Η επίθεση-εισβολή των ναζιστών στην εκδήλωση του Ουράνιου Τόξου στις 2 του Απρίλη δεν θα περάσει έτσι
Χθες την Τρίτη στις 2 του Ιούνη το βράδυ ένα απόσπασμα ναζιστών της Χρυσής Αυγής εισέβαλε στην αίθουσα των Ανταποκριτών Ξένου Τύπου στην οδό Ακαδημίας όπου γινόταν η παρουσίαση του πρώτου λεξικού που μεταφράζει τα μακεδονικά (σλαβομακεδονικά) σε ελληνικά. Οι ναζιστές ήταν περίπου 20, φορούσαν μαύρες στολές, μπότες, κράνη και ζώνες με κρεμασμένα εξαρτήματα σύγκρουσης. Επικεφαλής τους ήταν ο γνωστός μαχαιροβγάλτης Παναγιώταρος. Οι τραμπούκοι μπήκαν στην αίθουσα αιφνιδιαστικά, κατευθύνθηκαν στο πάνελ στο οποίο ήταν τρεις ειδικοί επιστήμονες γλωσσολόγοι και ιστορικοί και δύο ηγετικά στελέχη του Ουράνιου Τόξου και άρχισαν να φωνάζουν υστερικά με στυλ τραμπούκου λοχία και να βρίζουν τους ομιλητές και τους 30 περίπου συγκεντρωμένους με τα λόγια: «προδότες», «πούσ..δες», «εδώ είναι Ελλάδα ρε» «ναι ρε είμαστε Χρυσαυγίτες», «ναι ρε τραβήξτε μας, δεν μας νοιάζει». Την ίδια ώρα ο αρχιτραμπούκος τους άρχισε να φωνάζει με στυλ γκεστάπο «ο Ψαράς, ποιος είναι ο Ψαράς;», για το δημοσιογράφο του Ιού που ήταν εκεί, ενώ κάποιοι από τους ναζιστές έσπρωξαν ένα ρεπόρτερ της εφημερίδας «Πρώτο Θέμα». Προηγούμενα ο καθηγητής Φρίντμαν τους τραβούσε με μια κάμερα μέχρι τη στιγμή που τον απείλησαν με χειροδικία. Κάποια στιγμή μέσα σε ένα πανδαιμόνιο φωνών άρχισαν να ξηλώνουν το πανώ που οι διοργανωτές είχαν κρεμάσει μπροστά στο πάνελ και να ουρλιάζουν ξανά και ξανά στον κόσμο «έξω, έξω ρε, έξω τώρα όλοι!!!».
Όμως οι άνθρωποι του πάνελ έμειναν ακίνητοι, ατάραχοι και με μια περιφρονητική έκφραση μπροστά στους τραμπούκους από την αρχή ως το τέλος. Την ίδια στάση κράτησαν και οι λίγοι δημοκράτες που ήσαν στη συγκέντρωση. Το αποτέλεσμα ήταν ότι λίγο μετά έφυγαν οι ίδιοι οι ναζί και η εκδήλωση συνεχίστηκε και τέλειωσε κανονικά όπως είχε προγραμματιστεί .
Το επεισόδιο κράτησε 5 λεπτά.
Αργότερα οι ναζί ισχυρίστηκαν στο σάιτ τους ότι ματαίωσαν την εκδήλωση. Αυτό γιατί δεν μπόρεσαν να εξηγήσουν στα μέλη τους γιατί δεν έπιασαν τόπο οι απειλές τους και έφυγαν οι ίδιοι με τα κράνη και τις μπότες τους και όχι οι εντελώς «άοπλοι» δημοκράτες που αυτοί απειλούσαν.
Η απόπειρα ωστόσο των ναζιστών να διαλύσουν μια πολιτική εκδήλωση ενός δημοκρατικού και ειρηνόφιλου κόμματος όπως είναι το Ουράνιο Τόξο αποτελεί μεγάλο ποιοτικό άλμα στον εκφασισμό της χώρας. Πρόκειται για μια επιχείρηση ίδια με τις επιχειρήσεις των ναζί και των ταγμάτων εφόδου στην προπολεμική Γερμανία και από όσο γνωρίζουμε είναι η πρώτη τέτοια πράξη στη δυτική Ευρώπη μετά το Β παγκόσμιο πόλεμο. Αυτό ήταν το πρώτο δείγμα του τι σήμαινε η απόφαση αθώωσης του ναζιστή Πλεύρη πριν δύο μήνες για το βιβλίο του «Εβραίοι όλη η αλήθεια» με το οποίο καλούσε στην εξόντωση τους. Αυτή η απόφαση, που καταπατά και καταργεί τον αντιρατσιστικό νόμο βγήκε με την απόλυτη σιωπή, που σημαίνει με την ουσιαστική έγκριση, όλων των κοινοβουλευτικών κομμάτων. Το ίδιο και η πρωτοφανής επίθεση των ναζιστών έχει μέχρις στιγμής μείνει στο περιθώριο της πολιτικής ειδησεογραφίας που σημαίνει ότι αποσιωπάται ή μηδενίζεται η πολιτική σημασία της. Αποδεικνύεται ότι η Ελλάδα είναι η πρώτη χώρα της ΕΕ όπου ο ναζισμός έχει κεντρική κρατική και πολιτική κάλυψη ή για την ακρίβεια όπου ο ναζισμός είναι μέρος της επίσημης πολιτικής εξουσίας. Αποδεικνύεται ακόμα πόσο δίκιο είχε η ΟΑΚΚΕ όταν με επιστολή της πριν λίγες μέρες καλούσε τον υπουργό Εσωτερικών και όλα τα κόμματα πλην του ΛΑΟΣ να μην καλέσουν την ΧΑ στη συνεδρίαση της Διακομματικής που θα περιείχε και τα μικρά κόμματα και να μην συνεδριάσουν με τους ναζιστές. Αυτή η διακομματική αν και είχε ανακοινωθεί από τον Υπουργείο Εσωτερικών δεν συγκλήθηκε.
Το ότι η χθεσινή επίθεση δεν είναι μια αυθόρμητη επίθεση κάποιων εξτρεμιστών αποδεικνύεται πέρα από τις πολιτικές αντιδράσεις και από τη στάση της αστυνομίας. Ξέρουμε από την πράξη ότι η αστυνομία παρακολουθεί στενά τις εκδηλώσεις του Ουράνιου Τόξου γιατί ξέρει ότι αυτό γίνονται στόχος των ναζιστών αν και ποτέ δεν είχε σημειωθεί μια τέτοιας ποιότητας ωμή επίθεση εντός του χώρου μιας εκδήλωσης του. Η χθεσινή συγκέντρωση είχε αναγγελθεί μία μέρα πριν στην ιστοσελίδα του Ουράνιου Τόξου. Επίσης 10 μέρες πριν τη συγκέντρωση το Ουρ. Τόξο είχε στείλει προσκλήσεις σε πολλούς δημοσιογράφους ελληνικών εφημερίδων που ελάχιστοι από αυτούς είναι φιλικοί του. Δεν μπορούμε λοιπόν να πιστέψουμε ότι δεν ήξερε την εκδήλωση η αστυνομία την ώρα που την ήξεραν οι ναζιστές και όχι μόνο της Χ Αυγής αλλά και του φασίστα αντισημίτη Χατζηγώγου, του ως χθες συντάκτη του «Ελεύθερου Κόσμου», που ήταν στη εκδήλωση σαν κοινό μαζί με μερικούς άλλους φασίστες και που έκανε μετά την επίθεση μερικές προβοκατόρικες ερωτήσεις, αλλά αναγνωρίστηκε από το κοινό, αποδοκιμάστηκε και το βούλωσε. Επίσης είναι χαρακτηριστικό ότι την ίδια εκείνη ώρα είχε προγραμματιστεί συγκέντρωση της Χ. Αυγής στην πλατεία Κολοκοτρώνη, οπότε υπήρχε αστυνομία που παρακολουθούσε την περιοχή και ειδικά τους ναζιστές εκείνη την ώρα. Επίσης υπήρχε και κλούβα της αστυνομίας και αστυνομικοί σε αρκετά κοντινή απόσταση (40 μέτρα) από την αίθουσα οπότε ήταν αδύνατο 20 ναζί σε πλήρη εξάρτηση να περάσουν απαρατήρητοι. Αλλά και αν ακόμα υποθέσει κανείς πως η αστυνομία δεν ήξερε τίποτα, πώς έγινε και βρέθηκε η αστυνομία όχι πριν μπουν οι ναζί ούτε όσο ήταν μέσα στην αίθουσα, αλλά μόλις βγήκαν οπότε και έγινε μια εικονική και εντελώς ανώδυνη «συμπλοκούλα» για τα μάτια με τις αστυνομικές δυνάμεις ακριβώς δίπλα στο κτίριο αλλά δεν έγινε καμιά σύλληψη; Για το ότι η αστυνομία ήξερε, τουλάχιστον ότι ήξερε ένα αρμόδιο μέρος του επιτελείου της, συνηγορεί το γεγονός ότι οι ναζί είχαν εντολή να μην σηκώσουν χέρι σε κανέναν από τους «προδότες» πράγμα που για μας σημαίνει ότι αυτό το κομμάτι της αστυνομίας είχε εγγυήσεις ότι δεν θα απολογηθεί στο κοινό λίγες μέρες πριν από τις εκλογές για τραυματισμούς μελών ενός πολιτικού κόμματος από ναζιστές.
Η τραμπούκικη επίθεση της 2 του Ιούνη πρέπει να συγκλονίσει κάθε δημοκρατικό άνθρωπο. Χρειάζεται πια μια παρατεταμένη, αποφασιστική, αδιάλλαχτη, ασταμάτητη και ως το τέλος πανδημοκρατική και πατριωτική κινητοποίηση εναντίον των ναζιστών. Δεν πρόκειται εδώ μόνο για να υπερασπίσουμε το δικαίωμα μιας εθνικής μειονότητας να έχει δικιά της πολιτική έκφραση. Πρόκειται για το δικαίωμα όλου του ελληνικού λαού να εκφράζεται. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι φασίστες ξεκινάνε τη βία στο λαό αρχίζοντας πάντα από τους εχθρούς τους που είναι πιο απομονωμένοι μέσα στις μάζες, όπως από τις εθνικές μειονότητες, τους μετανάστες, τους εβραίους, τους τσιγγάνους, κλπ. Εκεί φτιάχνουν το στρατό τους, εκεί γυμνάζονται, εκεί ανδρώνονται πολιτικά και μετά επιτίθενται κεντρικά στον πολιτικό δημοκρατισμό.
Εκεί λοιπόν πρέπει και εμείς να χτίσουμε τα πρώτα αναχώματα της πάλης ενάντια στους ναζιστές, υπερασπιζόμενοι ακριβώς αυτούς που πρώτοι βάλλονται από εκείνους.
Όμως το μέτωπο που θα χτιστεί ενάντια στους ναζιστές πρέπει να διαχωρίσει τη θέση του από τα τάγματα εφόδου του σοσιαλφασισμού, δηλαδή από τους ψευτοαναρχικούς τραμπούκους και από τα ΕΑΑΚ. Καμιά κινητοποίηση μαζί με αυτούς δεν είναι δυνατό να απομονώσει τους ναζιστές μέσα στο λαό, αντίθετα θα τους δώσει αέρα γιατί οι πρώτοι είναι εξ ίσου ίσως και περισσότεροι μισητοί στις μάζες από τους δεύτερους . Ο σοσιαλφασισμός με λίγα λόγια θρέφει τους ναζιστές που εμφανίζονται σαν οι πιο αδιάλλακτοι εχθροί του. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι αμέσως μετά την επίθεσή τους στο Ουράνιο Τόξο οι ναζί κάψανε και το εκλογικό περίπτερο της Αντ.αρ.σύ.ας. Αυτό το έκαναν μόνο για έναν λόγο για να υποδείξουν στην αριστερή και δημοκρατική νεολαία σαν τον πιο γνήσιο εχθρό τους τους σοσιαλφασίστες του ΝΑΡ και του ΣΕΚ και έτσι να τους βάλουν επικεφαλής του αντι-Χρυσαυγίτικου Αγώνα. Όμως αυτοί έχουν αποδείξει ότι έχουν πουλήσει αυτόν τον αγώνα εδώ και χρόνια αφού αρνήθηκαν να κάνουν πολιτικό ζήτημα τους βαριούς τραυματισμούς των μελών τους από τους Ανδρουτσόπουλους και Σία καθώς και τις δίκες που ακολούθησαν αυτούς τους τραυματισμούς. Ωστόσο πρέπει οι δημοκράτες να καταγγείλουν εξ ίσου αποφασιστικά και τον εμπρησμό του εκλογικού περίπτερου της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από τον ανοιχτό ναζισμό.
Ο αγώνας ενάντια στους ναζί και στους σοσιαλφασίστες είναι δύσκολος και περίπλοκος γιατί αυτές οι δύο μορφές του ίδιου φασισμού φαίνονται σαν τα δύο ουσιαστικά πιο αντίθετα ταξικά περιεχόμενα μέσα στην κοινωνία. Όμως αυτή απατηλή εικόνα πέφτει όταν δει κανείς καθαρά την τακτική τους και την πολιτική γραμμή τους. Η Ναζιστική «παρέμβαση» της Χρυσής Αυγής στην Αίθουσα Ανταποκριτών έχει το άλλοθί της και το προηγούμενό της στις αντίστοιχες «παρεμβάσεις» και διαλύσεις των συγκεντρώσεων των αστών δημοκρατών στα Πανεπιστήμια από τους αναρχο και τους σοσιαλ-φασίστες και τελευταία στα θέατρα από τους «δεκεμβριανούς» του ΣΥΝ. Η κοινή γραμμή όλου αυτού του μπλοκ βρίσκεται στον μονόπλευρο αντιδυτικό και αντιφιλελεύθερο αντικαπιταλισμό, στον αντισημιτικό «αντισιονισμό» και στην ξεδιάντροπη υποστήριξη στις προσαρτήσεις και στις κτηνωδίες της πουτινικής νεοχιτλερικής Ρωσίας και των συμμάχων της παντού στον κόσμο.
Η μόνη πραγματική διαφορά ανάμεσα στους ναζί και τους σοσιαλφασίστες βρίσκεται στο επίπεδο της συνείδησης. Οι προοδευτικοί άνθρωποι ξέρουν ότι οι ναζί είναι ένας τερατώδης εχθρός γιατί αυτός έχει αποδείξει και ξετυλίξει ιστορικά όλη την κτηνωδία του. Όμως ο σοσιαλφασισμός δεν έχει αποδείξει και δεν έχει ξετυλίξει τη δικιά του κτηνωδία, γι αυτό δεσμεύει στις γραμμές του ακόμα και έναν αριθμό ανθρώπων που σε άλλες εποχές θα μπορούσαν να είναι αριστεροί ακόμα και επαναστάτες.
Γι αυτό και μόνο γι αυτό πρέπει να ξεκινάμε το νέο αντιχιτλερικό μέτωπο από τους κλασικούς ναζιστές που δεν έχουν στις γραμμές τους ούτε έναν προοδευτικό άνθρωπο. Αυτό το απόσταγμα της σύγχρονης κτηνωδίας πρέπει να τσακιστεί πρώτο και εντελώς αμείλικτα. Η εισβολή της 2 του Απρίλη θα πρέπει να είναι η αρχή της πιο μεγάλης και πλατειάς δημοκρατικής αφύπνισης στη χώρα αυτή.