ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ Η. ΖΑΦΕΙΡΟΠΟΥΛΟΥ ΓΡΑΜΜΑΤΕΑ ΚΕ ΟΑΚΚΕ ΣΤΗΝ EΡΤ ΣΤΙΣ 31 ΜΑΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ 2024
ΔΙΑΚΑΝΑΛΙΚΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΟΑΚΚΕ ΣΤΙΣ 26 ΜΑΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ 2024
ΝΕΑ ΑΝΑΤΟΛΗ
Νέα Ανατολή αρ.φ.559 (εδώ μπορείτε να βρείτε τα φύλλα από φ.486-Μάρτης 2013-και νεώτερα)
Που μπορείτε να βρείτε την έντυπη έκδοση της Νέας Ανατολής
Όλες οι ως τώρα διπλωματικές νίκες των προβοκατόρων ηγετών της Χαμάς έχουν στο βάθος να κάνουν με το μεγάλο σύμμαχο του ρωσικού σοσιαλιμπεριαλισμού που είναι η κυβέρνηση συνεργασίας κύρια ανάμεσα στο σοβινιστικό κόμμα Λικούντ του πρωθυπουργού Μπ. Νετανιάχου και το εθνορατσιστικό Γισραέλ Μπεϊτενού του ρώσικης καταγωγής και εθνορατσιστή υπουργού εξωτερικών Α. Λίμπερμαν. Αυτή προέκυψε
μέσα από μια πολύχρονη πορεία βίας και προβοκατσιών στη διάρκεια της οποίας η πιο δεξιά τάση της αστικής τάξης του Ισραήλ έγινε πιο αντιδραστική καθώς προσπάθησε να χρησιμοποιήσει τη δολοφονική βία της ρωσοκίνητης Χαμάς προκειμένου τελικά να πλήξει όχι εκείνη αλλά τη Φατάχ και μέσω αυτής τη συγκρότηση ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους. Η Χαμάς εκμεταλλεύτηκε την προηγούμενη αποχώρηση του ισραηλινού στρατού και των ισραηλινών εποίκων από τη Γάζα (στα 2005) για να πάρει εκεί την πολιτική εξουσία και να διασπάσει το παλαιστινιακό κράτος. Η συνέχιση της επιθετικότητάς της ενάντια στο Ισραήλ, σε συνδυασμό με τη συμφιλιωτική απέναντί της γραμμή του ρωσόφιλου Αμπάς, διαδόχου του παλαιστίνιου πατριώτη-παρά τα σοβαρά οππορτουνιστικά λάθη του- Γιασέρ Αραφάτ, οδήγησε στην άνοδο της ακροδεξιάς στην ισραηλινή πολιτική ηγεσία.
Με τέτοιες δυνάμεις στην εξουσία και στη Γάζα και στο Ισραήλ η πορεία προς τη θερμή σύγκρουση ήταν πια ζήτημα χρόνου και η αρχή έγινε όπως πάντα από τη Χαμάς με την απαγωγή και δολοφονία των τριών ισραηλινών εφήβων στη Χεβρώνα. Αυτήν ισχυρίζεται πως δεν την οργάνωσε, όμως την κάλυψε ο ηγέτης της Χαμάς, Χαλέντ Μεσάαλ, συγχαίροντας ευθέως τους απαγωγείς για το κατόρθωμά τους (βλ. Haaretz, 23/6). Στην επιχείρηση για την ανεύρεση των απαχθέντων το Ισραήλ συνέλαβε εκατοντάδες υπόπτων, σχεδόν το σύνολο των στελεχών της Χαμάς στη Δυτική Όχθη, ορισμένοι εκ των οποίων είχαν ανταλλαχθεί παλιότερα με τον όμηρο των ισλαμοφασιστών στρατιώτη Γκιλάντ Σαλίτ. Σε αντίποινα για τη δολοφονία των 3 ισραηλινών εφήβων, φασίστες ισραηλινοί απήγαγαν και έκαψαν ζωντανό έναν παλαιστίνιο έφηβο στις 2/7. Συνελήφθησαν έξι εβραίοι ύποπτοι αλλά το κύμα διαμαρτυρίας σάρωσε την Παλαιστίνη. Τότε βρήκαν την ευκαιρία οι ισλαμοφασίστες και στις 7/7 η Χαμάς εξαπέλυσε ένα μπαράζ ρουκετών στο Ισραήλ και, για πρώτη φορά από τη συμφωνία εκεχειρίας του ’12, ανέλαβε ανοιχτά την ευθύνη για την επίθεση, αξιώνοντας την απελευθέρωση των υπόπτων για τη δολοφονία των τριών νεολαίων. Πάνω εκεί άρχιζε η ισραηλινή επιχείρηση με την ονομασία “Operation Protective Edge” κατά της Χαμάς, η οποία δρα σε συμμαχία με άλλες φαιοπράσινες και φαιο-”κόκκινες” ρωσόδουλες οργανώσεις όπως είναι η Ισλαμική Τζιχάντ, το PFLP και το DFLP που επίσης συμμετέχουν στις επιθέσεις.
Η Χαμάς κάνει ότι μπορεί για να προβοκάρει το Ισραήλ εμφανίζοντάς το σαν εγκληματικό κράτος και η κυβέρνηση Νετανιάχου-Λίμπερμαν ανταποκρίνεται σε αυτή την κατηγορία με το να βομβαρδίζει περιοχές αμάχων. Δηλαδή η Χαμάς τοποθετεί τους εκτοξευτήρες της σε πολυσύχναστους χώρους (νοσοκομεία, σχολεία, τζαμιά) χρησιμοποιώντας τους αμάχους σαν ανθρώπινη ασπίδα. Το Ισραήλ, που την έχει ξαναπάθει στο παρελθόν τώρα, πριν βομβαρδίσει μια περιοχή, καλεί τους κατοίκους της να την εγκαταλείψουν με τηλεφωνήματα, SMS, φυλλάδια και βομβίδες κρότου για να εγκαταλείψουν τα κτίρια. Όμως από τη μια δεν είναι εύκολο για μεγάλες μάζες να εγκαταλείψουν το χώρο που ζουν σε σύντομο διάστημα και επειδή δεν ξέρουν που ακριβώς θα βρουν σιγουριά, από την άλλη το Ισραήλ δεν ειδοποιεί πάντα ώστε να αιφνιδιάσει την Χαμάς και έτσι υπάρχουν πολλοί άμαχοι νεκροί, ιδιαίτερα γυναικόπαιδα, και ο αριθμός τους καθημερινά αυξάνεται.
Πάντως σε επίπεδο πολιτικού δόγματος που υπάρχει πίσω από τους στρατιωτικούς στόχους κάθε πλευράς και πέρα από το ότι οι ισραηλινοί βομβαρδισμοί σκοτώνουν πολύ περισσότερους αμάχους από τους ελάχιστους που σκοτώνουν οι μη ακριβείς πύραυλοι της Χαμάς, υπάρχει μια ποιοτική διαφορά ανάμεσα στα δυο στρατόπεδα: Η Χαμάς σκοτώνει ισρααηλινούς αμάχους με τη λογική ότι δεν πρέπει να υπάρχουν εβραίοι κάτοικοι στο Ισραήλ, δηλαδή με τη λογική της γενοκτονίας σε βάρος του ισραηλινού έθνους. Αντίθετα το Ισραήλ δέχεται την ύπαρξη του παλαιστινιακού πληθυσμού και στην μεγάλη πλειοψηφία του και την ύπαρξη του ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους. Βέβαια η ισραηλινή ακροδεξιά τύπου Μπεϊντένου αλλά και η τάση Νετανιάχου στο Λικούντ δεν δέχονται στην ουσία ένα κανονικό παλαιστινιακό κράτος, όμως πέρα από το ότι αυτή η θέση είναι μειοψηφική στο Ισραήλ, ούτε η ισραηλινή ακροδεξιά έχει τη λογική της γενοκτονίας, όπως την έχει η Χαμάς και γενικά οι σύγχρονοι αντισημίτες.
Αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα για τα δισεκατομμύρια των θεατών της ματοβαμένης αυτής τηλεοπτικής παράστασης. Μάλιστα τώρα που οι ισραηλινές μάζες είναι όλο και πιο φοβισμένες και θυμωμένες κατά των παλαιστίνιων γενικά κάτω από την επίδραση της ακροδεξιάς προπαγάνδας γίνονται ακόμα πιο εύκολο πολιτικό θύμα των αντισημιτών. Χαρακτηριστικά στη συνοριακή πόλη Σντερότ του Ισραήλ που δέχεται τις χειρότερες επιθέσεις από τη Χαμάς οι κάτοικοι μαζεύονται σε ένα λόφο κάθονται σε πολυθρόνες και παρακολουθούν τους βομβαρδισμούς σα να βλέπουν ταινία, τρώνε ποπκορν και κάθε τόσο χειροκροτούν για έναν εύστοχο βομβαρδισμό σε βάρος της λωρίδας της Γάζας. Τέτοιο αιμοβόρο πλάνο δύσκολα θα πέρναγε έξω από τη Γάζα, ούτε θα διαδιδόταν με μανία, όμως περνάει από το ακόμα δημοκρατικό Ισραήλ και διαδίδεται με μανία από την παγκόσμια νεοχιτλερική προπαγανδιστική μηχανή.
Να γιατί ο χαμένος της υπόθεσης είναι το ρεύμα της παλαιστινιακής εθνικής ανεξαρτησίας που εκφράζει κάθε φίλος της συνύπαρξης των δύο κρατών. Σήμερα μόνο το 10% των Παλαιστινίων υποστηρίζει τον παλαιστίνιο πρόεδρο Αμπάς, κι αυτό όχι γιατί έκανε τη συμφιλίωση με τους ισλαμοφασίστες αλλά αντίθετα γιατί συνεργάζεται αστυνομικά με το Ισραήλ και γιατί περιορίζεται στις εκκλήσεις σε ΗΠΑ και ΕΕ για να χαλιναγωγήσουν το Ισραήλ (βλ. El Pais, 8/7). Αντίθετα η Χαμάς κερδίζει πολιτικά κάθε φορά που σκοτώνεται ένας Παλαιστίνιος άμαχος από ισραηλινή ρουκέτα και μπορεί να εκμεταλλευτεί πολιτικά ακόμα και τη δέσμευση των μισθών της χαμασίτικης γραφειοκρατίας από το Ισραήλ και τον οικονομικό αποκλεισμό που έχει επιβάλει αυτό μαζί με την Αίγυπτο (φιλική προς τον Αμπάς) στη λωρίδα της Γάζας.
Ο τρόπος που διεξάγεται η ισραηλινή επιχείρηση, όπως απέδειξε και η προηγούμενη το 2009 πολύ λίγο θα πλήξει την πολιτικο-στρατιωτική ισχύ της Χαμάς. Το Ισραήλ μπορεί να έχει ασφάλεια μόνο αν βρει τρόπους να κερδίσει πολιτικά τις παλαιστινιακές μάζες ξεκινώντας από μια πραγματική συμμαχία με τις πατριωτικές παλαιστινιακές δυνάμεις που αναγνωρίζουν την ύπαρξη του κράτους του Ισραήλ. Αυτό παλιότερα δεν ήταν εύκολο γιατί η Χαμάς είχε περισσότερο γόητρο πατώντας στην καταγγελία της υπαρκτής διαφθοράς της παλαιστινιακής αρχής στα κατεχόμενα. Όμως εδώ και αρκετά χρόνια, ιδιαίτερα από το 2007 και μετά, που η Χαμάς άσκησε τη δικιά της φασιστική, πολύ πιο διεφθαρμένη και καταπιεστική εξουσία στη Γάζα, που άσκησε ωμή βία στη Φατάχ, και ο λαός της λωρίδας δυστύχησε όσο ποτέ, ενώ στη Δυτική όχθη η κατάστασή του βελτιώθηκε υλικά, μια προσέγγιση Ισραήλ-Φατάχ ήταν δυνατή. Αλλά μια τέτοια προσέγγιση προϋπόθετε πάνω απ όλα τον τερματισμό της επέκτασης των ισραηλινών οικισμών στη Δυτική όχθη και την πλήρη πολιτική ρήξη με τη Χαμάς. Όμως οι σοβινιστές του Νετανιάχου και οι φασίστες του ρώσου προβοκάτορα Λίμπερμαν έκαναν το αντίθετο: συνέχισαν με πάθος την επέκταση των οικισμών στα κατεχόμενα, οπότε γελοιοποίησαν τη συνεργαζόμενη με αυτούς παλαιστινιακή αρχή, και ταυτόχρονα προσέγγιζαν με τρόπο τη Χαμάς όταν πχ της έδιναν τη δυνατότητα με πρόσχημα την απελευθέρωση του ισραηλινού στρατιώτη αιχμαλώτου της Σαλίτ να εμφανίζεται σαν παράγοντας ειρήνης αλλά και εθνικής νίκης καθώς σε αντάλλαγμα του Σαλίτ οι Νετανιάχου-Λίμπερμαν απελευθέρωναν εκατοντάδες ισλαμοφασίστες της Χαμάς.
Ένα εύλογο ερώτημα που βάζουν αρκετοί καλοπροαίρετοι άνθρωποι είναι πως δικαιολογούν οι ισραηλινοί σοβινιστές στο λαό τους τη διαρκή επέκταση των οικισμών που σημαίνουν στην ουσία όχι μόνο συνέχιση της κατοχής αλλά και τον κατατεμαχισμό και τη διάλυση του παλαιστινιακού κράτους. Αυτοί λοιπόν προβάλλουν κυρίως το επιχείρημα ότι μόνο έτσι μπορεί ο ισραηλινός πληθυσμός των υπαρχόντων οικισμών αλλά και όλου του Ισραήλ να έχει στρατιωτική ασφάλεια αν ποτέ το παλαιστινιακό κράτος επιτεθεί στο Ισραήλ. Στη βάση της λογικής αυτής το Ισραήλ κρατάει και τα υψώματα του Γκολάν από τη Συρία, αρνείται να επιστρέψει στα προ του πολέμου του 67 σύνορα και επιδιώκει να διαπλατύνει τη στενή λωρίδα εδάφους του που βρίσκεται μεταξύ της Μεσογείου και της Δυτικής Όχθης. Αυτή η λογική περί “στρατηγικού βάθους”, που την επικαλούνται συνήθως επεκτατικές χώρες εκτός από αντιδραστική είναι και ανόητη στην περίπτωση του σημερινού Ισραήλ. Γιατί το Ισραήλ δεν έχει αληθινό στρατηγικό εχθρό το παλαιστινιακό κράτος, αλλά το ρωσοκινεζικό νεοχιτλερικό άξονα. Αυτός σηκώνει όπως και ο Χίτλερ την αντισημιτική σημαία- αλλά έμμεσα με αντισιωνιστικό προκάλυμμα- για να ενοποιήσει όλες τις χώρες και του λαούς του κόσμου σε έναν κατανοητό κοινό στόχο, που είναι όχι πια η εξόντωση των εβραίων γενικά αλλά η εξόντωση του ισραηλινού κράτους, ως “κράτους δολοφόνου”, ως κράτους που είναι τάχα ταυτόχρονα κράτος των απανταχού Εβραίων αλλά, κυρίως, κράτος δήθεν κρυφός ηγέτης όλων των δυτικών, “νεοφιλελεύθερων” ιμπεριαλιστικών κρατών, δηλαδή κράτος εξουσιαστής όλων των κρατών. Χάρη στις προβοκάτσιες που στήνουν οι ρώσοι νεοχιτλερικοί μέσω των ισλαμοναζιστών της Χεζμπολάχ στο βορρά και της Χαμάς στο νότο του Ισραήλ, αυτό το τελευταίο βομβαρδίζει τις ασπίδες τους που στήνουν με τους αμάχους, οπότε η παγκόσμια σοσιαλφασιστική προπαγάνδα διατυμπανίζει τη σφαγή, και την κάνει πάντα τη μόνη μεγάλη και απεχθή σφαγή, ενώ αυτή κυριολεκτικά ωχριά μπροστά στις πολύ πιο μεγάλες, εντελώς στοχευμένες και εντελώς απρόκλητες σφαγές των κρατών του σοσιαλφασισμού (Τσετσενία, Βοσνία, Σουδάν), που ο ίδιος και οι δυτικοί φιλελεύθεροι κρύβουν όσο μπορούν. Έτσι το Ισραήλ όλο και περισσότερο έχει απέναντί του ένα στρατηγικό βάθος των εχθρών του όχι όσο είναι το βάθος της Δυτικής όχθης, ούτε όσο είναι το βάθος της Συρίας και του Ιράκ, αλλά όσο είναι το βάθος όλης της Μέσης Ανατολής, συν το βάθος του Ιράν, του Αφγανιστάν, του Πακιστάν, του Μπαγκλαντές, αλλά ακόμα και της Ινδονησίας και όλης της Βόρειας Αφρικής και παρακάτω της Νιγηρίας και παρακάτω όσο στρατηγικό βάθος έχουν όλες οι χώρες του τρίτου αλλά και του δεύτερου κόσμου, όπου πια ο αντισημιτισμός, σαν αντισιωνισμός ή και σαν σκέτος αντισημιτισμός μπαίνει σιγά-σιγά και γίνεται κομμάτι της όλο και πιο κυρίαρχης στους φτωχούς και καταπιεσμένους από το δυτικό ιμπεριαλισμό λαούς φαιο-”κόκκινης” νεοναζιστικής ιδεολογίας.
Με αυτή λοιπόν την αντιδραστική και εντελώς στενόμυαλη “στρατιωτική” γραμμή οι αντιδραστικοί του Ισραήλ όχι μόνο παίρνουν τη χώρα τους στο λαιμό τους αλλά παίρνουν στο λαιμό τους όλες τις δημοκρατικές χώρες και τους λαούς, που σωστά υπερασπίζουν, και πρέπει να υπερασπίζουν ως το τέλος το δικαίωμα του κράτους του Ισραήλ στην ύπαρξη παρά τα όποια λάθη ή ακόμα και εγκλήματα της αστικής του τάξης. Πρέπει να το κάνουν, ακριβώς επειδή αυτό είναι το μόνο κράτος στον κόσμο που γεννήθηκε από τη νικηφόρα πάλη των λαών ενάντια στον τελευταίο μεγάλο κανιβαλικό ιμπεριαλισμό, το γερμανικό χιτλερικό ιμπεριαλισμό. Επειδή ο εβραϊκός λαός μαρτύρησε από αυτόν τον εχθρό της ανθρωπότητας και του πολιτισμού γενικά και σαν ισραηλινός λαός τον πολέμησε στο πλευρό του παγκόσμιου αντιχιτλερικού μετώπου και επειδή οι πολιτικοί πρόγονοι των απανταχού ισλαμοναζήδων, οι παλαιστίνιοι Αλ Χουσεϊνί και Σία πολέμησαν στο πλευρό των χιτλερικών, όποιος θέλει σήμερα την κατάργηση του κράτους του Ισραήλ είναι και με τον παλιό Χίτλερ και με τους νέους ρωσοκινέζους Χίτλερ που έρχονται να συνεχίσουν και να κλιμακώσουν το έργο του. Προβλέπουμε, στηριγμένοι στην ευκολία με την οποία οι νέοι Χίτλερ σε τοπικούς πολέμους και μπροστά στα μάτια όλης της ανθρωπότητας κατεβάζουν γεμάτα επιβατικά αεροπλάνα σαν μύγες, χρησιμοποιούν τους ίδιους τους λαούς σαν ομήρους καθώς την ευκολία με την οποία γενοκτονούν, δολοφονούν και βασανίζουν τους αντιπάλους τους ότι μπροστά στους νέους επιστήμονες Χίτλερ, ο πρώτος Χίτλερ θα μοιάζει με έναν απλό νευρωτικό κατά συρροή δολοφόνο.
Γι αυτό οι ισραηλινοί δημοκράτες, όλοι οι Εβραίοι στον κόσμο που βλέπουν μακριά και όλες οι δημοκρατικές χώρες και λαοί πρέπει να σταματήσουν αυτή τη στιγμή την πολιτική της ισραηλινής άρχουσας τάξης και ιδιαίτερα την επεκτατική προβοκατόρικη πολιτική των Νετανιάχου-Λίμπερμαν χωρίς όμως ποτέ και σε καμιά στιγμή να πάψουν να καταγγέλλουν σαν κύριο εχθρό και του παλαιστινιακού αλλά και του ισραηλινού λαού καθώς και της ειρήνης στη Μέση Ανατολή τους ισλαμοναζήδες της Χαμάς και τους παγκόσμιους προστάτες τους που είναι η ρωσοκινέζικη συμμαχία και οι φίλοι της στον όλο και πιο φιλοπόλεμο και διαβρωμένο από αυτούς ΟΗΕ.
Χωρίς να χάνουμε λοιπόν από τα μάτια μας τον κύριο εχθρό θα πρέπει να απαιτούμε εδώ και τώρα από το Ισραήλ να σταματήσει τους οικισμούς στα κατεχόμενα και μάλιστα να αρχίσει αμέσως να εγκαταλείπει όσους εμποδίζουν τη συνέχεια και συνοχή του παλαιστινιακού κράτους, και ταυτόχρονα να δηλώσει ότι θέλει τώρα δα διαπραγματεύσεις για άμεση επιστροφή του στα προ του πολέμου του 1967 σύνορα. Έτσι θα εξασφαλίσει συμμαχία με τις πιο προοδευτικές τάσεις της Φατάχ χωρίς να δεχτεί το ζήτημα της επιστροφής όλων των προσφύγων στο Ισραήλ που σήμερα μπαίνει προβοκατόρικα από τη Χαμάς και ισοδυναμεί με κατάργηση του κράτους του Ισράηλ. Αυτή είναι η πρώτη και η πιο βασική προϋπόθεση για να μπορεί το Ισραήλ να εκστρατεύσει κατά της Χαμάς που βομβαρδίζει τους αμάχους του Ισραήλ από θέσεις εντός της Γάζας, χωρίς να της δίνει πελώριες παγκόσμιες διπλωματικές νίκες. Η δεύτερη προϋπόθεση για να εξασφαλίζει τις συμπάθειες του παλαιστινιακού λαού της Γάζας που είναι πια ωμά, και το νιώθει, όμηρος της Χαμάς, είναι να απαντάει στους χαμασίτες προβοκάτορες για καιρό πολιτικο-διπλωματικά καταφεύγοντας σε διεθνή όργανα και φόρα και στρατιωτικά μόνο σε έσχατη ανάγκη, εξασφαλίζοντας τότε τον ύψιστο βαθμό ασφάλειας στους άμαχους παλαιστίνιους και όχι το θάνατο και την καταστροφή των υλικών όρων της ζωής τους. Σημαίνει επιπλέον μεγάλη υλική βοήθεια και αποζημιώσεις στον πληθυσμό της Γάζας για τις όποιες καταστροφές υφίστανται από το Ισραήλ σε κάθε στρατιωτική αντιπαράθεση και πλήρες σπάσιμο του εμπάργκο σε μη άμεσα στρατιωτικό υλικό. Αυτός ο τρόπος πολέμου θα σημάνει μεγάλες απώλειες, κυρίως ανθρώπινες για τον ισραηλινό στρατό, αλλά και πελώριες υλικές θυσίες γενικά για τον ισραηλινό πληθυσμό. Όμως ειδικά τις μεγάλες ανθρώπινες απώλειες τις αποκλείουν εδώ και δεκαετίες τα ισραηλινά επιτελεία στο όνομα του ότι ο ισραηλινός πληθυσμός είναι λίγος και δεν έχει περιθώρια για πολλούς νεκρούς. Αυτή η θέση υπονοεί ότι οι παλαιστίνιοι έχουν περισσότερα τέτοια περιθώρια, επειδή είναι περισσότεροι και πληθαίνουν γρηγορότερα. Αλλά τέτοιοι υπολογισμοί εξασφαλίζουν ακριβώς στη Χαμάς άλλο ένα πολιτικό επιχείρημα για έναν τάχα εθνοεκκαθαριστικό πόλεμο που διεξάγει το Ισραήλ.
Δηλαδή για μια ακόμα φορά η γενική στρατιωτική λογική του Ισραήλ σε συνδυασμό με την επεκτατική σοβινιστική λογική της σημερινής ηγετικής του ομάδας εξυπηρετεί πολιτικοδιπλωματικά τους αληθινούς εθνοεκκαθαριστές. Εκεί που έχουν φτάσει διπλωματικά τα πράγματα, δηλαδή σε μια μεγάλη διεθνή απομόνωση για το Ισραήλ, δεν υπάρχει γι αυτό στρατιωτική και πολιτική νίκη χωρίς βαριές απώλειες. Χωρίς τοπικές και διεθνείς συμπάθειες, ιδιαίτερα μέσα στον παλαιστινιακό λαό, το Ισραήλ δεν θα μπορεί να ανασαίνει και να παλεύει για το μεγάλο δίκιο του, το ιερό και απαραβίαστο δικαίωμά του να υπάρχει, όπως κάθε άλλο κράτος στον κόσμο.
Ετικέτες