|
Το δημοψήφισμα της 24 Απρίλη στην Κύπρο είναι μια φάρσα.
Αυτό το δημοψήφισμα θα είχε νόημα αν η ηγεσία κάθε πλευράς υποστήριζε
το σχέδιο που μπαίνει σε ψηφοφορία. Πως αλλιώς ο κάθε πληθυσμός
θα τολμούσε να δοκιμάσει να μπει στους κινδύνους μιας νέας κρατικής
οντότητας αν δεν είχε ενωμένη και σύμφωνη με αυτό το εγχείρημα την
πολιτική του ηγεσία; Η φάρσα είναι πιο φανερή στο ελληνοκυπριακό
τμήμα του νησιού. Πως είναι δυνατό οι κάτοικοι εκεί να πουν ένα
ΝΑΙ στην ενοποίηση ενάντια στους τωρινούς ηγέτες του και να κάνουν
ακέφαλοι ένα άλμα στο κενό;
Όμως το σχέδιο Ανάν δεν θα είχε ποτέ
εμφανιστεί μπροστά στους ελληνοκύπριους αν τις βασικές του αρχές
δεν τις είχε αποδεχτεί ο πρόεδρος της Κύπρου Παπαδόπουλος και το
βασικό κυβερνητικό κόμμα, το ΑΚΕΛ. Τώρα και οι δυο, μοιράζοντας
ρόλους, φροντίζουν για την καταψήφιση του. Αυτή δεν είναι μια απλή
αλλαγή θέσης. Πρόκειται για απάτη διεθνούς και μάλιστα
ιστορικού επιπέδου. Ο Παπαδόπουλος και το ΑΚΕΛ μαζί με τα βασικά
ελληνικά κόμματα προσποιήθηκαν ότι υιοθετούν το σχέδιο Ανάν για
να αποσπάσουν την ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ. Η ΕΕ δεν θα δεχόταν
ποτέ να βάλει μέσα της μια διασπασμένη Κύπρο, δηλαδή να ενσωματώσει
μια άλυτη διεθνή σύγκρουση στην οποία εμπλέκεται μια χώρα μέλος
της και μια άλλη υποψήφιο μέλος της, αν δεν είχε πειστεί από τις
διαβεβαιώσεις της κυπριακής και ελληνικής ηγεσίας ότι υποστηρίζουν
το σχέδιο Ανάν. Τα κόμματα στην Ελλάδα παριστάνουν ότι είναι με
το ΝΑΙ για να μην εξοργίσουν την ΕΕ, αλλά αυτό το ΝΑΙ είναι επίτηδες
τόσο καχεκτικό όσο χρειάζεται για να περάσει το ΟΧΙ.
Η βαθύτερη αιτία αυτής της συντονισμένης
απάτης βρίσκεται στη διεθνή πολιτική. Οι ΑΚΕΛ - Παπαδόπουλος, τα
περισσότερα κυπριακά κόμματα και το τετρακομματικό καθεστώς στην
Ελλάδα ασκούν ρωσόφιλη πολιτική. Η Ρωσία θέλει να έχει μέσα στην
ΕΕ μια Κύπρο που θα της εξασφαλίζει, μαζί με την Ελλάδα, δυο ψήφους
στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο. Όμως το σημερινό σχέδιο Ανάν αφαιρεί από
την νότια Κύπρο το μονοπώλιο στην εξωτερική πολιτική αφού σε αυτή
θα πρέπει να συμφωνεί και η βόρεια Κύπρος, δηλαδή η Τουρκία. Γι
αυτό η Ρωσία θέλει ένα τροποποιημένο σχέδιο Ανάν, στο οποίο να
παίζει αποφασιστικό επιδιαιτητικό ρόλο το Συμβούλιο Ασφαλείας του
ΟΗΕ, όπου την πλειοψηφία έχει το μέτωπο Ρωσίας -Κίνας - Γαλλίας.
Ένα τέτοιο σχέδιο Ανάν ζητάνε οι ΑΚΕΛ- Παπαδόπουλος πιέζοντας τις
ΗΠΑ και την ΕΕ και γι’ αυτό υπάρχει πάντα ένα ΝΑΙ από τους
Παπανδρέου- Καραμανλή αλλά και από το ΑΚΕΛ. Ήδη το ΑΚΕΛ παίζοντας
ανάμεσα στο ΝΑΙ και στο ΟΧΙ έχει αποσπάσει από τη Δύση ισχυρά ερείσματα
για τη Ρωσία στην Κύπρο μέσω των εγγυήσεων από το Συμβούλιο Ασφαλείας.
Σύμφωνα με τους συνηθισμένους καταμερισμούς του Κρεμλίνου, ο
ΣΥΝ συμμετέχει σε αυτό το ΝΑΙ, το δε ψευτοΚΚΕ, διαχειρίζεται το
ΟΧΙ εξασφαλίζοντας όπως πάντα την ηγεμονία πάνω στο σοβινισμό στα
πλαίσια της φαιοκόκκινης συμμαχίας.
Βέβαια υπάρχουν και άνθρωποι που
υποστηρίζουν το σχέδιο Ανάν επειδή θέλουν ειλικρινά την ενότητα
των δύο εθνοτήτων. Όμως κανένα σχέδιο, και πιο πολύ αυτό, δεν μπορεί
να φέρει ενότητα σε ένα κράτος δυο εθνοτήτων που διάφοροι «προστάτες»
τις έχουν χωρίσει με αίμα αν δεν έχει δοκιμαστεί προηγούμενα για
πολύ καιρό στη ζωή η ελεύθερη πολιτική και κοινωνική συνεργασία
τους. Ποια ενότητα μπορεί να φέρει οποιοδήποτε σχέδιο όταν οι εκπρόσωποι
των δύο πλευρών δεν το έχουν συζητήσει ούτε μια φορά μεταξύ τους
χωρίς μεσολαβητές, και όταν ευθύνονται οι μεν για την εθνοκάθαρση
των τουρκοκύπριων από τους έλληνες το ’63-’64, οι δε για την εισβολή
και κατοχή του βορρά από την Τουρκία το ’74; Είναι μάλιστα αυτή
η σύγκρουση που δίνει στην Κύπρο του σχέδιου Ανάν τα χαρακτηριστικά
του προτεκτοράτου. Και οι δήθεν αντιιμπεριαλιστές του ΟΧΙ μιλάνε
ενάντια στο προτεκτοράτο, αλλά κρύβουν ότι το προτεκτοράτο επιβάλλεται
και από τις δύο πλευρές ακριβώς επειδή αυτές δεν έχουν
λύσει τις αντιθέσεις τους, δηλαδή επιβάλλεται από την εθνοτική
μειοψηφία που ζητάει προστάτη για να μην σφαχτεί από την πλειοψηφία
και ύστερα από την εθνοτική πλειοψηφία που θέλει προστάτη για να
μην σφαχτεί από τους κρατικούς φίλους της μειοψηφίας. Μόνο η
συντριβή των εκατέρωθεν εθνοεκκαθαριστών μπορεί να καταργήσει το
ιμπεριαλιστικό προτεκτοράτο στην Κύπρο και να δώσει πραγματικές
λύσεις ενότητας. (Ανάλογα ισχύουν για τη δυσλειτουργικότητα,
δηλαδή για τις χωριστές εθνοτικές πλειοψηφίες που απαιτούνται για
τις αποφάσεις καθώς και για τον αφοπλισμό του νησιού. Και αυτά οφείλονται
στο ότι η μειοψηφία τρέμει την πλειοψηφία). Αλλά πως είναι δυνατόν
οι δήθεν αντιιμπεριαλιστές του ΟΧΙ να συγκρουστούν με τους εθνοεκκαθαριστές,
αφού μαζί μ’ αυτούς παλεύουν να μη γίνει η Κύπρος μισο-προτεκτοράτο
της Δύσης, για να γίνει φασιστικό προτεκτοράτο της Ανατολής;
Κανείς λοιπόν δεν πρέπει να μπει
στη λογική του διλήμματος ΝΑΙ ή ΟΧΙ στις 24 του Απρίλη, αλλά να
αρνηθεί το ίδιο το δίλημμα, δηλαδή το ίδιο το δημοψήφισμα-απάτη
και να απέχει από αυτό. Ταυτόχρονα, κάθε δημοκράτης πρέπει να αρνηθεί
την πηγή της απάτης και να απαιτήσει να μην μπει ακόμα στην Ενωμένη
Ευρώπη, που ήδη βασανίζεται από την αναβίωση των εθνικών της αντιθέσεων,
μια Κύπρος που κυριαρχείται ακόμα από αυτές. Μια διασπασμένη Κύπρος
θα γίνει ένας παράγοντας διάσπασης και παράλυσης της ΕΕ, ενώ και
η ίδια θα αποσυντίθεται παραπέρα και θα υποτάσσεται στο Κρεμλίνο.
Αθήνα, 21/4/2004 |
