Η Αχτσιόγλου έχει πει επανειλημμένα και αυτό προκύπτει και από το νόμο ότι η ρύθμιση αφορά αποκλειστικά και μόνο τα πρωτοβάθμια επιχειρησιακά σωματεία, δηλαδή τα σωματεία σε μία επιχείρηση, ένα εργοστάσιο, ένα συγκεκριμένο χώρο δουλειάς και όχι τα πρωτοβάθμια πανελλαδικής ή ευρύτερης περιφερειακής εμβέλειας που δεν κάνουν ποτέ γενικές συνελεύσεις, ούτε τα κλαδικά, τα δευτεροβάθμια ή τα τριτοβάθμια (όπως το Συνδικάτο Μετάλλου που με τροποποίηση του καταστατικού του το 2013 έγινε συνδικάτο μετάλλου Αττικής και Ναυπηγικής Βιομηχανίας Ελλάδας, δηλαδή όλης της χώρας και έτσι με θεσμοθετημένη νοθεία παίρνει πάντα τις εκλογές στη Ζώνη).
Η νέα απαρτία αποτελεί ένα νέο καθαρό χτύπημα στον πρωτοβάθμιο συνδικαλισμό, ακριβώς τον πιο εκτεθειμένο στην εργοδοσία και στις κρατικές πολιτικές, που με λύσσα τον έχει πολεμήσει αμέσως μετά την πτώση της δικτατορίας το ψευτοΚΚΕ επειδή δεν μπόρεσε ποτέ να τον ελέγξει. Η ρύθμιση αντίθετα αφήνει άθικτη την εξουσία των κομματικών κρατικο-γραφειοκρατικών συνδικαλιστικών στρατών να επιβάλουν τις αποφάσεις τους για τις γνωστές τελετουργικές 24ωρες που τις παίρνουν διοικητικά συμβούλια, χωρίς γενικές συνελεύσεις στα πρωτοβάθμια σωματεία, χωρίς κανένα θετικό αποτέλεσμα για τους εργαζόμενους, αλλά μόνο για επιδείξεις ισχύος στην υπόλοιπη αστική τάξη και για στάχτη στα μάτια στους εργαζόμενους.
Στις σημερινές όλο και χειρότερες συνθήκες δουλειάς και αμοιβής και ενόψει των ιδιωτικοποιήσεων που προγραμματίζει η κυβέρνηση στις υποδομές, ιδιαίτερα στη ΔΕΗ, όπου έρχεται άλλος ένας γύρος παράδοσης τους στα ρώσικα και κινέζικα μονοπώλια και στα δυτικά φιλικά τους, απλά παίρνονται μέτρα από την κυβέρνηση να δυσκολευτούν οι απεργίες που μπορούν να κηρυχτούν από τις παλιές συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες σε πρωτοβάθμιο επίπεδο. Τέτοια μεγάλη απεργία της νέας εποχής ήταν αυτή στον ΟΛΠ κατά της ΚΟΣΚΟ, που χειραγωγήθηκε και υπονομεύθηκε από το ψευτοΚΚΕ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ με το αντιδραστικό σύνθημα «όχι στην ιδιωτικοποίηση» το οποίο στη συγκεκριμένη περίπτωση έκρυβε τη σκανδαλώδη κρατικοποίηση-αποικιοποίηση του ΟΛΠ από το κινέζικο φασιστικό κράτος. Ήταν αυτή η αποικιοποίηση που διευκόλυνε αφάνταστα την επέλαση του ρώσικου κράτους στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης (Σαββίδης).
Έτσι πχ η σε μεγάλο βαθμό ελεγχόμενη από το καθεστώς ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ θα μπορεί να κάνει μια απεργία σε όλη τη ΔΕΗ για να διώξει οποιοδήποτε μη ανατολικό κεφάλαιο θελήσει να συμμετέχει σε μια ιδιωτικοποίηση κάποιας μονάδας της, αλλά το σωματείο της συγκεκριμένης μονάδας πχ στην Πτολεμαΐδα δεν θα μπορεί εύκολα να κάνει απεργία για να αντισταθεί στα νέα αφεντικά.
Η διεύρυνση της νόμιμης απαρτίας από 1/5 σε 1/2 περιορίζει αντικειμενικά τη δυνατότητα για απεργία σε χώρους όπου ειδικά σε συνθήκες μεγάλης ανεργίας, όπως σήμερα, υπάρχει φόβος από την εργοδοσία.
Πραγματικά δεν πρέπει ποτέ ένα ταξικό σωματείο να κάνει μια απεργία που δεν τη θέλει η πλειοψηφία των εργαζομένων και πραγματικά αυτή η αρχή κάθε αληθινά ταξικού συνδικαλισμού έχει καταπατηθεί αρκετές φορές από τους σοσιαλφασιστικούς στρατούς που έχουν κάνει απεργίες ή τις συνεχίζουν χωρίς να τις θέλει η πλειοψηφία των εργαζομένων, ασκώντας ψυχολογική τραμπούκικη βία ή ακόμα και φυσική βία σε όσους διαφωνούν με αυτές. Όμως όσο λιγότερο επιτρέπουμε στο κράτος να ανακατεύεται στις συνθήκες κάτω από τις οποίες οι εργαζόμενοι δημιουργούν τις απεργιακές πλειοψηφίες τους τόσο το καλύτερο. Τη δημοκρατία στα συνδικάτα είτε θα την περιφρουρήσουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, είτε δεν θα υπάρχει. Ο μόνος που δεν μπορεί να την περιφρουρήσει είναι το κράτος, ιδιαίτερα το σημερινό φιλο-σοσιαλφασιστικό και φιλο-ναζιστικό ελληνικό κράτος. Με αυτήν την έννοια αν μια εχθρική προς τους εργάτες κρατικοκομματική συνδικαλιστική γραφειοκρατία αρχίσει απεργία με μια μειοψηφία εργατών κόντρα στη θέληση της πλειοψηφίας, αυτή την μειοψηφία δεν πρέπει να μπορεί να την αναχαιτίσει το κράτος με νόμο ή χωρίς νόμο, αλλά μόνο οι ίδιοι οι εργαζόμενοι. Αν η εχθρική γραφειοκρατία καλέσει τα τάγματα εφόδου της απ’ έξω να καταπνίξουν τη θέληση των εργατών τότε πάλι αυτοί και μόνο αυτοί μπορούν να κάνουν τη συγκεκριμένη βία πολιτικό ζήτημα μέσα σε όλη την εργατική τάξη και στη χώρα και να συντρίψουν τους πραξικοπηματίες.
Όμως ο μεγάλος κίνδυνος ιδιαίτερα σήμερα δεν είναι από πραξικοπηματικές απεργίες, είναι από τον εργοδοτικό εκφοβισμό, οπότε όταν ο νόμος βάζει ψηλά όρια για την έναρξη μιας απεργίας, τότε επιτρέπει στην εργοδοσία να την καταπνίξει στη γέννησή της. Γιατί οι εργάτες έχουν το δικαίωμα απέναντι σε μια αυταρχική εργοδοσία που τους τρομοκρατεί να ξεκινάνε μια απεργία με μια μικρή απαρτία οπότε με μια μειοψηφία των εργαζομένων, που ξέρει όμως ότι εκφράζει τις διαθέσεις της πλειοψηφίας και σύντομα τη συσπειρώνει. Αν δεν τη συσπειρώσει και δεν πιάσει τον παλμό των εργαζομένων η απεργία δεν θα αντέξει, αλλά δεν είναι δουλειά του κράτους να κάνει το δάσκαλο στους εργάτες. Γι αυτό τους εργαζόμενους σήμερα τους συμφέρουν χαμηλά όρια απαρτίας για την απόφαση για ξεκίνημα μιας απεργίας. Πρέπει να επιδιώκουμε οπωσδήποτε τη θέληση της πλειοψηφίας, την αληθινή διάθεση για σκληρό αγώνα, για να ξεκινήσουμε μια απεργία, αλλά το πως θα εκφραστεί αυτή η θέληση στην πράξη πρέπει να είναι ένα εργατικό ζήτημα και όχι κρατικό.
Αυτό το χαμηλό όριο ευνοεί τους εργαζόμενους στις πρώην ΔΕΚΟ που οι μισθοί και οι συνθήκες δουλειάς των εργαζομένων θα δυσκολέψουν απότομα και όπου ταυτόχρονα οι νέες εργοδοσίες δεν έχουν υποτάξει εντελώς τις παλιές συνδικαλιστικές ηγεσίες οι οποίες, παρόλο το κρατικογραφειοκρατικό παρελθόν τους, μπορούν να προβάλουν καμιά φορά και επικίνδυνες αντιστάσεις. Αυτό έγινε με τις απεργίες στον ΟΛΠ πριν τον πάρει η ΚΟΣΚΟ, όπου τις αντιστάσεις κυρίως τις πρόβαλαν οι συνδικαλιστές του ΠΑΣΟΚ ενώ οι κνιτοσυριζαίοι την πούλησαν. Εκεί για να λυθεί το πρόβλημα η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ με διακομματική έγκριση κανόνισε οι παλιοί εργαζόμενοι μαζί με την ηγεσία του παλιού σωματείου να μεταταχθούν και να γίνουν δημόσιοι υπάλληλοι. Αλλά αυτό δεν μπορεί να γίνει παντού σε κάθε πρώην ΔΕΚΟ οπότε πρέπει να δυσκολέψει κάθε απεργιακή απόπειρα από τις παλιές συνδικαλιστικές ηγεσίες, γιατί ο νόμος για την απεργία ισχύει και για συμβάσεις ιδιωτικού δικαίου στις πρώην ΔΕΚΟ. Έτσι με τις νέες ψηλότερες απαρτίες διευκολύνονται οι νέες ανατολικές κρατικοποιήσεις ή οι ιδιωτικοποιήσεις – εκχωρήσεις στα φιλοανατολικά δυτικά αφεντικά.
Γι’ αυτό το ΠΑΜΕ φρόντισε μόνο για τις εντυπώσεις να κάνει φασαρία με κάποιες μπούκες στα πάντα πρόθυμα να το καλοδεχτούν, σαν τον αγαπημένο καθοδηγητή τους, υπουργεία του ΣΥΡΙΖΑ για να δείξει ότι είναι τάχα πολύ θυμωμένο, και περιορίστηκε στις δύο 24ωρες απεργίες-πυροτεχνήματα της 14 Δεκέμβρη και 12 Γενάρη, ενώ δεν προκάλεσε καμία απεργία διαρκείας πουθενά στο δημόσιο τομέα όπου έχει δύναμη ή σε κλαδικό επίπεδο.
Έτσι επίσης εξηγείται πως η δήθεν φιλεργατική επίσης ΔΗΣΥ, δηλαδή το ΠΑΣΟΚ του Λαλιώτη έκανε τόσο λίγη φασαρία σε επίπεδο κινητοποιήσεων. Από την άλλη η ΝΔ έκανε τέτοια αβάντα στο ΣΥΡΙΖΑ που έφτασε στο σημείο να προτείνει 50+1, όχι μόνο σαν απαρτία αλλά και σαν απαιτούμενο ποσοστό ψήφων στο σύνολο των εγγεγραμμένων, και όχι των παρόντων όπως ισχύει σήμερα, ενώ στα πανελλαδικά σωματεία πρότεινε την κατάργηση των συνελεύσεων με νόμο (!) και την ηλεκτρονική ψηφοφορία για απεργία (!!) με τη χρήση του ΑΜΚΑ (!!!), δηλαδή την πλήρη κατάργηση της απεργίας.
Η σημερινή πάλη για τα εργασιακά δικαιώματα ενάντια στις γαλέρες είναι αναπόσπαστα δεμένη με την πάλη ενάντια στο σαμποτάζ της παραγωγής που είναι αυτό που πάνω απ όλα φέρνει την πελώρια ανεργία και τελικά τις γαλέρες, με αποτέλεσμα κάθε είδους εργοδοσία δυτική και ανατολική, ντόπια και ξένη να γίνεται ασύδοτη απέναντι στους εργαζόμενους, αν και πάντα τα νέα ανατολικά αφεντικά για χάρη των οποίων γίνεται το σαμποτάζ με στόχο την υποδούλωση της χώρας είναι αυτά που φτιάχνουν τα χειρότερα κάτεργα όπως περίτρανα απέδειξε η Κόσκο. Πάλη ενάντια στο σαμποτάζ, πάλη ενάντια στην αποικιοποίηση και τον ανατολικό εκφασισμό της χώρας, πάλη για δημοκρατικά δικαιώματα στους χώρους δουλειάς πάλη ένα νέο πραγματικά ταξικό, που σημαίνει και πραγματικό δημοκρατικό συνδικαλισμό . Αυτά είναι τα μεγάλα καθήκοντα της εργατικής τάξης σήμερα.