αλλά και γιατί ίσως αποτελούν – μαζί με την εκλογή Τραμπ στην προεδρία των ΗΠΑ – την αρχή του τέλους του «στρατιωτικού τείχους» το οποίο ύψωναν από κοινού, παρά τις αντιθέσεις τους, ΗΠΑ και Ευρώπη, στην επέλαση του ρώσικου νεοχιτλερικού ιμπεριαλισμού στο ευρωπαϊκό έδαφος.
Η ηγέτιδα των Τόρηδων Τερέζα Μέι, μια φιλόδοξη αστή οπορτουνίστρια που στο δημοψήφισμα στήριξε ως υπουργός χωρίς ιδιαίτερο πάθος το Bremain (δηλαδή την παραμονή του Ενωμένου Βασίλειου στην ΕΕ) και στη συνέχεια, μετά το αποτέλεσμα και την εκλογή της στην πρωθυπουργία, μεταστράφηκε με φανατισμό υπέρ του Brexit (έξοδος της χώρας από την Ε.Ε.), υποτίθεται πως προκήρυξε εκλογές τον Απρίλιο για να ανανεώσει και να διευρύνει τη μονοκομματική πλειοψηφία της και να διαπραγματευτεί με τις Βρυξέλλες από θέση ισχύος.
Σ’ αυτό την «έσπρωξαν» οι συνήθως μυωπικές δημοσκοπήσεις, που την έπεισαν ότι τραβούσε για θρίαμβο ενάντια σε ένα Εργατικό Κόμμα εσωτερικά διασπασμένο, με έναν τροτσκιστή, υποτιθέμενο «ριζοσπάστη αριστερό» ηγέτη, τον οποίο η πλειοψηφία των στελεχών και βουλευτών των Εργατικών σιχαινόταν ως τραμπούκο, πραξικοπηματιστή, αντισημίτη και μη έχοντα το απαραίτητο κύρος για την ηγεσία αστικού κοινοβουλευτικού κόμματος και για υποψήφιος πρωθυπουργός.
Η Μέι πόνταρε ιδιαίτερα στην εξαφάνιση του κρυφοφασιστικού UKIP, υπολογίζοντας ότι θα απορροφούσε τους ψηφοφόρους του, ως το πλέον συγγενές κόμμα και με δεδομένη τη φιλοBrexit στροφή της. Το κόμμα αυτό, μετά το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος του Ιουνίου του ’16, θεωρήθηκε από πολλούς ψηφοφόρους ότι έκλεισε τον κύκλο του. Ο βρωμερός και υποταγμένος στη Ρωσία αρχηγός του, ο Φάρατζ, μάλιστα, φρόντισε να παραιτηθεί αμέσως μετά το δημοψήφισμα, λέγοντας ότι «ολοκλήρωσε την αποστολή του στην πολιτική με την απόφαση για έξοδο της Βρετανίας από την Ε.Ε.». Τα ρώσικα αφεντικά του τον έστειλαν στην Αμερική να κάνει καμπάνια υπέρ του άλλου χαφιέ τους, του Τραμπ και να κάνει το σύνδεσμο μεταξύ της Μόσχας και των Αμερικανών υποταχτικών ή φίλων της.
Τα περισσότερα στελέχη του UKIP και ο ίδιος ο Φάρατζ πράγματι, προέρχονταν από την κλασσική βρετανική δεξιά των Τόρηδων, οπότε η Μέι θεώρησε ότι ήταν ο φυσικός πολιτικός τους κληρονόμος, ειδικά μετά τη σκληρή δεξιά, απομονωτίστικη στροφή της.
Οι βουλές του παγκόσμιου σοσιαλιμπεριαλιστικού – σοσιαλφασιστικού μετώπου όμως ήταν διαφορετικές...
Το λάθος των Τόρηδων
Εκείνο που δεν κατάλαβαν ποτέ οι Τόρηδες, και ειδικά η πιο απομονωτιστική - αντιευρωπαϊκή τους φράξια, αποδεικνύεται ότι ήταν η πιο αυτοκρατορική κοινοπολιτειακή (Ινδία, Αυστραλία) και φιλοκινέζικη, με ηγέτη τον Μπόρις Τζόνσον, γενικό αρχηγό της καμπάνιας υπέρ του Brexit στο αστικό στρατόπεδο (τον Φάρατζ ακόμη και οι φιλο-Brexit Τόρηδες δεν τον αναγνώρισαν και δεν τον ενέταξαν ποτέ στο επιτελείο τους στο δημοψήφισμα), ήταν ότι η έξοδος από την Ε.Ε. δεν σηματοδοτούσε μία επιστροφή στο αυτοκρατορικό μεγαλείο της αποικιοκρατικής Βρετανίας των αρχών του αιώνα, όπως οι ίδιοι φαντασιώνονταν μέσα στη δυτική μονοπωλιακή σαπίλα τους και μέσα στα οικονομικά παιχνίδια και ανοίγματά τους στη φασιστική Κίνα και στην Ινδία του φιλορώσου φασίζοντα ινδουϊστή Μόντι.
Το πραγματικό Brexit δεν ήταν δηλαδή εκείνο του γενικά αντιρώσου αλλά ηλίθιου πολιτικού μύωπα Τζόνσον, αλλά εκείνο του ρωσόδουλου προβοκάτορα Φάρατζ, ο οποίος πήρε τις φωτογραφίες από τα ανοιχτά σύνορα του επίσης ρωσόδουλου Τσίπρα και τις έκανε ρατσιστικές, αντιμεταναστευτικές αφίσες σε όλη τη Βρετανία. Το πραγματικό Brexit δεν ήταν το αστικό, ψηλομύτικο, μοναρχικό ρεύμα αναγέννησης ενός παρακμασμένου και μπατίρη ιμπεριαλισμού, που από πλανητάρχης κατάντησε δύναμη δεύτερης γραμμής, αλλά το Brexit της αποδυνάμωσης και διάσπασης του ενιαίου μετώπου του δεύτερου κόσμου (Ευρώπη – Ιαπωνία – Καναδάς – Αυστραλία) μπροστά στην προέλαση της Ρωσίας. Δεν είναι παράλογο λοιπόν ότι την πολιτική του δύναμη ο Φάρατζ δεν την κληροδότησε στους υποτίθεται κοντινούς συγγενείς του, τους Συντηρητικούς, αλλά στον πραγματικό σταυραδερφό του, τον επίσης κρυφοφασίστα, όχι όμως κλασσικό δεξιό αλλά ψευτοαριστερό Κόρμπιν, που είχε κρατήσει με ρεσάλτο και απανωτά πραξικοπήματα την ηγεσία των Εργατικών.
Δεν είναι τυχαίο ότι το βράδυ των εκλογών ο Φάρατζ έπλεξε το εγκώμιο του Κόρμπιν στην τηλεόραση, υποτίθεται «αναγνωρίζοντας» τον ως «ικανό πολιτικό αντίπαλο» που τα κατάφερε παρά τις αντίθετες προβλέψεις. Δεν είναι παράδοξο. Όσα έταζε στους Βρετανούς και τους Βορειοϊρλανδούς ο Φάρατζ από τα λεφτά που τάχα θα σταματούσε να πληρώνει το Ενωμένο Βασίλειο στην Ε.Ε. όταν η χώρα θα έβγαινε από αυτήν, τα υπόσχεται τώρα ο Κόρμπιν από τα λεφτά των Βρετανών πλούσιων, που τάχα θα φορολογήσει σκληρά υπέρ της φτωχολογιάς. Γι’ αυτό και ο Κόρμπιν κατά την προεκλογική εκστρατεία του δημοψηφίσματος, ένα χρόνο πριν, απέφυγε με επιμονή να κάνει κύριο εχθρό τον φασιστοΦάρατζ και ουσιαστικά χτυπούσε την φιλοευρωπαϊκή πτέρυγα των Συντηρητικών, αρνούμενος κοινές συγκεντρώσεις μαζί της υπέρ του Bremain.
Κόρμπιν: Ο καταλύτης του Brexit, ο εκμαυλιστής της φτωχολογιάς
Για τον Κόρμπιν και τον βρώμικο τροτσκιστικό εισοδισμό του στην ηγεσία του Εργατικού Κόμματος είχαμε γράψει αναλυτικά (http://bit.ly/2rSdwaN). Ο άνθρωπος αυτός, βουλευτής του κόμματος από τη δεκαετία του ’80 και εκμεταλλευόμενος μία επί δεκαετίες παράδοση που ήθελε όλα τα ρεύματα που αναφέρονται - έστω φραστικά - σε αριστερά και κομμουνισμό στη Βρετανία να συμμετέχουν ή να αναζητούν την εκπροσώπησή τους μέσα από τους Εργατικούς, στάθηκε ο μοιραίος προβοκάτορας του Brexit μέσα στο στρατόπεδο του Bremain.
Ο Κόρμπιν όχι μόνο διεξήγαγε την πιο ανόρεχτη και υπονομευτική εκστρατεία υπέρ της παραμονής (άρα τελικά υπέρ της αποχώρησης) της Βρετανίας από την Ε.Ε., αλλά στη συνέχεια δέχτηκε στα γρήγορα τη στροφή των Συντηρητικών υπέρ του Brexit και δεν τους έβαλε κανένα εμπόδιο στην κοινοβουλευτική επικύρωσή του.
Σα γνήσιος τροτσκιστής, λοιπόν, άρα σαν γνήσιος σοσιαλφασίστας (πράγμα που σήμερα σημαίνει σχεδόν πάντα ανοιχτός χαφιές του πουτινισμού), ο Κόρμπιν επέβαλε πραξικοπηματικά την επανεκλογή του στην ηγεσία των Εργατικών μετά το δημοψήφισμα (παραβιάζοντας τους κανόνες για τις υποψηφιότητες, αφού δεν είχε τους 50 βουλευτές που απαιτούνταν για να κατέβει εκ νέου για υποψήφιος αρχηγός) και, όταν ήρθε η ώρα των εκλογών, έπαιξε το χαρτί που παίζουν όλοι οι παλιάνθρωποι της ψευτοαριστεράς, αλλά και του εθνικοσοσιαλιστικού φασισμού που υποδύονται τους «ανατροπείς του κατεστημένου» ανά τον πλανήτη: έταξε αυξήσεις κατώτατου μισθού, φτηνότερα ή και καθόλου δίδακτρα στα πανεπιστήμια, φτηνή κατοικία για το λαό (σε μια χώρα με τα ψηλότερα ή μερικά από τα ψηλότερα νοίκια στον κόσμο), καλύτερα νοσοκομεία και γρήγορη εξυπηρέτηση για γέρους και άρρωστους, κι όλα αυτά με τη γραμμή «φόρο στους πλούσιους και κρατικοποιήσεις».
Και πίσω από όλα αυτά, έκρυψε κατάλληλα τον πυρήνα της καταστροφικής για τον πλανήτη γραμμής του για αποχώρηση της Βρετανίας από το NATO, κατάργηση του πυρηνικού πυραυλικού συστήματος προστασίας των ακτών του νησιού που εδράζεται σε πυρηνικά υποβρύχια (σύστημα Trident), κατάργηση της χρήσης πυρηνικής ενέργειας για ειρηνικούς σκοπούς, συνεργασία και συμπάθεια προς κάθε χαμασίτικο και χεζμπολαχίτικο αντισημιτισμό, συνεργασία ή έστω αλληλοκατανόηση με τη Ρωσία, το Ιράν και κάθε φασισμό ανά τον κόσμο.
Η διαφορά Κόρμπιν – πραγματικής Αριστεράς: Κατακτήσεις μέσα από λαϊκούς αγώνες ή «άλωση» του αστικού κράτους;
Θα μπορούσε κάποιος καλοπροαίρετος άνθρωπος, με προοδευτικές και αριστερές διαθέσεις, να σκεφτεί: και τι το κακό έχει το πρώτο έστω σκέλος της καμπάνιας του Κόρμπιν; Μήπως η κλασσική συντηρητική δεξιά των Τόρηδων δεν χτυπάει το βιοτικό επίπεδο του βρετανικού λαού και των μεταναστών που επιλέγουν το Ενωμένο Βασίλειο για να ζήσουν και να δουλέψουν; Μήπως δεν έχουν οδηγήσει το κάποτε «καμάρι» της Βρετανίας, το Εθνικό Σύστημα Υγείας (NHS) στην «εντατική», με ανθρώπους να περιμένουν για ολόκληρους μήνες ακόμη και για ένα ραντεβού ή μια εντελώς απαραίτητη εγχείριση και πολλές φορές να πεθαίνουν ή να ψάχνουν να εγχειριστούν στο εξωτερικό; Μήπως τα δίδακτρα στα πανεπιστήμια δεν είναι βαριά και ταξικά για τα παιδιά της φτωχολογιάς και μήπως εκεί δεν υπάρχουν ταξικοί φραγμοί, σε μια ιστορική εποχή έκρηξης της γνώσης και της ανάπτυξης της τεχνολογίας;
Όλα αυτά είναι καλά, γι’ αυτό και σε μεγάλο βαθμό άγγιξαν ένα κομμάτι της προοδευτικής νεολαίας, που επιζητούσε επιπλέον να εκδικηθεί τους Συντηρητικούς για την ορμητική πια κατεύθυνση απομόνωσης της Βρετανίας από την Ευρώπη που έχουν πάρει. Σ’ αυτό τον τελευταίο τομέα η πλατιά μάζα των ευρωπαιόφιλων σοσιαλδημοκρατών βουλευτών και στελεχών των Εργατικών στέκεται αναμφισβήτητα πιο αριστερά από τους Τόρηδες και τις αυτοκρατορικές, νεοϊμπεριαλιστικές φαντασιώσεις τους.
Η διαφορά είναι ότι ένα ριζοσπαστικό αριστερό, έστω και μη επαναστατικό κόμμα, επιδιώκει και επιθυμεί να ανέβει στην εξουσία βασισμένο σε ένα ρωμαλέο εργατικό και λαϊκό κίνημα διεκδικήσεων, το οποίο να βράζει, να έχει μαζικότητα και ζωντάνια, να έχει δώσει μάχες, άλλες χαμένες και άλλες επιτυχημένες, να βρεθεί δηλαδή να εκφράζει τις επιθυμίες των μαζών και τις βαθύτερες διαθέσεις τους, ένα επίπεδο συνείδησης αντίστοιχο της πάλης τους.
Δεν λέει στις μάζες, όπως ο Κόρμπιν, όπως οι κνίτες κι οι συριζαίοι στην Ελλάδα, όπως τα στρατοκρατικά καθάρματα τύπου Τσάβες στη Λατινική Αμερική, να κάτσουν παθητικές και να περιμένουν τον «θεόσταλτο» εκπρόσωπό τους να καταλάβει την εξουσία και να τους παραχωρήσει μαγικά «κατακτήσεις» μέσω του αστικού κράτους υπό μορφή χορηγίας, έξω από την ίδια τη διαλεκτική και την εξέλιξη της πάλης των τάξεων, τον ταξικό συσχετισμό της δοσμένης ιστορικής στιγμής. Σ’ αυτή την περίπτωση, οι μάζες υφίστανται απλώς, μετά την εκλογή του «εκπροσώπου» τους στην εξουσία, μια εκμαυλιστική εκστρατεία απίστευτης έκτασης, στην οποία ο «ηγέτης» και το σοσιαλφασιστικό ή έστω το σοσιαλκρατικιστικό του κόμμα χώνει με πάθος στο κράτος τα πλέον φιλόδοξα και λιγότερο ηθικά στοιχεία της «βάσης», διατηρώντας ακέραιες τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής και διανομής και μάλιστα χειροτερεύοντάς τες, πισωγυρίζοντάς τες, κάνοντάς τες πιο βαθιά σάπιες και εκμεταλλευτικές. Η συνέχεια συνήθως περιλαμβάνει τσάκισμα του παραγωγικού ιστού της δοσμένης χώρας, γιγάντωση του κρατικού δανεισμού και των ελλειμμάτων, χρεοκοπία συνοδευόμενη από πολιτικό αυταρχισμό και τελικά φασισμό.
Η μπόχα και ο οπορτουνισμός του Κόρμπιν φάνηκε όταν, στις πολύ βολικές γι΄ αυτόν, τελικά ρωσοκινούμενες ισλαμοναζιστικές επιθέσεις λίγες ημέρες πριν τις εκλογές στο Λονδίνο, ο απερίγραπτος αυτός τροτσκιστής κατηγόρησε τη Μέι ότι μείωσε τον αριθμό των αστυνομικών που περιπολούν ανά τις γειτονιές, ειδικά εκείνες στις οποίες κυριαρχεί το μουσουλμανικό στοιχείο.
Για να το καταλάβουμε καλύτερα: ο τύπος που, σαν κλασσικός συριζαίος τροτσκιστής, πάντοτε στο ζήτημα της τρομοκρατίας είχε τη γραμμή των «κοινωνικών αιτίων», δηλαδή ότι οι ισλαμοναζήδες είναι κατά κάποιο τρόπο εκπρόσωποι του καταπιεσμένου μεταναστευτικού προλεταριάτου, οπότε το θέμα δεν είναι η καταστολή τους, αλλά η «άρση των ανισοτήτων» και η «αλλαγή πολιτικής της Δύσης στη Μέση Ανατολή», ξαφνικά έγινε θιασώτης της γραμμής «περισσότεροι μπάτσοι για να προλαβαίνουμε τους τζιχαντιστές», χωρίς να εξηγήσει τι οδήγησε στην οβιδιακή μεταστροφή του και γιατί η προηγούμενη θέση του ήταν λάθος!
Είναι βέβαια πολύ καλό, μέσα από ταξικούς και πολιτικούς δημοκρατικούς αγώνες οι μετανάστες να πάψουν να αντιμετωπίζουν ό,τι έχει απομείνει από τον κλασσικό λευκό, αποικιοκρατικό ρατσισμό στη Δύση και είναι επίσης πολύ καλό οι δυτικοί ιμπεριαλιστές να πάψουν να χώνουν τα βρώμικα χέρια τους στα εσωτερικά του Τρίτου Κόσμου, γιατί έτσι κι αλλιώς σχεδόν όλες τους οι γουρουνίσιες επεμβάσεις έχουν ενισχύσει εκεί τις πιο φασιστικές και οπισθοδρομικές δυνάμεις μέσα σε αυτές τις χώρες και τελικά τη σοσιαλιμπεριαλιστική Ρωσία. Όμως ο Κόρμπιν δεν εννοεί αυτό: εννοεί αφ΄ενός ότι οι γηγενείς πολίτες στη Δύση είναι υπεύθυνοι και πρέπει να πληρώνουν με το αίμα τους για τα φανταστικά ή τα πραγματικά εγκλήματα των ιμπεριαλιστικών αστικών τους τάξεων, αφ’ ετέρου ότι η Δύση πρέπει να ακολουθήσει ακόμη πιο βρωμερή πολιτική ουράς πίσω από τη Ρωσία και τους χαμασοχεζμπολαχίτικους φασισμούς στον Τρίτο Κόσμο.
Οι εξελίξεις μετά τις εκλογές
Η Μέι όχι μόνο δεν ενίσχυσε την αυτοδυναμία της στις εκλογές, αλλά την έχασε εντελώς και πλέον έχει βρεθεί να παρακαλάει περιθωριακούς πολιτικούς συμμάχους, μπας και σχηματίσει μια θνησιγενή κυβέρνηση μειοψηφίας.
Η γελοιοποιημένη από το αποτέλεσμα πρωθυπουργός, που, με όλη της την ταξική αντιδραστικότητα, έχει στα υπουργεία Εξωτερικών και Άμυνας έναν Τζόνσον και έναν Φάλον αντίστοιχα, που παρ’ όλες τις αυτοκρατορικές υπέρ του Brexit αυταπάτες τους, στέκονται γενικά σε γραμμή υπεράσπισης των σκληρών κυρώσεων κατά της Ρωσίας (πολύ περισσότερο π.χ. από τον υφεσιακό Μακρόν) για την ωμή κατοχή εδάφους της Ουκρανίας, φαίνεται να καταφέρνει οριακά, σε άθροισμα με τους δεξιούς, υπερσυντηρητικούς προτεστάντες του DUP της Βόρειας Ιρλανδίας να βγάλει μια κολοβή και ασταθή πλειοψηφία για να κυβερνήσει.
Σε σύνολο 650 βουλευτών, με όριο αυτοδυναμίας τους 326, οι Τόρηδες έχουν 318, ενώ οι βορειοϊρλανδοί προτεστάντες 10, σύνολο 328. Από την άλλη, ο Κόρμπιν με 262 βουλευτές, ακόμη κι αν άθροιζε όλους τους πιθανούς συμμάχους του (Σκωτσέζικο Εθνικό Κόμμα, Φιλελεύθεροι Δημοκράτες, Κόμμα της Ουαλίας, Πράσινο Κόμμα) κι ακόμα κι αν οι φίλοι του, ιρλανδοί σοσιαλφασίστες εθνικιστές του IRA καταλάμβαναν τις εφτά έδρες τους, θα έφτανε συνολικά τις 320 (χωρίς το Σιν Φέιν – IRA 313, δηλαδή 13 λιγότερες από τις απαιτούμενες για αυτοδυναμία).
Παρ΄όλα αυτά, με απύθμενο θράσος, ο Κόρμπιν αυτοανακηρύχθηκε νικητής των εκλογών (!) επειδή έχασε με πολύ μικρότερη διαφορά της αναμενόμενης όταν προκηρύχθηκαν οι εκλογές και ζητούσε να σχηματίσει κυβέρνηση (!). Το θράσος του ρωσόδουλου σοσιαλφασίστα δεν έχει όρια. Αλλά αυτός ξέρει καλά ότι απέναντί του δεν έχει ένα προοδευτικό κόμμα, αλλά ένα σάπιο κόμμα του εγγλέζικου ιμπεριαλισμού, όπου δεκάδες φιλόδοξα συντηρητικά στοιχεία είναι έτοιμα να γκρεμίσουν την ετοιμόρροπη Μέι για να της φάνε την πρωθυπουργία με την πρώτη ευκαιρία. Γκρέμισμα της Μέι ωστόσο σημαίνει πιθανότατα και νέες πρόωρες εκλογές, δηλαδή μια χρυσή ευκαιρία για νίκη του τροτσκιστή εισοδιστή.
Αυτός εκμεταλλεύτηκε εξάλλου την όντως κτηνώδη στάση του βρετανικού κρατικού μηχανισμού στο ζήτημα της φωτιάς στο πύργο Γκρένφελ, όπου έχασαν τη ζωή τους 80 άνθρωποι, για να δώσει ένα ακόμη χτύπημα στην ήδη αποδυναμωμένη Μέι. Ο Κόρμπιν βέβαια «ξέχασε» ότι στην ταξική κτηνωδία με το εύφλεκτο υλικό και τη λειψή ασφάλεια στο κτήριο των φτωχών μέσα στο πλούσιο δυτικό Λονδίνο είχαν συμμετάσχει και την είχαν ανεχτεί και οι επί 13 χρόνια (1997-2010) κυβερνώντες Εργατικοί. Οι κορμπινικοί ξεπερνούν αυτό τον σκόπελο λέγοντας ότι το Εργατικό Κόμμα επί Μπλερ και Μπράουν είχε «δεξιά», δηλαδή κρυφοθατσερική – κρυφοδεξιά ηγεσία. Δεν εξηγούν όμως γιατί ο νυν «ριζοσπάστης σοσιαλιστής» ηγέτης τους στρογγυλοκαθόταν στη βουλευτική του έδρα και δεν έφυγε από τους Εργατικούς, φτιάχνοντας ένα υποτίθεται συνεπές εργατικό κόμμα, ώστε να καταγγείλει την πολιτική των μπλερικών ως ταξικά άδική ή για να καταγγείλει τον προβοκατόρικο υπέρ της Ρωσίας πόλεμο των Μπους – Μπλερ στο Ιράκ το 2003, που ανέτρεψε τον αντιισλαμοφασίστα και αντιιρανό Σαντάμ Χουσεΐν.
Δεν υπάρχει φιλολαϊκή πολιτική χωρίς σύγκρουση με Ρωσία και Κίνα
Μήπως με όλα αυτά εννοούμε ότι οι Βρετανοί και οι μετανάστες από όλο τον πλανήτη που ζούνε στη Βρετανία πρέπει να συνταχθούνε με τη Μέι και το Συντηρητικό Κόμμα ενάντια στην κορμπινική, σοσιαλφασιστική απειλή;
Είναι αλήθεια ότι, από την άποψη των γενικών συμφερόντων του παγκόσμιου προλεταριάτου, των χωρών του Τρίτου Κόσμου και γενικά των λαών μια κυβέρνηση Συντηρητικών υπό τη Μέι είναι μικρότερο κακό από μια κυβέρνηση υπό το τσιράκι του Πούτιν Κόρμπιν, κατά την ίδια λογική που μια αυτοδύναμη κυβέρνηση της κλασσικής αστικής ΝΔ στην Ελλάδα είναι μικρότερο κακό από μια κυβέρνηση του «λαϊκού», υπεραντιδραστικού ΣΥΡΙΖΑ και των φασιστών συμμάχων του.
Μάλιστα στη Βρετανία αυτή η αντίθεση έχει και πιο στρατηγικά χαρακτηριστικά γιατί, όπως ήδη σημειώσαμε, κυβέρνηση Κόρμπιν μαζί με κυβέρνηση Τραμπ σημαίνει πρακτικά διάλυση κάθε συλλογικής, αντιρώσικης στρατιωτικής άμυνας στην ανατολική Ευρώπη, δηλαδή πιο απλά πλησίασμα στον Γ’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Σε τελική ανάλυση, ωστόσο, το ζοφερό μέλλον των δυτικοφιλελεύθερων ή των δυτικοσυντηρητικών είναι προδιαγεγραμμένο, όσο αυτοί, βουτηγμένοι στη χρηματιστική σπέκουλα και στα νταραβέρια τους με το ρωσοκινέζικο άξονα, αρνούνται να αναγνωρίσουν το δικαίωμα της μάζας σε άνοδο ή έστω διατήρηση του βιοτικού της επίπεδου, σε αξιοπρεπείς μισθούς, με δοσμένους τους αρνητικούς ταξικούς συσχετισμούς, σε υγεία και στέγαση με όρους σύγχρονου πολιτισμού και όχι μεσαίωνα.
Αυτά όλα η δυτική μονοπωλιακή αστική τάξη μπορεί όλο και λιγότερο να τα προσφέρει στις μάζες αφού, δέσμια της σάπιας δίψας της για αγορές και μέγιστο κέρδος, κλείνει τα μάτια στο κινέζικο ντάμπινγκ που συντρίβει τα μεροκάματα στη Δύση και στην κινέζικη βιομηχανική κατασκοπεία, ενώ ταυτόχρονα χαϊδεύει τους Ρώσους ναζήδες κρατικοολιγάρχες ιμπεριαλιστές για λίγο φυσικό αέριο, που σε λίγο θα γίνει θηλειά εκβιασμού στο λαιμό λαών, εθνών και κρατών, ειδικά στην Ευρώπη.
Τα ενδημικά αντιλαϊκά κουσούρια της κάθε Μέι ή και του κάθε δυτικού Τζόνσον και Φάλον, ακόμη και όταν αυτοί είναι συνεπείς ή έστω ασυνεπείς αντισοσιαλιμπεριαλιστές είναι που κάνουν εύκολη τη δουλειά του κάθε Πούτιν – Κόρμπιν, με την έτοιμη, γυρισμένη τα μέσα έξω «μαρξίζουσα φιλολαϊκή» δημαγωγία, που πατάει όμως σε πραγματικές ανάγκες και αιτήματα των μαζών.
Το θέμα είναι οι μάζες να οργανωθούν, πράγμα που απ’ ό,τι φαίνεται θα γίνει σε ανάλογο ρυθμό με την αποκάλυψη του κύριου εχθρού. Τότε όμως απέναντι στους Πούτιν-Κόρμπιν-Τσίπρες δεν θα υψωθούν κυρίως οι Μέι και ακόμα λιγότερο οι ρωσόφιλοι Μητσοτάκηδες, που μέχρι το τέλος θα παζαρεύουν, θα υποτάσσονται ή και θα πουλάνε, αλλά η πραγματική αριστερά, με πυρήνα της τους πραγματικούς κομμουνιστές.
Αυτοί θα τελειώσουν κάθε ανατολική φασιστική, αλλά και κάθε δυτική «φιλελεύθερη» ιμπεριαλιστική και καπιταλιστική υποκρισία.
-Δημοσιεύτηκε στο φ 525 της Νέας Ανατολής, Ιούνης 2017-