Χαλκοκονδύλη 35, τηλ-φαξ: 2105232553 email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

 

Ο Ζα­χα­ριά­δης αρ­χι­κά ε­μπο­δί­στη­κε με φα­σι­στι­κή βί­α να συμ­με­τέ­χει στην πο­λι­τι­κή ζω­ή του κόμ­μα­τός του του ΚΚΕ και στη συ­νέ­χεια το ί­διο το κόμμα του δια­λύ­θη­κε με φα­σι­στι­κές διώ­ξεις των συ­νε­πέ­στε­ρων  ε­πα­να­στα­τι­κών στοι­χεί­ων του, που ή­ταν πρό­σφυ­γες στην ΕΣ­ΣΔ μα­χη­τές του ΔΣΕ. Αυ­τά έ­γι­ναν με τις πιο ύ­που­λες, πρω­το­φα­νείς, πα­ρά­νο­μες και πρα­ξι­κο­πη­μα­τι­κές δια­δι­κασί­ες που μό­νο έ­μπει­ροι προ­δό­τες διε­θνούς ε­πι­πέ­δου μπο­ρού­σαν να ορ­γα­νώσουν. Τέ­τοιοι ή­ταν οι σφε­τε­ρι­στές της η­γε­σί­ας του λε­νι­νιστι­κού και σταλι­νι­κού ως τό­τε ΚΚΣΕ, οι προ­δό­τες του ρώ­σι­κου και του πα­γκό­σμιου προ­λε­ταριά­του Σου­σλόφ και Χρου­στσόφ. Στη συ­νέ­χεια αυ­τοί χρη­σι­μο­ποί­η­σαν κά­ποια σι­χα­με­ρά τσι­ρά­κια τους μέ­σα στο ως τό­τε ε­πα­να­στα­τι­κό ζα­χα­ρια­δι­κό ΚΚΕ τους Κο­λι­γιάν­νη, Παρ­τσα­λί­δη κλπ για να φτιά­ξουν έ­να άλ­λο ΚΚΕ, έ­να ο­μοί­ω­μα του πραγ­μα­τι­κού ΚΚΕ και έ­τσι να ε­ξα­πα­τή­σουν τους έλ­λη­νες κομ­μου­νι­στές. Αργό­τε­ρα η­γέ­τες αυ­τού του ψεύ­τι­κου ΚΚΕ έ­γι­ναν άλ­λοι προ­δό­τες και τσι­ρά­κια των σο­βιε­τι­κών ψευ­το­κομ­μου­νι­στών ό­πως ο Φλω­ρά­κης και με­τά α­πό αυ­τόν η Πα­πα­ρή­γα.  Ο Ν. Ζα­χα­ριά­δης έ­γι­νε αιχ­μά­λω­τος στη Ρω­σί­α των σο­βιε­τι­κών και στάλ­θη­κε σε ε­ξο­ρί­α στην πό­λη Μπο­ρο­βί­τσι α­πό το 1956 ως το 1962. Ε­κεί εί­χε κά­ποιο δι­καί­ω­μα ε­πι­κοι­νω­νί­ας με τον έ­ξω κό­σμο και το α­ξιο­ποί­η­σε για να ζη­τή­σει και α­πό τη ρώ­σι­κη και την ελλη­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση να γυ­ρί­σει στην Ελ­λά­δα και να δι­κα­στεί. Η κυ­βέρ­νη­ση Κα­ρα­μαν­λή  και οι έλ­λη­νες ψευ­το­κομ­μου­νι­στές το αρ­νή­θη­καν. Το δε ΚΚΣΕ θύ­μω­σε και φο­βή­θη­κε τό­σο πο­λύ ώ­στε έ­στει­λε τον Ν. Ζα­χα­ριά­δη σε μια α­πάν­θρω­πη ε­ξο­ρί­α στους πά­γους της Σι­βη­ρί­ας, στο Σουργκούτ και τον κρά­τη­σαν ε­κεί σε α­πο­μό­νω­ση και φρου­ρού­με­νο διαρ­κώς α­πό τις δυ­νά­μεις α­σφα­λεί­ας με προ­βο­λείς έ­ξω α­πό την κά­μα­ρά του ώ­στε πο­τέ να μην απο­δρά­σει και σε κα­νέ­ναν έ­μπει­στο σύ­ντρο­φό του ή δη­μο­σιο­γρά­φο να μη μι­λήσει. Ε­κεί τον κρά­τη­σαν ε­πί 11 ο­λό­κληρα χρό­νια ώ­σπου τον κρέ­μα­σαν στα 1973 στο δω­μά­τιο του 3 μι­ση μή­νες πριν το Πο­λυ­τε­χνεί­ο.   Αρ­χι­κά οι αρ­χές εί­παν ε­πίση­μα ό­τι πέ­θα­νε  α­πό καρ­διά. Με­τά α­πό 18 χρό­νια μί­λη­σαν κά­ποι ρω­σοι μάρ­τυ­ρες που εί­παν για την κρε­μά­λα και με­τά άλ­λα­ξε η ε­πί­ση­μη εκ­δο­χή και έ­γινε ό­τι ο Ζα­χα­ριά­δης κρε­μά­στη­κε μό­νος του. Δη­λα­δή λέ­νε ό­τι έ­νας τέ­τοιος ή­ρω­ας αφού ά­ντε­ξε στο μαρ­τύ­ριο της μο­να­ξιάς ε­πί 11 χρό­νια κα­τά σύ­μπτω­ση αυ­το­κτό­νησε λί­γο με­τά την ε­ξέ­γερ­ση της Νο­μι­κής κα­τά της Χού­ντας και 3 μι­ση μή­νες πριν α­πό το Πο­λυ­τε­χνεί­ο. Αυ­τό λέ­ει και τώ­ρα το ψευ­τοΚ­ΚΕ που τώ­ρα πα­ρι­στάνει ό­τι τι­μά και α­πο­κα­θι­στά το Ζα­χα­ριά­δη. Οι ψεύ­τι­κοι αυ­τοί φί­λοι η κα­λύ­τερα οι η­θι­κοί συ­ναυ­τουρ­γοί της δο­λο­φο­νί­ας πά­νε τώ­ρα στα μνη­μό­συ­να του Ζαχα­ριά­δη. Ό­μως τους προ­δί­νει το ό­τι «ξέ­χα­σαν» να πά­νε  στην κη­δεί­α του το  1973 και πο­τέ ως τώ­ρα ού­τε τώ­ρα δεν ζη­τά­νε α­πό τη ρώ­σι­κη κυ­βέρ­νη­ση να α­νοί­ξουν τα αρ­χεί­α του ΚΚΣΕ και της Κα­γκε­μπε και να φέ­ρουν  στο φως τι λέ­νε γι αυ­τήν την ε­ξο­ρί­α, την φυ­λά­κι­στη την α­πο­μό­νω­ση, το θά­να­το του αρ­χη­γού ε­νός ελ­ληνι­κού πο­λι­τι­κού κόμ­μα­τος του πιο έν­δο­ξου και η­ρω­ι­κού α­πό κά­θε άλ­λο στη χώ­ρα τους.  Αυ­τό το α­παι­τού­με ε­μείς οι έλ­λη­νες κομ­μου­νι­στές και δεν θα αρ­γή­σει πο­λύ η στιγ­μή που θα το α­παι­τεί ό­λη η Ελ­λά­δα.

Για­τί δεν πρό­κει­ται μό­νο για το θά­να­το του Ζα­χα­ριά­δη.Εί­ναι η ε­ξόντω­ση του πιο φω­τει­νού κόμ­μα­τος αυ­τής της χώ­ρας και α­κό­μα πε­ρισ­σό­τε­ρο είναι η πε­ρί­πτω­ση ό­που αυ­τοί που σκό­τω­σαν αυ­τό το κόμ­μα ντύ­θη­καν τη φο­ρε­σιά του σκο­τω­μέ­νου που α­ντί για φως σκορ­πά­ει το από­λυ­το σκο­τά­δι και με­τατρέ­πει σε δη­λη­τή­ριο κά­θε θρε­πτι­κό χυ­μό αυ­τού του κόμ­μα­τος και δια­στρέφει ο­ποια κα­λή ψυ­χή το πλη­σιά­ζει. Τον Ζα­χα­ριά­δη τον φυ­λά­κι­σαν και τον σκότω­σαν για να δια­λύ­σουν αρ­χι­κά το α­λη­θι­νό ΚΚΕ με τα πο­γκρόμ ε­να­ντί­ον των καλύ­τε­ρων με­λών και στε­λε­χών του, με τις φυ­λα­κές και τις ε­ξο­ρί­ες στην πα­γωμέ­νη Σι­βη­ρί­α, με τη στέ­ρη­ση της δου­λειάς και των ό­ρων ε­πι­βί­ω­σης τους, με την συ­ναλ­λα­γή τη δια­φθο­ρά και την α­φαί­ρε­ση και των πιο στοι­χειω­δών αν­θρωπί­νων δι­καιω­μά­των τους. Έ­φερ­ναν αυ­τά τα τέ­ρα­τα στο ση­μεί­ο πε­ρή­φα­νους μα­χητές και στε­λέ­χη του ΔΣΕ να τους ζη­τούν την ο­ποια­δή­πο­τε δου­λειά για να τα­ΐ­σουν τα πει­να­σμέ­να τους παι­διά.

 

 Το ε­πα­να­στα­τι­κό ΚΚΕ ή­ταν το έ­μπει­ρο και δο­κι­μα­σμέ­νο κόμ­μα του αντι­φα­σι­στι­κού α­γώ­να και της προ­λε­τα­ρια­κής ε­πα­νά­στα­σης, το μο­να­δι­κό κόμμα στον κό­σμο α­κό­μα και πριν το ΚΚ Κί­νας που με τον η­γέ­τη του τον Ν. Ζα­χα­ριάδη α­ντι­στά­θη­κε στο χρου­τσω­φι­κό α­ντι­στα­λι­νι­κό πρα­ξι­κό­πη­μα του 1956 και γι’ αυ­τό δεν ή­ταν εύ­κο­λο να το ε­λέγ­ξουν οι σο­σια­λι­μπε­ρια­λι­στές και τα τσιρά­κια τους. Δεν ή­ταν εύ­κο­λο να τσα­κί­σουν την ε­πα­να­στα­τι­κό­τη­τα, την μαρ­ξιστι­κή-λε­νι­νι­στι­κή του ι­δε­ο­λο­γί­α τις αρ­χές του, την πο­λι­τι­κή και την κομμα­τι­κό­τη­τά του, που κα­τα­χτή­θη­καν στους η­ρω­ι­κούς τα­ξι­κούς α­γώ­νες ως τα 1940 με­τά στον με­γά­λο α­ντι­φα­σι­στι­κό έ­νο­πλο α­γώ­να 1940-44 και στη συ­νέ­χεια  στην έ­νοπλη ε­πα­να­στα­τι­κή πά­λη για την ε­θνι­κή α­νε­ξαρ­τη­σί­α και την λα­ϊ­κή δη­μο­κρατί­α α­νά­μεσα στα 1945-1949. Αυ­τό το κόμ­μα δεν μπό­ρε­σε πο­τέ ο σο­σια­λι­μπε­ρια­λι­σμός να το με­τα­τρέ­ψει ει­ρη­νι­κά σε έ­να κόμ­μα σο­σιαλ­φα­σι­στι­κό, πρα­χτο­ρεί­ο της ρώ­σι­κης υ­περ­δύ­να­μης ή α­κό­μα να με­τα­τρέ­ψει σε έ­να α­στι­κό σο­σιαλ­δη­μο­κρατι­κό κόμ­μα ευ­ρω­κομ­μου­νι­στι­κού τύ­που και να το στρέ­ψει με ο­ποιον­δή­ποτε τρό­πο ε­νά­ντια στην ε­πα­νά­στα­ση στην ερ­γα­τι­κή τά­ξη και στο λα­ό. Γι’ αυ­τό και το σκό­τω­σαν, το δο­λο­φό­νη­σαν το διέ­λυ­σαν πρα­κτι­κά δια­γρά­φο­ντας την πλειο­ψη­φί­α των με­λών του, α­φού δεν μπό­ρε­σαν να το ε­λέγ­ξουν. Το σο­σιαλ­φα­σι­στι­κό πρα­κτο­ρεί­ο που κα­τα­σκεύ­α­σαν στη θέ­ση του, που φέρ­νει μέ­χρι σή­με­ρα το ό­νο­μα του ε­πα­να­στα­τι­κού ΚΚΕ, εί­ναι η πλή­ρης άρ­νη­σή του. Αυ­τό εί­ναι το κόμμα της άρ­νη­σης της ε­πα­νά­στα­σης, της άρ­νη­σης της ερ­γα­τι­κής τά­ξης και της άρνη­σης του λα­ού. 

Το ψευ­τοΚ­ΚΕ εί­ναι το κόμ­μα που ταυτί­ζε­ται σή­με­ρα στρα­τη­γι­κά με τους κλα­σι­κούς φα­σί­στες στην κοι­νή α­ντι­δυ­τι­κή και φι­λο­ρώ­σι­κη γραμ­μή και συ­γκρο­τεί μ’αυ­τούς στην πρά­ξη το φαιο­κόκ­κι­νο μέ­τω­πο. Αυ­τό η στρατη­γι­κή συ­νερ­γα­σί­α ση­μα­το­δο­τή­θη­κε στην οι­κου­με­νι­κή  89 ό­ταν το ψευ­τοΚ­ΚΕ μαζί με το  ΠΑ­ΣΟΚ του Α. Πα­παν­δρέ­ου και τη ΝΔ του Κα­ρα­μαν­λή έ­κα­ψαν στις υ­ψι­καμί­νους τους φα­κέ­λους της α­σφά­λειας για να ε­ξα­φα­νί­σουν τις ι­στο­ρι­κές ευθύ­νες του φα­σι­σμού αλ­λά και τις προ­δο­σί­ες των ψευ­το­α­ρι­στε­ρών. Αυ­τό το τρο­μα­κτι­κό έ­γκλη­μα ε­νά­ντια στην ι­στο­ρί­α του λα­ού και της χώρας την έ­κανε το ψευ­τοΚ­ΚΕ για να μπο­ρεί να ε­νω­θεί για πά­ντα με τους πα­λιούς φαιούς φασί­στες για να φέ­ρουν α­πό κοι­νού μια μέ­ρα τη νε­ο­τσα­ρι­κή δι­κτα­το­ρί­α στην Ελλά­δα. Έ­τσι οι δο­λο­φό­νοι του ΚΚΕ ε­ξα­φά­νι­σαν τις α­πο­δεί­ξεις κά­θε προ­δο­σί­ας και κά­λυ­ψαν κά­θε προ­δό­τη ε­θνι­κό ή τα­ξι­κό. 

Για τον ί­διο λό­γο ο  φά­κε­λος Ζα­χα­ριά­δη φυ­λάσ­σε­ται α­πό τη Ρω­σί­α, σαν μυ­στι­κό υ­ψί­στης κρα­τι­κής α­σφά­λειας. Οι διώ­ξεις και η ε­ξό­ντω­ση του δεν πρέ­πει πο­τε να σκιά­σουν τι ελ­λη­νο­ρω­σι­κές σχέ­σεις ή μάλ­λον να α­πο­κα­λύ­ψουν τις σχέ­σεις υ­πο­τέ­λειας της Ελ­λά­δας αλ­λά και του ψευ­τοΚ­ΚΕ προς τη Ρωσί­α. Το ψευ­τοΚ­ΚΕ δη­μο­σί­ευ­σε την ι­στο­ρί­α του ΚΚΕ τό­μος Β ό­που ε­κτός που α­ναγνω­ρί­ζει την αυ­το­κτο­νί­α σαν αι­τί­α θα­νά­του του Ζα­χα­ριά­δη και για τις συν­θήκες της τά­χα­τες αυ­το­κτο­νί­ας δη­λώ­νει ό­τι ο τό­μος δεν φτά­νει χρο­νο­λο­γικά σε αυ­τήν! Οι κα­γκε­μπί­τες «αυ­το­κτό­νη­σαν» τον Ζα­χα­ριά­δη ρί­χνο­ντας στον τά­φο του και μια σει­ρά α­πό πλα­στο­γρα­φή­μα­τα που τα εμ­φα­νί­ζουν σαν γράμ­μα­τά του ε­δώ και χρό­νια για να τον συ­κο­φα­ντή­σουν.Έ­τσι κα­τα­σκευά­ζουν στη θέ­ση ε­νός γί­γα­ντα έ­ναν “μι­κρό Ζα­χα­ριά­δη» που τον δέρ­νουν οι τύ­ψεις και οι συ­ναι­σθη­μα­τι­σμοί με τους διώ­κτες και δή­μιούς του, που  εκ­θειά­ζει τα κόμμα­τα που τον βα­σά­νι­ζαν ό­πως το ΚΚΣΕ και το ψευ­τοΚ­ΚΕ, και στα ο­ποί­α εκ­θειάζει αυ­τό το θλι­βε­ρό τσι­ρά­κι των σο­βιε­τι­κών και α­γα­πη­μέ­νη φι­γού­ρα  της ελ­λη­νι­κής αντί­δρα­σης Χαρ. Φλω­ρά­κη σαν: «ά­ξιο κου­κουέ, με στέ­ρε­ο κομ­μα­τικό έρ­μα, δο­κι­μα­σμέ­νο, με κα­τάρ­τι­ση και μυα­λό που θα του ε­πι­τρέ­ψουν, α­φτό το πι­στέ­βω, να τα βγά­λει πέ­ρα». Αν τά­λε­γε αυ­τά ο Ζα­χα­ριά­δης έ­στω και για έ­να δευ­τε­ρόλ­πε­το δεν θα τον εί­χαν στον πά­γο αλ­λά θα έ­κα­νε τις βόλ­τες τους στην  Μό­σχα και με­τά στην Α­θή­να. 

 

Πρέ­πει να δού­με τι ση­μαί­νει το ό­τι ο Ζα­χα­ριά­δης πα­ρου­σιά­στηκε το 1962 στην ελ­λη­νι­κή πρε­σβεί­α στη Μό­σχα για να δι­κα­στεί στην Ελ­λά­δα. Με αυτή του και μό­νο την κί­νη­ση ο Ζα­χα­ριά­δης έ­δει­ξε στην πρά­ξη, για άλ­λη μια φορά, ό­τι δεν α­να­γνώ­ρι­ζε το ρώ­σι­κο κρά­τος και το ΚΚΣΕ σαν τον φυ­σι­κό δι­κα­στή του ού­τε βέ­βαια σαν συ­ντρό­φους του κομ­μουνι­σ­τές, και  ζή­τη­σε ως έλ­λη­νας πο­λί­της και ως κομ­μου­νι­στής να δι­κα­στεί α­πό την ελ­λη­νι­κή δι­καιο­σύ­νη. Να απο­λο­γη­θεί στην ερ­γα­τική του τά­ξη και στο λα­ό του σε α­ντί­θε­ση με τους δολο­φό­νους που α­πο­λο­γού­νται στο Κρεμ­λί­νο. Μια τέ­τοια δί­κη θα ή­ταν κα­τα­στροφι­κή και για το ψευ­τοΚ­ΚΕ και για τους α­ντι­κομ­μου­νι­στές και τους φα­σί­στες. Η σύ­μπτω­ση αυ­τή φα­σι­σμού και σο­σιαλ­φα­σι­σμού για την α­πό κοινού α­ντι­μετώ­πι­ση του γε­νι­κού γραμ­μα­τέ­α του ΚΚΕ εί­ναι και η πρώ­τη χα­ρα­κτη­ρι­στι­κή πρά­ξη συ­γκρό­τη­σης του φαιο­κόκ­κι­νου με­τώ­που. Α­πό ε­κεί και πέ­ρα μό­νο η πα­ραμο­νή του Ζα­χα­ριά­δη στον πά­γο που ση­μαί­νει την άρ­νη­σή του να κά­νει ο­ποια­δήπο­τε θε­τι­κή το­πο­θέ­τη­ση στον τύπο για το ΚΚΣΕ και το ψευ­τοΚ­ΚΕ δεί­χνει πό­σο βα­θιά τους κα­τα­φρο­νού­σε και τους μι­σού­σε πο­λι­τι­κά. Αυ­τή η στά­ση και μό­νο αυ­τή μι­λά­ει α­πό μό­νη της ό­σο 100 τό­μοι κα­ταγ­γε­λιών. 

Ε­πει­δή στη βα­σα­νι­στι­κή α­πο­μό­νω­ση του Σουρ­γκούτ ο Ζα­χα­ριά­δης αφή­νει νέ­ες υ­πο­θή­κες στο πα­γκό­σμιο και ελ­λη­νι­κό ε­πα­να­στα­τι­κό κί­νη­μα με την πλή­ρη α­πόρ­ρι­ψη κά­θε πρό­τα­σης α­να­γνώ­ρι­σης του σο­σια­λι­μπε­ρια­λι­σμού και του ψευ­τοΚ­ΚΕ αυ­τοί  με τις δή­θεν ε­πι­στο­λές του κα­τασκευά­σα­νε τό­τε έ­ναν φα­ντα­στι­κό Ζα­χα­ριά­δη ο­μο­ϊ­δε­ά­τη τους. 

 

Αυ­τή τη συ­κο­φα­ντι­κή α­ντι­στρο­φή του Ζα­χα­ριά­δη τη συ­νε­χί­ζουν σή­με­ρα και μά­λι­στα την δυ­να­μώ­νουν με την «α­πο­κα­τά­στα­ση»  του.  Το ψευ­τοΚ­ΚΕ, αλ­λά και ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και σε έ­να βαθ­μό ό­λο το φαιο­κόκ­κι­νο κα­θε­στώς ο­λο­κλη­ρώνει τώ­ρα τον πλα­στό Ζα­χα­ριά­δη και τον κά­νει πο­λι­τι­κό πρό­γο­νο του ρω­σο­κι­νέζικου ά­ξο­να, με τον ο­ποί­ο θα συμ­φω­νού­σε ο κά­θε ση­με­ρι­νός α­κρο­δε­ξιός. Η κα­θε­στω­τι­κή αυ­τή «α­πο­κα­τά­στα­ση» ε­πι­κυ­ρώ­νει ό­λες τις χαλ­κευ­μέ­νες ε­πί χρό­νια κα­τη­γο­ρί­ες ε­να­ντί­ον του Ν. Ζα­χα­ριά­δη. Να τι λέ­ει α­πό­σπα­σμα α­πό το κείμε­νο του Β τό­μου. «Στα πρω­το­πό­ρα στοι­χεί­α της σκέ­ψης και των ε­πι­λο­γών του Ζα­χα­ριά­δη πε­ρι­λαμ­βά­νε­ται και η ά­πο­ψη του για το ρό­λο του εγ­γλέ­ζι­κου ι­μπε­ρια­λι­σμού, τον ο­ποί­ο θε­ω­ρού­σε πιο ι­σχυ­ρό και ά­ρα πιο ε­πι­κίν­δυ­νο από τον γερ­μα­νι­κό, α­κό­μα και τό­τε που βρι­σκό­ταν στο Ντα­χά­ου. Α­νά­λο­γα πρω­τοπό­ρα ε­πα­να­στα­τική ή­ταν η θέ­ση του για την α­νά­γκη ορ­γά­νω­σης των Γερ­μα­νών και Αυ­στρια­κών κομ­μου­νι­στών σε ε­πα­να­στα­τι­κή κα­τεύ­θυν­ση. Ο Ν. Ζα­χα­ριά­δης πα­ρέ­μει­νε α­φο­σιω­μέ­νος στη σο­σια­λι­στι­κή οι­κο­δό­μη­ση στην ΕΣ­ΣΔ και στον προ­λε­τα­ρια­κό διε­θνι­σμό. Η σύ­γκρου­σή του  με το ΚΚΣΕ δεν ταυτι­ζό­ταν με την πο­λε­μι­κή του ΚΚ Κί­νας. Εί­ναι χα­ρα­κτη­ρι­στι­κή η το­πο­θέ­τη­ση  του Ν. Ζα­χαριά­δη σε γράμ­μα του προς την Κομ­μα­τι­κή Ορ­γά­νω­ση (μ.λ.) στην Τα­σκέν­δη, με τί­τλο «Σκέ­ψεις και προ­τά­σεις για μια κου­κουέ­δι­κη γραμ­μή στην Ελ­λά­δα», στις 23 Μα­ΐ­ου 1967». Σημ. δι­κιά μας αν εί­ναι δυ­να­τό να υ­πήρ­ξε αυ­θε­ντι­κό α­νοι­χτό «γράμμα α­πό το Σορ­γκούτ». Αν ή­ταν έ­τσι τό­τε για­τί δεν τον α­φή­σα­νε να πά­ει να τα πει ό ί­διος;

Το κα­τά­πτυ­στο αυ­τό κεί­με­νο του ψευ­τοΚ­ΚΕ πα­ρου­σιά­ζει τον Ζα­χα­ριά­δη που έ­γρα­ψε το 1940 το πε­ρί­φη­μο πρω­το­πό­ρο γράμμα του για την παλ­λα­ϊ­κή και πα­νε­θνι­κή συ­στρά­τευ­ση ε­νά­ντια στον ι­τα­λι­κό φα­σι­σμό σε συμ­μα­χί­α με την αγ­γλό­φι­λη κυ­βέρ­νη­ση Με­τα­ξά, ως πρό­δρο­μο της γραμ­μής της α­πό θέ­ση αρ­χής κα­τα­στρο­φής κα­τά προ­τε­ραιό­τη­τα της κα­πι­τα­λι­στι­κής Δύ­σης που την προ­ω­θεί σή­με­ρα  ο ρω­σοκι­νέ­ζι­κος ά­ξο­νας. Αν εί­ναι δυ­να­τό αυ­τός ο Ζα­χα­ριά­δης να ή­ταν έ­νας κοι­νός φι­λο­χι­τλε­ρι­κός α­φού δεν έ­βλε­πε σαν αιχ­μά­λω­τος μέ­σα στο Ντα­χά­ου τον χι­τλε­ρι­κό να­ζι­σμό σαν τον κύ­ριο ε­χθρό της αν­θρω­πό­τη­τας αλ­λά τον εγ­γλέ­ζι­κο ι­μπε­ρια­λι­σμό! Στο ί­διο α­πό­σπα­σμα α­να­φέ­ρεται η πλα­στή επι­στο­λή του Ζα­χα­ριά­δη για την κα­τα­δί­κη του μα­οι­σμού, του ΚΚ Κί­νας και η χωρίς ό­ρους α­να­γνώ­ρι­ση των διω­κτών του­του ΚΚΣΕ ό­ταν οι πι­στό­τε­ροι Ζα­χα­ριαδι­κοί εί­χαν προ­σχω­ρή­σει στον μα­οι­σμό και γι’ αυ­τό τους ε­πι­βλή­θη­κε και η με­γα­λύ­τε­ρη τι­μω­ρί­α, η ε­ξο­ρία στην Σι­βη­ρί­α. Ο ί­διος ο Ζα­χα­ριά­δης εί­χε συγκρου­στεί με την η­γε­σί­α του ΚΚΣΕ και ψευ­τοΚ­ΚΕ α­πό τις ί­διες ι­δε­ο­λο­γι­κές βά­σεις με τις ο­ποί­ες αρ­γό­τε­ρα συ­γκρού­στη­κε και το ΚΚΚί­νας. Α­ντι­μα­οι­κός Ζα­χα­ριά­δης, ό­πως τον πα­ρου­σιά­ζει η KGB,  ση­μαί­νει φι­λο- χρου­τσω­φι­κός Ζα­χα­ριά­δης!. Αν ο Ζα­χα­ριά­δης ή­ταν πράγ­μα­τι ε­να­ντί­ον του Μά­ο στα 1967 δη­λα­δή πάνω στην μά­ξι­μουμ σύ­γκρου­ση ΚΚΣΕ-ΚΚΚί­νας ό­που ο Σου­σλοφ κι ο Μπρέζ­νιεφ κρί­να­νε πά­νω σε αυ­την την α­ντί­θε­ση τους ε­χθρούς και τους φί­λους τους, τό­τε ο Ζα­χα­ριά­δης θα ή­ταν ο­πωσ­δή­πο­τε γραμ­μα­τέ­ας του ΚΚΕ και ψη­λό στέ­λε­χος της ρώ­σι­κης νο­μεν­κλα­τού­ρας, για­τί τέ­τοιοι θρυ­λι­κοί κομ­μου­νι­στές ε­πα­να­στά­τες δεν ή­ταν πολ­λοί στον κό­σμο και το που θα έ­ρι­χνε το βά­ρος του ο Ζα­χα­ριάδης ή­ταν πε­λώ­ριας προ­πα­γαν­δι­στι­κής ση­μα­σί­ας.

Ο Ζα­χα­ριά­δης δεν εί­χε να υ­πηρε­τή­σει α­φε­ντι­κά. Ή­ταν ο άν­θρω­πος που έ­δει­χνε ο Στά­λιν σαν το πρό­σω­πο που μπο­ρού­σε να α­νά­ψει τον ε­πα­να­στα­τικό πό­λε­μο στην Ευ­ρώ­πη και ή­ταν και α­πό τους λί­γους που έ­βα­ζα α­νοι­χτά και θα­ρα­λέ­α τις δια­φω­νί­ες του σε αυ­τόν α­κρι­βώς για­τί εί­χε α­νε­ξάρ­τη­τη και θα­ραλέ­α σκέ­ψη. Ο  Ζα­χα­ριά­δης ταυ­τό­χρο­να πά­λευε πά­ντα για την πιο πλα­τειά ε­νότη­τα του λα­ού και δεν τον έ­πια­νε α­πό το αυ­τί να τον πά­ει ό­που αυ­τός ή­θε­λε. Έκα­νε δη­λα­δή ό­τι έ­κα­νε ο Λέ­νιν. Ζύ­μω­νε στο λα­ό τις θέ­σεις του αλ­λά δεν έ­σερ­νε πο­τέ το σε συ­γκρό­υ­σεις πριν αυ­τός κα­τα­νο­ή­σει μέ­σα α­πό την πεί­ρα του αυ­τές τις θέ­σεις. Δη­λα­δή έ­κα­νε το α­ντί­θε­το α­πό αυ­τό που κά­νουν τώ­ρα το ψευ­τοΚ­ΚΕ και ο ΣΥΝ και φτιά­νουν πρα­ξι­κο­πη­μα­τι­κές μειο­ψη­φί­ες που α­σκούν βί­α στο ό­νο­μα του λα­ού και ε­να­ντί­ον της με­γά­λης μά­ζας του λα­ού που την κατη­γο­ρούν ό­τι εί­ναι υ­πο­ταγ­μέ­νη στην α­ντί­δρα­ση. 

Γι αυ­τό ο Ζα­χα­ριά­δης θέ­λη­σε να α­πο­φύ­γει τα σε­χτα­ρι­στι­κά λά­θη που έ­γι­ναν α­πό το ΚΚΕ στο Α α­ντάρ­τι­κο και στο Δε­κέμ­βρη. Έ­τσι μό­λις ήρ­θε α­πό το Ντα­χά­ου α­ντι­τά­χθη­κε στον υ­πο­νο­μευ­τή του ε­νιαί­ου α­ντι­φα­σι­στι­κού με­τώπου, που αρ­γό­τε­ρα ε­πι­χεί­ρη­σε να δια­σπά­σει και το ΚΚΕ, Ά­ρη Βε­λου­χιώ­τη και τον διέ­γρα­ψε. Αυ­τό πο­τέ δεν του το συγ­χω­ρούν οι ση­με­ρι­νοί σο­σιαλ­φα­σί­στες που έ­χουν ίν­δαλ­μά τους το Βε­λου­χιώ­τη. Δεν εί­ναι τυ­χαί­ο ό­τι ο Ν.Ζ ει­ση­γούνταν στο 7ο συ­νέ­δριο του 1945 την ε­νό­τη­τα του λα­ού, την ει­ρή­νη, τη συ­νερ­γα­σί­α, την η­συ­χί­α, την δη­μο­κρα­τί­α και την α­νοι­κο­δό­μη­ση της χώ­ρας. Για την α­πο­φυγή του εμ­φυ­λί­ου δια­τύ­πω­σε τη θε­ω­ρί­α των δύ­ο πό­λων, την στή­ρι­ξη της λαι­κο­δημο­κρα­τι­κής Ελ­λά­δας προς βορ­ρά στις βαλ­κα­νι­κές χώ­ρες και στη Σ.Ε και στο Αι­γαί­ο και στα νη­σιά κα­το­χύ­ρω­νε τα των αγ­γλι­κά συμ­φέ­ρο­ντα σε ό­τι α­φο­ρού­σε τις συ­γκοι­νω­νί­ες τους προς την Α­να­το­λι­κή Με­σό­γειο. Με την πο­λι­τι­κή αυ­τή που βέ­βαια εί­χε νό­η­μα την ε­πο­χή που δια­τυ­πω­θη­κε δη­λα­δή πριν α­πό τον ψυ­χρό πό­λε­μο, το ΚΚΕ πά­λευ­σε για μια λαι­κο­δη­μοκρα­τι­κή Ελ­λά­δα που θα στηρί­ζε­ται στην Σο­βιε­τι­κή Έ­νω­ση και στην Αγ­γλί­α αλ­λά και στη Γαλ­λί­α και στις Η­ΠΑ,  δεν δια­φώ­νη­σε πο­τέ ο Στά­λιν και το ΚΚΣΕ.. Α­ντί­θε­τα με αυ­τήν την γραμ­μή δια­φώ­νη­σαν εκ των υ­στέ­ρων οι Σου­σλόφ- Χρου­στσόφ και με αυ­τήν τον έ­βγα­λαν α­ντι­σοβιετι­κό. Η με­γά­λη βρω­μιά τους εί­ναι που τον χτύ­πη­σαν ό­πως πά­ντα κά­νουν οι σο­σιαλ­φα­σί­στες σαν δε­ξιό ε­νώ ή­ταν ο Ζα­χα­ριά­δης που πά­ντα και πρώ­τα απ ό­λα δί­δα­ξε την πιο α­νει­ρη­νευ­τη πά­λη με τον δε­ξιό οπ­πορ­του­νι­σμό που στην ά­κρη του εί­ναι ο σο­σιαλ­φα­σι­σμός και χτύ­πησε την τα­ξι­κή α­τολ­μί­α, την τα­λά­ντευ­ση και τα μι­σό­λο­γα. Έ­κα­νε τα πά­ντα για να α­πο­φύ­γει έ­ναν πο­λεμο αλ­λά ό­ταν ο ε­χθρός τον ξε­κι­νού­σε με την δι­κή του ευ­θύ­νη ο Ν.Ζ ορ­μού­σε σαν λιο­ντά­ρι για τη νί­κη με γεν­ναιό­τη­τα, σύ­νε­ση και ως το τέ­λος με σε­βα­σμό στις δια­θέ­σεις του λα­ού και με την ε­φαρ­μο­γή της τα­κτι­κής του ε­νιαί­ου μετώ­που. Τέ­τοιον πό­λε­μο αυ­το­θυ­σί­ας, πεί­σμα­τος, γεν­ναιό­τη­τας, μα­χη­τι­κής διάρκειας δεν ξα­νά­δει­ξε πο­τέ ελ­λη­νι­κός στρα­τός στην νε­ο­ελ­λη­νι­κή ι­στο­ρί­α. Οι λαί­κοί  μα­χη­τές του ΔΣΕ ε­μπνεύ­σα­νε το Ζα­χα­ριά­δη αλ­λά και αυ­τός τους ε­νέπνευ­σε βα­θιά. Γι αυ­τό τον α­κο­λού­θη­σαν κό­ντρα στο πα­ντο­δύ­να­μο τό­τε ΚΚΣΕ στο στό­μα του λύ­κου με τέ­τοιο πά­θος και για τό­σα χρό­νια .

Η ζω­ή του Ν. Ζα­χα­ριά­δη εί­ναι η πιο συ­μπυ­κνω­μέ­νη ε­μπει­ρί­α της τα­ξικής πά­λης του ελ­λη­νι­κού προ­λε­τα­ριά­του και του λα­ού. Το α­ντι­φα­σι­στι­κό μέ­τω­πο που έ­μπρα­κτα δί­δα­ξε εί­ναι το ερ­γα­λεί­ο για την συ­γκρό­τη­ση του α­ντισο­σια­λι­μπε­ρια­λι­στι­κού πα­τριω­τι­κού και δη­μο­κρα­τι­κού με­τώ­που, για την αντι­με­τώ­πι­ση του πο­λέ­μου και της δι­κτα­το­ρί­ας που προ­ω­θούν οι ε­πί­γο­νοι των ε­χθρών του, τα δύο σο­σιαλ­φα­σι­στι­κά τέ­ρα­τα ψευ­τοΚ­ΚΕ-ΣΥΝ και οι φαιοί ναζι­φα­σί­στες. Το πιο με­γά­λο του μά­θη­μα εί­ναι αυ­τό που έ­δω­σε μέ­σα α­πό την η­ρω­ική υ­πο­χρε­ω­τι­κή σιω­πή του στο Σορ­γκούτ. Τι βα­θιά πί­στη πρέ­πει να εί­χε στην ε­πα­νά­στα­ση και στον μαρ­ξι­σμό τι α­σύλ­λη­πτη αι­σιο­δο­ξί­α και τι διο­ρα­τικό­τη­τα για να νοιώ­θει α­πό τό­τε ό­τι η σιω­πή του αυ­τή μι­λού­σε στο μέλ­λον και ό­τι κά­πο­τε θα α­κου­γό­ταν πο­λύ δυ­να­τά.

Σε μας που ό­λο και πε­ρισ­σό­τε­ρο κα­τα­λα­βαί­νου­με την α­ξί­α του Ζα­χαριά­δη  μέ­σα και α­πό τις δι­κές μας πε­ρι­πλα­νή­σεις και ε­μπει­ρί­ες στην τα­ξική πά­λη πέ­φτει το βα­ρύ αλ­λά τι­μη­τι­κό κα­θή­κον να κά­νου­με πρά­ξη το μή­νυ­μά του. Πι­στεύ­ου­με ό­τι αυ­τό το μή­νυ­μα εί­ναι ου­σια­στικά το κά­λε­σμα για έ­να νέ­ο ΚΚΕ που θα εί­ναι η α­πό­λυ­τη άρ­νη­ση και στη θε­ω­ρί­α και στη πρά­ξη των αρ­νη­τών του κόμ­μα­τος στο ο­ποί­ο αυ­τός η­γή­θη­κε και ο­δή­γη­σε στην ω­ρι­μό­τη­τα.

Γι αυ­τό το σκο­πό πρέ­πει να πα­λέ­ψου­με πιο δρα­στή­ρια και πιο α­πο­φα­σιστι­κά. Το κομ­μου­νι­στι­κό κόμ­μα εί­ναι η ψυ­χή της ερ­γα­τι­κής τά­ξης και αυ­τή πρέ­πει να ξα­να­ζή­σει σαν τέ­τοια και για τον ε­αυ­τό της αλ­λά και για να σύ­ρει πίσω της στην α­πε­λευ­θέ­ρω­ση και στην α­να­γέννη­ση ό­λο το λα­ό και τη χώ­ρα.