Το πιο χαρακτηριστικό, και ταυτόχρονα αποκαλυπτικό, για την ταχτική των κάθε λογής συνδικαλιστάδων οποιασδήποτε πολιτικής προέλευσης -ξεκινώντας από τη ΔΑΚΕ και καταλήγοντας στην εξωκοινοβουλευτική ψευτοαριστερά παρά τις επιμέρους διαφοροποιήσεις τους- είναι η στάση τους στις γενικές συνελεύσεις των τοπικών ΕΛΜΕ,
που έγιναν την Τρίτη 14 του Μάη και ενώ οι περισσότεροι καθηγητές είχαν ήδη παραλάβει τα έγγραφα της επίταξής τους. Την ώρα δηλαδή που η επιστράτευση είχε ήδη αρχίσει να εφαρμόζεται.
Την ώρα εκείνη η ηγεσία της ΟΛΜΕ, από τη στιγμή που η πρότασή της για απεργία στις εξετάσεις είχε ψηφιστεί από το ΔΣ της πριν από την επιστράτευση, είχε δύο λύσεις: ή να αψηφήσει την επιστράτευση και να επιμείνει στην πρότασή της προς τις γενικές συνελεύσεις των ΕΛΜΕ για απεργία μέσα στις πανελλαδικές, οπότε θα ερχόταν σε μετωπική σύγκρουση με την κυβέρνηση έστω και με κίνδυνο να απολυθούν όσοι καθηγητές θα συμμετείχαν σε μια τέτοια απεργία, ή να βγει ανοιχτά στους καθηγητές και σε όλο το λαό και να δηλώσει ότι θα ήθελε μεν να πραγματοποιηθεί η απεργία αυτή, αλλά μπροστά στη δοσμένη κατάσταση δε θέλει να αναλάβει την ευθύνη ότι ίσως απολυθούν τελικά κάποιοι καθηγητές.
Η ηγεσία δηλαδή της ΟΛΜΕ έπρεπε ή μπροστά να πάει να κάνει ή πίσω.
Ξέρετε, φίλοι αναγνώστες, τι τελικά έκαναν αυτοί οι ξεδιάντροποι;
Πρότειναν στις γενικές συνελεύσεις των καθηγητών να υπερψηφίσουν το πρόγραμμα δράσης που πρότεινε το ΔΣ της ΟΛΜΕ (αυτό δηλαδή που πρότεινε απεργία μέσα στις εξετάσεις), αλλά την απεργία να μην την κάνουν! Δηλαδή ψηφίζουν για μια απεργία φάντασμα!
Καλά διαβάσατε: να ψηφίσουν μεν υπέρ της απεργίας, αλλά να μην την πραγματοποιήσουν, αφού είναι επιστρατευμένοι!
Τότε, γιατί να την ψηφίσουν, αφού δεν έχουν σκοπό να την πραγματοποιήσουν, θα ρωτούσε ένας καλόπιστος άνθρωπος. Για να δείξουμε την αντίθεσή μας στην κυβέρνηση, λένε οι ξεδιάντροποι.
Μα κάθε απεργία έχει ένα κόστος γι’ αυτόν που την κάνει, είτε οικονομικό είτε πολιτικό είτε και τα δύο μαζί. Ε, λοιπόν, οι επικεφαλής της ΟΛΜΕ κατάφεραν να έχουν και την πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο. Και με τον αστυφύλαξ και με το χωροφύλαξ. Αν λοιπόν κάποιος καθηγητής τους άκουγε και υπερψήφιζε την πρότασή τους, και θα έδειχνε (υποκριτικά βέβαια) ότι είναι αγωνιστής, αφού ψηφίζει την απεργία εν μέσω επιστράτευσης, και δε θα έχανε τίποτε (εκτός βέβαια από την ψυχή του), αφού τελικά δε θα την έκανε την απεργία.
Αυτή η πρόταση προκάλεσε μεγάλη αναστάτωση στους καθηγητές, ιδιαίτερα σʼ αυτούς που δεν ήθελαν να υποστούν έναν τόσο εξόφθαλμο εξευτελισμό. Έτσι άλλοι καταψήφισαν την εισήγηση του ΔΣ της ΟΛΜΕ, άλλοι ψήφισαν λευκό και άλλοι, αηδιασμένοι από το όλο σκηνικό, έφυγαν από τη συνέλευση καταγγέλλοντας τη διαδικασία.
Τελικά η πρόταση αυτή υπερψηφίστηκε μεν, αλλά με μικρή πλειοψηφία, ενώ και ο συνολικός αριθμός των παρόντων καθηγητών στις γενικές συνελεύσεις δεν ήταν ο αναμενόμενος σε σύγκριση με τη σοβαρότητα της στιγμής. Αναφέρουμε ενδεικτικά ότι στη συνέλευση της ΣΤ΄ ΕΛΜΕ Αθήνας, από τους χίλιους και καθηγητές που δουλεύουν στα σχολεία της περιοχής, παρευρέθηκαν μόνο οι 140, και από αυτούς μόνο οι 75 υπερψήφισαν την πρόταση της ΟΛΜΕ. Για τέτοιες πλειοψηφίες μιλάμε…
-Δημοσιεύτηκε στο φ. 487 της Νέας Ανατολής και στην παλιά ιστοσελίδα της ΟΑΚΚΕ στις 15/05/2013-
