ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ Η. ΖΑΦΕΙΡΟΠΟΥΛΟΥ ΓΡΑΜΜΑΤΕΑ ΚΕ ΟΑΚΚΕ ΣΤΗΝ EΡΤ ΣΤΙΣ 31 ΜΑΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ 2024
ΔΙΑΚΑΝΑΛΙΚΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΟΑΚΚΕ ΣΤΙΣ 26 ΜΑΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ 2024
ΝΕΑ ΑΝΑΤΟΛΗ
Νέα Ανατολή αρ.φ.559 (εδώ μπορείτε να βρείτε τα φύλλα από φ.486-Μάρτης 2013-και νεώτερα)
Που μπορείτε να βρείτε την έντυπη έκδοση της Νέας Ανατολής
Την ώρα που ο κτηνώδης κινέζικος σοσιαλιμπεριαλισμός ετοιμάζεται για την επίθεσή του στον Ειρηνικό στο πλευρό της ρωσικής νεοχιτλερικής υπερδύναμης, αντιμετωπίζει ένα μαζικό κύμα λαϊκής οργής στο εσωτερικό. Τούτη τη φορά είναι ο ηρωικός λαός του Χονγκ Κονγκ που μπαίνει στην πρωτοπορία των αγώνων του κινεζικού λαού για δημοκρατία και ελευθερία.
Αυτό συμβαίνει επειδή εκεί οι σοσιαλφασίστες του Πεκίνου - αφού απέκτησαν την κυριαρχία της πρώην βρετανικής αποικίας το 1997 και παρά τη δέσμευσή τους για την τήρηση της αρχής “μια χώρα, δύο συστήματα” - επιχειρούν σήμερα να επιβάλουν ύπουλα τη σοσιαλ- φασιστική τους δικτατορία πάνω στον πληθυσμό.
Αυτό που οδήγησε στην έκρηξη της λαϊκής οργής ήταν η απόφαση της διαρκούς επιτροπής της κινεζικής εθνοσυνέλευσης (31/8) σχετικά με την εκλογική μεταρρύθμιση, που προβλέπει ότι στις τοπικές διοικητικές εκλογές του 2017, αντί της καθολικής ψηφοφορίας, μία 1.200μελής εκλογική επιτροπή που θα διορίζεται από ομάδες τοπικών μεγιστάνων - σημειώνουμε ότι το Πεκίνο έχει καταφέρει μέσα σε 20 χρόνια να ελέγξει οικονομικά και πολιτικά την επιχειρηματική ολιγαρχία του Χονγκ Κονγκ - θα πρέπει να εγκρίνει προκαταβολικά δύο-τρεις υποψήφιους της αρεσκείας της για να διεκδικήσουν το πόστο του γενικού κυβερνήτη. Όπως γίνεται εύκολα αντιληπτό, η μεθόδευση δεν είναι παρά ένα εκλογικό πραξικόπημα που θα επιτρέψει στην κεντρική κυβέρνηση να εντείνει τον έλεγχό της πάνω στην πολιτική ζωή του νησιού.
Το κίνημα, που γρήγορα αγκάλιασε τη νεολαία και πήρε τη μορφή αποχής απ’ τα μαθήματα και καθιστικής διαμαρτυρίας έξω απ’ το κυβερνητικό μέγαρο, μαζικοποιήθηκε πολύ γρήγορα ιδιαίτερα εξαιτίας της βίαιης καταστολής του από τις αρχές. Προηγουμένως, μερικές εκατοντάδες διαδηλωτών είχαν καταφέρει να διεισδύσουν στον περίβολο του κυβερνητικού συγκροτήματος το απόγευμα της 26/9. Η καταστολή των αρχικών κινητοποιήσεων ήταν που έδωσε πνοή στο κίνημα Occupy Central (ή κίνημα της ομπρέλας) το οποίο απέκλεισε το οικονομικό κέντρο της πόλης παραλύοντας σχεδόν κάθε εμπορική δραστηριότητα.
Σήμερα στην πλειοψηφία του ο πληθυσμός του Χονγκ Κονγκ ενώ αρχικά συμπάθησε αυτό το κίνημα άρχισε να δυσανασχετεί για την παρατεταμένη κατάληψη του κέντρου της πόλης (κυρίως οι μαγαζάτορες και οι εργάτες που εμποδίζονται να πάνε στη δουλειά τους) οπότε η μαζικότητα του κινήματος υποχώρησε μέχρι να αρχίσει να ξεψυχάει. Τότε η αστυνομία το διέλυσε. Από τότε η πολιτική πρωτοβουλία έχει περάσει στη μεριά της κινέζικης κυβέρνησης. Αυτή η τακτική ήττα, εκτιμούμε ότι μάλλον οφείλεται σε συνειδητή μεθόδευση της ηγεσίας του κινήματος Occupy Central With Love and Peace (OCLP). Αυτή αποφάσισε τις μεθόδους πάλης, αυτή και την πολιτική γραμμή, πολύ πριν τις εξελίξεις του Σεπτέμβρη και η αλήθεια είναι με όχι πραγματικά δημοκρατικές μεθόδους.
Το κίνημα Occupy Central έχει στην πραγματικότητα μια προϊστορία τουλάχιστο ενάμισι χρόνου. Βγήκε μέσα από το λεγόμενο πανδημοκρατικό αντικαθεστωτικό στρατόπεδο, αλλά από μια λεγόμενη “ριζοσπαστική” πτέρυγά του με την επωνυμία Λίγκα των Σοσιαλδημοκρατών που συγκροτήθηκε στα 2006 από τον τροτσκιστή βουλευτή Λέουνγκ Κουόκ-χουνγκ και έναν “ριζοσπάστη” ραδιοφωνικό παρουσιαστή. Τη γραμμή της “πολιτικής ανυπακοής” είχε λανσάρει ο 50χρονος καθηγητής δικαίου του πανεπιστημίου του Χονγκ Κονγκ και πραγματικός ηγέτης του OCLP, Μπένι Τάι, ήδη από το Γενάρη του ’13, υποστηρίζοντας ότι οι μεγάλες οργανωμένες διαδηλώσεις για τις οποίες φημίζεται το Χονγκ Κονγκ δεν θα οδηγούσαν πουθενά (βλ. Le Monde, 2/10) κι ότι χρειαζόταν μία κινητοποίηση που θα παρέλυε την εμπορική και οικονομική ζωή της μεγαλούπολης. Αυτή ήταν μια εντελώς λαθεμένη και αντικειμενικά προβοκατόρικη θέση γιατί η πόλη κέρδισε πολλά όλα αυτά τα χρόνια και καθυστέρησε τους κινέζους φασίστες να πετύχουν απόλυτη εξουσία με εντελώς ειρηνικές μορφές πάλης. Ότι κέρδισε δηλαδή το κέρδισε από τον πολύ μαζικό χαρακτήρα των αγώνων της, που μόνο με ειρηνικές μορφές θα μπορούσε να είναι μαζικός όσο οι τοπικοί και διεθνείς συσχετισμοί ήταν υπέρ της Κίνας και όσο οι ηγέτες της δεν είχαν περάσει σε ωμή βίαιη επίθεση στο λαό του Χονγκ Κονγκ.
Λίγο αργότερα η ηγεσία του κινήματος διατύπωσε τα τέσσερα στάδια που θα οδηγούσαν στη μεγάλη έκρηξη: διάλογος, δημόσια διαβούλευση, πολιτικά δημοψηφίσματα και πολιτική ανυπακοή. Όμως ατή τη μέθοδο εσωτερικής λειτουργίας και ανάπτυξης την έχουμε ξαναδεί στην πλατεία Συντάγματος το 2012, στα κινήματα της “πραγματικής δημοκρατίας” στην Ισπανία, και μετά στα άλλα ψευτοδημοκρατικά κινήματα τύπου Ταχρίρ και Ταξίμ και τελικά στην καταστροφική Μειντάν της Ουκρανίας. Σε τέτοιου είδους κινήματα κάποιες από τα πάνω και ελεγχόμενες από στενούς και άτυπους καθοδηγητικούς πυρήνες διαδικασίες, που εμφανίζονται όμως σαν αυθόρμητες, αντικαθιστούν την πραγματικά δημοκρατική συνδικαλιστική και πολιτική ζωή των πραγματικών λαικών κινημάτων. Αυτή η τελευταία προϋποθέτει ανοιχτές γενικές συνελεύσεις της βάσης που εκλέγουν διάφορα καθοδηγητικά ή συντονιστικά όργανα, τα οποίο συνεδριάζουν, λογοδοτούν και μπορεί να ανακαλούνται από τις συνελεύσεις βάσης. Αντίθετα σε αυτά τα κινήματα ορισμένα μόνο ζητήματα περνάνε από την έγκριση μιας ανώνυμης μάζας η οποία καλείται να “αποφασίσει” γι’ αυτά σε κάποια τυχαία στιγμή, στην ουσία όποτε η ηγεσία αισθανθεί αρκετά ισχυρή για να της παραχωρήσει το λόγο. Είναι πολύ χαρακτηριστικό ότι στη διαβούλευση της 6/Μάη στο Χονγκ Κόνγκ, που θα αποφάσιζε σχετικά με το προαναγγελμένο για τις 22/Ιούνη δημοψήφισμα, διατυπώθηκαν πάνω από 20 προτάσεις όμως εγκρίθηκαν μόνο τρεις για ψηφοφορία. Το βασικό εδώ είναι ότι όσοι αρνήθηκαν να υποστηρίξουν τη γραμμή της κατάληψης του κέντρου της πόλης που είχε προαποφασίσει η ηγεσία εμποδίστηκαν απ’ το να συμμετάσχουν στις προτάσεις και στην ψηφοφορία, όπου πήραν μέρος μόλις 2.500 άτομα. Αυτή η γραμμή αποδείχτηκε διασπαστική καθώς στάθηκε εμπόδιο στην ενοποίηση όλων των πολιτικών δυνάμεων που μπορούν να ενωθούν για να αντιμετωπίσουν τη σοσιαλφασιστική επέλαση (και συγκεκριμένα το διορισμό των υποψηφίων από την 1.200μελή). Στην ουσία η μετριοπαθής πτέρυγα του OCLP που εκφράζεται κυρίως από το φιλελεύθερο “Δημοκρατικό Κόμμα” αντέδρασε, απειλώντας με αποχώρηση από το συνασπισμό, και στην ουσία δεν συμμετείχε στον αγώνα. Η ίδια η μορφή του αγώνα: Κατάληψη των δρόμων και παρεμπόδιση των συγκοινωνιών για βδομάδες είχε σα στόχο να αφήσει μόνη της την πραγματικά δημοκρατική και ριζοσπαστική νεολαία από τα πλειοψηφικά σήμερα στην πόλη μεσοστρώματα, πολλούς εργαζόμενους και τις μεγαλύτερες ηλικίες.
Άξιο προσοχής είναι ακόμα το γεγονός ότι τη στιγμή όπου η ολιγαρχία του Χονγκ Κονγκ έχει διαμορφώσει ήδη ισχυρούς δεσμούς με το Πεκίνο, ο πλουσιότερος άνθρωπος του νησιού, ο ολιγάρχης Λι Κα-Σινγκ, δεν έχει ασκήσει καμία ουσιαστική κριτική στο κίνημα Occupy (OCLP). Επίσης το OCLP χρηματοδοτείται από τραπεζίτες του Χονγκ Κονγκ, συγκεντρώνοντας στις τάξεις του καμιά 80αριά απ’ αυτούς. Ακόμα, υποστηρίζεται από το μεγιστάνα του τύπου Τζίμι Λάι, το συγκρότημα του οποίου - Next Media - εκδίδει την ημερησία Apple Daily (βλ. Le Monde, 2/10).
Όλα τα παραπάνω στοιχεία μας κάνουν να υποπτευόμαστε ότι το σοσιαλφασιστικό καθεστώς του Πεκίνου περιμένοντας την μεγάλη πολιτική σύγκρουση για την εκλογή- στην ουσία τον διορισμό- του νέου διοικητή του Χονγκ Κονγκ από το Πεκίνο έχει φερθεί πιο “ρώσικα-καγκεμπίτικα” δηλαδή πιο ενεργητικά, με μεγαλύτερη προβλεπτικότητα και με εισοδισμό από όσο παλιότερα. Δηλαδή έχει παρέμβει στο ως τώρα παραδοσιακά πολύ πλατύ και γι αυτό ειρηνικό στη μορφή του δημοκρατικό κίνημα του Χονγκ-Κόνγκ με συγκεκριμένα στελέχη του, με σκοπό την έκθεση του στις μάζες, την απομόνωση από αυτές, τη διάβρωση και τελικά την καθυπόταξή του. Δηλαδή έχει χρησιμοποιήσει ρώσικη τακτική τύπου “Μειντάν” η οποία προβόκαρε το πραγματικό αντι-πουτινικό αντιρώσικο δημοκρατικό κίνημα του ουκρανικού λαού, φέρνοντας στην εξουσία φιλορώσους προβοκάτορες.
Οι τελευταίες εξελίξεις στο Χονγκ Κονγκ φοβόμαστε ότι κινούνται μάλλον προς αυτή την κατεύθυνση, μόνο που στις παρούσες κινέζικες συνθήκες τα καταλληλότερα στελέχη για εισοδισμό στο δημοκρατικό κίνημα δεν είναι οι φιλοναζήδες ψευτοεθνικιστές αλλά οι ιστορικοί σύμμαχοί τους οι “ταξικοί” αντιφιλελεύθεροι τροτσκιστές. Έτσι στο γράμμα που έστειλε η ηγεσία του OCLP απευθυνόμενη στον κινέζο πρόεδρο Χι Τζινπίνγκ, διαχώριζε τη θέση της από τις “πορτοκαλί επαναστάσεις” και ζητούσε από τον αρχιδιαφθορέα δικτάτορα να διώξει τον κυβερνήτη του Χονγκ Κονγκ Λεούνγκ ως διεφθαρμένο. Δηλαδή συντάχθηκε με το αρχιφασίστα γραμματέα του ψευτο-”Κομμουνιστικού” Κόμματος της Κίνας Χι Τζινπίγκ που κάνει “κάθαρση” ενάντια σε εκείνους τους κινέζους κομματικούς νέους αστούς που είναι δεμένοι περισσότερο με το ιδιωτικό δυτικόφιλο κεφάλαιο της Κίνας και λιγότερο με το κρατικοκαπιταλιστικό στρατοκρατικό που ετοιμάζει τον παγκόσμιο πόλεμο μαζί με τους κρατικοκαπιταλιστές στρατοκράτες της Ρωσίας. Είναι πραγματικά πολύ περίεργο που σε όλη αυτή τη διαπάλη το Οccupy αντί να δείχνει σαν πραγματικό του αντίπαλο τον επεμβασία Χι και το ψευτοΚΚ της Κίνας έδειχνε το τοπικό τοποτηρητή υπάλληλο τους και ζητούσε συμμαχία με το Πεκίνο!!! Αυτή η εκτίμηση μας ενισχύεται επίσης από το γεγονός ότι το Οccupy υποστηρίχθηκε με ένταση από το υπεραντιδραστικό και ουσιαστικά ρωσόφιλο στους στόχους του κίνημα των Anonymous. Δεν έχουμε δει ποτέ αυτό το κίνημα να υποστηρίζει κάτι που ενοχλεί πραγματικά τον σοσιαλιμπεριαλισμό.
Βέβαια το κινεζικό σοσιαλφασιστικό καθεστώς πέρα από τα πολύ πιθανά προβοκατόρικα παιχνίδια μέσα στην ηγεσία του κινήματος επιχειρεί να το δυσφημίσει ερεθίζοντας τα σοβινιστικά ανακλαστικά μερίδας του κινεζικού λαού. Μεταξύ άλλων το κατηγορεί για χρηματοδότηση από ΗΠΑ-ΕΕ. Στην πραγματικότητα, η μονοπωλιακή Δύση που συνεργάζεται οικονομικά με το Πεκίνο κι έχει διοχετεύσει εκεί όλη της την παραγωγή, έχει μάλλον υποβαθμίσει παρά βοηθήσει τους αγώνες του κινεζικού λαού για δημοκρατία κι αυτό φαίνεται από τη θέση που κατέχει στα δυτικά ΜΜΕ.
Πάντως σε κάθε περίπτωση όποια και αν είναι η κατάληξη του κινήματος Occupy σε αυτή τη φάση, και όποιος και να είναι ο χαρακτήρας της ηγεσίας του ο λαός του Χονγκ Κονγκ και ειδικά η νεολαία του απέδειξε στη βάση της ότι διψάει και παθιάζεται για δημοκρατία και επίσης απέδειξε ότι έχει πολιτικό κριτήριο και ψηλό πολιτιστικό επίπεδο γιατί κράτησε αυτόν τον αγώνα με τάξη, ψηλή οργάνωση και σαν στυλ δεν αποξένωσε ποτέ τη μεγάλη μάζα του πληθυσμού. Οι φασίστες ηγέτες της Κίνας δεν θα ξοφλήσουν εύκολα με το δημοκρατικό λαό και ιδιαίτερα τη νεολαία του Χονγκ-Κονγκ.
Ετικέτες