Χαλκοκονδύλη 35, τηλ-φαξ: 2105232553 email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Η αλλαγή η οποία έχει συντελεστεί στην πολιτική ζωή και στο δημόσιο λόγο στην Ευρώπη και σε κάποιο βαθμό και στις υπόλοιπες δημοκρατικές χώρες του πλανήτη μετά τις 24/2, όταν ο Πούτιν ξεκίνησε το νεοχιτλερικό του γιουρούσι στην ανεξάρτητη, ηρωική Ουκρανία είναι εντυπωσιακή. Ξαφνικά εκατοντάδες δημοσιολόγοι, διανοούμενοι, δημοσιογράφοι και άλλοι ιδεολογικοί εκπρόσωποι - στην κύρια πλευρά - της δυτικού τύπου, φιλελεύθερης αστικής τάξης ξύπνησαν από μια οικονομίστικη χαύνωση δεκαετιών και αντίκρισαν το πρόσωπο του νέου Χίτλερ στο πρόσωπο του μέχρι χτες «προέδρου της Ρωσικής Ομοσπονδίας κυρίου Βλάντιμιρ Πούτιν», όπως τον αποκαλούσαν με όλο τον «προσήκοντα» σεβασμό.

Μεγάλη συζήτηση άνοιξε πριν από λίγες μέρες στη χώρα μας (αλλά σε ένα βαθμό και σε άλλες χώρες της Ευρώπης) γύρω από το ψήφισμα του Ευρωκοινοβουλίου, με τίτλο «Η σημασία της ευρωπαϊκής μνήμης για το μέλλον της Ευρώπης». Το κείμενο αυτό εγκρίθηκε από το σύνολο των μισοδημοκρατικών ευρωπαϊκών πολιτικών ομάδων, δηλαδή από το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, τους σοσιαλδημοκράτες, τους φιλελεύθερους και κεντρώους (στους οποίους συμμετέχει και το κόμμα του Μακρόν), τους συντηρητικούς (στους οποίους συμμετέχουν οι Βρετανοί Συντηρητικοί του Τζόνσον και το κυβερνών κόμμα του Κατσίνσκι της Πολωνίας) και τους Πράσινους, ενώ σε αυτό αντιτάχθηκαν (όχι τυχαία) οι εθνικοφασίστες της λεπενικής και σαλβινικής ακροδεξιάς και η ψευτοαριστερή ευρωομάδα στην οποία ανήκει ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΑΚΕΛ, το Podemos, καθώς και το ψευτοΚΚΕ, που έχει όμως αποχωρήσει από την τελευταία, κρίνοντάς την ως «πολύ φιλοευρωπαϊκή και ρεφορμιστική».

Το κεντρικό επιχείρημα των Ρώσων εισβολέων το οποίο τοποθετούν πάνω στις κάνες των πυροβόλων τους όταν ισοπεδώνουν το Γκρόζνι είναι ότι υπερασπίζονται την εδαφική ανεξαρτησία της Ρωσίας.Αυτό είναι και το επιχείρημα των δυτικών ιμπεριαλιστών και όλων των αστών του κόσμου, που δικαιολογούν τη ρώσικη εισβολή λέγοντας ότι αποτελεί εσωτερική υπόθεση της Ρωσίας.

Λίγες ημέρες μετά τη δημοσίευση του άρθρου μας για τη θέση των πραγματικών κομμουνιστών και της σοσιαλιστικής ΕΣΣΔ στο ζήτημα της ενοποίησης της Γερμανίας* στις αρχές της δεκαετίας του ‘50 (που βρισκόταν στον αντίποδα της κατοπινής σοσιαλφασιστικής χρουστσοφικής και μπρεζνιεφικής γραμμής για την ανέγερση Τείχους στο Βερολίνο), ένας αναγνώστης, σύντροφός μας, μάς επισήμανε ότι, πέραν των τοποθετήσεων των Μπέρια - Μαλένκοφ για το θέμα την άνοιξη του 1953, υπάρχει και μία ακόμη απόδειξη, ακόμη πιο εμφατική, της γραμμής της σταλινικής ηγεσίας για επανενοποίηση της Γερμανίας ως αστικοδημοκρατικού, ουδέτερου και ειρηνόφιλου ενιαίου κράτους.

ΟΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΙ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ ΣΤΑ ΧΝΑΡΙΑ ΤΗΣ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗΣ ΠΑΡΑΔΟΣΗΣ ΣΤΟ ΠΛΕΥΡΟ ΤΗΣ ΟΥΚΡΑΝΙΑΣ

Όλη η επιχειρηματολογία του «Ριζοσπάστη», των μ-λ και των τροτσκιστών όταν καταγγέλλουν τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα των Ουκρανών ενάντια στους Ρώσους εισβολείς σαν ιμπεριαλιστικό, στηρίζεται στο επιχείρημα ότι στο πλευρό της Ουκρανίας βρίσκονται πολιτικο-οικονομικά και εν μέρει στρατιωτικά οι δυτικοί ιμπεριαλιστές. Aν ο πόλεμος που διεξάγουν οι ρώσοι ιμπεριαλιστές στην Ουκρανία δεν ήταν εντελώς αποκρουστικός και ξεδιάντροπα άδικος σε όλα του, αν δηλαδή δεν επρόκειτο για την απρόκλητη εισβολή μιας στρατιωτικής υπερδύναμης σε μια πολύ μικρότερη της οποίας βομβαρδίζει και ισοπεδώνει τις πόλεις γιατί κατά τη γνώμη της δεν αποτελεί ούτε χώρα, ούτε έθνος, τότε οι παραπάνω δεν θα δίσταζαν να τον υποστηρίξουν αρκεί και μόνο που η ισοπεδούμενη χώρα θα είχε σαν σύμμαχό της τις ΗΠΑ. Όμως κάτω από την παγκόσμια κατακραυγή για τον θύτη, δηλαδή τον επιτιθέμενο ιμπεριαλισμό πάνε στο γνωστό τέχνασμα της εξομοίωσης του με το θύμα, τη μη ιμπεριαλιστική Ουκρανία με το επιχείρημα ότι αυτή δεν έχει αυθύπαρκτο δικαίωμα στην ανεξάρτητη και ακέραια ύπαρξη αλλά είναι στην ουσία ένα εξάρτημα όργανο ενός άλλου, και γι αυτούς χειρότερου ιμπεριαλισμού, οπότε ο συγκεκριμένος πόλεμος είναι ιμπεριαλιστικός, δηλαδή άδικος και για τις δυο πλευρές του. Έτσι φωνάζουν στην πιο επαναστατική εκδοχή το «όχι στον πόλεμο των ιμπεριαλιστών» και στην πιο «ρεφορμιστική» το «ειρήνη». Εννοείται ότι σε αυτό το «ούτε-ούτε» τους ο τόνος δεν πέφτει στην Ρωσία αλλά στην Ουκρανία, στο ΝΑΤΟ και στις ΗΠΑ.