Η ΟΑΚΚΕ έχει γράψει δύο στρατηγικού χαρακτήρα κείμενα για τον πόλεμο στη Γάζα, το πρώτο με τίτλο "Το Ισραήλ πέφτει στην προβοκάτσια της ναζιστικής Χαμάς και διεξάγει τον αναγκαστικό πόλεμο εναντίον της με αυτοκτονικό και αντιδραστικό τρόπο” (15/11/2023) και το δεύτερο με τίτλο "Η μόνη απάντηση στην έκρηξη του γενοκτονικού αντισημιτισμού: Αντιφασιστικό μέτωπο ενάντια στον νεοχιτλερικό άξονα Ρωσίας - Κίνας. Όχι με τον Κουίσλινγκ Τραμπ, όχι με τον ακροδεξιό προβοκάτορα Νετανιάχου” (22/6/2025). Σε αυτά αναλύεται πως η γενοκτονικού τύπου επίθεση της Χαμάς στο Ισραήλ στις 7 του Οκτώβρη του 2023 σηματοδοτεί την αρχή της στρατηγικής επίθεσης του ρωσοκινεζικού Άξονα από το Νότο ενάντια στην Ευρώπη και γενικότερα ενάντια στις δυτικές αστοδημοκρατίες και πως αυτήν την επίθεση την ξεκίνησε ένα στρατηγικό απόσπασμα της Μόσχας για να προβοκάρει και να απομονώσει βαθιά και παγκόσμια το Ισραήλ. Αυτόν το στόχο τον πέτυχε ακόμα πιο εύκολα η Χαμάς επειδή το Ισραήλ είχε στη διάρκεια του πολέμου μια κυβέρνηση του επεκτατικού αναθεωρητικού σιωνισμού. Έτσι, ιδιαίτερα στη δεύτερη φάση αυτού του πολέμου, το Ισραήλ απάντησε με έναν τρόπο που το εξέθεσε τόσο πολύ στη διεθνή κοινή γνώμη ώστε να μπορέσει ο νεοχιτλερικός Άξονας να ξεσηκώσει το πιο ευρύ κίνημα γενοκτονικού αντισημιτισμού της ιμπεριαλιστικής εποχής.

Αυτή η ευρύτητα είναι απαραίτητη στο ρωσοκινεζικό Άξονα σαν ενοποιητική σημαία του παγκόσμιου πολέμου που αυτός ξεκίνησε με την επίθεσή του ενάντια στην Ευρώπη στο ουκρανικό μέτωπο. Όμως κανένας χιτλερισμός δεν μπορεί να πραγματοποιήσει μια νέα αντισημιτική γενοκτονία, αν αυτή τη φορά τα υποψήφια θύματά της δεν κατηγορηθούν τα ίδια σαν γενοκτόνοι. Μόνο τότε η εξόντωση τους θα μπορεί να εμφανιστεί σαν μια δίκαιη εκδίκηση των λαών. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι αντισημίτες δεν ενδιαφέρονται να αποδείξουν ότι το Ισραήλ καταπιέζει τον παλαιστινιακό λαό ή ότι πράγματι διέπραττε ένα έγκλημα πολέμου όταν για να αποφύγει δικές του στρατιωτικές απώλειες βομβάρδιζε πολλαπλάσιους αμάχους- ανθρώπινες ασπίδες πίσω από τις οποίες κρυβόταν ο στρατός της Χαμάς. Οι αντισημίτες ενδιαφέρονται αποκλειστικά να αποδείξουν και κυρίως να κάνουν τους λαούς να πιστέψουν ότι το Ισραήλ διέπραξε στη Γάζα γενοκτονία. Και τούτο γιατί μόνο σαν εκδικητής μιας γενοκτονίας που γίνεται από Εβραίους θα μπορεί ο νεοχιτλερικός Άξονας να οργανώσει ένα δεύτερο Ολοκαύτωμα. Βέβαια οι σύγχρονοι αντισημίτες, που είναι κυρίως οι «αριστεροί» δεν κατηγορούν τους Εβραίους σαν εχθρό τους. Κατηγορούν το Ισραήλ και μαζί του όλους τους δημοκράτες και πατριώτες στον πλανήτη που από θέση αρχής υπερασπίζουν το δικαίωμα της ύπαρξής του σαν εβραϊκό κράτος. Και αυτό δεν το κάνουν μόνο για λόγους κάλυψης, δηλαδή για να μην εμφανίζονται σαν αντισημίτες παλιού ρατσιστικού αντιεβραϊκού τύπου, αλλά γιατί το αντισημιτικό τους σχέδιο είναι τώρα ευρύτερο. Δεν θέλουν δηλαδή πια να εξοντώσουν μόνο τους Εβραίους αλλά όλους όσους υποστηρίζουν το δικαίωμα του κράτους του Ισραήλ να υπάρχει ενώ αυτό είναι τάχα δολοφονικό, αποικιακό και ρατσιστικό-ιμπεριαλιστικό από τη φύση του, δηλαδή από τη φύση του χιτλερικό. Κι αυτό σύμφωνα με αυτούς όχι επειδή είναι εβραϊκό αλλά επειδή είναι σιωνιστικό. Γιατί ο σιωνισμός δεν είναι για τους αντισημίτες ένας ακόμα τοπικός εθνικισμός, ο οποίος έχει όλες τις αδυναμίες, δηλαδή τη στενότητα, την αποκλειστικότητα αλλά και την επιθετικότητα κάθε εθνικισμού. Για τους αντισημίτες ο σιωνισμός είναι ο συμπυκνωμένος ιμπεριαλισμός του παγκόσμιου φιλελεύθερου μονοπώλιου που έχει πυρήνα του ένα υποτιθέμενο εβραϊκό υπέρ-μονοπώλιο το οποίο διοικεί το Ισραήλ και συνωμοτεί, μαζί με τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό ή και μέσω αυτού, για την παγκόσμια κυριαρχία. Με αυτού του είδους τον «αντισιωνισμό» οι νεοχιτλερικοί της Ρωσίας και της Κίνας επιδιώκουν σήμερα μια πολύ ευρύτερης κλίμακας ρατσιστική εξόντωση σε σχέση με το Ολοκαύτωμα. Δηλαδή δίνουν στους λαούς το δικαίωμα να εξοντώσουν χωρίς τύψεις, χωρίς ντροπή, κάθε δημοκράτη στη γη που υποστηρίζει το δικαίωμα στην ύπαρξη του Ισραήλ ενώ είναι υποτίθεται ένα «κράτος δολοφόνος». Για τους αντισημίτες η ομολογία της ενοχής αυτών των δημοκρατών θα είναι ακριβώς το ότι αρνούνται ότι το Ισραήλ διέπραξε στη Γάζα το έσχατο έγκλημα που μπορεί να κάνει ένα κράτος, το έγκλημα της γενοκτονίας. Γι’ αυτό το λόγο η Χαμάς έχει φροντίσει από την πρώτη στιγμή να καταμετρά και να καταγράφει σχολαστικά και καθημερινά κάθε νεκρό, ιδιαίτερα τα παιδιά, καθώς και να κινηματογραφεί τους νεκρούς και το θρήνο των συγγενών, πράγμα που δεν έκανε ποτέ με μια τόση φροντίδα κανένας αμυνόμενος στρατός σε καμιά πραγματική γενοκτονία ή μαζική σφαγή αμάχων. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι αντισημίτες δεν έκαναν ποτέ διεθνές ζήτημα καμιά πραγματική γενοκτονία, ούτε κάποια άλλη μαζική σφαγή αμάχων. Δεν το έκαναν ούτε για την πιο αναντίρρητη σύγχρονη γενοκτονία, αυτή των Τούτσι από τους Χούτου στη Ρουάντα, ούτε για την εθνοκάθαρση των Βόσνιων από τους Σέρβους τσέτνικ, ούτε για την πολλαπλάσια σε ποσοστό αμάχων νεκρών σε σχέση με εκείνους της Γάζας γενοκτονική εξόντωση των Τσετσένων από το ρωσικό στρατό σε δύο πολέμους μεταξύ 1994-1996 και 1999 - 2009 (250.000 άμαχοι νεκροί σε σύνολο 800.000 πληθυσμού), ούτε για τη γενοκτονία του Νταρφούρ, το 2003-2005 από τους Άραβες ισλαμοφασίστες Τζαντζαουίντ η οποία μάλιστα επαναλαμβάνεται και τώρα μπροστά στα αδιάφορα μάτια των αντισημιτών.

Κάτω από αυτή τη γενική οπτική που εκθέσαμε το αν το Ισραήλ έχει διαπράξει γενοκτονία στη Γάζα ή όχι δεν είναι ένα γενικό νομικό, ιστορικό ή έστω ένα σημαντικό πολιτικό ζήτημα, αλλά είναι ένα παγκόσμιο ζήτημα τεράστιας σημασίας, ζήτημα ζωής και θανάτου όχι απλά για εκατομμύρια, αλλά για εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπους. Γι αυτό πρέπει να αντιμετωπίζεται με τον πιο σοβαρό και επιστημονικό τρόπο.

Παραθέτουμε τα πιο σημαντικά αποσπάσματα από το κείμενο του SamyCohen (διευθυντή έρευνας στη σχολή Πολιτικών Επιστημών του Παρισιού (SciencesPo/CERI), που ξεκαθαρίζουν τόσο το ζήτημα αν έγινε γενοκτονία στη Γάζα όσο και το αν έγιναν εγκλήματα πολέμου. Σημειώνουμε ότι το κείμενο αυτό (*) γράφτηκε πριν την τελευταία εκεχειρία.

<<… Το Διεθνές Δικαστήριο (ΔΔ) κάλεσε το Ισραήλ, στις 26 Ιανουαρίου 2024, να «αποτρέψει» κάθε ενδεχόμενο «πράξης γενοκτονίας» και να «εμποδίσει και να τιμωρήσει» τη δημόσια υποκίνηση σε διάπραξη γενοκτονίας. Του ζήτησε επίσης να επιτρέψει άμεση πρόσβαση στην ανθρωπιστική βοήθεια. Στην απόφασή του της 24ης Μαΐου 2024, το ΔΔ κάλεσε το Ισραήλ να «διακόψει αμέσως τη στρατιωτική του επίθεση», ιδίως στη Ράφα, και να αποφύγει την επιβολή «συνθηκών διαβίωσης» που θα μπορούσαν να οδηγήσουν στην «ολική ή μερική σωματική καταστροφή» των κατοίκων της Γάζας. Στις δύο περιπτώσεις απέφυγε να δηλώσει ότι έχει διαπραχθεί γενοκτονία.

…Το άρθρο II της Σύμβασης για την πρόληψη και την τιμωρία του εγκλήματος της γενοκτονίας την περιγράφει ως έγκλημα «διαπραχθέν με πρόθεση να καταστραφεί, εν όλω ή εν μέρει, μια εθνική, εθνοτική, φυλετική ή θρησκευτική ομάδα». Αυτό συνεπάγεται πρόθεση. Και αυτή η πρόθεση δεν εκτιμάται με όποιον τρόπο να ’ναι.

Οι υποστηρικτές της θεωρίας της γενοκτονίας ισχυρίζονται, σχεδόν ομόφωνα, ότι βρήκαν την «αδιάσειστη» απόδειξη της γενοκτονικής πρόθεσης στις δηλώσεις ισραηλινών προσωπικοτήτων της δεξιάς και της εξτρεμιστικής δεξιάς. Πράγματι, αυτές πολλαπλασίασαν τις εμπρηστικές τους δηλώσεις: «Σβήστε τη Γάζα», «να σκοτώσουμε 100.000 κάτοικους της Γάζας», «να ρίξουμε μια ατομική βόμβα» κ.ά. Αλλά αυτές οι κραυγαλέες δηλώσεις δεν αποτελούν «την» απόδειξη. Είναι άγνοια του μηχανισμού λήψης αποφάσεων στην κορυφή του κράτους, που έχει αποκλείσει αυτό το εξτρεμιστικό και αμετροεπές τμήμα από τον κεντρικό αποφασιστικό κύκλο, ο οποίος απαρτίζεται από μερικές επιλεγμένες πολιτικές προσωπικότητες και τους ανώτερους αξιωματούχους ασφαλείας. Η έκφραση του υπουργού Άμυνας Γιοάβ Γκάλαντ (Yoav Gallant) «είναι ανθρωπόμορφα ζώα» δεν είναι πειστική (σ.σ. εννοεί σαν απόδειξη γενοκτονικής πρόθεσης του ισραηλινού κράτους) : Δεν προκύπτει τίποτα που να δείχνει ότι απευθυνόταν σε όλους τους κατοίκους της Γάζας και όχι μόνον στη Χαμάς. Για να ληφθεί σοβαρά υπόψη η «γενοκτονική πρόθεση» πρέπει να εκτιμηθεί με βάση δύο κύρια κριτήρια. Πρώτον, εκείνο των σχεδίων και των διαταγών που δίνονται από την πολιτική και στρατιωτική ιεραρχία. Αυτά τα έγγραφα είναι προφανώς απρόσιτα. Ας σημειώσουμε απλώς σε αυτό το στάδιο ότι, για να πραγματοποιηθεί μια γενοκτονική επιχείρηση, θα είχε απαιτηθεί μια εντολή — ακόμη και έμμεση, ακόμη και προφορική — που να μεταβιβαστεί στις μονάδες στο πεδίο για να κυνηγήσουν αμάχους και να τους εξοντώσουν. Κάτι που αναμφίβολα θα είχε κάνει τους αριστερούς εφέδρους να αντιδράσουν και να το αναφέρουν αμέσως σε μέσα όπως η [τοποθετημένη στην αριστερά] εφημερίδα Haaretz, όπως το έκαναν σε άλλες περιπτώσεις. Ωστόσο μέχρι σήμερα δεν διαθέτουμε καμία μαρτυρία αυτού του είδους.

Ένα άλλο κριτήριο για την εκτίμηση μιας γενοκτονίας είναι οι τρόποι δράσης του στρατού, ή, αν το προτιμά κανείς έτσι διατυπωμένο, ο τρόπος με τον οποίο σκοτώνει. Στην περίπτωση της γενοκτονίας των Αρμενίων, όπως και των Εβραίων κατά τη διάρκεια του Ολοκαυτώματος ή των Τούτσι στη Ρουάντα, ο τρόπος δράσης δεν άφηνε καμία αμφιβολία για τη γενοκτονική πρόθεση. Πόροι αφιερώνονταν αποκλειστικά σε αυτόν τον σκοπό. Υπήρχε εμμονή, μια θέληση να σκοτωθούν συστηματικά άνδρες, γυναίκες και παιδιά, χωρίς να αφήνεται καμία ευκαιρία επιβίωσης.

Πώς σκοτώνει ο ισραηλινός στρατός; Ας σημειώσουμε πρώτα ότι δεν σκοτώνει μόνο. Επανειλημμένα έχει εξαναγκάσει τους κατοίκους της Γάζας να μετακινηθούν για να τους προστατεύσει από τις επιθέσεις του. Παρ’ όλα αυτά, ο αριθμός των αμάχων που σκοτώθηκαν είναι σημαντικός. Πώς εξηγείται αυτό; Η μεγάλη πλειονότητα εξ αυτών πέθανε κατά τους βομβαρδισμούς. Από την αρχή, η αεροπορία διεξήγαγε μια εκστρατεία που στόχευε στην εξάλειψη όλων των βασικών διοικητών της Χαμάς, χωρίς να υπολογίζει τη ζωή των αμάχων που ζούσαν κοντά.

Το να ανασταλεί μια επιχείρηση για να γλιτώσουν άμαχοι, όπως συνέβαινε στο παρελθόν, δεν αποτελεί πλέον επιλογή. Αν παρουσιαστεί η ευκαιρία να εξουδετερωθεί ένας σημαντικός διοικητής της οργάνωσης, με τον κίνδυνο να σκοτωθούν ταυτοχρόνως 100 ή 200 άμαχοι, ο στρατός πλέον δεν διστάζει, παραβιάζοντας κατάφωρα το διεθνές δίκαιο, το οποίο απαιτεί από τον επιτιθέμενο να ελαχιστοποιεί τις απώλειες αμάχων πολιτών. Αυτός ο τρόπος δράσης εντάσσεται στο πεδίο των εγκλημάτων πολέμου (**). Αυτή η έλλειψη προφύλαξης φαίνεται επίσης στη συμπεριφορά των μονάδων στο πεδίο. Προκειμένου να προστατεύσουν τους στρατιώτες από τις παγίδες της Χαμάς, οι διοικητές επέλεξαν πολύ επιθετικούς τρόπους δράσης. Κάθε φορά που μια μονάδα αντιμετωπίζει έναν ελεύθερο σκοπευτή, προτιμά να καλέσει άρματα ή την αεροπορία για να καταστρέψουν το κτίριο όπου κρύβεται ο εχθρός, ακόμη κι αν ζουν εκεί πολλές οικογένειες, παρά να στείλει μαχητές να εξουδετερώσουν την απειλή.

…Διοικητές έχουν μετατρέψει περιοχές που εκκενώθηκαν από τον πληθυσμό σε «kill zones» (ζώνες εξόντωσης). Κάθε πρόσωπο που τολμά να εισέλθει εκεί θεωρείται, κατά την άποψή τους, μόνον παλαιστίνιος μαχητής. Η εντολή που συχνά δίνεται σε αυτή την περίπτωση είναι να πυροβολεί κανείς για να σκοτώσει, ακόμα κι αν ο ύποπτος δεν είναι οπλισμένος, ακόμα κι αν κουνά ένα λευκό πανί, με το επιχείρημα ότι «δεν υπάρχουν αθώοι άμαχοι στη Γάζα». Αρκεί ένα πρόσωπο να θεωρηθεί απλώς «ύποπτο» για να σκοτωθεί χωρίς προειδοποίηση. Αυτό είναι όχι μόνο αντίθετο με το διεθνές δίκαιο, αλλά και με τον ηθικό κώδικα του στρατού, που έχει καταταχθεί στα άχρηστα αξεσουάρ. Η στρατιωτική ιεραρχία επαναλαμβάνει σε κάθε μαχητή: «Αν νιώθεις απειλή, πυροβόλησε!» Πώς να μην δει κάποιος ότι αυτός ο τύπος εντολής οδηγεί σε θανατηφόρα αυθαιρεσία;

Οι άμαχοι που περίμεναν ανθρωπιστική βοήθεια έπεσαν πρόσφατα θύματα αυτής της κατάστασης. Προσπαθώντας να αποτρέψει τον έλεγχο της βοήθειας από τη Χαμάς, η ισραηλινή κυβέρνηση εμπόδιζε σκόπιμα την είσοδο των φορτηγών, επιτρέποντάς τη σταγόνα-σταγόνα υπό την πίεση των Ηνωμένων Πολιτειών. Όταν τον Ιούνιο άνοιξε πιο πολύ τις στρόφιγγες, δεν προβλέφθηκε τίποτα για να κατευθύνει το πλήθος με ηρεμία. Κάθε φορά ακολουθούσε ποδοπάτημα από ανθρώπους που λιμοκτονούσαν. Τρομαγμένοι από την ανθρώπινη πλημμυρίδα, οι στρατιώτες προστατεύονταν πυροβολώντας, αν χρειαζόταν, πάνω στο πλήθος>>.

(*) Samy Cohen, politiste : « Pour l’armée israélienne, épargner des civils ne fait plus partie des options » (lemonde.fr , 29/9/2025)

(**) σ.σ. Το Ισραήλ υπερασπίζει τον εαυτό του λέγοντας ότι δεν διαπράττει στο ζήτημα αυτό έγκλημα πολέμου μιας και οι σύμμαχοι στον β παγκόσμιο πόλεμο αναγκάστηκαν να σκοτώσουν αμάχους βομβαρδίζοντας γερμανικές πόλεις. Όμως η ποιοτική διαφορά με το σήμερα βρίσκεται στο εξής. Ότι στον β΄ παγκόσμιο πόλεμο η κτηνωδία των ναζί είχε ήδη αποδειχθεί παγκόσμια στους λαούς όταν οι αντιφασίστες βομβάρδιζαν τις ναζιστικές πόλεις, πόσο μάλλον που πρώτα είχαν βομβαρδίσει οι ναζί τις δικές τους. Αντίθετα δεν έχει ακόμα αποδειχθεί στους λαούς ότι η Χαμάς είναι απλό όργανο χιτλερικών υπερδυνάμεων και όχι το απελευθερωτικό κίνημα ενός καταπιεσμένου λαού, την καταπίεση του οποίου στη Δυτική Όχθη από το Ισραήλ κάνει τα πάντα για να αποδείξει η προβοκατόρικη και επεκτατική κυβέρνηση Νετανιάχου. Το ποια είναι η Χαμάς και ποιο το Ισραήλ θα το κρίνουν οι μάζες στο μεγάλο πόλεμο που έρχεται. Ως τότε πρέπει το Ισραήλ να ξεχωρίζει τους παλαιστίνιους άμαχους από το στρατό της Χαμάς και να πληρώνει με το αίμα πολύ περισσότερων στρατιωτών ώστε να σκοτώνονται πολύ λιγότεροι άμαχοι αλλά και να δείχνει πραγματική φροντίδα και βοήθεια στους αμάχους ώστε οι παγκόσμιες μάζες, που παρακολουθούν σε ζωντανή μετάδοση αυτόν τον πόλεμο να ξέρουν ότι το Ισραήλ κάνει ότι μπορεί για να κάνει αυτό το διαχωρισμό. Γιατί είναι οι μάζες, και μάλιστα οι παγκόσμιες, εκείνες που κατασκευάζουν το Διεθνές Δίκαιο, δηλαδή που κάνουν τη διαφορά ανάμεσα σε ένα έγκλημα που σκοτώνει έναν άμαχο πληθυσμό και σε μια αναγκαστική πράξη που έχει το ίδιο αποτέλεσμα. Πως άλλωστε θα μπορούσε το Ισραήλ να αποδείξει ότι υποχρεωτικά σκοτώνει πολλούς αμάχους στη Γάζα όταν στον ΟΗΕ ψηφίζει μαζί με τον Τραμπ και υπέρ του Πούτιν κατά της Ουκρανίας, όταν δηλαδή δεν έχει το ίδιο ξεκαθαρίσει ποιον πόλεμο και εναντίον τίνος διεξάγει;