Κι αυτό γιατί το κυβερνητικό Συντηρητικό Κόμμα, η κλασσική βρετανική παλιά δεξιά των Τόριδων, ουδέποτε αγκάλιασε αληθινά την ειρηνική, αστική δημοκρατική ενοποίηση των ευρωπαϊκών κρατών. Οι Συντηρητικοί έμειναν πάντα δέσμιοι του ξεπεσμένου πια αυτοκρατορικού μεγαλείου της ιμπεριαλιστικής Βρετανίας και, ακόμη περισσότερο σήμερα, δέσμιοι της ευρύτατης οικονομικής συνεργασίας του βρετανικού μονοπώλιου, το οποίο εκπροσωπούν, με την κινέζικη, αλλά και με τη ρώσικη κρατικοφασιστική αστική τάξη, που αλωνίζουν στο Λονδίνο.
Ο βασικός λοιπόν όγκος του δημοκρατικού ευρωπαϊσμού στη Μεγάλη Βρετανία είχε ως αγωγό του το σοσιαλδημοκρατικό Εργατικό Κόμμα και εντελώς δευτερευόντως τους Φιλελεύθερους Δημοκράτες, που όμως είχαν αδυνατίσει πολύ από τη συγκυβέρνηση με τον Κάμερον ανάμεσα στο 2010 και στο 2015.
Στους Εργατικούς ωστόσο, μετά την ήττα στις εκλογές του περσινού Μάη, είχε συμβεί μια αλλαγή στην οποία λίγοι (ανάμεσά τους και η ΟΑΚΚΕ) είχαν δώσει σημασία: στη θέση μιας σειράς ψεύτικων (Μπλερ) ή και πραγματικών φιλοευρωπαίων και σε γενικές γραμμές αστοδημοκρατών ηγετών των τελευταίων χρόνων, στο τιμόνι του κόμματος βρέθηκε, με «αμεσοδημοκρατικές» διαδικασίες, όπου ψηφίζει κάθε περαστικός (τύπου εκλογής Γ. Παπανδρέου, Σαμαρά, Κυρ. Μητσοτάκη στα καθ΄ημάς) κι όχι μια συγκροτημένη κομματική βάση, o κρυφοτροτσκιστής αντισημίτης βουλευτής Τζέρεμι Κόρμπιν.
Η ύπουλη αντιευρωπαϊκή στρατηγική του Κόρμπιν στο δημοψήφισμα
Τη γενική πολιτική πλατφόρμα του Κόρμπιν, με την οποία υφάρπαξε την ηγεσία, ως ψευτοαριστερή, αντιφιλελεύθερη - «αντικαπιταλιστική» στο πλαίσιο του παγκόσμιου σοσιαλφασιστικού ρεύματος την είχαμε αναλύσει λίγο μετά την εκλογή του το ‘15 (http://bit.ly/29CH1JK). Σημειώναμε τότε, ανάμεσα στ’ άλλα, ότι έκλεινε το μάτι στην αντιευρωπαϊκή θύελλα που ετοίμαζε ο ρωσόδουλος προβοκάτορας Κάμερον με το δημοψήφισμα για έξοδο από την ΕΕ, ενώ εντελώς ρωσόδουλες ήταν και παραμένουν οι θέσεις του για μονομερή πυρηνικό αφοπλισμό της Βρετανίας.
Ο βαθιά δεξιός, εισοδιστικός χαρακτήρας του Κόρμπιν, στο συγκεκριμένο ζήτημα, ωστόσο, φαίνεται στο γεγονός ότι δεν βγήκε ανοιχτά να υπερασπιστεί (και να κριθεί γι’ αυτό μπροστά στο λαό και στη βάση των Εργατικών) μια πλατφόρμα ρήξης με την ΕΕ από «αριστερή αντινεοφιλελεύθερη» σκοπιά, μη δίνοντας έτσι στους δημοκράτες φιλοευρωπαίους του κόμματός του τη δυνατότητα να του αντιπαρατεθούν και να προχωρήσουν στην ανατροπή του ή ακόμη και στη διάσπαση, σε ένα τόσο κομβικό ζήτημα.
Αντιθέτως, διάλεξε τον βρώμικο δρόμο της τυπικής και ανόρεχτης υποστήριξης του Bremain (παραμονή της Βρετανίας στην ΕΕ), αποφεύγοντας όμως κάθε κοινή δράση με άλλες πολιτικές δυνάμεις στην καμπάνια για το δημοψήφισμα και μη δίνοντας καμία πραγματική μάχη με την επιχειρηματολογία των ανοιχτών οπαδών του Brexit. Στην πράξη δηλαδή, επέλεξε να δουλέψει ως κρυφοπράκτορας του Brexit μέσα στο στρατόπεδο του Bremain.
Ο Κόρμπιν ήταν γνωστός αντιευρωπαίος από την ψήφο του κατά της παραμονής της Βρετανίας στην τότε ΕΟΚ, το 1975, δύο μόλις χρόνια μετά την ένταξή της. Όταν στελέχη των Εργατικών τον ρώτησαν μετά τη λήξη του δημοψηφίσματος τι ψήφισε στην κάλπη, απέφυγε να τους απαντήσει, γεγονός που οδήγησε πολλούς να τον καταγγείλουν ότι δεν ήταν απλά ανόρεχτος οπαδός του Bremain, αλλά ότι στην πραγματικότητα ο ίδιος και ο στενός ηγετικός του κύκλος πίσω από το παραβάν ψήφισαν Brexit! Με λίγα λόγια, ο Κόρμπιν ήταν Λαφαζάνης, αλλά για να παίζει τον αρχηγό της αστικής κοινοβουλευτικής σοσιαλδημοκρατίας, υποδυόταν τον Κουβέλη ή τον Γ. Παπανδρέου, για να κάνουμε άλλη μια αναλογία με τα καθ’ ημάς.
Η εξέγερση των βουλευτών
Ο ευρωπαϊστής βουλευτής των Εργατικών Φιλ Γουίλσον, σε άρθρο του στον Guardian, κατηγόρησε τεκμηριωμένα τον Κόρμπιν για υπονόμευση της καμπάνιας του Bremain, καθώς δεν περιόδευσε σε προπύργια του Εργατικού Κόμματος στη βορειοανατολική Αγγλία και στις λίγες, άψυχες ομιλίες του κριτίκαρε την ΕΕ αντί να επικεντρώσει τα πυρά του στους σωβινιστές και ρατσιστές αρχηγούς της καμπάνιας του Brexit. Ο Γουίλσον ανέφερε ακόμη ότι το γραφείο του Κόρμπιν αγνόησε όλες τις τάσεις που καταδείκνυαν οι δημοσκοπήσεις για τα ζητήματα που απασχολούσαν τον βρετανικό λαό σχετικά με την ΕΕ και δεν προσάρμοσε ανάλογα την καμπάνια, δεν έκανε καμία προσπάθεια να συγκεντρώσει χρήματα για την εκστρατεία του Bremain, ενώ θόλωνε συνεχώς το μήνυμα που ήθελε να περάσει η φιλοευρωπαϊκή πλειοψηφία των στελεχών του κόμματος. Κατέληξε δε ότι η κλίκα Κόρμπιν δούλευε στο λαό τη θέση ότι τα περί οικονομικού κινδύνου από ενδεχόμενο Brexit ήταν «κινδυνολογία», όπως ακριβώς έλεγε ο κρυφοφασίστας ρωσόδουλος Φάρατζ και ο Τζόνσον.
Με βάση όλη την παραπάνω κριτική γραμμή κατά του Κόρμπιν, την οποία συμμερίζονταν ολόπλευρα, 172 από τους 230 βουλευτές του Εργατικού Κόμματος απόσυραν την υποστήριξή τους από την ηγεσία Κόρμπιν, έναντι μόλις 40 που τον στήριξαν και τεσσάρων που απείχαν από την ψηφοφορία.
Παράλληλα, η συντριπτική πλειοψηφία της σκιώδους «κυβέρνησης» των Εργατικών (στην Ελλάδα θα λέγαμε οι τομεάρχες του κόμματος στη Βουλή) παραιτήθηκαν από τις θέσεις τους, καλώντας τον Κόρμπιν να εγκαταλείψει την ηγεσία.
Μάλιστα, η Άντζελα Ιγκλ, αντίπαλος του κορμπινισμού μέσα στο κόμμα, εκκίνησε τη διαδικασία εκλογής νέου αρχηγού, θέτοντας υποψηφιότητα.
Σε μεγάλα αστικά κόμματα, συντηρητικά, φιλελεύθερα ή σοσιαλδημοκρατικά, σε χώρες με ιστορία αιώνων λίγο – πολύ αδιάλειπτης αστικής δημοκρατίας, και μόνο από την τόσο εμφατική άρση της εμπιστοσύνης των βουλευτών, ο ηγέτης από ευθιξία θα είχε γκρεμοτσακιστεί από την ηγεσία και πρακτικά θα αποχωρούσε από την πολιτική. Όχι όμως ο Κόρμπιν, ο οποίος ξέρει καλά ότι ευκαιρίες για άλωση ενός μεγάλου δυτικού αστικού κόμματος από σοσιαλφασίστες σαν και τον ίδιο δεν εμφανίζονται κάθε μέρα και έχει γραπωθεί από την καρέκλα, επικαλούμενος τάχα «την απλή εργατική λαϊκή βάση» έναντι των «αστών βουλευτών».
Πού βασίζει όμως τη δύναμή και το έρεισμα για τις βρώμικές στροφές και τακτικές του ο τροτσκιστής «καβαλάρης» της ηγεσίας των Εργατικών, ο πρώτος ανοιχτά και όχι καλυμμένα σοσιαλφασίστας ηγέτης μεγάλου σοσιαλδημοκρατικού κόμματος της δυτικής Ευρώπης;
Το Momentum: Τροτσκιστικό «κόμμα μέσα στο κόμμα»
Λίγο μετά την εκλογή του Κόρμπιν, το 2015, οι υποστηρικτές του συγκρότησαν έναν φορέα «εντός, εκτός κι επί τ’ αυτά» του Εργατικού Κόμματος, το λεγόμενο Momentum. Αυτό λειτουργεί ως «κίνημα βάσης» το οποίο γεννήθηκε, όπως αναφέρει το ίδιο στα κείμενά του, «από τον ενθουσιασμό για την εκλογή του Τζέρεμι Κόρμπιν στην ηγεσία των Εργατικών».
Στην αρχή, η δομή του και το ποιος αποτελούσε μέλος του αποτελούσαν ανεξερεύνητη ήπειρο, ωστόσο τον Φεβρουάριο του 2016 αναγκάστηκε να δημιουργήσει μητρώο μελών (τον Ιούλιο του 2016 έφτασε τα 12.000 μέλη σε όλο το Ηνωμένο Βασίλειο, με 50 οργανώσεις – ΚΟΒες).
Οι αντίπαλοι του Κόρμπιν μέσα στο Εργατικό Κόμμα καταγγέλλουν ότι το Momentum είναι δούρειος ίππος για την είσοδο στο κόμμα μελών και στελεχών τροτσκιστικών οργανώσεων, που πολλές φορές έχουν ξωπεταχτεί από τους Εργατικούς για εισοδισμό. Εισοδισμός είναι η ύπουλη προσπάθεια να εισάγεις κρυφά μέλη σου σε έναν μεγαλύτερο κομματικό οργανισμό και να προσπαθήσεις να καταλάβεις τα νευρικά του γάγγλια, προκειμένου να τον ελέγξεις και να του επιβάλεις τη δική σου πολιτική. Πρόκειται για πολιτική που είχε εμπνευστεί ο σοσιαλφασίστας – κρατικοκαπιταλιστής Τρότσκι για την «κατάκτηση» από τα μέσα σοσιαλδημοκρατικών και τριτοδιεθνιστικών – κομμουνιστικών κομματών από τους οπαδούς του στο μεσοπόλεμο.
Στο Momentum συμμετέχουν (ή βρίσκονται στις παρυφές του) οι τροτσκιστικές οργανώσεις Συνδικαλιστική και Σοσιαλιστική Συμμαχία, η Αριστερή Ενότητα (του γνωστού τροτσκιστική σκηνοθέτη και συκοφάντη του αντιφασιστικού αγώνα του ισπανικού λαού το 1936-1939 Κεν Λόουτς), το βρετανικό Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα (αδελφό του δικού μας ΣΕΚ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ) και η Συμμαχία για την Ελευθερία των Εργατών.
Στη συμπεριφορά και στη γραμμή τους, οι σοσιαλφασίστες του Momentum δεν διαφέρουν σε τίποτα από τα ελληνικά τους αντίστοιχα των τροτσκιστικών συνιστωσών που κινούνται τα τελευταία χρόνια μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ, ΛΑΕ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ: προπηλακισμοί κατά «δεξιών», όπως αποκαλούν όλους τους μη σοσιαλφασίστες εντός των Εργατικών, συνωμοσιολογία, αντισημιτισμός στο όνομα τάχα της Παλαιστίνης και καταγγελία όποιου θεωρεί τον αντισημιτισμό ως αληθινό πρόβλημα ως «αστού και ύποπτου για σχέσεις με οικονομικά συμφέροντα» (χιτλερική θεωρία του παντοδύναμου εβραϊκού κεφάλαιου), τραμπουκισμοί μέσα στις τοπικές κομματικές οργανώσεις για όποιον κριτικάρει τον Κόρμπιν και φίμωση των εσωκομματικών αντιπάλων, αποστολή χιλιάδων απειλητικών και υβριστικών e-mail κατά βουλευτών και στελεχών που ζητούν απομάκρυνση του Κόρμπιν από την ηγεσία.
Το πραξικόπημα Κόρμπιν στην Εθνική Εκτελεστική Επιτροπή
Η κορύφωση του σοσιαλφασιστικού πραξικοπηματισμού του Κόρμπιν ήρθε όταν η Εθνική Εκτελεστική Επιτροπή του Εργατικού Κόμματος κλήθηκε να αποφασίσει εάν αυτός είχε αυτοδίκαια το δικαίωμα να διεκδικήσει εκ νέου την ηγεσία, όπως ο ίδιος είχε προεξοφλήσει ότι θα κάνει. Όμως, οι Εργατικοί, σαν κόμμα το οποίο ήταν από γεννησημιού του ρεφορμιστικό και κοινοβουλευτικό, έχει στο καταστατικό του πρόνοια ότι οποιοσδήποτε επιθυμεί να διεκδικήσει την ηγεσία του, πρέπει να συγκεντρώσει τις υπογραφές ενός ορισμένου αριθμού βουλευτών (σήμερα αυτό το όριο είναι στους 50). Ο Κόρμπιν, όμως, «περήφανος» αρχηγός μιας κοινοβουλευτικής ομάδας που τον σιχαίνεται, μετά βίας θα μάζευε 40. Έτσι ο ίδιος έβγαλε από το πουθενά τον αυθαίρετο κανόνα ότι ο νυν αρχηγός έχει αυτομάτως το δικαίωμα καθόδου στις εσωκομματικές εκλογές και κάλεσε την ΕΕΕ να αποφασίσει.
Επειδή όμως ήταν σίγουρος ότι θα έχανε σε μυστική ψηφοφορία, ο Κόρμπιν και οι υποστηρικτές του έβαλαν βέτο η ψηφοφορία να γίνει ανοικτά, όπως κατάγγειλε το μέλος της ΕΕΕ Τζοάνα Μπάξτερ, που έκανε λόγο για «ντροπή και αίσχος». Η πρόταση για μυστική ψηφοφορία, σύμφωνα με την ίδια, έγινε για να προστατευθούν τα μέλη της επιτροπής από τους τραμπούκους, που τους απειλούν διαδικτυακά με βία αν συντελέσουν με αποφάσεις τους σε οποιαδήποτε ανατροπή του Κόρμπιν.
Έτσι, με το πιστόλι της τρομοκρατίας και των απειλών των σοσιαλφασιστών στον κρόταφο, η ΕΕΕ των Εργατικών αποφάσισε με 18 έναντι 14 ψήφων ότι ο Κόρμπιν έχει δικαίωμα να κατέβει υποψήφιος χωρίς να συλλέξει υπογραφές.
Η ΕΕΕ διατήρησε ωστόσο ένα βάθρο αντίστασης στον Κόρμπιν: δεν επέτρεψε να ψηφίσουν στην εκλογή τα μέλη του κόμματος που έχουν κομματική ηλικία μικρότερη των έξι μηνών, καθώς οι τροτσκιστές του Momentum έχουν εγγράψει το τελευταίο διάστημα άνω των 60.000 νέων μελών στους Εργατικούς, που φυσικά θα ψήφιζαν «ενθουσιωδώς» τον προβοκάτορα και υπονομευτή του κόμματος και της χώρας του, εισοδιστή ηγέτη ώστε να επανεκλεγεί.
Ωστόσο, θα υπάρξει μες στον Ιούλιο ένα διήμερο που θα μπορούν να εγγραφούν νέα μέλη και «υποστηρικτές» του κόμματος, με δικαίωμα ψήφου στην εκλογή αρχηγού, τα οποία όμως θα πρέπει να πληρώσουν 25 λίρες και όχι 3, όπως προβλεπόταν μέχρι σήμερα για την εγγραφή.
Μετά την οριστικοποίηση των αποφάσεων της ΕΕΕ, έγινε επίθεση στο πολιτικό γραφείο της Άντζελα Ιγκλ, στην εκλογική της περιφέρεια, με τούβλο που έσπασε το παράθυρο. Η ίδια κατήγγειλε εμμέσως πλην σαφώς τον Κόρμπιν, καθιστώντας τον υπεύθυνο για τη χαλιναγώγηση των τραμπούκων εκφοβιστών.
Το όργιο αντισημιτισμού
Όπως είναι φυσικό, σε ένα τέτοιο τροτσκιστικό – σοσιαλφασιστικό κλίμα, όλος ο βούρκος του αντισημιτισμού ένιωσε αρκετά ισχυρός για να βγάλει στην επιφάνεια το βρώμικο μούτρο του. Έτσι, σειρά στελεχών του Εργατικού Κόμματος, μεταξύ αυτών και ο ισχυρότερος «σκληρός αριστερός» πριν τον Κόρμπιν, ο πρώην δήμαρχος Λονδίνου Κεν Λίβινγκστον, προχώρησαν σε σειρά δηλώσεων αντισημιτικού περιεχομένου (ο τελευταίος μάλιστα έβγαλε και τον Χίτλερ φιλοεβραίο, λέγοντας ότι πριν το Ολοκαύτωμα ο αρχιναζί ήταν φιλικός προς τον σιωνισμό). Για τις πρωτοφανείς αυτές δηλώσεις, στον Λίβινγκστον επιτέθηκε μέχρι και ο Τζον Λάνσμαν, ηγετικό στέλεχος του Momentum, ο οποίος είναι Άγγλος εβραίος.
Ο Κόρμπιν, αρχηγός μέχρι να αναλάβει ηγέτης των Εργατικών της βρετανικής ΣΕΚίτικης «Συμμαχία Σταματήστε τον Πόλεμο», από τη μία συμφωνεί απόλυτα σε όλα αυτά με τους αντισημίτες συντρόφους του, από την άλλη όμως πρέπει να υποδύεται τον αρχηγό αστικοδημοκρατικού κόμματος, οπότε προχώρησε, μετά τη μεγάλη κατακραυγή, σε διαγραφές ανοιχτών αντισημιτών. Παράλληλα, ζήτησε από μια επιτροπή τη διεξαγωγή έρευνας για τον αντισημιτισμό στο κόμμα και ανέλαβε μάλιστα να παρουσιάσει ο ίδιος το πόρισμά της σε κομματική εκδήλωση.
Ενώ λοιπόν παρουσίαζε την έρευνα, ο Κόρμπιν έκανε το εξής καταπληκτικό σχόλιο: «Όπως οι μουσουλμάνοι σύντροφοί μας δεν είναι υπεύθυνοι και δεν μπορούμε να τους ταυτίζουμε με τα κάθε είδους ισλαμικά κράτη και ανάλογες οργανώσεις, έτσι και οι εβραίοι φίλοι μας δεν είναι υπεύθυνοι για τις πράξεις του Ισραήλ και της κυβέρνησης Νετανιάχου». Η έμμεση εξίσωση Ισραήλ – ISIS, σε μια εκδήλωση υποτίθεται κατά του αντισημιτισμού, ήταν η έμμεση επιβράβευση κάθε σοσιαλφασίστα αντισημίτη και κρυφοχιτλερικού «αντικαπιταλιστή» μέσα στο Εργατικό Κόμμα.
Το αίσχος ολοκληρώθηκε με την επίθεση ακτιβιστή του Momentum στην εβραία βουλευτίνα των Εργατικών Ρουθ Σμιθ, γνωστή για την αντιρατσιστική της δράση, στο πλαίσιο της ίδιας εκδήλωσης, που την ανάγκασε να αποχωρήσει με κλάματα από την αίθουσα. Ο Κόρμπιν σιώπησε, μολονότι ήταν παρόν και παρακολούθησε όλο το περιστατικό. Λίγο αργότερα, σε ανακοίνωσή της, η Σμιθ τον χαρακτήρισε ανάξιο για ηγέτη και ζήτησε την παραίτησή του.
Ένας ανοιχτός «ρώσος» επιτελάρχης του Κόρμπιν
Ο Κόρμπιν λοιπόν δεν είναι απλά ένας σκουλικιασμένος εκπρόσωπος μιας ψευτοανανεωμένης ή απλά δημαγωγικής «αριστερίζουσας» σοσιαλδημοκρατίας, όπως εκείνη της δεκαετίας του ’20 στην Ευρώπη, που πούλαγε ριζοσπαστικά συνθήματα για στήσει οδόφραγμα ανάμεσα στις εργατικές μάζες και στα επαναστατικά κομμουνιστικά κόμματα. Είναι ένας ανοιχτός φίλος κάθε φασισμού, κάθε Χαμάς και Χεζμπολάχ αυτού του πλανήτη, ένας ακροδεξιός αντισημίτης, σε τελική ανάλυση ένας ανοιχτός πράκτορας του ρωσοκινέζικου άξονα.
Κι αυτό φαίνεται εμφατικά και χαρακτηριστικά στο εξής σημείο: ο Κόρμπιν διόρισε πέρσι διευθυντή στρατηγικού σχεδιασμού των Εργατικών τον Σιούμας Μίλνε, «αναλυτή» δημοσιογράφου ο οποίος εργάζεται στην εφημερίδα Guardian. Σε ανάλυσή του για την εφημερίδα γραμμένη στις 4 του Μάρτη του 2015, με τίτλο «Η δαιμονοποίηση της Ρωσίας ανοίγει τον δρόμο για τον πόλεμο», ο σοσιαλφασίστας Μίλνε βάζει προωθημένα όχι απλά μια φιλορώσικη ή υφεσιακή προς το ρώσικο σοσιαλιμπεριαλισμό πλατφόρμα, αλλά μια ανάλυση που θα μπορούσε να την είχε γράψει ο ίδιος ο Πούτιν, έξω από μια-δυο «κριτικές» φράσεις για ξεκάρφωμα.
Ο δολοφονημένος από τους καγκεμπίτες Ρώσος δημοκράτης Νεμτσόφ συκοφαντείται ως «μια ασήμαντη φιγούρα της εποχής μετά την περεστρόικα», ενώ για τη δολοφονία του ο Μίλνε κατηγορεί τη... Δύση, προφανώς για «προβοκάτσια» εναντίον του «φιλειρηνιστή» και «αμυνόμενου» Πούτιν.
Ο Μίλνε παίζει πολύ με το γνωστό στην Ελλάδα επιχείρημα των «Ουκρανών ναζί», δηλαδή των χαφιέδων του Πούτιν εντός Ουκρανίας που υποδύονται τους μαχητικά αντιρώσους, και φυσικά με το επιχείρημα αυτό βγάζει λάδι όλη τη ρώσικη εισβολή και κατοχή τμημάτων της Ουκρανίας. Φτάνει μάλιστα να αποκαλεί τον Πούτιν «κεντριστή», τονίζοντας ότι στην πραγματικότητα ο ρωσικός λαός επιθυμεί ακόμη σκληρότερη στάση έναντι της Δύσης, «με βάση την εμπειρία των τελευταίων 25 χρόνων», οπότε ο Πούτιν αναγκάζεται να... χαλιναγωγεί τη βάση του και είναι... μάλλον συγκρατημένος. Άλλωστε, μολονότι «αυταρχικός συντηρητικός», ο νέος Χίτλερ Πούτιν, κατά τον Μίλνε, δεν είναι στρατιωτικά επεκτατιστής, όπως είναι το ΝΑΤΟ.
Για μια αυθόρμητη αριστερά που ακολουθεί καλοπροαίρετα τους σοσιαλφασίστες
Δεν είναι ακόμη ξεκάθαρο τι θα συμβεί στην επερχόμενη εκλογή ηγέτη των Εργατικών, καθώς ήδη οι κορμπινικοί έχουν αντεπιτεθεί κατά της αντισοσιαλφασίστριας Ιγκλ, με την υποβολή τρίτης – διασπαστικής υποψηφιότητας από τον κεντριστή Όουεν Σμιθ*. Αυτός υποδύεται ταυτόχρονα τον αριστερό μαχητή κατά της λιτότητας για να υπερκεράσει την Ιγκλ, αλλά και «το κέντρο που ενώνει», πάνω από την «μπλερική δεξιά» και την «κορμπινική δογματική αριστερά» του κόμματος, ενώ υπόσχεται εντελώς ανεδαφικά δεύτερο δημοψήφισμα για την παραμονή στην ΕΕ, παίζοντας με τα φιλοευρωπαϊκά αισθήματα της δημοκρατικής νεολαίας και διανόησης και πλασάρεται ως «το νέο» έναντι του φθαρμένου παλιού, στο οποίο τσουβαλιάζει και την Ιγκλ μαζί με τον Κόρμπιν. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Σμιθ είναι ο άνθρωπος που καθυστέρησε την Ιγκλ να αρχίσει μια βομάδα πιο πριν την εκλογική της καμπάνια μαζεύοντας 51 υπογραφές από τους εργατικούς βουλευτές με τις οποίες ζητούσε να γίνουν προσπάθειες μια συμφωνημένης- με ανταλλάγματα -αποχώρησης του Κόρμπιν από την ηγεσία του εργατικού κόμματος. Έτσι όχι μόνο έκοψε τη φόρα της Ιγκλ, αλλά έδωσε πολύτιμο χρόνο στον Κόπμπιν να δυναμώσει το στρατόπεδό του σε βάρος των δημοκρατών βουλευτών.
Από την άλλη, η ίδια η Ιγκλ και το στρατόπεδο των φιλοευρωπαίων μέσα στους Εργατικούς δεν έχουν μια ολοκληρωμένη γραμμή και επεξεργασμένη πλατφόρμα αντιπαράθεσης στους σοσιαλφασίστες και επιμένουν απλώς ότι με τον αντιπαθητικό στην πλατιά μάζα Κόρμπιν στην ηγεσία του Εργατικού Κόμματος, οι Συντηρητικοί θα μείνουν στην εξουσία για πολλά ακόμη χρόνια.
Το σημαντικότερο ζήτημα, ωστόσο, βρίσκεται αλλού: οι άνθρωποι που ακολουθούν σήμερα τον Κόρμπιν στη Βρετανία, όπως και αυτοί που ακολούθησαν τον Σάντερς στις ΗΠΑ ή διάφορους άλλους «προοδευτικούς» δημαγωγούς σε ολη τη Δύση, λόγω της φιλολαϊκής, ριζοσπαστικής σοσιαλδημοκρατικής στη μορφή και σοσιαλφασιστικής στην ουσία δημαγωγίας τους, έχουν δίκαιο μίσος για την ανισότητα, την ανεργία, την έλλειψη προοπτικής που σπέρνει στο διάβα του το κλασσικό, δυτικού τύπου καπιταλιστικό μονοπώλιο (με την αγαστή συνεργασία του φασιστικού ανατολικού, η οποία συνήθως ή πάντα κρύβεται από τα μάτια των δυτικών δημοκρατικών μαζών).
Ποτέ όμως δε μπορεί μια θετική, ριζοσπαστική αλλαγή και μια ανατροπή να έρθουν από «επαναστάτες» και «ριζοσπάστες» που, αντί να φτιάσουν τα δικά τους, ανεξάρτητα και καθαρά στις εξηγήσεις τους με το λαό κόμματα, κοιτάνε πώς θα προσκολληθούνε σαν τις βδέλλες σε παλιούς, κλασσικούς κομματικούς μηχανισμούς της αστικής τάξης, για να τους μετατρέψουν τάχα σε «λαϊκούς». Το Εργατικό Κόμμα στη Βρετανία και πολύ περισσότερο το Δημοκρατικό Κόμμα στις ΗΠΑ είναι κόμματα της μονοπωλιακής αστικής τάξης κι ακόμη περισσότερο του αστικού κράτους και όσων έγιναν αστοί μέσα από την ανέλιξή τους στον κρατικό - συνδικαλιστικό μηχανισμό και στον κρατικό – καπιταλιστικό τομέα της οικονομίας. Δεν μπορούν ποτέ να γίνουν οχήματα βαθιών αλλαγών για την καλυτέρευση της ζωής των μαζών και για καμιά «σοσιαλιστική μεταβολή κατά των πλούσιων».
Οι διπρόσωποι που διαδίδουν τέτοια παραμύθια, με πρώτους τους τροτσκιστές και τους διεθνείς συριζαίους σοσιαλφασίστες, είναι στην πραγματικότητα ταξικά μικροαστικές συμμορίες που ονειρεύονται ένα αστικό κράτος – γενικό κουμανταδόρο σε πολιτική και οικονομία, με τους ίδιους ως άρχοντες στη θέση της κλασσικής, παλαιοδεξιάς αστικής τάξης. Τροτσκισμός σημαίνει υπερδεξιά κρατικοκαπιταλιστική διχτατορία και πραξικοπηματισμός, σε πλήρη αντίθεση με κάθε πραγματικό, λαϊκό αριστερό δημοκρατισμό και τελικά με κάθε πραγματικά απελευθερωτική κομμουνιστική επανάσταση.
Πόσο μακριά βρίσκεται η βρώμικη αυτή πολιτική γραμμή των εγγλέζων εισοδιστών τροτσκιστών, των σημερινών συμμάχων του ρωσοκινέζικου ναζιστικού μονοπώλιου, από την επαναστατική θέση του Λένιν, που καλούσε τους Ιταλούς επαναστάτες κομμουνιστές το 1920 να διαχωριστούν πρώτα από το Ιταλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα, να ιδρύσουν επαναστατικό κομμουνιστικό κόμμα και στη συνέχεια να συνεργαστούν με τους σοσιαλιστές! Οι αντιδιαλεκτικοί και οι οπορτουνιστές δεν καταλάβαιναν με τίποτε πώς συνδυάζονταν οι δύο αυτές ορμήνειες. Κι όμως, αυτή ήταν η μόνη πολιτική κόμματος αρχών και μαζών: πρώτα διαχωρίζεις καθαρά και ξάστερα τη θέση σου στο στρατηγικό πρόγραμμα από την αστική τάξη και τον οπορτουνισμό και στη συνέχεια κάνεις πολιτική συμμαχιών για την απόσπαση κατακτήσεων για το λαό και την εργατική τάξη, για την απομόνωση των χειρότερων πλευρών του εχθρού, για τη διαπαιδαγώγηση των μαζών μέσα από την πείρα τους.
*Τη Δευτέρα 18 Ιουλίου, ο Όουεν Σμιθ αποκάλυψε τη σοσιαλφασιστική του μπόχα, επιτιθέμενος ύπουλα στην Ιγκλ, με αιχμή την ανοιχτά δηλωμένη ομοφυλοφιλία της (συζεί και συνδέεται με σύμφωνο συμβίωσης με μία άλλη γυναίκα). Ο Σμιθ, σε ερώτηση για την προσωπική του οικογενειακή ζωή, δήλωσε «φυσιολογικός» (!), αφού έχει «οικογένεια, μία γυναίκα δασκάλα δημοτικού και τρία παιδιά». Το εγγλέζικο twitter τον «τσίμπησε» και δημιουργήθηκε πολιτικός σεισμός και τώρα ο κεντριστής κρυφοφιλαράκος του Κόρμπιν θα έχει δύσκολο έργο να μιλήσει στην πραγματική αριστερά του κόμματος αλλά δεν θα δυσκολευτεί να κερδίσει την χειρότερη δεξιά του και κυρίως να δώσει επιχειρήματα στους σοσιαλφασίστες της βάσης Κόρμπυν χωρίς ο ίδιος να εκτίθεται...