για την Ελλάδα, ιδιαίτερα μετά την κρίση της τελευταίας δεκαετίας, η μετάβαση σε ένα ισόρροπο αναπτυξιακό μοντέλο, με μια εύρωστη και ανταγωνιστική παραγωγική βάση θα έπρεπε να είναι σήμερα, έμπρακτα και όχι απλώς διακηρυκτικά, απόλυτη εθνική προτεραιότητα». Εδώ το βάρος είναι στη λέξη «διακηρυχτικά» που σημαίνει αντικειμενικά καταγγελία της πολιτικής ηγεσίας της χώρας για το ότι υποκριτικά υπόσχεται να φτάσει η συμμετοχή της μεταποίησης στο ΑΕΠ το 12% ως τα 2020, ενώ στην πραγματικότητα αυτή έχει κολλήσει στο 8,7% (δες μελέτη ΙΟΒΕ) με μέσο ευρωπαϊκό όρο το 17,3% (και σε χώρες όπως η Τσεχία να ξεπερνά το 30%). Αυτή η πολιτική ηγεσία, που έχει με σύστημα χρεωκοπήσει τις τράπεζες και στραγγαλίσει τη χρηματοδότηση της βιομηχανίας, αντί να προωθεί την ανάπτυξη της ντόπιας βιομηχανίας έχει επιβάλει υπέρογκες τιμές στην ενέργεια με αποτέλεσμα η μεγαβατώρα να κοστίζει εδώ 60,1 ευρώ όταν στη Γερμανία και τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες η τιμή της είναι μόλις 36 ευρώ ή που εφαρμόζει μέτρα περικοπής των επενδύσεων, δημόσιων και ιδιωτικών και κανένα μέτρο παραγωγικής ανασυγκρότησης, εξαθλιώνοντας έτσι παραπέρα την εργατική τάξη που τη ρίχνει στην πιο μεγάλη μεταπολεμική ανεργία.
Αυτό που η ΟΑΚΚΕ φωνάζει εδώ και τρεις δεκαετίες, η ελληνική βιομηχανική αστική τάξη αρχίζει να το καταλαβαίνει μόλις τώρα μόνο και μόνο επειδή πεθαίνει η φυσική μορφή της ύπαρξής του κεφαλαίου της, και μάλιστα η καρδιά αυτής της ύπαρξης, η βαριά βιομηχανία. Είναι πολύ χαρακτηριστικά αυτής της αφύπνισης κάποια άρθρα που εμφανίζονται τελευταία στον αστικό τύπο που μιλούν καθαρά για πολιτικό σαμποτάζ στην παραγωγή (πιο χαρακτηριστικά: “Ψάχνουν να σβήσουν φουγάρα και δεν βρίσκουν...”, 28/11/2018, http://www.capital.gr/o-giorgos-kraloglou-grafei/3330053/psaxnoun-na-sbisoun-fougara-kai-den-briskoun?fbclid=IwAR28eiazjLUOHLliQ23uvXVmTecv8d0Pjm9H1TR1c-aG8sZvdNhpZq7Utn8, και “Χωρίς πολιτικό "ηλεκτροσόκ" ξεχάστε "σοκ" επενδύσεων”, 6/12/2018, http://www.capital.gr/o-giorgos-kraloglou-grafei/3331642/xoris-politiko-ilektrosok-xexaste-sok-ependuseon).
Αυτό που δεν λένε ποτέ ούτε οι ίδιοι οι βιομήχανοι, ούτε αυτοί οι αναλυτές είναι το ποιοι επωφελούνται από αυτό το σαμποτάζ, δηλαδή εκείνοι οι διεθνείς και κυρίως ντόπιοι παράγοντες στους οποίους παραδίνονται τζάμπα (και χωρίς εμπόδια στις όποιες νέες επενδύσεις τους σε αυτές) οι βασικές υποδομές της χρεωκοπημένης χώρας (ενέργεια, λιμάνια, τουριστική γη). Είναι χαρακτηριστικό ότι σαν δεύτερο βασικό εκπρόσωπό τους δίπλα στον Στασινόπουλο, οι βιομήχανοι της ΕΒΙΚΕΝ έχουν τοποθετήσει τον άνθρωπο των ρωσόδουλων κρατικοολιγάρχη Μυτιληναίο, που προμηθεύεται την ηλεκτρική ενέργεια σε σκανδαλωδώς χαμηλές τιμές. Αρχικά το καθεστώς προόριζε τον Μυτιληναίο για πρόεδρο του ΣΕΒ, αλλά από ότι φαίνεται προτίμησε να τον βάλει σαν τοποτηρητή του μέσα στην ΕΒΙΚΕΝ που δεν είναι τίποτα άλλο από την απόπειρα του βιομηχανικού κεφάλαιου να αυτονομηθεί από τον αλωμένο από το ανατολικό πολιτικό καθεστώς ΣΕΒ.
Στην πραγματικότητα η προσπάθεια της πολιτικής αυτονόμησης της ντόπιας βιομηχανικής αστικής τάξης από το κυρίαρχο στο κράτος ηγετικό διακομματικό αντιβιομηχανικό μπλοκ θα είναι καταδικασμένη όσο αυτό το κομμάτι της αστικής τάξης δεν τολμάει να διαχωριστεί σε κανένα βασικό σημείο με τη λεγόμενη «εθνική πολιτική» αυτού του μπλοκ, η οποία σήμερα δεν είναι τίποτα άλλο από τη ρωσοποίηση της ελληνικής πολιτικής, εξωτερικής και εσωτερικής σε όλα τα επίπεδα. Πάντα η ντόπια βιομηχανική τάξη σε αυτή τη χώρα, ακόμα και στις πιο ισχυρές στιγμές της όπως στο μεσοπόλεμο, υποτασσόταν σε ένα κράτος που δεν ήταν δικό της γιατί ποτέ της δεν κατέλαβε σε αυτό επαναστατικά την εξουσία αλλά το βρήκε έτοιμο φτιαγμένο από τις πιο αντιδραστικές ξένες μεγάλες δυνάμεις και κυριαρχημένο σχεδόν πάντα από από τις χειρότερες από αυτές, οπότε συμμετείχε σε αυτό σαν κολαούζος και όχι σαν ηγεμονικός παράγοντας. Γι αυτό μιλάμε για ντόπια βιομηχανική αστική τάξη και όχι για εθνική. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο επιμένουμε σε ένα πράγμα: ότι αυτός ο πολιτικοκοινωνικός παράγοντας που μπορεί να σώσει τη χώρα από την παραγωγική καταστροφή, την εφιαλτική πείνα, την αποικιοποίηση και τη δικτατορία, αρκεί να μπορέσει να συγκροτηθεί πολιτικά στα πλαίσια ενός ενιαίου αντιφασιστικού μετώπου, είναι ο εργαζόμενος λαός. Αν αυτό το μέτωπο συγκροτηθεί και ισχυροποιηθεί τουλάχιστον σε έναν πρώτο μαζικό πυρήνα, τότε και μόνο τότε ό,τι έχει εθνικά χαρακτηριστικά μέσα στη ντόπια βιομηχανική αστική τάξη μπορεί να παίξει το ρόλο μιας εφεδρείας στον αντιαποικιακό αντιφασιστικό αγώνα.
Πιστεύουμε ότι τελικά είναι η ζοφερή κατάσταση που όλο και περισσότερο επικρατεί στη χώρα που θα οδηγήσει πρώτα τους βιομηχανικούς εργάτες στη συνειδητοποίηση του κύριου εχθρού τους, πράγμα που θα είναι το πρώτο βήμα όχι μόνο για την ανατροπή της κυριαρχίας των σαμποτέρ αλλά και για τη ριζική κοινωνική αλλαγή.