Κι όμως, από τις εσχατιές των Εξαρχείων και των σχεδόν κυρίαρχων πια εκεί κνιτοποιημένων «αναρχοκομμουνιστικών συλλογικοτήτων» που «σέβονται το ΚΚΕ» και το αντιμετωπίζουν ως ιδεολογικοπολιτική τους μάνα, μέχρι τους Μητσοτάκηδες και τους κλασσικούς ναζήδες, από τον αρχιεπίσκοπο μέχρι την πρόεδρο της Δημοκρατίας και τους καραβανάδες, κανείς δεν βγάζει άχνα ή πιο σωστά όλοι με τον τρόπο τους επαινούν την ιδεολογικοπολιτική μπόχα που ξεχύνεται από το μπετονένιο φρούριο του Περισσού, διαβεβαιώνοντας το λαό μας ότι πρόκειται για ανοιξιάτικη ευωδιά «υπέρ του ανθρώπου και υπέρ υψηλών ιδανικών» που πηγάζει από ένα κόμμα λίγο δογματικών, αλλά οπωσδήποτε τίμιων και ανιδιοτελών, τάχα, ασκητών.
Αυτό φάνηκε πιο καθαρά όταν, λίγες μέρες πριν τη συγκεκριμένη ομιλία του Κουτσούμπα στη Βουλή, το ψευτοΚΚΕ διοργάνωσε συναυλία-αφιέρωμα στο συνθέτη Σταύρο Ξαρχάκο, γνωστό για τις σχέσεις του με τη ΝΔ (έχει υπάρξει βουλευτής και ευρωβουλευτής της). Όλοι τους, από τη φιλο-μητσοτακική Καθημερινή, την Popaganda και τους αρθρογράφους του Capital μέχρι την τσιπρική ΕΦΣΥΝ επιφύλαξαν τους πιο ενθουσιώδεις επαίνους τους στον Κουτσούμπα για τον «διαβασμένο» επί μουσικών ζητημάτων λόγο που του ετοίμασαν οι συνεργάτες του και την άνεση του, όταν ανέβηκε στη σκηνή για να τραγουδήσει μαζί με τους προσκεκλημένους καλλιτέχνες τα τραγούδια «Άπονη ζωή» και «Μάτια Βουρκωμένα».
«Το κόμμα της αγνότητας»
Για την πορεία του ψευτοΚΚΕ από κόμμα που ασκούσε το ίδιο ανοικτά πολιτική συμμαχιών-μετώπων, στροφών κλπ, σε έναν υποτιθέμενο ιδεολογικό όμιλο ο οποίος ζει έξω από την τρέχουσα πολιτική αντιπαράθεση, ρόλο που μπορεί να τονυποδύεται από τη στιγμή που το μετωπικό του κόμμα, ο ΣΥΡΙΖΑ, ασκεί τα κυβερνητικά-πολιτικά καθήκοντα, έχουμε ξαναγράψει αναλυτικά (βλ. Ο "παπα-Ραντσένκο" και οι λούμπεν νεοτροτσκιστές του ψευτοΚΚΕ). Εκεί σημειώναμε: «Aφού το ψευτοΚΚΕ πέρασε, κατ’ εντολή των ρώσικων αφεντικών του, την πλέον «δεξιά ρεφορμιστική» περίοδό του επί Γκορμπατσόφ, φτιάχνοντας οριστικά τη σχέση του με την παλιά δεξιά το 1989, ο Περισσός γέννησε από τα σπλάχνα του τον ΣΥΝασπισμό (πρόπλασμα του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ), το πλέον οπορτουνιστικό εργαλείο του. Αυτό μπορεί να είναι ρώσικο και φαιο-«κόκκινο» ως το μεδούλι, αλλά μπορεί ταυτόχρονα να πηγαίνει στη δεξίωση του Αμερικανού πρέσβη, να υπογράφει μνημόνια και γενικά να είναι μέσα σε όλα τα κονκλάβια της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, έστω ως λίγο «άτακτο» παιδί.
Έτσι, ο Περισσός, με τον ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ να κάνει την κεντρική πολιτική «βρωμοδουλειά» της Ρωσίας, ήταν ελεύθερος να αποσυρθεί από την τρέχουσα πολιτική διαπάλη, δηλαδή από τις οπορτουνιστικές και οβιδιακές στροφές τις οποίες πραγματοποιούσε επί Κολιγιάννη και Φλωράκη. Οι πιρουέτες αυτές κόστιζαν πολύ στο ψευτοΚΚΕ και άφηναν χώρο για ζύμωση και κέρδισμα πρωτοπόρων αγωνιστών από την επαναστατική αντιιμπεριαλιστική Αριστερά. Αυτό τον ρόλο λοιπόν τον εκχώρησε στον ΣΥΡΙΖΑ, που έτσι κι αλλιώς είναι φτιαγμένος για να μπορεί να κάνει όλες τις κολοτούμπες κι όλους τους συμβιβασμούς και αθλιότητες, χωρίς καν να διεκδικεί το φωτοστέφανο «συνέπειας» που φορούν οι κνίτες του Περισσού.
Το ψευτοΚΚΕ μετατράπηκε έτσι φαινομενικά μετά το 1991 σε κόμμα-«σκληρό ιδεολογικό όμιλο», που κρατά υποτίθεται ισαπόσταση απ’ όλους, κάνοντας βέβαια πάντα κρίσιμες πολιτικές παρεμβάσεις και κυρίως ασκώντας κατοχή και δικτατορία σε κομβικά συνδικάτα και γενικά διαλύοντας και την παραμικρή κίνηση του λαϊκού και εργατικού αυθόρμητου, την οποία εύκολα, ειδικά τα τελευταία 30 χρόνια, καπέλωνε και μετέτρεπε στο αντίθετό της».
Αν χρειάζεται εδώ κάτι να συμπληρωθεί, είναι το πόσο μαστόρικα το ψευτοΚΚΕ υποδύεται ότι στέκεται στο ρόλο του απόλυτου κέντρου στην πολιτική αντιπαράθεση μεταξύ του γενικά φιλοευρωπαϊκού-μισοδημοκρατικού πολιτικού στρατοπέδου και των πραγματικών αδελφών του Περισσού, των σοσιαλφασιστών της κεντρικής πολιτικής σκηνής (ΣΥΡΙΖΑ, λαλιωτικοί του ΠΑΣΟΚ κλπ.). Η Παπαρήγα και μετέπειτα ο συνεχιστής της, Κουτσούμπας, ιδιαίτερα μάλιστα την κομβική περίοδο των μνημονίων, κρατούσαν πάντα τρία βήματα απόσταση από το υποτιθέμενο «αντιμνημονιακό» κίνημα που είχε γενικό πολιτικό αρχηγό το ΣΥΡΙΖΑ - κι έφτασαν μάλιστα να «θυσιάσουν» τη μισή εκλογική δύναμη του ψευτοΚΚΕ στις δεύτερες-επαναληπτικές εκλογές του Ιούνη του 2012 (μετά τις πρώτες του Μάη), όταν μέρος της βάσης τους κινήθηκε προς τον Τσίπρα. Ακόμη και στις σκληρές μέρες του πραξικοπηματικού δημοψηφίσματος του 2015, οι σοσιαλφασίστες του Περισσού συμμετείχαν σε αυτό, με δικό τους, άκυρο ψηφοδέλτιο, αυξάνοντας έτσι τη συμμετοχή στην κάλπη και άρα νομιμοποιώντας το, χωρίς όμως να ψηφίσουν το «Όχι» του Τσίπρα, του Καμμένου και του Κασιδιάρη. Έπεισαν έτσι για ακόμη μια φορά τους πολιτικά «τυφλούς» ευρωπαιόφιλους αστοδημοκράτες ότι το ψευτοΚΚΕ είναι «σοβαρό κόμμα και ένα κάποιο ανάχωμα στον ανεύθυνο και επικίνδυνο ΣΥΡΙΖΑ».
Φυσικά, ο Κουτσούμπας γνώριζε από τα πριν το σενάριο, ήξερε δηλαδή ότι κανείς από τους εξίσου ρωσόδουλους με τον ίδιο «αντιμνημονιακούς» τύπου Τσίπρα δεν είχε σκοπό να βγάλει την Ελλάδα από την ευρωζώνη και άρα ότι οι ελπίδες του λαού που ακολουθούσε το ΣΥΡΙΖΑ θα διαψεύδονταν. Όλο το παιχνίδι της ρώσικης πολιτικής στην Ελλάδα ήταν η χώρα μας να αποτελεί ανοιχτή πληγή για την ενωμένη Ευρώπη και να παροξύνει συνέχεια την ευρωπαϊκή κρίση χρέους που ξέσπασε μετά το 2008-2009, αλλά και τη μεταναστευτική κρίση που ενίσχυσε (και ενισχύει ακόμα) την παντού πια ρωσόδουλη ναζιφασιστική ακροδεξιά, ενώ σε εσωτερικό επίπεδο να ενισχύεται το παραγωγικό σαμποτάζ, οι μάζες να πεινούν και να θεωρούν υπεύθυνη για την πείνα τους την Ευρώπη. Έτσι, μπορούσαν Ρωσία και Κίνα, δηλαδή τα αφεντικά του Κουτσούμπα, να αγοράζουν αθόρυβα τη χώρα, παρουσιαζόμενες μάλιστα και ως σωτήρες και υποτιθέμενα αντίβαρα ενάντια στην υποτιθέμενη «ευρωπαϊκή νεοφιλελεύθερη λαίλαπα», την οποία υποδείκνυε στο λαό ως υπεύθυνη για τα βάσανά του ο κάθε Καραμανλής Β’, ο κάθε Γ. Παπανδρέου, ο κάθε Σαμαράς και φυσικά ο κάθε Τσίπρας-Κουτσούμπας και ο κάθε ναζιΚασιδιάρης.
Όμως αυτά τα ξέρει και τα ασπάζεται ακόμα ένας σχετικά μικρός κύκλος πολιτικά ανήσυχων προοδευτικών ανθρώπων γύρω από την ΟΑΚΚΕ. Για τους πολλούς, που ενημερώνονται από την ελεγχόμενη τηλεόραση του διακομματικού καθεστώτος και του ΕΣΡ, ο Κουτσούμπας βγήκε γι’ άλλη μια φορά δικαιωμένος και μάλιστα αγνότερος των αγνών αφού, τάχα για να μην πουλήσει ψεύτικη ελπίδα στο λαό και στη φτωχολογιά, όπως πράγματι έκανε ο Τσίπρας, έφτασε να χάσει μέλη, στελέχη και ψηφοφόρους και το 2012 και το 2015. Ένας άνθρωπος, κι ακόμη περισσότερο ένα κόμμα-βράχος, απόλυτα πιστοί στις αρχές τους. Έτσι παρουσιάζει η αστική τάξη το ψευτοΚΚΕ, έτσι το βλέπει και γι’ αυτό το τιμάει με τέτοιο ανυπόκριτο πάθος, ειδικά στο βαθμό που δεν μπλέκεται στα ποδάρια της στο πεδίο της διανομής θέσεων εξουσίας (συγκρότηση κυβερνήσεων κλπ.) και πάνω απ’ όλα στο πεδίο της στοιχειωδώς πραγματικής ταξικής πάλης. Είναι χαρακτηριστικό δε ότι εάν βρεθεί κάποιος ξέμπαρκος φιλελεύθερος ή και καθυστερημένος πολιτικά εθνικιστής τύπου Μπογδάνου να χτυπήσει το ψευτοΚΚΕ, ακόμη και με την παλιά, αραχνιασμένη ιστορικά αντικομμουνιστική γραμμή, κατακεραυνώνεται και τσακίζεται άμεσα, με παρέμβαση τύπων σαν το νέο Καποδίστρια, Κερκυραίο ΥΠΕΞ των νέων τσάρων Δένδια.
Ο απόλυτος δήθεν επαναστατικός «σεχταρισμός» του Περισσού, μάλιστα, με την άρνηση κάθε κεντρικής πολιτικής συμμαχίας και (φαινομενικά) κάθε ιεράρχησης εχθρών μέσα στα πολιτικά ρεύματα του ιμπεριαλισμού, ανατολικού και δυτικού και της αστικής τάξης στη χώρα, είναι ο τρόπος με τον οποίο καταφέρνει να τα έχει καλά με όλες τις φράξιες της αστικής τάξης, ακόμη και μ’ εκείνες της πιο βαθιάς αντίδρασης. Στους νεοδημοκράτες μοιάζει βολική σφήνα στο πλευρό παλιότερα του ΠΑΣΟΚ και πιο πρόσφατα του ΣΥΡΙΖΑ, που τους διευκολύνει να νικάν εκλογές και να σχηματίζουν κυβερνήσεις, ενώ για τους συριζαίους (και τους πασόκους που προσχώρησαν στο ΣΥΡΙΖΑ, ανοιχτά ή καλυμμένα) είναι πάντα, εκτός από ιδεολογική μήτρα όλων των αντιδυτικών και μικροαστικών «αντικαπιταλιστικών» και «αντινεοφιλελεύθερων» ιδεολογημάτων που χρησιμοποιούν και οι ίδιοι, έστω σε λάιτ μορφή, και μια πηγή ψηφοφόρων και στελεχών σε κρίσιμες καμπές.
Οι δε κλασσικοί ακροδεξιοί και ναζιφασίστες, αυτοί οι μανιασμένοι αντικομμουνιστές, πολιτικοί απόγονοι των ταγματασφαλιτών, των μοναρχοφασιστικών συμμοριών του εμφύλιου και των βασανιστών της χούντας, ήδη από τη δεκαετία του ‘90 αντιμετωπίζουν το ψευτοΚΚΕ με τη συγκατάβαση και τη φιλική διάθεση του αντικειμενικού συμμάχου στον κοινό αντιδυτικό και φιλορωσικό «αγώνα» σε όλα τα διεθνή ζητήματα (αυτό είχε φανεί πολύ έντονα την περίοδο των κοινών διαδηλώσεων ναζιφασιστών και κνιτών υπέρ της γενοκτονικής Σερβίας των Μιλόσεβιτς - Αρκάν - Σέσελι το ‘99), ενώ νιώθουν στο κύτταρο τους πόσο ανύπαρκτος είναι ο κομμουνισμός του.
Άλλωστε, η κατάπτυστη φιλοναζιστική θεωρία του ψευτοΚΚΕ ότι η Αριστερά δεν πρέπει να επιδιώκει να τεθούν εκτός νόμου οι ναζιστικές οργανώσεις, γιατί έτσι θα απαγορευτούν αργότερα και οι κομμουνιστικές, αποτελούσε σταθερό χέρι βοήθειας στο μαχαιροβγαλτικό χρυσαυγίτικο ναζισμό τα τελευταία 30 χρόνια.
Ένα από τα πιο χτυπητά στοιχεία του απόλυτου οπορτουνισμού και της απόλυτης έλλειψης αρχών αυτού του πρακτορείου του ρώσικου σοσιαλιμπεριαλισμού, που ποζάρει για κόμμα αταλάντευτων αρχών, είναι ότι ενώ χτυπούσε κάθε αντιφασιστική συσπείρωση και μέτωπο ως «αποπροσανατολισμό» (αποδοκίμαζε ακόμη και τα κάλπικα «αντιφασιστικά» μέτωπα τα οποία έστηνε ενίοτε ο ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ και διάφοροι τροτσκιστές), έσπευσε μετά από μία και μόνη επίθεση που δέχθηκε από τους χρυσαυγίτες το 2013, λίγο διάστημα πριν το φόνο του ηρωικού αντιφασίστα Παύλου Φύσσα, να αναλάβει, χωρίς ίχνος αυτοκριτικής για την προηγούμενή του στάση, μαζί με την ΚΕΕΡΦΑ του ΣΕΚ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ, πολιτική αγωγή στη δίκη των χρυσαυγιτών.Αυτό γιατί η Ρωσία του Πούτιν την ίδια εποχή είχε αποφασίσει να αποσύρει τους ναζιστές της από την πρόσοψη του καθεστώτος της για να ενοχοποιήσει την Ουκρανία και γενικότερα τη Δύση ότι ετοιμάζουν πόλεμο εναντίον της, με πρωτοπόρους ξανά τους ναζί. Το ψευτοΚΚΕ υποδύθηκε έτσι το σκληρό αντιχρυσαυγίτικο κόμμα, φυσικά μη θέτοντας ποτέ θέμα απαγόρευσης - διάλυσης της ναζιστικής συμμορίας (και κάθε παραφυάδας της, τύπου κομμάτων Κασιδιάρη, Λαγού κλπ.). Πρόκειται για το ίδιο κόμμα, το ψευτοΚΚΕ, που το 2012, σε απεργία που πολιτικά την έλεγχε απόλυτα και την είχε κάνει έμβλημά του για 9 μήνες, κουβάλησε τους ναζί μαχαιροβγάλτες Παναγιώταρο και Κασιδιάρη ως συμπαραστάτες, δίνοντάς τους μικρόφωνο μέσω του κνίτη συνδικαλιστή Σιφωνιού (https://www.youtube.com/watch?v=5b8TBnbNoUo).
Το ψευτοΚΚΕ, λοιπόν, έχοντας σήμερα φαινομενικά τη γραμμή της απόλυτης επανάστασης, κάνει, όπως το είπε και ο νεόκοπος φίλος του, Ξαρχάκος, την «υπέρβαση» από τα όρια της «προόδου» και μπαίνει ακόμη και στα τμήματα της υποτιθέμενης «τίμιας συντήρησης» (δηλαδή της αντιδυτικής και ρωσόφιλης δεξιάς και ακροδεξιάς, την οποία ποτέ δε χτυπά και με την οποία μάλιστα διατηρεί πάντα αγαστές σχέσεις). Γίνεται έτσι το απόλυτο «εθνικό κόμμα», μπροστά στο οποίο όλοι σκύβουν τη μέση τους, υποκλινόμενοι στην άδολη ιδεολογική του «προσήλωση» και στην απάρνηση κάθε εμπλοκής στα κυβερνητικά-διαχειριστικά «εγκόσμια». Ένα κόμμα - Άγιο Όρος της βυζαντινής στη συγκρότηση και από γέννα πολιτικά ανάπηρης αστικής τάξης, όπου όλοι σπεύδουν να λάβουν ευχή από τους καλογέρους του Περισσού, όπως ο Φλωράκης είχε σπεύσει στους πραγματικούς σκοταδιστές παπάδες εκεί, λίγα χρόνια πριν πεθάνει. Τι καλοστημένη θεατρική παράσταση, τι τραγέλαφος, αλλά και τι ιστορική ύβρη απέναντι στο ΚΚΕ των δυο αντάρτικων, του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ, των χιλιάδων μαρτύρων και εκτελεσμένων για μια Ελλάδα απαλλαγμένη από το εκτρωματικό καθεστώς της ξένης εξάρτησης, της παπαδίστικης και σωβινιστικής-μεγαλοελλαδίτικης πνευματικής καθυστέρησης, της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.
Όσο σεχταριστικό λοιπόν εμφανίζεται το ψευτοΚΚΕ ως προς τις συμμαχίες ή την πολιτική του γραμμή, τόσο ανοιχτό και μετωπικό γίνεται όταν ανακαλύπτει «αγνούς» νεοδημοκράτες, «αγνούς» πασόκους, «αγνούς» συριζαίους (αυτοί συνήθως περνούν ένα φεγγάρι από τον ΣΥΡΙΖΑ και επιστρέφουν στις τάξεις του ως υποψήφιοι ή ως υποστηρικτές, κυρίως από τον καλλιτεχνικό χώρο, όπως οι Τσακνής, Θ. Μικρούτσικος, ο καταγγελλόμενος ως κακοποιητής ηθοποιών Κιμούλης κλπ.) ή ακόμα «αγνούς» στρατιωτικούς και αστυνομικούς, για τους οποίους μάλιστα, αυτό το τόσο «επαναστατικό» και «αντικρατικό» κόμμα έχει και ξεχωριστό «μετωπικό» σάιτ. Εκεί τους ζυμώνει την αντιδυτική, ρωσόφιλη φασιστική γραμμή, τηρώντας όλα τα εθνικά στερεότυπα του αντιτουρκισμού, του αντιμακεδονισμού κλπ. (alt.gr).
Ακόμη και το βρώμικο σύνθημα του ψευτοΚΚΕ για να σπάσει την αλληλεγγύη του ελληνικού λαού προς την βιαζόμενη από τους Ρώσους ναζήδες εισβολείς Ουκρανία, το «Με τον Άνθρωπο», που έκανε σημαία η «πριμαντόνα» του, Μποφίλιου, είναι και πάλι κεντριστικό, δηλαδή φαινομενικός ισαποστακισμός. Ξεγελά δηλαδή εύκολα και καλούς και τίμιους ανθρώπους, που έχουν αντίθεση αρχής με την εισβολή του Πούτιν και πονάνε πραγματικά για τα θύματά της, αλλά πιστεύουν - όπως τους λέει με σοβαροφάνεια και ύφος χιλίων καρδιναλίων ο Κουτσούμπας - ότι εξίσου με τον εισβολέα Πούτιν, ή μάλλον περισσότερο, φταίνε οι «αιώνιοι εχθροί του έθνους και του λαού», οι Αμερικάνοι. Αυτοί, σύμφωνα με το κνίτικο (κατά βάθος ευρύτερα καθεστωτικό) αφήγημα, ρίξανε την Ουκρανία στο σφαγείο ως τάχα «μπροστινή» τους, προκαλώντας έτσι την «αμυντική» εισβολή της Ρωσίας.
Ενώ λοιπόν το ψευτοΚΚΕ αφήνει τη βρωμοδουλειά των ανοιχτά πρακτόρικων, φιλορώσικων κραυγών «Ζήτω η Ειδική Στρατιωτική Επιχείρηση και ο Πούτιν» σε παραπαίδια του στο περιθώριο της κεντρικής πολιτικής ζωής (Λαφαζάνης, νεοκνίτικες «αναρχοκομμουνιστικές» γκρούπες των Εξαρχείων, φράξιες της ΛΑΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ κλπ.), που στρατολογούν όμως ανήσυχους νεολαίους και τους μετατρέπουν μέσα σε λίγα χρόνια σε ένα είδος ναζί, ο Κουτσούμπας στέκεται κύριος, κρατώντας το ποτήρι του στις δεξιώσεις του Προεδρικού Μεγάρου, καθαρός και άσπιλος από κυβερνητικές κηλίδες, σκάνδαλα, ταπεινώσεις, μνημόνια και κυβερνητικές ευθύνες, αμόλυντος ακόμα και από το αίμα που χύνει το αφεντικό του ο κύριος Πούτιν στην Ουκρανία. Ο Κουτσούμπας δε γνωρίζει τίποτε για το φόνο, κι αυτό το επιβεβαιώνουν με πάθος και οι θαυμαστές του, Μητσοτάκης και Τσίπρας.
Αντιδιεθνιστές…
Εμείς φυσικά θεωρούμε το ψευτοΚΚΕ ακροδεξιό-σοσιαλφασιστικό κόμμα, το οποίο όχι μόνο δεν έχει την παραμικρή σχέση με τον επαναστατικό κομμουνισμό, αλλά αντίθετα η ύπαρξή του αποτελεί τη μεγαλύτερη συκοφαντία ενάντια στις μαρξιστικές ιδέες και στην ιστορία του παλιού, μεγάλου ΚΚΕ, όπως αυτό υπήρξε μεταξύ 1918 και 1956.
Για την αστική τάξη, όμως, πρόκειται για την ενιαία και αδιάσπαστη συνέχειά του. Αλλά, σε αντίθεση με το πώς αντιμετώπιζε το παλιό ΚΚΕ, δηλαδή με απαγορεύσεις, σκληρόψυχη αστυνομική βία, βασανιστήρια και εκτελέσεις, η άρχουσα τάξη λατρεύει σήμερα, όπως είπαμε, ανυπόκριτα τους υποτιθέμενους, κάλπικους «συνεχιστές» του. Ποια είναι λοιπόν τα δύο σημεία-κλειδιά, οι «εγγυήσεις» που της έχει δώσει στην πράξη (πιθανότατα και στα λόγια, πίσω από κλειστές πόρτες και φυσικά πίσω από την πλάτη του προοδευτικού και δημοκρατικού λαού) το ψευτοΚΚΕ και που την κάνουν να κοιμάται ήσυχη τα βράδια ότι οι «κομμουνιστές» του Κουτσούμπα δεν αποτελούν απειλή για την εξουσία της;
Το ένα είναι η στάση του απέναντι στις εθνικές μειονότητες, ζήτημα που φτάνει ως το μεδούλι της ύπαρξης μιας ψωροφαντασμένης αστικής τάξης που νομίζει ότι αποτελεί άμεσο και απευθείας συνεχιστή της αρχαίας Ελλάδας (μέσω της σκοταδιστικής, αντιεπιστημονικής θεωρίας περί «τρισχιλιετούς ελληνισμού») και το άλλο είναι η στάση του στο εργατικό κίνημα, όχι στο πεδίο των γενικόλογων επαναστατικών ή αγωνιστικών διακηρύξεων, αλλά σε εκείνο της πράξης.
Για το μεν πρώτο, είναι γνωστό ότι αποτέλεσε όρο του Καραμανλή του Α’ για τη νομιμοποίηση του ψευτοΚΚΕ το 74 να τελειώσει κάθε αναφορά σε μακεδονικό έθνος και ιδιαίτερα σε εθνική μακεδονική μειονότητα στην Ελλάδα. Αυτό αποτελούσε όριο για όλες τις αστικές φράξιες, δυτικόφιλες ή ρωσόφιλες/ρωσόδουλες, όπως έδειξε ο νόμος του Αντρέα Παπαντρέου το 1983 για επιστροφή μόνο των “Ελλήνων το γένος” πολιτικών προσφύγων. Έκτοτε το ψευτοΚΚΕ ρίχνει σε όλες τις τοποθετήσεις του ένα διπλό χυδαίο δηλητήριο: από τη μια ότι δεν υπάρχει μακεδονικό έθνος, άρα δεν μπορεί να υπάρχει και αντίστοιχη εθνική μειονότητα στην Ελλάδα, από την άλλη ότι όποιος θέτει τέτοιο ζήτημα γίνεται - λέει ο Περισσός - συνειδητά ή ασύνειδα «όργανο ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών», φυσικά πάντα δυτικών (εδώ η διατύπωση της χυδαίας θεωρίας του ψευτοΚΚΕ περί ανυπαρξίας μακεδονικού έθνους και ο χαρακτηρισμός της δημιουργίας του πολιτικού κόμματος της μακεδονικής μειονότητας, Ουράνιου Τόξου, ως «απόπειρας ξένων κέντρων» (https://www.902.gr/eidisi/politiki/159679/gia-legomeno-makedoniko-zitima). Το ψευτοΚΚΕ φτύνει έτσι, όπως έχουμε ξαναπεί, στους τάφους των χιλιάδων εθνικά Μακεδόνων κομμουνιστών και δημοκρατών-αντιφασιστών που πολέμησαν από τις τάξεις του ΔΣΕ για μια λεύτερη, λαϊκή δημοκρατική Ελλάδα, όπου όλα τα παιδιά της, Έλληνες, Τούρκοι και Μακεδόνες, θα απολάμβαναν ίσα δικαιώματα και θα την έχτιζαν μαζί από την αρχή.
Φτύνει όμως κατάμουτρα και τη γραμμή της Κομμουνιστικής Διεθνούς, η οποία, στην έκκλησή της το 1931 μέσω της οποίας έκλεισε η περίοδος της φραξιονιστικής πάλης δίχως αρχές (1929-1931) και ανασυγκροτήθηκε το ΚΚΕ σε κόμμα αρχών και μαζών υπό την ηγεσία του Νίκου Ζαχαριάδη, έδινε τεράστια έμφαση στη δουλειά του ΚΚΕ στις μειονότητες (τούρκικη, μακεδόνικη). Δεν υπάρχει κανένας κομμουνισμός όταν κυλιέται στη λάσπη η πιο απαράβατη αρχή για τους κομμουνιστές, σε συλλογική αλλά και σε ατομική βάση, που είναι ο αταλάντευτος διεθνισμός. Τόσοι σύντροφοί μας, κομμουνιστές, ακόμα και αριστεροί δημοκράτες ΕΑΜίτες, στήθηκαν στον τοίχο γιατί αρνήθηκαν να καταδικάσουν τη διεθνιστική γραμμή του παλιού ΚΚΕ για το μακεδονικό. Σήμερα το ψευτοΚΚΕ τους πυροβολεί για δεύτερη φορά, σαν άλλος μοναρχοφασίστας, φορώντας μάλιστα τα ρούχα τους και τα σύμβολά τους. Είναι να μη σέβονται τον κύριο Κουτσούμπα οι διεφθαρμένοι ως τον πυρήνα τους Έλληνες αστοί για ένα τέτοιο δώρο;
Ίδια είναι η στάση του ψευτοΚΚΕ για το ζήτημα του εθνικού χαρακτήρα της μειονότητας στη Θράκη, όπου ο Περισσός μιλάει σαν το υπουργείο Εξωτερικών για τον «αμιγώς μουσουλμανικό» χαρακτήρα της και ποτέ δε στηρίζει τις προσπάθειες των Τούρκων μειονοτικών να δημιουργήσουν οργανώσεις πολιτιστικού χαρακτήρα που να διακηρύσσουν την εθνική τους ταυτότητα (οργανώσεις που η δικαιοσύνη της ΕΕ αναγνωρίζει και καταδικάζει την Ελλάδα για την απαγόρευσή τους). Οι καραβανάδες, παπάδες και χωροφυλάκοι του κυρίου Κουτσούμπα, που υποδύονται με θράσος τους συνεχιστές του διεθνιστικού ΚΚΕ και παριστάνουν τους κομμουνιστές, πάλι ρίχνουν εδώ τη ρετσινιά ότι όποιος θέτει τέτοια ζητήματα, παίζει το παιχνίδι των Αμερικάνων, δια μέσου «των Τούρκων επεκτατιστών» (https://www.902.gr/eidisi/politiki/303737/me-aformi-tin-psifisi-toy-nomoy-gia-tis-moyfteies-sti-thraki). Κι αυτό τη στιγμή που οι Αμερικάνοι, έχοντας πατήσει την πεπονόφλουδα του τάχα «απόλυτα και φανατικά δυτικού» Μητσοτάκη, φωνάζουν συνεχώς υπέρ της Ελλάδας και κατά της Τουρκίας του Ερντογάν σε σειρά ζητημάτων, σε βαθμό πρωτόγνωρο για τη σύγχρονη εποχή, στέλνοντας έτσι την Άγκυρα μια ώρα αρχύτερα στη σφαίρα επιρροής του ναζιΠούτιν.
Το κόμμα της «απόλυτης επανάστασης», το «πάναγνο» και «αταλάντευτα κομμουνιστικό» (όπως διαβεβαιώνει σύσσωμη η αστική τάξη και ο Τύπος της) ψευτοΚΚΕ, λοιπόν, στο εθνικό ζήτημα εντός Ελλάδας, μιλάει σαν τον τελευταίο λοχία σωβινιστή, έχοντας εδώ και μια εικοσαετία γέφυρά του προς τη σωβινιστική γραφειοκρατία την (παλιά χουντοεθνικίστρια) βουλευτίνα του, Κανέλλη.
… και πάνω απ’ όλα αντεργάτες
Όπως το ψευτοΚΚΕ υποδύεται ότι δεν κάνει καμία διάκριση στο επίπεδο των ιμπεριαλιστικών ή μονοπωλιακών καπιταλιστικών μπλοκ, λέγοντας «ούτε Αμερική - ούτε Ρωσία - ούτε Ευρωπαϊκή Ένωση», αλλά ταυτόχρονα στρέφει όλα του τα πυρά και την ατομική και συλλογική ψυχολογία μελών, οπαδών και επιρροών του αποκλειστικά ενάντια στον κλασικό, δυτικού τύπου, μισοδημοκρατικό καπιταλισμό και ποτέ στον ανατολικό φασιστικό τύπου Ρωσίας του Πούτιν και Κίνας του Σι (μέσα από την έμφαση που δίνει στην αρθρογραφία του, στις δηλώσεις των στελεχών του κλπ.), το ίδιο ακριβώς κάνει και στο πεδίο της εσωτερικής ταξικής πάλης.
Ενώ δηλαδή στα λόγια δεν κάνει καμία διάκριση μεταξύ των διάφορων τμημάτων του κεφάλαιου, εκφράζοντας υποτίθεται ολόκληρη την εργατική τάξη, από εκείνη του μικρομάγαζου μέχρις εκείνη του μεγάλου εργοστασίου, την ίδια ώρα, με την υπερέμφασή του στους «μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους», δηλαδή τη μεγάλη δυτικού τύπου επιχείρηση που επιβιώνει ακόμη στην Ελλάδα (μετά από συστηματικό παραγωγικό σαμποτάζ δεκαετιών που είχε μάλιστα επικεφαλής του το ίδιο το ψευτοΚΚΕ κι αργότερα τον ΣΥΡΙΖΑ), κάνει το πιο πλατύ ταξικό μέτωπο με τη μικρή και μεσαία αστική τάξη των επιχειρήσεων μέχρι 10 (και παραπέρα μέχρι 50) εργαζομένων, που αποτελεί τον απόλυτο εργοδότη στην Ελλάδα της μικροπαραγωγής (άνω του 55% των εργατών και φτωχών υπαλλήλων στην Ελλάδα δουλεύει σε επιχειρήσεις με ως 50 εργαζόμενους, ενώ συνολικά το 75% εργάζεται σε επιχειρήσεις με λιγότερους από 250 εργαζόμενους - βλ. Εργάνη).
Απέναντι σε αυτή την απέραντη θάλασσα εργαζομένων, η οποία μάλιστα λόγω της πολυδιάσπασης σε διαφορετικά μικρομεσαία αφεντικά είναι και δύσκολο να οργανωθεί και να παλέψει ενιαία ενάντια στη δουλοκτητικού τύπου εκμετάλλευση, το ψευτοΚΚΕ όχι μόνο στέκεται αδιάφορο, αλλά σαμποτάρει σε αγαστή συνεργασία με το κράτος της ξενόδουλης αστικής τάξης το μόνο μέσο που θα μπορούσε κάπως να φέρει μια ανακούφιση και φρένο στο ξεζούμισμα της εργατικής δύναμης: την ύπαρξη έστω αστικοδημοκρατικού ευρωπαϊκού (δηλαδή μη διεφθαρμένου νεοφεουδαρχικού) τύπου Επιθεωρήσεων Εργασίας, με ευρύ δίκτυο σε όλη τη χώρα, που θα έλεγχαν τουλάχιστο την τήρηση των ωραρίων και των μίνιμουμ ανθρώπινων συνθηκών δουλειάς.
Έχοντας μάλιστα καταργήσει ήδη από το 2012 τα διακηρυκτικά αιτήματα - απάτη περί 1400 ευρώ βασικό μισθό - 1150 ευρώ βασική σύνταξη, που ήταν απλώς αφιόνι την ώρα που επιταχυνόταν η χρεοκοπία της χώρας στα τέλη της δεκαετίας του 2000 (βλ. ΤΟ ΑΙΤΗΜΑ- ΑΠΑΤΗ ΓΙΑ ΤΑ 1400 ΕΥΡΩ ΚΑΤΩΤΑΤΟ ΜΙΣΘΟ), το ψευτοΚΚΕ προσέχει ιδιαίτερα τις σχέσεις του με τη θάλασσα του καθυστερημένου παραγωγικά μικρομεσαίου κεφάλαιου, θέτοντας πια μισθολογικά αιτήματα λίγο πάνω ή και ταυτόσημα με εκείνα του «ρεφορμιστικού» ΓΣΕΕίτικου συνδικαλισμού, τον οποίο ο Περισσός καταγγέλλει ως συμβιβασμένο. Στην πραγματικότητα, τον καταγγέλλει όχι επειδή είναι - και όντως είναι - ταξικά συμβιβασμένος έως πουλημένος στην αστική τάξη και κυρίως στο κράτος της, αλλά επειδή έχει και μια πλευρά ευρωπαϊκής αστοδημοκρατίας μέσα του, επειδή δηλαδή δεν είναι σοσιαλφασιστικός, όπως εκείνος του ψευτοΚΚΕ-ΠΑΜΕ, που αποτελεί το απόλυτο αντεργατικό και μάλιστα φασιστικό, εχθρικό σε κάθε δημοκρατία στα συνδικάτα που ελέγχει, ταξικό τέρας.
Και στη μεγάλη δυτική (ή ντόπια δυτικού τύπου) επιχείρηση, ωστόσο, ο κνίτης συνδικαλιστής, αν δεν έχει εντολή και κεντρική έγκριση να ηγηθεί κινήματος για το κλείσιμό της, συμμετέχει σε όλες τις λοβιτούρες και όλα τα ταξικά πουλήματα, όντας πολλές φορές «μεσολαβητής» μεταξύ του αφεντικού και των σκληρά εκμεταλλευόμενων προλετάριων ή και εκβιάζει ώστε να ελέγχει τις προσλήψεις, για να παίρνει δικούς του στη δουλειά και να αυξάνει το στρατό του. Μέχρι την κατάρρευση της οικοδομής στην Ελλάδα με την κρίση του 2009-2010, αυτή ήταν η βασική δραστηριότητα του κνίτη στα μεγάλα εργοτάξια των κατασκευών.
Μολονότι λοιπόν ο κνίτης χτυπά υποτίθεται τους «μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους», αφήνει σκανδαλωδώς έξω από το στόχαστρό του εκείνους ακριβώς τους μεγάλους ομίλους που γιγαντώθηκαν στην Ελλάδα με την προστασία του κοινού ρώσικου αφεντικού ψευτοΚΚΕ και νέας, κρατικοδίαιτης ολιγαρχίας σιγά-σιγά και σε διάφορες φάσεις μετά το 1981: οι Κόκκαλης, Κοπελούζος, Μυτιληναίος, Γερμανός (Public), παλαιότερα ο αποσυρμένος πια αλλά κάποτε στρατηγικής σημασίας Μπόμπολας και πάνω απ’ όλους ο απευθείας εκπρόσωπος του Πούτιν στο παλμαρέ της νεοελληνικής ολιγαρχίας, Ιβάν Σαββίδης και η κάθε ΚΟΣΚΟ όχι μόνο απολαμβάνουν πλήρους ασυλίας από τα τάγματα εφόδου του Περισσού, αλλά φτιάχνουν μέσα από αυτή την ασυλία και ένα προφίλ του «αγνού», εθνικού, μη «εβραιοδυτικού» εργοδότη. Αυτός ο «τίμιος» ολιγάρχης θα έχει οπωσδήποτε «κάθε δικαίωμα» να επιβιώσει και να συνεχίσει τις μπίζνες του στην «εθνική αντιδυτική» δικτατορία που θα επιδιώξει να επιβάλει κάποια στιγμή το ψευτοΚΚΕ, με κάποιο μετωπικό του σχήμα.
Τι γίνεται όμως με τα μετρημένα στα δάχτυλα, «εμβληματικά» απεργιακά κινήματα των οποίων ηγείται κάθε 2-3 χρόνια, συνήθως για διάστημα μερικών ημερών, το ψευτοΚΚΕ, μέσω των οποίων διαμορφώνει στην πλατιά μάζα κυρίως των ανθρώπων που ενημερώνονται από την τηλεόραση και λίγο από το διαδίκτυο, την εικόνα του «αγωνιστικού εργατικού κόμματος»; (Υπάρχουν και μεγαλύτερης διάρκειας τέτοια κινήματα, και ήταν και εμβληματικότερα, αλλά αυτά δεν τα πολυπροβάλλει πια, γιατί η κατάληξη, όπως και ο βασικός τους στόχος, ήταν όχι να ικανοποιηθούν εργατικά αιτήματα, αλλά με κεντρικό αίτημα το «καμιά απόλυση» σε περίοδο μείωσης εργασιών να κλείσουν ντόπιας ή δυτικής ιδιοκτησίας μεγάλα εργοστάσια, όπως η Χαλυβουργία Ασπροπύργου, η Πιρέλλι, η Γκουντγίαρ κλπ. και να απολυθούν όλοι οι εργάτες).
To μεγάλο πούλημα στα «εμβληματικά» κινήματα της Κόσκο και της efood
Τα δύο τελευταία κινήματα που προβάλλει σαν σημαία του το ψευτοΚΚΕ είναι μια 7ήμερη απεργία στην ΚΟΣΚΟ το 2021 και μία την ίδια χρονιά στην efood. Για την 7ήμερη της ΚΟΣΚΟ και κάποιες ελάχιστες πιο σύντομες και πιο κούφιες που την ακολούθησαν έχουμε γράψει ότι σταμάτησαν χωρίς κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα, μην οδηγώντας στην βελτίωση των αποικιακών συνθηκών δουλειάς, ιδίως στον τομέα της επικινδυνότητας. Στην ουσία αποτέλεσαν ένα ακόμα πούλημα στους εργάτες και μεγάλωσαν ταξικά την ισχύ του κινέζικου φασιστικού μονοπώλιου. Είναι χαρακτηριστικό πόσο η ηγεσία του συνδικάτου επιμένει ότι δεν φταίει η κινέζικη εργοδοσία για τις συνθήκες δουλειάς εκεί, αλλά η ευρωπαϊκή νομοθεσία!(https://www.imerodromos.gr/proedros-enedep-pleon-theoreitai-polyteleia-i-statheri-doyleia-me-sygkrotimena-ergasiaka-dikaiomata/“Θα ξεκινήσω λέγοντας πως ο όρος «κινεζοποίηση» είναι άστοχος και αδόκιμος και αυτό διότι έτσι ξεπλένουμε τα υπόλοιπα μονοπώλια. Δεν ανακάλυψε η COSCO την πυρίτιδα και εκμεταλλεύτηκε το ξήλωμα των εργασιακών δικαιωμάτων. Η επίθεση αυτή είναι ένα προσχεδιασμένο έγκλημα ήδη από την αρχή της δεκαετίας του ’90 με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ που βρήκε γόνιμο έδαφος την τελευταία δεκαετία να ξηλώσει συγκροτημένα δικαιώματα, να διαλύσει τη δημόσια υγεία, την κοινωνική ασφάλιση, τις συντάξεις, την προστασία της πρώτης κατοικίας και ένα σωρό παραδείγματα που μπορούμε να φέρουμε. Άρα δεν είναι θέμα «κινεζοποίησης» ή μη, αλλά ότι άλλα συμφέροντα και μάλιστα συγκρουόμενα έχει η εργοδοσία, τα μεγάλα μονοπώλια, και άλλα συμφέροντα η εργατική τάξη, τα φτωχά λαϊκά στρώματα”.) Δεν είναι τυχαίο ότι σε αυτό το μεγαλύτερο εργασιακό κάτεργο της χώρας, το ψευτοΚΚΕ (σαν ΕΝΕΔΕΠ) μοιράζεται ουσιαστικά τη συνδικαλιστική εκπροσώπηση με το συνδικάτο των ανοιχτών εργοδοτικών, κυρίως χρυσαυγίτών της ΚΟΣΚΟ (ΣΕΕΔΠ), με το οποίο αυτή κυρίως συνομιλεί, χωρίς το ψευτοΚΚΕ να εκστρατεύει πολιτικά και συνδικαλιστικά εναντίον του και να απαιτεί ένα ενιαίο συνδικάτο(https://www.oakke.gr/%CE%B5%CF%81%CE%B3%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%B1-%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%BF%CF%83/item/1419-).
Στην efood το ψευτοΚΚΕ επιδεικνύει την απεργία των ντελιβεράδων με ακόμα μεγαλύτερο καμάρι, γιατί αυτή εδώ η απεργία είχε μια επιτυχία, αλλά μια επιτυχία που πρώτον το ψευτοΚΚΕ κυρίως τη σφετερίζεται και δεύτερον και κυριότερο ήταν μια επιτυχία τακτική που είχε μέσα της τη στρατηγική ήττα ακριβώς επειδή την καθοδήγηση του συνδικάτου της efood την έχει το ψευτοΚΚΕ. Λέμε ότι την τακτική επιτυχία της απεργίας τη σφετερίζεται το ψευτοΚΚΕ επειδή αυτή δεν οφειλόταν κύρια στις εσωτερικές δυνάμεις της απεργίας, δηλαδή σε κάποια παρατεταμένη άρνηση των εργατών μεταφορέων (ντελιβεράδων) να παρέχουν το έργο τους στην εταιρεία, αλλά στη συμπαράσταση μιας τεράστιας μάζας πελατών, δηλαδή του λαού σαν καταναλωτή, που αρνήθηκαν να αγοράσουν το προϊόν της εταιρείας και κυρίως την καταδίκασαν στις αξιολογήσεις τους με τρομερά χαμηλό βαθμό γιατί κακομεταχειρίστηκε εργασιακά τους εργάτες της. Μάλιστα αυτή τη νίκη την πιστώνεται περισσότερο ο ΣΥΡΙΖΑ που, αν και συνδικαλιστικά αναξιόπιστος, είχε σαν πιο ανοιχτή κρατική αστική δύναμη πιο ισχυρά ραδιοτηλεοπτικά και διαδικτυακά μέσα για να κινήσει την πολιτική αυτή καμπάνια συμπαράστασης, παρά το ψευτοΚΚΕ. Έτσι η efood ταχύτατα υπέκυψε και αναγκάστηκε να ικανοποιήσει το δίκαιο κεντρικό αίτημα των απεργών να μην απολύσει 100 από τους μισθωτούς της, στους οποίους έβαλε το ζήτημα ή να απολυθούν ή να γίνουν freelancers, δηλαδή να δουλεύουν με το κομμάτι σαν κατ επίφαση «εξωτερικοί συνεργάτες».
Αυτό είναι πιο εξοντωτική και πιο εκμεταλλευτική στο βάθος μορφή εργασίας και, γι’ αυτό το λόγο, για όλες τις ανειδίκευτες δουλειές, η μεγάλη πλειοψηφία των εργαζόμενων σωστά δεν την προτιμάει, αν και δίνει λίγο περισσότερα και πιο ματωμένα ευρώ. Έτσι η efood όχι μόνο δεν απέλυσε ούτε άλλαξε την εργασιακή σχέση των 100, αλλά δέχτηκε να μετατρέψει σε αορίστου χρόνου όλες τις συμβάσεις των μισθωτών της. Αλλά μέσα σε αυτήν τη φαινομενικά θριαμβευτική νίκη που ήρθε από τα έξω (υλικά από τον εργαζόμενο λαό σαν καταναλωτή, αλλά πολιτικά από το ρωσόδουλο τμήμα της αστικής τάξης που κάλεσε όπως θα δούμε τακτικά και μόνο το λαό σε αυτή τη συμπαράσταση) κρυβόταν η διάσπαση των εργαζομένων σαν τάξη και η στρατηγική τους ήττα σαν τέτοιων. Αυτό γιατί οι πολιτικοί καθοδηγητές τους δεν απαίτησαν και δεν απέσπασαν τη μόνη συμφωνία που θα αποτελούσε βασική προϋπόθεση μιας στρατηγικής νίκης: να μην γίνουν νέες προσλήψεις freelancers και όποια νέα τέτοια γίνεται να είναι με μισθωτή σχέση αορίστου χρόνου. Το αποτέλεσμα ήταν μια μάζα μισθωτών να βολευτεί προσωρινά με τις συμβάσεις αορίστου χρόνου, αλλά η εταιρεία να αρχίσει να προσλαμβάνει από εκεί και πέρα μόνο freelancers, (δες και εδώ) ενώ δραστήρια άρχισε με κάθε πρόσχημα να διώχνει τους μισθωτούς, όπως τελευταία παραδέχεται στη ζούλα το ψευτοΚΚΕ, χωρίς να βάζει, όπως και ο ΣΥΡΙΖΑ, πολιτικό ζήτημα στους καταναλωτές της efood και από θέση ουσίας, αλλά και με πρόσχημα ότι πια οι freelancers έχουν αυξηθεί σε ποσοστό. Αυτό γιατί το freelance, παρόλο που κι αυτό στην ουσία του σε αυτές τις δουλειές είναι καθεστώς εξαρτημένης εργασίας, είναι ένα καθεστώς εργασίας με το κομμάτι και μάλιστα με μορφές έντονης επιλογής του χρόνου και του τόπου εργασίας και κυρίως χωρίς άμεσα συγκρίσιμη αναφορά στο μεροκάματο με τους κλασικούς μισθωτούς. Έτσι περιέχει το αναπόφευκτο στοιχείο του ιδιαίτερου ανταγωνισμού μεταξύ εργατών freelance, καθώς και μεταξύ των δύο μορφών εργασίας, με τη freelance υπερεκμεταλλευτική μορφή να συμφέρει την εταιρεία. Τελικά ο εργασιακός ανταγωνισμός μεταξύ των δύο μορφών διασπάει το συνδικάτο με την εμφάνιση διαφορετικών συνδικαλιστικών φορέων να εκπροσωπούν τους freelancers που ήδη έρχονται σε αντίθεση με τα σωματεία των κυρίως μισθωτών της efood, χωρίς να ιδρώνει το αυτί των εργατοπατέρων του σοσιαλφασισμού.
Εννοείται ότι οι καθοδηγητές του ψευτοΚΚΕ ήξεραν πολύ καλά τι κάνανε όταν ξεπουλούσαν τους μισθωτούς απεργούς της efood και δεν της επιβάλανε τότε που είχαν όλη την κοινή γνώμη μαζί τους να σταματήσει τις νέες προσλήψεις freelancers. Άφησαν έτσι την εταιρεία να αναπτύξει αυτή τη μορφή έχοντας εξαγοράσει την ανοχή των πρώτων, δίνοντας τους προσωρινή ασφάλεια. Όμως για να αρνηθεί κανείς τη μορφή ανάπτυξης της freelαnce απασχόλησης για εργασίες χαμηλής ειδίκευσης στην πιο μεγάλη εταιρία διανομής, πρέπει να την απαιτήσει σε όλες τις μεγάλες ανταγωνίστριες της και κυρίως στη Wolt που είχε και έχει μόνο freelancers, αλλά τελικά και στις μικρές επιχειρήσεις. Όμως, αν έκανε κάτι τέτοιο, ο σοσιαλφασισμός θα έμπαινε στα βαθιά νερά μιας εργατικού τύπου πάλης ενάντια στον πιο αρπακτικό αντεργατικό καπιταλισμό που ακριβώς επιλεκτικά και βαθιά υποστηρίζει, ενώ δεν θέλει καθόλου να κοντράρει στην εργασιακή υπερεκμετάλλευση ιδιαίτερα τις μικρές και πολύ μικρές επιχειρήσεις που χρησιμοποιούν freelancers, από τις οποίες ο σοσιαλφασισμός επιδιώκει να εξαρτήσει τις παραγωγικά πιο καθυστερημένες.
Γενικά και συνήθως τα κινήματα που στήνει ή σφετερίζεται ο Περισσός είναι πάντως «εργατικά κινήματα - χωριά Ποτέμκιν», δηλαδή χάρτινα ομοιώματα που έχουν όλα τα εξωτερικά χαρακτηριστικά εργατικής κινηματικής δράσης, στην ουσία όμως είναι άμαζα, κούφια, από την αρχή ή έστω από τη μέση, καθοδηγημένα από τους αντεργάτες του ψευτοΚΚΕ, με μόνο στόχο την επιβεβαίωση της εξωτερικής «όψης» εργατικού κόμματος για το πρακτορείο αυτό της ρώσικης νεοναζιστικής υπερδύναμης στην Ελλάδα. Οι τσάροι έφτιαχναν τέτοια χάρτινα ομοιώματα χωριών και τα επιδείκνυαν στους δυτικούς πρεσβευτές από ποταμόπλοια, προκειμένου να πείθουν τις δυτικές πρωτεύουσες ότι αξιοποιούσαν την οικονομική βοήθεια που λάμβαναν από τη Δύση για να «εκσυγχρονίζουν» τη βυθισμένη στη φεουδαρχική καθυστέρηση τσαρική Ρωσία.
Το γιγάντιων, ιστορικών διαστάσεων πούλημα της εργατικής τάξης από το υποτίθεται «πάναγνο» εργατικό κόμμα δένεται έτσι και επιβεβαιώνεται από τη σκανδαλώδη πολιτική ασυλία του μέσα στην αστική τάξη. Ποτέ ένα κόμμα που θα ήταν έστω «τίμια» οπορτουνιστικό εργατίστικο δεν θα απολάμβανε της πλήρους προστασίας και σεβασμού όχι μόνο από όλα τα πολιτικά ρεύματα της αστικής τάξης και του ιμπεριαλισμού, αλλά και από τις εργοδοτικές ενώσεις και όλους τους θεσμούς και παραθεσμούς του αστικού κράτους, ειδικά του ελληνικού, που έχει αποδείξει στη σύγχρονη ιστορία του πόσο απόλυτα σιχαίνεται και καταστέλλει κάθε εργατικό και λαϊκό σκίρτημα (ειδικά στην περίοδο μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο).
Μια «πολιτιστική ηγεμονία» που μυρίζει προετοιμαζόμενη διχτατορία
Η εκχώρηση από την άρχουσα τάξη στο υποτίθεται «αμόλυντο από τα εγκόσμια» ψευτοΚΚΕ ρόλο οικουμενικού - εθνικού ηγέτη στο πεδίο του πολιτισμού δεν πρέπει να λαμβάνεται αψήφιστα, ως ένα «χαριτωμένο» ή εν πάση περιπτώσει περίεργο αλλά βασικά ακίνδυνο φαινόμενο από τους δημοκράτες κι ακόμα περισσότερο από τους αριστερούς και προοδευτικούς ανθρώπους. Είναι η απευθείας εκδήλωση της αντιδραστικότητας και τελικά της πατενταρισμένης ρωσοφιλίας αυτής της τάξης (για το μη ρωσόφιλο τμήμα της, που θέλει περισσότερο για οικονομικούς λόγους - και πολύ λιγότερο για λόγους πολιτικού δημοκρατισμού - την πρόσδεση στη Δύση, εκφράζει τον ακραίο υφεσιασμό του απέναντι στον αναδυόμενο ρωσοκινεζικό Άξονα). Αυτή η αγιοποίηση σε πολλούς ανθρώπους μπορεί να μοιάζει ανώδυνη, αλλά αποτελεί, σε συνδυασμό με τα πολύ μαστόρικα και διόλου «σεχταριστικά-αντικαπιταλιστικά» μέτωπα του ψευτοΚΚΕ με εκκλησία, στρατό, αστυνομία, τον προάγγελλο της «ενοποιητικής όλου του έθνους» αστοστρατοκρατικής ρωσόδουλης διχτατορίας, που θα επιχειρήσει να την επιβάλει τη στιγμή της κλιμάκωσης της συμφοράς που θα φέρει η επίθεση του ρωσοκινέζικου Άξονα στην Ευρώπη. Τότε ξαφνικά και σε σύντομο σχετικά χρόνο ο κνίτης θα επιχειρήσει να έρθει, επικεφαλής ενός «λαϊκού» και καθόλου σεχταριστικού μπλοκ με πολλούς από τους «αγνούς» θαυμαστές του να «αγαλλιάσει» το έθνος και να τιμωρήσει τους «δυτικοφιλελεύθερους», στο βάθος «εβραιοδυτικούς» εχθρούς του.
Το πρόσωπο της «αέρινης» Μποφίλιου και οι κούφιες ρητορείες εξυπηρέτησης του Πούτιν για συμπαράταξη «με τον άνθρωπο» (δηλαδή με τους κανίβαλους εισβολείς του Πριγκόζιν και του Καντίροφ) στην Ουκρανία θα μετατραπεί τότε γρήγορα στο πρόσωπο του τραμπούκου κνίτη με το καδρόνι και μάλιστα με το κρατικό γκλομπ, που θα πειθαρχεί κάθε απόκλιση από το «εθνικό» αντιδυτικό και ρωσόδουλο αφήγημα. Αυτό το γκλομπ, αν δεν δυναμώσει άμεσα μια νέα αντιφασιστική αριστερά, θα το νιώσουν στην πλάτη τους όλοι οι δημοκράτες κι ακόμη περισσότερο οι πραγματικοί αριστεροί, ακόμη και φίλοι-ακόλουθοι, ίσως και απλά μέλη του ψευτοΚΚΕ, που θα βλέπουν με έκπληξη το «επαναστατικό» και «αγνό» κόμμα τους να μετατρέπεται σε μια περίοδο ταχύτατα σε ηγετική δύναμη ενός αστο-στρατοκρατικού τάχα «πατριωτικού» αντιδυτικού μετώπου, στο οποίο θα θυσιάζει υποχρεωτικά (στην πράξη) και την ψευτο-ταξικότητα του, αλλά και όσα δημοκρατικά προσχήματα του έχουν απομείνει. Θα αναγκαστεί τότε σαν κόμμα να ενωθεί φανερά και με τους ανατολικούς κρατικοολιγάρχες και με τους κάθε λογής φασίστες και φυσικά με τα αφεντικά του, τους ρωσοκινέζους ιμπεριαλιστές.
Εννοείται ότι ο ελληνικός λαός, αλλά και πατριωτικά και δημοκρατικά τμήματα της αστικής τάξης, δεν θα κάτσουν ήσυχα να υποστούν μια τέτοια φριχτή δικτατορία. Οι πραγματικοί κομμουνιστές, οι αριστεροί και παραπέρα οι δημοκράτες πρέπει από σήμερα και με ένταση να αποκαλύπτουν το χαρακτήρα του συγκεκριμένου, ψευτοκομμουνιστικού πρακτορείου της ρώσικης κρατικο-ολιγαρχικής ιμπεριαλιστικής αντίδρασης στην Ελλάδα, πριν ακόμα το βρουν μπροστά τους ως έναν ανοικτά κτηνώδη εχθρό. Η σύγκρουση με το σοσιαλφασιστικό ψευτοΚΚΕ στο πεδίο της πολιτικής, της ιδεολογίας και του πολιτισμού είναι κομβική, γιατί αποτελεί ταυτόχρονα σύγκρουση με όλη τη σάπια, ξενόδουλη και βαθιά καταστροφική ιδεολογία του κυρίαρχου τμήματος της άρχουσας τάξης. Αυτή οδηγεί το λαό μας καρφί σε μέρες φασισμού και πολέμου, τεράστιων βασάνων για τους εργαζόμενους και τη δημοκρατική πλειονότητα των μαζών.