|
Έχει ήδη ξεκινήσει ενάντια στο Ιράκ ένας άδικος ιμπεριαλιστικός
πόλεμος που έχει σαν στρατηγικό στόχο τον έλεγχο των πετρελαίων
του Κόλπου και σαν άμεσο πολιτικό στόχο την αλλαγή της κυβέρνησης
αυτής της χώρας και τον εθνοθρησκευτικό διαμελισμό της.
Αυτός ο πόλεμος είναι πολύ πιθανό
να εξελιχθεί σε θερμό, όμως προς το παρόν είναι ένας διπλωματικός
πόλεμος που διεξάγεται στο όνομα του ΟΗΕ με τη βοήθεια μιας αφόρητης
στρατιωτικής πίεσης. Αυτόν τον πόλεμο τον διεξάγουν κυρίως οι δύο
υπερδυνάμεις ΗΠΑ και Ρωσία. Η διαφορά ανάμεσα σε αυτές τις δύο δυνάμεις
είναι η εξής: Όλος ο πλανήτης βλέπει και κατηγορεί για τον πόλεμο
την πρώτη, αλλά από αυτόν θα επωφεληθεί τελικά η δεύτερη η οποία
στο βάθος είναι αυτή που τον καθοδηγεί.
Το ίδιο παιχνίδι έχει ξαναπαιχτεί
στη Σερβία και στο Αφγανιστάν ως εξής: Η Αμερική πυροβολεί το θήραμα,
το τραυματίζει χωρίς να το σκοτώνει, και η Ρωσία, παριστάνοντας
το φίλο του το κουβαλάει στη φωλιά της. Ή αλλιώς, η Αμερική τινάζει
την ελιά και η Ρωσία μαζεύει τον καρπό. Στη Σερβία η Αμερική βομβάρδισε
και έριξε το καθεστώς Μιλόσεβιτς, αλλά τη βαθιά εξουσία, δηλαδή
την ηγεμονία στο στρατό, την κατέκτησε ο φιλορώσος Κοστουνίτσα και
οι σύμμαχοί του σέρβοι γενοκτόνοι. Στο Αφγανιστάν οι ΗΠΑ βομβάρδισαν
και συνέτριψαν το εχθρικό στη Ρωσία καθεστώς των Ταλιμπάν, αλλά
την Καμπούλ την κατέλαβε η ρωσόφιλη Συμμαχία του Βορρά με επικεφαλής
τον παλιό αρχιχαφιέ της Ρωσίας και σημερινό πανίσχυρο υπουργό άμυνας
Φαχίμ. Παντού γίνεται το ίδιο: Εθνικιστές δικτάτορες και τοπικοί
τραμπούκοι, με αδύνατο λαϊκό έρεισμα, γίνονται στόχοι των ΗΠΑ επειδή
είναι αντιδυτικοί και ταυτόχρονα στόχοι της Ρωσίας, επειδή σαν εθνικιστές
αρνούνται να γίνουν υποχείριά της. Ενώ όμως η Αμερική χτυπάει ανοιχτά
και εξωτερικά μια χώρα, η Ρωσία τη χτυπάει καλυμμένα και από τα
μέσα και τελικά επικρατεί, γιατί δεν εκτίθεται σαν εχθρός στα μάτια
του λαού της δοσμένης χώρας. Συνηθίζει μάλιστα να επιπλήττει την
Αμερική την ίδια ώρα που της ανοίγει το δρόμο.
Στην περίπτωση του Ιράκ για να μπορεί
η Ρωσία να ενθαρρύνει τις ΗΠΑ να ετοιμάζουν τον πόλεμο, και ταυτόχρονα
να τις συγκρατεί, ή και να τις καταγγέλει, πέτυχε την καταπληκτική
απόφαση 1441 του ΟΗΕ. Αυτή είναι διατυπωμένη επίτηδες με διφορούμενο
τρόπο ώστε από τη μια να επιτρέπει στις ΗΠΑ να επιτεθούν στο Ιράκ
και από την άλλη να επιτρέπει στη Ρωσία να διαχωρίζεται από αυτήν
την επίθεση (σε συνεργασία με τους κινέζους φασίστες και τους άθλιους
ευρωπαίους καιροσκόπους) προβάλλοντας τη δικιά της αντίθετη ερμηνεία
αυτής της απόφασης.
Δεν είναι τυχαίο ότι χάρη στoν πολύχρονo
αποκλεισμό του Ιράκ που τον εισηγείται πάντα στον ΟΗΕ η Αμερική
και που τον υπογράφει πάντα, τάχα απρόθυμα, η Ρωσία, η τελευταία
έχει ήδη εξασφαλίσει ισχυρά ερείσματα μέσα στο Ιράκ και ελέγχει
εντελώς τις εξαγωγές του ιρακινού πετρελαίου. Τώρα προσπαθεί να
εξαναγκάσει τον Σαντάμ να παραιτηθεί, χρησιμοποιώντας μάλιστα την
Επιτροπή των επιθεωρητών του ΟΗΕ (UNSCOM) την οποία ελέγχει. Αν
ο Σαντάμ παραιτηθεί οι ΗΠΑ δεν θα κάνουνε τον πόλεμο και πολύ εύκολα
η Ρωσία θα κερδίσει το Ιράκ. Αλλά επειδή η παραίτηση του Σαντάμ
προϋποθέτει την τεράστια στρατιωτική πίεση των ΗΠΑ, η Ρωσία καθόλου
δεν διαμαρτύρεται γι αυτήν. Αν πάλι ο Σαντάμ δεν παραιτηθεί, τότε
η Ρωσία θα αφήσει τις ΗΠΑ να τον συντρίψουν στρατιωτικά την ώρα
που οι “κνιτοειδείς” πράκτορές της θα οργανώνουν διαδηλώσεις σε
όλον τον κόσμο μόνο ενάντια στις ΗΠΑ, όπως έγινε με το Αφγανιστάν.
Και σε αυτήν την περίπτωση πάλι είναι η Ρωσία που θα κερδίσει το
Ιράκ.
Οι δημοκράτες πρέπει να καταδικάσουν
τη βρόμικη απόφαση 1441 του Συμβούλιου Ασφαλείας και την ιμπεριαλιστική
λογική του πυρηνικού αφοπλισμού των μικρών χωρών που βρίσκεται στη
βάση της. Ακόμα περισσότερο πρέπει να καταδικάσουν την κτηνώδη και
ωμή επέμβαση της Ρωσίας και των ΗΠΑ για την ανατροπή της κυβέρνησης
του Ιράκ και την εγκατάσταση μιας άλλης, επέμβαση που παραβιάζει
την αρχή ότι μόνο ο λαός μιας χώρας έχει το δικαίωμα να αλλάζει
την κυβέρνηση και το καθεστώς του, ειρηνικά ή ένοπλα. Ήδη η Ρωσία
λειτουργώντας στα παρασκήνια, κατάφερε να επιβάλει την κυριαρχία
των φιλοϊρανών και ως εκτούτου φιλορώσων σιιτών του νότιου Ιράκ
στη διαδικασία του σχηματισμού της μετά τον Σαντάμ κυβέρνησης (Σύσκεψη
του Λονδίνου το Δεκέμβρη).
Πριν ξεκινήσει οποιαδήποτε θερμή
αμερικάνικη επίθεση στο Ιράκ η ρώσικη διπλωματία έχει κιόλας μαζέψει
τον μισό καρπό.
Αθήνα 16-01-2003 |
