Γι αυτό οι άνθρωποι της Ρωσίας και στην Ελλάδα και στην Τουρκία, όχι μόνο έχουν χαντακώσει επί χρόνια τον καλύτερο δρόμο λύσης των αντιθέσεων που είναι οι απευθείας διαπραγματεύσεις μεταξύ των δυο χωρών, αλλά είναι αντίθετοι στο να πάνε οι δυο χώρες στα διεθνή δικαστήρια, είτε της Χάγης είτε ακόμα περισσότερο, στο πιο αρμόδιο, εκείνο του Αμβούργου, για να αποφασίσουν έστω εκείνα για τη λύση αυτών των αντιθέσεων. Ιδιαίτερα είναι αποκαλυπτικό πόσο δεν θέλουν την ειρήνη οι έλληνες ρωσόφιλοι, που δεν πάνε στο Διεθνές Δικαστήριο για το Δίκαιο της Θάλασσας του Αμβούργου, που θα εφαρμόσει αποκλειστικά το νέο δίκαιο της θάλασσας το οποίο ευνοεί από τη φύση του όλες τις μικρές παράκτιες και νησιωτικές χώρες, κόντρα στις ισχυρές ιμπεριαλιστικές και γι αυτό δεν το αναγνωρίζει η Αμερική, ενώ πάνω απ όλους το απεχθάνονται για τις εναντίον τους καταδικαστικές αποφάσεις η Κίνα και η Ρωσία. Αυτό το δικαστήριο εξηγείται σε ένα βαθμό να μην το αναγνωρίζει η Τουρκία επειδή δεν ευνοεί τα στενά εθνικά της συμφέροντα, όμως το να μην αναγνωρίζει την αρμοδιότητα του για τις ελληνοτουρκικές διαφορές ειδικά η Ελλάδα που ευνοείται στα πάντα από αυτό το δίκαιο (12 ναυτικά μίλια οπότε και εναέριος χώρος, ΑΟΖ) δείχνει πόσο αντι-πατριώτες, λακέδες της Ρωσίας και γενικότερα του ιμπεριαλισμού είναι οι επικεφαλής του ελληνικού πολιτικού κόσμου.
Πως οι ρωσόφιλοι οξύνουν τις αντιθέσεις και πως αλληλοκαλύπτονται
Αυτό που κάνει γενικά η ρώσικη διπλωματία είναι το εξής: Βάζει τους φίλους της να πιάνει ο καθένας από μισή αλήθεια, να την πηγαίνει στην άκρη και να την κάνει ψέμμα, ξεσηκώνοντας τους αντίστοιχους εθνικιστές και γεμίζοντας φόβο τον κάθε λαό ότι του αρπάζουν τη χώρα. Έτσι ο τούρκος ρωσόφιλος λέει και φανατίζει εντελώς κόντρα στο διεθνές δίκαιο το λαό του: «Τα ελληνικά νησιά δεν έχουν καθόλου υφαλοκρηπίδα, ούτε δικαίωμα στα 12 μίλια». Έτσι η Τουρκία επιβάλλει κοινά σύνορα με τη Λιβύη, αφαιρώντας από την Κρήτη, τη Ρόδο κ.λπ. όλη την υφαλοκρηπίδα και τη μισή αιγιαλίτιδα ζώνη. Από την άλλη ο έλληνας ρωσόφιλος φανατίζει τους εθνικιστές και στη συνέχεια όλο το λαό του κόντρα σε όλες τις αποφάσεις της Χάγης για την ειδική περίπτωση που τα νησιά μιας χώρας βρίσκονται πιο κοντά στη στεριά μιας άλλης, όπως συμβαίνει με το Καστελλόριζο, λέγοντας: «Κάθε νησί έχει όση υφαλοκρηπίδα έχει και μια απέραντη στεριά». Έτσι δεν αναγνωρίζει σε μια Τουρκία με εκτεταμένα παράλια στο Νότο της ουσιαστικά καμιά υφαλοκρηπίδα, δηλαδή θέλει πλήρη επήρεια στο Καστελλόριζο, οπότε όχι θαλάσσια σύνορα με την Αίγυπτο. Αυτό είναι το νομικό πάτημα του τουρκικού σοβινισμού να στέλνει το Ορούτς Ρέις σε αυτήν ειδικά την περιοχή και όχι πιο δυτικά προς την Κρήτη, εκεί δηλαδή που κάνει την ωμή παραβίαση.
Αυτά τα ξέρουν καλά οι ρωσόφιλοι, αλλά επίτηδες και στην Ελλάδα και στην Τουρκία συκοφαντούν συστηματικά σαν εθνική προδοσία κάθε αναγνώριση δίκιου στην άλλη πλευρά. Κυρίως όμως φροντίζουν να μην μαθαίνει ποτέ ο απέναντι λαός ότι οι ρωσόφιλοι είναι οι πιο φανατικοί αντίπαλοί του, ώστε να μην εκτίθεται η Ρωσία.Έτσι οι Τούρκοι δεν μαθαίνουν ότι οι πιο μεγάλοι τουρκοφάγοι στην Ελλάδα, π.χ. οι ναζήδες της ΧΑ, ο Βελόπουλος και ο Σαββίδης είναι οι πιο ανοιχτοί πουτινικοί της χώρας (μάλιστα ο Κασιδιάρης θέλει ρώσικο στρατό στην Αλεξανδρούπολη), ενώ ακόμα πιο κρυφό έμεινε σ αυτούς ότι ο γενάρχης του μεταδικτατορικού αντιτουρκισμού, Α. Παπανδρέου, ήταν και ο γενάρχης της αντιδυτικής στρατηγικής της συμμαχίας της Ελλάδας με τη Ρωσία και ότι ο πιο σκοτεινός συνεχιστής του, ο άνθρωπος που εμπόδισε το κυπριακό και τις ελληνοτουρκικές αντιθέσεις να λυθούν το 2004 ήταν ο επίσης ρωσόφιλος Καραμανλής ο Β΄.
Αντίστοιχα στην Ελλάδα, η κοινή γνώμη δεν μαθαίνει ποτέ ότι οι δημιουργοί της σημερινής επιθετικής τουρκικής στρατηγικής της «Γαλάζιας Πατρίδας» είναι οι «Ευρασιατιστές» (Γιουρντενίζ στο στρατό, Περιντσέκ στο πολιτικό επίπεδο, σύμβουλος του Ερντογάν μετά τα 2016), που είναι φανατικοί ρωσόφιλοι, υπερασπιστές της θεωρίας ότι το μέλλον της Ευρώπης αλλά και του κόσμου βρίσκεται στη στρατηγική κυριαρχία της ευρασιατικής συμμαχίας Ρωσίας-Κίνας, στην οποία η Τουρκία θα παίξει τάχα περίοπτο ρόλο. Είναι ακόμα πιο χαρακτηριστικό ότι ο ελληνικός λαός δεν έμαθε ποτέ ότι ήταν η Ρωσία (σαν ΕΣΣΔ τότε) και μόνο αυτή που έσπρωξε την Τουρκία των Ετζεβίτ και Ερμπακάν να κάνει την εισβολή στην Κύπρο και μάλιστα τη δικαιολόγησε ανοιχτά σαν πρακτορείο ΤΑΣ τον Ιούλη του 1974, λέγοντας ότι αυτή αποκατέστησε τη συνταγματική τάξη, ενώ ποτέ ως τώρα δεν την κατήγγειλε ανοιχτά στον ΟΗΕ (!). Αυτή την αλήθεια-κλειδί όχι μόνο την έκρυψε, αλλά και την αντέστρεψε το ρωσόφιλο μπλοκ Α. Παπανδρέου-ψευτοΚΚΕ, λέγοντας ότι την εισβολή την προκάλεσαν οι ΗΠΑ. Εκείνο που έκαναν οι ΗΠΑ είναι ότι έχοντας μπει μετά την ήττα τους στο Βιετνάμ στην εποχή της στρατηγικής τους πτώσης, εγκρίνανε από ιμπεριαλιστικό κυνισμό την εισβολή για να μην χάσουν την Τουρκία από τη φιλοΕΣΣΔ στροφή των Ετζεβίτ και Ερμπακάν. Ακόμα χειρότερα, το ελληνικό πολιτικό καθεστώς έχει κρύψει διακομματικά την αλήθεια ότι η πρώτη χώρα στον κόσμο που πρότεινε διζωνική ομοσπονδία, ουσιαστικά διαμελισμό της Κύπρου, ήταν πάλι η ΕΣΣΔ το 1965 (με ΥΠΕΞ τον Γκρομίκο), δηλαδή πριν την εισβολή.
Πως ο Α. Παπανδρέου, ο Καραμανλής ο Β΄ και οι διάδοχοί τους δουλέψανε για μια Τουρκία εχθρική στην Ευρώπη και τη ρίξανε στην αγκαλιά του Πούτιν
Για να καταλάβει κανείς βαθύτερα τι συμβαίνει με την ελληνοτουρκική σύγκρουση, και γιατί αυτή μπήκε ξαφνικά στο κέντρο της ευρωπαϊκής και παγκόσμιας πολιτικής, πρέπει να κατανοήσει πώς το ευρασιατικό ρεύμα, δηλαδή η Ρωσία, απόκτησε ηγεμονική επιρροή μόλις τα τελευταία 5 χρόνια μέσα και στο ισλαμικό και στο κεμαλικό ρεύμα της Τουρκίας. Αυτά τα δύο ρεύματα είχαν ακολουθήσει για χρόνια έναν δρόμο εκδημοκρατισμού της Τουρκίας ώστε αυτή να μπει στην Ευρώπη και να βρεθεί λύση και στο Αιγαίο και στην Κύπρο (ιδιαίτερα στην πρώτη περίοδο της πρωθυπουργίας Ερντογάν με κεμαλική αντιπολίτευση Μπαϊκάλ).
Όμως στην Ελλάδα είχε προ πολλού νικηθεί η δυτικόφιλη γραμμή της μεταδικτατορικής αστικής τάξης που κάποτε εκφραζόταν από τους Καραμανλή τον Α΄ και Μητσοτάκη τον Α΄ για ειρηνική διευθέτηση των διαφορών με την Τουρκία επειδή είχε αρχίσει να ριζώνει, μετά την απογοήτευση του ελληνικού σοβινισμού από τις ΗΠΑ στην Κύπρο, η φιλορώσικη γραμμή, αρχικά χάρη στον Α. Παπανδρέου (σε συμμαχία με το ψευτοΚΚΕ) και αργότερα χάρη στον Καραμανλή τον Β΄. Η στρατηγική αυτών των δύο και των επίσης ρωσόφιλων διαδόχων τους, Σημίτη, Γ. Παπανδρέου, Σαμαρά, Τσίπρα, Μητσοτάκη άλλαξε μόνο μορφή, καθώς οι διάδοχοι αξιοποίησαν τη συμμετοχή της χώρας μας στην ΕΕ και προσποιήθηκαν τους ακραιφνείς ευρωπαίους και τους φιλοαμερικάνους μόνο και μόνο για να κάνουν την Ελλάδα πολύτιμη διπλωματική βάση της Ρωσίας και της Κίνας μέσα στην ΕΕ και μέσα στο ΝΑΤΟ. Αυτό αποδεικνύεται με το ότι τώρα πια βάζουν καίρια βέτο σε κρίσιμες στιγμές σε ευρωπαϊκά μέτρα κατά της Ρωσίας ή της Κίνας. Όμως ο κύριος στόχος τους ήταν πάντα να εμποδίσουν την είσοδο της Τουρκίας στην ΕΕ για να τσακίσουν έτσι το φιλοευρωπαϊκό ρεύμα της και τελικά να τη στείλουν στην αγκαλιά της Ρωσίας. Τις βάσεις γι αυτό τις είχε βάλει ήδη πριν την είσοδο της Ελλάδας στην ΕΟΚ ο Α. Παπανδρέου, εμποδίζοντας τη διαπραγμάτευση από τον Καραμανλή τον Α΄ όλων των ως τότε ελληνοτουρκικών διαφορών ώστε αυτές να μην λυθούν σε ευρωπαϊκά πλαίσια. Γι’ αυτό επέβαλε σαν εθνική αρχή τον εσκεμμένα αδιέξοδο όρο ότι η μόνη διαφορά είναι η υφαλοκρηπίδα, όρο που τώρα επαναλαμβάνει ο ευρω-κνίτης Τσίπρας, ενώ ο ανοιχτά ρωσόδουλος Κουτσούμπας αποκλείει εντελώς κάθε προσφυγή σε Διεθνή Δικαστήρια. Το πόσο εχθρικό στο λαό μας και στους λαούς της Ευρώπης είναι το ελληνικό πολιτικό σύστημα αποκαλύφθηκε όταν η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζελου με γενική διακομματική συμφωνία το 2015 ανακηρυξε ως αναρμόδιο για ΑΟΖ-υφαλοκρηπίδα το Διεθνές Δικαστήριο του Αμβούργου (!), ενώ έβαλε αποφασιστικά προσκόμματα για την προσφυγή στη Χάγη. Ήταν τότε που η κυβέρνηση Νταβούτογλου έκανε την ύστατη και πιο έντονη προσπάθεια της Τουρκίας να προσεγγίσει την Ευρώπη, οπότε ανησύχησαν οι εδώ μήπως η Τουρκία συμφωνήσει για προσφυγή σε ένα από τα δύο δικαστήρια. Όμως το πρακτικά πιο καίριο πλήγμα στους τούρκους ευρωπαϊστές, το είχε δώσει πολλά χρόνια πριν, το 2004, ο Καραμανλής ο Β΄. Αυτός από τη μια σε συνεργασία με το κυπριακό ρωσόφιλο ΑΚΕΛ χτύπησε από τα δεξιά και σκότωσε την λύση Ανάν που ψήφισαν οι τουρκοκύπριοι με τη στήριξη της Τουρκίας και από την άλλη ποδοπάτησε τη δίκαιη λύση στο Αιγαίο που είχαν συμφωνήσει οι δύο χώρες σε επίπεδο εμπειρογνωμόνων το 2004. Αυτή αποδεχόταν τα 12 μίλια στο μεγαλύτερο μέρος του Αιγαίου και να γίνονται 6, 8 ή και 10 μίλια μόνο σε μερικά νησιά και βραχονησίδες για να δημιουργούνται περάσματα για τα τουρκικά πλοία στο Αιγαίο. Στην πραγματικότητα και στην Κύπρο και στο Αιγαίο ο Καραμανλής, αλλά και ο ψευτοευρωπαίος Σημίτης προσποιήθηκαν στα 2003-4 ότι επεδίωκαν λύση για να παραπλανήσουν την ΕΕ, ώστε να βάλει μέσα της μια εθνοτικά διασπασμένη και ακρωτηριασμένη Κύπρο, δηλαδή μια βόμβα στην Ενωμένη Ευρώπη και, το κυριότερο, να μην βάλει ποτέ την Τουρκία. Το τελειωτικό χτύπημα στην τελευταία ελπίδα των τούρκων ευρωπαϊστών, που ήταν η τελωνειακή Ένωση με την ΕΕ, το έδωσαν ο ευρω-κνίτες του ΣΥΡΙΖΑ, σε συνεργασία με τον επίσης διπρόσωπο λακέ της Μόσχας Αναστασιάδη, σαμποτάροντας τη λύση του κυπριακού στο Κραν Μοντανά το 2017, χρεοκοπώντας την ενωτική των δύο κυπριακών εθνοτήτων τουρκοκυπριακή ηγεσία Ακιντζί.
Αυτό τα αλεπάλληλα χτυπήματα της Ελλάδας στις φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις της Τουρκίας, συνδυάστηκαν με τα αλλεπάλληλα χτυπήματα που τους έδωσαν οι ευρωπαίοι και αμερικάνοι ιμπεριαλιστές. Αυτοί όχι μόνο εγκατέλειψαν τη συριακή δημοκρατική και πατριωτική αντίσταση στο λεπίδι του Πούτιν και στις προβοκάτσιες της Αλ Κάϊντα, αλλά χτύπησαν την Τουρκία όταν μόνη αυτή στάθηκε αρχικά απέναντί του και στο πλευρό της αντίστασης και μάλιστα συμμάχησαν εναντίον της με το φασιστικό, ρωσόφιλο και φιλοασαντικό ΡΚΚ. Στο τέλος πήραν στην πράξη και το μέρος των αρχιφασιστών πραξικοπηματιών γκιουλενιστών, ενώ ο Πούτιν εμφανίστηκε σαν ορκισμένος εχθρός τους. Στο σημείο αυτό ανατράπηκε το φιλοευρωπαϊκό ρεύμα στην Τουρκία, πράγμα που σηματοδοτήθηκε από την πτώση του Νταβούτογλου και τη στροφή όχι μόνο του Ερντογάν, αλλά όλης της ανερχόμενης βιομηχανικής αστικής τάξης της Τουρκίας προς τη Ρωσία, τους S-400 και την υποϊμπεριαλιστική «Γαλάζια Πατρίδα» των ευρασιατιστών. Είναι αυτήν την Τουρκία, για την απομόνωση της οποίας από την ΕΕ τόσο επίμονα δούλεψαν οι ελληνικές κυβερνήσεις, που ο Πούτιν εξάρτησε δίνοντας της να δοκιμάσει αποικιακή σάρκα. Της έδωσε δηλαδή με τη βοήθεια του φίλου του Τραμπ μια συνοριακή λωρίδα γης από μια Συρία που ο Πούτιν κέρδισε βομβαρδίζοντας σχολεία και νοσοκομεία, της έδωσε τη μισή Λιβύη που κέρδισε με τους μισθοφόρους του χάρη στην τυφλή δίψα για πετρέλαιο των γάλλων ιμπεριαλιστών που σκότωσαν τον Καντάφι, της έκλεισε το μάτι στο τουρκολιβυκό σύμφωνο, το Όρουτς Ρεις, το Μπαρμπαρός και την Αγιά Σοφιά, και τη μετέτρεψε από παρία σε ευρωπαϊκή και διεθνούς βάρους διπλωματική δύναμη. Έτσι ο Ερντογάν απόκτησε την αυταπάτη ότι τα νέα φτερά του είναι των σουλτάνων, ενώ είναι των τσάρων, οπότε αν κάποια στιγμή δεν φερθεί σαν υποτελής στο διαφθορέα και προστάτη του, η πτώση του θα είναι ανάλογη του ύψους της πτήσης του.
Ο διπλωματικός θρίαμβος για τη Ρωσία, η καταστροφή για την Ελλάδα
Η Μόσχα πετυχαίνει σήμερα έναν διπλωματικό θρίαμβο με την τελευταία, σπάνια σε ένταση και διάρκεια ελληνοτουρκική κρίση, την πρώτη που η ίδια μπορεί να ελέγχει από τα μέσα, ώστε από τη μία να μην εξελίσσεται σε πόλεμο, και από την άλλη να μένει σε καθεστώς απειλής πολέμου ή ενδεχόμενα κι ενός περιορισμένου πολεμικού επεισοδίου. Έτσι η εσωτερικά ασταθής ΕΕ θα διασπιέται και ταλαντεύεται όσο ποτέ με τη δημιουργία δυο πόλων ενδονατοϊκής αντιπαράθεσης, που και οι δύο είναι ανοιχτοί ή κρυφοί φίλοι της Ρωσίας. Έτσι αυτή γίνεται ταυτόχρονα εμπρηστής και εν δυνάμει πυροσβέστης της ευρωπαϊκής και της μεσογειακής ενότητας, δηλαδή επιδιαιτητής των αυξανόμενων αντιθέσεων του επίκεντρου των παγκόσμιων αντιθέσεων απευθείας ή με τη φόρμουλα μιας διεθνούς διάσκεψης στην οποία θα κυριαρχούν οι φίλοι της. Ήδη η Κύπρος του λακέ Αναστασιάδη καλεί τη Μόσχα να μεσολαβήσει για να «μαλακώσει» την Τουρκία, ενώ και ο Μητσοτάκης ήδη έκανε την πρώτη νύξη στον Πούτιν σε αυτή την κατεύθυνση, αντί να καταγγείλει τα γυμνάσια του ρωσικού στόλου του με navtex που η Ρωσία επιτρέπει πολιτικά να τις εκδίδει η Τουρκία, αντί να καλεί τις «αδελφές ορθόδοξες» Λευκωσία και Αθήνα να το κάνουν ή έστω να μην κάνει καθόλου τέτοια γυμνάσια, σε τέτοιες περιοχές, σε τέτοιες στιγμές και με διφορούμενα μηνύματα. Εδώ αποκαλύπτεται και ο αληθινός Μητσοτάκης, που παριστάνει τον ευρωπαίο δημοκράτη, ενώ ενώνεται δραστήρια με τη φασιστική τρομοκρατική δικτατορία Σίσι, με τη γενοκτονική του ίδιου του λαού της κλίκα Ασαντ και με την πιο φασιστική πλευρά του λιβυκού εμφύλιου, εκείνη του Χαφτάρ και της ομάδας Βάγκνερ. Την ώρα δηλαδή που καμώνεται πως πολεμάει για την Ευρώπη, δένεται ορμητικά με τους καλύτερους φίλους και τους ίδιους τους μισθοφόρους του Πούτιν. Ακόμα και η συμμαχία του με τη Γαλλία, που θα πληρωθεί αδρά για τα πανάκριβα όπλα που αυτή θα πουλήσει στον βυθισμένο στην ανεργία λαό μας, δεν έχει μέσα της ίχνος φιλοευρωπαϊσμού. Είναι επειδή η Γαλλία λειτουργεί στη Μέση Ανατολή και κυρίως στη μουσουλμανική υποσαχάρια Αφρική σαν νεοαποικιοκρατική δύναμη, όπου σκοντάφτει τα τελευταία χρόνια στον τουρκικό περιφερειακό ιμπεριαλισμό αλλά παντού σε όλα αυτά τα μέτωπα καθώς και κεντρικά κυρίως συνεργάζεται με τη Ρωσία και δευτερευόντως συγκρούεται.
Το πόσο κάλπικος είναι ο πατριωτισμός τους στο Καστελλόριζο αποδεικνύεται στην Κρήτη και στην Ήπειρο
Στην πραγματικότητα η πιο μεγάλη τραγωδία που έρχεται είναι για τη δικιά μας χώρα, γιατί τουλάχιστον η Τουρκία έχει μια ισχυρά αναπτυσσόμενη βιομηχανική εθνική αστική τάξη. Η Ελλάδα έχει ιστορικά ένα ξενόδουλο ηγετικό πολιτικό προσωπικό που ξέρει μόνο ένα πράγμα: να αναζητάει κάθε φορά τον ανερχόμενο ιμπεριαλιστικό συνασπισμό για να του παραδώσει τη χώρα. Την τελευταία φορά το έκανε με τον αμερικάνικο, τώρα το κάνει με το ρώσικο ιμπεριαλισμό. Για χάρη του τελευταίου αυτή η ηγεσία επιδόθηκε σε ένα πολιτικό, νομοθετικό ή και βίαιο αποικιακό σαμποτάζ δεκαετιών με διάφορα οικολογικά, αρχαιολογικά και δήθεν αντικαπιταλιστικά κινήματα που το συνεχίζει και στην αφυδατωμένη Ελλάδα της πανδημίας για να τσακίσει την ελληνική βιομηχανία, επειδή αυτή ήταν ο βασικός υλικός όρος για μια οικονομικά και πολιτικά ανεξάρτητη ευρωπαϊκή χώρα. Πρωτεργάτριες σε αυτό το σαμποτάζ ήταν και είναι οι αποστάτριες ηγεσίες της ψευτοαριστεράς που ανέλαβαν για λογαριασμό της ρώσικης υπερδύναμης να σκοτώσουν το παλιό διεθνιστικό και πατριωτικό αληθινό ΚΚΕ που με το αίμα του υπεράσπιζε την εκβιομηχάνιση της χώρας. Το μόνο που επιτρέπουν σήμερα όλοι αυτοί στην Ελλάδα είναι να περνάνε από μέσα της οι αγωγοί του φυσικού αερίου της Ρωσίας και της πιστής της ΕΝΙ-SNAM (που πήρε το ΔΕΣΦΑ), καθώς και τα κοντέηνερ της Κίνας στην οποία παρέδωσαν το συνδεδεμένο με την Ευρώπη ηλεκτρικό δίκτυο της χώρας. Το πόσο δεν είναι καθόλου πατριωτικοί οι λόγοι της αντιπαράθεσής τους με την Τουρκία και δεν έχουν σχέση με καμιά υφαλοκρηπίδα στο Καστελλόριζο (όπου δεν έχουν ακόμα βεβαιωθεί υδρογονάνθρακες), αποδεικνύεται από το πόσο εμποδίζουν εδώ και δεκαετίες την εξόρυξη των αποδεδειγμένων τεράστιων κοιτασμάτων φυσικού αερίου στην υφαλοκρηπίδα της Κρήτης, που καμιά Τουρκία ποτέ δεν αμφισβήτησε, ενώ μόλις πρόσφατα με αρχηγό το Μητσοτάκη σταμάτησαν τις πολύ προχωρημένες πετρελαϊκές έρευνες στην Ήπειρο και στο Ιόνιο.
Κανείς λοιπόν δεν πρέπει να περιμένει κάτι καλό από τα παραπάνω κόμματα ούτε για την ειρήνη, ούτε για το ψωμί του λαού. Κάνουμε την πρόταση παραπομπής των βασικών ελληνοτουρκικων διαφορών, στο πιο αρμόδιο και πιο θεσμικά ανεξάρτητο από τον ιμπεριαλισμό και ειδικά τον νεοχιτλερικό άξονα, δικαστήριο για την εκδίκαση τους: το Διεθνές Δικαστήριο της Θάλασσας, το λεγόμενο του Αμβουργου. Αυτή είναι μια πρόταση διεξόδου για μια έντιμη και διεθνώς έγκυρη συμφωνία ειρήνης. Όμως στις δοσμένες συνθήκες ο κύριος πρακτικός στόχος αυτής της πρότασης είναι να αποκαλύψει κυρίως στον ελληνικο λαό ότι το διακομματικό καθεστώς αναζητεί τα ελεεινότερα προσχήματα για τη διατήρηση της ελληνοτουρκικής έχθρας και των επεμβάσεων όλων των ιμπεριαλιστών, ιδιαίτερα των σοσιαλιμπεριαλιστών, όταν από τη μία επικαλείται όλη την ώρα το διεθνές δίκαιο της θάλασσας και από την άλλη αρνείται να προσφύγει στο δικαστήριο που είναι ο πιο έγκυρος στον κόσμο θεσμός εφαρμογής αυτού του δικαίου. Βεβαίως και στο Αμβούργο όπως και στη Χάγη, για να διαιωνίζεται το αδιέξοδο, το καθεστώς επικαλείται το επιχείρημα-μπαμπουλα ότι αν η Ελλάδα προσέφευγε θα αποδεχόταν τις «γκρίζες ζώνες» σαν τέτοιες. Μα είναι εκεί ακριβώς που η Ελλάδα έχει τη νομικά πιο ατράνταχτη θέση σύμφωνα με τις Συνθήκες της Λωζάννης και του Παρισιού, και που δεν μπορεί παρά κάθε δικαστήριο να την αναγνωρίσει. Για τους λόγους που εκθέσαμε ως εδώ πιστεύουμε ότι οι σημερινοί κυρίαρχοι πολιτικοί σχηματισμοί και στις δύο απέναντι ακτές του Αιγαίου θα εμποδίσουν μια τέτοια προσφυγή. Όμως αυτή η πρόταση θα βοηθήσει στο να ζυμώσει ο λαός μας και να αντιληφθεί τη φύση των διαφορών και να παλέψει αποτελεσματικά για την ειρήνη ανάμεσα στις δύο χώρες, πράγμα που σήμερα και στην Ελλάδα αλλά και στην Τουρκία περνάει μέσα από την ανατροπή των δυο ηγεσιών του πολέμου, του φασισμού και πάνω απ όλα της στενής συνεργασίας με τους νέους Χίτλερ.
Αθήνα, 13 Σεπτέμβρη 2020