Αυτή είναι μια από τις πολλοστές προσπάθειες της κινέζικης φασιστικής κυβέρνησης να περιορίσει σταδιακά και τελικά να πνίξει τις αστικοδημοκρατικές ελευθερίες στο Χονγκ Κόνγκ, όπως τις έπνιξε στην υπόλοιπη Κίνα μετά τη μεγάλη σφαγή της Τιεν Αν Μεν στα 1989. Η εξαγγελία των προθέσεων των ανδρείκελων του Πεκίνου, που ουσιαστικά διοικούν το Χονγκ Κόνγκ με εκπρόσωπο τους την κυβερνήτη Καρι Λαμ πυροδότησαν τη λαϊκή οργή που ξέσπασε σε επαναλαμβανόμενες και μαζικές κινητοποιήσεις. Τόσο μεγάλη ήταν η μαζικότητα του κινήματος που μια από τις διαδηλώσεις στις 15 του Ιούνη είχε συμμετοχή 2 εκατομμυρίων ανθρώπων σε σύνολο πληθυσμού 7,5 εκατομμυρίων (!!!). Γι αυτό οι φιλικές προς το Πεκίνο τοπικές αρχές αναγκάστηκαν να αναστείλουν και στη συνέχεια να χαρακτηρίσουν «νεκρές» τις επίμαχες διατάξεις. Όμως οι διαδηλώσεις δεν σταμάτησαν καθώς ο πληθυσμός του Χονγκ Κονγκ απαιτεί την παραίτηση της αρχηγού της κυβέρνησης (Chief Executive-in-Council), η οποία ουσιαστικά ορίζεται από το Πεκίνο και απλά επικυρώνεται από 1200 φιλοκινέζους μεγαλοαστούς του Χονγκ Κόνγκ που αποτελούν μια Εκλογική Επιτροπή.
Αυτό φυσικά δε σημαίνει ότι οι κινέζοι σοσιαλφασίστες θα παραιτηθούν από τις προσπάθειές τους για ακόμα μεγαλύτερο έλεγχο της κατά ένα σημαντικό ακόμα μέρος αυτοδιοικούμενης ακόμα περιοχής. Είναι η ιδιαίτερα επεκτατική φύση του ολοένα ανερχόμενου κινεζικού κρατικο-φασιστικού μονοπωλίου που επιβάλει την πλήρη απορρόφησή του Χονγκ Κονγκ. Αν αυτό συνεχίσει να αντιστέκεται στη φασιστικοποίηση, αν δηλ. το εσωτερικό δημοκρατικό μέτωπο εκεί παραμείνει ισχυρό, αυτό θα αποτελεί μια επικίνδυνη νησίδα ιδεολογικοπολιτικής αντίστασης μέσα στην Κίνα στη γενικότερη σοβινοφασιστική επιθετικότητα των στρατοκρατών του Πεκίνου οι οποίοι έχουν σαν στρατηγικό στόχο σε συμμαχία με την Ρωσία την κυριαρχία στον Ειρηνικό και τελικά την κατοχή της υπερανεπτυγμένης τεχνολογικά Ιαπωνίας σε αντιστροφή των ρόλων των δύο χωρών σε σχέση με τον β παγκόσμιο πόλεμο.
Βέβαια η δυνατότητα έκδοσης ατόμων κατόπιν αιτήματος των κεντρικών αρχών θα μπορούσε να οδηγήσει σε μια μαζική έξοδο επιχειρήσεων απ’ την κυριότερη πύλη εισόδου ξένου κεφαλαίου προς την Κίνα. Όμως το κινεζικό μονοπώλιο είναι όπως και το ρώσικο πολεμικού χιτλερικού τύπου οπότε λειτουργεί πολύ πιο πολιτικά από όσο λειτουργεί το δυτικό μονοπώλιο το οποίο ήδη κυριαρχεί παγκόσμια στο καθαρά οικονομικό-χρηματιστικό επίπεδο και επαναπαύεται σε αυτήν την κυριαρχία. Γι’ αυτό και οι κινεζικές αρχές, παρά τις όποιες πρόσκαιρες οικονομικές απώλειες και παρά την ευελιξία που έχουν στο να μην τις επιβάλουν μονομιάς, επιμένουν στρατηγικά στην προώθηση των αλλαγών και γι αυτό δεν αφήνουν την Κάρι Λαμ να παραιτηθεί. Σύμφωνα με το χρηματιστηριακό αναλυτή και ακτιβιστή Ντέιβιντ Γουέμπ: «Το Πεκίνο ενδιαφέρεται λιγότερο από ποτέ προηγούμενα για τη διεθνή αναγνώριση του Χονγκ Κονγκ σαν ξεχωριστή τελωνειακή, φορολογική, μεταναστευτική και νομική δικαιοδοσία από την ενδοχώρα. Η [κινεζική] ηγεσία είναι πολύ περισσότερο πωρωμένη με την εθνική ενότητα, την κυριαρχία και τον κομματικό έλεγχο» (Financial Times, 19/6).
Γι’ αυτό, αφού μεταχειρίστηκε την προβοκάτσια, τη συκοφαντία και την αστυνομική βία το καθεστώς εξαπολύει τώρα τις πασίγνωστες μαφιόζικες σαδιστικές οργανωμένες συμμορίες του υποκόσμου, τις λεγόμενες «τριάδες», δηλαδή κλιμακώνοντας κάνει αυτό που έκανε ο τσαρισμός όταν εξόπλιζε τις μαύρες εκατονταρχίες προκειμένου να τρομοκρατήσουν τον αγωνιζόμενο λαό. Οι αλήτες αυτοί όχι απλά με την ανοχή της αστυνομίας αλλά και τα συγχαρητήρια στελεχών του κινεζόδουλου καθεστώτος του Χονγκ Κονγκ εισβάλουν στους σταθμούς του μετρό για να εντοπίσουν αντικαθεστωτικούς διαδηλωτές, που γυρίζουν στο σπίτι τους μετά τις διαδηλώσεις και τους χτυπούν με λύσσα. «Οι τριάδες επιτίθονταν, από βαγόνι σε βαγόνι, στους επιβάτες του μετρό, χτυπώντας τους με σιδερολοστούς. Μια έγκυος γυναίκα έχασε το μωρό της. Η αστυνομία έκλεισε τα γραφεία της στον κόσμο που ερχόταν να παραπονεθεί, με το πρόσχημα ότι δεν μπορούσε να αναγνωρίσει κανένα συμμετέχοντα και εκτιμώντας ότι δεν κατείχαν κανένα επικίνδυνο όπλο», κατήγγειλε ο Μο Γουόνγκ, εκπρόσωπος του Πολιτικού κινήματος ανθρωπίνων δικαιωμάτων» (https://www.lemonde.fr/international/article/2019/07/22/hongkong-s-enfonce-dans-une-crise-de-plus-en-plus-complexe_5491963_3210.html). Ανάμεσα στα θύματα συγκαταλέγονται βουλευτές και δημοσιογράφοι ενώ βουλευτής του κυβερνώντος κόμματος καταγράφεται να σφίγγει το χέρι στους τραμπούκους και να τους «ευχαριστεί για τη σκληρή δουλειά τους»!
Η συμμαχία του «Κ»Κ Κίνας με το οργανωμένο ποινικό έγκλημα σχηματίστηκε πάνω στη βάση της γραμμής διατήρησης της εθνικής κυριαρχίας της Κίνας. Ήδη με το ξεφούσκωμα του κινήματος Occupy στα 2014 άρχισε να ανεβαίνει ένα μειοψηφικό ρεύμα υπέρ της ανεξαρτησίας του Χονγκ Κονγκ. Είναι μειοψηφικό γιατί οι κάτοικοι του Χονγκ Κονγκ δεν αρνούνται ότι αποτελούν τμήμα της επικράτειας της Κίνας. Εκείνο που αρνούνται είναι να μην έχουν την πολιτικές ελευθερίες που είχαν πριν γίνουν μέρος αυτής της επικράτειας, και τις οποίες κατοχύρωνε η συμφωνία ένταξης του Χονγκ Κονγκ στο κινέζικο κράτος το 1997, η οποία γι αυτόν ακριβώς το λόγο αναγνώριζε το Χονγκ Κονγκ σαν «Ειδική Διοικητική Περιοχή». Το να εμφανίζεται λοιπόν ένα πολιτικό ρεύμα και να λέει ότι θέλει τον αποχωρισμό του Χονγκ Κονγκ από την Κίνα, αντί να απαιτεί την τήρηση της συμφωνίας και τη διατήρηση των δημοκρατικών κατακτήσεων του λαού μιας περιοχής της Κίνας, που το κινέζικο κράτος αναγνώρισε και υπέγραψε, σημαίνει να συσπειρώνει μαχητικά εναντίον του τον κινέζικο πληθυσμό των 1,3 δις, τον δουλεμένο ιδεολογικά επί 40 χρόνια με τον σοβινισμό των Χαν, αλλά και να απομονώνεται από τη διεθνή κοινή γνώμη που δεν μπορεί να βρει έρεισμα για να στηρίξει έναν εθνικοαπελευθερωτικό πόλεμο μιας πόλης ενάντια σε ένα κράτος και όχι τον δημοκρατικό αγώνα του πληθυσμού μιας πόλης ενάντια σε ένα φασισμό που της στερεί την ελευθερία. Δηλαδή είτε ο αγώνας του Χονγκ Κονγκ θα είναι ένα πρωτοπόρο μέρος του αγώνα όλου του λαού της Κίνας για δημοκρατία ενάντια στο φασισμό, είτε θα συκοφαντείται σαν μέρος του ανύπαρκτου αγώνα των δυτικών ιμπεριαλιστών να διαμελίσουν και να αποικιοποιήσουν ξανά την Κίνα όπως ισχυρίζονται οι σοσιαλιμπεριαλιστές του Πεκίνου.
Γι αυτό έχουμε κάθε λόγο να πιστεύουμε ότι το σημερινό πολιτικό ρεύμα της ανεξαρτησίας του Χονγκ Κόνγκ υποδαυλίζεται ή και καθοδηγείται από τους κινέζους φασίστες.
Εκπρόσωποι αυτού του ρεύματος συμμετέχουν στο φετινό μαζικό δημοκρατικό κίνημα που από οργανωτική άποψη είναι τελείως αποκεντρωμένο, κάτι που το καθιστά εύκολα χειραγωγήσιμο και ευάλωτο σε κάθε είδους προβοκάτσιες. Τέτοιες προβοκάτσιες πρέπει να ήταν η μπούκα στο κτίριο του τοπικού νομοθετικού συμβουλίου στις 1/7, ή το μουτζούρωμα του κινεζικού εμβλήματος στην πρόσοψη του κτιρίου του συνδέσμου του Πεκίνου στο Χονγκ Κονγκ στις 21/7, κίνηση που ανάγκασε τους αντικαθεστωτικούς διαδηλωτές να σταματήσουν να κατονομάζουν ανοιχτά τις κεντρικές αρχές στα συνθήματά τους (βλ. Le Monde, στο ίδιο). Στην πραγματικότητα το ρεύμα υπέρ της ανεξαρτησίας του Χονγκ Κονγκ χρησιμοποιείται από το ίδιο το καθεστώς ως φόβητρο για τη συκοφάντηση και τελικά τη διάσπαση και αποδυνάμωση του μαζικού αντιφασιστικού κινήματος.
Οι ίδιοι οι απαραίτητοι για την ανεξαρτητοποίηση της περιοχής όροι, οι οποίοι θα δικαιολογούσαν και την ύπαρξη ενός τέτοιου ρεύματος, απουσιάζουν. Το Χονγκ Κονγκ περικλείνεται από την κινεζική ενδοχώρα και στερείται δικών του επαρκών φυσικών πόρων. Από την ενδοχώρα προμηθεύεται τρόφιμα, νερό, ηλεκτρικό ρεύμα. Επιπλέον η πλειονότητα των κατοίκων του είναι κινέζοι και δε θέλουν την απόσχιση. Σε έρευνα του Κινεζικού Πανεπιστημίου του Χονγκ Κονγκ τον Ιούλη του ’16 μόνο ένα 17,4% των ερωτηθέντων απάντησε ότι θέλει την ανεξαρτητοποίηση του θύλακα αν και το ποσοστό αυτό είναι πολύ μεγαλύτερο μέσα στη νεολαία (https://www.hongkongfp.com/2016/07/25/17-hongkongers-support-independence-2047-especially-youth-cuhk-survery/ ). Πάντως αυτό που έχει συμβάλει στην ανάπτυξη του ανεξαρτησιακού ρεύματος είναι η ολοένα αυξανόμενη φασιστική βία του καθεστώτος του Πεκίνου απέναντι στον πληθυσμό του Χονγκ Κονγκ.
Να πώς διαμορφώθηκε το αλληλοτροφοδοτούμενο αυτό δίπολο διαμελισμού-κινέζικου εθνικισμού το οποίο δεν προορίζεται απλά να επηρεάσει τις εσωτερικές εξελίξεις του Χονγκ Κονγκ. Δίνει επίσης τη δυνατότητα στους σοσιαλφασίστες να αποπροσανατολίσουν συνολικά τον βαριά καταπιεσμένο κινεζικό λαό από το στόχο του της πολιτικής-κοινωνικής ανατροπής, εμποτίζοντάς τον με το δηλητήριο του σοβινισμού των Χαν και κάνοντάς τον εργαλείο των δικών τους επεκτατικών σχεδιασμών. Κάτω απ’ αυτό το πρίσμα η προσπάθεια παρουσίασης του αντιφασιστικού κινήματος από το καθεστώς σαν εξέγερσης υποκινούμενης από τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και με στόχο το διαμελισμό της Κίνας είναι πολύ πιο επικίνδυνη απ’ ό,τι φαίνεται με μια πρώτη ματιά.
Ένας ακόμα ευνοϊκός για τους σχεδιασμούς των κινέζων ιμπεριαλιστών παράγοντας είναι, εκτός από την αδυναμία του ίδιου του δημοκρατικού κινήματος να συγκροτηθεί οργανωτικά και να λύσει όλα τα φλέγοντα ιδεολογικά ζητήματα, και η διπλωματική δραστηριότητα των πιο αντιδραστικών κύκλων της δυτικής μονοπωλιακής αστικής τάξης.
Αυτοί, στο βωμό της γρήγορης κερδοφορίας τους, συνεχίζουν να συνεργάζονται με το ανερχόμενο τέρας ακολουθώντας απέναντί του μια εγκληματικά κατευναστική πολιτική. Ιδιαίτερα μετά την αναρρίχηση του Τραμπ-Πούτιν στην αμερικανική προεδρία οι παγκόσμιες θέσεις του άξονα Μόσχας-Πεκίνου έχουν σημειώσει μια τρομακτική άνοδο. Η προβοκατόρικη εξωτερική πολιτική Τραμπ συνίσταται κύρια στη δημιουργία ρηγμάτων στις σχέσεις των ΗΠΑ με τους παραδοσιακούς συμμάχους των που στον ένα ή στον άλλο βαθμό αντιστέκονται στον ρωσοκινεζικό άξονα, έτσι ώστε αυτοί να πέσουν στα δίχτυα του. Έτσι, όσον αφορά τον περιφερειακό συσχετισμό δυνάμεων, ο αμερικανός πρόεδρος επιτέθηκε στην Ιαπωνία και στη Ν. Κορέα στο επίπεδο του εμπορίου ενώ την ίδια στιγμή βελτίωνε τις σχέσεις των ΗΠΑ με τη φιλοκινεζική Β. Κορέα. Την ώρα που οι κινητοποιήσεις στο Χονγκ Κονγκ βρίσκονταν σε άνοδο, ο Λευκός Οίκος έκανε βήματα προς την κατεύθυνση αναγνώρισης της ανεξαρτησίας της Ταϊβάν, χύνοντας έτσι νερό στο μύλο των κινέζων εθνοσοβινιστών που κατηγορούν συλλήβδην το αντιφασιστικό κίνημα του γειτονικού Χονγκ Κονγκ σαν αμερικανικό εργαλείο διαμελισμού. Ταυτόχρονα, υποσχέθηκε στην κινεζική πολιτική ηγεσία ότι θα αποσύρει την ανοιχτή υποστήριξη προς το δημοκρατικό κίνημα του Χονγκ Κονγκ με αντάλλαγμα την επανέναρξη των εμπορικών συνομιλιών (https://www.businessinsider.com/trump-xi-jinping-soften-hong-kong-criticism-trade-talks-report-2019-7 ). Αυτό το τελευταίο απείρως αισχρό έγινε κατά την πρόσφατη σύνοδο των G20 όπου Τραμπ και Χσι συμφώνησαν επίσης, ο πρώτος να άρει τους περιορισμούς στις αγορές αμερικανικού τεχνολογικού εξοπλισμού από τη Huawei και να μην επεκτείνει τους δασμούς στις εισαγωγές από Κίνα, ενώ ο δεύτερος να υλοποιήσει την αγορά αμερικανικών αγροτικών προϊόντων συνεχίζοντας το διάλογο. Οι ευρωπαίοι ηγέτες που συμμετείχαν στη σύνοδο δεν θέλησαν να ενοχλήσουν ούτε τόσο δα τους κινέζους ιμπεριαλιστές με το να βάλουν ζήτημα ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην πρώην βρετανική αποικία, αφήνοντας έτσι σε παγερή μοναξιά έναν λαό που τολμάει να διαδηλώνει μέσα στο στόμα του λύκου. Ένα πρώτο δείγμα της νέας στάσης της Ουάσιγκτον απέναντι στα γεγονότα του Χονγκ Κονγκ ήταν η επέμβαση του Στέιτ Ντιπάρτμεντ σε προγραμματισμένη ομιλία του αμερικανού πρόξενου, Κουρτ Τονγκ, η οποία ομιλία θα κατήγγειλε τις μεθοδεύσεις του Πεκίνου στην περιοχή. Την τελευταία στιγμή η ομιλία υποβιβάστηκε σε ανεπίσημη και το περιεχόμενό της μετριάστηκε (στο ίδιο).
Όμως αντίθετα η βία του καθεστώτος του Πεκίνου απέναντι στον άοπλο λαό καθόλου δε μετριάστηκε· έγινε πιο άγρια, διαφωτίζοντας τους λαούς του πλανήτη πάνω στην κανιβαλική φύση αυτών των καθαρμάτων, προδοτών της κινεζικής προλεταριακής επανάστασης με ηγέτη τον Μάο Τσε Τουνγκ και στυγνών εκμεταλλευτών που σχεδιάζουν ένα παγκόσμιο αιματοκύλισμα στο πλευρό των ρώσων συμμάχων τους για να οδηγήσουν ξανά τον πλανήτη στην εποχή της αγριότητας αλλά με τη χρήση της επιστήμης. Καθόλου τυχαία οι μοναδικές ομάδες που δε συμμετείχαν στην πρόταση ψηφίσματος για τις εξελίξεις στο Χονγκ Κονγκ στο ευρωκοινοβούλιο ήταν η ακροδεξιά ID και η ομάδα της ψευτοαριστεράς GUE-NGL (!!!) (http://www.europarl.europa.eu/doceo/document/RC-9-2019-0013_EN.html).