| Ο σύγχρονος αθλητικός ανταγωνισμός
που συμπυκνώνεται στους Ολυμπιακούς αγώνες είναι τμήμα του παγκόσμιου
πολιτικοστρατιωτικού ανταγωνισμού και τον υπηρετεί. Παρά τη γοητεία
που ασκεί στις μάζες σαν προσπάθεια και σαν επιδεξιότητα ο αθλητικός
ανταγωνισμός είναι στην ουσία του μια μορφή πολέμου ανάμεσα σε ομάδες
του κεφάλαιου και πάνω απ’ όλα ανάμεσα σε κράτη. Όπως σε κάθε πόλεμο
έτσι και σε αυτόν το ανθρώπινο σώμα δεν είναι σκοπός, αλλά ένα μέσο
που θυσιάζεται για τις ανάγκες της επικράτησης. Οι αθλητές ανεξάρτητα
από το ντοπάρισμα, μόνο και μόνο λόγω της υπεργύμνασής τους είναι
πολλαπλά τραυματισμένοι άνθρωποι και έχουν χειρότερη υγεία και πολύ
μικρότερο μέσο όρο ζωής από τους ανθρώπους που δεν γυμνάζονται καθόλου.
Η καταστροφή του σώματος είναι ακραία στην περίπτωση του ντοπαρίσματος
που το απαγορεύουν τα περισσότερα κράτη για μην καταρρεύσει στα
μάτια των μαζών όλο το πρωταθλητικό οικοδόμημα.
Όμως το ντοπάρισμα συνεχίζεται με νέες διαρκώς μορφές γιατί ο αθλητικός
πόλεμος όπως κάθε άλλος πόλεμος περιλαμβάνει από τη φύση του την
εξαπάτηση του εχθρού σαν βασικό συστατικό του.
Στο ντοπάρισμα διαπρέπουν οι χώρες στις οποίες το κράτος είναι ο
μεγαλύτερος κεφαλαιοκράτης και στις οποίες το ίδιο το κράτος ντοπάρει
τον αθλητή για τις ανάγκες της εξωτερικής του πολιτικής. Αντίθετα
στα κράτη με περισσότερους ανταγωνιζόμενους πόλους οικονομικής και
πολιτικής εξουσίας, ναι μεν ντοπάρεται ο ίδιος ο αθλητής με τη βοήθεια
της στενής αθλητικο-ιατρικής του ομάδας, αλλά το ίδιο το κράτος
κυνηγάει το ντοπάρισμα, γιατί φροντίζει να είναι εγγυητής της ισότητας
των όπλων στη σύγκρουση ανάμεσα στους αθλητές του που είναι κατ’
αρχήν σύγκρουση ανάμεσα στα ανταγωνιζόμενα στο εσωτερικό του οικονομικά
συμφέροντα (σπόνσορες και αθλητικά συγκροτήματα).
Η Ελλάδα είναι κρατικοκαπιταλιστική χώρα ανατολικογερμανικού, κινέζικου
και ρώσικου τύπου, γι’ αυτό κάνει τους ολυμπιονίκες της στρατιωτικούς.
Η κρατική φύση του ελληνικού ντόπιγκ φαίνεται στα σκάνδαλα Κεντέρη-Θάνου.
Το πρόβλημα εδώ δεν είναι ότι οι δυο αθλητές αποδείχτηκαν, έστω
και έμμεσα, ντοπαρισμένοι, αλλά ότι οι αθλητικές αρχές στάθηκαν
δίπλα τους και σχεδόν όλοι οι έλληνες ολυμπιονίκες τους υποστήριξαν
την ώρα μάλιστα που αυτοί με τη βοήθεια της διοίκησης και των γιατρών
του ΚΑΤ σκηνοθέτησαν ατύχημα για να εξαπατήσουν όλη την υδρόγειο.
Όταν οι έλληνες ντοπέρ στριμώχνονται ισχυρίζονται ότι όλοι οι αθλητές
ντοπάρονται αλλά μόνο οι έλληνες γίνονται θύματα του φθόνου και
των συνωμοσιών των δυτικών. Όμως στον Καναδά κανείς δεν στάθηκε
δίπλα στον Μπεν Τζόνσον όταν συλλαμβανόταν ντοπαρισμένος, ούτε στις
ΗΠΑ όταν συλλαμβανόταν η Κέλλυ Γουάιτ και ο Τιμ Μοντγκόμερυ ή στη
Γαλλία οι ποδηλάτες της. Το πρόβλημα στην Ελλάδα είναι το κράτος
της ντόπας.
Αυτή τη στιγμή οι ρωσόδουλοι της ψευτοαριστεράς έχουν ξεκινήσει
το χορό μιας νέας κάθαρσης μιλώντας για «εξυγίανση» του αθλητισμού.
Ο πρώτος στόχος τους είναι να εξοντώσουν επιλεκτικά τους πολιτικούς
αντιπάλους τους που κυρίως ανήκουν στο σοβινιστικό τμήμα του
ΠΑΣΟΚ και να δώσουν τη δυνατότητα στον ΣΥΝ να εισβάλει και
να κυριαρχήσει σε αυτό. Ο δεύτερος στόχος είναι να πάρουν
τη διοίκηση των αθλητικών σωματείων που τα κρατούν κλειστά
σε τρίτους οι σοβινιστές. Ήδη ο υποτακτικός του ΣΥΝ Γ. Παπανδρέου
στο ΠΑΣΟΚ και ο υποταχτικός του ψευτοΚΚΕ Καραμανλής στη ΝΔ,
προσπαθούν να περάσουν στην κυβέρνηση την υπόδειξη του Κωσταντόπουλου
για σύσταση Εξεταστικής Επιτροπής της Βουλής. Οι ρωσόδουλοι
θέλουν γενικότερα να συντρίψουν τον τελευταίο σκληρό πυρήνα
του ελληνικού σοβινισμού, αυτόν που κυριαρχεί στα στάδια.
Τους σοβινιστές οι ρωσόδουλοι τους χρησιμοποίησαν μέχρι πρόσφατα
για να δυναμώσουν τα αντιδυτικά αισθήματα και να επιβάλουν
τη στρατηγική του «ορθόδοξου τόξου». Είναι αυτοί που με τις
θεωρίες τους για τη δυτική συνωμοσία εξέθρεψαν ιδεολογικά
το πλήθος που γιούχαρε τους ξένους αθλητές σε μια Ολυμπιάδα
στην οποία αυτό υποτίθεται ότι ήταν οικοδεσπότης, που ζητωκραύγαζε
έναν ντοπαρισμένο αθλητή και που αποθέωσε κήρυκες του εθνορατσισμού
σαν τη Φ.Χαλκιά («οι έλληνες είναι γεννημένοι για νικητές»).
Τώρα θέλουν να κάνουν κάθαρση και μιλάνε ενάντια στον πρωταθλητισμό
αυτοί που με πάθος και για δεκαετίες υποστήριξαν την ανατολικογερμανική
μηχανή παραγωγής ντοπαρισμένων ολυμπιονικών και που υποστήριζαν
τους Κεντέρηδες την ώρα που έβραζε ο δυτικός τύπος για την
στάση τους στο αντιντόπιγκ έλεγχο (Αυγή, 19/8/2003). Μιλάνε
ενάντια στον ελληνικό πρωταθλητισμό, αλλά υποστηρίζουν τον
κουβανέζικο. Μιλάνε ενάντια στον πρωταθλητισμό του ιδιώτη
σπόνσορα αλλά υποστηρίζουν τον μεγαλύτερο σπόνσορα που είναι
το κράτος. |
Για τους προοδευτικούς και αριστερούς ανθρώπους το ουσιαστικό ζήτημα
είναι ένα: Η πάλη γενικά ενάντια στον αθλητικό ανταγωνισμό, ιδιαίτερα
εκείνον με εθνική μορφή. Αυτό σημαίνει ναι στην άθληση, αλλά άμιλλα
στη θέση του ανταγωνισμού, δηλαδή αντικατάσταση του συνθήματος:
«Όλα για τη νίκη» με το σύνθημα «Πρώτα η φιλία, μετά η νίκη». Μια
τέτοια πολιτική οδηγεί τελικά σε μη συμμετοχή στους ολυμπιακούς
αγώνες στο δρόμο που χάραξε η κινέζικη προλεταριακή πολιτιστική
επανάσταση στις αρχές της δεκαετίας του 60. Αυτή η αποχή βέβαια
δεν μπορεί να επιβληθεί με βία στις μάζες όπως θέλουν μερικοί όψιμοι
«ριζοσπάστες της εξυγίανσης». Γιατί είναι τελικά οι ίδιες οι μάζες
που θα καταργήσουν σταδιακά τον αθλητικό ανταγωνισμό μέσα από την
οδυνηρή πείρα τους και μόνο όταν θα είναι έτοιμες να καταργήσουν
τον οικονομικό ανταγωνισμό και την εκμετάλλευση στην κοινωνία ευρύτερα.
Αθήνα 30-08-2004
|
