήσεις σε όλους τους κλάδους, σύγχρονους και μη, παίρνοντας υπ όψιν και την κατάσταση της κάθε επιχείρησης, όπως πάντα έκανε το αληθινό κομμουνιστικό κίνημα.

Αν δεν φτιάξουμε σε κάθε συνδικάτο μια παράταξη ενιαίου ταξικού μετώπου, δηλαδή μια παράταξη που να ενώνει όλους τους εργαζόμενους ανεξάρτητα από τις πολιτικοιδεολογικές τους πεποιθήσεις πάνω σε μερικές βασικές αρχές, δεν θα έχουμε μέλλον σαν τάξη. Οι βασικές αυτές αρχές είναι κατά τη γνώμη μας οι εξής: Όχι στο ξεπούλημα του μεροκάματου και στην εντατικοποίηση της δουλειάς, Όχι στο ρουφιανιλίκι, Όχι στις τρεις διασπάσεις (διάσπαση με την ξεχωριστή εύνοια στους κομματικά «δικούς μας», διάσπαση ντόπιων - μεταναστών, διάσπαση με τους ξεχωριστούς μισθούς για την ίδια δουλειά), Όχι στην τρομοκρατία του αφεντικού-δημοκρατία μέσα στο συνδικάτο, Όχι στο παραγωγικό σαμποτάζ.

Τέλος πρέπει να προβάλουμε ένα καίριο διεθνές σύνθημα πάλης σχετικό με την πιο γενική αιτία για την πτώση του μεροκάματου στις παλιές βιομηχανικές χώρες, το σύνθημα ενάντια στην δουλοκτητική εκμετάλλευση του κινέζικου προλεταριάτου και υπέρ της συμπαράστασης στο δημοκρατικό του κίνημα.

Αυτή πιστεύουμε είναι η πραγματική βάση της διεξόδου από τον κύκλο της πείνας και της χρεωκοπίας. Αυτός είναι ο βασικός όρος της συνδικαλιστικής ανασυγκρότησης της τάξης. Με μια τέτοια ανασυγκρότηση θα έχουμε πραγματικά αποτελεσματικές και προοδευτικές στο πολιτικό τους περιεχόμενο απεργίες. Τα άλλα είναι καταστροφικές αυταπάτες.

Αθήνα 12/12/2007