Κάθε φορά που ο σοσιαλφασισμός εξαπολύει τις επιθέσεις του εναντίον της ΟΑΚΚΕ, είμαστε υποχρεωμένοι να γράφουμε πάρα πολλές λέξεις για να απαντήσουμε, και η εξήγηση γι' αυτό είναι η εξής. Οι θέσεις που αντιπαλεύουμε είναι θέσεις ηγεμονικές στην Ελλάδα, είναι θέσεις καθεστωτικές, που τις έχει δουλέψει στην τηλεόραση και στον τύπο για δεκαετίες η σοσιαλφασιστική δεξιά των "Κ"ΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ. Αρκεί να πετάξουν ένα "ΕΕ = Γερμανία = 4ο Ράιχ" και θα καταλάβουν όλοι για τι πράγμα μιλάνε, μιας και αυτή τη θεωρία την έχουμε ακούσει ξανά και ξανά μέχρι και στις πιο λεπτές πτυχές και λεπτομέρειές της. Όταν όμως πρέπει να αντικρούσουμε αυτή τη θεωρία από τις θέσεις του μαρξισμού και με τη δύναμη των γεγονότων, είμαστε αναγκασμένοι να εξηγήσουμε πολλά πράματα και να μπούμε σε λεπτομέρειες που είναι απαραίτητες για την κατανόηση του τι συμβαίνει στα αλήθεια, τι λέει ο μαρξισμός, και γιατί οι θέσεις αυτών των κομμάτων δεν είναι μαρξισμός, αλλά η άρνησή του.
Ιστορικά αυτό συμβαίνει επειδή τα κόμματα και τα σύμβολα του μαρξισμού τα κρατάει σήμερα μια ιμπεριαλιστική αστική τάξη που, αφού ανέτρεψε από τα μέσα τις δύο μεγάλες προλεταριακές επαναστάσεις του προηγούμενου αιώνα (τη ρώσικη και την κινέζικη) μετατράπηκε σε μια φασιστική, αρπαχτική ιμπεριαλιστική ολιγαρχία χιτλερικού τύπου, που χρησιμοποιεί τα αντικαπιταλιστικά συνθήματα για να διεξάγει τον πόλεμό της εναντίον των ανταγωνιστών της από τα μετόπισθεν, δηλαδή απ' το εσωτερικό τους, γκρεμίζοντας τις παραγωγικές τους δυνάμεις στο όνομα της "καταπιεσμένης εργατιάς", και παραλύοντας την εθνική τους άμυνα με ειρηνιστικά και αντιιμπεριαλιστικά συνθήματα: "όχι στον πόλεμο", "οι εργάτες δεν έχουν πατρίδα".
Αυτή τη δουλειά της εσωτερικής αποικιοποίησης την κάνουν τα κατά τόπους πρακτορεία της ρώσικης νεοχιτλερικής υπερδύναμης και των κινέζων συμμάχων της, στην Ελλάδα με αρχηγό το ψευτοΚΚΕ (ένα κόμμα που ίδρυσε απευθείας η ρώσικη αστική τάξη το 1956) και πιστούς ακόλουθους τις διάφορες μετωπικές του μεταμφιέσεις (ΣΥΡΙΖΑ, ΝΑΡ) και τους αντιδραστικούς μικροαστούς αντικαπιταλιστές που το ακολουθούν προσπαθώντας μάταια να δώσουν σε αυτή την υπεραντιδραστική γραμμή κάποια συνέπεια. Γι' αυτό και αυτό το κόμμα δεν πρέπει να το ονομάζουμε ποτέ ΚΚΕ, δηλαδή με το όνομα του κόμματος που αγάπησε ο λαός μας επειδή εκείνο ήταν αληθινά λαϊκό και επαναστατικό, επειδή σεβόταν το λαό και τις διαθέσεις του και δεν του εκβίαζε τη συνείδηση υου όπως κάνουν οι πραξικοπηματιστές που το διέλυσαν στα 1956 και φτιάξανε ένα ταριχευμένο κουφάρι ντυμένο στα ίδια σύμβολα, αλλά που σε κάθε πτυχή της πολιτικής του είναι η τέλεια άρνησή του.
Ποιος κλείνει τη βιομηχανία;
Γενικά ο σοσιαλφασισμός προσπαθεί να μη μιλάει ποτέ για την αποβιομηχάνιση, ώστε να μην ανησυχεί ο λαός και να μην αναζητά τις αιτίες της. Όταν όμως δεν μπορεί να αποφύγει το ζήτημα, λέει ότι για την ελληνική αποβιομηχάνιση φταίνε οι πολιτικές της ΕΕ. Με λίγα λόγια, κατηγορεί την ΕΕ ότι σαμποτάρει την ελληνική βιομηχανία.
Εδώ υπάρχει ένα ζήτημα γεγονότων (το αν δηλαδή αυτό ισχύει ή όχι), υπάρχει όμως και ένα ζήτημα λογικής. Όλη η γραμμή αυτού του πολιτικού στρατοπέδου (ΣΥΡΙΖΑ, "Κ"ΚΕ, Ανταρσύα, "μ-λ" κτλ) πάνω στο ζήτημα της παραγωγής είναι: "κάτω η ανάπτυξη και οι επενδύσεις επειδή αυτές σημαίνουν ανάπτυξη του κεφάλαιου οπότε εκμετάλλευση για το λαό και κέρδη για το κεφάλαιο". Και να που ξαφνικά κατηγορούν την ΕΕ ότι φταίει για την ελληνική αποβιομηχάνιση... Δηλαδή την κατηγορούν ότι εμποδίζει την ανάπτυξη και τις επενδύσεις, αφού παραγωγική βάση στον καπιταλισμό μόνο με τη μορφή κεφαλαίου και επενδύσεων μπορεί να υπάρξει!
Κύριοι υποκριτές, τι απ' τα δύο είναι; Η ανάπτυξη είναι καλό ή κακό πράγμα; Οι επενδύσεις είναι καλό ή κακό πράγμα; Θέλουμε να μεγαλώνει και να συγκεντρώνεται η παραγωγή, και άρα και το κεφάλαιο, ή όχι; Αν όλα αυτά τα πράγματα είναι κακά και δεν τα θέλουμε, τότε γιατί κατηγορείτε την ΕΕ ότι τα εμποδίζει; Θα έπρεπε να της λέτε μπράβο!
Μια εξέταση των γεγονότων μπορεί να φωτίσει αυτό το φαινομενικό παράδοξο. Τις παραγωγικές δυνάμεις τις καταστρέφει το ψευτοαριστερό πολιτικό στρατόπεδο συστηματικά εδώ και 30 χρόνια, στήνοντας αντιδραστικά ψευτοκινήματα που εμποδίζουν κάθε καινούρια επένδυση, ιδιαίτερα στη βιομηχανία, "επειδή γίνεται για τα κέρδη του κεφαλαίου", πότε με περιβαλλοντικά προσχήματα, πότε με αρχαιολογικά, πότε με αντικαπιταλιστικά ή με γραφειοκρατικά-θεσμικά, και ταυτόχρονα κλείνουν τις υπάρχουσες παραγωγικές μονάδες εμποδίζοντάς τις να εκσυγχρονιστούν, τραβώντας προβοκατόρικες ψευτοαπεργίες όπως έκανε το ψευτοΚΚΕ στη Χαλυβουργία το 2011, είτε κάνοντας "ταξική πάλη" ενάντια... στους πελάτες, όπως έκανε το ψευτοΚΚΕ στην ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη του Περάματος που την ερήμωσε για να αγοράσει τζάμπα το λιμάνι το κινέζικο κρατικομονπωλιακό κεφάλαιο και να φτιάξει αποικιακού τύπου σχέσεις εργοδοσίας- εργατών χάρη στις σχέσεις πολιτικής κυριαρχίας του ρωσοκινέζικου κεφάλαιου στην Ελλάδα αλλά κυρίως χάρη στην πελώρια ανεργία που του εξασφάλισε ο κνίτης καταστροφέας.
Να πώς οι ΣΥΡΙΖΑ, ψευτοΚΚΕ και κράτος -και όχι η ΕΕ- έκλεισαν όλοι μαζί τη Χαλυβουργία στον Ασπρόπυργο: όταν το 2009 εξαιτίας της κρίσης στην οικοδομή άρχισε να βγάζει μεγάλες ζημιές (50 εκατομμύρια ευρώ μέσα σε 2 χρόνια) ενώ και τις προηγούμενες χρονιές έβγαζε άλλοτε κέρδη άλλοτε ζημιές. Ο μόνος τρόπος να επιβιώσει ήταν να βρει πελάτες στη διεθνή αγορά. Για να βρει πελάτες στη διεθνή αγορά έπρεπε να ρίξει τα κόστη παραγωγής για να φτάσει τις τιμές που προσφέρουν οι αντίστοιχοι διεθνείς ανταγωνιστές. Χρειάζονταν φτηνή ενέργεια (η Χαλυβουργία είναι ενεργοβόρος βιομηχανία) και επενδύσεις που κάνουν πιο φτηνή την παραγωγή. Την πρώτη δεν του την έδωσε το κράτος για να μη διαμαρτύρεται ο κυρ Κουτσούμπας ότι δίνει ελαφρύνσεις στο κεφάλαιο (χώρια η άγρια σαμποταρισμένη παραγωγή ενέργειας από το φτηνό λιγνίτη και το ξεχωριστά ακριβό αέριο του Πούτιν που από μόνα τους ανεβάζουν τα κόστη), με αποτέλεσμα η ελληνική Χαλυβουργία να αγοράζει 60 ευρώ τη μεγαβατώρα, όταν οι Ιταλοί, Ισπανοί και Γάλλοι ανταγωνιστές της την αγόραζαν 30. Την επένδυση που προσπάθησε να κάνει για να ρίξει τα κόστη παραγωγής (μια προβλήτα και έναν ταινιόδρομο που θα μεταφέρουν το σκραπ πάνω από την παραλιακή απευθείας στο εργοστάσιο) την εμπόδισε ο συριζέος δήμαρχος Ελευσίνας Αμπατζόγλου με περιβαλλοντικά προσχήματα, βάζοντας το δήμο να κάνει μια προσφυγή στο Συμβούλιο της Επικρατείας που τελικά την ακύρωσε. Πάνω στην κρίση τράβηξε και ο κνίτης μια 9μηνη απεργία με αίτημα ούτε μία απόλυση, λέγοντας πως τάχα δεν έχει σημασία που η επιχείρηση μπαίνει μέσα γιατί οι καπιταλιστές έχουν άπειρα λεφτά αποθησαυρισμένα στα σεντούκια τους και πρέπει να μας μοιράσουν από αυτά. Τελικά το εργοστάσιο έκλεισε, 106 εργάτες έμειναν άνεργοι και η χώρα έχασε μια βαριά βιομηχανία.
Να πώς οι “φίλοι των εργατών”, μαζί με το κράτος, γκρεμίζουν τα εργοστάσια συνεργαζόμενοι αρμονικά.
Στη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη το ψευτοΚΚΕ δρούσε σαν μια δύναμη κατοχής που τσακίζοντας κάθε συνδικαλιστική δημοκρατία αξιοποιούσε τις παρατεταμένες απεργίες για αυξήσεις στα μεροκάματα για να εμποδίζει τα καράβια που ήταν έτοιμα επισκευασμένα να φεύγουν από τη Ζώνη (ταξική πάλη ενάντια στον πελάτη!) με αποτέλεσμα να μην ξαναπατάνε οι εφοπλιστές, η Ζώνη να ερημώσει και τα μεροκάματα να μην υπάρχουν για τους χιλιάδες μεταλλεργάτες πέρα από τους λίγους κνίτες που εκβαστικά προσλάμβαναν οι εργολάβοι για να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο ότι οι επιτροπές υγιεινής και ασφάλειας του ΠΑΜΕ δεν θα τους κυνηγάνε επιλεκτικά. Έτσι έμεινε άνεργος ο Πειραιάς και όταν ήρθε το κινέζικο κρατικό μονοπώλιο να πάρει το λιμάνι μπορούσε χάρη στην τεράστια ανεργία και στην άνευ όρων κρατική υποστήριξη να επιβάλλει τους χειρότερους αποικιακούς όρους και στο ποσό της αγοράς και στην γενικότερη ανάπτυξη του λιμανιού.
Να πως η ψευτοαριστερά καταστρέφει την παραγωγική βάση της χώρας, και κάνει πως τάχα νοιάζεται για αυτήν, μόνο για όσο χρειάζεται να κατηγορήσει την ΕΕ για την καταστροφή που η ίδια προκαλεί. Να πως εξηγούνται οι λογικές αντιφάσεις, που είναι τέτοιες μόνο για αυτούς που δεν καταλαβαίνουν ολόπλευρα την καθόλου αντιφατική και εντελώς συνεπή γραμμή του σοσιαλφασισμού στο ζήτημα της βιομηχανίας. Όταν εκστρατεύει ενάντια στις επενδύσεις, δηλαδή όταν καταστρέφει την παραγωγή, αναγκαστικά το σύνθημα είναι: Κάτω το κεφάλαιο, κάτω η ανάπτυξη, κάτω οι επενδύσεις. Όταν πρέπει να φορτώσει στην ΕΕ αυτή την καταστροφή, αναγκαστικά το σύνθημα είναι: Ζήτω η παραγωγή που η ΕΕ μας την στερεί (αν και αυτά τα κόμματα, ειδικά το ψευτοΚΚΕ, είναι τόσο φανατισμένοι αντιβιομηχανιστές και αντεργάτες που δεν θα τολμούσαν να πούνε “ζήτω η παραγωγή” ούτε για να κάνουν προβοκάτσια!)
Αν όπως λένε είναι η ΕΕ που καταστρέφει τη βιομηχανία, τότε μένουν μερικά ανεξιχνίαστα ερωτήματα:
1) Πώς ακριβώς το κάνει;
2) Εσείς, ψευτοευαίσθητοι για το πόνο των εργατών, είστε υπέρ των καπιταλιστικών επενδύσεων που μόνο με αυτές μπορεί σήμερα να φτιαχτεί βιομηχανία;
3) Τα 26 δις που παίρνει η χώρα από τα ταμεία της ΕΕ μέσω των ΕΣΠΑ τα τελευταία 6 χρόνια, και τα άλλα εκατοντάδες δις που έχει πάρει μέσα σε 30 χρόνια για που προορίζονται; Αν δεν είναι για να επενδυθούν στην παραγωγή, και δεν είναι για να γίνουν ψωμί για τους φτωχούς, τότε για τι είναι; Για να φτιάχνει ο Μπακογιάννης ζαρτινιέρες και τα "λαμόγια των ΜΚΟ" λιμουζίνες και πισίνες, όπως λέει η ακροδεξιά πολιτική οικονομία του ΣΥΡΙΖΑ;
Και επειδή όλα αυτά είναι θεωρητικά, να πως μπορούμε να τα ελέγξουμε και εμπειρικά:
α) Αν για την ελληνική αποβιομηχάνιση φταίει η ΕΕ, τότε γιατί η συνεισφορά της βιομηχανίας στο ελληνικό ΑΕΠ είναι 12%, όταν ο μέσος όρος της ΕΕ είναι 20%; Αν εφταιγε η ΕΕ τότε θα βλέπαμε ένα αντίστοιχα χαμηλό ποσοστό σε όλες τις χώρες της, τουλάχιστον στις φτωχότερες.
β) Αν τα ευρωπαϊκά κονδύλια δεν προορίζονται για τον εκσυγχρονισμό της παραγωγής αλλά για κάτι άλλο, τότε αυτό μπορούμε να το εξακριβώσουμε κοιτώντας τις συνέβη στις άλλες φτωχές χώρες που πήραν τέτοια κονδύλια και πώς τα αξιοποίησαν. Αν αυτές πράγματι τα αξιοποίησαν για να αναπτύξουν την παραγωγή τους, τότε το πρόβλημα δεν είναι στην ΕΕ, αλλά κάτι πολύ βρώμικο συμβαίνει στην Ελλάδα που δεν το έκανε, και οι κύριοι σοσιαλφασίστες μας θέλουν να το κουκουλώσουν.
Πού πάνε οι ευρωπαϊκές χρηματοδοτήσεις;
Όσον αφορά τα προγράμματα της ευρωπαϊκής χρηματοδότησης, ο σοσιαλφασισμός ισχυρίζεται ότι δεν είναι δυνατό η Ευρωπαϊκή Ένωση να μας δίνει δωρεάν χρήμα, δεν υπάρχει δωρεάν χρήμα, άρα θα πρέπει για αντάλλαγμα κάπως να παίρνει πίσω κάτι μεγαλύτερο ή σημαντικότερο.
Δωρεάν χρήμα είναι απολύτως δυνατό να υπάρξει και πράγματι υπήρξε με δύο μορφές: Πρώτο με τη μορφή επιδοτήσεων που πήγαν από τις πιο πλούσιες χώρες της ΕΕ στις πιο φτωχές. Η πιο χαρακτηριστική μορφή αυτής της χρηματοδότησης είναι το ταμείο συνοχής, που ενώ χρηματοδοτείται αναλογικά από όλες τις χώρες, τα κεφάλαια που συγκεντρώνει επιστρέφονται αποκλειστικά στις πιο φτωχές χώρες της ΕΕ. Ως φτωχές ορίζονται αυτές που έχουν κατά κεφαλή εθνικό εισόδημα κάτω από το 90% του μέσου όρου της ΕΕ: Βουλγαρία, Κροατία, Κύπρος, Τσεχία, Εσθονία, Ελλάδα, Ουγγαρία, Λετονία, Λιθουανία, Μάλτα, Πολωνία, Πορτογαλία, Ρουμανία, Σλοβακία και Σλοβενία. Πρόκειται με λίγα λόγια για όλες τις χώρες του λεγόμενου ευρωπαϊκού Νότου, της Ανατολικής Ευρώπης και των Βαλκανίων. Αυτό το ταμείο επένδυσε σε αυτές τις χώρες, για το διάστημα 2014-2020, 63,4 δισεκατομμύρια ευρώ. Δεύτερη μορφή δωρεάν χρήματος, είναι ο φτηνός δανεισμός (αν και αυτό έχει να κάνει περισσότερο με το ευρώ και λιγότερο με την ΕΕ). Φτηνός δανεισμός σημαίνει πρακτικά ότι η συμμετοχή της χώρας στο ευρώ της εξασφάλισαν επιτόκια δανεισμού πολύ μικρότερα από αυτά που θα πετύχαινε αν δεν ήταν στο ευρώ. Κάθε φορά που αυτά τα δανεικά ανατοκίζονται, η διαφορά στο χρήμα που προκύπτει από τη διαφορά στα επιτόκια, και δεν γι’ αυτό πληρώνεται, είναι δωρεάν χρήμα.
Ο σοσιαλφασισμός απαντάει ότι δήθεν αυτά τα κεφάλαια η κάθε χώρα όπως η Ελλάδα τα έχει ξεπληρώσει πολλές φορές με τις ιδιωτικοποιήσεις-ξεπουλήματα, με τους εξοπλισμούς, και με τη διαφορά στο εμπορικό ισοζύγιο με τη Γερμανία (δηλαδή με τις πολλές αγορές γερμανικών προϊόντων). Πουθενά η ΕΕ, ακόμα και σε καθεστώς στενής επιτήρησης όπως είναι τα μνημόνια, δεν επέβαλε στην Ελλάδα σε ποιον θα πουλήσει την περιουσία της. Στην πράξη αυτός που αγοράζει την Ελλάδα για ένα κομμάτι ψωμί, χάρη ΚΑΙ στα μνημόνια, είναι οι Κινέζοι και οι Σαββίδηδες, (ή είναι δυτικοί καπιταλιστές στενοί συνεργάτες της Ρωσίας και της Κίνας πχ Ιταλικοί σιδηρόδρομοι, η ΕΝΙ στη ΔΕΣΦΑ), χωρίς κανένας δήθεν αντικαπιταλιστής να διαμαρτυρηθεί για αυτό. Κάποιος καχύποπτος θα έλεγε ότι ο λόγος που όλοι αυτοί φωνάζουν για δήθεν ξεπούλημα στην ΕΕ είναι για να βοηθήσουν τους Σαββίδηδες να επελαύνουν σιωπηρά, απρόσκοπτοι από λαϊκές διαμαρτυρίες! Αν η ΕΕ και τα μνημόνια γίνονται για αυτό το λόγο τότε γιατί κανείς δεν επενδύει στην Ελλάδα παρόλη τη δραματική πτώση στα μεροκάματα, γιατί δεν άνοιξε ποτέ ας πούμε ένα εργοστάσιο που να φτιάχνει αυτοκίνητα, και οι μόνες "επενδύσεις" που γίνονται είναι εξαγορές από το ρωσοκινέζικο κεφάλαιο και κάποιους ευρωπαίους συμμάχους του; Όσο για τη διαφορά στο εμπορικό ισοζύγιο, κανείς δεν αναγκάζει την Ελλάδα να αγοράζει γερμανικά προϊόντα. Αν η Ελλάδα δεν ήταν στην ΕΕ, θα υπήρχε κανένας ιδιαίτερος λόγος για να προτιμήσει, για παράδειγμα, να αγοράζει κορεάτικα αυτοκίνητα αντί για γερμανικά;
Είναι λογικό ένα ερώτημα, για ποιο λόγο οι πλούσιες χώρες της ΕΕ να μεταφέρουν κεφάλαια στις πιο φτωχές. Τι έχουν να κερδίσουν από αυτό; Αν η ΕΕ ήταν μια ένωση ιμπεριαλιστική, αποικιοκρατική, εκμεταλλευτική στο εσωτερικό της, τότε πράγματι δε θα έβγαζε κανένα νόημα, γιατί μια τέτοια εκμεταλλευτική ένωση προϋποθέτει το συνεχές άνοιγμα της ψαλίδας ανάμεσα στο έθνος που καταπιέζει και στο έθνος που καταπιέζεται (μια και το πρώτο ρουφάει πόρους από το δεύτερο).
Η ΕΕ στην πραγματικότητα είναι μια ενότητα που ακολουθεί μια προοδευτική τάση κατάργησης-ενοποίησης των εθνικών κρατών, που προκαλείται από την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων και του εμπορίου από το κεφάλαιο. Αυτή η τάση προς την ομοσπονδιοποίηση, γενικότερα την "παγκοσμιοποίηση", και τελικά την ένωση, είναι απολύτως προοδευτική, μόνο όμως από τη στιγμή που γίνεται σε εθελοντική βάση και όχι με τη βία, τη δικτατορία και τις προσαρτήσεις (τέτοια ήταν η ναζιστική απόπειρα ενοποίησης της Ευρώπης και γι' αυτό ήταν αντιδραστική και άσκησε τέτοια ασύλληπτη ιμπεριαλιστική βία). Αυτήν φυσικά την ενοποίηση οι ευρωπαϊκές αστικές τάξεις δεν την προωθούν επειδή είναι καλόκαρδες, αλλά για να αντέξουν στο διεθνή ανταγωνισμό, ιδιαίτερα σε αυτόν των 2 υπερδυνάμεων ΗΠΑ-Ρωσίας. Πάντως, μια τέτοιου τύπου ενοποίηση δεν μπορεί να γίνει με την αυξανόμενη όξυνση των αντιθέσεων στο εσωτερικό της, με την αυξανόμενη ψαλίδα στην παραγωγική ικανότητα των “επαρχιών” της, με τη διάσπαση που θα προκαλούσε η εθνική καταπίεση. Να γιατί η ΕΕ έχει συμφέρον από την παραγωγική ανάπτυξη της Ελλάδας και την χρηματοδοτεί: για τον ίδιο λόγο που ένα εθνικό κράτος χρηματοδοτεί μια φτωχή επαρχία του. Γιατί μέσα σε μια εθελοντική ένωση, η όξυνση των αντιθέσεων δημιουργεί τάσεις απόσχισης.
Ως προς την πλευρά της ενοποίησης, της κατάργησης των εθνικών κρατών, του γκρεμίσματος των μεταξύ τους συνόρων, της ελευθερίας κίνησης των κεφαλαίων, εμπορευμάτων, ανθρώπων και υπηρεσιών, η ΕΕ είναι προοδευτική. Η μόνη κατηγορία προς τις ευρωπαϊκές αστικές τάξεις από αριστερή, προοδευτική, και μάλιστα κομμουνιστική-προλεταριακή σκοπιά, είναι ότι αυτή την ενοποίηση δεν μπορούν να την πάνε μέχρι το τέλος, καταργώντας τελείως τα ευρωπαϊκά σύνορα και συγχωνεύοντας χωρίς επιστροφή τα ευρωπαϊκά έθνη. Γενικότερα η παγκοσμιοποίηση, δηλαδή η τάση συγχώνευσης των εθνών, είναι προοδευτικό φαινόμενο, ακόμα και όταν την κάνει το κεφάλαιο, αρκεί να γίνεται σε εθελοντική βάση και όχι με τη βία, τις προσαρτήσεις, και τα προνόμια του έθνους που καταπιέζει. Αυτή είναι η θέση του μαρξισμού.
Η ψευτοαριστερά των ΣΥΡΙΖΑ, "Κ"ΚΕ, "μ-λ" κτλ που διαδήλωνε "ενάντια στην παγκοσμιοποίηση" μαζί με τους παπάδες και τους εθνικιστές, που σε όλα τα ζητήματα είναι το αντίθετο του μαρξισμού, καταγγέλλει την ΕΕ, που είναι ένωση σε εθελοντική βάση, σαν το "ναζιστικό 4ο ράιχ της Γερμανίας", την ίδια ώρα που το βουλώνει για τον Πούτιν, αν δεν τον χειροκροτάει κιόλας όπως οι λαφαζάνηδες και οι ναρίτες, όταν κάνει πολεμικές εδαφικές προσαρτήσεις στη Γεωργία και την Ουκρανία, ή γενοκτονικές σφαγές στη Συρία και την Τσετσενία.
Οι παραγωγικές επενδύσεις παράγουν μια ανεξάρτητη εργατική τάξη;
Καταρχήν παράγουν μια εργατική τάξη, όταν η μη-επένδυση θα παρήγαγε έναν άνεργο εξαρτημένο από τα κάθε λογής έκτακτα επιδόματα και κρατικές ολιγόμηνες παροχές υπηρεσιών. Ποια είναι η διαφορά; Ανεξάρτητη από την τάξη των κεφαλαιοκρατών συνολικά, μια εργατική τάξη δεν μπορεί να είναι ποτέ, εκτός κι αν κάνει την επανάστασή της και απαλλοτριώσει το κεφάλαιο. Όμως μια εργατική τάξη που ζει πουλώντας την εργατική της δύναμη είναι στην οικονομική της επιβίωση πιο ανεξάρτητη από το κράτος, δηλαδή από τον συμπυκνωμένο καπιταλιστή η αλλιώς από την πολιτική εξουσία της αστικής τάξης και των κομμάτων της (που είναι αυτά που κρατάνε τα ηνία του κράτους), από εκείνη που ζει από την κρατική και κομματική φιλανθρωπία. Με αυτή την έννοια η παραγωγική επένδυση παράγει μια ανεξάρτητη εργατική τάξη. Αλλά ακόμα και αν βγάζαμε τη λέξη "ανεξάρτητη", πάλι η πρότασή θα ήταν σωστή, γιατί τουλάχιστον η επένδυση παράγει μια εργατική τάξη που ενώνεται αντικειμενικά στη βάση της παραγωγικής διαδικασίας, και αυτό είναι χιλιάδες φορές προτιμότερο για το προλεταριάτο, τόσο από την πλευρά της άμεσης οικονομικής του επιβίωσης, όσο και από την πλευρά των στρατηγικών του συμφερόντων, δηλαδή της επανάστασής του, που μπορεί να είναι πολιτικά σταθερή μόνο στη βάση των μεγάλων, και αναπτυγμένων παραγωγικών δυνάμεων.
Τελικά όλη η θέση του σοσιαλφασισμού συμπυκνώνεται σε αυτό: δεν υπάρχουν παραγωγικές δυνάμεις, υπάρχουν μόνο παραγωγικές σχέσεις. Δηλαδή: μη σκοτίζεστε που γκρεμίζουμε τα εργοστάσια (χάρη σας κάνουμε που σας σώζουμε από την εκμετάλλευση στην οποία ήθελε να σας υποβάλει το κεφάλαιο) σημασία έχει να μισείτε την ΕΕ και τους "φιλελέδες" που θέλουν να σας βάλουν στο εργοστάσιο για να σας ρουφήξουν το αίμα...
Για να επέλθει η ρήξη ανάμεσα σε αυτές τις δύο τάξεις, το προλεταριάτο και την αστική τάξη, πρέπει να υπάρχει το εργοστάσιο, το γήπεδο στο οποίο συγκρούονται, και το οποίο αυτοί καταργούν. Η ενότητα της εργατικής τάξης δεν είναι καταρχήν ενότητα πάνω σε ηθικές αρχές ή σε ιδέες (αν και στην πορεία γίνεται και τέτοια), είναι η αντικειμενική οικονομική ενότητα που δημιουργεί ο κοινωνικός χαρακτήρας της παραγωγής, δηλαδή το μεγάλο υπερσυγκεντρωμένο κεφάλαιο. Όσο πιο μεγάλο είναι, τόσο το καλύτερο για το προλεταριάτο. Αν το κεφάλαιο ενωθεί πανευρωπαϊκά, ακόμα καλύτερα, γιατί αυτό δημιουργεί την αντικειμενική βάση της ενότητας ολόκληρης της ευρωπαϊκής εργατικής τάξης και τσακίζει τους εθνικισμούς που διασπούν το προλεταριάτο . Απ' την άλλη αν είσαι μικροαστός είναι απολύτως λογικό να μισείς τη συγκέντρωση του κεφαλαίου επειδή αυτή σε καταστρέφει, σου κλείνει το μαγαζάκι επειδή δεν μπορεί να ανταγωνιστεί τις μεγάλες πολυεθνικές. Η πολιτική σου θέση είναι συνέπεια της ταξικής σου θέσης. Έτσι κινδυνεύεις να στρατευτείς στο χειρότερο είδος ιμπεριαλισμού που υπόσχεται να σου δείξει οίκτο, αρκεί να πολεμήσεις στο πλευρό του. Θα σου παρέχει όσα αριστερά συνθήματα χρειάζεσαι για να έχεις τη συνείδησή σου ήσυχη.