Πιο άμεσα αυτή η απόφαση συνθλίβει τις πιο φιλικές προς τις ΗΠΑ μουσουλμανικές χώρες, όπως είναι η Σ. Αραβία, τα Εμιράτα, και η Ιορδανία αυξάνοντας σε αυτές τις χώρες την πολιτικο-ιδεολογική πίεση του αντισημιτικού Ιράν που αυτόματα γίνεται ιδεολογικός ηγέτης του μεσανατολικού μουσουλμανικού κόσμου. Πιο μακροπρόθεσμα αυτή η απόφαση διευρύνει το χάσμα Ευρώπης και ΗΠΑ, που διαρκώς ενισχύει ο Τραμπ με αποφάσεις όπως αυτή για τα αέρια θερμοκηπίου, καθώς στέλνει την πρώτη πιο κοντά στη Ρωσία και στην Κίνα.
Επειδή πολλά λέγονται αυτές τις μέρες για την Ιερουσαλήμ πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι για το καθεστώς αυτής της πόλης υπάρχουν σήμερα οι εξής γραμμές στον κόσμο:
Υπάρχει η γραμμή της ειρήνης, που την αποδέχεται ο ΟΗΕ και ως χθες όλα τα κράτη του κόσμου, η οποία λέει ότι η Ιερουσαλήμ σήμερα δεν πρέπει να είναι πρωτεύουσα ούτε του Ισραήλ, ούτε της Παλαιστίνης, και ότι το καθεστώς της πρέπει να οριστεί με συμφωνία ανάμεσα στα δύο κράτη όταν καταλήξουν σε μια συμφωνία ειρήνευσης. Η γενική κατεύθυνση σε αυτή τη συμφωνία όπως την εννοούν όλες οι χώρες, είναι η δυτική Ιερουσαλήμ να είναι η πρωτεύουσα του Ισραήλ και η ανατολική Ιερουσαλήμ να είναι η πρωτεύουσα των Παλαιστινίων. Σε όλο τον κόσμο -ως τις 7 του Απρίλη του 2017 –μόνο το Ισραήλ αναγνώριζε την Ιερουσαλήμ σαν πρωτεύουσά του, και μάλιστα με μια προκλητική του απόφαση του 1980, την αναγνώριζε ολόκληρη σαν πρωτεύουσα του, που σημαίνει ότι αναγνώριζε την κατοχή που είχε κάνει και στην ανατολική Ιερουσαλήμ στον πόλεμο του 1967. Πριν από το 1967 το Ισραήλ είχε σαν πρωτεύουσά του τη μισή Ιερουσαλήμ, τη δυτική. Αυτήν την κατοχή της Ιερουσαλήμ κανένα κράτος δεν την έχει αναγνωρίσει ως σήμερα (ούτε και ο Τραμπ) και πραγματικά στο σημείο αυτό συγκεντρώνεται όλος ο επεκτατισμός της ισραηλινής άρχουσας τάξης. Το χειρότερο χαρακτηριστικό αυτού του επεκτατισμού και το μεγαλύτερο εμπόδιο στην ειρήνευση είναι ότι το Ισραήλ με την κυβέρνηση Νετανιάχου συνεχίζει να χτίζει ισραηλινούς οικισμούς μέσα στην ανατολική Ιερουσαλήμ και κυρίως στα περίχωρά της εντός του παλαιστινιακού εδάφους για να αποκόψει την ανατολική Ιερουσαλήμ από την υπόλοιπη Δυτική όχθη, στην οποία επίσης επεκτείνει τους οικισμούς της. Αντίστοιχη και μάλιστα χειρότερη πολιτική από αυτή των επεκτατιστών του Ισραήλ κάνουν οι αντισημίτες της Χαμάς, δηλαδή οι φασίστες των παλαιστινίων που λένε όχι μόνο ότι όλη η Ιερουσαλήμ, δηλαδή και η Δυτική Ιερουσαλήμ πρέπει να γίνει δικιά τους αλλά ότι όλοι οι εβραίοι του Ισραήλ πρέπει να εξαφανιστούν και το Ισραήλ να γίνει Παλαιστινιακό κράτος (αν και τελευταία για να αποσπάσουν τη διακυβέρνηση του παλαιστινιακού κράτους, έχουν δεχθεί σαν μια ενδιάμεση φάση προς την εξαφάνιση του Ισραήλ να αποδεχτούν την προσωρινή του ύπαρξη).
Λοιπόν αυτή τη θέση όλων των χωρών της γης, που την κατοχύρωνε πολιτικά και ο ΟΗΕ, ότι κανένα κράτος δεν πρέπει να ακολουθήσει το Ισραήλ και να αναγνωρίσει έστω ένα κομμάτι της Ιερουσαλήμ, έστω το δυτικό, σαν πρωτεύουσα του Ισραήλ, γιατί έτσι θα ήταν σαν να έσπαγε τη συμφωνία ότι η μοιρασιά της πόλης πρέπει να γίνει ταυτόχρονα με την ειρήνευση των δύο κρατών Ισραήλ και Παλαιστίνης, την παραβίασε πρώτη στον κόσμο η Ρωσία στις 7 του Απρίλη του 2017.
Δηλαδή η Ρωσία του Πούτιν, το παγκόσμιο κέντρο του αντισημιτισμού που σημαιοφόρος του είναι η ρώσικη ορθόδοξη εκκλησία, για να ενθαρρύνει την προβοκατόρικη κίνηση του Τραμπ και μάλιστα οκτώ μήνες πριν από αυτήν έγινε η πρώτη χώρα του κόσμου που αναγνώρισε επίσημα ένα κομμάτι της Ιερουσαλήμ, τη Δυτική Ιερουσαλήμ, σαν πρωτεύουσα του Ισραήλ. Κι όμως αυτή η τρομερή κίνηση δεν προκάλεσε κανέναν απολύτως διεθνή θόρυβο, γιατί τέτοια ήταν η πρόθεση της ίδιας της Ρωσίας. Η έλλειψη κάθε καταδίκης αυτής της πράξης από τους κήρυκες του αντιεβραϊκού μίσους σε όλο τον κόσμο, ιδιαίτερα από αυτούς που το διακινούν στον αραβικό και μουσουλμανικό κόσμο με επικεφαλής τη Χαμάς, είναι η απόδειξη ότι όλα αυτά τα κινήματα είναι συνειδητά ρωσόφιλα. Ακόμα λιγότερο τυχαίο είναι ότι αυτός που έβαλε τη βάση για την προβοκάτσια Τραμπ ήταν ο πρώτος φιλορώσος αμερικάνος πρόεδρος, ο Μπιλ Κλίντον, που τόσο πολύ κόντρα στους πάντες τον έχουμε καταγγείλει γι αυτό. Ήταν αυτός που το 1995 πέρασε στο αμερικάνικο Κογκρέσο την απόφαση αναγνώρισης της Ιερουσαλήμ σαν πρωτεύουσας του Ισραήλ και μάλιστα με τη μεταφορά εκεί της αμερικάνικης πρεσβείας (Jerusalemembassyact). Αυτήν την απόφαση όλοι οι πρόεδροι των ΗΠΑ την ανέβαλαν κάθε έξη μήνες να τη βάλουν σε εφαρμογή γιατί αντιλαμβάνονταν ότι σήμαινε μια πελώρια πρόκληση για τους παλαιστίνιους, το θάψιμο της ειρηνευτικής διαδικασίας, και κυρίως απομόνωση των ΗΠΑ από τον αραβικό και μουσουλμανικό κόσμο (http://www.mid.ru/en/foreign_policy/news//asset_publisher/cKNonkJE02Bw/content/id/2717182).
Αυτό λοιπόν που ισχυρίστηκε τώρα ο Τραμπ ήταν ότι απλά έβαλε σε εφαρμογή την απόφαση Κλίντον χωρίς όμως να πει λέξη για την απόφαση Πούτιν του Απρίλη για να μην τον εκθέσει.
Από μία άποψη η προβοκατόρικη κίνηση του Τραμπ δεν ξεπερνάει κατά πολύ ούτε την κίνηση του Μπιλ Κλίντον, ούτε την κίνηση του Πούτιν. Γιατί ότι ούτε ο Τραμπ ούτε ο Κλίντον έχουν αναγνωρίσει την κατοχή από το Ισραήλ της ανατολικής Ιερουσαλήμ. Και οι δύο δηλαδή έχουν πει ότι τα τελικά όρια της Ιερουσαλήμ θα οριστούν από μια ισραηλοπαλαιστινιακή συμφωνία. Εκεί που ο Πούτιν έχει φροντίσει να βρίσκεται πιο φιλοπαλαιστινιακά και φιλομουσουλμανικά σε σχέση με αυτούς είναι ότι δεν πάει προς το παρόν τη ρώσικη πρεσβεία στη δυτική Ιερουσαλήμ. Δηλαδή απλά μένει ένα βήμα πιο πίσω από τον Τραμπ, αλλά ένα βήμα που του επιτρέπει και να μην εκτίθεται ο ίδιος και να παίζει όσο ποτέ τον αγαπημένο του ρόλο του μεσολαβητή σε όλα τα διεθνή δίπολα και τώρα στο δίπολο Ισραήλ-Παλαιστινίων. Σε αυτό το δίπολο οι ΗΠΑ εξαφανίζονται κυριολεκτικά σαν μεσολαβητική δύναμη υπέρ της Ρωσίας και εν μέρει της Ευρώπης η οποία όμως θα παίζει αναγκαστικά στο πλευρό της Ρωσίας γιατί στρατιωτικά και διπλωματικά είναι ένας νάνος σε σχέση με τις δύο υπερδυνάμεις.
Αυτό που κάνει ξεχωριστά προβοκατόρικη την απόφαση των ΗΠΑ για την Ιερουσαλήμ είναι ότι γίνεται στη συνέχεια μιας πολιτικής της προεδρίας Τραμπ που είναι ρατσιστικά αντιμουσουλμανική και αντιαραβική, και επίσης εξόχως υποστηρικτική για ένα Ισραήλ του Νετανιάχου που είναι το πιο προκλητικά επιθετικό ενάντια στους παλαιστίνιους εδώ και πολλές δεκαετίες, κυρίως λόγω της δραστήριας επέκτασης των ισραηλινών οικισμών στη Δυτική Όχθη, οικισμών στους οποίους πρωταγωνιστούν τα πιο δεξιά αντιπαλαιστινιακά στοιχεία του εβραϊκού πληθυσμού, κυρίως οι ορθόδοξο εβραίοι.
Το Παλαιστινιακό πρόβλημα είναι στην ουσία του ένα από τα πολλά περιφερειακά προβλήματα αιματηρής κρατικής, διακρατικής και διεθνικής βίας στο οποίο επεμβαίνει ο ιμπεριαλισμός και ο ηγεμονισμός των υπερδυνάμεων. Όμως έχει γίνει αντικειμενικά εδώ και έξι δεκαετίες το μεγαλύτερο παγκόσμιο πρόβλημα εξαιτίας της παγκόσμιας φαιο-«κόκκινης» φασιστικής προπαγάνδας με κέντρο της το ρώσικο σοσιαλιμπεριαλισμό, η οποία εμφανίζει και διαχειρίζεται το παλαιστινιακό πρόβλημα όχι σαν μια σύγκρουση του εβραϊκού εθνικισμού, του σιωνισμού, με ένα καταπιεζόμενο από αυτόν έθνος, όπως είναι το παλαιστινιακό και με τις αραβικές χώρες που το υποστηρίζουν, αλλά σαν σύγκρουση του παγκόσμιου εβραϊσμού και των τάχα ελεγχόμενων από αυτόν ΗΠΑ με όλα τα άλλα έθνη και κράτη της γης και πρώτα απ όλα με το παλαιστινιακό. Από αυτήν την εικόνα ο ρωσόφιλος αντισημιτισμός θέλει να συνάγει έναν από τη φύση του εγκληματικό και απάνθρωπο χαρακτήρα του κράτους του Ισραήλ και να υποβάλει μέσω κυρίως του υποτακτικού στη Ρωσία πολιτικού ρεύματος μέσα στο παλαιστινιακό κίνημα, της Χαμάς, την ανάγκη της εξαφάνισης του κράτους του Ισραήλ και των κατοίκων του. Αυτού του είδους ο αντισιονισμός είναι ο σύγχρονος αντισημιτισμός.
Η αντισημιτική αυτή πολιτική του σοσιαλιμπεριαλισμού, που ενισχύει εδώ και δεκαετίες μαζικές δολοφονικές πρακτικές κατά αμάχων Εβραίων του Ισραήλ τροφοδοτεί με τη σειρά της τα σοβινιστικά αντιπαλαιστινιακά και επεκτατικά σχέδια των πιο δεξιών σιωνιστικών ρευμάτων της αστικής τάξης του Ισραήλ. Αλλά ειδικά το αντισημιτικό γενοκτονικό πρόγραμμα και η πρακτική της Χαμάς έχει γιγαντώσει την τελευταία δεκαετία το θρησκευτικό ορθόδοξο εβραϊκό επεκτατισμό πάνω στον οποίο στηρίζονται οι πουτινόφιλοι Νετανιάχου και Λίμπερμαν για να ζητήσουν την παραπέρα επέκταση των εβραϊκών κατοχικών οικισμών στη Δυτική Όχθη και την ολοκληρωτική καταβρόχθιση της Ανατολικής Ιερουσαλήμ την οποία οι Παλαιστίνιοι θέλουν και δικαιούνται να έχουν σαν πρωτεύουσα.
Αλλά το ζήτημα της Ανατολικής Ιερουσαλήμ σαν πρωτεύουσας του παλαιστινιακού κράτους από κεντρικό πρακτικό και συμβολικό πρόβλημα της παλαιστινιακής κρατικής ανεξαρτησίας έχει γίνει εδώ και χρόνια ένα παγκόσμιο πρόβλημα των μουσουλμάνων όλου του κόσμου γιατί η Ανατολική Ιερουσαλήμ περιλαμβάνει μια σειρά από τις πιο ιερές τοποθεσίες και χώρους λατρείας της μουσουλμανικής θρησκείας.
Αυτό που πετυχαίνει τώρα ο Τραμπ, στηριζόμενος στους μεσαιωνιστές ευαγγελιστές του ρεπουμπλικανικού κόμματος και αιφνιδιάζοντας τους αμήχανους δημοκρατικούς που σύρθηκαν πίσω από τον Κλίντον το 1995 στην αναγνώριση της Ιερουσαλήμ σαν πρωτεύουσας του Ισραήλ, είναι να κάνει ιδεολογικούς ηγέτες του μουσουλμανικού κόσμου τους γενοκτόνους νεοναζήδες της Χαμάς, δηλαδή αυτούς που θέλουν την καταστροφή του Ισραήλ και την εξόντωση των εβραίων του. Ακόμα περισσότερο αυτή η γενική έχθρα που προκαλούν οι Τραμπ και Νετανιάχου ενάντια στο Ισραήλ βολεύει τα αληθινά αφεντικά των απανταχού αντισημιτών, τους νεοτσαρικούς ιμπεριαλιστές στο να ενδυναμώσουν το γενικό τους σύνθημα εξόντωσης που θα προβάλουν στον τρίτο παγκόσμιο πόλεμο που ετοιμάζουν, το οποίο δεν μπορεί πια να είναι το αποκρουστικό χιτλερικό «κάτω οι εβραιομπολσεβίκοι και οι εβραιοφιλελεύθεροι», αλλά η αναθεωρημένη του έκδοση που ήδη ενώνει σε όλες τις χώρες τους κλασικούς φασίστες με τους ψευτοαριστερούς σοσιαλφασίστες, που είναι το «θάνατος στο σιωνιστικό Ισραήλ». Στην πραγματικότητα οι νεοχιτλερικοί του Κρεμλίνου με όπλο αυτό το σύνθημα θέλουν να διαπράξουν το ανομολόγητο έγκλημα να εξαφανίσουν από το χάρτη όχι μόνο και όχι τόσο το κράτος του Ισραήλ, όσο όλους τους δημοκρατικούς ανθρώπους και όλα τα δημοκρατικά κράτη που διαφωνώντας με τις αντιδραστικές επιθετικές πολιτικές της άρχουσας τάξης του Ισραήλ υποστηρίζουν με σθένος την ύπαρξή του, και την ύπαρξη του λαού του όπως κάθε άλλου κράτους και κάθε άλλου λαού. Να γιατί κάθε φίλος της ειρήνης πρέπει να διαδηλώσει ενάντια στην εγκληματική αυτή προβοκάτσια του Τραμπ και των φίλων του Νετανιάχου και Λίμπερμαν, και να γιατί πρέπει ταυτόχρονα να διαδηλώσει ενάντια σε αυτούς σε χρήση των οποίων προορίζεται αυτή η προβοκάτσια και οι οποίοι είναι οι πρώτοι που άνοιξαν το δρόμο σε αυτήν την προβοκάτσια αναγνωρίζοντας τη δυτική Ιερουσαλήμ σαν πρωτεύουσα του Ισραήλ και οι οποίοι όπως έχουμε δει στηρίζουν τόσο το φασίστα Νετανιάχου, όσο και το φασίστα Τραμπ.