| Όταν
η εθνική Ελλάδας νίκησε την εθνική Γαλλίας, οι Έλληνες της Γαλλίας
βγήκαν με τις σημαίες τους στο κέντρο του Παρισιού να πανηγυρίσουν.
Κανένας δεν διανοήθηκε να τους πειράξει. Ακόμα πιο άνετα αισθάνθηκαν
οι έλληνες οπαδοί της εθνικής όταν πανηγύρισαν για τις νίκες της
Ελλάδας στο Πόρτο και στη Λισσαβόνα βλέποντας τους Πορτογάλους σχεδόν
να γιορτάζουν μαζί τους.
Όμως στην Ελλάδα όταν οι αλβανοί συγκάτοικοί μας κατέβηκαν στο δρόμο
να πανηγυρίσουν έφαγαν ξύλο, είχαν εκατοντάδες τραυματίες (300 σε
όλη τη χώρα σύμφωνα με το φόρουμ των αλβανών μεταναστών) και έναν
νεκρό. Πολλοί είπανε ότι αυτή η συμπεριφορά σημαίνει απλά θερμόαιμο
λαό με λίγο περισσότερο εθνικισμό από το συνηθισμένο, επιπλήξανε
τους “ανεγκέφαλους” και εκτίμησαν ότι σταδιακά η Ελλάδα θα γίνει
Ευρώπη.
Δυστυχώς τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα. Η Ελλάδα απομακρύνεται
από την Ευρώπη και βαδίζει προς το φασισμό. Γιατί ναι μεν το πλήθος
που επιτέθηκε στους Αλβανούς ήταν μικρό, πολλοί όμως είπαν: “Αλλά
και αυτοί οι Αλβανοί τι θέλανε με τις σημαίες τους στην Ομόνοια;”
Αν όμως ένας αλβανός μαθητής σηκώσει την ελληνική σημαία σαν πρώτος
τότε πάλι ξεσηκώνονται ενάντιά του. Το βαθύτερο αίσθημα πίσω από
όλες αυτές τις αντιδράσεις είναι: “Ε, όχι τώρα να μας βάζουν από
κάτω και οι Αλβανοί”.
Το ένα ανησυχητικό ζήτημα λοιπόν είναι ότι το φασιστικό πνεύμα αρχίζει
να περνάει στο λαό. Το δεύτερο και πολύ πιο ανησυχητικό ζήτημα είναι
ότι η κορυφή του πολιτικού καθεστώτος έχει ήδη περάσει στο φασισμό
γιατί συμμετείχε στο πογκρόμ ή προστάτευσε τους δράστες του.
Κατ αρχήν η αστυνομία όχι μόνο δεν συνέλαβε κανέναν από
τους τραμπούκους που κακοποίησαν Αλβανούς -με εξαίρεση το φονιά
της Ζακύνθου- αλλά είναι αυτή που έριξε το σύνθημα της γενικής επίθεσης
με το να διώξει τους Αλβανούς από την Ομόνοια για να μείνουν εκεί
κυρίαρχοι οι κυνηγοί τους, οι ναζιστές της “Χρυσής Αυγής”. Από εκείνη
τη στιγμή η Ελλάδα όχι μόνο έχει τους μόνους νόμιμους ναζιστές στην
ΕΕ, αλλά τους έχει και στην εξουσία. Αυτό το μεγάλο έγκλημα της
αστυνομίας καλύφθηκε εντελώς από τις δικαστικές αρχές, υιοθετήθηκε
και προστατεύτηκε από την κυβέρνηση Καραμανλή, ενώ κανένα κόμμα
της αντιπολίτευσης δεν το έκανε ουσιαστικό πολιτικό ζήτημα.
Πογκρόμ
κατά μεταναστών σε τόσο μαζική κλίμακα σε μια οποιαδήποτε
αστική δημοκρατική χώρα θα σήμαινε κατέβασμα στο δρόμο όλων
των συνδικάτων και όλων των κομμάτων, τιμωρία των υπευθύνων
της αστυνομίας, σύλληψη και θέση εκτός νόμου των ναζιστών
και του κάθε άλλου τραμπούκου που συνέλαβε ο φακός της τηλεόρασης,
μαθήματα αντιρατσισμού στα σχολεία, διαχωρισμός της αθλητικής
νίκης από τον εθνορατσισμό και οπωσδήποτε απαίτηση να παραιτηθεί
μια κυβέρνηση που διέταξε το αστυνομικό πογκρόμ.
Αυτό που έγινε εδώ ήταν μόνο μια διαδήλωση που την οργάνωσε
το πιο ανυπόληπτο πολιτικό μπλοκ για λογαριασμό του ΣΥΝ έτσι
ώστε οι ξυλοκοπημένοι Αλβανοί να εκτεθούν και πολιτικά
στις μάζες προβοκαρισμένοι από τις μολότωφ και αποκλεισμένοι
στο κέντρο μιας αδιάφορης Αθήνας. Πρόκειται για μια πάγια
ταχτική του καθεστώτος να καθησυχάζει τα θύματα του φασισμού
απομονώνοντάς τα στις θλιβερές τελετουργίες Ομόνοια - Σύνταγμα
που διοργανώνει κάθε τόσο η ψευτοαριστερά. Έτσι το καθεστώς
σπρώχνει κάθε στιγμή προς το φασισμό τα ανασφαλή μεσοστρώματα
και τα τσακισμένα τμήματα του προλεταριάτου. Είναι αυτό που
με επικεφαλής την ψευτοαριστερά έχει προπαγανδίσει για δεκαετίες
το σοβινισμό σαν “αντιιμπεριαλισμό”, τον αντισημιτισμό σαν
αντισιωνισμό, και το κρατικοφασιστικό μονοπώλιο σαν “αντικαπιταλισμό”.
Είναι αυτό το καθεστώς που έχει σύρει τον ελληνικό λαό στο
πλευρό των σέρβων σφαγέων στη Βοσνία και που τον έχει παραδώσει
εκκλησιαστικά στην πιο φασιστική τάση της ορθοδοξίας, στη
φιλορώσικη τάση Χριστόδουλου.
Τη μεγαλύτερη δουλειά υπέρ του φασισμού την έκανε το καθεστώς
μέσω των συνδικάτων που επέτρεψαν στους εργοδότες να χρησιμοποιήσουν
τους μετανάστες για να σπάσουν τα μεροκάματα φωνάζοντας υποκριτικά:
“έλληνες και ξένοι εργάτες ενωμένοι”, αντί να ενώσουν στ’
αλήθεια τους εργάτες, έλληνες και ξένους, τηρώντας την αρχή:
“όχι στο σπάσιμο του μεροκάματου σε κάθε κλάδο, ίσο μεροκάματο
για ίση δουλειά”.
Το κοινό μεροκάματο είναι ο πρώτος όρος για να υπάρχουν
ενιαία συνδικάτα ενώ ο δεύτερος όρος είναι το στοιχειώδες
πολιτικό δικαίωμα της μόνιμης παραμονής των μεταναστών στη
χώρα ώστε να μπορούν να συγκρούονται δίπλα στους έλληνες συναδέλφους
τους με την εργοδοσία και το κράτος. |
Όμως
ο ανταγωνισμός ανάμεσα σε έλληνες και μετανάστες θα συνεχίσει να
έχει οξύτητα όσο θα παραμένει η αληθινή αιτία της ιδιαίτερης
πτώσης του μεροκάματου και της ανεργίας στην Ελλάδα που είναι το
οικονομικό και ειδικά το βιομηχανικό σαμποτάζ. Το καθεστώς έσπασε
τα μεροκάματα για να αντιρροπίσει την καταστροφή της μεγάλης σύγχρονης
παραγωγής, της έρευνας και της τεχνολογίας που το ίδιο προκάλεσε
επιχειρώντας να αποσπάσει τη χώρα από την Ευρώπη και να τη σύρει
στο ρώσικο γεωπολιτικό άρμα. Είναι αυτό το πολύπλευρο σαμποτάζ
που έχει καταβυθίσει τη χώρα υλικά και ηθικά έτσι ώστε τόσοι πολλοί
να αναζητούν παρηγοριά στο μύθο του τάχα ανώτερου ελληνικού έθνους
και να τρέχουν με μανία για μια πρωτιά στο τελευταίο αθλητικό παιχνίδι
και στο τελευταίο τραγουδάκι. Ο όλο και πιο ασθενικός αστικός δημοκρατισμός
κινδυνεύει από μια μηχανή φασισμού που το καθεστώς θα ενεργοποιήσει
όταν έρθει η ώρα.
Οι δημοκράτες πρέπει να οργανωθούν και να αντισταθούν αρχίζοντας
από την απαίτηση να τιμωρηθούν οι δράστες και οι υπεύθυνοι του πογκρόμ
της 4 Σεπτέμβρη και να βγουν εκτός νόμου οι ναζιστές της “Χρυσής
Αυγής”. Ο ελληνικός λαός είναι ακόμα στη μεγάλη του πλειοψηφία δημοκρατικός.
Υπάρχει ακόμα κάποιος χρόνος.
Αθήνα, 20/9/2004
|
