Μια δεύτερη μεταγωγή θα μπορούσε πράγματι να έχει γίνει κανονικά και νόμιμα. Όμως για να γίνει μια μεταγωγή χρειάζεται αιτιολόγηση. Οι συμπαραστάτες λένε ότι, παρόλο που οι δικηγόροι του Κουφοντίνα ζήτησαν τα χαρτιά αυτής της δεύτερης μεταγωγής (που θα πρέπει να περιέχουν και την τεκμηρίωση για ποιο λόγο γίνεται), το κράτος δεν τους τα έδειξε ποτέ επικαλούμενο κάποιο πρόσχημα. Ο Κουφοντίνας αντέδρασε ξεκινώντας απεργία πείνας με αίτημα τη μεταφορά του στον Κορυδαλλό, και αμέσως στο πλευρό του βρέθηκε ένα κίνημα συμπαράστασης στο οποίο συμμετέχει πια όλη η λεγόμενη αριστερά (ΣΥΡΙΖΑ, ψευτοΚΚΕ, ΜέΡΑ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, “μ-λ”, τροτσκιστές, “αναρχικοί” κτλ).
Αυτό λοιπόν το ζήτημα έχει γίνει από την “αριστερή” αντιπολίτευση το πιο μεγάλο ζήτημα αρχής για τη δημοκρατία. Αυτό είναι -λένε- που διακρίνει την “ακροδεξιά ΝΔ” από τους μέχρι θανάτου δημοκράτες της “αριστεράς”. Εκ πρώτης όψης φαίνεται ότι τυπικά έχουμε να κάνουμε με μια παρανομία -ή το λιγότερο παρατυπία- σε βάρος ενός κρατούμενου, ώστε αυτός να μεταφερθεί σε μια πιο αυστηρή φυλακή από αυτή που δικαιούται να είναι. Ωστόσο συμβαίνει συχνά κάτι που φαίνεται τυπικά σωστό να κρύβει (και μάλιστα να προβάλλεται επίτηδες ώστε να κρύψει) πίσω του κάτι άδικο. Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε απλά με μια αδικία, αλλά με ένα μεγάλο πολιτικό σκάνδαλο. Πιστεύουμε ότι όλη αυτή η υπόθεση είναι οργανωμένη από την κυβέρνηση Μητσοτάκη και ουσιαστικά από τα πολιτικά επιτελεία όλων των καθεστωτικών κομμάτων, ώστε να οδηγήσει ακριβώς αντίθετα, αρχικά στη μεταφορά του Κουφοντίνα στον Κορυδαλλό και από εκεί στην απελευθέρωση του λίγο αργότερα από τον Ιούλη του 2021, οπότε μπορεί και να τη ζητήσει σύμφωνα με το νόμο που το καθεστώς έχει φτιάξει γι αυτόν. Αυτή την απελευθέρωση το καθεστώς προσπαθεί να την κάνει με τρόπο τέτοιο ώστε να καθησυχαστούν οι αμερικάνοι ιμπεριαλιστές, που απαιτούν μεγαλύτερη τιμωρία για τα δολοφονημένα στελέχη τους, και να αποδεχτούν ότι όχι μόνο η κυβέρνηση αλλά όλο το κοινοβουλευτικό τόξο έκανε ό,τι μπορούσε για να την αποτρέψει αλλά υπέκυψε τάχα στη δημοκρατική συνέπεια της χώρας.
Για τους επαναστάτες μαρξιστές και κάθε πραγματικό δημοκράτη η απάντηση σε αυτό το σύνθετο και προβοκατόρικο πολιτικό παιχνίδι πρέπει να ξεκινάει από τα βαθύτερα συμφέροντα του λαού και της επανάστασης, και αυτά λένε ότι δεν έχει νόημα να απαιτεί κανείς να είναι στη φυλακή ένας δολοφόνος, του οποίου το βαθύ κράτος φροντίζει επί χρόνια να δικαιώνει μέχρι κεραίας την πολιτική και ιδεολογική γραμμή, χωρίς να αποκαλύπτει ακριβώς αυτή τη γραμμή σαν την πιο εχθρική στο λαό και στη χώρα. Ο Κουφοντίνας είναι ένα εξέχον στέλεχος του ελληνικού κράτους και κάνει πολύ πιο μεγάλη ζημιά στο λαό, ειδικά στην ταξική του πρωτοπορία να εμφανίζεται σαν θύμα του, ενώ βρίσκεται στο πιο αιχμηρό σημείο της βίας του, και μάλιστα της βίας του ιμπεριαλισμού που σήμερα το ελληνικό κράτος υπηρετεί όχι μόνο σε εσωτερικό αλλά και σε διεθνές επίπεδο. Αυτό το καθεστώς θα πολεμηθεί καλύτερα αν η εσωτερική και ιδίως η διεθνής φονική του φύση είναι γυμνή σε παγκόσμια θέα. Η ενδεχόμενη απελευθέρωση του Κουφοντίνα, παρόλο που θα έχει αφήσει ελεύθερο έναν αμετανόητο αντιδραστικό που έχει βάψει τα χέρια του με αίμα, θα είναι μια μεγάλη συνεισφορά στην αποκάλυψη της υποκρισίας του ελληνικού κράτους.
Η διπροσωπία των συμπαραστατών, τους αποκαλύπτει σαν ένα πολιτικό κίνημα υποστήριξης του Κουφοντίνα και όχι ένα “κίνημα εφαρμογής του νόμου”
Γίνεται φανερό από τα παραπάνω ότι η ουσία της υπόθεσης δεν έχει να κάνει καθόλου με το δίλημμα αν θα εφαρμοστεί ή όχι μια νομική διάταξη. Δεν έχουμε να κάνουμε εδώ με ένα τεχνικό ζήτημα εφαρμογής του νόμου για έναν τυχαίο κρατούμενο, αλλά με ένα πολιτικό κίνημα υποστήριξης ενός πολιτικού προσώπου. Παρά την επιμονή των φιλελεύθερων για το αντίθετο, ο Κουφοντίνας είναι και κατά συρροή δολοφόνος και πολιτικό πρόσωπο. Για την ακρίβεια είναι στέλεχος ενός πολιτικού ρεύματος που για να κυριαρχήσει χρειάζεται τις δολοφονίες. Μάλιστα τώρα πια είναι αρχηγός ενός, όχι ασήμαντου ως προς την επιρροή του στα πολιτικά πράγματα, νόμιμου πολιτικού ρεύματος, με πυρήνα τον ψευτοαναρχικό Ρουβίκωνα, που μάλιστα εμφανίζεται σαν η πιο μαχητική πρωτοπορία του εργατικού κινήματος.
Το κίνημα συμπαράστασης στις πιο “αναρχικές-επαναστατικές” του εκφράσεις υποστηρίζει ανοιχτά τον Κουφοντίνα σαν αγωνιστή και επαναστάτη, υποστηρίζει δηλαδή τις πολιτικές του θέσεις, την ιδεολογία του και τις πράξεις του, αν όχι σε όλο το εύρος τους, πάντως αρκετά ώστε να μπορεί να τον θεωρεί “κομμάτι του κινήματος”. Απ’ την άλλη η θεσμική-κυβερνητική έκφραση του “κινήματος αλληλεγγύης”, ο ΣΥΡΙΖΑ, υποστηρίζει ότι δεν τον ενδιαφέρουν καθόλου οι πράξεις ή η ιδεολογία του κρατούμενου, και απλά τον υποστηρίζει ενάντια στην παραβίαση των νομικών δικαιωμάτων του, πράγμα που λέει ότι θα το έκανε για οποιονδήποτε κι αν ήταν στη θέση του, ακόμα κι αν ήταν ένας απλός ποινικός, ακόμα κι αν ήταν ο ναζιστής δολοφόνος Ρουπακιάς!! Έχουμε δηλαδή εδώ τη διπρόσωπη τακτική που έχουμε ξαναδεί στις περιπτώσεις του Ρωμανού και της Ηριάννας, με το ένα μέρος του κινήματος συμπαράστασης να συμπαραστέκεται σε έναν “ανυπόταχτο επαναστάτη” που δε δίνει δεκάρα για το αστικό δίκαιο, μάλιστα στην περίπτωση Κουφοντίνα τόσο πολύ επαναστάτη που σκοτώνει κατά συρροή, και το άλλο του μέρος να κάνει έκκληση στις ανθρωπιστικές ευαισθησίες των δημοκρατών για να μπει τέλος σε μια μεροληψία, να εφαρμοστεί ο νόμος μέχρι την τελευταία του λεπτομέρεια και να σωθεί η ανθρώπινη ζωή ενός ταλαιπωρημένου κρατούμενου.
Η αποκάλυψη του ενιαίου πολιτικού χαρακτήρα αυτού του κινήματος, με μια απλή διανομή ρόλων και με ένα κοινό νομικό-δικαιωματικό περικάλυμμα, βρίσκεται ακριβώς εδώ: οι δύο πλευρές δεν καταγγέλλουν ποτέ η μία την άλλη. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ εννοούσε αυτά που έλεγε σαν υποτίθεται αστοδημοκράτης, ότι δηλαδή δεν τρέφει καμία συμπάθεια στον εκτελεστή Κουφοντίνα, θα κατήγγειλε το “επαναστατικό” κίνημα υπέρ του Κουφοντίνα για δύο λόγους. Πρώτα γιατί ένα κίνημα υπέρ ενός από πεποίθηση και κατά συρροή δολοφόνου δίχως καμιά κοινωνική υποστήριξη, είναι κάτι το πολύ επικίνδυνο για τη δημοκρατία, δεκάδες και εκατοντάδες φορές πιο επικίνδυνο από τη μεταγωγή ενός τυχαίου εγκληματία σε λάθος φυλακή. Δεύτερο, θα το κατήγγειλε σαν προβοκατόρικο γιατί, αν το αίτημα του ΣΥΡΙΖΑ για μεταγωγή στον Κορυδαλλό είναι δίκαιο, από καθαρά νομική αστοδημοκρατική άποψη, τότε ένα κίνημα που ηρωοποιεί τον Κουφοντίνα, εκθέτει βαριά και προβοκάρει και το αίτημά της εφαρμογής του νόμου, και τον ίδιο το ΣΥΡΙΖΑ. Από την άλλη, η “επαναστατική” πτέρυγα του κινήματος αλληλεγγύης, καθόλου δεν ενοχλείται όταν ο Τσίπρας -που κατά τα άλλα λένε ότι τάχα “πουλήθηκε στο νεοφιλελευθερισμό” αλλά παρ’ όλα αυτά πολύ ευχαρίστως τον έχουν στο πλευρό τους- για να είναι καλυμμένος απέναντι στους αστοδημοκράτες θύματά του αποκαλεί τον Κουφοντίνα “ελεεινό δολοφόνο”, την ίδια στιγμή που κατά τα άλλα στηρίζει ολόψυχα το αίτημά του.
Είναι χαρακτηριστική η δήλωση ενός εκλεκτού μέλους του κινήματος συμπαράστασης, του ανταρσέου δικηγόρου Καμπαγιάννη: “Τσαλαπατώντας τους ίδιους της τους νόμους, στην περίπτωση Κουφοντίνα, η δημοκρατία δικαιώνει αναδρομικά την βίαιη δράση του”! (https://www.efsyn.gr/node/281691) Δηλαδή για τον Καμπαγιάννη -και πιστεύουμε αυτή η δήλωση εκφράζει το πνεύμα όλου του κινήματος- η παραβίαση της αστικής νομιμότητας στην περίπτωση της μεταφοράς ενός κρατούμενου στη μια φυλακή αντί της άλλης, αποδεικνύει ότι αυτός με τη σειρά του είχε δικαίωμα να παραβιάσει κι αυτός τη νομιμότητα πυροβολώντας και σκοτώνοντας! Αν όλοι αυτοί ήταν αυτό που ισχυρίζονται ότι είναι, δηλαδή αριστεροί και δημοκράτες, έστω και αστοί δημοκράτες, θα φρόντιζαν πρώτα απ’ όλα να ενωθούν με ό,τι πιο δημοκρατικό υπάρχει μέσα στα κλασικά κόμματα της αστικής τάξης, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, για να κάνουν ένα σαφές, αρραγές μέτωπο πολιτικής απομόνωσης της γραμμής υποστήριξης του δεκαεφτανοεμβριτισμού. Σίγουρα δε θα κάνανε όλοι μαζί μεθοδεύσεις και ραδιουργίες, πότε για να πάρει ο Κουφοντίνας άδειες και πότε για να μεταφερθεί στις καλύτερες για κάθε κρατούμενο αγροτικές φυλακές.
Η πολιτική γραμμή Κουφοντίνα είναι κυβέρνηση
Φυσικά για κανέναν τυχαίο ποινικό με 11 δολοφονίες στην πλάτη του δε θα κινητοποιούνταν βουλευτές του κόμματος που ήταν κυβέρνηση πριν μόλις ενάμισι χρόνο, καθηγητές πανεπιστημίου, καλλιτεχνικές προσωπικότητες, ο επικεφαλής του κρατικού ΕΣΥ, η (στην Ελλάδα ελεγχόμενη από το ΣΥΡΙΖΑ) Διεθνής Αμνηστία, ευρωβουλευτές και διευθυντές πανεπιστημιακών ινστιτούτων από την άλλη άκρη του κόσμου. Ο Κουφοντίνας δεν είναι παρά ένας τοπικός στρατιωτικός αρχηγός ενός πολύ ισχυρού, ανερχόμενου, και στην Ελλάδα ηγεμονικού, διεθνούς σοσιαλφασιστικού ρεύματος, που το γενικό του στρατηγείο συνεδριάζει στο Κρεμλίνο.
Αν κάποιος κλείσει στη φυλακή έναν τέτοιου είδους δολοφόνο, ειδικά έναν δολοφόνο που σκοτώνει αστούς και ιμπεριαλιστές εμφανιζόμενος σαν εκπρόσωπος των φτωχών, θα δυναμώσει οπωσδήποτε τον πολιτικό του στρατό, αν πρώτα δεν αποκαλύψει την πολιτική του γραμμή, η οποία στην περίπτωση του συγκεκριμένου δολοφόνου είναι η κυρίαρχη πολιτική γραμμή στη χώρα, αν αφαιρέσει κανείς το περίστροφο που αυτός κρατάει. Η πολιτική γραμμή του Κουφοντίνα είναι η βαθιά, η αληθινή γραμμή του κόμματος που κυβέρνησε πριν λίγα χρόνια, αυτή του ρωσόδουλου ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς τις καθησυχαστικές για τη Δύση ευρωπαϊκές και αμερικάνικες μεταμφιέσεις του. Είναι με λίγα λόγια η γραμμή του υποτιθέμενου εργατικού κόμματος, και του οργανωτικά πιο μαζικού πολιτικού κόμματος της χώρας, αυτή του ρωσόδουλου και αντικομμουνιστικού ψευτοΚΚΕ που δημιούργησε τον ΣΥΡΙΖΑ κόβοντας ένα κομμάτι από το πλευρό του, για να τον εξαπολύσει μέσα στα σαλόνια και τις καγκελαρίες της δυτικής αστικής τάξης.
Το να θέλει η δυτική, ή γενικότερα η μη σοσιαλφασιστική αστική τάξη, ειδικότερα το κάπως πιο δημοκρατικό της κομμάτι, να λύσει το ζήτημα της βίας που της ασκήθηκε με το να κλείσει στο πιο βαθύ κελί των φυλακών της τον Κουφοντίνα, σημαίνει ουσιαστικά να κλείσει στη φυλακή την πολιτική γραμμή των ψευτοΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ, και μάλιστα χωρίς να αναλαμβάνει καν το στοιχειώδες βάρος να τους αποκαλύψει πολιτικά. Αλλά πως θα μπορούσε να αναλάβει ακόμα και για ένα δευτερόλεπτο αυτό το βάρος, όταν η στρατηγική γραμμή του ψευτοΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ σε ότι αφορά την παγκόσμια και εσωτερική πρακτική (και όχι την διακηρυκτική) κίνηση, της χώρας είναι και η δική της στρατηγική γραμμή και τελικά αυτή του ελληνικού κράτους;
Ποια κυβέρνηση Μητσοτάκη θα τα βάλει με τη φιλορώσικη στρατηγική αυτών των κομμάτων, όταν ο υπουργός εξωτερικών της Δένδιας είναι ο πιο διακομματικά αγαπημένος υπουργός όλων των εποχών; Αυτός έχει σαν μεγάλο πρότυπό του έναν έλληνα υπουργό εξωτερικών του Τσάρου, τον πρώτο δικτάτορα της χώρας Καποδίστρια, και η δουλειά του είναι να τρέχει ασταμάτητα σαν το σκυλί πίσω από το ρώσο προϊστάμενο του Λαβρόφ τη μια για να αναγνωρίσει πρώτος-πρώτος στη Δύση τον χασάπη Ασαντ, την άλλη για να χώσει στο κέντρο της Μεσογείου τον αρχιδικτάτορα Σίσι, την παράλλη για να επιβάλλει τον αρχιτραμπούκο Χαφτάρ σαν συνηγεμόνα της Λιβύης. Ή μήπως θα τα βάλει με το ψευτοΚΚΕ και το ΣΥΡΙΖΑ μια κυβέρνηση που δίνει ολόκληρο το λιμάνι της Θεσσαλονίκης στον απεσταλμένο του Πούτιν, έπαρχο Βορείου Ελλάδος Σαββίδη κάτω από τη σιωπή - δηλαδή με τη συμφωνία - όλων των κομμάτων και όλων των κομματικών φραξιών; Ποιος Μητσοτάκης θα καταγγείλει το ψευτοΚΚΕ όταν μόλις προ ολίγου έχει απολύσει τον υπουργό του (Βρούτση) που στήριξε τη ΓΣΕΕ απέναντι στο φασιστικό πραξικόπημα που επιχείρησαν οι κνίτες στο ανώτατο εργατικό σωματείο ; Όταν ετοιμάζεται να δώσει ολόκληρη την παραγωγή ενέργειας της χώρας στα κινέζικα φωτοβολταϊκά και στην Γκαζπρόμ; Όταν όλα τα κόμματα μαζί κρύβουν από το λαό ότι το κόμμα του Κουτσούμπα, δηλαδή η “17Ν” της μπουνιάς και του ρόπαλου αντί του πιστολιού, όχι απλά έχει σαν πρώτο κράχτη στην προεκλογική του καμπάνια έναν κατά συρροή σαδιστή και βασανιστή όπως είναι ο Κιμούλης, αλλά είναι το μοναδικό κόμμα που τόλμησε να γράψει άρθρο καταγγελίας του κινήματος των θυμάτων του, γιατί έχουν τάχα δυτικά ιμπεριαλιστικά δικαιωματικά πρότυπα, χωρίς να το καταγγείλει γι’ αυτό κανένας Μητσοτάκης, κανένας Τσίπρας, καμία Γεννηματά και κανένα μεγάλο ΜΜΕ;
Η γραμμή του Κουφοντίνα δεν είναι απλώς μια ιδεολογικά κυρίαρχη γραμμή, είναι η κρατική γραμμή. Δεν υπάρχει σημείο της πλατφόρμας του Κουφοντίνα που να μην έχει ενισχυθεί με το πέρασμα των χρόνων και που μεταφραζόμενη σε πολιτικό πρόγραμμα να μην έχει ικανοποιηθεί σε ένα σημαντικό σημείο ή μέρος της. Αν πάρουμε, λόγου χάρη, τρεις πολύ βασικές και χαρακτηριστικές δολοφονίες της 17Ν (ή των υπεργολάβων της τύπου 1ης Μάη, Αντικρατικής Πάλης κλπ), τη δολοφονία του Αγγελόπουλου, ιδιοκτήτη της Χαλυβουργικής, του Περατικού ιδιοκτήτη των ναυπηγείων Ελευσίνας και του Αθανασιάδη, ιδιοκτήτη των Λιπασμάτων της Δραπετσώνας, θα δούμε ότι ο πολιτικός στόχος αυτών των δολοφονιών έχει επιτευχθεί: και οι τρεις αυτές βιομηχανίες έχουν κλείσει με ουσιαστική ευθύνη του κράτους, ενώ λειτουργούν σήμερα μόνο μερικά στα δάχτυλα μετρημένα εργοστάσια βαριάς βιομηχανίας. Οι ρωσόδουλοι χρειάζονταν τη “17Ν” όσο δεν είχαν κυριαρχήσει στο κράτος, καθώς οι αντιστάσεις της δυτικόφιλης ΝΔ και του αυτοδυναμικού μισοεθνικιστικού-μισοευρωπαϊκού ΠΑΣΟΚ συνεχίζονταν. Με την άνοδο όμως του Καραμανλή του Β’ στην ηγεσία του παραδοσιακά δυτικόφιλου κόμματος της ΝΔ το 1997, αυτοί κυριάρχησαν σε όλους τους ηγετικούς κομματικούς μηχανισμούς ώστε η “17Ν” να μην τους είναι απαραίτητη, τουλάχιστον γι’ αυτή τη δουλειά, αφού μπορούν όχι απλά να πυροβολούν, αλλά να απειλούν να βομβαρδίσουν και κυριολεκτικά να εξαφανίζουν διοικητικά, νομοθετικά και πολιτικά την ελάχιστη βαριά ενεργοβόρα βιομηχανία που έχει επιζήσει. Τέτοια πράγματα μπορούν να τα πετύχουν σήμερα πολύ πιο απλά και αναίμακτα με το κλείσιμο της λιγνιτικής ηλεκτροπαραγωγής σε συνδυασμό με μόνο μια απόφαση της ΔΕΗ για 50% αύξηση της τιμής του ηλεκτρικού, ή να θάψουν την επένδυση του Ελληνικού με εκατό προσφυγές στο ΣΤΕ, ή να σκουριάσουν οριστικά μέχρι εξαφάνισης τον Σκαραμαγκά με μια ένσταση του Δήμου Χαϊδαρίου.
Το μόνο πρόσχημα αντικαθεστωτισμού που έχει απομείνει στους δεκαεφτανοεμβρίτες και στους πολιτικούς τους φίλους είναι η παραμονή της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ και η παρουσία των αμερικάνικων βάσεων, που μάλιστα την τελευταία πενταετία ενισχύθηκαν με νέες διευκολύνσεις. Πραγματικά, πίσω από τη Σούδα, έχουν κρυφτεί τα πάντα: η αγορά των δύο μεγάλων λιμανιών της χώρας από το ρώσικο και το κινέζικο κράτος, η ρωσοκινέζικη εξαγορά του ΑΔΜΗΕ, της ενέργειας, γης, βιομηχανιών, τουριστικών μεγαλοεπιχειρήσεων, ομάδων, και το πιο σημαντικό, έχει κρυφτεί καλά η ελληνική εσωτερική και εξωτερική ελληνική πολιτική. Η Ελλάδα που έφτιαξε ο Ανδρέας Παπανδρέου από το 1981 και συνέχισαν οι Σημίτης, Καραμανλής Β’, Παπανδρέου Γ’, Σαμαράς, Τσίπρας, Μητσοτάκης Β’, στο εσωτερικό της εξοντώνει σταδιακά με εκατό τρόπους κάθε δυτικό ή ντόπιο μεγάλο κεφάλαιο βιομηχανία και τους πολιτικούς του εκπροσώπους στα δύο μεγάλα μεταπολιτευτικά κόμματα (ΠΑΣΟΚ-ΝΔ). Στη διεθνή της πολιτική δρα σαν ένα ρώσικο λόμπι μέσα στους δυτικούς οργανισμούς. Έτσι παροξύνει την αντιπαράθεσή της με την Τουρκία για να σπρώχνει τη Δύση να συγκρούεται μαζί της, ώστε να φτάσουμε σήμερα σε μια ρωσόφιλη, τέως φιλοευρωπαϊκή-εθνικιστική προεδρία Ερντογάν, ή βάζει επί δεκαετίες βέτο στην ένταξη της Δημ. της Μακεδονίας ζητώντας από τους δυτικούς να της αλλάξουν αυτοί και μόνο αυτοί το όνομα, μέχρι αυτή να τους μισήσει και να την καταφάνε από τα μέσα οι φίλοι της Ρωσίας (και μόνο τότε της επιτράπηκε να μπει στο ΝΑΤΟ). Ή συμμαχεί σθεναρά και διακομματικά με τους Σέρβους φασίστες που αιματοκυλούσαν τη Γιουγκοσλαβία, αλλά και με κάθε κάθαρμα στην ευρύτερη περιοχή, ή μπλοκάρει μέσα στους δυτικούς οργανισμούς αποφάσεις που καταγγέλλουν ή αμύνονται στους δύο μεγάλους φασισμούς του πλανήτη. Όσο για τις τωρινές στρατιωτικές εκδουλεύσεις στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, αυτές είναι απαραίτητες ώστε να πειστούν οι ΗΠΑ να εγκαταλείψουν την Τουρκία στα νύχια των νέων Τσάρων. Οι ΗΠΑ, και στην οικονομική και στην πολιτική ζωή της χώρας, δρουν πλέον σαν ένας εντελώς εξωτερικός παράγοντας και αυτό προσπαθούν να το λύσουν με ωμές ιμπεριαλιστικές παρεμβάσεις -τέτοιες είναι και οι υποδείξεις για το πώς θα μεταχειριστεί η Ελλάδα τον Κουφοντίνα ή τους μπάχαλους στα πανεπιστήμια- που ξεσηκώνουν πάντα το μίσος των λαών εναντίον τους προς όφελος των ρωσοκινέζων φασιστών. Κάτω από αυτό το πρίσμα οι αμερικάνικες βάσεις στη Σούδα είναι τόσο ξένες προς την πραγματική ελληνική εξωτερική πολιτική όσο είναι το Γκουαντάναμο προς την κουβανέζικη.
Τίποτα από όλα αυτά δεν έχει απασχολήσει τη “17Ν” και το “αντιιμπεριαλιστικό” κίνημα υπέρ του Κουφοντίνα, που συνεχίζει να ψέλνει το ξοφλημένο τροπάρι της αμερικανοκρατίας. Και του είναι πολύ εύκολο να το κάνει επειδή μπορεί να κρύβεται πίσω από όλα τα κόμματα που επίσης το τραγουδάνε, είτε καταγγέλλοντας τη δήθεν αμερικανοκρατία, είτε κάνοντας ότι την υπηρετούν, την ώρα που η χώρα ξεπουλιέται στρέμμα-στρέμμα στις συμμορίες των νέων Χίτλερ και σύντομα θα καταλήξει πεινασμένη Βενεζουέλα, αν όχι και αιματοκυλισμένη Συρία. Σε αυτή την κόλαση που έρχεται αν ο λαός μας δεν ξεσηκωθεί, η 17Ν και οι ψευτοαριστεροί φίλοι της όχι μόνο δεν θα είναι η ουρά του ελληνικού αστισμού, αλλά θα είναι η ασυμβίβαστη πρωτοπορία του, καθώς αυτοί θα είναι οι απόλυτοι, οι πιο αφοσιωμένοι ρωσόφιλοι για την ακρίβεια πουτινόφιλοι, αφού ο ρώσικος λαός είναι ένας σπουδαίος λαός που τώρα με νικημένη τη μεγάλη του επανάσταση ζει την περίοδο της χαμηλής πτήσης του). Αυτό γίνεται πενταφάνερο στο τελευταίο βιβλίο του Κουφοντίνα “η γεωπολιτική της 17Ν” που το εκδίδει λίγους μήνες πριν ανοίξει η περίοδος της αίτησης αποφυλάκισης του, και στο οποίο εκθέτει την κλασική προπαγανδιστική γραμμή του ρώσικου σοσιαλιμπεριαλισμού στην Ελλάδα σύμφωνα με την οποία η Ελλάδα δεν μπορεί να αντιμετωπίσει την Τουρκία, αν δεν εναντιωθεί σε ένα ΝΑΤΟ που χρειάζεται την Τουρκία για να περικυκλώσει τη Ρωσία. Στην ουσία πρόκειται για ένα κάλεσμα του αρχηγού του ένοπλου αντιαμερικάνικου αγώνα “του λαού” στα στελέχη του κρατικού στρατού τα απογοητευμένα από την κάποτε αγαπημένη τους υπερδύναμη, να την αψηφήσουν και να πάνε με την ανερχόμενη με την οποία και μόνο μπορούν να ικανοποιήσουν τα σοβινιστικά τους όνειρα στο Αιγαίο, την Κύπρο και τη Μεσόγειο γενικότερα. Στην πραγματικότητα το μέλλον του Κουφοντίνα δεν βρίσκεται στα χέρια κανενός λαϊκού κινήματος, αλλά του Γενικού Επιτελείου Στρατού και της Αρχιεπισκοπής που πια σε ελάχιστα μπορούν να διαφωνήσουν μαζί του.
Γιατί ο Κουφοντίνας δεν μπορεί να είναι τμήμα κανενός προοδευτικού κινήματος
Σαν τάχα μια τρίτη άποψη ανάμεσα στους φίλους του Κουφοντίνα και τους “νομοταγείς ανθρωπιστές” του ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζεται το ψευτοΚΚΕ του Κουτσούμπα και τα “μ-λ” μικροαστικά κακέκτυπά του. Αυτοί κάνουν πως πλειοδοτούν σε αποκήρυξη της “17Ν”, αφού λένε πως όχι απλά διαφωνούν με την “ατομική τρομοκρατία”, αλλά θεωρούν τη “17Ν” πράκτορες των εχθρών τους, των δυτικών μυστικών υπηρεσιών. Η απάτη τους αποκαλύπτεται από το ότι: 1) Όλοι τους συμπαραστέκονται στα “δίκαια αιτήματα” του κατά τα άλλα… “πράκτορα της ΣΙΑ” Κουφοντίνα! (https://www.902.gr/eidisi/politiki/251183/gia-tin-antimetopisi-toy-katadikasmenoy-gia-symmetohi-sti-17n-dimitri) 2) Ποτέ τους δεν έχουν καταγγείλει τη βία του σαν μια βία ακροδεξιού-φασιστικού τύπου. 3) Ποτέ δεν έχουν συμπαρασταθεί στα θύματά της. Συνεπώς πρόκειται και εδώ για μια παραλλαγή του ίδιου διπρόσωπου παιχνιδιού που παίζει ο ΣΥΡΙΖΑ.
Θέλουμε να σταθούμε στο 3ο σημείο επειδή αυτό είναι ένα ζήτημα αρχής για τους μαρξιστές. Το κεφάλαιο είναι σχέση, όχι πρόσωπα. Από ‘δω προκύπτει ότι η επανάσταση της εργατικής τάξης δεν έχει καθόλου για σκοπό της τη φυσική εξόντωση των καπιταλιστών (αυτή είναι μια συνηθισμένη συκοφαντία των φιλελεύθερων και πάσης φύσης αντικομουνιστών), αλλά να τους στερήσει -για να τα παραδώσει σε όλη την κοινωνία- τα μέσα παραγωγής που έχουν στην ιδιοκτησία τους. Οι πιο αντιδραστικοί από αυτούς πραγματικά θα σηκώσουν τα όπλα ενάντια στην εργατική εξουσία για αυτή της τη βλάσφημη κατάργηση του ιερού δικαιώματος της ιδιοκτησίας. Η βία της επανάστασης κατευθύνεται ενάντια μόνο σε εκείνα τα πρόσωπα που σηκώνουν τα όπλα ενάντιά της, και μόνο για όσο χρειάζεται ώστε να καμφθεί αυτή τους η αντίσταση. Όσοι καπιταλιστές (και ιδιαίτερα οι πιο πολύτιμοι για το προλεταριάτο από αυτούς, οι αστοί ειδικοί) επιλέξουν να ενσωματωθούν ειρηνικά στη λαϊκή οικονομία, ακόμα και να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους σε αυτή, το προλεταριάτο θα τους το επιτρέψει ευχαρίστως, και μάλιστα θα τους παρακινήσει να το κάνουν, προσφέροντάς τους για αυτές τις υπηρεσίες παχυλά ανταλλάγματα, μιας και στα πρώτα του βήματα στην εξουσία θα έχει μεγάλη ανάγκη από έμπειρους οργανωτές και τεχνικούς της παραγωγής και ψηλού επιπέδου επιστήμονες σε όλους τους τομείς.
Όταν στη Ρωσία του 1918, δηλαδή αμέσως μετά την κατάληψη της εξουσίας από το ρώσικο προλεταριάτο, ο Μπουχάριν επανέφερε μια φράση του Μαρξ που έλεγε ότι στην Αγγλία της εποχής του μπορεί να γίνει ειρηνική εξαγορά της αστικής τάξης, ο Λένιν απάντησε, όχι αρνούμενος τη μέθοδο της ειρηνικής απορρόφησης-εξαγοράς της αστικής τάξης συνολικά, αλλά αρνούμενος ότι αυτή η μέθοδος μόνη της είναι αρκετή για να κάμψει την αντίσταση της αστικής τάξης στις συγκεκριμένες συνθήκες της Ρωσίας:
“Στη χώρα μας στη θέση της πλέριας αριθμητικής υπεροχής των εργατών, των προλετάριων και της ανώτερης οργάνωσής τους, είχαμε σαν παράγοντα για τη νίκη την υποστήριξη των προλεταρίων από τη φτωχή αγροτιά, που καταστρεφόταν γοργά. Στη χώρα μας, τέλος, δεν υπάρχει ούτε υψηλό επίπεδο πολιτισμού, ούτε η συνήθεια για συμβιβασμούς [σημείωση Νέας Ανατολής: όλες αυτές οι προϋποθέσεις υπήρχαν στην Αγγλία της εποχής του Μαρξ]. Αν σκεφτούμε πάνω σ’ αυτές τις συγκεκριμένες συνθήκες, θα δούμε καθαρά ότι μπορούμε και πρέπει να επιδιώξουμε τώρα να συνενώσουμε τη μέθοδο του αμείλικτου αγώνα ενάντια στους απολίτιστους κεφαλαιοκράτες που δε δέχονται κανένα ‘κρατικό καπιταλισμό’, που δε σκέφτονται για κανέναν συμβιβασμό, που συνεχίζουν με την κερδοσκοπία και με τη διαφθορά της φτωχολογιάς να σαμποτάρουν τα σοβιετικά μέτρα με τη μέθοδο του συμβιβασμού ή της εξαγοράς των πολιτισμένων κεφαλαιοκρατών, που δέχονται τον ‘κρατικό καπιταλισμό’, που είναι ικανοί να τον εφαρμόσουν στη ζωή, που είναι χρήσιμοι για το προλεταριάτο σαν έξυπνοι και έμπειροι οργανωτές πολύ μεγάλων επιχειρήσεων, που μπορούν πραγματικά να εφοδιάσουν με προϊόντα δεκάδες εκατομμύρια ανθρώπους. (...) Δεν είναι τάχα φανερό ότι απ’ αυτή την ιδιόμορφη κατάσταση, στις σημερινές στιγμές, πηγάζει ίσα-ίσα η ανάγκη για μια ιδιόμορφη “εξαγορά” που πρέπει να προτείνουν οι εργάτες στους πιο πολιτισμένους κεφαλαιοκράτες σε κείνους που έχουν το μεγαλύτερο ταλέντο, που οργανωτικά είναι οι πιο ικανοί και είναι πρόθυμοι να υπηρετήσουν τη Σοβιετική εξουσία και να βοηθήσουν όπως πρέπει στην οργάνωση της μεγάλης και της πολύ μεγάλης ‘κρατικής’ παραγωγής;”. (Λένιν, “Αριστερά” παιδιαρίσματα, https://www.marxists.org/archive/lenin/works/1918/may/09.htm)
Τι σχέση έχουν όλα αυτά με τη λογική του Κουφοντίνα και των φίλων του για δολοφονία του καπιταλιστή επειδή είναι καπιταλιστής, που είναι ξαναζεσταμμένη η θεωρία του ναζισμού περί του “αδιόρθωτου Εβραιοκαπιταλιστή” (δηλαδή του φιλελεύθερου αστού), που “μόνο έτσι καταλαβαίνει”; Και πόση ιερή αγανάκτηση θα έπιανε τον τάχα ανόθευτο αντικαπιταλιστή ρουβικωνέο ή κνίτη (που η μόνη τους ένσταση σε αυτό το κάλεσμα της ναζιστικού τύπου δολοφονίας, είναι πως αυτή πρέπει να γίνει συλλογικά όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή και όχι ατομικά) αν κάποιος σκεφτόταν να χωρίσει τους αστούς σε πολιτισμένους και απολίτιστους, όπως κάνει ο Λένιν; Οταν οι κνίτες και οι κνιτοειδείς αρνούνται να συμπαρασταθούν στα θύματα της σοσιαλφασιστικής τρομοκρατίας (όταν αυτά είναι αστοί δημοκράτες όπως ο Μπακογιάννης ή αστοί ιδιοκτήτες όπως ο Αγγελόπουλος), όταν ακόμα χαρακτηρίζουν αυτή τη βία σαν “ατομική τρομοκρατία”, αυτή είναι μια βαθιά δήλωση στρατηγικής συμφωνίας με τους Κουφοντίνες με διαφωνίες μόνο επιμέρους τακτικής. Γιατί εδώ το ζήτημα δεν είναι αν συμφωνεί κάποιος με το να υπάρχουν πλούσιοι και φτωχοί, αλλά αν κάποιος αξίζει θάνατο με μόνο του έγκλημα ότι είναι πλούσιος. Επειδή κάτι τέτοιο η “17Ν” δεν μπορούσε να το υποστηρίξει στα σοβαρά πρόβαλε σαν δικαιολογία για να σκοτώνει τους ντόπιους μεγαλοβιομήχανους, τα εργατικά ατυχήματα στα εργοστάσια τους πράγμα που δείχνει το ιδεολογικό αδιέξοδο αλλά και την υποκρισία της. Γιατί πρωταθλητής στα εργατικά ατυχήματα είναι από τη φύση της η μικρή και μεσαία παραγωγή, κυρίως αυτή στην οικοδομή. Όμως ο σοσιαλφασισμός, συμμαχεί με τα τμήματα αυτά της αστικής τάξης για να ανεβεί και να κρατήσει την πολιτική εξουσία.
Πράγματι, στους Ρώσους μικροαστούς τρομοκράτες του 19ου αιώνα (που ονομάζονταν ναρόντνικοι, δηλαδή “φίλοι του λαού”), που ήταν αντιτσαρικοί, οι μαρξιστές κάνανε κριτική ότι η τακτική της ατομικής τρομοκρατίας ήταν αδιέξοδη και τελικά επιζήμια για το εργατικό κίνημα. Αυτοί όμως οι ναρόντνικοι, σαν αληθινοί εχθροί του απολυταρχικού τσαρισμού που δεν άφηνε καμία διέξοδο διαμαρτυρίας, στοχοποιούσαν τους μισητούς και αιματοβαμμένους δήμιους του καθεστώτος, ακόμα και τον ίδιο τον τσάρο, πληρώνοντας συχνά το μεγαλύτερο τίμημα για τις πράξεις τους. Αυτή η ατομική τρομοκρατία ήταν, με λίγα λόγια, μια μορφή του τότε ακόμα ανώριμου και άγουρου δημοκρατικού αντιτσαρικού κινήματος. Οι ναρόντνικοι ήταν αντιτσαρικοί και άρα τελικά με τους μαρξιστές ήταν στο ίδιο στρατόπεδο στα μεγάλα ζητήματα αστοδημοκρατικών αρχών. Ο Κουφοντίνας είναι τσαρικός και άρα βρίσκεται στο απέναντι στρατόπεδο και από τους μαρξιστές και από τους ναρόντνικους.
Η αληθινή στόχευση: απελευθέρωση του Κουφοντίνα και στάχτη στα μάτια των ΗΠΑ
Αν, λοιπόν, ο Μητσοτάκης ήθελε τόσο πολύ να μεταφέρει τον Κουφοντίνα στο αυστηρό καθεστώς του Δομοκού, μπορούσε να το κάνει με τον εξής πολύ απλό τρόπο: να μην βάλει στο νόμο που ψήφισε το Δεκέμβρη την πρόταση που λέει ότι ο κρατούμενος που πρέπει να φύγει από τις αγροτικές φυλακές, οφείλει να γυρίσει στις φυλακές στις οποίες ήταν πρωτύτερα, δηλαδή στον Κορυδαλλό! Ο νόμος της ΝΔ είναι πραγματικά φωτογραφικός για τον Κουφοντίνα, αλλά φωτογραφικός υπέρ του. Ο αληθινός σκοπός αυτού του νόμου είναι ο Κουφοντίνας να βρεθεί λίγο πριν την αίτηση αποφυλάκισης του, την οποία έχει δικαίωμα να κάνει τον φετινό Ιούλη, στον Κορυδαλλό, δηλαδή ακριβώς στη φυλακή που τόσο πολύ θέλει να βρίσκεται, ώστε να κάνει γι’ αυτό το σκοπό απεργία πείνας. Κάτω δηλαδή από την επιφάνεια ενός νόμου που δείχνει ότι ο Μητσοτάκης είναι σκληρός απέναντι στη “17Ν” (αφού τον μεταφέρει από αγροτική σε κανονική φυλακή), οπότε εξυπηρετικός προς τους Αμερικάνους που θέλουν τη μόνιμη φυλάκισή του ντε φάκτο πια αρχηγού της “17Ν”, κρύβεται ο αληθινός νόμος του Μητσοτάκη που τον επικαλείται σήμερα το κίνημα συμπαράστασης στη “17Ν” σαν να ειναι το ίδιο το σύνταγμα της χώρας.
Για να πείσει ακόμα περισσότερο ο Μητσοτάκης τους Αμερικάνους ότι είναι αμείλικτος με τη “17Ν”, έβαλε τη μάλλον ανυποψίαστη Νικολάου να παραβιάσει τον ίδιο του το νόμο με διάτρητα προσχήματα. Μάλιστα για να τον βοηθήσουν να φανεί αμείλικτος, οι επικεφαλής του ευρύτερου κινήματος συμπαράστασης δεν οργάνωσαν ποτέ μια μεγάλη διαδήλωση υπέρ του αιτήματός τους. Ένα κίνημα που με τον ένα ή τον άλλον τρόπο έχει τη στήριξη των κομμάτων που πήραν 40% στις εκλογές, ολόκληρης της εξωκοινοβουλευτικής “αριστεράς” και, κυρίως, σχεδόν ολόκληρου του αναρχισμού (ειδικά ο τελευταίος δεν έχει πρόβλημα να εκτεθεί πολιτικά συμμετέχοντας σε μια τέτοια διαδήλωση), θα μπορούσε εύκολα να οργανώσει μια διαδήλωση 500 ανθρώπων υπέρ του Κουφοντίνα. Κι όμως, οι συγκεντρώσεις των συμπαραστατών ήταν τουλάχιστον ως τα σήμερα 40 άνθρωποι που εύκολα καθημερινά διέλυε η και συνελάμβανε μαζικά η αστυνομία του αμείλικτου. Στο βάθος αυτό που δεν θέλει το ρωσόφιλο καθεστωτικό μπλοκ με μια κάπως μαζική διαδήλωση είναι να ανησυχήσουν στ’ αλήθεια οι αμερικάνοι, γιατί αυτή δεν θα είναι διαδήλωση φιλανθρώπων δημοκρατών αλλά διαδήλωση που θα συμφωνεί με τον Κουφοντίνα “επαναστάτη” ότι τα θύματα, ιδιαίτερα τα στελέχη του αμερικάνικου κράτους, αξίζανε το τέλος τους.
Έτσι ο Μητσοτάκης μπορεί να εμφανιστεί στους Αμερικάνους και να τους πει: “Κύριοι, είμαι ο καλύτερός σας φίλος και έκανα τα αδύνατα δυνατά. Ψήφισα νόμο ειδικά για να φύγει ο αρχιτρομοκράτης από την άνετη διαβίωση των αγροτικών φυλακών. Παραβίασα ακόμα και το νόμο του κόμματός μου προκειμένου να τον πάω στη πιο σκληρή φυλακή. Εξαφάνισα το κίνημα των συμπαραστατών από το δρόμο. Όμως αν μου πεθάνει οι φίλοι του θα αποκτήσουν έναν μάρτυρα, πόσο μάλλον που η αριστερή αντιπολίτευση, ακόμα και το φιλικό μου “ΚΚΕ”, ζήτησε να εφαρμόσω έναν νόμο με τυπολατρικό τρόπο, και έτσι κινδυνεύω από πολιτική αστάθεια και ένα νέο μεγάλο κύμα τρομοκρατίας. Καλύτερα να του δώσω αυτό το μικρό αίτημα για να σώσουμε τα πολλά”.
Πιστεύουμε ότι όλη αυτή η καθεστωτική μεθόδευση γίνεται επειδή στις φυλακές Κορυδαλλού ο Κουφοντίνας έχει πολύ περισσότερες πιθανότητες να βρει πιο ευνοϊκές συνθήκες για να πετύχει την αποφυλάκισή του, για την οποία θα έχει δικαίωμα να ξεκινήσει, όπως είπαμε παραπάνω, να κάνει αιτήσεις το ερχόμενο καλοκαίρι. Για τις αποφυλακίσεις γνωμοδοτεί το συμβούλιο φυλακών και αποφασίζει το αρμόδιο κρατικό όργανο, που είναι το συμβούλιο πλημμελειοδικών της πόλης στην οποία βρίσκεται η φυλακή, εν προκειμένω της Αθήνας. Και τα δύο αυτά όργανα έχουν αποδείξει ότι στην Αθήνα δεν υπήρξαν εχθρικά προς τον Κουφοντίνα, επιτρέποντάς του όλες τις πολυήμερες άδειες εξόδου που ζήτησε από το συμβούλιο των φυλακών και χωρίς να προβάλει κάποιο βέτο το συμβούλιο πλημμελειοδικών αξιοποιώντας κάποιον διαφωνούντα στο πρώτο όργανο. Αντίθετα το συμβούλιο φυλακών του Βόλου, που αρχικά του έδωσε τρεις άδειες, κάποια στιγμή εξαιτίας της διαφωνίας ενός μέλους του που προσέφυγε στο πλημμελειοδικείο Βόλου, το τελευταίο αποφάσισε, και μάλιστα με ιδιαίτερη επιμονή παρά τις καταγγελίες της αντιπολίτευσης, να τις σταματήσει εντελώς. Το είδος των φυλακών του Δομοκού (υψίστης ασφαλείας) δεν δείχνει ότι το αντίστοιχο συμβούλιο φυλακών και η προϊσταμένη δικαστική αρχή του (της Λαμίας) θα συμπεριφερθούν διαφορετικά στον Κουφοντίνα από τον τρόπο που συμπεριφέρθηκε ο Βόλος.
Έρχονται αληθινά μεγάλες, βίαιες επαναστάσεις
Βάλαμε αυτά τα ζητήματα αρχής, όχι επειδή θεωρούμε ότι μπροστά μας ανοίγεται ένας ειρηνικός δρόμος για να ξεφορτωθούμε τα καινούρια -και αν μπορούμε όλα- τα τέρατα που έχει γεννήσει το σύστημα του ιμπεριαλισμού. Πιστεύουμε ότι μπροστά μας έχουμε μεγάλα, βίαια γεγονότα, πολέμους και νέες ακόμα μαζικότερες και βαθύτερες προλεταριακές επαναστάσεις. Αυτό, όχι επειδή έτσι διαβάσαμε στα μαρξιστικά βιβλία, πως δηλαδή οι παγκόσμιοι πόλεμοι και οι προλεταριακές επαναστάσεις είναι αναπόφευκτες στην εποχή του ιμπεριαλισμού, αλλά επειδή βλέπουμε πώς η σημερινή εξέλιξη μας οδηγεί βήμα-βήμα προς τα εκεί. Οι πόλεμοι προκαλούνται νομοτελειακά από την ανισόμετρη ανάπτυξη του καπιταλισμού. Αυτό σημαίνει ότι οι καπιταλιστές που σήμερα είναι ισχυροί αύριο θα πέσουν και αυτοί που είναι ανίσχυροι αύριο θα ανέβουν. Αυτοί που ανεβαίνουν αλλά δεν έχουν φτάσει ακόμα στο ύψος των παλιών ακόμα κυρίαρχων οικονομικά ιμπεριαλιστών θέλουν τον πόλεμο επειδή θέλουν μια καινούρια μοιρασιά που θα αντιστοιχεί στη νέα αυξημένη τους ισχύ. Σήμερα στη θέση του ισχυρού που πέφτει βρίσκονται οι ΗΠΑ, πράγμα που είναι καθολικά αποδεκτό μετά τα γεγονότα στο καπιτώλιο, ενώ στη θέση αυτών που ανεβαίνουν και θέλουν τον πόλεμο είναι ο ρωσοκινέζικος χιτλερικός άξονας. Αυτοί για να επιβληθούν θα πρέπει να πούνε όλο και μεγαλύτερα ψέμματα, να ασκήσουν όλο και μεγαλύτερη βία, και γι’ αυτό να διαψεύσουν στη συνέχεια όλο και περισσότερες ελπίδες, που σημαίνει να αποκαλύπτουν όλο και πιο πολύ το πραγματικό τους πρόσωπο και έτσι να γίνουν μισητοί και ανυπόφοροι στους λαούς. Αυτό το ρεύμα φτιάχνεται ήδη γιατί αυτή τους η βία ασκείται ήδη. Τα κόμματά τους αποκαλύπτονται κάθε μέρα σαν κόμματα Κουφοντίνων και Κιμούληδων, τραμπούκων και καταπιεστών, και αυτό ξυπνάει και θα συνεχίσει να ξυπνάει την πολιτική συνείδηση χιλιάδων και εκατομμυρίων ανθρώπων.
Πιστεύουμε ότι αυτά είναι τα ζητήματα αρχής που πρέπει να ξεκαθαρίσουν οι αληθινά προοδευτικοί άνθρωποι, οι καλοί άνθρωποι αυτής της χώρας και του κόσμου, οι αριστεροί και οι δημοκράτες, και κυρίως οι πραγματικοί επαναστάτες για να μπορέσουν να συγκρουστούν με τα τέρατα και να τα νικήσουν για να απαλλαγούν από αυτά. Σε αυτούς απευθυνόμαστε και τους λέμε: ο Κουφοντίνας και οι υποστηρικτές του δεν είναι μέρη των επαναστάσεων που έρχονται. Είναι μέρη του πολέμου που ήδη ετοιμάζουν και ήδη διενεργούν σε χαμηλή ακόμα κλίμακα οι καινούριοι Χίτλερ. Είναι αυτοί που θα πνίξουν στο αίμα τους λαούς όταν εξεγερθούν εναντίον τους, όπως κάνανε οι Ρώσοι φασίστες στη Συρία και την Τσετσενία, θα τους ρίξουν στην πείνα και τη δουλοκτησία όπως κάνανε οι Κινέζοι φασίστες στα εκατομμύρια των Κινέζων εργατών αλλά και εκείνα των εθνοτήτων που υποδούλωσαν μέσα στην ίδια τους τη χώρα. Η αληθινή συνεισφορά της “17Ν” στην επανάσταση θα είναι ότι όντας στο ίδιο μέτωπο με τους παραπάνω θα την επιταχύνει για να ξεσπάσει εναντίον τους και, βέβαια, εναντίον και της ίδιας.
Ο Μαρξ λέει στη "Γερμανική ιδεολογία": "Τόσο για την παραγωγή σε μαζική κλίμακα αυτής της κομμουνιστικής συνείδησης, όσο και για την επιτυχία αυτής της υπόθεσης, είναι αναγκαία η αλλαγή των ανθρώπων σε μαζική κλίμακα, μια αλλαγή που μπορεί να γίνει μονάχα με ένα πρακτικό κίνημα, με μιαν επανάσταση. Αυτή η επανάσταση είναι επομένως αναγκαία, όχι μόνο επειδή η κυρίαρχη τάξη δεν μπορεί να ανατραπεί με κανένα άλλο τρόπο, αλλά επίσης επειδή η τάξη που την ανατρέπει μόνο σε μιαν επανάσταση μπορεί να πετύχει να απαλλαγεί από τον προαιώνιο 'κόπρο του Αυγείου' και να γίνει ικανή να θεμελιώσει εξ' αρχής την κοινωνία".
Η επανάσταση δεν είναι μόνο για να κάμψει την αντίσταση αυτού που ανατρέπεται, αλλά και για να διαπαιδαγωγήσει αυτόν που την κάνει ώστε να ξεφορτωθεί τον "κόπρο του Αυγεία", δηλαδή όλες τις απανθρωπιές της παλιάς κοινωνίας. Γι' αυτό το κίνημα του κομμουνισμού πρέπει να διαπαιδαγωγεί πρώτα απ' όλα τα μέλη του, και μετά ολόκληρο το λαό καθοδηγώντας την πάλη του, στην εντιμότητα και τον πιο βαθύ δημοκρατισμό. Γι' αυτό δε γίνεται να εκπαιδεύει διπρόσωπους τραμπούκους, δολοφόνους, σαδιστές και βασανιστές. Ο σοσιαλφασισμός δικαιολογεί όλες τις παλιανθρωπιές του με το να τις κρύβει πίσω από το μεγάλο ιδανικό του κομμουνισμού, όπως οι χριστιανοί κρύβουν τις δικές τους πίσω από την εικόνα του "πανάγαθου Ιησού" λέγοντας ότιτάχα αν υπομένουμε όλη την τερατωδία τους, στο τέλος της μας περιμένει μια υπέροχη κοινωνία". Εμείς τους λέμε: ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα, το τι ανθρώπους φτιάχνεις από σήμερα κιόλας αποδεικνύει τι προετοιμάζεις για ολόκληρη την κοινωνία.