Η χώρα πρέπει να δανείζεται ασταμάτητα για να μπορεί να πληρώνει ακόμη μισθούς και συντάξεις. Αυτό το γεγονός δεν είναι σήμερα γνωστό σε όλο τον ελληνικό λαό και σε όλη την έκτασή του, γιατί το παραγωγικό σαμποτάζ διεξάγεται ασταμάτητα από όλο το διακομματικό καθεστώς και καταγγέλλεται σαν τέτοιο μόνο από την ΟΑΚΚΕ. Το διακομματικό καθεστώς μέσα από τα ελεγχόμενα από αυτό Μέσα μαζικής ενημέρωσης, αποδίδουν αυτή τη χρεοκοπία στην Ευρωπαϊκή Ένωση και κυρίως στη Γερμανία -ιδιαίτερα όταν υπουργός Οικονομικών της ήταν ο ευρωπαϊστής Σόιμπλε. Οι ελεεινοί ευρωπαίοι μονοπωλιστές μέσα στην παρακμή και την πτώση τους, ποτέ δεν έβαλαν ζήτημα γι’ αυτό το έγκλημα που όλα τα στοιχεία-τα οποία ήξεραν-το καταμαρτυρούσαν. Αντίθετα, κάθε φορά που οι στόχοι για την αποφυγή της άτακτης χρεοκοπίας της χώρας αποτύγχαναν, ποτέ δεν κατηγόρησαν καμιά ελληνική κυβέρνηση. Αντίθετα όταν τα διαρθρωτικά μέτρα που ζητούσαν τα μνημόνια αποτύγχαναν γιατί σαμποτάρονταν συστηματικά, ζητούσαν κάθε φορά και σκληρότερα μέτρα σε βάρος μισθών και συντάξεων, που οι κυβερνήσεις των σαμποταριστών ευχαρίστως και σε μια νύχτα νομοθετούσαν στη Βουλή, ρίχνοντας όλο το πολιτικό βάρος και το φταίξιμο στην ΕΕ.
Τώρα τελευταία ορισμένοι αστοί-κυρίως αυτοί που εκφράζονται μέσα από την «Ελληνική Παραγωγή»-έχουν αρχίσει να διαμαρτύρονται δειλά, κυρίως για την υπερφορολόγηση και το υψηλό κόστος της ενέργειας. Αλλά ποτέ στην Ελλάδα μέχρι σήμερα η αστική τάξη δεν στάθηκε στο ιστορικό της ύψος, σαν μια εθνική ανεξάρτητη από τον ιμπεριαλισμό τάξη, αλλά πάντα ακολουθούσε τον πιο ισχυρό ιμπεριαλισμό παγκόσμια. Μόνο η εργατική τάξη σε καθοριστικές στιγμές της νεοελληνικής ιστορίας, όπως στην περίοδο 1940-1949, στάθηκε σαν εθνική τάξη και αυτό γιατί τότε υπήρχε όχι μόνο το παγκόσμιο σοσιαλιστικό στρατόπεδό, αλλά κυρίως γιατί στη χώρα υπήρχε το ΚΚΕ το κόμμα της εργατιάς με αρχηγό τον μεγάλο προλετάριο ηγέτη Ν. Ζαχαριάδη. Αυτός είναι και ο λόγος που η ΟΑΚΚΕ σήμερα πιστεύει ότι την έξοδο από την κρίση και την πορεία προς τη δημοκρατία και την πρόοδο δεν μπορεί να την φέρει καμιά αστική τάξη και κανένας αστός, παρά μονάχα ότι αυτή είναι η δουλειά των καταραμένων αυτής της κοινωνίας, δηλαδή της εργατικής τάξης της φτωχής αγροτιάς.
Ο παρακάτω πίνακας είναι τεράστιας σημασίας.
Η πρώτη στήλη δείχνει την χρονιά για την οποία μιλάμε. Η δεύτερη στήλη δείχνει τον Ακαθάριστο σχηματισμό παγίου κεφαλαίου στη χώρα σε δις Ευρώ, δηλαδή οι νέες επενδύσεις παγίων που πραγματοποιούνται και μπαίνουν κάθε χρόνο στην παραγωγή, δηλαδή μηχανήματα, κτίρια, παραγωγικές υποδομές κλπ. Η τρίτη στήλη δείχνει τις αποσβέσεις παγίου κεφαλαίου σε δις Ευρώ, δηλαδή τα πάγια που καταστρέφονται και βγαίνουν από την παραγωγική διαδικασία κάθε χρόνο. Η τέταρτη στήλη δείχνει τη διαφορά της τρίτης από τη δεύτερη στήλη, δηλαδή πόσα πάγια προστίθενται ή αφαιρούνται κάθε χρόνο από την παραγωγή, δηλαδή πόσο αυξάνεται η μειώνεται η παραγωγική ικανότητα της χώρας σε κάθε χρονιά. Αυτό που συμβαίνει σχεδόν πάντα σε όλες τις χώρες που δεν αντιμετωπίζουν έναν πόλεμο είναι ότι η τέταρτη στήλη είναι θετική, δηλαδή ότι οι επενδύσεις σε νεα πάγια είναι μεγαλύτερες από την φθορά των παλιών παγίων, η με άλλα λόγια οι νέες μηχανές που μπαίνουν στα εργοστάσια είναι περισσότερες από αυτές που αποσύρονται λόγω φθοράς. Λοιπόν στην Ελλάδα τα 6 τελευταία χρόνια στην Ελλάδα οι μηχανές μειώνονται η αλλιώς η Ελλάδα τρώει τις σάρκες της, δηλαδή αργοπεθαίνει
Οι Aποσβέσεις Παγίου Κεφαλαίου είναι από http://www.statistics.gr/el/statistics/-/publication/SEL24/- Ενώ ο Ακαθάριστος Σχηματισμός Παγίου Κεφαλαίου σε τρέχουσες τιμές είναι από http://www.statistics.gr/el/statistics/-/publication/SEL81/- , ενώ δεν υπάρχουν ακόμη τα στοιχεία για τις αποσβέσεις του 2018.
Όπως μπορούμε να παρατηρήσουμε ο Ακαθάριστος Σχηματισμός Παγίου Κεφαλαίου μέχρι και το 2007 αυξάνεται και ήταν 60,528 δις ενώ το 2018 ήταν 20,454 δις. Έχουμε δηλαδή μια πτώση σαν αποτέλεσμα του παραγωγικού σαμποτάζ κατά 66,21% !. Η χώρα από την άποψη των επενδύσεων έχει επιστρέψει στα επίπεδα του 1995. Αυτό είναι αποτέλεσμα της έντονα σαμποταριστικής πολιτικής των κυβερνήσεων της τελευταίας δεκαετίας στη χώρα. Αντί λοιπόν οι σαμποταριστές να πάρουν μέτρα για την ενίσχυση των επενδύσεων, κάνουν ακριβώς το αντίθετο.
Σύμφωνα με όλους τους παράγοντες η χώρα χρειάζεται δεκάδες δις για να μπορέσει να γίνει μια κανονική χώρα. Το 2017 στην χώρα μας, οι επενδύσεις, ως ποσοστό του ΑΕΠ, ανήλθαν μόλις στο 12,9 % του ΑΕΠ, έναντι 21% του μέσου ποσοστού επενδύσεων στην ΕΕ.
Αυτή η καταστροφική πολιτική του σοσιαλφασιστικού καθεστώτος δεν μπορεί να αλλάξει παρά μόνο με την πάλη της εργατικής τάξης που καταστρέφεται καθημερινά, επικεφαλής όλου του λαού και του έθνους. Η οργάνωσή της, ανεξάρτητα από το σοσιαλφασισμό και ενάντια σε αυτόν είναι η μεγαλύτερη ιστορική αναγκαιότητα για την επιβίωση της χώρας.