Χαλκοκονδύλη 35, τηλ-φαξ: 2105232553 email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Οι εκ­βια­σμοί των ευ­ρω­παί­ων φί­λων του Πού­τιν προς την Ά­γκυ­ρα (ή αλλά­ζε­τε την αντιτρομοκρατι­κή σας νο­μο­θε­σί­α που χτυ­πά­ει το ΡΚΚ ή δεν κα­ταργεί­ται η βί­ζα ει­σό­δου στην Ε­Ε) και η άρ­νη­ση της α­περ­χό­με­νης πο­λι­τι­κής η­γεσί­ας των Η­ΠΑ να της πα­ρα­δώ­σουν τον πραξικοπηματί­α Γκιου­λέν υ­πήρ­ξαν κα­θο­ρι­στι­κοί πα­ρά­γο­ντες για την αλ­λα­γής πλεύ­σης της χώρας. Για να α­πα­ντήσει στο πρώ­το ο Ερ­ντο­γάν έ­φτα­σε στο ση­μεί­ο να δια­κη­ρύ­ξει τη δυ­να­τό­τη­τα της χώ­ρας να προ­σχω­ρή­σει στους “5 της Σα­γκά­ης”, δηλ. στο ευ­ρα­σια­τι­κό στρα­τιωτι­κό σύμ­φω­νο του ρω­σο­κι­νε­ζι­κού να­ζι­στι­κού ά­ξο­να, ε­νώ μα­ζί με τον Πού­τιν πα­νη­γύ­ρι­σε για τη νί­κη Τρα­μπ στις α­με­ρι­κα­νι­κές προ­ε­δρι­κές ε­κλο­γές.  

Στο Ου­κρα­νι­κό βλέ­που­με μια α­νά­λο­γη με­τα­στρο­φή. Α­ντί να συ­νε­χί­σει να κα­ταγ­γέλ­λει τη ρω­σι­κή ει­σβο­λή και το δια­με­λι­σμό της χώ­ρας, η Ά­γκυ­ρα ευ­νο­εί τώ­ρα την κί­νη­ση του Κιέ­βου ό­χι μό­νο προς την Ε­Ε αλ­λά και προς τη Ρωσί­α.

Στη Μέ­ση Α­να­το­λή η Τουρ­κί­α δεί­χνει πια πρό­θυ­μη να πα­ρέμ­βει σαν πε­ρι­φε­ρεια­κή δύ­να­μη, σε συ­νερ­γα­σί­α και συ­νεν­νό­η­ση με τη Μό­σχα. Άλ­λω­στε με ο­μο­λο­γί­α του Ερ­ντο­γάν η α­πευ­θεί­ας επικοι­νω­νί­α των δύ­ο χω­ρών σε δι­πλω­μα­τι­κό και στρα­τιω­τι­κό  ε­πί­πε­δο για το συ­ρια­κό, έ­τσι ώ­στε να μην υ­πάρ­χει κα­μιά κί­νη­ση της Τουρ­κί­ας που θα μπο­ρού­σε να τη φέ­ρει σε σύ­γκρου­ση με τη Μό­σχα. Πρό­κει­ται δη­λα­δή για μια συ­νεν­νο­η­μέ­νη κα­τά­λυ­ση της κυ­ριαρ­χί­ας και ε­δα­φι­κής ακεραιότη­τα των γει­το­νι­κών κρα­τών. Αυ­τό δεί­χνουν οι δη­λώ­σεις Ερ­ντο­γάν πε­ρί συμ­με­το­χής στην α­πε­λευ­θέ­ρω­ση της Μο­σού­λης α­πό το ΙΚ που συ­νο­δεύ­ο­νταν α­πό δη­λώ­σεις αμ­φι­σβή­τη­σης της συμ­φω­νί­ας της Λω­ζάν­νης η οποί­α κα­θό­ριζε τα σύ­νο­ρα της Τουρ­κί­ας. Μά­λι­στα ο τούρ­κος πρόεδρος έ­φτα­σε στο ση­μεί­ο να υ­πο­δει­κνύ­ει ποιες ε­θνό­τη­τες πρέ­πει να πα­ρα­μεί­νουν και ποιες ό­χι με­τά την κα­τά­λη­ψη της Μοσούλης (Al-Monitor, 16/10) την ο­ποί­α ε­πι­θυ­μεί να προ­σαρ­τή­σει. Αυ­τή η νέ­α τα­χτι­κή φέρ­νει α­ντι­μέτω­πη την Ά­γκυ­ρα με τη Βα­γδάτη αλ­λά κιν­δυ­νεύ­ει να στρι­μώ­ξει επί­σης την αυ­τό­νο­μη κουρ­δι­κή κυ­βέρ­νη­ση του Ι­ράκ που βάλ­λε­ται α­πό πολ­λές πλευ­ρές και με την ο­ποί­α ο Ερ­ντο­γάν εί­χε ως τώ­ρα ε­ξαι­ρε­τι­κές σχέ­σεις.

Έ­τσι στο Συ­ρια­κό η Ά­γκυ­ρα τη­ρεί τώ­ρα σι­γήν ι­χθύ­ος για τα κτη­νώ­δη ε­γκλή­μα­τα των ρώ­σων εισβο­λέ­ων και του προ­στα­τευό­με­νου τους Ά­σα­ντ στο Χαλέ­πι που­λώ­ντας το δί­καιο α­γώ­να του συρια­κού λα­ού για α­νε­ξαρ­τη­σί­α και δημο­κρα­τί­α. Μά­λι­στα η Τουρ­κί­α α­δυ­να­τί­ζει αυ­τόν τον αγώ­να για­τί  α­πα­σχο­λεί δυ­νά­μεις του FSA που θα μπο­ρού­σαν να ε­λα­φρώ­σουν την πο­λιορ­κί­α του Χαλεπιού για να δί­νει στη βό­ρεια Συ­ρί­α το δι­κό της πό­λε­μο ε­νά­ντια στο ΡΚΚ.

Η Τουρ­κί­α στην α­ντί­θε­σή της στο κί­νη­μα του ΡΚΚ βρι­σκό­ταν ως προχθές, (δη­λα­δή πριν συμμαχή­σει με τους νέ­ους Χί­τλερ), στη δί­και­η πλευ­ρά της αντί­θε­σης για­τί ό­πως πά­ντα λέ­γα­με το ΡΚΚ δεν εί­ναι έ­να δη­μο­κρα­τι­κό αλ­λά ένα σο­σιαλ­φα­σι­στι­κό α­ντάρ­τι­κο. Ή­δη α­πο­δεί­χτηκε τώ­ρα στη Συ­ρί­α ό­τι ε­πιδί­δε­ται σε ε­θνο­κά­θαρ­ση των πε­ριο­χών που κα­τα­λαμ­βά­νει (βλ. κα­ταγ­γε­λί­α σύ­ρων προ­σφύ­γων για την εκ­δί­ω­ξη των σου­νι­τών Α­ρά­βων και των Τουρ­κμέ­νων α­πό το Ταλ Α­μπιά­ντ, www.vice.com, 21/10). Ό­μως τώ­ρα που ο Ερ­ντο­γάν πή­ρε την ά­δεια α­πό τη Ρω­σί­α να χτυ­πή­σει τους Κούρ­δους, κι­νεί­ται πα­ράλ­λη­λα και ό­χι σε σύ­γκρου­ση με αυτήν δη­λα­δή με τον κύ­ριο ε­χθρό της Συ­ρί­ας.

Σύμ­φω­να με τον Φι­κρέτ Μπι­λά, βε­τε­ρά­νο δη­μο­σιο­γρά­φο και α­να­λυ­τή της Χου­ριέτ, έ­τσι έ­χει η συμ­φω­νί­α με τη Μό­σχα: “Η συμ­φι­λί­ω­ση ε­πέ­τρε­ψε στις τουρ­κι­κές δυ­νά­μεις να μπουν στη Συ­ρί­α και να ε­πι­χει­ρή­σουν στην πε­ριο­χή α­πό τη Τζα­ρα­μπλούς ως το Α­ζάζ στα δυ­τι­κά, και νό­τια ως το αλ-Μπα­μπ, χωρίς κα­μί­α α­ντίρ­ρη­ση α­πό τη Μό­σχα. Η Τουρ­κί­α σε α­ντάλ­λαγ­μα συμ­φώ­νη­σε να μη βοηθή­σει α­ντάρ­τι­κες δυ­νά­μεις στο Χα­λέ­πι” (4/10). Ο υ­πο­στρά­τη­γος εν α­πο­στρα­τεί­α Αρ­μα­γάν Κού­λο­γλου δια­τη­ρεί ό­λες αυ­τές τις αυ­τα­πά­τες: “Η Τουρ­κί­α υ­ποστή­ρι­ξε το λά­θος ά­λο­γο, κι αυ­τό επέ­τρε­ψε στο PYD να ε­δραιω­θεί κο­ντά στα σύ­νορά της με την υ­πο­στή­ρι­ξη των Η­νω­μέ­νων Πολιτειών”, προ­σθέ­το­ντας ό­τι “Η συ­νεργα­σί­α με τη Δα­μα­σκό θα ε­πι­τρέ­ψει στην Τουρ­κί­α να ξεφορτω­θεί τό­σο το ΙΚ όσο και το PYD. Γνωρί­ζω ό­τι το κα­θε­στώς Ά­σα­ντ εί­ναι ά­σχη­μο, ό­μως τι μας εν­δια­φέ­ρει ε­μάς ό­ταν δια­κιν­δυ­νεύ­ο­νται τα ζω­τι­κά συμ­φέ­ρο­ντα της Τουρ­κί­ας;” (στο ί­διο). Δεν έ­χει ση­μα­σί­α που η Ρω­σί­α γέν­νη­σε το ΙΚ και ο Ά­σα­ντ το ά­φη­σε α­νε­ξέ­λε­γκτο για να γι­γα­ντω­θεί, ού­τε ότι δι­πλω­μα­τι­κή α­ντι­προ­σω­πεί­α του ΡΚΚ φι­λο­ξε­νεί­ται μό­νι­μα στη Μό­σχα. Αρ­κούν οι γλυ­κές υποσχέ­σεις για να πάψει κά­θε α­νη­συ­χί­α του νέ­ου συμ­μά­χου.   

Είναι φανερό πως η συμμαχία με την ανερχόμενη υπερδύναμη έχει οδηγήσει την Τουρκία σε ένα επικίνδυνο μονοπάτι μη σεβασμού των συνόρων, ακριβώς όπως η ίδια η ρωσική υπερδύναμη αρνείται τα σύνορα των εθνικών κρατών εισβάλοντας και διαμελίζοντάς τα. Η εξαχρείωση πάντως της τουρκικής πολιτικής ηγεσίας στο εξωτερικό εξελίσσεται παράλληλα με ένα διαρκές υπόγειο πραξικόπημα στο εσωτερικό..

Σύμ­φω­να με το ει­δη­σε­ο­γρα­φι­κό ι­στό­το­πο Al-Monitor (12/10), οι ε­κτε­τα­μέ­νες κρατι­κές εκκαθαρίσεις έ­δω­σαν την ευ­και­ρί­α σε μια μι­κρή ρω­σό­δου­λη πο­λι­τική δύ­να­μη - που εί­ναι το θλιβερό α­πο­μει­νά­ρι και η άρ­νη­ση του κά­πο­τε μα­ο­ϊ­κού Ερ­γα­το­α­γρο­τι­κού κόμ­μα­τος Τουρ­κί­ας - να α­ναρ­ρι­χη­θεί στα κλι­μά­κια του κρα­τι­κού μη­χα­νι­σμού, δη­μιουρ­γώ­ντας με τη στή­ρι­ξη του Ερ­ντο­γάν έ­να και­νούργιο “πα­ράλ­λη­λο κρά­τος”, έ­να κρά­τος που θα μπο­ρού­σε αρ­γό­τε­ρα να α­πει­λή­σει α­κό­μα και την ί­δια την πα­ρα­μο­νή του Ερ­ντο­γάν στην ε­ξου­σί­α. Πρό­κει­ται στην πραγμα­τι­κό­τη­τα για τη δεύ­τε­ρη φά­ση του πρα­ξι­κο­πή­μα­τος για την ά­λω­ση του κρά­τους α­πό τα τσι­ρά­κια του ρω­σι­κού σοσια­λι­μπε­ρια­λισμού, μί­α εγ­χεί­ρη­ση που διε­ξά­γε­ται στο ό­νο­μα της πά­λης ε­νά­ντια στους πραξικοπη­μα­τί­ες της προ­η­γού­με­νης φά­σης, για­τί ο Πού­τιν χρειά­ζε­ται τώ­ρα τον Ερ­ντο­γάν σαν σύμ­μα­χο αλ­λά πο­τέ δεν θα η­συ­χά­σει αν δεν έ­χει στη θέ­ση του έ­ναν δού­λο. Αυ­τό εί­ναι στη φύ­ση κά­θε κατα­κτη­τι­κού ι­μπε­ρια­λι­σμού.

Ένας άνθρωπος του Πούτιν ηγείται της εκκαθαριστικής θύελλας στην Τουρκία

Σύμ­φω­να λοι­πόν με το δη­μο­σί­ευ­μα:    

<<Μια σκλη­ρή πραγ­μα­τι­κό­τη­τα εί­ναι ό­τι το κυ­βερ­νών Κόμ­μα Δι­καιο­σύ­νης και Α­νά­πτυ­ξης (Α­ΚΡ), πα­ρό­τι εί­ναι 14 χρό­νια στην ε­ξου­σί­α, δεν έ­χει ανα­πτύ­ξει μια α­νώ­τε­ρη γρα­φειο­κρα­τι­κή ο­μά­δα που να α­σχο­λεί­ται με υ­πο­θέ­σεις α­σφα­λεί­ας και πλη­ρο­φο­ριών. Κα­τά συ­νέ­πεια, ή­ταν ανα­πό­φευ­κτη μια πά­λη για την ε­ξου­σί­α στα α­νώ­τε­ρα κλι­μά­κια της Ε­θνι­κής Υ­πη­ρε­σί­ας Πλη­ρο­φο­ριών (ΜΙΤ), της Διοίκη­σης της Χω­ρο­φυ­λα­κής, του Υ­πουρ­γεί­ου Δι­καιο­σύ­νης και των Τουρ­κι­κών Ε­νό­πλων Δυνάμεων (TSK), ό­που δύ­ο δια­φο­ρε­τι­κές σχο­λές σκέ­ψης ή κλίκες δια­γω­νί­ζο­νται για να κα­λύ­ψουν τα κε­νά.   

Μί­α α­πό τις σχο­λές σκέ­ψης εί­ναι ε­κεί­νη του Κόμ­μα­τος Πα­τρί­δα, γνωστού ε­πί­σης και σαν Πατριωτι­κού Κόμ­μα­τος, που έ­λα­βε μό­λις 120.000 (0,25%) α­πό τα 50 εκα­τομ­μύ­ρια ψή­φους στις εκλο­γές της 1 Νο­έμ­βρη υ­πό την η­γε­σί­α του Ντο­γού Περι­ντσέκ. Α­πο­κα­λεί­ται ευ­ρέ­ως Ο­μά­δα Περιντσέκ....

.... Τώ­ρα, α­να­πά­ντε­χα, η Ο­μά­δα Πε­ρι­ντσέκ έ­χει γί­νει η ο­ντό­τη­τα στην ο­ποί­α βα­σί­ζε­ται περισσότερο ο Πρό­ε­δρος Ρε­τζέπ Τα­γίπ Ερ­ντο­γάν για να εκ­κα­θα­ρί­σει το κρά­τος α­πό τους Γκιουλενι­στές και να α­γω­νι­στεί ε­νά­ντια στο Εργα­τι­κό Κόμ­μα του Κουρ­δι­στάν (ΡΚΚ). Ο Ερ­ντογάν έχει χα­ρί­σει στην ο­μάδα αυ­τή ά­φθο­νες ε­ξου­σί­ες.

Η βασι­κή φι­λο­σο­φί­α της ο­μά­δας εί­ναι ό­τι για να ξε­πε­ρά­σει η Τουρκί­α τις σκλη­ρές πα­ρού­σες συνθή­κες, θα πρέ­πει να ε­πι­στρέ­ψει στα πρώ­τα χρό­νια της δη­μο­κρα­τί­ας και να ε­φαρ­μό­σει τον Κεμα­λι­σμό, την α­νε­ξαρ­τη­σί­α, τον κο­σμι­κι­σμό, τον κρα­τι­σμό και τον ε­θνι­κι­σμό.

Ο Πε­ρι­ντσέκ, που θε­ω­ρεί­ται α­πό ο­ρι­σμέ­νους στην Ά­γκυ­ρα πιο ι­σχυρός α­πό τον Πρω­θυ­πουρ­γό Μπι­να­λί Γιλ­ντι­ρίμ, τρά­βη­ξε πο­λύ την προ­σο­χή σε ένα τη­λε­ο­πτι­κό talk show στις 16 Αυγ. ό­ταν εί­πε, “Το Α­ΚΡ με τα τω­ρι­νά στε­λέ­χη του δε μπορεί να κυ­βερ­νή­σει την Τουρ­κί­α. Να γιατί ο Πρό­ε­δρος Ερντο­γάν ε­μπι­στεύ­ε­ται την πα­ρου­σί­α μας σε καί­ριες θέ­σεις του κρά­τους.”

Ο υ­παρ­χη­γός του Πε­ρι­ντσέκ, α­πό­στρα­τος Στρα­τη­γός Χα­σάν Ατ­τί­λα Ουγκούρ, έ­γι­νε πρώ­τη είδηση πρό­σφα­τα ό­ταν δή­λω­σε, πα­ρα­θέ­το­ντας τις πη­γές του στις μο­νά­δες α­σφά­λειας και πληροφο­ριών, ό­τι “[Μια] δεύ­τε­ρη α­πό­πει­ρα πραξι­κο­πή­μα­τος εί­ναι πο­λύ κο­ντά. [Η ο­μά­δα του Γκιουλέν] βρί­σκε­ται πί­σω από έ­να νέ­ο πρα­ξι­κό­πη­μα μα­ζί με το ΡΚΚ και ξέ­νες δυ­νά­μεις.”>>

Ε­δώ και οι υ­πό­λοι­ποι ρω­σό­δου­λοι πο­λι­τι­κοί πα­ρά­γο­ντες μέ­σα στην Τουρ­κί­α (Γκιου­λέν, ΡΚΚ) έχουν παί­ξει έ­να δι­πλό παι­χνί­δι εμ­φα­νι­ζό­με­νοι σαν φι­λο­δυ­τι­κοί πράγ­μα που έ­χει σαν στό­χο έ­χει να ε­νι­σχύ­ει στα μά­τια του Ερντο­γάν και των ο­πα­δών του στα­δια­κά την “φι­λι­κή” δι­πλω­μα­τί­α του Κρεμ­λίνου και την εί­σο­δο των φί­λων του μέ­σα στο κρά­τος αλ­λά και μέ­σα σε ό­λα τα πολι­τι­κά ρεύμα­τα. Η ί­δια η ε­μπρο­σθο­φυ­λα­κή αυ­τής της ε­σω­τε­ρι­κής εγ­χεί­ρη­σης, ο Πε­ρι­ντσέκ, θέ­λει να παρου­σιά­ζε­ται ε­πί­σης σαν πο­λέ­μιος του ε­θνο­τι­κού δια­με­λι­σμού της χώ­ρας και σαν ε­χθρός του θρη­σκευ­τι­κού σκο­τα­δι­σμού.

“Σύμ­φω­να με την Ο­μά­δα Πε­ρι­ντσέκ, στα μέ­λη του ο­ποί­ου συ­γκα­τα­λέγο­νται αρ­κε­τοί στρα­τη­γοί και α­νώ­τε­ροι δι­κα­στι­κοί, ο κίν­δυ­νος του κι­νή­ματος Γκιου­λέν μέ­σα στο κρά­τος και στις κοι­νω­νι­κές οργα­νώ­σεις δεν έ­χει περά­σει. Γι’ αυ­τό εί­ναι α­να­γκαί­ο να δια­τη­ρη­θεί τό­σο το προ­σω­πι­κό χά­ρι­σμα του Ερ­ντο­γάν ό­σο και οι θε­με­λιώ­δεις αρ­χές της Τουρ­κι­κής Δη­μο­κρα­τί­ας. Όμως αυ­τή η ο­μά­δα εί­ναι α­συμ­βί­βα­στη με τους συ­ντη­ρη­τι­κούς που δια­μορ­φώ­νουν τη βά­ση του Α­ΚΡ. Ο Πε­ρι­ντσέκ, που πέρασε πά­νω α­πό πέ­ντε χρό­νια στη φυλα­κή - με­τα­ξύ άλ­λων ε­πει­δή υ­πο­τί­θε­ται σχε­δί­α­σε πραξικόπη­μα ε­νά­ντια στην κυ­βέρ­νη­ση Ερ­ντο­γάν - με­τά την α­πε­λευ­θέ­ρω­σή του δή­λω­σε, “Θα εξαλεί­ψου­με κάθε λα­τρεί­α.” Θε­ω­ρεί­ται σαν το “μυ­στι­κό χέ­ρι” πί­σω α­πό τις τω­ρι­νές εκ­κα­θα­ρί­σεις, ιδί­ως στην κρα­τι­κή α­σφά­λεια και τη γρα­φειο­κρα­τί­α πλη­ρο­φο­ριών. Πολ­λοί πι­στεύ­ουν ό­τι η Ο­μά­δα Πε­ρι­ντσέκ έ­παι­ξε ρό­λο-κλει­δί στην α­να­νέ­ω­ση της κα­τά­στα­σης έ­κτα­κτης α­νά­γκης που ή­ταν να εκπνεύ­σει στις 19 Ο­κτ.”  

Έ­τσι ξαφ­νι­κά αυ­τή η μι­κρή κλί­κα φαιο-”κόκ­κι­νων” ευ­ρα­σια­τι­στών έχει βρε­θεί στο ε­πί­κε­ντρο της κρα­τι­κής πο­λι­τι­κής . Οι λό­γοι που έ­κα­ναν τον Ερ­ντο­γάν να στη­ρι­χτεί σε μια τό­σο α­σή­μα­ντη πολιτική δύ­να­μη, υ­πο­στη­ρί­ζει το δη­μο­σί­ευ­μα, πρέ­πει να εί­ναι βα­σι­κά δύ­ο: πρώ­τον, η βά­ση του κυ­βερ­νώ­ντος κόμ­μα­τος έ­χει βα­θιά δια­βρω­θεί α­πό τους γκιου­λε­νι­στές σε α­ντί­θε­ση με την ο­μά­δα Πε­ρι­ντσέκ που πα­ρου­σιά­ζε­ται σαν σφο­δρός πο­λέ­μιός τους και, δεύ­τερον, μό­νο αυ­τή η μι­κρή πολι­τι­κή ο­μά­δα έ­χει κά­ποια α­ξιό­λο­γη ε­πιρ­ρο­ή πά­νω στους ο­πα­δούς του κο­σμι­κού χα­ρα­κτή­ρα του κρά­τους και γι’ αυ­τό ο Ερ­ντογάν ελ­πί­ζει να τη χρη­σι­μο­ποι­ή­σει για να ε­λέγ­ξει την κο­σμι­κή αντιπολί­τευση. Για να κερ­δί­σει την ε­ξου­σί­α θα πρέ­πει ό­μως πρώ­τα η ο­μά­δα αυ­τή να α­ντι­παλέ­ψει τους ε­θνι­κι­στές της βά­σης του Α­ΚΡ που διεκ­δι­κούν κι αυ­τοί τον έ­λεγ­χο του κρά­τους: 

<<Η άλ­λη κλί­κα που δια­γκω­νί­ζε­ται για να δια­σφα­λί­σει μια ι­σχυ­ρή θέ­ση μέ­σα στην κρα­τι­κή ασφάλεια/πλη­ρο­φο­ρί­ες εί­ναι το μπλοκ της “Α­ρε­τής” που α­παρ­τί­ζε­ται α­πό συ­ντη­ρη­τι­κούς-ε­θνι­κι­στές της βά­σης του Α­ΚΡ. Αυ­τή η ομά­δα, που χαί­ρει υ­πο­στή­ρι­ξης α­πό θρη­σκευ­τι­κούς ο­παδούς ό­πως εί­ναι η κοι­νό­τη­τα Menzil (Φά­σμα) της τά­σης Nakhshibendi και η σου­λε­ϊ­μα­νι­κή κοι­νό­τη­τα, α­νη­συ­χεί σο­βα­ρά για την αυ­ξα­νό­με­νη ε­πιρ­ρο­ή της Ο­μά­δας Πε­ρι­ντσέκ σε καί­ριες κρατι­κές θέ­σεις και για τον α­πο­φα­σι­στι­κό της ρό­λο στις εκ­κα­θα­ρί­σεις. Ο Αχ­μέτ Τα­σγκε­τι­ρέν, ο φι­λο-Α­ΚΡ συ­ντά­χτης της καθημε­ρι­νής Star, έ­γρα­ψε σε πρό­σφατο άρ­θρο του: “Ο με­γα­λύ­τε­ρος κίν­δυ­νος που πρέ­πει να ληφθεί υ­πό­ψη σή­με­ρα είναι η ε­ξό­ντω­ση των συ­ντη­ρη­τι­κών στε­λε­χών στη δι­καιο­σύ­νη, τις έ­νο­πλες δυ­νάμεις και τα πα­νε­πι­στή­μια με το στίγ­μα των ‘συ­νερ­γών της τρο­μο­κρα­τι­κής ορ­γά­νω­σης του Φετου­λάχ Γκιου­λέν’ α­φή­νο­ντας έ­τσι το πε­δί­ο ε­λεύ­θε­ρο για την α­νά­πτυ­ξη του Ντο­γού Πε­ρι­ντσέκ.”

Ο Τα­σγκε­τι­ρέν πρό­σθε­σε, “Αυ­τό που θέ­λουν εί­ναι να κά­νουν το Α­ΚΡ να ε­ξα­λεί­ψει την κοι­νω­νι­κή του βά­ση και να γε­μί­σει τα κρα­τι­κά όρ­γα­να με άτο­μα 100% α­ντι-Α­ΚΡ που θα μπο­ρού­σαν εύ­κο­λα να α­πο­τε­λέ­σουν το υ­πό­βα­θρο για άλ­λη μί­α α­πό­πει­ρα να δη­μιουρ­γη­θεί έ­να πα­ράλ­ληλο κρά­τος.”

Ο Α­λί Κα­ρα­χα­σά­νο­γλου της φι­λο-Α­ΚΡ η­με­ρη­σί­ας Akit, σε έ­να πρό­σφα­το άρθρο υ­πό τον τί­τλο “Δε μπο­ρού­με να πού­με ό­τι έφυ­γε η τρο­μο­κρα­τι­κή ορ­γάνω­ση Γκιου­λέν, έρ­χε­ται ο Πε­ρι­ντσέκ,” εί­πε ό­τι η Ο­μά­δα Πε­ρι­ντσέκ διευ­ρύ­νει τις εκ­κα­θα­ρί­σεις των Γκιου­λε­νι­στών α­πό ευαί­σθητες κρα­τι­κές θέσεις για να στο­χεύ­σει ε­πί­σης συ­στη­μα­τι­κά Ι­σλα­μι­στές.

Ο Κε­μάλ Οζ­τούρ­κ της φι­λο­κυ­βερ­νη­τι­κής Yeni Safak, στο άρ­θρο του “Πα­ρα­γκωνί­ζο­νται οι Ισλαμιστές;” εί­πε ό­τι μια και­νούρ­για φά­ρα που ι­σχυ­ρί­ζο­νται ότι εί­ναι ο­πα­δοί του Α­ΚΡ - ο­νο­μά­ζουν τον Ερ­ντο­γάν “αρ­χη­γό μας” - έ­χουν χά­σει τε­λεί­ως τον προ­σα­να­το­λι­σμό τους και βάζουν Γκιουλενιστές και Ι­σλαμι­στές στο ίδιο κα­λά­θι. Σύμ­φω­να με τον Οζ­τούρ­κ, οι α­πο­λύ­σεις χρησιμοποιού­νται για να διω­χτούν οι Ι­σλα­μι­στές-συ­ντη­ρη­τι­κοί α­πό καί­ριες ε­πί­ση­μες θέ­σεις.

Ο χει­ρό­τε­ρος φό­βος της συ­ντη­ρη­τι­κής-ε­θνι­κι­στι­κής κλί­κας εί­ναι μή­πως η Ο­μά­δα Πε­ρι­ντσέκ εκμεταλ­λευ­τεί την ε­πέ­κτα­ση της κα­τά­στα­σης έ­κτακτης α­νά­γκης ως τις 20 Ιαν. για να ε­ξου­δε­τε­ρώ­σει πλή­ρως ό­λα τα συ­ντη­ρη­τι­κά-ε­θνι­κι­στι­κά και φι­λο-Α­ΚΡ στε­λέ­χη α­πό κρα­τι­κές θέσεις με το πρόσχημα της δί­ω­ξης των Γκιου­λε­νι­στών>>.  

Ό­λα τα πα­ρα­πά­νω μας λέ­νε ό­τι τε­λι­κά η Ρω­σί­α σκά­βει το λάκ­κο του Ερντο­γάν και στο εξωτερικό και στο ε­σω­τε­ρι­κό.  Στο ε­ξω­τε­ρι­κό τον εν­θαρ­ρύ­νει να συ­γκρου­σθεί με τους πά­ντες και να α­πο­κτη­νω­θεί δια­λύ­ο­ντας σαν ο άλ­λος πό­λος του Ι­ράν σύ­νο­ρα και κρά­τη στη Μέ­ση Ανατο­λή. Στο ε­σω­τε­ρι­κό τον σπρώ­χνει να κά­νει κι άλ­λες  εκ­κα­θα­ρί­σεις με ο­δη­γό τον Πε­ρι­ντσέκ, δη­λα­δή εκκα­θα­ρί­σεις σε βά­ρος πλέ­ον και των φί­λων του, των συ­ντη­ρη­τι­κών ι­σλα­μι­στών, που τον έ­φε­ραν και υ­πέρ των πρα­κτό­ρων της Ρω­σί­ας που του κά­νουν το φί­λο όσο χρειά­ζεται για να δυ­να­μώ­σουν και με­τά να τον ρί­ξουν στα τάρ­τα­ρα.

Αυ­τή την τα­κτι­κή την έ­χου­με ξα­να­δεί με την Σερ­βί­α του Μι­λό­σε­βιτς, που ο Γκορ­μπα­τσόφ αρ­χι­κά και με­τά ο Γέλ­τσιν την έ­ρι­ξαν στην αν­θρω­πο­φαγί­α στην Κρο­α­τί­α, στη Βο­σνί­α και στο Κόσ­σο­βο και τε­λι­κά α­φού την α­πο­μό­νω­σαν α­πό τους πά­ντες, έ­φα­γαν τον Μι­λό­σε­βιτ­ς σε συμμα­χί­α με τους δυ­τι­κούς και μά­λι­στα βά­ζο­ντας μπρο­στά τους δυ­τι­κούς έ­τσι ώ­στε η Ρω­σί­α να ει­σπρά­ξει ο­λό­κλη­ρη την α­ντι­δυ­τι­κή βά­ση του. Έ­τσι έ­φε­ραν στην ε­ξου­σί­α στη Σερ­βί­α τους δι­κούς τους αν­θρώ­πους μεταμφιε­σμέ­νους εί­τε σε ευ­ρω­παί­ους, εί­τε σε ε­θνι­κι­στές..

Η δια­φο­ρά  με την Τουρ­κί­α εί­ναι ό­τι δεν πρό­κει­ται για  έ­να μι­κρό κρά­τος των Βαλ­κα­νί­ων αλ­λά για μια υ­πο­λο­γί­σι­μη στρα­τιω­τι­κή δύ­να­μη που α­ποτε­λεί φύ­λα­κα του δρό­μου των ε­νερ­γεια­κών δρόμων για την Ευ­ρώ­πη,. Η Τουρ­κί­α εί­ναι η  κα­ρω­τί­δα της  Ευ­ρώ­πης.

Κι ό­μως αυ­τό που κά­νουν σύσ­σω­μες οι πο­λι­τι­κές δυ­νά­μεις της Ευ­ρώ­πης εί­ναι να ξε­σπά­νε ό­λο το ε­πι­λε­κτι­κό δη­μο­κρα­τι­κό μέ­νος τους στον Ερ­ντο­γάν και γε­νι­κά στο ι­σλάμ ε­νώ κά­θο­νται προσοχή μπρο­στά στον αρ­χι­φα­σί­στα Πούτιν. Έ­τσι φτιά­χνουν τους Φι­γιόν, τις Λε­πέν, τους Ρέ­ντζι, τους Πέ­πε Γκρί­λο, τους Φά­ρα­τζ και τους Στά­ιν­μά­γιερ και τε­λι­κά τους Τρά­μπ, ό­λο αυ­τόν τον φασιστι­κό ε­σμό  που α­πο­τε­λεί  την πο­λι­τι­κή λε­ω­φό­ρο για να πε­ρά­σει  ο ρω­σι­κός νε­ο­χι­τλε­ρι­κός ιμπε­ρια­λι­σμός πά­νω α­πό την  Ευ­ρώ­πη και να την υ­πο­δου­λώ­σει.

-Δημοσιεύτηκε στο φ. 519 της Νέας Ανατολής-