Η συνδιάσκεψη είχε τίτλο «Ο διάλογος των εθνών. Το δικαίωμα των λαών στην αυτοδιάθεση και η οικοδόμηση του πολυπολικού κόσμου».
Πήραν μέρος σ’ αυτήν αντιπροσωπείες διαφόρων πολιτικών φορέων, όπως είναι το «Ιρλανδικό Δημοκρατικό Σοσιαλιστικό Κόμμα» και το «Σιν Φέιν» που επιδιώκουν την απόσχιση της Β. Ιρλανδίας από το Ενωμένο Βασίλειο, το κόμμα «Καταλάνικη Αλληλεγγύη για Ανεξαρτησία», το Ευρωπαϊκό Κοινοτικό κόμμα «Μιλλένιουμ» από την Ιταλία, αντιπροσωπείες από τη Χαβάη, το Πουέρτο Ρίκο και την Αφρική.
Μπορεί επίσημα να μη συμμετείχε κανένας ρώσος αξιωματούχους, όμως η εμπλοκή του Κρεμλίνου σ’ αυτή τη φαινομενικά «ανεξάρτητη» πρωτοβουλία μπορεί εύκολα να εντοπιστεί. Αρκεί μόνο να επισημάνουμε ότι η κάλυψη των εξόδων του διημέρου έγινε με χορηγία προς το «Κίνημα Αντι-Παγκοσμιοποίησης» της τάξεως των 2 εκατομμυρίων ρουβλίων (άλλο 1 εκ. είχε χορηγηθεί πέρυσι) από το Εθνικό Φιλανθρωπικό Ταμείο, που ίδρυσε στα 1999 ο ίδιος ο τότε πρωθυπουργός Πούτιν με σκοπό τη χρηματοδότηση στρατιωτικών έργων και προσωπικού (Human Rights in Ukraine, 17/9). Το ίδρυμα αυτό – που ενισχύεται από την κρατική ολιγαρχία ή από μεγάλες κρατικές εταιρίες (Αμπράμοβιτς, Sberbank, η Lukoil κτλ.) – έχει με τη σειρά του σαν επικεφαλής τον αντιστράτηγο Βλαντίμιρ Νοσόφ, πρώην υπαρχηγό του τμήματος στρατιωτικής αντικατασκοπείας της KGB (FSB), και συνεπώς η πολιτική του γραμμή ελέγχεται πλήρως από την πολιτική ηγεσία του Κρεμλίνου. Σημειώνουμε δε πως επίτιμα μέλη του ρωσικού κινήματος αντι-παγκοσμιοποίησης είναι ο γενοκτόνος Άσαντ και ο ναζί Αχμαντινετζάντ, κι οι δυο τους σύμμαχοι του Πούτιν, και πως ο αρχηγός του, Ιόνοφ, είναι ηγετικό στέλεχος της οργάνωσης «Αξιωματικοί της Ρωσίας» με επικεφαλής τον αρχηγό της επιτροπής ασφάλειας της ρωσικής επιτροπής θεσμών Α. Τσβετκόφ.
Το μανιφέστο-κάλεσμα των διοργανωτών (βλ. anti-global.ru) αναφέρει μεταξύ άλλων τα εξής:
«Σήμερα ο σύγχρονος κόσμος αντιμετωπίζει μια αντικειμενική ανάγκη ενοποίησης των μεγαλύτερων δημόσιων πολιτικών οργανώσεων που παλεύουν ενάντια στην ιδεολογία της παγκόσμιας κυριαρχίας και οικονομικής εκμετάλλευσης. Ολοένα και περισσότερες χώρες και περιοχές πέφτουν θύματα της ανεπαρκούς εγχώριας και εξωτερικής πολιτικής των ομοσπονδιακών κυβερνήσεων και διεθνικών θεσμών. Η Ευρωπαϊκή Ένωση και οι ΗΠΑ διεξάγουν οικονομική διατλαντική ολοκλήρωση σε βάρος των απλών πολιτών. Οι στρατιωτικές τους επιχειρήσεις και επεμβάσεις στα εσωτερικά κυρίαρχων κρατών οδηγούν στη γενοκτονία αμάχων. Η πολιτική των πολεμικών κυρώσεων αναπόφευκτα καταστρέφει μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις. Οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ και ΕΕ διαβρώνουν την κυριαρχία ανεξάρτητων κρατών που αντιβαίνει απόλυτα στις πολιτικές και νομικές αρχές του 21ου αιώνα».
Οι συγγραφείς του παραπάνω αποσπάσματος επιχειρούν να ερμηνεύσουν τα προβλήματα που ταλανίζουν σήμερα τον πλανήτη σαν απόρροια της εθελοντικής ένωσης των κρατών, όπως π.χ. είναι η ΕΕ, ή ακόμα της σύσφιξης των σχέσεων μεταξύ Ευρώπης και Αμερικής που οφείλεται κύρια στην αντιμετώπιση της ανερχόμενης ρωσικής υπερδύναμης. Η βίαιη κατάλυση της εθνικής κυριαρχίας της πλειοψηφίας των κρατών, που γίνεται σήμερα όχι μόνο και όχι κύρια από τους δυτικούς ιμπεριαλισμούς, αλλά πρωτίστως από τους ανερχόμενους ανατολικούς δεν αποτελεί διόλου αντικείμενο κριτικής ή καταγγελίας από τους συντάκτες. Κι όμως ο κατάλογος είναι ιδιαίτερα μακρύς: Τσεχοσλοβακία το ’68, Κίνα το ’69, Πακιστάν το ’71, Αγκόλα το ’75, Καμπότζη το ‘78, Αφγανιστάν το ’79, Τσαντ, Αζερμπαϊτζάν-Μολδαβία-Γεωργία-Τατζικιστάν και Σλοβενία-Κροατία-Βοσνία τη δεκαετία του ’90, Τσετσενία, και πιο πρόσφατα Γεωργία, Ουκρανία και Συρία, για να αναφέρουμε μόνο ορισμένες από τις πιο κραυγαλέες περιπτώσεις στρατιωτικής επέμβασης από τους ρώσους ιμπεριαλιστές και τα τσιράκια τους.
Ιδιαίτερα ο διαμελισμός των εθνικών κρατών αποτελεί τυπικό στοιχείο της στρατηγικής του ρωσικού σοσιαλιμπεριαλισμού, που έρχεται τελευταίος στο τραπέζι της μοιρασιάς του παγκόσμιου πλούτου και γι’ αυτό είναι υποχρεωμένος να επιδιώκει τη βίαιη αναδιανομή του, δηλ. μέσα από ένα παγκόσμιο αιματοκύλισμα με σύμμαχό του την επίσης σοσιαλιμπεριαλιστική σήμερα Κίνα. Αυτό εννοούν στο βάθος όταν γράφουν πως:
«Θα πρέπει να επικεντρώσουμε την προσοχή μας στο δικαίωμα αυτοδιάθεσης των λαών. Υπάρχει μια σειρά περιοχών στον κόσμο που αγωνίζονται για την κατάκτηση αληθινής κυριαρχίας με σκοπό να γίνουν ανεξάρτητοι πολιτικοί παίχτες. Η υπάρχουσα παγκόσμια τάξη αφαιρεί από τους πολίτες της Νοβορωσίας, της Χαβάης, της Καταλωνίας, του Τέξας, της Αλάσκα, της Ιρλανδίας, της Σκωτίας, κτλ. το έννομο δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού που είναι επίσημα κατοχυρωμένο από τη Χάρτα των Ηνωμένων Εθνών.
Σαν αποτέλεσμα, θα σχηματίσουμε μια ειδική ομάδα εργασίας στην οποία θα εμπλέκονται αντιπρόσωποι διαφορετικών οργανώσεων από όλο τον κόσμο.
Ο βασικός στόχος της ομάδας είναι η προσφορά κοινής συνεργασίας όσον αφορά την ευρύτερη αυτονομία και απόσχιση, την πληροφοριακή και πρακτική σύμπραξη, τη διοργάνωση δημόσιων εκδηλώσεων, φόρα και επιστημονικών συνδιασκέψεων. Αυτή η ομάδα εργασίας θα ετοιμάσει ένα τελικό κείμενο που θα υποβληθεί στον ΟΗΕ. Η έκκληση αυτή θα βασίζεται στις αρχές διεθνούς δικαίου, που πρεσβεύει την ελευθερία και τον αυτοπροσδιορισμό των εθνών, την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και τη διερεύνηση στρατιωτικών εγκλημάτων».
Πάνω εδώ επιχειρείται να συσκοτιστεί το ζήτημα της αυτοδιάθεσης των εθνών με εκείνο της λεγόμενης «αρχής των εθνοτήτων» που την σκαρφίστηκαν οι τσάροι για το διαμελισμό των νεαρών εθνικών κρατών της Ευρώπης και τελικά την υποταγή τους στη τσαρική Ρωσία. Η βασική διαφορά μεταξύ έθνους και εθνότητας είναι ότι οι εθνότητες δε διαθέτουν δικιά τους σχετικά αυτόνομη οικονομική ζωή και ένα καπως υπολογίσιμο σε έκταση και ενιαίο έδαφος πάνω στα οποία θα μπορούσε να στηριχτεί ένα αίτημα για εθνική και κρατική ανεξαρτησία. Η τσαρική «αρχή των εθνοτήτων» οδηγεί αναπόφευκτα στον ακρωτηριασμό των εθνικών κρατών, την οικονομική τους καταστροφή και τη γενοκτονική εθνοκάθαρση των πλειοψηφικών πληθυσμών τους. Ωστόσο, οι ρώσοι αντι-παγκοσμιοποιητές βαφτίζουν την πάλη του ουκρανικού λαού για εθνική κυριαρχία και ακεραιότητα «γενοκτονία» και καλούν δημόσια για το διαμελισμό της χώρας τους: «Οι τοπικές συγκρούσεις στην Ανατολική Ευρώπη και την Εγγύς Ανατολή βράζουν στο εξωτερικό και συνεπώς μεταβάλλουν την παγκόσμια πολιτική ατζέντα. Πρέπει να καταβάλουμε κάθε δυνατή προσπάθεια προκειμένου να σταματήσει η γενοκτονία αμάχων στη Νοβορωσία και να επιτραπεί στο Ντονέτσκ και το Λουγκάνσκ να αποφασίσουν για τη μοίρα τους ανεξάρτητα».
Φυσικά, στο εσωτερικό της πολυεθνικής υπερδύναμης του βορρά κινήσεις που ζητούν το αναφαίρετο δικαίωμα για μεγαλύτερη αυτονομία για τις εθνικές μειονότητες ‘η ακόμα το δικαίωμα του αποχωρισμού για τα έθνη που έχουν εγκλωβιστεί στο έδαφός της (Τσετσενία) καταπνίγονται με σκληρότητα. Το ίδιο καταπνίγονται και οι φωνές που καταγγέλλουν τον επεκτατισμό των νέων τσάρων. Στις 3/9 ξεκίνησε η δίκη της ακτιβίστριας Ντάριας Πολιούντοβα που κατηγορείται για «προπαγανδισμό εξτρεμισμού και αποσχισμού» επειδή σε απάντηση των εκκλήσεων ομοσπονδιοποίησης της Ουκρανίας από τους ιθύνοντες του Κρεμλίνου, κάλεσε σε διαδήλωση για την ομοσπονδιοποίηση της περιοχής του Κουμπάν στην ίδια τη Ρωσία. Λίγες μόλις ημέρες πριν την έναρξη του συνεδρίου των αποσχιστών, ο τάταρος ακτιβιστής Ραφίς Κασάποφ καταδικάστηκε σε τριετή φυλάκιση για «υποκίνηση μίσους» και «κάλεσμα σε απόσχιση» (15/9) επειδή δημοσίευσε στο διαδίκτυο κείμενα που κατήγγειλαν την εισβολή και προσάρτηση της ουκρανικής Κριμαίας στη ρωσική ομοσπονδία.
Η διεθνής των αποσχιστών που φιλοξενείται στη Μόσχα καταδεικνύει τις εγκληματικές προθέσεις της ρωσικής χιτλερικής υπερδύναμης σε βάρος των εθνικών κρατών. Οξύνοντας τις εθνικές αντιθέσεις στον υπόλοιπο κόσμο οι ρώσοι σοσιαλιμπεριαλιστές επιχειρούν να διαμελίσουν χώρες, να υποδαυλίσουν έριδες και πολέμους και μέσα από αυτούς να εξασφαλίσουν συμμαχίες, να αποκτήσουν νέες θέσεις για να μπορέσουν τελικά να εξαπολύσουν έναν παγκόσμιο πόλεμο για να κατακτήσουν την παγκόσμια κυριαρχία. Οι αντι-παγκοσμιοποιητές ανυπομονούν και κλείνουν το μανιφέστο τους με τη διαπίστωση ότι: «Ήρθε η στιγμή για να ληφθούν δραστικά μέτρα προς την κατεύθυνση ενός δίκαιου και πολύ-πολικού κόσμου!» Το σίγουρο είναι πως όσο προελαύνουν αυτοί τόσο θα φουντώνει το μίσος της ανθρωπότητας εναντίον τους και σε ένα όχι πολύ μακρινό διάστημα ο χρόνος θα αρχίσει να κυλάει αντίστροφα γι’ αυτά τα εθνικιστικά τσιράκια της φασιστικότερης από τις υπερδυνάμεις.