Παρόλα αυτά δεν κατάφερε να ξεγελάσει τα ίδια τα θύματα της αποτρόπαιας σφαγής, τα οποία προσέφυγαν στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων κατά του ρωσικού κράτους για το χειρισμό της υπόθεσης και πρόσφατα δικαιώθηκαν.
Συγκεκριμένα το δικαστήριο αποφάνθηκε ότι το Κρεμλίνο δεν πήρε επαρκή μέτρα για να προλάβει τη σφαγή και προέβη σε δυσανάλογη χρήση βίας με αποτέλεσμα να προκαλέσει περισσότερες απώλειες μεταξύ των ομήρων. Το δικαστήριο καταδίκασε το Κρεμλίνο να καταβάλει 3 εκατομμύρια ευρώ στους ενάγοντες, 409 πολίτες, μάρτυρες της δολοφονικής επιχείρησης ομηρείας μαζί με συγγενείς τους.
«Οι αρχές είχαν στην κατοχή τους επαρκείς ακριβείς πληροφορίες μιας σχεδιασμένης τρομοκρατικής επίθεσης στην περιοχή, που συνδεόταν με εκπαιδευτικό ίδρυμα» αναφέρει το σκεπτικό της απόφασης. «Παραταύτα, δεν έγιναν αρκετά ούτως ώστε να εμποδιστούν οι τρομοκράτες να συναντηθούν και να προετοιμαστούν», προσθέτοντας ότι «είχαν παρθεί μη επαρκή μέτρα για να εμποδιστούν (οι τρομοκράτες) να ταξιδέψουν την ημέρα της επίθεσης, η ασφάλεια στο σχολείο δεν είχε αυξηθεί, και ούτε το σχολείο ούτε το κοινό είχαν προειδοποιηθεί για τον κίνδυνο» (The Guardian, 13/4). Το ευρωπαϊκό δικαστήριο αναγνώρισε ακόμα ότι παραβιάστηκαν τα ευρωπαϊκά δικαιώματα (σεβασμός στο δικαίωμα ζωής) με την επέμβαση των δυνάμεων ασφαλείας που χρησιμοποίησαν «κανόνια τεθωρακισμένων, εκτοξευτές χειροβομβίδων και φλογοβόλα», αποφεύγοντας έτσι να περιοριστούν στην απολύτως απαραίτητη φονική βία, ανεβάζοντας τον αριθμό των θυμάτων και τραυματίζοντας επιπλέον 750 ανθρώπους. Όσο για το επιχειρησιακό σχέδιο της επέμβασης, αυτό – αποφάνθηκε το δικαστήριο – έπασχε από έλλειψη επίσημης ηγεσίας, πράγμα που προκάλεσε με τη σειρά του προβλήματα λήψης αποφάσεων και συντονισμού με άλλες σχετικές υπηρεσίες.
Η ρώσικη ηγεσία είχε συμφέρον όχι να προστατέψει τους αμάχους αλλά αντίθετα να προκαλέσει όσο γίνεται περισσότερα θύματα ανάμεσά τους προκειμένου να στρέψει τα βλέμματα μακριά από τις γενοκτονικές της ενέργειες στην Τσετσενία και να αντιστρέψει τις κατηγορίες απομονώνοντας έτσι την τσετσενική αντίσταση.
Αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά τα θύματα του Μπεσλάν, που είδαν με τα μάτια τους τις ρωσικές δυνάμεις να ανοίγουν πυρ, και από τότε διεξάγουν το δικό τους αγώνα για να ξεσκεπάσουν τους πραγματικούς υπεύθυνους του μεγάλου αυτού εγκλήματος. Πέρσι στο σχολείο στην επέτειο της σφαγής 5 γυναίκες – 4 εκ των οποίων έχασαν συγγενικά τους πρόσωπα στο σχολείο – προέβησαν σε ειρηνική διαμαρτυρία για το ρόλο της κυβέρνησης φορώντας μπλουζάκια που έγραφαν «ο Πούτιν είναι ο εκτελεστής του Μπεσλάν». Σύντομα συνελήφθησαν από την αστυνομία μαζί με δύο δημοσιογράφους που προσπάθησαν να βιντεοσκοπήσουν την παράσταση διαμαρτυρίας. Μία από τις γυναίκες οργισμένη φώναξε στους αστυνομικούς που κινήθηκαν εναντίον τους: «Ποιον θέλετε να τρομοκρατήσετε; Δεν μπορούμε να χάσουμε περισσότερα από όσα έχουμε ήδη χάσει. Αν θέλετε να με σκοτώσετε, εμπρός, σκοτώστε με! Ποιον φοβάστε; Εσείς απλά υπακούετε σε εντολές. Αυτοί που πυροβόλησαν με τα όπλα τους, ακολουθούσαν κι αυτοί εντολές. Ήταν δυνάμεις ασφαλείας. Ακολουθείτε εντολές. Γιατί προσπαθείτε να με τρομάξετε; Τι έγκλημα διαπράττω;» (1/9/16)
Η οργή των θυμάτων του Μπεσλάν, μαζί με την οργή των θυμάτων του θεάτρου της Μόσχας, μαζί με την οργή του τσετσενικού, του συριακού, του ουκρανικού λαού και όλων των άλλων θυμάτων του ρωσικού νεοχιτλερισμού θα είναι η αρχή του τέλους για το δολοφονικό καθεστώς του Κρεμλίνου. Πολύ σύντομα η οργή αυτή θα μετατραπεί σε ποτάμι που θα παρασύρει στο διάβα του το ρωσικό σοσιαλιμπεριαλισμό και μαζί μ’ αυτόν θα ξηλώσει τα θεμέλια του παγκόσμιου ιμπεριαλιστικού εκμεταλλευτικού συστήματος, του οποίου οι ρώσοι νεοχιτλερικοί είναι απλά οι πιο κτηνώδεις και οι πιο δόλιοι εκπρόσωποι.
-Δημοσιεύτηκε στο φ. 523 της Νέας Ανατολής, Μάρτης 2017-