ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ Η. ΖΑΦΕΙΡΟΠΟΥΛΟΥ ΓΡΑΜΜΑΤΕΑ ΚΕ ΟΑΚΚΕ ΣΤΗΝ EΡΤ ΣΤΙΣ 31 ΜΑΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ 2024
ΔΙΑΚΑΝΑΛΙΚΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΟΑΚΚΕ ΣΤΙΣ 26 ΜΑΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ 2024
ΝΕΑ ΑΝΑΤΟΛΗ
Νέα Ανατολή αρ.φ.559 (εδώ μπορείτε να βρείτε τα φύλλα από φ.486-Μάρτης 2013-και νεώτερα)
Που μπορείτε να βρείτε την έντυπη έκδοση της Νέας Ανατολής
Η σφοδρή επέλαση του τζιχαντικού σουνιτικού στρατού του “Ισλαμικού Κράτους στο Ιράκ και τη Συρία” (ISIS) προς την ιρακινή πρωτεύουσα όξυνε παραπέρα τις ήδη ανταγωνιστικές σχέσεις ανάμεσα στις δύο σημαντικότερες θρησκευτικές ισλαμικές κοινότητες του Ιράκ, την πλειοψηφική σιιτική και τη μειοψηφική σουνιτική (και δευτερευόντως ανάμεσα στην αραβική και την κουρδική εθνότητα).
Στο βάθος είναι κύρια οι διπλωματικοί και πολιτικο-στρατιωτικοί χειρισμοί του παγκόσμιου νεοχιτλερικού άξονα Ρωσίας-Κίνας, στον οποίο συμμετέχει στρατηγικά το Ιράν και με τον οποίο πρόθυμα συνεργάζεται προς το παρόν η αμερικανική διπλωματία, που όξυναν αυτές τις αντιθέσεις με στόχο να αλλάξουν οι γεωπολιτικές “ισορροπίες” στη Μέση Ανατολή.
Στο εσωτερικό του Ιράκ ο νεοναζιστικός άξονας - το παγκόσμιο αυτό κέντρο κάθε φασισμού στις μέρες μας - παρεμβαίνει με δύο βασικά εργαλεία που συνδέονται μεταξύ τους διαλεκτικά σε μια αδιαχώριστη ενότητα: το ένα είναι η προβοκατόρικη βία της σουνίτικης αλ-Κάιντα, που ουσιαστικά η ISIS είναι νεότερο τμήμα της, η οποία στρέφεται κυρίως ενάντια στο σιιτικό στοιχείο για να προκαλέσει σιιτικά αντίποινα σε βάρος του σουνίτικου στοιχείου. Το άλλο εργαλείο είναι η καλυμμένη φασιστική εξουσία της κυβέρνησης Μαλίκι, που παραμένει πολύτιμος σύμμαχος της Τεχεράνης και υπέρμαχος στενότερων στρατιωτικών και ενεργειακών σχέσεων με τη Μόσχα. Η κυβέρνηση Μαλίκι με πρόσχημα τη βία των τζιχαντιστών εφαρμόζει μία πολιτική άγριας περιθωριοποίησης και πογκρόμ σε βάρος του σουνιτικού πληθυσμού (διώξεις πολιτικών εκπροσώπων, φυλακίσεις χωρίς δίκη και εκτελέσεις αντιφρονούντων, οικονομική υποβάθμιση των σουνιτικών περιοχών κλπ) ο οποίος πληθυσμός είχε ιστορικά τον πρωταγωνιστικό ρόλο στη δημιουργία και στη διατήρηση της ενότητας του ιρακινού κράτους.
Και τα δύο αυτά εργαλεία του ρωσοκινεζικού άξονα θα ήταν σήμερα ανενεργά εάν η ηλίθια ιμπεριαλιστική στρατιωτική επέμβαση του Τζ Μπους, προβοκαρισμένη από τον Τζ. Τένετ αρχηγό της CIA και άνθρωπο του ρωσόφιλου Κλίντον στα 2003, δεν είχε διώξει από την εξουσία ερήμην του ιρακινού λαού τον τριτοκοσμικό δικτάτορα Σαντάμ Χουσεΐν προς όφελος τελικά της Ρωσίας και του Ιράν, όπως από τότε προειδοποιούσαμε.
Η αλληλεπίδραση των δύο αυτών πολύτιμων εργαλείων οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στο διαμελισμό του Ιράκ. Έτσι σήμερα, παρά την καταπίεση που ασκεί η ISIS στον πληθυσμό της επικράτειας που ελέγχει επιβάλλοντας πάνω τους τον ισλαμικό νόμο, λίγοι είναι οι σουνίτες εκείνοι που θα προτιμούσαν να αντισταθούν σ’ αυτή τη ναζιστικού τύπου εξουσία σε συμμαχία με την πολύ καταπιεστική γι’ αυτούς κυβέρνηση της Βαγδάτης. Άλλωστε είναι ο ίδιος ο Μαλίκι που τορπίλισε τις διακοινοτικές διαπραγματεύσεις απορρίπτοντας τη δημιουργία ενός σουνιτικού στρατού, του μόνου ίσως σήμερα που θα μπορούσε να συσπειρώσει τους σουνίτες της χώρας ενάντια στην ισλαμοφασιστική επέλαση, όπως πριν λίγα χρόνια είχε γίνει με τις ομάδες επαγρύπνησης, τις οποίες διέλυσε και τιμώρησε ο Μαλίκι με την έγκριση του Ομπάμα. Την ίδια στιγμή, μπροστά στην άτακτη υποχώρηση των τακτικών ιρακινών στρατιωτικών δυνάμεων, που προφανώς ο ίδιος με την σκανδαλώδη αδράνειά του διευκόλυνε, ο ιρακινός πρωθυπουργός κατέφυγε στη βοήθεια των διαφόρων σιιτικών πολιτοφυλακών που στηρίζονται από το καθεστώς του γειτονικού σιιτικού Ιράν κι έχουν διεισδύσει μέσα στις κρατικές δυνάμεις ασφαλείας. Αυτές προβαίνουν σε μεγάλες ωμότητες όπως ήταν π.χ. η εκτέλεση των 44 σουνιτών κρατουμένων στη Μπακούμπα πάνω στην έφοδο που έκανε το ISIS για να καταλάβει το αστυνομικό τμήμα. Στο κάλεσμα του πρωθυπουργού για εθελοντική στράτευση πρώτη ανταποκρίθηκε η πολιτοφυλακή του ισλαμοφασίστα ιρανόφιλου σιίτη κληρικού Σαντρ που μέχρι πρόσφατα εμφανιζόταν σαν πολέμιος του κόμματος του Μαλίκι. Στο μεταξύ οι Κούρδοι εθνικιστές του Μπαρζανί, άθλια και κοντόθωρα φερόμενοι, όπως κάθε εθνικιστής, άδραξαν την δήθεν ευκαιρία που παρουσιάστηκε και κατέλαβαν το Κιρκούκ πραγματοποιώντας μ’ αυτό τον τρόπο ένα βασικό μέρος από το διαμελιστικό του Ιράκ αντιδραστικό όνειρό τους για μια διευρυμένη κουρδική επικράτεια, σε σύμπλευση αυτή τη φορά με το ως χθες εχθρικό τους καθεστώς της Βαγδάτης. Λέμε αντιδραστικό αυτό το όνειρο γιατί εσωτερικά ένα κουρδικό κράτος σήμερα είναι δυνατό με εθνοκάθαρση των άλλων εθνοτήτων που ζουν στο ιρακινό Κουρδιστάν και διεθνώς είναι δυνατό μόνο με αντίστοιχη εθνοκάθαρση και διαμελισμό της Τουρκίας και της Συρίας οπότε και με την επιδιαιτητική, δηλαδή με την καταστροφική επέμβαση της Ρωσίας.
Γίνεται πλέον φανερό ότι ο ίδιος ο πρωθυπουργός του Ιράκ επιθυμεί το διαμελισμό του κράτους του υπέρ τρίτων, αφού με όσα έχει κάνει σπρώχνει τους σουνίτες στην αυτοκτονική ενότητα με την ISIS, οπότε στο λεπίδι των σιιτών, και ταυτόχρονα σπάει την ως τώρα ενότητα σουνιτών και κούρδων στέλνοντας τους τελευταίους να κυνηγάνε τη χίμαιρα του μεγάλου Κουρδιστάν. Έτσι, ο άμεσα ευνοημένος θα είναι οι σιίτες φασίστες του Ιράκ και κυρίως το γειτονικό καθεστώς των σιιτών ιρανών μουλάδων που τους προστατεύει και το οποίο έχει την ολοένα μεγαλύτερη διπλωματική στήριξη από τη Ρωσία και από τον φιλορώσο προβοκάτορα Ομπάμα*, όπως θα δούμε παρακάτω. Όμως για να πετύχει αυτό το σχέδιο θα πρέπει η ISIS να πάρει με το μέρος της τον αραβικό σουνιτισμό που ως τώρα έχει σαν κύριο εχθρό του το φιλο-ιρανικό αλαουίτικο (οι αλαουίτες είναι μια θρησκευτική σέχτα συγγενική με τους σιίτες) καθεστώς Άσαντ στη Συρία και έχει πολύ φιλικές σχέσεις με την σουνίτικη και πολύ εχθρική προς τον Άσαντ και την Αλ Κάιντα Σαουδική Αραβία. Η ISIS έχει στιγματιστεί στη Συρία γιατί δεν κάνει αντίσταση στον Άσαντ, αλλά τα βάζει με τις άλλες ισλαμικές σουνίτικες οργανώσεις που έχουν την στήριξη της Σαουδικής Αραβίας. Τέλος οι ιρακινοί σουνίτες, τη στήριξη των οποίων πάνω απ όλα θέλει η ISIS, έχουν πολύ μίσος στην Αλ Κάιντα γιατί ένας άνθρωπός της ο Ζαρκάουι, είχε ηγηθεί πριν από μερικά χρόνια μιας εκστρατείας για τη δημιουργία ενός ισλαμικού χαλιφάτου στη Μεσοποταμίας, δηλαδή την επιβολή της φασιστικής εξουσίας της Αλ Κάιντα. Στο τέλος αυτή η εκστρατεία κατέληξε να εξοντώνει τους ιρακινούς σουνίτες που της αντιστέκονταν, και αυτοί θύμωσαν τόσο πολύ ώστε έκαναν τακτική συμμαχία με τις αμερικάνικες κατοχικές δυνάμεις για να τσακίσουν τη συμμορία του Ζαρκάουι-Αλ Κάιντα. Τέλος η ISIS έπρεπε να φροντίσει να μην ανησυχήσει πολύ τις ΗΠΑ ώστε να μην υποχρεωθεί ο προβοκάτορας Ομπάμα να χτυπήσει την ISIS πρόωρα και αποφασιστικά
Για να τα πετύχει όλα αυτά η ISIS είχε φροντίσει προηγούμενα να έρθει σε φαινομενική πολιτική ρήξη με την ομπρέλα της Αλ-Κάιντα που το συντηρούσε ως τώρα, ενώ κυρίως είχε φροντίσει γι αυτή τη φαινομενική ρήξη και ο διάδοχος του Μπιν Λάντεν, αρχηγός της Αλ Κάιντα Αλ-Ζαουάχρι, εκπαιδευμένος από την KGB στο Νταγκεστάν. Αυτό το υποκείμενο δεν έχει κάνει ποτέ κάτι που δεν έχει διευκολύνει με προβοκατόρικο τρόπο τα ρώσικα σχέδια. Χάρη σε αυτήν την ξαφνική και όψιμη αποκήρυξη από την Αλ Κάιντα κατάφερε το ISIS να συσπειρώσει ένα τμήμα του διαλυμένου ιρακινού στρατού μαζί με πρώην μπααθιστές και να μπει στη Μοσούλη σαν επικεφαλής αυτού ενός σουνιτικού μετώπου. Η συγκατοίκηση με τους μπααθικούς, πέρα από κάποιες τριβές, βοήθησε παραπέρα τους ισλαμοφασίστες να αποκτήσουν ένα κάποιο έρεισμα μέσα στις σουνιτικές περιοχές. Έτσι η τοποθέτηση ενός πρώην απόστρατου ιρακινού αξιωματικού σαν κυβερνήτη της Μοσούλης και η παροχή ρεύματος σε 20ωρη βάση και όχι για 2-3 ώρες τη μέρα, όπως ίσχυε επί καθεστώτος Μαλίκι, χαιρετίστηκαν από τον ντόπιο πληθυσμό σαν μέτρα ανακουφιστικά (βλ. αλ-Ακμπάρ, 16/6).
Το Φλεβάρη λοιπόν του 2014 η Αλ-Κάιντα διέκοψε και επίσημα κάθε δεσμό της με την ISIS, που δραστηριοποιείται σε Συρία και Ιράκ έχοντας επικεφαλή της έναν τύπο ονόματι Μπαγκντάντι. Αντί αυτού το παγκόσμιο δίκτυο τζιχαντιστών προτίμησε να στηρίξει το πιο καλά πλασαρισμένο ισλαμικό “Μέτωπο αλ-Νούσρα”, που πολεμά το καθεστώς Άσαντ μαζί με άλλες δυνάμεις της συριακής αντιπολίτευσης εμφανιζόμενο σαν πιο πλατύ και μετριοπαθές αλλά και λιγότερο έτοιμο για εξουσία από το ISIS. Ο βασικός λόγος που προβλήθηκε για να δικαιολογήσει τη ρήξη ISIS-Νούσρα ήταν η άρνηση της δεύτερης να απορροφηθεί από το πρώτο. Σύμφωνα με την Αλ Ακμπάρ της 4/2: “Στην πραγματικότητα, όλες οι ενδείξεις οδηγούν στο συμπέρασμα ότι ο ηγέτης του Μετώπου αλ-Νούσρα, Αμπού Μοχάμεντ αλ-Γκολάνι, στασίασε ενάντια στον Μπαγκντάντι, τον άνθρωπο που είχε αρχικά στείλει τον Γκολάνι στη Συρία. Αυτή δεν είναι η πρώτη φορά που η αλ-Κάιντα αποκηρύσσει το ISIS, αλλά αυτό τα επεισόδιο δείχνει το βάθος της διαφωνίας τους. Το Νοέμβρη του 2013, ο Αϊμάν αλ-Ζαουαχίρι, η πιο διακεκριμένη μορφή στο παγκόσμιο κίνημα της τζιχάντ, απαίτησε τη διάλυση της ISIS, και ανακήρυξε το αντίπαλο της ISIS Μέτωπο αλ-Νούσρα σαν το επίσημο παρακλάδι της αλ-Κάιντα στη Συρία. (σ.σ. Αυτό βέβαια δεν τον εμπόδισε το Μάη να απαγορέψει στο Νούσρα να επιτίθεται στο ISIS). Λίγο αργότερα, το Μέτωπο αλ-Νούσρα πήρε μέρος σε κάποιες μάχες μαζί με το υποστηριζόμενο από τη Σαουδική Αραβία Ισλαμικό Μέτωπο ενάντια στην ISIS”.
Το ότι η Αλ -Κάιντα ανακήρυξε την Αλ Νούσρα σαν τον αληθινό εκπρόσωπό της στη Συρία έχει διπλή προβοκατόρικη λειτουργία καθώς όχι μόνο αποενοχοποιεί στα μάτια των σουνιτών εθνικιστών την ISIS αλλά ενοχοποιεί τη Σαουδική Αραβία στα μάτια και των σουνιτών και κυρίως των Δυτικών. Η Σ. Αραβία πριν από λίγους μήνες ανακήρυξε την φιλο-Άσαντ και φιλο-Αλ Κάιντα ISIS σαν κύριο εσωτερικό εχθρό του Ισλαμικού Μετώπου που η ίδια ίδρυσε και που έγινε η κύρια αντι-Άσαντ ένοπλη δύναμη στη Σύρια. Μόλις όμως σχηματίστηκε αυτό το μέτωπο η Αλ-Νούσρα αντί να παραταχθεί ενάντια στην Σαουδική Αραβία, πήγε κοντά στο Ισλαμικό Μέτωπο και στη Σαουδική Αραβία, παίζοντας ωστόσο ένα διφορούμενο, κεντρίστικο παιχνίδι με την ISIS . H Σαουδική Αραβία αντί να χτυπήσει και την Αλ-Νούσρα θεώρησε καλό να συνεργαστεί μαζί της ενάντια στην ISIS. Σύντομα θα πληρώσει αυτόν τον οπορτουνισμό κατηγορούμενη για συνεργασία με την Αλ-Κάιντα, που σημαίνει ότι θα δίνει στην ηγεσία Ομπάμα ένα ακόμα πρόσχημα να την παραμερίζει υπέρ του Ιράν.
Υπό την προεδρία του Ομπάμα στις ΗΠΑ - του δεύτερου μετά τον Κλίντον ρωσόφιλου προέδρου μιας υπερδύναμης σε πτώση που είναι ολοένα και πιο υφεσιακή απέναντι στους ρώσους ανταγωνιστές της - και του Ρουχανί στο Ιράν οι δύο χώρες έχουν αναθερμάνει τις διπλωματικές τους σχέσεις (ιδιαίτερα με αφορμή το θέμα του ιρανικού πυρηνικού προγράμματος) πετυχαίνοντας την πρώτη μετά από 34 χρόνια επίσημη μεταξύ τους συμφωνία. Σήμερα, και οι δύο χώρες συνδράμουν στρατιωτικά τον Μαλίκι προκειμένου να κερδίσει τον πόλεμο με το ISIS. Το μεν Ιράν έχει αποστείλει μονάδες των “φρουρών της επανάστασης” μαζί με τρία τάγματα της επίλεκτης δύναμης Κουντς για να αναλάβουν επιχειρήσεις κατά των ανταρτών. Οι δε ΗΠΑ αποφάσισαν να στείλουν στρατιωτικούς συμβούλους ενώ ήδη παρέχουν αναγνωριστική υποστήριξη στην κυβέρνηση της Βαγδάτης. Η συνεργασία των δύο κρατών στο Ιράκ δε μπορεί παρά να επηρεάσει τη σχέση τους πάνω σε άλλα παγκόσμια ζητήματα και περιφερειακές κρίσεις. Η απειλή των τζιχανιστών έδωσε επίσης την ευκαιρία στο φιλορώσο Κάμερον να προαναγγείλει την αναθέρμανση των βρετανο-ιρανικών διπλωματικών σχέσεων ξεκινώντας απ’ την επαναλειτουργία της βρετανικής πρεσβείας στην Τεχεράνη.
Με άλλα λόγια η κρίση στο Ιράκ συνετέλεσε στο να βγει το Ιράν από τη διπλωματική του απομόνωση, κυρίως από τη Δύση, και να έρθει σε πολύ δυσχερή θέση η αντίπαλός του, Σαουδική Αραβία.
Αυτό που πάντα φοβόταν η Σαουδική Αραβία ήταν η εξάπλωση της ιρανικής πολιτικής επιρροής στην περιοχή. Οι εξελίξεις σε Συρία, Ιράκ και αλλού θα μπορούσαν πράγματι να δημιουργήσουν ένα μεσανατολικό “σιιτικό τόξο” υπό την πολιτική ηγεσία της ισλαμοφασιστικής Τεχεράνης και στο βάθος της πουτινικής Ρωσίας, που παριστάνει τον φίλο και της Σ. Αραβίας παίζοντας το γνωστό κεντρίστικο παιχνίδι τη. Η συνεργασία με την Αλ Νούσρα στη Συρία και η χρηματοδότηση του ISIS από ορισμένους πλούσιους Σαουδάραβες και ανεξάρτητα σαουδαραβικά ιδρύματα έδωσε την ευκαιρία στον Μαλίκι να κατηγορήσει το Ριάντ για υπόθαλψη της τρομοκρατίας και για γενοκτονία σε βάρος του λαού του. Το φιλορώσικο Κατάρ, που κι αυτό σε ένα βαθμό υποστηρίζει τους σουνίτες στη Συρία, για να μην τους αφήσει στα χέρια αποκλειστικά της Σ. Αραβίας έχει στραφεί και αυτό ενάντια στη Σ. Αραβία καθώς υποστηρίζει τους αδελφούς μουσουλμάνους που η Σ. Αραβία θεωρεί ως το μεγαλύτερο εχθρό της και γι αυτό υποστηρίζει την φιλορώσικη φασιστική δικτατορία Σίσι της Αιγύπτου. Στην ουσία η Σ. Αραβία μαζί με τα φιλικά της Αραβικά Εμιράτα είναι άσχημα απομονωμένη. Αν κάποια στιγμή η Αίγυπτος συμμαχήσει με το Ιράν ενάντια στη Σ. Αραβία ο Κόλπος των πετρελαίων θα περάσει στα χέρια του νεοναζιστικού άξονα, πράγμα τραγικό για την Ευρώπη και την Ιαπωνία. Και δυστυχώς, όπως γίνεται πάντοτε με τους περίτεχνους σχεδιασμούς της ρωσικής σοσιαλ-ιμπεριαλιστικής διπλωματίας και των συμμάχων της, οι μαζικές σφαγές αμάχων, οι διαμελισμοί εθνικών κρατών, η αποκτήνωση, ο τρόμος και ο όλεθρος που προκαλούν όλα αυτά στους λαούς θεωρούνται από τους δυτικούς χοντρόπετσους ιμπεριαλιστές παράπλευρες απώλειες.