Αυτή η προϋπόθεση δεν ικανοποιήθηκε ούτε στο τόσο δα. Δεν υπήρξαν ούτε συζητήσεις, δεν υπήρξαν ούτε καν έντονες διαμαρτυρίες, παρόλο που θα ήταν ολότελα δίκαιες, για την αδιαφορία της κυβέρνησης να προστατεύσει την υγεία μαθητών και εκπαιδευτικών βρίσκοντας περισσότερες αίθουσες και διορίζοντας τους απαραίτητους εκπαιδευτικούς, ήδη από το καλοκαίρι, για να φτιάξει 15μελή τμήματα. Επίσης θα ήταν δικαιολογημένη και μια έντονη αντίθεση με την επίσημη συνδικαλιστική στάση των καθηγητών, η οποία έθετε σαν πρώτο αίτημα με απεργία μάλιστα, την κατάργηση της αξιολόγησης των εκπαιδευτικών (!) και όχι τη δημιουργία των 15μελών τμημάτων. Πουθενά δεν υπήρξε η παραμικρή διαμαρτυρία που να έκφραζε τη μαθητική αγανάκτηση για την κατάσταση στα σχολεία. Πολύ δε περισσότερο δεν υπήρξε ούτε η παραμικρή συζήτηση για το κύριο αίτημα που εμφανίστηκε μετά στις πορείες ή με αφίσες στα σχολεία και που ήταν: «Μόνο η μάσκα δεν είναι προστασία…δώστε λεφτά για την παιδεία».
Εφόσον εκφραζόταν η διάθεση για ένα κινήμα διαμαρτυρίας από τους μαθητές, τότε το 15 μελές κάθε σχολείου(ή έστω τα μέλη του που είναι παρόντα στο σχολείο) θα συνεδρίαζε και θα αποφάσιζε γενική συνέλευση των μαθητών και σε αυτήν, μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες και συζητήσεις, θα αποφασίζονταν τα μέσα της πάλης, ενδεχόμενα αν υπήρχε η θέληση για μια τόσο ψηλή μορφή πάλης και η πραγματικά μαζική και περιφρουρημένη απεργία των μαθητών η οποία είναι δυνατή κυρίως με την κατάληψη του σχολείου.
Το 15μελές είναι το πιο βασικό θεσμικό όργανο της μαθητικής δημοκρατίας, γιατί αυτό το έχει εκλέξει μια πραγματική γενική ψηφοφορία των μαθητών, με μια πραγματική γενική συνέλευση και με υποψήφιους άμεσα γνωστούς στους μαθητές. Είναι ένα όργανο στο οποίο αυτοί που μιλούν στο όνομα της αριστεράς στη χώρα, αλλά και στην εκπαίδευση, έχουν συνήθως ελάχιστες έδρες, αντίθετα από τα συνδικαλιστικά όργανα των δασκάλων και των καθηγητών στα οποία έχουν την πλειοψηφία. Αυτός είναι και ο βασικός λόγος που αυτή η κατ όνομα αριστερά που ελέγχει την εκπαιδευτική δημόσια υπαλληλία, δεν θέλει τα 15μελή και τα έχει ποδοπατήσει εδώ και χρόνια τόσο με τις πραξικοπηματικές καταλήψεις που πολλές φορές είναι ενάντια στη θέλησή του 15 μελούς (και που εκφράζεται στο ήδη κατειλλημένο σχολείο το πρωί εκεί έξω από τα κάγκελα της αυλής του), όσο και με τη δημιουργία διάφορων Συντονιστικών μαθητών, τα οποία βέβαια δεν τα εκλέγει κανείς μαθητής, και των οποίων συνήθως το οργανωτικό και πολιτικό κέντρο τους βρίσκεται στον Περισσό, δηλαδή στον πιο πιστό εσωτερικό πολιτικό πυλώνα του ρώσικου σοσιαλιμπεριαλισμού στη χώρα μας. Τα Συντονιστικά αυτά έχουν ατόφια τη γραμμή της κρατικής ψευτοαριστεράς και φυσικά δεν λογοδοτούν σε καμιά Γενική μαθητική συνέλευση. Αυτό είναι ένα ασύλληπτου βάρους έγκλημα ενάντια στη συνδικαλιστική δημοκρατία όχι μόνο των μαθητών, αλλά και των καθηγητών και των γονιών στο σχολείο. Η λεγόμενη μαθητική κατάληψη των τελευταίων χρόνων στα δημόσια σχολεία είναι η κατάληψή τους κυρίως από το ψευτοΚΚΕ με εργαλείο μειοψηφικά αποσπάσματα μαθητών που παίρνουν πραξικοπηματικά την εξουσία στο σχολείο ποδοπατώντας κυρίως τον μαθητικό συνδικαλισμό και την ίδια τη θέληση της πλειοψηφίας των μαθητών.
Η ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΤΟΥ ΠΡΟΑΥΛΙΟΥ
Όλοι ξέρουμε πως ξεκινούν εδώ και αρκετά χρόνια οι καταλήψεις. Πρώτα κλείνει πρωί πρωί με λουκέτο και αλυσίδες η πόρτα του σχολείου από ελάχιστους μαθητές, πράγμα που κανένα 15μελές και καμιά γενική συνέλευση δεν έχει εξουσιοδοτήσει να γίνει και που το 15μελές, πολλές φορές, δεν το έχει ούτε καν από πριν πληροφορηθεί. Δηλαδή έχει γίνει ήδη κατάληψη, χωρίς να την έχει ψηφίσει κανείς και που την γνωρίζει μόνο μια ελάχιστη μειοψηφία. Πρόκειται καταρχήν για ένα συνδικαλιστικό αντιμαθητικό πραξικόπημα. Στη συνέχεια οι μαθητές μπαίνουν μέσα στο προαύλιο για να ψηφίσουν καλεσμένοι όχι από το θεσμικό αντιπροσωπευτικό όργανο που οι ίδιοι οι μαθητές έχουν εκλέξει, το 15 μελές τους, αλλά από τους πραξικοπηματίες που έκλεισαν το πρωί την πόρτα. Ακολουθεί μια ψηφοφορία που ήδη έχει βάλει τους μαθητές προ τετελεσμένων, δηλαδή είναι μια επίφαση δημοκρατίας. Γιατί ουσιαστικά τους κάνει τον εξής εκβιασμό: όποιος καταψηφίσει την ήδη πραγματοποιημένη κατάληψη είναι απεργοσπάστης γιατί τη σπάει. Μόνο αν την ψηφίσει είναι αγωνιστής. Στην ουσία έχουμε μια πραξικοπηματική ψυχολογική βία με δημοκρατικό επικάλυμμα. Αμέσως μετά φεύγουν οι μαθητές που έχουν καταψηφίσει την κατάληψη και κατά τις 11 ή και νωρίτερα το πρωί εγκαταλείπουν και οι τελευταίοι μαθητές το προαύλιο γιατί προφανώς κανείς δεν πιστεύει σε μια τέτοια κατάληψη αφού δεν μένουν ούτε καν αυτοί που την πραγματοποίησαν.
Είναι χαρακτηριστικό ότι η κατάληψη γίνεται συνήθως στο προαύλιο και οι μαθητές δεν μπαίνουν στο κυρίως κτίριο του σχολείου. Αυτό γιατί όλοι ξέρουν από πείρα ότι αν καταληφθεί όλο το κτίριο με αυτόν τον ξένο στους μαθητές τρόπο, δηλαδή από μια κατάληψη που δεν είναι πραγματικά δική τους, θα υπάρξουν ζημιές από αυτούς που ο κόσμος ονομάζει αναρχικούς, αλλά που είναι εκείνο το ρεύμα που δεν τα έχει ούτε καν με τους εκπαιδευτικούς που δεν κάνουν τη δουλειά τους, δηλαδή που συμπεριφέρονται σαν παρασιτική κρατική γραφειοκρατία, αλλά με την εκπαίδευση γενικά και το οποίο λειτουργεί αποσαθρωτικά στο υλικό επίπεδο για το σχολείο ολοκληρώνοντας την εκπαιδευτική αποσάθρωση της οποίας ηγείται το πιο αδιάφορο, και το πιο παραιτημένο κομμάτι της καθηγητικής υπαλληλίας. Με λίγα λογια ο κνίτης καταληψίας αφού αδειάσει το σχολείο το αφήνει ευάλωτο σε ένα μαθητικό ή εξωσχολικό λούμπεν. Αυτό είναι ένα κομμάτι των φτωχών μαθητών που το ελεεινό εκπαιδευτικό σύστημα έχει διωξει από την τάξη, και που ο κνίτης βέβαια, όπως δεν κριτικάρει ουσιαστικά το εκπαιδευτικό σύστημα, δεν κριτικάρει και ακόμα περισσότερο δεν διαπαιδαγωγεί ούτε αυτό. Αυτό είναι τελείως φυσικό γιατί η καταστροφή της εκπαίδευσης και της μόρφωσης, ιδιαίτερα των παιδιών της φτωχολογιάς είναι ο κύριος στόχος του ψευτοΚΚΕ του πιο αντιβιομηχανικού και γι αυτό πιο αντιπρολεταριακού και πιο κομπραδόρικου κόμματος της χώρας (μετά τους ρατσιστές-ναζί της ΧΑ). Η αντίφαση είναι ότι αν γίνουν και μάλιστα σύντομα εκτεταμένες ζημιές η κατάληψη τελειώνει μες τον εκφυλισμό ή από μια εξέγερση από τους έξω γονείς και μαθητές που είναι μεν πιο προοδευτική από το κίνημα των πραξικοπηματιών, αλλά βρίσκεται πολύ πιο δεξιά σε σχέση με τη μεγάλη νεολαιίστικη μάζα γιατί δεν προτείνει έναν αγώνα με προοδευτικά αιτήματα, αλλά θέλει απλά να κάνει μάθημα με τις παλιές συνθήκες. Αντιπαρατίθεται δηλαδή στο σοσιαλφασισμό με ένα κίνημα συντηρητικό και που σαν τέτοιο δεν τον ανατρέπει, ούτε τον απομονώνει από την πλατιά δημοκρατική μάζα μαθητών και γονιών, αλλά αντίθετα πολλές φορές τον ενισχύει και τον κάνει να φαίνεται ότι αυτός είναι η πρόοδος στο σχολείο. Πολύ δε περισσότερο αυτό συμβαίνει όταν οι απέξω καταφεύγουν σε βία απέναντί σε μαθητές που συμμετέχουν στην κατάληψη. Αυτό το κίνημα λειτουργεί ουσιαστικά σαν προβοκάτορας υπέρ των πραξικοπηματιών που καθοδηγούν την κατάληψη.
Για να μην γίνουν λοιπόν οι καταστροφές που θα τελειώσουν πρόωρα την κατάληψη-πραξικόπημα και επι πλέον θα υποχρεώσουν τον ΣΥΡΙΖΑ και το ψευτοΚΚΕ να καταγγείλουν και να χαλάσουν τις σχέσεις τους με το μαθητικό λούμπεν-ένα άλλο εργαλείο τους που χρησιμοποιούν επίσης για τους δικούς τους σκοπούς στην κεντρική πολιτική σκηνή-έχει γίνει στην πράξη η εξής ανομολόγητη συμφωνία των κνιτών με τους μαθητές: εσείς κάνετε την κατάληψη του προαύλιου και εμείς σαν το κυρίαρχο κρατικά κυβερνητικό κόμμα του Θεοδωρικάκου Μητσοτάκη, δηλαδή το αντιΚεραμέως κόμμα της ΝΔ, σας προφυλάσσουμε από τις επιπτώσεις του να μείνετε από απουσίες ή να χαθεί η χρονιά για όλους. Οπότε είναι όλοι «ικανοποιημένοι».
Με αυτές τις πραξικοπηματικές καταλήψεις και με αιτήματα που δεν έχουν καμιά σχέση με τα αληθινα μαθητικά προβλήματα και με πλήρη κρατική και μάλιστα κυβερνητική προστασία, ένα μέσο πάλης που στο παρελθόν έχει συνδεθεί με το μεγάλο αντιχουντικό αγώνα του λαού μας, σιγά σιγά καταστρέφεται στη μαθητική συνείδηση. Το μίσος μαθητών και γονιών ενάντια στις καταλήψεις σαν μορφή ενός αγώνα θα μεγαλώσει τόσο που δύσκολα στο μέλλον θα χρησιμοποιείται, καταστρέφοντας ένα σημαντικό μέσο πάλης που είναι ουσιαστικά ο πιο αποτελεσματικός τρόπος να γίνει μια απεργία των μαθητών.
ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΑ ΑΙΤΗΜΑΤΑ
Στο ίδιο μήκος κύματος κινούνται και τα αιτήματα των τελευταίων καταλήψεων. Σε αυτά κυριάρχησε η γραμμή όλης της ψευτοαριστεράς, η οποία εκφράζεται μέσα από το κυρίως κνίτικο Συντονιστικό των μαθητών για «λεφτά για την παιδεία». Είναι ένα αίτημα που εστιάζει στο ότι για όλα τα δεινά της εκπαίδευσης φταίει η ελλιπής χρηματοδότησή της, δηλαδή ο μικρός αριθμός των δασκάλων και η κατάσταση των αιθουσών και όχι το βασικό, δηλαδή το στερημένο ουσίας, παπαγαλίστικο μάθημα που γίνεται μέσα σε αυτό το σχολείο. Δε φταίει δηλαδή για την κατάντια της εκπαίδευσης το άθλιο περιεχόμενο των σπουδών το γεμάτο εθνορατσισμό και προγονοπληξία, με τις φυσικές επιστήμες και τα μαθηματικά χτυπημένα όσο ποτέ από όλες ανεξαίρετα τις μέχρι τώρα κυβερνήσεις, ούτε φταίνε οι πιο απαρχαιωμένες και πληκτικές μέθοδοι διδασκαλίας, η έλλειψη της σύνδεσης της θεωρίας με την πράξη, η μη σύνδεση της εκπαίδευσης με την παραγωγή, πράγμα που δίπλα στο θεσμικο-ψευτοπεριβαλοντικό τσάκισμα της βιομηχανικής παραγωγής παράγει τους άνεργους απόφοιτους ειδικά στην Ελλάδα. Εννοείται ότι πάνω απ όλα δεν φταίει για τους καταληψίες της κρατικής ψευτοαριστεράς, η έλλειψη κάθε αξιολόγησης των εκπαιδευτικών από τους μαθητές, τους γονείς ή έστω από το επίσημο κράτος, με κίνδυνο να γίνει σταδιακά πλειοψηφικό μέσα στο σχολείο και να το διαφθείρει, το πιο παρασιτικό και αδιάφορο τμήμα των εκπαιδευτικών. Αυτό το τμήμα θέλει να δυναμώσει η ψευτοαριστερά όταν ζητάει κυρίως λεφτά για την παιδεία και όχι επαναστατικές αλλαγές στην ποιότητά της. Στην πραγματικότητα βέβαια δεν θα γίνει ποτέ αυτό το τμήμα η αληθινή εξουσία του σχολείου αλλά είναι ήδη το εφαλτήριο για την επιβολή της εξουσίας των ανατολικών νεοαποικιοκρατών και των κομπραδόρων πολιτικών και κρατικοολιγαρχών που κυβερνάνε τη χώρα, δηλαδή του κράτους του ρωσοκινέζικου άξονα και εκείνων των δυτικών μονοπωλιστών που είναι φίλοι του. Γι αυτό οι ψευτοαριστεροί ζητάνε πάντα προσλήψεις και λεφτά από τον κρατικό προϋπολογισμό. Θέλουν το κομπραδόρικο παρακράτος τους να καταπιεί όλο το κράτος και το κράτος αυτό όλη την κοινωνία.
Να πως έγινε και το κύριο αίτημα στις καταλήψεις δεν ήταν το καυτό και συγκεκριμένο να έχουν οι τάξεις μόνο 15 μαθητές για τον covid, αλλά η παλιά κούφια και τελικά αντιδραστική καραμέλα ενάντια στην λειψή χρηματοδότηση για την παιδεία. Σε δεύτερη φάση επειδη οι καταλήψεις άρχισαν να φθίνουν αλλαξαν το αίτημα και απαίτησαν 15μελή τμήματα, μόνο και μόνο για να έχουν μια δικαιολογία που να στέκει για να συνεχιστούν οι παλιές και να γίνουν και νέες καταλήψεις. Γιατί αν αυτό το αίτημα δεν συνοδεύεται από το αίτημα να λειτουργεί το σχολείο πρωί απόγευμα, αφού χιλιάδες νέες αίθουσες δεν μπορούν να υπάρξουν από τη μια στιγμή στην άλλη, αυτό είναι ένα κούφιο σύνθημα. Αλλά η ψευτοαριστερά δεν θέλει πρωι απόγευμα σχολείο όχι γιατί κάτι τέτοιο θα απαιτούσε ασφαλώς νέες προσλήψεις, πράγμα που γενικά το θέλει για τους λόγους που εξηγήσαμε παραπάνω, αλλά δεν το θέλει συγκεκριμένα δηλαδή στα πλαίσια μιας περιόδου με «πρωί- απόγευμα σχολείο» γιατί κάτι τέτοιο θα χαλούσε ακριβώς τη βολή εκείνου του κομματιού της εκπαιδευτικής κρατικοϋπαλληλίας που εκπροσωπεί.
Η ΑΝΟΙΧΤΗ ΣΤΗΡΙΞΗ ΤΗΣ ΟΛΜΕ ΣΤΙΣ ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΙΚΕΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ
Και επειδή οι καταλήψεις άρχισαν να σταματούν από το τέλος του Σεπτέμβρη δύο πράγματα έγιναν για το κράτημά τους. Το ένα ήταν η αλλαγή στη γραμμή των καταλήψεων, όπως είπαμε πιο πάνω. Το δεύτερο είναι η στάση της ΟΛΜΕ, η οποία ενώ μέχρι τότε δεν είχε μιλήσει, ανακοίνωσε την πλήρη υποστήριξή της στις καταλήψεις, οπότε φάνηκε ότι τελικά η πιο δεξιά γραφειοκρατική καθηγητική τάση, αυτή που πλειοψηφεί στην ηγεσία της ΟΛΜΕ, ήταν αυτή που στήριζε τις καταλήψεις. Ετσι το μέτωπό των καταλήψεων φάνηκε ότι διευρύνθηκε, αλλά μόνο τυπικά γιατί τελικά δεν διευρύνθηκε ο αριθμός τους.
Η θέση αυτή της ΟΛΜΕ ήρθε όταν η Κεραμέως περνά νομοσχέδιο για υποχρεωτική για τους εκπαιδευτικούς Εξ Αποστάσεως διδασκαλία από το σπίτι τους, σε όσα σχολεία είναι υπό κατάληψη, ενώ ταυτόχρονα όσοι μαθητές δεν συμμετέχουν σε αυτήν θα παίρνουν απουσίες. Η θέση της ΟΛΜΕ είναι καμιά ΕξΑΕ (εξ αποστάσεως διδασκαλία), αποχή από αυτήν. Στην πραγματικότητα η υπουργός επιχείρησε να λύσει με αυτό τον ξένο προς τις εσωτερικές διαδικασίες του σχολείου ζήτημα, που στην πράξη λύνει η ίδια η ζωή (ακριβώς τη χρονική στιγμή που τελειώνουμε το γράψιμο αυτού του κειμένου), καθώς οι καταλήψεις τελειώνουν μέσα στη γενική αδιαφορία. Αν οι καταλήψεις ήταν πραγματικές οι μαθητές μέσα από γενικές συνελεύσεις θα αποφάσιζαν να πουν όχι στο νομοσχέδιο και θα καλούσαν καθηγητές και γονείς σε ένα μεγάλο μέτωπο ενάντια στις ντιρεκτίβες του υπουργείου.
Εμείς είμαστε τις γνώμης ότι , όταν δεν λειτουργούν δημοκρατικά τα θεσμικά όργανα του σχολείου στη Δευτεροβάθμια εκπαίδευση, δηλαδή οι Γενικές συνελεύσεις των μαθητών, οι Γενικές συνελεύσεις του συλλόγου των γονιών, η Συνέλευση του Συλλόγου διδασκόντων , και ζούμε μεσα σε συνθήκες σοσιαλφασιστικών πραξικοπηματικών καταλήψεων ή κυβερνητικών μηχανισμών επιβολής αποφάσεων που δεν εκφράζουν τους μαθητές και τους καθηγητές, πρέπει να παίρνουμε υπόψιν της διαθέσεις της πλειοψηφίας και να καλούμε σε αυτές τις περιπτώσεις κοινή συγκέντρωση μαθητών, εκπαιδευτικών και γονιών για να μιλάνε για την κατάσταση του σχολείου, να ανοίγουν πλατειά τη συζήτηση για το κεντρικό προόβλημα που μπαίνει κάθε φορά και να επιβάλουν δημοκρατικές διαδικασίες μέσα στο σχολείο. Οι νέες έκτακτες καταστάσεις που επιβάλει ο σοσιαλφασισμός και οι κυβερνήσεις στις οποίες αυτός έμμεσα ηγεμονεύει, επιβάλουν έκτακτες απαντήσεις από το λαό.
Με αυτά τα αιτήματα και με αυτές τις μεθόδους ένας σημαντικός αριθμός μαθητών φεύγει από το δημόσιο σχολείο για να σπουδάσει στην ιδιωτική εκπαίδευση(αυτό είναι πιο έντονο στην Πάτρα, στην οποία υπήρχε μεγάλος αριθμός καταλήψεων). Προφανώς είναι μαθητές των οποίων οι γονείς έχουν την οικονομική δυνατότητα να πληρώσουν για τη μόρφωση των παιδιών τους, οπότε εγκαταλείπουν το πλοίο που βουλιάζει. Έτσι στο δημόσιο σχολείο απομένουν οι πιο φτωχοί που προσπαθούν, και με όλη την εγκατάλειψή τους από όλους (όπως έχουμε αναλύσει παλιότερα), να μάθουν μερικά κολυβογράμματα για να βγουν στη ζωή με μερικές γνώσεις αντί για το τίποτα.
Οι καταλήψεις κάτω από την καθοδήγηση της ψευτοαριστεράς τελικά όχι μόνο δεν προσφέρουν στην καλυτέρευση του σχολείου, αλλά αντίθετα έρχονται να τσακίσουν τα μαθητικά κατοχυρωμένα δημοκρατικά συνδικαλιστικά όργανα, έρχονται να χτυπήσουν ακόμη πιο πολύ την υψηλότερη μορφή πάλης των μαθητών, που είναι η απεργία τους με τη μορφή της δημοκρατικά αποφασισμένης κατάληψης και βεβαια να απαξιώσουν παραπέρα το δημόσιο σχολείο στο οποίο φοιτούν πια κυρίως τα παιδιά της φτωχολογιάς. Στην συγκεριμένη μάλιστα περίπτωση όχι μόνο δεν έρχονται να οδηγήσουν τους μαθητές στον αγώνα για να αλλάξουν προς το καλύτερο τη σχολική ζωή, αλλά έρχονται να την κάνουν χειρότερη. Στις συγκεκριμένες πραξικοπηματικές καταλήψεις ο σαφής αλλά ανομολόγητος πολιτικός στόχος του μαύρου πολιτικού μετώπου που τις καθοδηγεί είναι να διώξει ο Θεοδωρικάκος-Μητσοτάκης μια υπουργό παιδείας, που τους έχει κάτσει άσχημα στο στομάχι, όχι γιατί είναι κανένα θαύμα δημοκρατίας και προόδου, αλλά γιατί κοίταξε να κάνει κάτι θετικές μικροαλλαγούλες στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση που η εχθρική σε κάθε θετική μόρφωση κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ την είχε εντελώς διαλύσει.
Άρα οι δημοκράτες εκπαιδευτικοί πρέπει σε ότι αφορά αυτή ειδικά τη φάση της μάχης, υγειονομικής και οικονομικής με την πανδημία:
Άμεσα το πολύ 15μελή τμήματα στα σχολεία με μάθημα πρωί και απόγευμα και άμεσα όλες οι αναγκαίες προσλήψεις για να λειτουργήσει το σχολείο με αυτές τις περισσότερες αίθουσες, σε στενή συνεργασία με τους μαθητές μας και τους γονείς τους και με μέσα πάλης που θα αποφασίσουμε από κοινού με αυτούς μέσα από πλέριες δημοκρατικές διαδικασίες.
Αθήνα, 13 Οκτώβρη, 2020