Χαλκοκονδύλη 35, τηλ-φαξ: 2105232553 email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

που σ’ ό­λες της τις πλευ­ρές έ­βγα­ζε ερ­γα­τικό πο­λι­τι­σμό, πνεύ­μα ει­ρή­νης και σε­βα­σμό για το λα­ό κέρ­δι­σε τον κό­σμο, για­τί ή­τα­νε το α­κρι­βώς α­ντί­θετο α­πό τον “πο­λι­τι­σμό” των τρα­μπού­κων ε­χθρών των ερ­γα­τών και των με­ταλ­λεί­ων, που το μό­νο που ξέ­ρουν εί­ναι η βί­α, τα μπου­λό­νια με τις σφε­ντό­νες, το κάψι­μο, το σπά­σι­μο, το ξύ­λο και η τρο­μο­κρα­τί­α. Οι ερ­γά­τες έ­βα­λαν το ψω­μί και τη ζω­ή τους, το μέλ­λον τους, σαν κε­ντρι­κό πο­λι­τι­κό θέ­μα στο κέ­ντρο της χώ­ρας και κερ­δί­σα­νε πολ­λούς πό­ντους στην προ­σπά­θεια να γί­νει το με­ταλ­λεί­ο χρυ­σού, να α­να­πτυ­χθεί και να προ­κό­ψει ο τό­πος τους κι οι ί­διοι μα­ζί του.

Το κα­θε­στώς και πιο ει­δι­κά η κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ - Α­ΝΕΛ έ­πα­θε χο­ντρή ζη­μιά και βρέ­θη­κε σε ά­μυ­να. Α­φού έ­βα­λε ό­λα τα φε­ρέ­φω­νά της να βρί­ζουν τους ερ­γά­τες για “τσά­τσους του α­φε­ντι­κού τους” με την πιο με­γά­λη ξε­δια­ντρο­πιά, έ­βα­λε για ξε­κάρ­φω­μα την Κων­στα­ντο­πού­λου και το Μη­τρό­που­λο, πρόε­δρο και α­ντι­πρό­ε­δρο της Βου­λής α­ντί­στοι­χα, να κά­νου­νε τά­χα τους συ­μπαρα­στά­τες των ερ­γα­τών, ε­νώ αυ­τοί οι δύ­ο πο­τέ τό­σα χρό­νια δεν εί­χα­νε πει μια κα­λή κου­βέ­ντα για τον α­γώ­να των με­ταλ­λω­ρύ­χων και δεν εί­χα­νε βγά­λει ά­χνα ό­ταν το κόμ­μα τους, ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, στή­ρι­ζε κά­θε βί­α και συ­κο­φα­ντί­α των τρα­μπού­κων κα­τά του ερ­γα­τό­κο­σμου της Χαλ­κι­δι­κής.

Ό­μως, το κα­θε­στώς έ­χει κι άλ­λούς άσ­σους στο μα­νί­κι του για να προλά­βει να σκο­τώ­σει το με­ταλ­λεί­ο και το ερ­γο­στά­σιο χρυ­σού, πριν προ­λά­βουν οι ερ­γά­τες να κα­τα­λά­βου­νε α­πό πού τους ήρ­θε το χτύ­πη­μα. Έ­τσι τώ­ρα τε­λευ­ταί­α το κα­θε­στώς ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ τους ρί­χνει κα­θη­συ­χα­στι­κές κου­βέ­ντες, που τις λέ­νε και κα­λό­πι­στοι άν­θρω­ποι, ό­τι “πά­με κα­λά”, “το Συμ­βού­λιο της Ε­πι­κρα­τεί­ας μας δι­καί­ω­σε”, “τα άλ­λα κόμ­μα­τα ε­κτός των ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ - Α­ΝΕΛ εί­ναι μα­ζί μας”. Ο στόχος εί­ναι έ­νας: οι ερ­γά­τες να κά­τσουν ή­συ­χα - ή­συ­χα πε­ρι­μέ­νο­ντας ν’ αρ­χίσει η δου­λειά για την ε­ξό­ρυ­ξη χρυ­σού και το ερ­γο­στά­σιο, νο­μί­ζο­ντας ό­τι το πράγ­μα πά­ει καλά, μέ­χρι η κυ­βέρ­νη­ση με χί­λια δυο προ­σχή­μα­τα να α­να­γκά­σει τους Κα­να­δούς να ση­κω­θού­νε να φύ­γου­νε, α­φή­νο­ντας σύ­ξυ­λους και στην ανερ­γί­α ε­κα­το­ντά­δες με­ταλ­λω­ρύ­χους.

 Το βασικό πρόσχημα με το οποίο θα κλείσουν το μεταλλείο είναι ο “εμφύλιος στη Χαλκιδική”

 Το κα­θε­στώς των ψευ­τών και α­πα­τε­ώ­νων, κυ­ρί­ως των υ­πο­τι­θέ­με­νων “αρι­στε­ρών” που ε­δώ και 20 χρό­νια δεν α­φή­νου­νε να γί­νει ε­ξό­ρυ­ξη χρυ­σού στη Χαλκι­δι­κή, δεν μπο­ρεί να πα­τή­σει για να κλεί­σει το με­ταλ­λεί­ο στη θε­ω­ρί­α ό­τι τά­χα θα μο­λύ­νει και θα γε­μί­σει καρ­κί­νο την πε­ριο­χή. Για­τί αυ­τή, πα­ρό­λο που έ­χει πε­ρά­σει σ’ έ­να κομ­μά­τι του λα­ού α­πό το ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και α­πό κά­ποια μέ­σα ε­νη­μέ­ρω­σης, ε­πι­στη­μο­νι­κά έ­χει γί­νει κου­ρέ­λι α­πό τους πιο α­ξιό­λο­γους ε­πιστή­μο­νες στην Ελ­λά­δα και στο ε­ξω­τε­ρι­κό, ε­νώ μέ­σα στις στη­μέ­νες “ε­πι­στη­μονι­κές ε­πιτρο­πές” κα­τά των με­ταλ­λεί­ων ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ έ­χει μό­νο έ­ναν δι­κό του μεταλ­λειο­λό­γο μη­χα­νι­κό να ε­πι­μέ­νει ό­τι η με­ταλ­λουρ­γί­α χρυ­σού εί­ναι ε­πι­κίνδυ­νη για την υ­γεί­α των κα­τοί­κων.

Η θε­ω­ρί­α την ο­ποί­α θα πλα­σά­ρει, ή­δη πλα­σά­ρει, ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και κυ­ρί­ως ο αρ­μό­διος υ­πουρ­γός Λα­φαζά­νης, για να μα­ταιώ­σει την ε­πέν­δυ­ση εί­ναι α­κόμη πιο βρώ­μι­κη: “δεν ξέ­ρου­με”, λέ­ει, “ε­άν μο­λύ­νει ή δε μο­λύ­νει, πά­ντως ο κό­σμος ε­πά­νω στη Χαλ­κι­δι­κή έ­χει χω­ρι­στεί σε δυο στρα­τό­πε­δα. Ξύ­λο, συ­γκρού­σεις, ΜΑΤ, βί­α, μέ­σα σε τέ­τοιο πε­ρι­βάλ­λον πώς μπο­ρεί να γί­νει η ε­πέν­δυ­ση; Ε­πεν­δύ­σεις με ΜΑΤ και α­στυ­νο­μί­α, με εμ­φύ­λιο στη Χαλ­κι­δι­κή δε γί­νο­νται. Ά­ρα για το κα­λό του λα­ού και για να μη θρη­νή­σου­με κα­νέ­να θύ­μα, ας πά­ει στο κα­λό και το με­ταλ­λεί­ο και βλέ­που­με τι θα γί­νει με τους ερ­γά­τες”. Αυ­τή τη θέ­ση έκφρα­σε στη συ­νέ­χεια και ο α­ντι­πρό­ε­δρος της κυ­βέρ­νη­σης Δρα­γα­σά­κης λέ­γοντας ό­τι “δεν θέ­λου­με άλ­λες Σκου­ριές, δη­λα­δή ε­πεν­δύ­σεις που θα στη­ρί­ζο­νται στα ΜΑΤ”.

Αυ­τή η “θε­ω­ρί­α” εί­ναι η με­γα­λύ­τε­ρη πα­λιαν­θρω­πιά, για­τί ο Λα­φα­ζά­νης ξέ­ρει κα­λά ό­τι το κλί­μα “εμ­φύ­λιου” το έ­φτια­ξε ο ί­διος ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, που ξεσή­κω­σε και κα­θο­δη­γά­ει ό­λους τους τρα­μπού­κους ε­νά­ντια στο με­ταλ­λεί­ο και στους ερ­γά­τες. Μά­λι­στα, ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ έ­χει μα­ζί τους και τους ψευ­το­α­ναρ­χι­κούς “πα­λι­κα­ρά­δες”, που λέ­νε α­νοι­χτά ό­τι δεν εί­ναι κα­τά του με­ταλ­λεί­ου ε­πει­δή μο­λύ­νει, αλ­λά ε­πει­δή θε­ωρού­νε κά­θε βιο­μη­χα­νί­α κα­κό πράγ­μα και ε­πέμ­βα­ση στη φύ­ση. Ό­μως ο άν­θρω­πος α­πό τό­τε που κα­τέ­βη­κε α­πό τα δέ­ντρα πα­ρεμ­βαί­νει στη φύ­ση, την αλ­λά­ζει για να βελ­τιώ­νει τη ζω­ή του, αλ­λά κοι­τά­ει πά­ντα να ‘ναι και σε αρ­μο­νί­α μα­ζί της και να μην την κα­τα­στρέ­φει με τις αλ­λα­γές που της κά­νει. Αλ­λιώ­τι­κα, αν η αν­θρω­πό­τη­τα δεν προ­χω­ρού­σε έ­τσι, α­κό­μα θα τρώ­γαμε βε­λα­νί­δια, θα κυ­νη­γού­σα­με ζώ­α με το κο­ντά­ρι, θα φο­ρά­γα­με προ­βιές α­ντί για ρού­χα και θα μέ­να­με σε κα­λύ­βες α­πό ά­χυ­ρα και ξύ­λα.

Αυ­τή τη θε­ω­ρί­α του εμ­φύ­λιου, λοι­πόν, οι ερ­γά­τες πρέ­πει να τη χτυ­πή­σου­νε, κυ­ριο­λε­κτι­κά να την τσα­κί­σου­νε για να σώ­σου­νε το με­ταλ­λεί­ο, τη δου­λειά τους και το μέλ­λον των ί­διων και των παι­διών τους. Κι αυ­τό μπο­ρεί να γί­νει μο­νά­χα ά­μα βου­τή­ξου­νε μέ­σα στη μά­χη για να κά­νουν γνω­στό στο λα­ό ό­τι ε­πι­στη­μο­νι­κά η με­ταλ­λουρ­γί­α χρυ­σού, με τη μέ­θο­δο που θα γί­νει στις Σκου­ριές, δε μο­λύ­νει το πε­ρι­βάλ­λον και δεν εί­ναι κίν­δυ­νος για τους κα­τοί­κους.

 Οι εργάτες μπροστά στη μάχη για τη διαφώτιση του λαού ενάντια στους σαμποταριστές και τη “θεωρία” τους ότι η μεταλλουργία θα σπείρει το θάνατο

 Πολ­λοί ερ­γά­τες, α­πό κα­λή πρό­θε­ση, σκέ­φτο­νται ό­τι δεν εί­ναι δι­κιά τους δου­λειά να α­πο­δεί­ξου­νε ό­τι το με­ταλ­λεί­ο χρυ­σού δε θα μο­λύ­νει το περι­βάλ­λον. Νο­μί­ζου­νε ό­τι αυ­τό εί­ναι δου­λειά μο­νά­χα της ε­ται­ρεί­ας και των επι­στη­μό­νων της. Οι ί­διοι, με τα στοι­χεί­α που έχου­νε δει α­πό τις με­λέ­τες των ε­πι­στη­μό­νων και που έ­χουν συ­ζη­τή­σει, έ­χου­νε πει­στεί ό­τι δεν υ­πάρ­χει κίν­δυ­νος, αλ­λά θε­ω­ρού­νε ό­τι προς τον έ­ξω κό­σμο το βα­σι­κό εί­ναι να βά­ζουν μπρο­στά το ζή­τη­μα του ψω­μιού και της δου­λειάς τους. Θε­ωρούν ό­τι αυ­τό α­πό μο­νά­χο του, σε μια ε­πο­χή τέ­τοιας α­νερ­γί­ας και πεί­νας για το λα­ό, φτά­νει και πε­ρισ­σεύ­ει για να κερ­δί­σου­νε τη συ­μπά­θεια του κό­σμου.

Κι ό­μως, αυ­τό α­κρι­βώς εκ­με­ταλ­λεύ­ο­νται οι κλει­σο­ερ­γο­στα­σιά­κη­δες του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ για να πουν σε έ­ναν προ­ο­δευ­τι­κό κό­σμο: “τους κα­τα­λα­βαί­νου­με τους αν­θρώ­πους, τη δου­λειά τους θέ­λου­νε να σώ­σου­νε, αλ­λά δε γί­νε­ται για να σώ­σου­νε το ψω­μί τους 2.000 οι­κο­γέ­νειες με­ταλ­λωρύ­χων να γε­μί­σει καρ­κί­νο ό­λη η Χαλ­κι­δι­κή. Προ­έ­χει η υ­γεί­α των κα­τοί­κων, α­κό­μα και των ί­διων των με­ταλ­λωρύ­χων”. Έ­τσι αυ­τοί οι α­πε­ρί­γρα­φτοι ψεύ­τες βγαί­νου­νε κι α­πό πά­νω, πα­ρου­σιά­ζο­ντας τους ερ­γά­τες σαν τό­σο κα­θυ­στε­ρη­μέ­νους και ά­ξε­στους αν­θρώ­πους, που να προ­τι­μά­νε να πά­θουν καρ­κί­νο και να πε­θά­νουν οι ί­διοι και τα παιδιά τους, προ­κει­μέ­νου νά ‘χου­νε με­ρο­κά­μα­το για πέ­ντε ή δέ­κα χρό­νια.

Κα­θα­ρές κου­βέ­ντες. Οι με­ταλ­λω­ρύ­χοι δεν θα μπο­ρέ­σουν να νι­κή­σουν αν δεν α­ξιο­ποι­ή­σουν τους πιο έ­γκυ­ρους ει­δι­κούς ε­πι­στή­μο­νες της με­ταλ­λουρ­γί­ας χρυ­σού στην Ελ­λά­δα και σε ό­λο τον κό­σμο, που μπο­ρούν  να ε­πι­βε­βαιώσουν σή­με­ρα σε η­με­ρί­δες και σε συ­νέ­δρια ό­τι  η μέ­θο­δος ε­ξό­ρυ­ξης στις Σκουριές (α­κα­ριαί­α τή­ξη σε κλει­στό φούρ­νο) εί­ναι η πιο σύγ­χρο­νη που υ­πάρ­χει σε ό­λο τον κό­σμο στη με­ταλ­λουρ­γί­α χρυ­σού (με πρω­το­πό­ρα στη χρή­ση της τη Φιν­λαν­δί­α) και ό­τι εί­ναι ε­ντε­λώς α­κίν­δυ­νη για το πε­ρι­βάλ­λον. Οι ερ­γα­ζό­μενοι στις Σκου­ριές ο­φεί­λουν κυ­ρί­ως και μπο­ρούν να α­παι­τή­σουν α­πό τα κα­νά­λια πριν τα ε­λέγ­ξει ή τα κλεί­σει ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, να πραγ­μα­το­ποι­ή­σουν εκ­πο­μπές ό­που θα εμ­φα­νι­στούν μπρο­στά στο λα­ό οι ει­δι­κοί των δύ­ο πλευ­ρών να μι­λήσουν δια μα­κρών για το ζή­τη­μα και ε­κεί θα φα­νεί η γύ­μνια των διά­φο­ρων αντι­γκόλ­ντ. Αυ­τό για­τί οι πραγ­μα­τι­κοί ε­πι­στή­μο­νες και οι πραγ­μα­τι­κοί ει­δικοί ξέ­ρουν να εκ­φρά­ζουν και να ε­κλα­ϊ­κεύ­ουν τις βα­σι­κές έν­νοιες της ε­πι­στή­μης και της τε­χνο­λο­γί­ας ε­νώ οι κο­μπο­γιαν­νί­τες α­πο­κα­λύ­πτο­νται μπρσστά τους. Η κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν πρό­κει­ται να ε­πι­τρέ­ψει τη με­ταλ­λουρ­γί­α στις Σκου­ριές,  πα­ρά μό­νο αν υ­πο­χρε­ω­θεί α­πό έ­να παλ­λα­ϊ­κό κί­νη­μα υ­πέρ της επέν­δυ­σης και μά­λι­στα πα­νελ­λα­δι­κής εμ­βέ­λειας που θα ξε­ση­κώ­σουν οι με­ταλ­λω­ρύ­χοι  γύ­ρω τους.

Αυ­τός εί­ναι ο μό­νος τρό­πος να κερ­δη­θού­νε πο­λι­τι­κά και οι κα­λοί άν­θρω­ποι της Ιε­ρισ­σού και της Θεσ­σα­λο­νί­κης, να κα­τα­λά­βου­νε την α­λή­θεια και να μεί­νου­νε μό­νοι τους οι τρα­μπού­κοι του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και του ψευ­το­α­ναρ­χι­σμού, α­πο­μο­νω­μέ­νοι και α­πα­ξιω­μέ­νοι α­πό το λα­ό της πε­ριο­χής, σαν ψεύ­τες και α­πα­τε­ώ­νες που εί­ναι. 

 Για τη θεωρία ότι η επιστήμη είναι πουλημένη στο κεφάλαιο

 Οι ε­χθροί του με­ταλ­λεί­ου και της α­νά­πτυ­ξης, σ΄ αυ­τά τα ε­πι­χει­ρήμα­τα, α­πα­ντά­νε σαν τά­χα μου “μαρ­ξι­στές” ό­τι το τι λέ­νε οι ε­πι­στή­μο­νες δεν έχει κα­μιά ση­μα­σί­α, α­φού αυ­τοί πλη­ρώ­νο­νται α­πό το κε­φά­λαιο και α­πό το κράτος, που ε­πί­σης α­νή­κει στο κε­φά­λαιο, για να λέ­νε ψέ­μα­τα υ­πέρ των ε­πι­χει­ρη­ματιών.

Αυ­τή η θε­ω­ρί­α έ­χει μια με­γά­λη α­χίλ­λεια φτέρ­να: η ε­πι­στή­μη εί­ναι η σω­ρευ­μέ­νη γνώ­ση και πεί­ρα των αν­θρώ­πων, που γί­νε­ται θε­ω­ρί­α και γε­νι­κοί κα­νό­νες για το πώς κι­νεί­ται η φύ­ση και η κοι­νω­νί­α. Α­πό τό­τε που υ­πάρ­χει ε­πιστή­μη, α­πό τα αρ­χαί­α χρό­νια, η κοι­νω­νί­α είχε πλού­σιους και φτω­χούς, εκ­μεταλ­λευ­τές και εκ­με­ταλ­λευό­με­νους, πα­τρί­κιους και πλη­βεί­ους. Με βά­ση τη θε­ωρί­α αυ­τή, η ε­πι­στή­μη δεν έ­πρε­πε να εί­χε κάνει ού­τε έ­να βή­μα μπρο­στά όλ’ αυτά τα χρό­νια, α­φού σαν όρ­γα­νο των κυ­ρί­αρ­χων κά­θε φο­ρά τά­ξε­ων θα έ­πρε­πε να υπο­θέ­σου­με ό­τι ό­λοι οι ε­πι­στή­μο­νες έ­λε­γαν και λέ­νε ψέ­μα­τα που συμ­φέ­ρουν μό­νο τα α­φε­ντι­κά κά­θε ε­πο­χής.

Ό­μως η ε­πι­στή­μη, α­κρι­βώς ε­πει­δή εί­ναι α­να­γκαί­α σε κά­θε κοι­νω­νί­α για να α­να­πτύσ­σει τις δυ­νά­μεις της πα­ρα­γω­γής, τις μη­χα­νές, τα ερ­γα­λεί­α και την πα­ρα­γω­γι­κό­τη­τα της δου­λειάς, αλ­λά και να βελ­τιώ­νει τη ζω­ή, πρώ­τα για τους εκ­με­ταλ­λευ­τές αλ­λά σε έ­να ση­μεί­ο της εξέ­λι­ξης και μέ­σα α­πό την ταξι­κή πά­λη και για τους φτω­χούς, έ­χει και τη σχε­τι­κή α­νε­ξαρ­τη­σί­α της. Ειδι­κά στον κα­πι­τα­λι­σμό του σχε­τι­κά ε­λεύ­θε­ρου α­ντα­γω­νι­σμού, δεν μπο­ρεί ένα κε­φά­λαιο, π.χ. της με­ταλ­λουρ­γί­ας, να βγά­ζει μο­να­χό του ψεύ­τι­κα ε­πι­στη­μονι­κά πο­ρί­σμα­τα ό­τι ό­λα πά­νε πρί­μα, ε­νώ γε­μί­ζει καρ­κί­νο την πε­ριο­χή. 

Για­τί ε­κεί θα έρ­θει έ­νας άλ­λος κε­φα­λαιο­κρά­της της πε­ριο­χής, που δε θέ­λει να πε­θά­νει ού­τε ο ί­διος σαν πρό­σω­πο ού­τε σαν οι­κο­νο­μι­κή δρα­στηριό­τη­τα και θα α­πο­κα­λύ­ψει την α­πά­τη, κά­νο­ντας με­λέ­τη με δι­κούς του ε­πι­στήμο­νες. Ε­πί­σης, θα έρ­θει η Ευ­ρω­πα­ϊ­κή Έ­νω­ση, που οι λα­οί της με μά­χες και αίμα έ­χουν κα­τα­κτή­σει να μην τους σπέρ­νει καρ­κί­νο ο κά­θε α­στός ε­πι­χει­ρη­μα­τίας και θα κά­νει δι­κή της με­λέ­τη και θα βά­λει τέ­τοια ε­μπό­δια σ’ αυ­τόν που μολύ­νει, που θα του κά­νει α­σύμ­φο­ρη τη δου­λειά και τε­λι­κά θα τον κλεί­σει. Τέλος και πά­νω απ’ ό­λα θα έρ­θουν οι ί­διοι οι ερ­γά­τες που - ό­ταν δε ζουν σε συν­θήκες δι­χτα­το­ρί­ας - θα ση­κώ­σουν τον κό­σμο στο πό­δι για­τί θέ­λουν μεν να δου­λέψουν, αλ­λά δε θέ­λουν να πε­θά­νουν α­πό τις αρ­ρώ­στιες για έ­να με­ρο­κά­μα­το.

Έ­τσι, το γε­νι­κό το συ­νο­λι­κό κε­φά­λαιο, του­λά­χι­στον στις κά­πως πιο α­να­πτυγ­μέ­νες και πιο δη­μο­κρα­τι­κές χώ­ρες, α­ντί να κοι­τά­ει να κερ­δί­σει δυο πε­ντα­ρο­δε­κά­ρες μην τη­ρώ­ντας τα πε­ρι­βαλ­λο­ντι­κά μέ­τρα, σκέ­φτε­ται: “θα δώ­σω κά­τι πα­ρα­πά­νω για την πε­ρι­βαλ­λο­ντι­κή προ­στα­σί­α, ώ­στε να μη με ε­νο­χλήσει κα­νείς και να μπο­ρώ να βγά­ζω κέρ­δος για πολ­λά χρό­νια χω­ρίς ε­μπό­δια και συ­γκρού­σεις”. Εί­ναι α­λή­θεια ό­τι δε σκέ­φτε­ται κά­θε κε­φα­λαιο­κρά­της έ­τσι, αλ­λά γι’ αυ­τό υ­πάρ­χου­νε τα κι­νή­μα­τα του λα­ού, οι ει­δι­κοί ε­πι­στή­μο­νες, α­κόμα και οι κρα­τι­κές υ­πη­ρε­σί­ες ε­λέγ­χου πού ΄χουνε φτια­χτεί με την πί­ε­ση του λα­ού για να ε­λέγ­χου­νε τον κά­θε με­μο­νω­μέ­νο α­στό ώ­στε να μη σπέρ­νει α­μέρι­μνος αρ­ρώ­στια και κα­τα­στρο­φή.

Αυ­τά ό­λα ού­τε τα λέ­νε ού­τε θέ­λου­νε να τ’ α­κού­σου­νε οι ΣΥ­ΡΙ­ΖΑί­οι και οι κου­κου­λο­φό­ροι τρα­μπού­κοι, για­τί δε τους βο­λεύ­ου­νε στην προ­σπά­θειά τους να κλεί­σου­νε το με­ταλ­λεί­ο.

 Προσοχή στους ψεύτικους φίλους Σαμαρά - Στ. Θεοδωράκη - Κουτσούμπα

 Ε­μείς σαν Ο­ΑΚ­ΚΕ, που βρι­σκό­μα­στε δί­πλα στους με­ταλ­λω­ρύ­χους της Χαλ­κι­δι­κής α­πό τα μέ­σα της δε­κα­ε­τί­ας του ’90, ε­πί ε­πο­χής TVX, τους πα­ρο­τρύ­νουμε να στη­ρι­χτούν κυ­ρί­ως στις δυ­νά­μεις τους και στην α­λή­θεια που κου­βαλά­ει το κί­νη­μά τους, α­ξιο­ποιώ­ντας ό­σες δυ­νά­μεις, μέ­σα στους ε­πι­στή­μο­νες, στους δη­μο­σιο­γρά­φους, στους το­πι­κούς και πα­νελ­λα­δι­κούς φο­ρείς θέ­λουνε και μπο­ρού­νε να στα­θού­νε δί­πλα τους.

Αυ­τοί που εμ­φα­νί­ζο­νται α­πό το κε­ντρι­κό πο­λι­τι­κό κα­θε­στώς τώ­ρα δα σαν φί­λοι τους, ό­πως ο Σα­μα­ράς, ο Θε­ο­δω­ρά­κης του Πο­τα­μιού και α­κό­μα περισ­σό­τε­ρο ο Κου­τσού­μπας του ψευ­τοΚ­ΚΕ εί­ναι οι με­γα­λύ­τε­ροι υ­πο­κρι­τές και ε­χθροί των με­ταλ­λεί­ων, το ί­διο με τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Κι αυ­τό γιατί κα­νείς τους δε λέ­ει α­νοι­χτά, κα­θα­ρά και ξά­στε­ρα τη φρά­ση “να γί­νει το ερ­γο­στά­σιο μεταλ­λουρ­γί­ας χρυ­σού”.

Ο μεν Σα­μα­ράς λέ­ει “εί­μαι υ­πέρ των με­ταλ­λευ­τι­κών δρα­στη­ριο­τή­των”, αν και α­πο­φεύ­γει να λέ­ει τη φρά­ση “με­ταλ­λουρ­γί­α χρυ­σού”, που εί­ναι η βά­ση για την ε­πι­βί­ω­ση των με­ταλ­λεί­ων. Ού­τε ε­ξη­γεί για­τί δυό­μι­σι χρό­νια που κυβερ­νού­σε δεν έ­δω­σε ορ­μη­τι­κά και κυ­ρί­ως πο­λι­τι­κά, δια­φω­τι­στι­κά τη μάχη υ­πέρ της ε­πέν­δυ­σης, δη­λα­δή δεν έ­βγα­λε τους βου­λευ­τές του μα­ζι­κά να την υπε­ρα­σπι­στούν, δεν βο­ή­θη­σε την υ­πό­θε­ση των ερ­γα­τών, αυ­τός ο “με­γά­λος υ­ποστη­ρι­κτής” της δου­λειάς και της α­νά­πτυ­ξης. Έ­βα­λε μπρο­στά την α­στυ­νο­μί­α η οποί­α, χω­ρίς την πά­λη στο πο­λι­τι­κό και στο ε­πι­στη­μο­νι­κό ε­πί­πε­δο, εί­ναι σκέτη προ­βο­κά­τσια.

Ο Θε­ο­δω­ρά­κης λέ­ει “εί­μαι υ­πέρ της α­νά­πτυ­ξης” γε­νι­κά κι α­ό­ρι­στα και δεν υ­πε­ρα­σπί­ζε­ται κα­θό­λου τη θέ­ση ό­τι το με­ταλ­λεί­ο δε μο­λύ­νει. Άλ­λω­στε, στο πρό­γραμ­μα του Πο­τα­μιού έ­χει πει ό­τι ως πα­ρά­δειγ­μα και μο­χλό α­νά­πτυ­ξης για τη χώ­ρα μας θε­ω­ρεί το λά­δι, τον του­ρισμό τις “μπου­γά­τσες ποιό­τη­τας”, δεν λέ­ει κου­βέ­ντα για βιο­μη­χα­νί­α ε­νώ στην ε­ντε­λώς α­πο­βιο­μη­χα­νο­ποι­η­μένη Ελ­λά­δα θε­ω­ρεί ό­τι βα­σι­κό πρό­βλη­μα εί­ναι “η μό­λυν­ση των θα­λασ­σών” α­πό τις πα­ρα­γω­γι­κές δρα­στη­ριό­τη­τες... 

Ο δε Κου­τσού­μπας - ψευ­τοΚ­ΚΕ έ­χει την πιο ύ­που­λη θέ­ση. Λέ­ει ό­τι θέλει με­ταλ­λεί­ο χρυ­σού, αλ­λά μο­νά­χα ά­μα γί­νει σο­σια­λι­στι­κό ή έ­στω κρα­τι­κό που ση­μαί­νει ό­τι δεν θέ­λει το συ­γκε­κριμ­μέ­νο κε­φα­λαιου­χι­κά και τε­χνι­κά ώ­ρι­μο να φτια­χτεί ερ­γο­στά­σιο αλ­λά έ­να άλ­λο μελ­λο­ντι­κό, δη­λα­δή έ­να ε­ντε­λώς α­νύ­παρ­κτο ι­δε­α­τό ε­ρη­γο­στά­σιο. Δη­λα­δή τώ­ρα θέ­λει τους με­ταλ­λω­ρύ­χους άνερ­γους και μό­νο με­τά θά­να­το τους θέ­λει  κύ­ριους του ο­ρυ­κτού πλού­του. Κυ­ρίως ό­μως κα­τη­γο­ρεί τους ερ­γάτες ό­τι εί­ναι όρ­γα­να της Eldorado Gold, ό­ταν λέ­ει ό­τι στη Χαλ­κι­δι­κή συ­γκρού­ε­ται ου­σια­στι­κά το κε­φά­λαιο του χρυ­σού με το κε­φά­λαιο των ξε­νο­δό­χων. Με τον τρό­πο του δη­λα­δή το ψευ­τοΚ­ΚΕ λέ­ει: “έ­χου­νε βέ­βαια ά­δι­κο οι τρα­μπού­κοι που σας δέρ­νου­νε και σας πε­τά­νε μπουλό­νια, για­τί τους βά­ζου­νε οι ξε­νο­δό­χοι της Ιε­ρισ­σού. Αλ­λά κι ε­σείς προ­σέξ­τε, για­τί ε­πιμέ­νο­ντας να γί­νει τώ­ρα το ερ­γο­στά­σιο γί­νε­στε όρ­γα­νο της άλ­λης πλευ­ράς. Πε­ρι­μέ­ντε λοι­πόν νά ‘ρθω ε­γώ στην ε­ξου­σί­α και τό­τε θα φτιά­σου­με μα­ζί το λα­ϊκό χρυ­σω­ρυ­χεί­ο”. Ά­ρα, το ση­με­ρι­νό με­ταλ­λεί­ο δεν πρέ­πει να γί­νει. Δη­λα­δή το ψευ­τοΚ­ΚΕ έ­χει την ί­δια πο­λι­τι­κή με τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ μό­νο που α­ντί να πε­τά­ει μπου­λό­νια τους ρί­χνει σφαί­ρες α­πό ζά­χα­ρη, ή αλ­λιώς πα­λεύ­ει α­πό τα μέ­σα για τη διά­σπα­ση των ερ­γα­τών. Α­πο την πλευ­ρά μας δεν μπο­ρού­με να μην σκε­φτούμε ό­τι το ψευ­τοΚ­ΚΕ  σα­μπό­τα­ρε σκλη­ρά με τρα­μπου­κι­σμούς  ε­πί χρό­νια τα μεταλ­λεί­α της TVX και μα­ζί με το ΣτΕ μα­ταί­ω­σε τε­λι­κά τη με­ταλ­λουρ­γί­α χρυ­σού.  Μόλις πή­ρε ο Μπό­μπο­λας τα με­ταλ­λεί­α δεν τα πο­λέ­μη­σε αλ­λά ό­ταν τα πή­ρε η Ε­ντορά­ντο η Πα­πα­ρή­γα το 2013 μί­λη­σε στην Ιε­ρισ­σό κα­θα­ρά κα­τά του με­ταλ­λεί­ου και υ­πέρ του τά­χα μου “πε­ρι­βαλ­λο­ντι­κού” κι­νή­μα­τος των τρα­μπού­κων. Α­πλώς το ψευ­τοΚ­ΚΕ κα­θό­τα­νε πιο πί­σω α­πό τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ για να μην ε­κτί­θε­ται στους εργά­τες, ώ­στε σή­με­ρα να τους κά­νει το φί­λο και να τους κα­τα­στρέ­ψει α­πό τα μέ­σα. Έ­χου­με ε­κτι­μή­σει ό­τι αν φύ­γει η Ελ­ντο­ρά­ντο, α­φε­ντι­κό με τον έ­ναν ή τον άλ­λον τρό­πο πο­λύ πι­θα­νά θα γί­νει ο Μπό­μπο­λας και ξέ­ρου­με κα­λά ό­τι στα ερ­γο­τά­ξια του Ά­κτω­ρα κυ­ριαρ­χούν οι συν­δι­κα­λι­στές του ψευ­τοΚ­ΚΕ. Έ­να κόμ­μα ή εί­ναι φί­λος των ερ­γατών ή εί­ναι α­πέ­να­ντί τους. Αν εί­ναι σε  α­πό­στα­ση και τους κοι­τά­ει να χα­ρο­πα­λεύ­ουν εί­ναι γύ­πας και τους πε­ρι­μέ­νει.

Σα­μα­ράς, Θε­ο­δω­ρά­κης και Κου­τσού­μπας θέ­λου­νε να κλεί­σου­νε το μεταλ­λεί­ο ό­σο και ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και οι τρα­μπού­κοι, α­πλώς τα λέ­νε με άλ­λη γλώσ­σα μπας και α­πο­κοι­μί­σουν τους ερ­γά­τες μέ­χρι η Eldorado να βα­ρε­θεί, να αι­μορ­ρα­γεί οικο­νο­μι­κά και να φύ­γει. Και τό­τε μην τους εί­δα­τε.

Ά­μα έ­χεις τέ­τοιους φί­λους, τι τους θέ­λεις τους ε­χθρούς...

 Τώρα είναι η ώρα  - Η μόνη πιθανότητα για να σωθούν τα μεταλλεία

 Έ­χου­με πει α­πό και­ρό α­νοι­χτά στους ερ­γα­ζό­με­νους της Χαλ­κι­δι­κής ό­τι για μας ο λό­γος που το κρά­τος, δη­λα­δή τα βα­σι­κά πο­λι­τι­κά κόμ­μα­τα, πο­λεμά­νε τό­σο λυσ­σα­σμέ­να κα­τά των με­ταλ­λεί­ων εί­ναι ό­τι στην Ελ­λά­δα ό­λες οι κομμα­τι­κές η­γε­σί­ες, τό­σο των α­νοι­χτά α­ντι­δυ­τι­κών ΣΥΡΙ­ΖΑ, ψευ­τοΚ­ΚΕ, Α­ΝΕΛ και να­ζί της Χρυ­σής Αυ­γής, ό­σο και των υ­πο­τι­θέ­με­νων φί­λων της Ευ­ρώ­πης ΝΔ, ΠΑ­ΣΟΚ, Πο­τα­μιού θέ­λου­νε, α­νοι­χτά ή κα­λυμ­μέ­να, τη στρο­φή της χώ­ρας μας προς τη Ρω­σί­α.

Η Ρω­σί­α θέ­λει το Ά­γιο Ό­ρος, την “Κι­βω­τό της Ορ­θο­δο­ξί­ας”, δι­κό της, για να ε­ξυ­πη­ρε­τή­σει τα σχέ­διά της για πα­γκό­σμια κυ­ριαρ­χί­α. Έ­τσι, για κάθε φί­λο της Ρω­σί­ας, για κά­θε Λα­φα­ζά­νη και ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, εί­ναι πρό­κλη­ση έ­να κα­να­δικό, δη­λα­δή έ­να δυ­τι­κό κε­φά­λαιο, να στή­σει μια τό­σο σύγ­χρο­νη με­ταλ­λουρ­γί­α χρυ­σού λί­γα χι­λιό­με­τρα πα­ρα­πέ­ρα α­πό το Ά­γιο Όρος που ο Πού­τιν το θέ­λει για πα­γκό­σμια εκ­κλη­σια­στι­κή βά­ση. Για­τί με­ταλ­λεί­ο με σύγ­χρο­νους ευ­ρωπα­ϊ­κούς και βο­ρειο­α­με­ρι­κά­νι­κους ό­ρους και στά­νταρ πα­ρα­γω­γής ση­μαί­νει σύγ­χρο­νη τε­χνο­λο­γι­κά α­νά­πτυ­ξη, ψη­λά πε­ρι­βα­λο­ντι­κά στά­νταρ συ­γκε­ντρω­μένοι ερ­γά­τες με συν­δι­κα­λι­στι­κά δη­μο­κρα­τι­κά δι­καιώ­μα­τα και με πο­λι­τι­κή δύ­να­μη που α­ντι­κει­με­νι­κά θα ε­πη­ρε­ά­ζει τις ε­ξε­λί­ξεις προς α­ντί­θε­τη κατεύ­θυν­ση απ’ αυ­τήν που θέ­λει η Ρω­σί­α και οι φί­λοι της. Αυ­τό τους πο­νά­ει, και ό­λα τ’ άλ­λα για τη μό­λυν­ση εί­ναι στά­χτη στα μά­τια και κο­ρο­ϊ­δί­ες που δεν τις πι­στεύ­ουν στο βά­θος ού­τε οι ί­διοι οι φι­λο­ρώ­σοι ΣΥ­ΡΙ­ΖΑί­οι.

 Σή­με­ρα ό­μως, που ο λα­ός μας, μέ­σα στην α­νέ­χεια που τον ρί­ξα­νε κύ­ρια οι ί­διες αυ­τές φι­λι­κές προς τη Ρω­σί­α δυ­νά­μεις ι­διαί­τε­ρα τα τε­λευ­ταί­α πέ­ντε χρό­νια με το κλεί­σι­μο των ερ­γο­στα­σί­ων πα­ράλ­λη­λα με τη χρε­ω­κο­πί­α, διψά­ει για έ­να πραγ­μα­τι­κό, ει­ρη­νι­κό, τα­ξι­κό ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα για ψω­μί, δουλειά, πραγ­μα­τι­κή α­ξιο­πρέ­πεια, δη­μο­κρα­τί­α κι α­νά­πτυ­ξη. Οι Λα­φα­ζά­νη­δες και οι ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ­ΝΕΛ δεν μπο­ρούν να κλεί­σουν χω­ρίς πο­λι­τι­κό κό­στος το σπί­τι 2.000 μεταλ­λω­ρύ­χων και των οι­κο­γε­νειών τους. Ε­πί­σης, ε­πει­δή οι ρω­σό­φι­λοι ΣΥ­ΡΙΖΑ­ΝΕΛ θέ­λου­νε τα­κτι­κή συμ­μα­χί­α με τις Η­ΠΑ του Ο­μπά­μα κα­τά της Ευ­ρώ­πης, τους εί­ναι δυ­σκο­λό­τε­ρο να διώ­ξουν “στην ψύ­χρα” μια κα­να­δι­κή ε­ται­ρεί­α, η ο­ποί­α σε γε­νι­κές γραμ­μές προ­στα­τεύ­ε­ται δι­πλω­μα­τι­κά και α­πό την ι­σχύ της Α­μερι­κής. Μό­νο γι αυ­τόν τον τε­λευ­ταί­ο λό­γο, δη­λα­δή ε­πει­δή πε­ρι­μέ­νουν να τε­λειώ­σει αυ­τή η φά­ση των δια­πραγ­μα­τεύ­σε­ων με τους δα­νει­στές, ό­που έ­χουν μαζί τους την προ­ε­δρί­α των Η­ΠΑ, πι­στέ­υου­με ό­τι κρα­τά­νε α­νοι­χτό το εν­δε­χό­μενο της με­ταλ­λουρ­γί­ας χρυ­σού. Μό­λις α­πο­δε­σμευ­τούν θα τη μα­ταιώ­σουν ε­κτός αν α­ντι­με­τω­πί­σουν ως τό­τε πιο δυ­να­τό, πιο ευ­ρύ το ή­δη α­γα­πη­τό στο λαό κί­νη­μα των με­ταλ­λω­ρύ­χων. Ο μό­νος δη­λα­δή τρό­πος οι με­ταλ­λω­ρύ­χοι να κα­ταφέ­ρου­νε να νι­κή­σου­νε και να γί­νει το με­ταλ­λεί­ο εί­ναι να κά­νουν τον ΣΥ­ΡΙΖΑ να φο­βη­θεί ό­τι θα έ­χει πιο με­γά­λο πο­λι­τι­κό κό­στος μέ­σα στο λα­ό αν κλείσει το με­ταλ­λεί­ο απ’ ό­τι αν το α­φή­σει να ζή­σει. Αυ­τό πρέ­πει να εκ­με­ταλ­λευ­τού­νε οι με­ταλ­λω­ρύ­χοι προ­χω­ρώ­ντας στο πιο πλα­τύ μέ­τω­πο για την ε­πι­στη­μο­νική ε­νη­μέ­ρω­ση, για να πεί­σουν τον α­πλό κό­σμο και στη Χαλ­κι­δι­κή και σε όλη την Ελ­λά­δα για το δί­κιο τους στο ζή­τη­μα του πε­ρι­βάλ­λο­ντος.

Ε­μείς με την ει­ρή­νη, τον ερ­γα­τι­κό πο­λι­τι­σμό, τη δη­μο­κρα­τί­α, την ανά­πτυ­ξη, την ε­πι­στή­μη, την πρό­ο­δο και το μέλ­λον κι αυ­τοί με τις σφε­ντό­νες, τα μπου­λό­νια, τις κου­κού­λες, τη βί­α, τις κραυ­γές, το μί­σος, τη λα­τρεί­α για την πι­σω­δρό­μη­ση και την ε­πι­στρο­φή στη βαρβα­ρό­τη­τα.

Αν αυ­τή η ει­κό­να φτά­σει να γί­νει κτή­μα του λα­ού, τί­πο­τα δε θα μπορέ­σει να στα­θεί ε­μπό­διο στο να νι­κή­σει η α­λή­θεια. Οι με­ταλ­λω­ρύ­χοι, α­πό την εποχή του Μπο­δο­σά­κη α­κό­μα, ξέ­ρου­νε τι θα πει σκλη­ρές τα­ξι­κές μά­χες για το δί­κιο, ε­νό­τη­τα, ερ­γα­τι­κός η­ρω­ι­σμός, πά­λη μέ­χρι τη νί­κη, που θα εί­ναι νί­κη των με­ταλ­λω­ρύ­χων και κά­θε α­λη­θι­νού τους φί­λου, νί­κη ο­λό­κλη­ρης αυ­τής της όμορ­φης και τό­σο βα­σα­νι­σμέ­νης χώ­ρας που κά­ποιοι προ­σπα­θού­νε να τη γκρεμί­σου­νε α­πό τα μέ­σα για λο­γα­ρι­σμό ξέ­νων και ντό­πιων α­φε­ντι­κών.

 Α­θή­να, 9 Μα­ΐ­ου 2015